Joseph Brodsky werd op 24 mei 1940 geboren in Leningrad als zoon van joodse ouders. In de jaren 50 schreef hij zijn eerste gedichten. In 1964 werd hij wegens “parasiteren” tot vijf jaar dwangarbeid veroordeeld, maar al na 18 maanden weer vrij gelaten. In 1972 werd hem het burgerschap van de Sovjetunie ontnomen. In 1977 kreeg Brodsky de Amerikaanse nationaliteit. 1987 werd hem de Nobelprijs voor literatuur toegekend. Behalve docent aan de universiteit van Colombia en Mount Holyoke College was Brodsky in 1991 en 1992 “Poet Laureate” van de Verenigde Staten. Hoewel zijn gedichten later ook in Rusland verschenen heeft hij nooit naar zijn geboorteland terug willen keren. Hij stierf op 28 januari 1996 in New York en ligt begraven op het eiland San Michele bij Venetië.
May 24, 1980
I have braved, for want of wild beasts, steel cages,
carved my term and nickname on bunks and rafters,
lived by the sea, flashed aces in an oasis,
dined with the-devil-knows-whom, in tails, on truffles.
From the height of a glacier I beheld half a world, the earthly
width. Twice have drowned, thrice let knives rake my nitty-gritty.
Quit the country the bore and nursed me.
Those who forgot me would make a city.
I have waded the steppes that saw yelling Huns in saddles,
worn the clothes nowadays back in fashion in every quarter,
planted rye, tarred the roofs of pigsties and stables,
guzzled everything save dry water.
I’ve admitted the sentries’ third eye into my wet and foul
dreams. Munched the bread of exile; it’s stale and warty.
Granted my lungs all sou
nds except the howl;
switched to a whisper. Now I am forty.
What should I say about my life? That it’s long and abhors transparence.
Broken eggs make me grieve; the omelette, though, makes me vomit.
Yet until brown clay has been rammed down my larynx,
only gratitude will be gushing from it.
Dutch Mistress
A hotel in whose ledgers departures are more prominent than arrivals.
With wet Koh-i-noors the October rain
strokes what’s left of the naked brain.
In this country laid flat for the sake of rivers,
beer smells of Germany and the seaguls are
in the air like a page’s soiled corners.
Morning enters the premises with a coroner’s
punctuality, puts its ear
to the ribs of a cold radiator, detects sub-zero:
the afterlife has to start somewhere.
Correspondingly, the angelic curls
grow more blond, the skin gains its distant, lordly
white, while the bedding already coils
desperately in the basement laundry.
Joseph Brodsky (24 mei 1940 – 28 januari 1996)
Bob Dylan, geboren als Robert Allen Zimmerman op 24 mei 1941 in Duluth, Minnesota, wordt beschouwd als een van de grootste liedjesschrijvers van Amerika. Zijn oeuvre wordt op een lijn gesteld met dat van Stephen Foster, Irving Berlin, Woody Guthrie en Hank Williams, die deel uitmaken van het Amerikaanse culturele erfgoed. Er gaan steeds meer stemmen op om zijn (song)teksten tot de poëzie te rekenen. Een heuse Oxford Professor, Christopher Ricks, schreef een boek waarin hij een pleidooi houdt voor Dylan als dichter. Het boek heet “Visions of Sin”. Dat boek heb ik niet gelezen, maar ik neig er wel toe hem gelijk te geven, al blijven de “lyrics” mét muziek natuurlijk mooier.
the times they are a-changin’
Come gather ‘round people
Wherever you roam
And admit that the waters
Around you have grown
And accept it that soon
You’ll be drenched to the bone.
If your time to you
Is worth savin’
Then you better start swimmin’
Or you’ll sink like a stone
For the times they are a-changin’.
Come writers and critics
Who prophesize with your pen
And keep your eyes wide
The chance won’t come again
And don’t speak too soon
For the wheel’s still in spin
And there’s no tellin’ who
That it’s namin’.
For the loser now
Will be later to win
For the times they are a-changin’.
Come senators, congressmen
Please heed the call
Don’t stand in the doorway
Don’t block up the hall
For he that gets hurt
Will be he who has stalled
There’s a battle outside
And it is ragin’.
It’ll soon shake your windows
And rattle your walls
For the times they are a-changin’.
Come mothers and fathers
Throughout the land
And don’t criticize
What you can’t understand
Your sons and your daughters
Are beyond your command
Your old road is
Rapidly agin’.
Please get out of the new one
If you can’t lend your hand
For the times they are a-changin’.
The line it is drawn
The curse it is cast
The slow one now
Will later be fast
As the present now
Will later be past
The order is
Rapidly fadin’.
And the first one now
Will later be last
For the times they are a-changin’.
Bob Dylan (24 mei 1941)