Koos van Zomeren, Pier Paolo Pasolini

De Nederlandse schrijver, columnist en dichter Koos van Zomeren werd geboren in Velp op 5 maart 1946. Zie ook alle tags voor Koos van Zomeren op dit blog.

Uit: Omstandigheden

“Waar gaan we heen?” Debbie. Debbie ten voeten uit. Opgewekt, een tikje geforceerd misschien. Het verbaast me wel eens hoe aanwézig ze op zulke momenten is.
Dit is nieuw, dat ze langskomt omdat ze, zoals ze zegt, toevallig in de buurt was. Maar er begint al een patroon in te komen. Doorgaans op dinsdag, wat later op de ochtend. Koffie heeft ze dan al gehad. We maken een praatje en dan gaat ze met haar laptop aan de keukentafel zitten, voor mij het sein om me met een boek of een sudoku terug te trekken in de voorkamer. Tussen de middag eten we samen een boterham. Intussen zorgen deze bezoekjes ervoor dat ik het huis op orde houd, en broodtrommel en koelkast gevuld. Waarschijnlijk is dat ook de bedoeling ervan. Op gezette tijden regelt ze mijn bankzaken of verlost ze me van andere ongemakken die zich voordoen op de elektronische snelweg; de digitale vaardigheden die ik de laatste jaren in de boekhandel had verkregen, zijn zodoende als sneeuw voor de zon verdwenen. En dan is het: nou pa, ik ga, tot kijk maar weer. Haar vertrek is al even ingrijpend als haar aankomst. Het stuift altijd een beetje waar Debbie zich beweegt. Kuskuskus. Bij haar mik je geen Chanel maar appeltjes. In een paar sprongen de trap af. In de tussentijd ben ik bij het raam gaan staan om te kijken hoe ze op haar fiets stapt en de straat uit rijdt en verdwijnt om de hoek bij het mortuarium. We zwaaien niet. We zwaaien nooit. Kom op zeg, vader en dochter, we zijn geen geliefden of zo. Toch hoor ik er vaak iets van muziek bij, het smartelijke ‘adio’ uit een Italiaanse of in elk geval Italiaans gezongen opera. Mozart? Of toch Verdi? La Traviata? lk draai me om. Het huis is leeg.
lk wierp snel nog een blik op de kaart, zoals je dat ook doet wanneer je het lezen van een boek moet onderbreken: om te onthouden waar je gebleven bent. Daarna vouwde ik haar op en schoof ik haar terug in het plastic hoesje met het vignet van de kaartenwinkel. Alpenvereinskarte, 3/2, Lechtaler Alpen, Arlberggebiet (1:25 000).
“Lech am Albert, zei ik. ‘We zijn daar nu drie keer geweest, de eerste keer twee dagen, de tweede keer drie dagen en de derde keer een week En als ik op die kaart kijk: ik heb daar nog niet de helft gedaan van wat ik zou willen doen.”

 

Koos van Zomeren (Velp, 5 maart 1946)

 

De Italiaanse filmregisseur, dichter en schrijver Pier Paolo Pasolini werd geboren in Bologna op 5 maart 1922. Zie ook alle tags voor Pier Paolo Pasolini op dit blog.

 

DEEL VAN EEN BRIEF AAN DE JONGEN VAN CODIGNOLA

Beste jongen, ja, natuurlijk, laten we elkaar ontmoeten,
maar verwacht niets van deze ontmoeting.
Niet meer dan een nieuwe teleurstelling, een nieuwe
leegte: een van die ontmoetingen goed
voor narcistische waardigheid, als verdriet.
Met mijn veertigste ben ik nog net zo als toen ik zeventien was.
Hoe gefrustreerd ook, de veertigjarige en de zeventienjarige
zijn zeker in staat om elkaar te ontmoeten, stamelend
over gemeenschappelijke ideeën, over problemen
waartussen twee decennia zitten, een heel leven,
ook al zijn ze schijnbaar hetzelfde.
Totdat één woord, dat zijn weg uit de onzekere kelen vond,
uitgeput van het huilen en de wens om alleen te zijn
de ongeneeslijke ongelijkheid van dit alles onthult.
En samen met jou zal ik de dichter-
vader moeten spelen, en dan terugvallen op ironie –
Wat je in verlegenheid zal brengen: de veertigjarige
inmiddels de meester van zijn eigen leven,
levendiger, jonger dan de zeventienjarige.
Afgezien van deze waarschijnlijkheid, deze schijn,
heb ik je niets anders te vertellen.
Ik ben gierig, het weinige dat ik bezit
houd ik dicht tegen mijn duivelse hart.
En de twee stukken huid tussen jukbeen en kin,
onder de mond misvormd door een gedwongen, timide
glimlach, en het oog dat zijn zoetheid
verloren heeft, als een vijg die zuur is geworden –
vóór jou kan het exacte portret verschijnen
van de volwassenheid waar je door gekweld wordt,
een niet broederlijke volwassenheid. Wat heb jij aan
een generatiegenoot – die slechts verwelkt
in de magerheid die zijn vlees verslindt?
Wat hij heeft gegeven, heeft hij gegeven, de rest
is uitgeput medeleven.

