Dit is mijn muts, dit is mijn jas, hier is mijn scheerset in een linnen zak. Conservenblikje: mijn bord, mijn beker, ik heb in het vertinde blik mijn naam gekrast. Gekrast hier met deze kostbare nagel, die ik voor hebzuchtige ogen verberg. In mijn broodzak zitten een paar wollen sokken en een paar dingen die die ik niemand vertel, zo dient hij als kussen voor mijn hoofd ’s nachts. Het karton hier ligt tussen mij en de aarde. De potloodstift is mij het dierbaarst: Overdag schrijft hij verzen voor me die ik ’s nachts heb bedacht. Dit is mijn notitieboekje, dit is mijn tentdoek, dit is mijn handdoek, dit is mijn draad.
De aanbidding der Wijzen door Luigi Miradori (il Genovesino), 1640-1650
DE WIJZEN
Zij zagen blank een wonderster verrijzen. Die ster te volgen dreef hun zieledrang. Door woestenij geen dooltocht zwaar en bang: Trouw blonk de ster en bleef hen wijzen.
Plots in den hoge hoorden ze engelzang – Een arme grot was ’t einddoel van hun reizen. De kemels knielden. En de grote wijzen Aanschouwden ’t kind, geprofeteerd zó lang.
Een arme stal – Daar lag en lachte zoetjes, In schamel stro het stralend Godekind En hief zijn handje zegenend met groetjes.
De wijzen bogen door zijn glans verblind En vlijden, wenend, blij door Hem bemind, Goud, mirre en wierook aan zijn blote voetjes.
Hélène Swarth (25 oktober 1859 – 20 juni 1941) Kerstsfeer in Amsterdam, de geboorteplaats van Hélène Swarth
Het was naar een landschap van water, licht en lucht Dat ik zocht – om mijzelf vrij te spreken van een wereld Waarin stoïcijnse lethargie de enige repliek scheen Op horizonnen en de straten die hen de weg versperden In een monotone damp, een gloed van grijsheid. Ik vond mijn spraak. En nu, na jaren teruggekeerd Om te verhalen van alles wat bezielde en verstikte, Inhaleer ik de vertrouwde, groezelige lucht Uit een landschap van opgegraven ingewanden, onderwerelden Vrijgegeven door omringend klei. Met het delven Van de mergel werd een tweede natuur blootgelegd En water dat, omhooggesijpeld om de groeven op te vullen, Hen uitstrekte tot knipperende, schitterende meren Tussen torens en spitsen, straten en braakland In trage ontginningen, glinsterplekken, balanceringen, Alsof ontvlammend Eden zijn eigen val herriep En woorden en water uit dezelfde bron voortkwamen.
Vertaald door Peter Nijmeijer
Alfred Tomlinson (8 januari 1927 – 22 August 2015)
Aan alle bezoekers en mede-bloggers een Prettig Kerstfeest!
Christmas Morning door Ronald Bayens, 2019
Der kleine Nimmersatt
Ich wünsche mir ein Schaukelpferd, ’ne Festung und Soldaten und eine Rüstung und ein Schwert, Wie sie die Ritter hatten.
Drei Märchenbücher wünsch’ ich mir Und Farbe auch zum Malen und Bilderbogen und Papier Und Gold- und Silberschalen.
Ein Domino, ein Lottospiel, Ein Kasperletheater, Auch einen neuen Pinselstiel Vergiss nicht, lieber Vater!
Ein Zelt und sechs Kanonen dann Und einen neuen Wagen Und ein Geschirr mit Schellen dran, Beim Pferdespiel zu tragen.
Ein Perspektiv, ein Zootrop, ’ne magische Laterne, Ein Brennglas, ein Kaleidoskop – Dies alles hätt’ ich gerne.
Mir fehlt – ihr wisst es sicherlich – Gar sehr ein neuer Schlitten, Und auch um Schlittschuh’ möchte ich Noch ganz besonders bitten.
Um weiße Tiere auch von Holz Und farbige von Pappe, Um einen Helm mit Federn stolz Und eine Flechtemappe.
