Dag: 27 september 2009

Irvine Welsh, Kay Ryan, Josef Škvorecký, Esther Verhoef

De Schotse schrijver Irvine Welsh werd geboren op 27 september 1958 in Leith, Edinburgh. Zie ook mijn blog van 27 september 2008.

 

Uit: Porno

 “Croxy, sweating from exertion rather than from drug abuse for once in his life, struggles up the stairs with the last box of records as I collapse on the bed, gaping through a numb depression at the cream woodchip walls. This is my new home. One poky room, fourteen foot by twelve, with an attached hallway, kitchen and bath-room. The room contains a built-in wardrobe with no doors, my bed, and just about space for two chairs and a table. I couldn’t sit in here: prison would be better. I’d fucking well go back up to Edinburgh and swap Frank Begbie his cell for this frozen hovel.

In this confined space the stench of old fags from Croxy is suffocating. I’ve gone three weeks without a cigarette, but I’ve passive-smoked about thirty a day just from being in his proximity. – Thirsty work, eh, Simon? You coming down the Pepys for one? he asks, his enthusiasm seeming like a gloat, a calculated sneer at one Simon David Williamson’s reduced circumstances.

On one level it would be sheer fucking folly to go down Mare Street, to the Pepys, so that they can all snicker, ‘Back in Hackney, Simon?’ but, aye, company is what’s wanted. Ears must be bent. Steam has to be let off. Also, Croxy needs an airing. Trying to give up fags in his company is like trying to come off gear in a squat full of junkies.

– You’re lucky to get this place, Croxy tells me, as he helps me unload the boxes. Lucky my fuckin arse. I lie down on the bed and the whole joint shakes as the express train to Liverpool Street hurtles through Hackney Downs station, which is about one foot outside the kitchen window.

Staying put in my state of mind is even less of an option than going out, so we’re cagily descending the threadbare stairs, the carpet so worn that it’s as hazardous as the side of a glacier. Outside, sleet falls and there’s a dull aura of festive hangover everywhere, as we make our way towards Mare Street and the town hall. Croxy, with absolutely no sense of irony, is telling me that ‘Hackney’s a better manor than Islington, any roads. Islington’s been facked for years.’

You can be a crustie for too long. He should be designing websites in Clerkenwell or Soho, rather than organising squats and parties in Hackney. I put the cunt wise to the ways of the world, not because it’ll do him any good, but simply to stop nonsense like that filtering into the culture unchallenged. – No, it’s a step backwards, I say, blowing on my hands, my fingers as pink as uncooked pork sausages. – For a twenty-five-year-old crustie, Hackney’s fine. For an upwardly mobile thirty-six-year-old entrepreneur, I point at myself, it has to be Izzy. How can you give a class bit of fanny in a Soho bar an E8 address? “

irvine-welsh

Irvine Welsh (Edinburgh., 27 september 1958)

 

De Amerikaanse dichteres Kay Ryan werd geboren op 27september 1945 in San Jose, California. Zie ook mijn blog van 27 september 2008.

 

All Shall Be Restored

The grains shall be collected

from the thousand shores

to which they found their way,

and the boulder restored,

and the boulder itself replaced

in the cliff, and likewise

the cliff shall rise

or subside until the plate of earth

is without fissure. Restoration

knows no half measure. It will

not stop when the treasured and lost

bronze horse remounts the steps.

Even this horse will founder backward

to coin, cannon, and domestic pots,

which themselves shall bubble and

drain back to green veins in stone.

And every word written shall lift off

letter by letter, the backward text

read ever briefer, ever more antic

in its effort to insist that nothing

shall be lost.

 

 

Tenderness and Rot

Tenderness and rot

share a border.

And rot is an

aggressive neighbor

whose iridescence

keeps creeping over.

 

No lessons

can be drawn

from this however.

&
nbsp;

One is not

two countries.

One is not meat

corrupting.

 

It is important

to stay sweet

and loving.

