De Engelse dichter en criticus Donald Alfred Davie werd geboren op 17 juli 1922 in Barnsley, Yorkshire. Hij begon zijn opleiding aan de Barnsley Holgate Grammar School en doorliep later het St Catharine’s College in Cambridge. Zijn studies daar werden onderbroken tijdens de oorlog door zijn dienst bij de Koninklijke Marine in het Russiche deel van de Noordpool, waar hij zichzelf de taal leerde. In het laatste oorlogsjaar, in Devon, trouwde hij met Doreen John. Na zijn terugkeer in Cambridge, vervolgde hij zijn studie en behaalde hij zijn B.A., M.A. en Ph.D. Hij keerde terug naar Cambridge in 1958 en werd in 1964 de eerste hoogleraar Engels aan de nieuwe universiteit van Essex. Hij doceerde Engels aan de universiteit van Essex van 1964 tot 1968, toen hij verhuisde naar Stanford University, waar hij Yvor Winters opvolgde. In 1978 verhuisde hij naar de Vanderbilt University, waar hij les gaf tot zijn pensionering in 1988. Hij schreef vaak over de techniek van poëzie, zowel in boeken als “Purity of Diction in English Verse”, en in kleinere artikelen zoals ‘Some Notes on Rhythm in Verse’. Davie’s kritiek en poëzie worden beide gekenmerkt door zijn interesse in modernistische en pre-modernistische technieken. Veel van Davie’s poëzie is vergeleken met die van de traditionalistische Philip Larkin, maar andere werken zijn meer beïnvloed door Ezra Pound.
Across the Bay
A queer thing about those waters: there are no
Birds there, or hardly any.
I did not miss them, I do not remember
Missing them, or thinking it uncanny.
The beach so-called was a blinding splinter of limestone,
A quarry outraged by hulls.
We took pleasure in that: the emptiness, the hardness
Of the light, the silence, and the water’s stillness.
But this was the setting for one of our murderous scenes.
This hurt, and goes on hurting:
The venomous soft jelly, the undersides.
We could stand the world if it were hard all over.
In California
Chemicals ripen the citrus;
There are rattlesnakes in the mountains,
And on the shoreline
Hygiene, inhuman caution.
Beef in cellophane
Tall as giraffes,
The orange-rancher’s daughters
Crop their own groves, mistrustful.
Perpetual summer seems
Precarious on the littoral. We drive
Inland to prove
The risk we sense. At once
Winter claps-to like a shutter
High over the Ojai valley, and discloses
A double crisis,
Winter and Drought.
Ranges on mountain-ranges,
Empty, unwatered, crumbling,
Hot colours come at the eye.
It is too cold
For picnics at the trestle-tables. Claypit
Yellow burns on the distance.
The phantom walks
Everywhere, of intolerable heat.
At Ventucopa, elevation
Two-eight-nine-six, the water hydrant frozen,
Deserted or broken settlements,
Gasoline stations closed and boarded.
By nightfall, to the snows;
And over the mile on tilted
Mile of the mountain park
The bright cars hazarded.
Donald Davie (17 juli 1922 – 18 september 1995)