Auch einen großen Tannenbaum, Dran hundert Lichter glänzen, Mit Marzipan und Zuckerschaum Und Schokoladenkränzen.
Doch dünkt dies alles euch zu viel, Und wollt ihr daraus wählen, So könnte wohl der Pinselstiel Und auch die Mappe fehlen.
Als Hänschen so gesprochen hat, Sieht man die Eltern lachen: “Was willst du, kleiner Nimmersatt, Mit all den vielen Sachen?
Wer so viel wünscht” – der Vater spricht’s – “Bekommt auch nicht ein Achtel – Der kriegt ein ganz klein wenig Nichts In einer Dreierschachtel.”
Heinrich Seidel (25 juni 1842 – 7 november 1906) Kapelletje in Perlin, de geboorteplaats Heinrich Seidel
De Russisch-Amerikaanse dichter en schrijver Joseph Brodsky werd op 24 mei 1940 in Leningrad (het huidige St.Petersburg) geboren als Iosif Brodski. Zie ook alle tags voor Joseph Brodsky op dit blog.
VERBEELD JE…
Verbeeld je, bij kaarslicht, de stal op die avond, gebruik om de kou daar te voelen wat neervalt in vlokken, om honger te voelen de afwas en voor de woestijn al wat draait rond de aardas.
Verbeeld je de stal in de nacht na die avond, Maria en Jozef en, meer op de voorgrond – je rimpels zijn prooi van een handdoek geworden – het slapende Kindje in doeken gewonden.
Verbeeld je drie koningen, drie karavanen, drie stralen veeleer die de ster nader kwamen, kamelen, hun vracht en ’t geklingel van bellen (het Kindeke had nog niet veel te vertellen, verdiende geen galmende klokken op voorhand). Verbeeld je de Heer die op peilloze afstand Zichzelf voor het eerst in de Heiland herkende: een dakloze in een geboren ontheemde.
Vertaald door Peter Zeeman
Joseph Brodsky (24 mei 1940 – 28 januari 1996) Sint Petersburg, de geboorteplaats van Joseph Brodsky in de Kersttijd
Aan alle bezoekers en mede-bloggers een Prettig Kerstfeest!
Aanbidding door de herders door Theodoor Van Loon, 1635
Vredevorst en Zijn rijk
Hij is niet uit de lucht komen vallen daar in Bethlehem al klonk er de boodschap en het lied van engelen maar heeft moeten groeien vanuit een vormeloos begin – er was alleen maar een woord dat mocht worden geloofd en dat Zijn moeder ontvankelijk maakte
Ook de vrede zal niet uit de lucht komen vallen als een warm zacht kleed over ons heen maar wil groeien daar waar geen plaats is vanuit een belofte die mag worden geloofd en die ontvankelijk maakt tegen alle bedenkingen in – wat je niet zien kunt nog niet zien kunt het rijk van vrede het groeit al het kiest mensen: om gestalte te geven handen en voeten hier en nu
Inge Lievaart (14 april 1917 – 15 oktober 2012) De Sint-Martinuskerk in Oosterend (Texel), de geboorteplaats van Inge Lievaert
De Amerikaanse dichter en schrijver Clement Clarke Moore werd geboren op 15 juli 1779 in New York.
EEN BEZOEK VAN SINT NICOLAAS HET WAS DE AVOND VOOR HET KERSTFEEST
Het was de avond voor het Kerstfeest, toen in huis Geen enkel wezen zich verroerde, zelfs geen muis. De sokken waren heel omzichtig, vol verlangen Naar Sint Niek, nabij de haardstee opgehangen. De koters lagen snoezig in hun ledikantjes En zagen in hun droom een reidans van fondantjes. We lagen net – ik had mijn slaapmuts opgezet En mama droeg haar sjaaltje – knus en warm in bed, Toen ik een wild geraas in onze voortuin hoorde. lk sprong eruit, benieuwd naar wat mijn rust verstoorde, Waarop ik ijlings naar het grote venster vloog: Ik trok de luiken open, school het raam omhoog. Het erf, dat onder verse sneeuw bedolven lag, Leek in het maanlicht helder als bij klare dag. Plots zag ik stomverbaasd een minuscule slee, Getrokken door vier rendierkoppels, twee aan twee Gemend door een bejaarde, kleine baas, zó kwiek, Dat mij meteen to binnen schoot: dat is Sint Niek!