 

KayRyan

Kay Ryan (San Jose, 27 september 1945)

 

 

De Tsjechische schrijver en uitgever Josef Škvorecký werd geboren op 27 september 1924 in Náchod. In 1943 deed hij eindexamen gymnasium. Omdat hogescholen en universiteiten in die tijd gesloten waren werd hij te werk gesteld in de Messerschmittwerke in Náchod. Na de oorlog begon hij aan een studie medicijnen in Praag, maar hij stapte al snel over op filosofie en anglistiek. In 1951 promoveerde hij. Na twee jaar militaire dienst ging hij werken als redacteur bij een staatsuitgeverij. Vanaf 1956 was hij redacteur bij het tijdschrift Světová literatura (Wereldliteratuur). Zijn eerder geschreven, maar in 1958 gepubliceerde debuutroman Zbabělci (Lafaards), veroorzaakte een schandaal en hij moest zijn baan opgeven. Toen het klimaat in de jaren zestig in Tsechslowakije verbeterde besloot hij beroepsschrijver te worden. In 1969 kon hij met een beurs een jaar naar Californië. Na afloop daarvan vestigde hij zich in Toronto waar hij aan de universiteit doceerde en met zijn vrouw de uitgeverij Sixty-eight Publishers oprichtte. Deze werd een Mekka voor verbannen schrijvers als Václav Havel, Milan Kundera en Ludvík Vaculík.

 

Uit: The End of Bull Mácha (Vertaald door Paul Wilson)

“Bull Mácha was leaning against the pedestrian railing at the corner of Vodičková Street and Wenceslas Square. The thin mist of a dank afternoon was slowly falling into the streets, blurring the features of the people trudging past him. The streets were coming alive with the bustle of a Sunday evening in the big city. Through the silvery grey veil of a wet autumn dusk the lights in the store windows and cafés were coming on, and the faces of the girls Bull Mácha’s impassive eyes were stalking in the crowd seemed to assume a new and mysterious charm under the misty, magic chiaroscuro of artificial lighting. Their hazy beauty touched him like a sudden pain, and in the depths of his heart he longed to draw close to them in a place where one could get closest of all: a café, one of the dance halls whose windows were already beginning to glow through the spidery mist that was slowly descending upon the city of Prague. It was the month of November in the year of our Lord 1953.

The figure leaning against the green railing, with his low, carefully combed coiffure turned to face the flaming entrance of the Soviet Book Shop, was in his own way a living human fossil. At the age of twenty-nine, František Mácha still referred to himself by his old nickname, Bull, in full “Gablik” Bull—Zoot-Suiter Bull—and he insisted that others do so too. And the vague notion of belonging to a grand conspiracy against something uncertain, a conspiracy he still felt a part of, was epitomized, even after all these years, by the title “Gablik.” It was an expression that ha
d stuck to him long ago, during the vogue for a popular American Civil War movie and its raffish, devil-may-care hero, Gable himself.

Now Gablik Bull Mácha was standing on the corner of Vodičková Street and Wenceslas Square, his heart lacerated by those winsome, cosmetically improved young faces, and by a strange, miserable nostalgia. He was alone, his hands stuffed into enormous pockets, and from the overcoat, cut strictly according to fashion with the sloping shoulders of a wine bottle and a collar as wide as an acolyte’s, a small head emerged, with a painstakingly fashioned coif in front and the sides slicked back into a ducktail. From that face two watery grey eyes stared: dull, bored, desperate. Bull had the heel of his left foot hooked over the bottom rung of the green railing, with his leg swung over as far as he could to the left, and he had pulled up his narrow trouser leg to avoid making a bulge at the knee, so that all might remark on his black-yellow-and-green-striped socks and gaze in wonder at the Gothic upturned toes of his Hungarian winklepickers. He was especially proud of those winklepickers with their snow-white soles flashing in the descending fog like crown jewels, cared for with boundless love and worn only on ceremonial occasions.”