 

Vertaald door Frans Roumen

 

Pier Paolo Pasolini (5 maart 1922 – 2 november 1975)

 

Zie voor nog meer schrijvers van de 5e maart ook mijn blog van 5 maart 2020 en eveneens mijn blog van 5 maart 2019 en ook mijn blog van 5 maart 2018 deel 1 en ook mijn blog van 5 maart 2017 deel 1 en ook deel 2.

Koos van Zomeren, Pier Paolo Pasolini

De Nederlandse schrijver, columnist en dichter Koos van Zomeren werd geboren in Velp op 5 maart 1946. Zie ook alle tags voor Koos van Zomeren op dit blog.

Uit: Alptraum

“Hexensee
Van Grosse Scheidegg, 1961 m, liepen we naar een plek die op de kaart ‘Wart’ wordt genoemd, 2706 m. Veel sneeuw. Bij vlagen ingesloten door wolken. Een passerende steenarend werd uitgefloten door alpen-marmotten. We wilden langs de meertjes, die daar doorgaans bevroren tegen een noordwand liggen. Meteen bij Wart al maakte de mist het lastig het pad te vinden. Later zeiden we: toen hadden we moeten omkeren. Nu we zo duidelijk overleefd hebben, zijn we geneigd deze conclusie te matigen. We leren van onze fouten, maar liever niet te veel. We bereikten de Hexensee, aten brood, dronken water en zeiden: moet je horen hoe stil het hier is. Sneeuw bedekte de markeringen langs de route, mist verborg alle andere aanknopingspunten. Hier en daar suggereerden sneeuw en mist samen een zodanige leegte, dat je geen stap meer zou durven doen. Na verloop van tijd doemde aan onze linkerhand een wand op die er niet hoorde. We begonnen af te dalen over een paadje dat mogelijk een mensenpaadje was. Opeens keken we, halve engelen, vanuit onze wolk neer op de aarde: een paradijselijk groen veldje in een web van aan alle kanten neersuizend smeltwater. Er mankeerde aan dit veldje maar één ding: je moest je ongeveer een halve kilometer laten vallen om er te komen. Dit is het niet,' zei Daan.Nee,’ zei ik, ‘dit is het niet.’
Oude ambachten
Kil en roerloos, raadselachtig was de wereld. We klommen terug en verdwenen in de mist, waar we werden opgewacht door een vaag omlijnd dier, welbeschouwd een gems, een mannetje. Hij stond dwars op onze richting, maar had zijn kop al naar ons toegedraaid en keek. Het algemene beeld van gemzen berust op foto’s, films en boeken en bestaat hoofdzakelijk uit doodsverachting; dieren die zich in onmogelijk terrein van alles kunnen veroorloven omdat ze niet weten wat vallen
is.
Wat in werkelijkheid bij deze dieren frappeert is hun allesoverheersende bedachtzaamheid. Wat ze doen, doen ze weloverwogen. In hun motoriek ligt een altijd elegante aandacht voor houvast besloten. Zelfs in hun sprongen zit een moment van traagheid: eerst de gedachte, dan de beweging. Gemzen beoefenen het leven in de bergen als een ambacht. Wat de timmerman wist van hout, de smid van ijzer, dat weten gemzen van bergen.
Ze weten precies wat vallen is, daarom vallen ze niet. Ze hebben respect voor de dood, althans respect voor zichzelf. We werden rustig door die ene gems bekeken en hé, dacht hij, jullie had ik niet verwacht vandaag. Hij deed een stap en nog een stap en weg.”

 

Koos van Zomeren (Velp, 5 maart 1946)

 

De Italiaanse filmregisseur, dichter en schrijver Pier Paolo Pasolini werd geboren in Bologna op 5 maart 1922. Zie ook alle tags voor Pier Paolo Pasolini op dit blog.

 

Uit: Zeven gedichten voor Ninetto

3/
Die Freud die je graag leest maakt niet
duidelijk wat ik verlang. Jij kwam hier,
en ik herhaal – Niets bindt je aan mij.
Toch besluit je te blijven.

De man die bidt en geen schaamte voelt, die verlangt
naar zijn moeders nest voor troost, zal een vals leven leiden.
Een troosteloos leven. Je zult dit ontkennen.
Maar onthoud dat zijn huilen niet om jou is.
Het is om zijn eigen kont.
Je kwam me dingen leren die ik nog niet eerder wist
maar de engel verschijnt en je bent weer stil.
Hij is snel weg. En toch ben je onrustig.

Plezier schort mijn angst op.
Maar ik weet achteraf dat spijt onze fragiele vrede zal verbrijzelen.