Zijn dravers suisden rapper dan een adelaar. Hij floot, hij riep, hij noemde ieders naam zowaar: “Ju, Splinter! Ju, Danser! Ju, Franker en Wonder! Vort, Fund Von, Vuurbal! Von, Bliksem en Donder! Voorbij het dak van de veranda! Hoger nog! Vooruit! Vooruit nu met z’n alien! Haast je toch! Als bladeren die vliedend voor het stormgetijde Opwaarts zwierend elke hindernis vermijden, Zo stoof de rendierkudde vinnig naar de nok Met overvolle slede en de Kerstman op de bok. Al na een tel bereikte mij vanaf het dak Het opgetogen hoefgekletter en -geklak. lk draaide me, het raam weer sluitend, haastig om En zag toen hoe de Kerstman uit de schoorsteen klom, Van top tot teen royaal gehuld in rossig bont, Waarover zich een floers van roet en as bevond. Hij droeg een zak die met cadeaus was volgestouwd En leek een kramer die zijn bundel openvouwt. Die sprankelende ogen en die speelse kuiltjes! Zijn neus welhaast een kers, zijn wangen rozentuiltjes!
Hij oogde olijk met zijn opgekrulde mond En hagelwitte baardje dat hem prima stond. Voldaan omklemde hij een pijpje met zijn tanden: De rook omkringelde zijn hoofd als een guirlande. Hij had een bolle toet en ook een dikke, zachte Buik, die schudde als gelei wanneer hij lachte. Zó koddig was die dwerg, zo rond als een pompoen, Dat ik moest grinniken – ik kon er niets aan doen. Een knipoog en een hoofdknik waren meer clan zat Om mij te tonen dat ik niets te vrezen had. Hij sprak geen woord terwijl hij aan de arbeid toog En vulde elke kous Daarna keek hij omhoog – Hij hield een vingertje veelzeggend op zijn lippen Alvorens door de open haard weer weg te glippen. Met fel gefluit wend dra zijn roedel aangespoord – Als distelpluisjes vlogen zij gewillig voort. Maar eer hij echt verdween, riep hij uit alle macht: “Een Vrolijk Kerstfeest, mensen, en een goede nacht!
Vertaald door Martin Hulsenboom
Clement Clarke Moore (15 juli 1779 – 10 juli 1863) Kerstmis in New York, de geboorteplaats van Clement Clarke Moore
Aan alle bezoekers en mede-bloggers Prettige Kerstdagen!
De aanbidding door de herders door Benvenuto Tisi (Il Garofalo), 1530
Weihnachtsabend
Die fremde Stadt durchschritt ich sorgenvoll, Der Kinder denkend, die ich ließ zu Haus, Weihnachten war´s; durch alle Gassen scholl Der Kinderjubel und des Markts Gebraus.
Und wie der Menschenstrom mich fortgespült, Drang mir ein heiser Stimmlein an das Ohr: “Kauft, lieber Herr!” Ein magres Händchen hielt Feilbietend mir ein ärmlich Spielzeug vor.
Ich schrak empor, und beim Laternenschein Sah ich ein bleiches Kinderangesicht; Wes Alters und Geschlechts es mochte sein, Erkannt ich im Vorübertreiben nicht.
Nur von dem Treppenstein, darauf es saß, Noch immer hört ich, mühsam, wie es schien: “Kauft, lieber Herr!” den Ruf ohn Unterlass; Doch hat wohl keiner ihm Gehör verliehn.
Und ich? – War´s Ungeschick, war es die Scham, Am Weg zu handeln mit dem Bettelkind? Eh meine Hand zu meiner Börse kam, Verscholl das Stimmlein hinter mir im Wind.