Skvorecky2

Josef Škvorecký (Náchod, 27 september 1924)

 

De Nederlandse schrijfster Esther Verhoef-Verhallen werd geboren in ’s-Hertogenbosch op 27 september 1968. Haar eerste publicaties verschenen in 1989 en betroffen columns in het blad Flair. Tussen 1995 en 2005 schreef ze 50 informatieve boeken over huisdieren, waarvan er wereldwijd zo’n 8 miljoen over de toonbank gingen. Haar dierenboeken zijn vertaald in ruim 80 landen. Verhoef deed zelf grotendeels de fotografie voor haar boeken. Bekendheid bij het grote publiek verwierf zij echter pas toen zij thrillers begon te schrijven. In 2003 debuteerde ze met de thriller Onrust, die in 2004 werd genomineerd voor de Gouden Strop en spoedig daarna vertaald in het Duits. De opvolger Onder druk werd genomineerd voor de Gouden Strop 2005.

Op 7 april 2006 kwam haar eerste psychologische thriller Rendez-vous uit, die vrijwel meteen in de bestsellerlijsten belandde. In oktober 2006 verscheen Chaos, een roman noir/thriller over een ex-militair met een posttraumatische stressstoornis, die zij samen schreef met haar man Berry Verhoef onder het pseudoniem Escober. In 2007 kwam Close-Up uit. In 2008 volgde Ongenade (Escober) als hekkesluiter van de Sil Maier-trilogie.

 

Uit: Close-up

 

“Het maakte het makkelijker dat we elkaar zo goed kenden. Daardoor werkte ze, zonder het te weten, mee, en werd het intiem, geborgen bijna. Drie maanden heb ik me erop voorbereid. Eerst heb ik het plan aan alle kanten belicht. Geprobeerd het voor mezelf te visualiseren. Toen ik zeker wist dat het mogelijk moest zijn, was het geen gedachtespinsel meer, maar werd het een deel van mezelf. Het was heerlijk om ermee bezig te zijn, vanaf de voorbereidingen, die bestonden uit gesprekken met haar en de mensen om ons heen, tot aan het aanschaffen van de spullen die ik nodig had. Toegegeven, veel was dat niet. Ze bracht me zelf op het idee.

Edith kon niet zo goed tegen gebroken nachten, dan waren haar ogen de volgende ochtend dik en rood. En hoewel ze veel meer in huis had dan schoonheid alleen, wilde ze vóór alles mooi zijn. Wat mij betreft was ze dat altijd, of ze nu in vol ornaat op een receptie de show stal of net uit bed kwam en, zich verontschuldigend voor haar slonzige verschijning, in badjas thee voor me zette. Een slaapmiddel was voor haar de enige manier om niet steeds wakker te worden van het gerommel ’s nachts.

Ik keek ernaar uit, voelde me als een kind dat in de rij stond voor de achtbaan. Steeds een stapje vooruit, steeds dichterbij. De toenemende opwinding, die zijn hoogtepunt bereikte op de avond dat alles als een perfect passende puzzel in elkaar viel.

We hadden samen een fles wijn leeggedronken en het gehad over dingen die ons boeiden. Over kunst en kunstenaars, die de ondoordringbare en onbegrijpelijke wereld van de fantasie en emotie tastbaar maakten voor het grote publiek. Kunstschilders, beeldhouwers, schrijvers, muzikan
ten.

Ze was heel relaxed en leunde tegen me aan. Meer dan eens zei ze dat ze zich bij mij zo op haar gemak voelde, dat ze me helemaal vertrouwde. Ze was al aan het wegzakken, het middel werkte opvallend snel. Ik drukte haar tegen me aan en zei dat ze beter even in bad kon gaan. Ze was moe, ze had te veel meegemaakt, en na een verkwikkend bad en een goede nachtrust zou ze minder zwaarmoedig tegen alles aan kijken. Morgen zou ze zich vast beter voelen.”

 

 

estherverhoefdrie

Esther Verhoef (‘s-Hertogenbosch, 27 september 1968)

 

Zie voor nog meer schrijvers van de 27e september ook mijn vorige twee blogs van vandaag.