 

Vertaald door Frans Roumen

 

Pier Paolo Pasolini (5 maart 1922 – 2 november 1975)
Giovanni “Ninetto” Davoli en Pier Paolo Pasolini

 

Zie voor nog meer schrijvers van de 5e maart ook mijn blog van 5 maart 2020 en eveneens mijn blog van 5 maart 2019 en ook mijn blog van 5 maart 2018 deel 1 en ook mijn blog van 5 maart 2017 deel 1 en ook deel 2.

Koos van Zomeren, Pier Paolo Pasolini

De Nederlandse schrijver, columnist en dichter Koos van Zomeren werd geboren in Velp op 5 maart 1946. Zie ook alle tags voor Koos van Zomeren op dit blog.

Uit: Dove hond

“1
Denk je dit eens in: je rolt je op in de vertrouwde ruimte onder je baas z’n bureau, je legt je poten goed, je steekt je snuit in de warmte van je eigen buik en dan val je in slaap in de veilige zekerheid dat hij boven je hoofd een stukje zit te tikken. Maar als je weer wakker wordt: geen baas te bekennen.
Je kijkt om je heen, je spitst je oren. Hoe is dit mogelijk? Nu moet je op zoek naar die man. Trap af, en je snuffelt aan de badkamerdeur, de slaapkamerdeur. Doodse stilte. Nog een trap af, en je snuffelt aan de wc-deur, de woonkamerdeur. Hij zal toch het huis niet uit zijn – zonder dat je het gemerkt hebt?
Sinds hij doof is, probeert de hond me doorlopend in het oog te houden. Zelfs als je de tv aanzet, voorheen het sein om direct de kamer uit te gaan, blijft hij nu bij je. Als je hem in de tuin laat, staat hij elke vijf minuten met zijn voorpoten tegen de vensterbank om te kijken waar je zit. Zijn doofheid vervult hem met wantrouwen.
Ik vraag me weleens af of hij zich de tijd dat zijn oren nog naar behoren functioneerden herinnert, of de woorden die hij had leren verstaan hem nog weleens te binnen schieten – Rekel, eten, zit, kijk, poes, pak je riem, ga je mee?
Zou hij vanuit zijn huidige wereld kunnen terugdenken aan die van vroeger? Dus dat hij zich afvraagt wat er nou toch is misgegaan.
Waarom práten ze nooit meer met me?
Waarom fluíten ze niet gewoon als ze me nodig hebben?”

 

Koos van Zomeren (Velp, 5 maart 1946)

 

De Italiaanse filmregisseur, dichter en schrijver Pier Paolo Pasolini werd geboren in Bologna op 5 maart 1922. Zie ook alle tags voor Pier Paolo Pasolini op dit blog.

 

Ik ben in mijn sas

Op de ruige zaterdagavond
ben ik er mee in mijn sas om naar mensen te kijken
die buiten lachen in de open lucht.

Mijn hart is ook gemaakt van lucht
mijn ogen weerspiegelen de vreugde van de mensen
en in mijn krullen glanst zaterdagavond.

Jongeman, ik ben in mijn sas met mijn zaterdagavond
arme man, ik ben in mijn sas met mensen,
ik leef, ik ben in mijn sas met de lucht.

Ik ben gewend aan het kwaad van zaterdagavond.

 

Vertaald door Frans Roumen

 

Pier Paolo Pasolini (5 maart 1922 – 2 november 1975)

 

Zie voor nog meer schrijvers van de 5e maart ook mijn blog van 5 maart 2020 en eveneens mijn blog van 5 maart 2019.

Koos van Zomeren, Pier Paolo Pasolini

De Nederlandse schrijver, columnist en dichter Koos van Zomeren werd geboren in Velp op 5 maart 1946. Zie ook alle tags voor Koos van Zomeren op dit blog.

 

De helpende hand

Volmaakt van veren –
een jonge tjiftjaf
van de grond geraapt en
op je hand geklommen
lichter dan een zegelring.

Je blaast hem zachtjes op
zijn rug – maar hij laat zich
niet wegblazen, hij klemt zich
nagelpuntig aan je vast
jij bent zijn vriend geworden.

Hij hoeft de vrijheid niet
niet nog meer regen
niet nog meer storm
geen honger meer
geen onrust meer.

Zijn missie op de aarde
net begonnen ís voorbij.
Nog even zitten, nog even leven
nog even maar nog even.

 

LIKÖFERWAND

Zouden hier rugzakken zijn
als wij er niet waren
om ze neer te zetten
broodjes
als wij er niet waren
om ze op te eten?

Zou het hier stil zijn
als ik er niet was om
te zeggen hoe stil het is
koud
als jij er niet was om
te zeggen hoe koud het is?

Zou de wind wel waaien
de anemoon wel bloeien
en de sneeuwvink
zou die voor zijn jongen
beestjes vangen op de rotswand
aan de overkant?

Heel die wand zijgt als je opstaat
kreunend neer –
decors
ze worden in een oogwenk afgebroken
de rekwisieten in een kist gegooid.