Doch als ich endlich war mit mir allein, Erfasste mich die Angst im Herzen so, Als säß mein eigen Kind auf jenem Stein Und schrie nach Brot, indessen ich entfloh.
Theodor Storm (14 september 1817 – 4 juli 1888) Husum, de geboorteplaats van Theodor Storm, in kerstsfeer
The city had withdrawn into itself And left at last the country to the country; When between whirls of snow not come to lie And whirls of foliage not yet laid, there drove A stranger to our yard, who looked the city, Yet did in country fashion in that there He sat and waited till he drew us out A-buttoning coats to ask him who he was. He proved to be the city come again To look for something it had left behind And could not do without and keep its Christmas. He asked if I would sell my Christmas trees; My woods—the young fir balsams like a place Where houses all are churches and have spires. I hadn’t thought of them as Christmas Trees. I doubt if I was tempted for a moment To sell them off their feet to go in cars And leave the slope behind the house all bare, Where the sun shines now no warmer than the moon. I’d hate to have them know it if I was. Yet more I’d hate to hold my trees except As others hold theirs or refuse for them, Beyond the time of profitable growth, The trial by market everything must come to. I dallied so much with the thought of selling. Then whether from mistaken courtesy And fear of seeming short of speech, or whether From hope of hearing good of what was mine, I said, “There aren’t enough to be worth while.” “I could soon tell how many they would cut, You let me look them over.”
“You could look. But don’t expect I’m going to let you have them.” Pasture they spring in, some in clumps too close That lop each other of boughs, but not a few Quite solitary and having equal boughs All round and round. The latter he nodded “Yes” to, Or paused to say beneath some lovelier one, With a buyer’s moderation, “That would do.” I thought so too, but wasn’t there to say so. We climbed the pasture on the south, crossed over, And came down on the north. He said, “A thousand.”
“A thousand Christmas trees!—at what apiece?”
He felt some need of softening that to me: “A thousand trees would come to thirty dollars.”
Then I was certain I had never meant To let him have them. Never show surprise! But thirty dollars seemed so small beside The extent of pasture I should strip, three cents (For that was all they figured out apiece), Three cents so small beside the dollar friends I should be writing to within the hour Would pay in cities for good trees like those, Regular vestry-trees whole Sunday Schools Could hang enough on to pick off enough. A thousand Christmas trees I didn’t know I had! Worth three cents more to give away than sell, As may be shown by a simple calculation. Too bad I couldn’t lay one in a letter. I can’t help wishing I could send you one, In wishing you herewith a Merry Christmas.
Robert Frost (26 maart 1874 – 29 januari 1963) San Francisco, de geboorteplaats van Robert Frost, in de Adventstijd
Uit:Dagen van inkeer (Vertaald door Gerda Baardman en Monique ter Berg)
“Mijn broer komt tenslotte,’ zegt hij. Roger, zijn broer, komt één keer per jaar naar het strand, als een tropische storm die alles verandert. ‘Het is een prachtige dag,’ zegt ze. En ze heeft gelijk. Tom zit in een lage stoel met zijn gezicht naar het water, zijn voeten begraven in het zand. Op de reddingspost vlak voor hem wappert zachtjes een Amerikaanse vlag. Zijn zonnebril is zijn schild, de dikke laag witte zonnebrand een soort futuristisch harnas waardoor hij kan doen alsof hij onzichtbaar is. Hij gelooft dat je op het strand mag staren, alsof je niet naar iemand maar dwars door iemand heen kijkt, voorbij iemand naar het water, voorbij het water naar de horizon, voorbij de horizon in de oneindigheid. Hij ziet dingen die hij zich anders