Louis Auchincloss, William Empson, Bernat Manciet, Edvard Kocbek, Michael Denis

De Amerikaanse schrijver Louis Stanton Auchincloss werd geboren op 27 september 1917 in Lawrence, New York. Hij stamt uit een rijke familie en groeide op in Manhatten. Hij studeerde rechten in Yale, waar hij ook zijn belangstelling voor Engelse en Franse literatuur cultiveerde. Na zijn studie werkte hij voor het advocatenkantoor Sullivan and Cromwell en schreef daarnaast romans, novellen, verhalen en non-fictie.

Uit: The Headmaster’s Dilemma

“Michael Sayre thought afterward that it had all started on an early spring afternoon in 1975 when he and Ione and Donald Spencer were sitting in the small rose garden behind the headmaster’s house having coffee after Sunday lunch. They had not eaten in the big school dining room at the main table because Donald Spencer, chairman of the trustees, had only limited time for what he had termed an important visit and had requested a meeting alone with the headmaster and his wife.

The residence that rose above them was a charming old New England manor house, and the great boarding school of which it was the center, to match it, had been tastefully conceived as a colonial village of sober and regular white house fronts grouped about a shimmering oblong lawn studded with elms and dominated at one end by the chapel, a chaste meeting house with a tall spire. As the institution had grown and expanded through the decades, other and larger buildings had been added and playing fields lain out, but these had been sufficiently distanced from the original village atmosphere of plain living and high thinking evoked by the school founder in the 1880s. Averhill, for all its four hundred students and great modern reputation, was still considered by many of its alumni and parents as a stalwart fortress against the creeping vulgarity of the day.

And so Michael liked to think of it. He had been headmaster for three years now, appointed as a result of the successful efforts of younger members of the board to convince the others that a leader was needed to make some adaptations to the exigencies of change in educational thinking. And he had already achievedsome of these: girls had just been admitted; the limits of the courses widened. He had come to Averhill with a considerable reputation as a liberal; he had been the admired editor of a popular radical newspaper and a nationally known protester of the war in Vietnam, and although some of the more conservative of the school trustees had gagged at his appointment, the general feeling was that if change had to come it had better come through one of their own.”

Louis-Auchincloss-190

Louis Auchincloss (Lawrencw,  27 september 1917)

 

 

De Engelse dichter en criticus William Empson werd geboren op 27 september 1906  in Howden, Yorkshire. Hij studeerde eerste wiskunde aan het Magdalene College in Cambridge en later Engels. In 1930 publiceerde hij het literatuurkritische werk Seven Types of Ambiguity, dat een grote invloed zou uitoefenen op de New Criticism. Empson doceerde vervolgens enige jaren in China en Japan en werd toen hoogleraar in Sheffield. In 1935 verscheen de bundel Poems, in 1940 gevolgd door The Gathering Storm. In 1955 verscheen zijn laatste bundel Collected Poems.

Just a Smack at Auden 

 

Waiting for the end, boys, waiting for the end.

What is there to be or do?

What’s become of me or you?

Are we kind or are we true?

Sitting two and two, boys, waiting for the end.

 

Shall I build a tower, boys, knowing it will rend

Crack upon the hour, boys, waiting for the end?

Shall I pluck a flower, boys, shall I save or spend?

All turns sour, boys, waiting for the end.

 

Shall I send a wire, boys? Where is there to send?

All are under fire, boys, waiting for the end.

Shall I turn a sire, boys? Shall I choose a friend?

The fat is in the pyre, boys, waiting for the end.

 

Shall I make it clear, boys, for all to apprehend,

Those that will not hear, boys, waiting for the end,

Knowing it is near, boys, trying to pretend,

Sitting in cold fear, boys, waiting for the end?

 

Shall we send a cable, boys, accurately penned,

Knowing we are able, boys, waiting for the end,

Via the Tower of Babel, boys? Christ will not ascend.

He’s hiding in his stable, boys, waiting for the end.