 

Glans

Er bestaat een glans
die zich lijkt los te maken,
een afzonderlijke hoedanigheid van licht
iets dat zacht verstuivend
langs het glanzend lichaam vloeit.
Dat zie je min of meer
bij paarlemoer. Dat zag ik
bij die houtsnip.

En het onmetelijk egale,
grijze oog.

Dit oog keek schuin
gehouden naar mij op
en nee, dacht het,
dit is geen boom.

 

Koos van Zomeren (Velp, 5 maart 1946)

 

De Italiaanse filmregisseur, dichter en schrijver Pier Paolo Pasolini werd geboren in Bologna op 5 maart 1922. Zie ook alle tags voor Pier Paolo Pasolini op dit blog.

 

Acht gedichten voor Ninetto

2 /
Ik denk aan jou en ik zeg tegen mezelf: “Ik ben hem kwijt.”
Ik kan de pijn niet verdragen en wou dat ik dood was. Een minuut
of zo gaat voorbij en ik bedenk me. Met vreugde

haal ik weer kracht uit je portret . Ik weiger te huilen.
Ik ben van gedachten veranderd.
Dan denk ik nog eens aan jou, verloren en alleen.

Wie is deze lelijke heer
Die niet begrijpt wat hem het meest verontrust? Ben jij
of ben je niet deze Ander,

hij die altijd verliest zonder echt dood te gaan?
Hij is mijn dubbelganger: ik, pedant. Hij, informeel.

Dat ik hem ken heeft alles in mijn leven veranderd.
Hij zegt dat als ik verdwaald ben, hij me zal vinden.
Hij weet dat als hij dat doet, ik dood zal zijn.

 

Vertaald door Frans Roumen

 

Pier Paolo Pasolini (5 maart 1922 – 2 november 1975)
Pier Paolo Pasolini en Ninetto Davoli in 1969

 

Zie voor nog meer schrijvers van de 5e maart ook mijn blog van 5 maart 2020 en eveneens mijn blog van 5 maart 2019.

Jochen Schimmang, Pier Paolo Pasolini

De Duitse schrijver Jochen Schimmang werd geboren op 14 maart 1948 in Northeim. Zie ook alle tags voor Jochen Schimmang op dit blog.

Uit: Neue Mitte

„Ein kleiner Mann in den frühen Achtzigern kam aus dem Gebäude, in einem blaugrauen Kittel und mit einer uralten Ballonmütze auf dem Kopf. »Das ist der Gärtner«, sagte ich spontan. »Der Obergärtner.« »Ganz recht«, bestätigte Sander. »Allerdings erst seit gut einem Jahr. Sein Name ist Ritz. Das sagt dir etwas?« »Nur als Name eines Hotels in Paris und eines anderen in Wolfsburg«, sagte ich. »Ritz hat früher viele Jahrzehnte als Berater gearbeitet. Ich weiß nicht warum, aber alle großen Firmen und viele Verbände und Politiker haben sich seiner Dienste versichert. Er ist dabei sehr reich geworden; er ist gewiss der Reichste hier auf dem Gelände.« »Ihr habt also auch Reiche und weniger Reiche hier?« »Selbstverständlich. Den egalitären Kram wollen nicht einmal die Anarchisten. Die wollen nur ohne Reglementierung von außen leben können und ihr Auskommen haben, und das haben sie bei uns. Ritz ist zwei Jahre vor mir hierher gekommen. Dann tauchte irgendwann das Thema der Begrünung des Geländes auf, angefangen mit den beiden Hochhaustrümmern. Da fungierte Ritz noch als Berater. Aber er ist Systematiker, weißt du, er hat sich gründlich ein-gearbeitet in die Gartenbaukunst und Landschaftsarchitektur, und dabei hat er spät im Leben seine eigentliche Bestimmung entdeckt. Wir hoffen, er bleibt uns noch lange erhalten. Am anderen Ende des Geländes hat er schon einen englischen Park angelegt und zwischen manchen der Flachbauten japanische Gärten. Seine größte Aufgabe besteht jetzt darin, die erste Ruine zu begrünen. Du hast ja gesehen, dass da noch das Chaos herrscht. Wir wollen aber in den Fluchten und Räumen kleine Gärten verschiedenen Stils anlegen, und die vordere Fassade soll eines Tages ganz hinter Grün verschwinden.“

 

Jochen Schimmang (Northeim, 14 maart 1948)

 

De Italiaanse filmregisseur, dichter en schrijver Pier Paolo Pasolini werd geboren in Bologna op 5 maart 1922. Zie ook alle tags voor Pier Paolo Pasolini op dit blog.

Acht gedichten voor Ninetto

8 /
Na een lange afwezigheid zette ik een plaat van Bach op, adem
de geurige aarde in de tuin in , denk ik nog eens
aan gedichten en romans die geschreven moeten worden en keer terug
naar de stilte van de ochtendregen,

het begin van de wereld van morgen.
Om me heen zijn de geesten van de eerste jongens,
degenen die je kende. Maar dat is voorbij. Hun dag
is verstreken en net als ik blijven ze ver van de top

waar de zon hun hoofden heeft verheerlijkt,
bekroond met die absurde kapsels in moderne stijl
en die lelijke Amerikaanse jeans die de geslachtsdelen verplettert.