niet toestaat. Hij staart. Hij heeft ontzag, is gebiologeerd door het lichaam, door de elegantie en het gebrek aan elegantie. Hij neemt foto’s – ‘studies’ noemt hij die. Dat is zijn gewoonte, zijn hobby. Waar is hij naar op zoek? Wat denkt hij als hij dat doet? Dat vraagt hij zich af en hij merkt dat hij over zichzelf vaak in de derde persoon denkt – een onpartijdige toeschouwer. Het wordt drukker op het strand, er worden badhanddoeken uitgerold en parasols opengeklapt alsof het feestversiering is, en wanneer het warmer wordt, worden lichamen langzamerhand uitgepakt. Van alle mensen weet juist hij wat wel en wat niet echt is. Je hebt degenen die zich het vlees van hun botten af hebben gehongerd en degenen die het chirurgisch hebben laten weghalen of laten verplaatsen. Iedereen takelt anders af – de putjes in de dijen, de zwembandjes, het onvermijdelijke uitzakken. Hij kan er niets aan doen dat hij het ziet. Naast hem zitten zijn vrienden te praten. Hij weet niet wie precies wat zegt, daarvoor luistert hij niet goed genoeg – hij krijgt alleen een indruk, het ritme mee. ‘Heb jij gisteravond de vis genomen? Ik heb iets met vis gemaakt. We hebben vis gekocht. Zijn broer is dol op vissen. Ik heb een halsketting gekocht. Wij hebben een huis gekocht. Ik heb nog een horloge gekocht. Hij overweegt een nieuwe auto te kopen. Heb jij er vorig jaar niet een gekocht? Ik wil verbouwen. Jullie huis is zo mooi. Vroeger was zijn vrouw een schoonheid. Kun je je haar nog voor de geest halen? Ben ik nooit vergeten. Tom is een keer met haar uit geweest.”
A. M. Homes (Washington DC, 18 december 1961) Washington in de Adventstijd
De dag begon te groeien Iedereen herkende zijn gezicht zijn landschap In het geheim sprak iedereen over leven en liefhebben
We hebben onze handen met zachte aarde bedekt We hebben het gewicht van een dag gewogen We hebben de opmars van de seizoenen leren kennen We hebben een weg gevonden van het moment naar het jaar We hebben bloemen in het hout van onze deuren gezaaid We hebben een groot vuur aan op de berg aangestoken We hebben ons gezicht aan de rivier gegeven We hebben de gedenkplaten van de stad vastgemaakt We hebben vanaf hier namen geschreven op naam frontons We hebben met de spar en de esdoorn gedroomd We hebben de brandende ogen van de zon met water gevuld We hebben onder elke wolk een bron verstopt We hebben de zwerfdieren in de hand genomen We hebben het bed van het eerste paar laten bloeien We hebben de dauw op onze ramen verspreid We hebben de nacht met open wonden gemarkeerd We hebben ons het grote werk van de dag voorgesteld We hebben van ons lichaam een taal van hier gemaakt We hebben onze kindertijd met namen van bomen gedoopt We hebben zaden op elk getij geworpen We hebben in elk vogelnest geblazen We hebben onze wapens met sneeuw bedekt We hebben lampen bij het rijzende brood geplaatst We hebben onze leeftijd op de kale steen geschreven We hebben eeuwig de eerste liefde gezworen
We zetten de hoop van de wereld voort.
Vertaald door Frans Roumen
Gatien Lapointe (18 décember 1931 – 15 september 1983)
Sint Johannes de Doper in de Wildernis door Diego Velázquez, tussen 1618 en 1625
Johannes der Täufer
Täufer, es schreckt mich dein Heuschreckenessen, dein Mut! Es kamen die Seidenherrn ausgeruht, und du hast gegeißelt mit Ruten ihr glattes Gesicht. Noch ist es weit bis zu Herodias’ Schüssel, wo dein abgeschlagenes Haupt blutig glänzt, nach dem Tanze- aber begonnen hat schon der Weg dorthin. Hinter dir Heiße Sonne, so in Leidenschaft brennend dein Sinn für des Herrn Gerechtigkeit. Und vorbei Glänzt der Fluss, so lebendig dein Geist wie der Wellenschlag und blitzend hell. Ziegenfell, deiner Bescheidenheit Kleid, raues Haar, deiner Zunge Ausweis, es gilt, die Seidenherren zu strafen und aufzurichten zu gutem Hosiannahgesang: denn er ist gekommen aus seinen Himmeln, der Herr.
