Joseph Brodsky en Bob Dylan


Joseph Brodsky werd op 24 mei 1940 geboren in Leningrad als zoon van joodse ouders. In de jaren 50 schreef hij zijn eerste gedichten. In 1964 werd hij wegens “parasiteren” tot vijf jaar dwangarbeid veroordeeld, maar al na 18 maanden weer vrij gelaten. In 1972 werd hem het burgerschap van de Sovjetunie ontnomen. In 1977 kreeg Brodsky de Amerikaanse nationaliteit. 1987 werd hem de Nobelprijs voor literatuur toegekend. Behalve docent aan de universiteit van Colombia en Mount Holyoke College was Brodsky in 1991 en 1992 “Poet Laureate” van de Verenigde Staten. Hoewel zijn gedichten later ook in Rusland verschenen heeft hij nooit naar zijn geboorteland terug willen keren. Hij stierf op 28 januari 1996 in New York en ligt begraven op het eiland San Michele bij Venetië.

 

May 24, 1980

I have braved, for want of wild beasts, steel cages,

carved my term and nickname on bunks and rafters,

lived by the sea, flashed aces in an oasis,

dined with the-devil-knows-whom, in tails, on truffles.

From the height of a glacier I beheld half a world, the earthly

width. Twice have drowned, thrice let knives rake my nitty-gritty.

Quit the country the bore and nursed me.

Those who forgot me would make a city.

I have waded the steppes that saw yelling Huns in saddles,

worn the clothes nowadays back in fashion in every quarter,

planted rye, tarred the roofs of pigsties and stables,

guzzled everything save dry water.

I’ve admitted the sentries’ third eye into my wet and foul

dreams. Munched the bread of exile; it’s stale and warty.

Granted my lungs all sou
nds except the howl;

switched to a whisper. Now I am forty.

What should I say about my life? That it’s long and abhors transparence.

Broken eggs make me grieve; the omelette, though, makes me vomit.

Yet until brown clay has been rammed down my larynx,

only gratitude will be gushing from it.

 

 

Dutch Mistress

 

A hotel in whose ledgers departures are more prominent than arrivals.

With wet Koh-i-noors the October rain

strokes what’s left of the naked brain.

In this country laid flat for the sake of rivers,

beer smells of Germany and the seaguls are

in the air like a page’s soiled corners.

Morning enters the premises with a coroner’s

punctuality, puts its ear

to the ribs of a cold radiator, detects sub-zero:

the afterlife has to start somewhere.

Correspondingly, the angelic curls

grow more blond, the skin gains its distant, lordly

white, while the bedding already coils

desperately in the basement laundry.

 

 

 

 

 

Joseph Brodsky (24 mei 1940 – 28 januari 1996)

 

Bob Dylan, geboren als Robert Allen Zimmerman op 24 mei 1941 in Duluth, Minnesota,  wordt beschouwd als een van de grootste liedjesschrijvers van Amerika. Zijn oeuvre wordt op een lijn gesteld met dat van Stephen Foster, Irving Berlin, Woody Guthrie en Hank Williams, die deel uitmaken van het Amerikaanse culturele erfgoed. Er gaan steeds meer stemmen op om zijn (song)teksten tot de poëzie te rekenen. Een heuse Oxford Professor, Christopher Ricks, schreef een boek waarin hij een pleidooi houdt voor Dylan als dichter. Het boek heet “Visions of Sin”. Dat boek heb ik niet gelezen, maar ik neig er wel toe hem gelijk te geven, al blijven de “lyrics” mét muziek natuurlijk mooier.

 

the times they are a-changin’  

Come gather ‘round people

Wherever you roam

And admit that the waters

Around you have grown

And accept it that soon

You’ll be drenched to the bone.

If your time to you

Is worth savin’

Then you better start swimmin’

Or you’ll sink like a stone

For the times they are a-changin’.

 

Come writers and critics

Who prophesize with your pen

And keep your eyes wide

The chance won’t come again

And don’t speak too soon

For the wheel’s still in spin

And there’s no tellin’ who

That it’s namin’.

For the loser now

Will be later to win

For the times they are a-changin’.

 

Come senators, congressmen

Please heed the call

Don’t stand in the doorway

Don’t block up the hall

For he that gets hurt

Will be he who has stalled

There’s a battle outside

And it is ragin’.

It’ll soon shake your windows

And rattle your walls

For the times they are a-changin’.

 

Come mothers and fathers

Throughout the land

And don’t criticize

What you can’t understand

Your sons and your daughters

Are beyond your command

Your old road is

Rapidly agin’.

Please get out of the new one

If you can’t lend your hand

For the times they are a-changin’.

 

The line it is drawn

The curse it is cast

The slow one now

Will later be fast

As the present now

Will later be past

The order is

Rapidly fadin’.

And the first one now

Will later be last

For the times they are a-changin’.
  

 

 

 

 

Bob Dylan (24 mei 1941)