Nog maar een gedicht uit de bundel van Peter Verstegen die ik donderdag al besprak.
Dit is een van de eerste gedichten die Verlaine schreef op reis met Rimbaud. Het markeert de terugkeer van zijn dichterschap, want sinds zijn huwelijk ( met Mathilde Mauté) had hij niet veel geschreven. Overigens is er geen tekst van Rimbaud bekend, waaruit dit motto afkomstig is.
Il pleut doucement dans la ville.
Arthur Rimbaud
Il pleure dans mon coeur
Comme il pleut sur la ville ;
Quelle est cette langueur
Qui pénètre mon coeur ?
Ô bruit doux de la pluie
Par terre et sur les toits !
Pour un coeur qui s’ennuie,
Ô le chant de la pluie !
Il pleure sans raison
Dans ce coeur qui s’écoeure.
Quoi ! nulle trahison ?…
Ce deuil est sans raison.
C’est bien la pire peine
De ne savoir pourquoi
Sans amour et sans haine
Mon coeur a tant de peine !
Paul Verlaine
Het regent zachtjes op de stad.
Arthur Rimbaud
Weer huilt het in mijn hart.
Zoals het buiten regent;
Wat voor gevoel zo zwart
Dringt binnen in mijn hart?
O zacht regengeluid
Op straat en op de daken!
Voor mijn landerigheid
O dat zingend geluid!
’t Huilt zomaar in mijn hart
Dat zich zelf niet kan harden.
Wat! Geen die jou verraadt?…
Dit hart huilt zomaar wat.
Dat is het ergste lijden,
Dat ik niet weet waarom –
Liefde of haat, geen van beide –
Mijn hart toch zo moet lijden!
Vertaling: Peter Verstegen