Johannes Kühn (Tholey, 3 februari 1934) Adventsmarkt aan de voet van de Schaumbergturm bij Tholey
als een vreemde ben ik ingetrokken onder mijn huid
als een vreemde ben ik ingetrokken onder mijn huid dat is de aanschouwelijkste manier om het te zeggen in de spiegel blijft het tegenover onbekend beter zo dan anders geen reden tot klagen
de hersenen volgepompt met drugs van verlangen met hersenschimmen die de winter verpulveren mijn blik heeft de ruimte verdraaid om de deur niet uit het oog te verliezen
zit ik in met mijn rug naar de muur doe net alsof het onvermijdelijk was de koffers onder handbereik paspoort in de hand
als een dakloze in het lichaamseigen huis geen idee wie mij drijft om zo te leven ik weet maar één ding als vreemde trek ik er weer uit
Vertaald door Frans Roumen
Christoph W. Bauer (Kolbnitz, 11 december 1968) Kerstmarkt op de binnenplaats van Schloss Porcia in het district Spittal/Drau, waar Kolbnitz toe behoort
De prediking van Johannes de Doper in de woestijn door Massimo Stanzione, ca. 1635
St. John the Baptist: 1 St. John’s Eve
Midsummer night, and bonfires on the hill Burn for the man who makes way for the Light: ‘He must increase and I diminish still, Until his sun illuminates my night.’ So John the Baptist pioneers our path, Unfolds the essence of the life of prayer, Unlatches the last doorway into faith, And makes one inner space an everywhere. Least of the new and greatest of the old, Orpheus on the threshold with his lyre, He sets himself aside, and cries “Behold The One who stands amongst you comes with fire!” So keep his fires burning through this night, Beacons and gateways for the child of light.
Malcolm Guite (Ibadan, 12 november 1957) De St. Petrus kathedraal in Ibadan, Nigeria
Eines ist, die Geliebte zu singen. Ein anderes, wehe, jenen verborgenen schuldigen Fluß-Gott des Bluts. Den sie von weitem erkennt, ihren Jüngling, was weiß er selbst von dem Herren der Lust, der aus dem Einsamen oft, ehe das Mädchen noch linderte, oft auch als wäre sie nicht, ach, von welchem Unkenntlichen triefend, das Gotthaupt aufhob, aufrufend die Nacht zu unendlichem Aufruhr. O des Blutes Neptun, o sein furchtbarer Dreizack, o der dunkele Wind seiner Brust aus gewundener Muschel. Horch, wie die Nacht sich muldet und höhlt. Ihr Sterne, stammt nicht von euch des Liebenden Lust zu dem Antlitz seiner Geliebten? Hat er die innige Einsicht in ihr reines Gesicht nicht aus dem reinen Gestirn?
Du nicht hast ihm, wehe, nicht seine Mutter hat ihm die Bogen der Braun so zur Erwartung gespannt. Nicht an dir, ihn fühlendes Mädchen, an dir nicht bog seine Lippe sich zum fruchtbarern Ausdruck. Meinst du wirklich, ihn hätte dein leichter Auftritt also erschüttert, du, die wandelt wie Frühwind? Zwar du erschrakst ihm das Herz; doch ältere Schrecken stürzten in ihn bei dem berührenden Anstoß. Ruf ihn … du rufst ihn nicht ganz aus dunkelem Umgang. Freilich, er will, er entspringt; erleichtert gewöhnt er sich in dein heimliches Herz und nimmt und beginnt sich. Aber begann er sich je? Mutter, du machtest ihn klein, du warsts, die ihn anfing; dir war er neu, du beugtest über die neuen Augen die freundliche Welt und wehrtest der fremden. Wo, ach, hin sind die Jahre, da du ihm einfach mit der schlanken Gestalt wallendes Chaos vertratst? Vieles verbargst du ihm so; das nächtlich-verdächtige Zimmer machtest du harmlos, aus deinem Herzen voll Zuflucht mischtest du menschlichern Raum seinem Nacht-Raum hinzu. Nicht in die Finsternis, nein, in dein näheres Dasein hast du das Nachtlicht gestellt, und es schien wie aus Freundschaft. Nirgends ein Knistern, das du nicht lächelnd erklärtest, so als wüßtest du längst, wann sich die Diele benimmt … Und er horchte und linderte sich. So vieles vermochte zärtlich dein Aufstehn; hinter den Schrank trat hoch im Mantel sein Schicksal, und in die Falten des Vorhangs paßte, die leicht sich verschob, seine unruhige Zukunft.