Je lacht om mijn Bach en je zegt dat je medelevend bent.
Je spreekt bewonderende woorden voor mijn terneergeslagen broeders van links.
Maar in je lach is er de absolute afwijzing van alles wat ik ben.

 

Vertaald door Frans Roumen

 

Pier Paolo Pasolini (5 maart 1922 – 2 november 1975)
Ninetto Davoli in Pasolinmi’s film “Il fiore delle Mille e una notte” uit 1974

 

Zie voor nog meer schrijvers van de 14e maart ook mijn blog van 14 maart 2019 en ook mijn blog van 14 maart 2015 deel 2.

Guillermo Arriaga, Pier Paolo Pasolini

De Mexicaanse schrijver, scenarist, filmregisseur en producent Guillermo Arriaga Jordán werd geboren op 13 maart 1958 in Mexico-Stad. Zie ook alle tags voor Guillermo Arriaga op dit blog.

Uit: De ontembare

“Van kruidentherapieën tot bekkenoefeningen, van hormooninjecties tot afwisselend warme en koude douches, van temperaturen tot de beste seksuele standjes. Ten minste een van die methoden moet hebben gewerkt, want ik ben ter wereld gekomen.

Kapot van verdriet gingen mijn ouders naar huis. Mijn moeder raakte in een depressie. Ze wilde me niet verzorgen, ze wilde me niet voeden. Mijn vader moest niets van me hebben. Nadat hij door de chaos en de snelheid van de gebeurtenissen was meegesleurd naar de operatiekamer en daar aanwezig was geweest bij de keizersnede, walgde hij van de lijkgeur waarmee de huid van zijn pasgeboren zoon was doortrokken.

Jarenlang sliep ik in een kamer met twee ledikantjes. Mijn ouders hadden het neutraal gele babypakje dat voor mijn broertje of zusje was bedoeld bewaard, voor wanneer hij of zij uit het ziekenhuis zou komen. Uitgevouwen op wat zijn of haar ledikant had moeten worden. Soms zetten ze ’s avonds de babymobiel aan het plafond aan met figuurtjes van giraffen en olifanten. Dan draaide het ding in het donker met oplichtende sterretjes, ter afleiding van een leeg ledikantje en een als verdoofde moeder.

Mijn oma van vaderskant schoot me te hulp. Ze kwam bij ons inwonen toen ze had gemerkt hoeveel weerzin ik bij mijn ouders opwekte. Ze nam het op zich om me de fles te geven, mijn luiers te verschonen en me aan te kleden, tot mijn moeder vlak voor mijn eerste verjaardag ontwaakte uit haar langdurige lethargie en van de natuur haar moederinstinct terugkreeg.”

 

Guillermo Arriaga (Mexico-Stad. 13 maart 1958)

 

De Italiaanse filmregisseur, dichter en schrijver Pier Paolo Pasolini werd geboren in Bologna op 5 maart 1922. Zie ook alle tags voor Pier Paolo Pasolini op dit blog.

 

Acht gedichten voor Ninetto

7 /
Na veel huilen, in het geheim
en onder jouw ogen, na veel wanhoopsdaden
in scène gezet te hebben, nam je
de uiteindelijke beslissing je over te geven

en nooit meer gezien te worden. Ik ben er klaar mee.
Ik heb me als een gek gedragen. Ik laat het water niet lopen
uit de bron van mijn goed en mijn kwaad:
deze pacten tussen mannen zijn niet voor jou of misschien

ben je te bedreven in het breken ervan,
begeleid door een Genius die je de zekerheid geeft
waardoor je van gedaante bent veranderd. Je

weet op de juiste knop te drukken.
Als ik spreek, zeg je “nee”
en ik beef van walging en woede
bij de gedachte aan onze onvergetelijke gelukkige uren.

 

Vertaald door Frans Roumen

 

Pier Paolo Pasolini (5 maart 1922 – 2 november 1975) Pier Paolo Pasolini en Ninetto Davoli

 

Zie voor nog meer schrijvers van de 13e maart ook mijn blog van 13 maart 2021 en eveneens mijn blog van 13 maart 2019 en ook mijn blog van 13 maart 2016 deel 1 en eveneens deel 2 en ook deel 3.

John Rechy, Pier Paolo Pasolini

De Amerikaanse schrijver John Rechy werd geboren op 10 maart 1934 in El Paso, Texas. Zie ook alle tags voor John Rechy op dit blog.