 

Shall we blow a bubble, boys, glittering to distend,

Hiding from our trouble, boys, waiting for the end?

When you build on rubble, boys, Nature will append

Double and re-double, boys, waiting for the end.

 

Shall we make a tale, boys, that things are sure to mend,

Playing bluff and hale, boys, waiting for the end?

It will be born stale, boys, stinking to offend,

Dying ere it fail, boys, waiting for the end.

 

Shall we go all wild, boys, waste and make them lend,

Playing at the child, boys, waiting for the end?

It has all been filed, boys, history has a trend,

Each of us enisled, boys, waiting for the end.

 

What was said by Marx, boys, what did he perpend?

No good being sparks, boys, waiting for the end.

Treason of the clerks, boys, curtains that descend,

Lights becoming darks, boys, waiting for the end.

 

Waiting for the end, boys, waiting for the end.

Not a chance of blend, boys, things have got to tend.

Think of those who vend, boys, think of how we wend,

Waiting for the end, boys, waiting for the end.

 

William_Empson

William Empson (27 september 1906 – 15 april 1984)

 

De Occitaanse dichter en schrijver Bernat Manciet werd geboren op 27 december 1923 in Sabres. Van zijn ooms die priester waren leerde hij Latijn en Grieks. Toen WO II uitbrak begon hij aan een studie literatuur en politicologie. Hij werd diplomaat en werkte mee aan de processen van Neurenberg. Zijn baan in de diplomatie voerde hem naar Montevideo en Brazilië.

 

 

Praise to the rose

 

Rose, the desire of rose all indwelled

by flashes and birds, disturbed waters

in the spreading of a petal, all homes

opened, and full suns of stamens, suns,

of dawns screamed to dark places, let then gods be born

for covering you with clouds

wide desire of rose.

 

Impatient rose if you trust

to the emotions on your edges if

flesh over flesh all in one block

but henceforth breaker

of excrescences, of folds, of floors,

and this elastic dawn of far horizons

if you become haunted by sheaths and roses

you are a sad heaven, more than collapses, and

even more dawn and mor
e mouth.

Rose for you, chip,

tree of tears

tongue of dazzling grapes

all desire and freckles

there’s only rising suns

the mustered gushers are dissociating from each other –

tree of springs – all structure and overflow and soft fraud

where hair resolves itself into language

reddish rose where all fires picked

if sunset deducts and rolls up itself

the crimson a shadow of highness

oh! Labial armies, exchange

rose juice

for your emptiness evil summer

of fires turned night

                              – the licking.

 

Manciet

Bernat Manciet (27 december 1923 – 3 juni 2005)

 

 

De Sloveense dichter, schrijver en essayist Edvard Kocbek werd in Sloveens Stiermarken geboren op 27 september 1904. Zie ook mijn blog van 27 september 2006 en ook mijn blog van 27 september 2008.

 

DIVINE SEARCH

 

When my quiet thoughts reach for you, all that is sinful and alien

falls off me. The world again becomes solemn, innocent and

relaxed, like after a good deed. I leave the earth and take my

playful feet to the open sea. I start wandering away from the soil

where they sold the beautiful maiden, searching for her on the

rocking ground. I begin casting spells, singing, luring toward

myself, toying with depth jumping from wave to wave, on clouds,

through the ancient universe and mute grounds, singing the songs

of the transient, knowing all the melodies and voices, ways of

loving, ways of memories and prophecies, letting the wind rock my

scars, climbing over the fantasy, the whole world belongs to me,

only the song of the maiden eludes me, something essential is

fleeing, I listen to the falling of quarters of the moon and echoes of

hurricanes in Alaska, to the docile feeding of rustling Canadian

forests, but I cannot seize her though I sense her, I, hostage,

wanderer, wizard, and lover am seeking the maiden’s song through

the terrifying nothingness, roaming like the softest breeze through

the organ’s pipes, like grass through the spotty cow, or like weight

through the clutch of time, I am all covered with corals, maiden, let

nobody know where I am hiding and where I can find you, remain

the knowing darkness and the blessed pain under the waterfalls of

the river, in its clear flow from mill to mill.