Und er selbst, wie er lag, der Erleichterte, unter schläfernden Lidern deiner leichten Gestaltung Süße lösend in den gekosteten Vorschlaf —: schien ein Gehüteter … Aber innen: wer wehrte, hinderte innen in ihm die Fluten der Herkunft? Ach, da war keine Vorsicht im Schlafenden; schlafend, aber träumend, aber in Fiebern: wie er sich ein-ließ. Er, der Neue, Scheuende, wie er verstrickt war, mit des innern Geschehens weiterschlagenden Ranken schon zu Mustern verschlungen, zu würgendem Wachstum, zu tierhaft jagenden Formen. Wie er sich hingab —. Liebte. Liebte sein Inneres, seines Inneren Wildnis, diesen Urwald in ihm, auf dessen stummem Gestürztsein lichtgrün sein Herz stand. Liebte. Verließ es, ging die eigenen Wurzeln hinaus in gewaltigen Ursprung, wo seine kleine Geburt schon überlebt war. Liebend stieg er hinab in das ältere Blut, in die Schluchten, wo das Furchtbare lag, noch satt von den Vätern. Und jedes Schreckliche kannte ihn, blinzelte, war wie verständigt. Ja, das Entsetzliche lächelte … Selten hast du so zärtlich gelächelt, Mutter. Wie sollte er es nicht lieben, da es ihm lächelte. Vor dir hat ers geliebt, denn, da du ihn trugst schon, war es im Wasser gelöst, das den Keimenden leicht macht.
Siehe, wir lieben nicht, wie die Blumen, aus einem einzigen Jahr; uns steigt, wo wir lieben, unvordenklicher Saft in die Arme. O Mädchen, dies: daß wir liebten in uns, nicht Eines, ein Künftiges, sondern das zahllos Brauende; nicht ein einzelnes Kind, sondern die Väter, die wie Trümmer Gebirgs uns im Grunde beruhn; sondern das trockene Flußbett einstiger Mütter —; sondern die ganze lautlose Landschaft unter dem wolkigen oder reinen Verhängnis —: dies kam dir, Mädchen, zuvor.
Und du selber, was weißt du —, du locktest Vorzeit empor in dem Liebenden. Welche Gefühle wühlten herauf aus entwandelten Wesen. Welche Frauen haßten dich da. Was für finstere Männer regtest du auf im Geäder des Jünglings? Tote Kinder wollten zu dir … O leise, leise, tu ein liebes vor ihm, ein verläßliches Tagwerk, — führ ihn nah an den Garten heran, gieb ihm der Nächte Übergewicht …… Verhalt ihn ……
Het leven van den kloosterling
Zoo eindde slechts als kind de nacht, in zulk een vast vertrouwen, na elke angst opnieuw bedacht u weder te aanschouwen. Ik weet, zoovaak mijn denken splijt, zoo diep, zoo sloopend ver -: gij enkel zijt en zijt en zijt, ons trillend als een ster.
Mij is ’t, als waar’ ik tegelijk kind, knaap en man en meer. Ik voel alleen, de ring is rijk door zijnen wederkeer.
Ik fluister dank, gij diepe kracht, die met mij arbeidt, zachter, zacht, als achter vele wanden; nu wordt mij eerst de dag gewijd, heilige aandacht, die zich spreidt over mijn donk’re handen.