Uit: Bodies and Souls

“Now, Los Angeles is a city of scarred beauty. But for miles and miles throughout its stretching horizon, its flowered, verdant beauty, as grand as that of any other city in the world, is unmarred. In this city of grass and trees perennially green, layered in shades of amber green, rusted green, silver green; of flowers that flash out of shrubs in crimson and gold flames; a city overlooked by palm trees that transform long streets into corridors to distant hills; a city where blood-red bougainvillea pours over walls, balconies, sidewalks, streets, even the edges of the freeways; a city in which giant hibiscuses open into sparklers, scarlet orange leaves form proud paradisaical birds, and Joshua trees clutch torches of white blossoms; a city of roses pale as the sky or garish as an open wound; of jacaranda trees veiling the ground in lilac filigree; of enormous blossoms with colour-saturated hearts draining, through pastel veins, to white at their curled edges; of rampant flowers deep pink just before they turn red, azure this side of indigo, lavender that is almost violent; a city of flowers whose clashing colours and shapes assume a paradoxical harmony in recurrent discordance—in such a city, the young sheik filled his concrete urns with plastic yellow and white flowers and waxy artificial leaves. Hundreds of people came to stare in awe, disbelief, derision, admiration, envy, resentment at the ostentatious palace that dared to flaunt ancient foreign wealth in an area of somewhat less strident, newer—and concealed—excess. Scandal and outrage—bruiting’s of bigamy and assault—soon swirled about the house. The young sheik and his wife moved out, and the mansion was left in vague judgment. Then fire burst from the heart of the house, its arced windows and doors exploding in pieces of coloured glass and mosaic. During the night of probable arson, a tarnished glow captured the mansion. After the fire—quickly extinguished—burlier guards inherited the vacated palace. Unnoticed at first because they sputtered with small yellow buds, weeds made incursions into the lawns. then exposed leprous patches of dirt. Tourists ripped pieces off the black-stoned walls and left white, gashed scars. Grime has settled on the plastic flowers. Windows and doors are barricaded. A blackened pine tree accepts rot from its roots.”

 

John Rechy (El Paso, 10 maart 1934)

 

De Italiaanse filmregisseur, dichter en schrijver Pier Paolo Pasolini werd geboren in Bologna op 5 maart 1922. Zie ook alle tags voor Pier Paolo Pasolini op dit blog.

Acht gedichten voor Ninetto

6 /
Als je zo lang pijn hebt gehad
en al zoveel maanden is het hetzelfde, je verzet je ertegen,
maar het blijft een realiteit waarin je bent gevangen.
Het is een realiteit die me alleen maar dood wil zien.
En toch sterf ik niet. Ik ben als iemand die misselijk is
en niet overgeeft, die zich niet overgeeft
ondanks de druk van Autoriteit. Maar mijnheer,
ik ben het, net als de hele wereld, met u eens.
Het is beter dat we op grote afstand worden gehouden.
In plaats van dood te gaan, zal ik u schrijven.
Op deze manier houd ik mijn kritiek intact
op uw hypocriete manier van leven,
wat mijn enige vreugde in de wereld is geweest.

 

Vertaald door Frans Roumen

 

Pier Paolo Pasolini (5 maart 1922 – 2 november 1975)

 

Zie voor nog meer schrijvers van de 10e maart ook mijn twee blogs van 10 maart 2019.

Koen Peeters, Pier Paolo Pasolini

De Vlaamse schrijver Koen Peeters werd geboren in Turnhout, 9 maart 1959. Zie ook alle tags voor Koen Peeters op dit blog.

Uit: De mensengenezer

“Miltvuur is de naam van een soldatenziekte.’ Ik keek tegen het zonlicht in naar mijn oom. Waarom sprak hij zo, met die donkere frons op het voorhoofd? ‘Er is niets aan te doen.’ Hij snoot zijn neus, vouwde traag de zakdoek dicht. ‘Remi, er is niets aan te doen,’ herhaalde mijn oom sussend. ‘We geven het door omdat we familie zijn’, en hij somde namen op van mannen en vrouwen. Kwaad slingerde hij die in mijn gezicht. Door hem spreekt nu weer de geest, dacht ik. Het waren de namen van familieleden. Sommige van hen lagen onder een zerk, anderen leefden nog. Mijn nonkel Marcel, met zijn kleine elegante snor, stak zijn brede borst vooruit, richtte zijn ongenaakbare blik wat hoger. Hij wreef langdurig in zijn handen. ‘Als wij boeren het land bewerken, neemt de geest van ons bezit. Hij is een onzichtbare reus die ons uitput. Als wij zweten, stinkt ons zweet naar hem.’ ‘Een geest in ons zweet? Hoe kan dat dan?’ vroeg ik. ‘De geest geeft ons hartkloppingen, en ook een maagkwaal. Als ik sterf aan kanker, komt dat door hem. ’Een geest? Een reus? Dat is onmogelijk, dacht ik. Nonkel Marcel zou trouwens niet sterven aan kanker maar aan een longontsteking.