 

Kocbek

Edvard Kocbek (27 september 1904 – 3 november 1981)

 

De Oostenrijkse dichter, bibliograaf, bibliothecaris en vertaler Johann Nepomuk Cosmas Michael Denis werd geboren in Schärding op 27 september 1729. De Jezuïet Denis was vanaf 1759 Professor aan de Weense Theresiaanse Academie en vanaf 1784 de conservator van de Hofbibliothek (nu de Österreichische Nationalbibliothek) in Wenen. Zijn werk omvat in Neolatijn geschreven Jezuëtentheater, lyriek en kerkliederen. De lyrische werken publiceerde hij vooral onder zijn pseudoniem Sined der Barde, waarbij Sined het omgekeerde van zijn achternaam is. Denis schreef ook bibliotheekwetenschappelijke werken en leerboeken als het eerste Oostenrijkse Lesebuch in 1762. In het gehele Duitse taalgebied werd hij bekend door de eerste Duitse vertaling van de werken van Ossian (1768/69), die als werken van een Keltische bard in heel Europa enthousiast ontvangen werden, maar eigenlijk door een tijdgenoot, James Macpherson, waren geschreven.

 

Charakteristik deutscher Schriftsteller

 

Wem einst der milden Vorsicht Hand

Mit Klopstock’s Schöpferkraft auch Winkelmann’s Verstand,

Abt’s Nachdruck, Lessing’s Witz, und Cramer’s Leichtigkeit,

Und Wieland’s Phantasie, und Rabner’s Scherz verleiht;

Kleist’s Aug
, Gleim’s Zärtlichkeit, und Gellert’s Unschuld schenkt:

Wer scharf wie Kästner, tief wie Moses denkt;

An Munterkeit noch Hagedornen gleicht,

Und nie von Geßner’s Einfalt weicht,

Den Tempel des Geschmacks betritt auf Rammler’s Spur,

Der ist ein Wunder der Natur!

 

Denis

Michael Denis (27 september 1729 – 29 september 1800)

Tanja Kinkel, Wacław Rolicz-Lieder, Henri-Frédéric Amiel, Grazia Deledda

De Duitse schrijfster Tanja Kinkel werd geboren op 27 september 1969 in Bamberg. Zie ook mijn blog van 27 september 2006. en ook mijn blog van 17 september 2007 en ook mijn blog van 27 september 2008.

 

Uit: Die Puppenspieler

 

„Die Frühlingssonne schien hell durch das verglaste Fenster auf den Tisch, hinter dem der Abt des Klosters St. Georg zu Wandlingen saß und ein Dokument, das vor ihm lag, studierte. Die tanzenden Strahlen ließen einzelne Buchstaben wie dunkle Flecke hervortreten. Satzbruchteile fingen seinen Blick auf:

»Innozenz, Diener der Diener Gottes… Es sind uns große Beschwerden zu Ohren gekommen, daß in einigen Teilen Oberdeutschlands, wie auch… sehr viele Personen beiderlei Geschlechts, ihre eigene Seligkeit vergessend…die geliebten Söhne Heinrichs Institoris…Jakob Sprenger…, daß diesen Inquisitoren das Amt solcher Inquisition erlaubt sei und sie zur Besserung, Inhaftierung und Bestrafung solcher Personen…«

Ein leises Hüsteln lenkte ihn von seiner Lektüre, der Bulle »Summis desiderantes« des neuen Papstes Innozenz VIII., ab. Der Abt seufzte. Die neue Bulle war von höchster Wichtigkeit, und er hätte sich ihr gern ausführlicher gewidmet. Doch noch andere Aufgaben warteten auf ihn. Dieses Kloster beherbergte nicht nur Angehörige des Benediktinerordens, sondern auch eine Menge Schüler. Mit einem solchen befand sich Bruder Ludwig jetzt hier; der Abt hatte die beiden eintreten lassen, konnte

sich jedoch nicht sofort von seinem Dokument losreißen. In dem Begleitschreiben, das von einem befreundeten Würdenträger der Kirche stammte, wurde die Bulle als Meilenstein bezeichnet.