Vertaald door Reinold Kuipers
Rainer Maria Rilke (4 december 1875 – 29 december 1926) Kerstmarkt in Praag, de geboorteplaats van Rainer Maria Rilke
Christkindlmarkt auf dem Oberen Stadtplatz von Deggendorf door Peter Jaru, 2012
Im Advent
Horch! was klirrt an Thür und Fenstern, Horch! was rieselt durch den Wind? Seid nur ruhig, vor Gespenstern Fürchtet sich kein frommes Kind; Nur der Englein Flügelrauschen Hört es wachend und im Traum, Nur dem Christkind gilt sein Lauschen Mit dem schönen Weihnachtsbaum.
Christkind naht aus stillen Tritten Morgens, Abends, für und für, Horchet auf der Kinder Bitten Draußen vor der Stubenthür; Was es ihnen möge bringen Schönes, Gutes allerlei, Doch es fragt vor allen Dingen, Wer da gut und artig sei?
Ferne merkt es die Gedanken, Leise hört es jedes Wort, Da wo Linnen ist und Zanken, Schleicht es bang und traurig fort; Aber wo mit holden Scherzen Kinder froh beisammen sind, Ach, da freut sich deß von Herzen Das verborg’ne Weihnachtskind;
Freuet sich dem Fest entgegen, Wie die Kinder alle thun, Kann auch dieser Freude wegen Nimmer rasten, nimmer ruhn, Fliegt in heiligem Entzücken Himmelaus und Himmelan, Bis es alle Welt beglücken, Alle Kinder segnen kann.
Wollen denn des Kindleins warten, Warten, hoffen, früh und spät, Bis das Wünschen aller Arten Reichlich in Erfüllung geht, Bis du wirklich uns erscheinest, Christkind! in dem Strahlenkranz, Jung und Alt im Chor vereinest Um des Baumes Lichterglanz!
Karl Rudolf Hagenbach (4 maart 1801 – 7 juni 1874) Kerstmarkt op de Münsterplatz in Basel, de geboorteplaats van Karl Rudolf Hagenbach
als de stilte overstroomt het licht voor en na de ramp steden met de wind in hun haren omdat je graag rechtop staat om onder de bruggen het water van de snelle stroom en de levendige bron te zien rollen door de tijd als in je borstkast dan zie je ze van ver terugkomen Paul Celan en Virginia Woolf die haastig voortisnellen
Christus als Koning, geschilderd op de tussenverdieping in de Heilig Kreuz Kirche in Goesdorf, Luxemburg
The Kingdom
It’s a long way off but inside it there are quite different things going on; festivals at which the poor man is king and the consumptive is healed; mirrors in which the blind look at themselves and love looks at them back; and industry is for mending the bent bones and the minds fractured by life. It’s a long way off, but to get there takes no time and admission is free, if you will purge yourself of desire, and present yourself with your need only and the simple offering of your faith, green as a leaf.
R. S. Thomas (29 maart 1913 – 25 september 2000) De St John the Baptist Church in Cardiff, de geboorteplaats van R. S. Thomas
De Amerikaanse dichter, librettist en essayist Scott Cairns werd geboren op 19 november 1954 in Tacoma, Washington. Zie ook alle tags voor Scott Cairns op dit blog.
Voordracht
Hij viel toen niet, blind op een weg, evenmin verdween zijn levenslange verlamming. Hij hoorde geen stem, behalve de bekende,
onophoudelijk, zelfondervraging van de pijnlijk verwarde De ketel stoomde en floot. Een zware vrachtwagen schakelde terug
vlakbij het plein. Hij hoorde een kind roepen, en hoorde een rouwende duif zijn eigen doffe roep inzetten. Ondanks dat alles bleef zijn verstand
vrij nevelig. Hij ademde en sprak de woorden die hij las. Als wat allang dood was toen tot leven kwam, dan was die opstanding blijkbaar
metaforisch. Het wonder vond plaats zonder vertoon. Hij hield een boek vast en terwijl hij las vond hij precies wat hij zocht. Alleen dat.
Een leven met weinig pijn behalve één, het geluksgeschenk van een rafelig boek, een ketel die langzaam opwarmt, en dus tijd genoeg om het boek op te nemen
en in een kleine passage juist die wens te vinden die hij niet hardop durfde te uiten, dat wil zeggen, totdat hij de woorden uitsprak die hij las.