Een geest, een genius, een daimon? Wat de oude professor daarmee bedoelde? De opsomming leek wel een dichtregel, een vers uit een klassiek gedicht, een poëtisch lijstje van drie verschillende mythische wezens. De professor knikte aanmoedigend. De geest, de genius, de daimon: ik begreep dit enigszins als het gevoel dat ook mij telkens in de Westhoek overviel. De professor, die ik meteen met zijn voornaam Remi mocht aanspreken, verhaalde soms van een reus die zich verschool in de mist, een monster dat bestond uit lichaamsresten van dode soldaten.  Opnieuw knikte Remi alsof ik net iets had gezegd, maar dat was niet zo. Hij vertelde me over de gesprekken die hij als tienjarige jongen voerde met zijn oom.”

Koen Peeters (Turnhout, 9 maart 1959)

 

De Italiaanse filmregisseur, dichter en schrijver Pier Paolo Pasolini werd geboren in Bologna op 5 maart 1922. Zie ook alle tags voor Pier Paolo Pasolini op dit blog.

 

Acht gedichten voor Ninetto

5 /
De wind huilde door de Piazza dei Cinquecento
zoals in een kerk – was er geen teken van vuil.
Ik reed alleen door de verlaten straten. Het was bijna 2 uur ’s nachts.

In de kleine tuin zie ik de laatste twee of drie jongens,
noch Romeins noch van het platteland, cruisen voor
1000 lire. Hun gezichten zijn steenkoud. Maar ze hebben geen ballen.

Ik stopte de auto en riep naar een van hen.
Hij was een fascist, ’t zat hem niet mee en ik worstelde
om zijn wanhopige hart aan te raken.

Maar in het donker zag ik hem naar me kijken.
Je bent met je auto gekomen en hebt je plezier gehad, Paolo.
Dat gedegenereerde personage zat hier naast je. Hij is je dubbelganger.
Goedkope gestolen snuisterijen hangen aan zijn autoraam.

Nu moet je gaan
maar waar kun je heen? Hij is er altijd.

 

Vertaald door Frans Roumen

 

Pier Paolo Pasolini (5 maart 1922 – 2 november 1975)
Ninetto Davoli in 1971

 

Zie voor nog meer schrijvers van de 9e maart ook mijn twee romenu blogs van 9 maart 2019.

Walter Jens, Pier Paolo Pasolini

De Duitse schrijver, classicus, literair historicus, criticus en vertaler Walter Jens werd geboren op 8 maart 1923 in Hamburg.Zie ook alle tags voor Walter Jens op dit blog.

Uit: Frau Thomas Mann

„Alfred und Hedwig Pringsheim wurden zwischen 1879 und 1883 fünf Kinder geboren, vier Buben: Erik, Peter, Heinz, und – als letztes, am 24. Juli 1883 – ein Zwillingspärchen: Klaus und Katharina Hedwig. In den Aufzeichnungen, die Hedwig Pringsheim seit der Geburt des Ältesten bis 1898 über die Entwicklung ihrer Kinder führte, wurde das Mädchen zunächst Käte oder Kati, später, als Zehnjährige, Katja genannt. Der Bruder Heinz führt diese Namensgebung auf die damalige französische Gouvernante der Kinder, Mme. Griselle, zurück, die lange in Russland gelebt und die dort gebräuchliche Abkürzung «Katju» in die Familie eingeführt habe. «Katia» dagegen ist die Schreibweise, in der die Heranwachsende seit Anfang der neunziger Jahre ihre Briefe, später auch fast alle offiziellen Schreiben, zum Beispiel das Gesuch um Abiturszulassung, unterschrieb. Auch die aus Interviews zusammengestellte Autobiographie Meine ungeschriebenen Memoiren nennt als Autorin den Namen Katia Mann. Diesen Erinnerungen ist zu entnehmen, dass die Geburt des vierten (und unerwarteten fünften) Kindes Hedwig Pringsheim in ihrem Feriendomizil in Feldafing überraschte: «Niemand war da außer der Bauersfrau, und es gab ja kein Telefon. [Als das erste Kind, ein Junge, auf der Welt war] sagte sie <Jessas! Es kommt noch eins!> Das war dann ich.» Nach vier Buben also ein Mädchen. Es scheint allerdings, dass die kleine Kati ihre Geschlechtszugehörigkeit im ersten Jahrzehnt ihres Lebens recht konsequent als Irrtum der Natur aufgefasst hat: «Kati sagt […1, als wir auf die Welt kamen, da hat man sich geirrt und gemeint, ich bin’s Mädel, aber ich bin der Bub», notierte die Mutter im November 1888 in ihren Aufzeichnungen, in denen sie bereits ein Jahr zuvor, im Rückblick auf den Heiligen Abend, resigniert vermerkt hatte, dass «das dumme, allem Mädeltum abgeneigte Mädel» sofort «ihr nettes Puppenservice gegen Peters Pistole» eingetauscht habe. Und das, obwohl Hedwig Dohms Tochter bereits in der Vorweihnachtszeit viel Kraft darauf verwendet hatte, den Kindern «die Narretei» mit den Soldaten auszutreiben -erfolglos, wie sie etwas ratlos vermerkte: «Es hilft alles nichts, von allen Kostbarkeiten lieben sie einzig die 3 Bogen Soldaten ä 75 Pfennig, die sie mit Leidenschaft ausschneiden und mit denen sie einzig wirklich spielen.»