Und so warteten der Lehrer und sein Schüler schon an die fünf Minuten. Die Bulle mußte ein wenig zurückgestellt werden.

»Was gibt es, Frater?« fragte der Abt freundlich, doch mit ein wenig ungeduldigem Unterton. Bruder Ludwig zählte noch nicht lange zu seinen Mönchen. Vor einem halben Jahr war er aus Speyer gekommen und hatte nun den alten Bruder Andreas als Geographie- und Geschichtslehrer abgelöst. Die Schüler hatten, soweit der Abt wußte, bisher nicht allzu begeistert darauf reagiert, und er hegte den Verdacht, daß der neue Bruder aus diesem Grund zu ihm gekommen war“.

 

kinkel-tanja

Tanja Kinkel (Bamberg, 27 september 1969)

 

 

De Poolse dichter en vertaler Wacław Koźma Damian Lieder,ook: Rolicz-Lieder werd geboren op 27 september 1866 in Warschau. Zie ook mijn blog van 27 september 2008.

 

 

STIMMEN DER EINSAMKEIT

 

Gedenke meiner wenn dein blick sich senkt
Auf jeden gegenstand den ich berührt ·
Wann die gedanken sich dir trüben wollen
Und leer wird deines herzens heiligtum!

 

Gedenke meiner wenn in zarte arme
Der reue meine bangen sinne fallen ·
Wann einsamkeit an ihre brust mich drückt ·
Verzweiflung über meinem haupte hinzieht!

 

Gedenke meiner! himmlisch denke meiner
Wenn meine hoffnung manchmal mich verlässt ·
Erinnerungen wie ein feindlich heer
Herziehend mich zu schwerem kampfe fordern!

 

Gedenke meiner wenn in schwäche ganz
Den todesengel ich willkommen heisse
Und wenn ich mit der allerbangsten stimme
Ihn frage nach des sonnenaufgangs zeit!

 

Gedenke meiner wenn auf harte späne
Gedungnes volk mein haupt wird niederlegen ·
Begräbnisglocken in den wolken schluchzen
Um mich der nicht mehr fühlt und nicht mehr weiss.

 

 

 

AHRENLESEN

 

Herrin voll trauer! wie bereitest du leid mir
Dass du ein herz trägst gleich zerschmetterter harfe!
Noch tönt aus den saiten echo alter sänge
Indem der meister irrt in der unterwelt.

 

Nicht schluchze wie der vorfahren klagefrauen
Und opfere nicht der trauer deine seufzer!
Den becher des verzichtes leere mutig
Und wenn du kannst vergiss deines herzens zögling!

 

Ehmals lieblich geborgen an zärtlicher brust ·
Nach sanftern himmel fliegend in gedanken ·
Zukunft der unerforschlichen bang lauschend …

 

Nun zieh durch unsrer liebe wüste fluren
Wie mit verwehtem haar die bettlerin
Übrige ähren der erinnrung sammelnd!

 

Vertaald door Stefan George

 

Rolicz

Wacław Rolicz-Lieder (*27 september 1866 – 25 april 1912)

 

De Franstalige Zwitserse schrijver en filosoof Henri-Frédéric Amiel werd geboren op 27 september 1821 in Genève. Hij studeerde in Genève, berlijn en Heidelberg filosofie, psychologie, theologie en filologie.In 1849 keerde hij naar Genève terug waar hij ging doceren aan de universiteit. Hij publiceerde verschillende dichtbundels en historische en filologische werken. Beroemd werd hij echter door zijn monumentale dagboek (17.000 pagina’s van 1839 tot 1881) dat men na zijn dood ontdekte en uitgaf.