Walter Jens (8 maart 1923 – 9 juni 2013)
Monika Mann, Hedwig Pringsheim, Thomas en Katia Mann, Alfred Pringsheim in 1932

 

De Italiaanse filmregisseur, dichter en schrijver Pier Paolo Pasolini werd geboren in Bologna op 5 maart 1922. Zie ook alle tags voor Pier Paolo Pasolini op dit blog.

Acht gedichten voor Ninetto

4 /
Er bestond in deze wereld iets zonder prijs.
Het was uniek. Weinigen waren zich hiervan bewust.

Geen code van de kerk kan het classificeren.
Ik stond er tegenover in het midden van de reis door het leven
zonder gids om me door deze hel te leiden.
Uiteindelijk had het geen zin
ofschoon het mijn hele realiteit verteerde.
Je wilde al het goede vernietigen, dat eruit voortkwam,
langzaam, langzaam, met je delicate handen.
Je was niet toegewijd en toch kan ik niet begrijpen
waarom er zoveel woede in je ziel was
tegen een liefde die zo kuis was.

 

Vertaald door Frans Roumen

 

Pier Paolo Pasolini (5 maart 1922 – 2 november 1975)
Portret door Zani Corrado, 2018

 

Zie voor nog meer schrijvers van de 8e maart ook mijn blog van 8 maart 2019 en ook mijn blog van 8 maart 2017 en ook mijn blog van 8 maart 2015 deel 2.

Bret Easton Ellis, Pier Paolo Pasolini

De Amerikaanse schrijver Bret Easton Ellis werd geboren op 7 maart 1964 in Los Angeles. Zie ook alle tags voor Bret Easton Ellis op dit blog.

Uit: American Psycho

“He had, like, this monkey. And I would have to watch this monkey in… his apartment.” She stops, starts, continues in monotone, occasionally gulping. “I’d want to watch TV all day, ‘cause there was nothing else to do while the guy was out… and while I tried to keep an eye on the monkey. But there was… something wrong with this monkey.” She stops and takes a deep breath. “The monkey would only watch…” Again she stops, takes in the room, a quizzical expression creasing her face as if she’s not sure she should be telling us this story; if we, me and the other bitch, should be privy to this information. And I brace myself for something shocking, something revelatory, a connection. “It would only watch…” She sighs, then in a sudden rush admits, “The Opnah Winfrey Show and that’s all it would watch. The guy had tapes and tapes of it and he had made all of them for this monkey” – now she looks over at me, imploringly, as if she’s losing her mind here, right now, in Owen’s apartment and wants me to, what, verify it? – “with the commercials edited out. One time I tried to… turn the channel, turn one of the tapes off… if I wanted to watch a soap instead or something… but” – she finishes her drink and rolling her eyes, obviously upset by this story, continues bravely – “the monkey would s-s-screech at me and it would only calm down when Oprah was on.” She swallows, clears her throat, looks like she’s going to cry but doesn’t. “And you know, you try to turn the channel and that d-damn monkey would try to scratch you,” she concludes bitterly and hugs herself, shivering, uselessly trying to warm herself.
Silence. Arctic, frigid, utter silence. The light burning over us in the apartment is cold and electric. Standing there, I look at Torri then at the other girl, Tiffany, who looks queasy.”

Bret Easton Ellis (Los Angeles, 7 maart 1964)

 

De Italiaanse filmregisseur, dichter en schrijver Pier Paolo Pasolini werd geboren in Bologna op 5 maart 1922. Zie ook alle tags voor Pier Paolo Pasolini op dit blog.

Acht gedichten voor Ninetto

3 /
Die Freud die je graag leest verduidelijkt niet
wat ik verlang. Jij kwam hier,
en ik herhaal: Niets bindt jou aan mij.
Toch besluit je te blijven.

De man die bidt en geen schaamte voelt, die verlangt
naar zijn moeders nest voor troost, zal een vals leven leiden.
Een verlaten leven. Je zult dit ontkennen.
Maar onthoud: zijn kreet is niet om jou.
Die is om zijn eigen kont.
Je leerde me dingen die ik nog niet eerder kende,
maar de engel verschijnt en je bent weer stil.
Hij is snel weg. En toch ben je angstig.

Plezier schort mijn angst op.
Maar ik weet dat spijt achteraf onze fragiele vrede zal verbrijzelen.

 

Vertaald door Frans Roumen

 

Pier Paolo Pasolini (5 maart 1922 – 2 november 1975)
Ninetto Davoli en Pier Paolo Pasolini

 

Zie voor nog meer schrijvers van de 7e maart ook mijn blog van 7 maart 2019 en ook mijn blog van 7 maart 2016 en ook mijn blog van 7 maart 2015 deel 2.