 

Uit: Journal intime (Vertaald door Nicolaas Matsier)

 

„Maandag 31 mei 1880. Alleen de maatschappij vertegenwoordigt een enigszins complete eenheid. Het individu moet zich ermee vergenoegen een steen van het gebouw, een radertje van de immense machine, een woord van het gedicht te zijn. Het is een steeds kleiner onderdeel van de familie, de staat, de mensheid, en van alle speciale groeperingen die gevormd worden door de belangen, de geloofsovertuigingen, de aspiraties en de werkzaamheden. De voortreffelijkste zielen zijn die welke zich bewust zijn van de universele symfonie, en van ganser harte meewerken aan het reusachtige en gecompliceerde concert dat men de beschaving noemt. De geest is in principe in staat om alle begrenzingen die hij in zichzelf aantreft uit de weg te ruimen, begrenzingen van taal, nationaliteit, religie, ras, tijdperk. Maar gezegd moet worden dat, naarmate de geest spiritueler en alzijdiger wordt, hij des te minder greep heeft op de anderen, die hem niet meer begrijpen en niet weten wat ze met hem moeten. De invloed is aan de mannen van de daad, en om te handelen is niets zo nuttig als beperktheid van denken gevoegd bij de energie van de wil. Wees zwaard, hamer of kanonskogel om de mensen in beweging te krijgen en een doel te bereiken. De ambitieuzen en de begerigen drijven de spot met de dromers, van wie ze hun spot als medelijden terugkrijgen. De droom is reusachtig maar de daad is een dwerg. Voor de
onvrije geesten zijn het succes, de reputatie en de winst al voldoende; maar met de geneugten van de vrijheid en de vreugden van de reis in het oneindige zijn zij niet bekend. Overigens is het niet mijn bedoeling om de een te prefereren boven de ander, want ieder is slechts gelukkig overeenkomstig zijn natuur. Trouwens, geschiedenis komt alleen maar tot stand door specialismen en combattanten. Maar misschien kan het geen kwaad dat, te m  idden van de verslindende activiteiten van de westerse wereld, een paar zielen een beetje brahmaniseren.“

 

Henri-Frederic_Amiel

Henri-Frédéric Amiel (27 september 1821 – 11 mei 1881)

 

De Italiaanse schrijfster Grazia Deledda werd geboren op 27 september 1871 in Nuoro op Sardinië. Zie ook mijn blog van 27 september 2007 en ook mijn blog van 27 september 2008.

 

Uit  Marianna Sirca (Vertaald door Cathy Vignale)

 

“As evening of the third day fell, she sat in front of the farmhouse, a small construction in crude stone with a shelter for the animals, a kitchen and a bedroom: in front of her, a great grassy clearing, with an ancient cork-tree in the middle and the dogs tied to its trunk; and beyond the green of the fields which penetrated into the forest losing itself in the deep shade of the bushes and the rocks. While on the right, among a row of trees, the line of the hills still shone blue on the red sky of sunset.

She was alone, with the dogs, who got up every now and then to watch and returned quickly to crouch down in the dust; but she was waiting for her father’s and the sheperd’s return and the arrival of a relative who had promised to visit. She was alone and tranquil; she wanted for nothing; she had her vast estate around her which was tended to by a trusted servant of simple spirit such as her father. Down in Nuoro her house was also taken care of by a faithful servant who did not sleep at night in order to keep watch against thief. She lacked nothing: and yet turning inward, looking with full consciousness of self, she saw a serene dusk, yes, dusk: red and gray, gray and red and solitary like the dusk of the tanca.

She seemed old to herself; she saw herself as a child in that same place,the first time that she had been lead up there and someone had whispered in her ear: I”if”you are good all this will be yours.” And she had looked around her, with her placid eyes, without wonder and without desire, and yet answering yes. Wandering here and there, not so far as to get lost, she had found a hiding place, a crib carved in a rock, and she placed herself inside, very content to be alone, mistress of all, but hidden to all: and it seemed she was like the pit inside the fruit,like the little bird inside the egg.”

 

deledda

Grazia Deledda (27 september 1871 – 15 augustus 1936)