De Amerikaanse schrijver David Leavitt werd geboren in Pittsburgh op 23 juni 1961. Zie ook alle tags voor David Leavitt op dit blog.
Uit: The Page Turner
“Paul! Let me fix your tie!”
All at once his mother was on him, her hands at his throat.
“Mother, please, my tie’s all right –“
“Let me just tighten the knot, honey, you don’t want to have a loose knot for your debut –“
“It’s not my debut.” “When my son sits up on a stage in front of two thousand people, I consider it a debut. There, much better.”
She stepped back slightly, smoothed his lapels with long fingers. Even so, her face was close enough to kiss: he could see her crow’s-feet under make-up, smell the cola-like sweetness of her lipstick, the Wrigley’s on her breath.
“That’s good enough, Mother.”
“Just one little adjustment –“
“I said it was good enough!”
Writhing away from her, Paul hurried across the wings, to where Mr. Mansourian, the impresario, awaited him.
Scene uit de film “Food of Love” uit 1998 (gebaseerd op de roman “The Page Turner”)
“Well, well, well,” said Mr. Mansourian, “if you’re not the best-dressed page turner I’ve ever seen. Come on, I’ll introduce you to Kennington.”
“Good luck, sweetheart!” Pamela called almost mournfully. She waved at Paul, a tissue balled in her fist. “Break a leg! I’ll see you after the concert.”
He didn’t answer. He was out of earshot, out of the wings, beyond which the hum of the settling audience was becoming audible.
Mr. Mansourian led him up steep stairways and along antiseptic corridors, to a dressing room at the door to which he knocked three times with sharp authority.
“Come in!”
They went. In front of mirrors Richard Kennington, the famous pianist, sat on a plastic chair, bow tie slack around his throat. He was drinking coffee. Isidore Gerstler, the famous cellist, was eating a cinnamon-frosted doughnut out of a box. Maria Luisa Strauss, the famous violinist, was stubbing out a cigarette in an ashtray already overflowing with red-tipped butts. Her perfume, capacious and spicy, suggested harems. Yet the room had no softness, no Persian carpets. Instead it was all lightbulbs that brightened the musicians’ faces to a yellowish intensity.
Portret door Arnold Mesches
De Zwitserse schrijver en filosoof Pascal Mercier (eig. Peter Bieri) werd geboren op 23 juni 1944 in Bern. Zie ook alle tags voor Pascal Mercier op dit blog.
Uit: Nachttrein naar Lissabon (Vertaald door Gerda Meijerink)
“Teleurstelling wordt als iets kwalijks gezien. Een ondoordacht vooroordeel. Waardoor anders dan door teleurstelling, komen we er achter wat we hebben verwacht en gehoopt? En waardoor anders dan door die ontdekking zouden we tot zelfkennis moeten komen? Hoe zou iemand dus zonder teleurstelling helderheid over zichzelf kunnen verkrijgen?
We moeten teleurstellingen niet zuchtend ondergaan als iets zonder dewelke ons leven beter zou zijn. We moeten teleurstellingen opzoeken, er achteraan gaan, ze verzamelen. Waarom ben ik teleurgesteld dat de acteurs die ik vroeger aanbad nu allen tekenen van ouderdom en verval vertonen? Wat anders dan de teleurstelling leert me dat succes maar heel weinig waarde heeft? Menigeen heeft er een heel leven voor nodig om zichzelf de teleurstelling over zijn ouders te bekennen. Wat was het eigenlijk wat we van hen verwachtten? Mensen die hun leven lang genadeloze pijn hebben moeten lijden, zijn vaak teleurgesteld over hoe de anderen zich gedragen, ook degenen die hen bijstaan en hun medicijnen laten drinken. Wat ze doen en zeggen is te weinig en ook wat ze voelen is te weinig. ‘Wat verwacht u dan?’ vraag ik. Ze kunnen het niet zeggen en zijn ontdaan dat ze jarenlang een verwachting hebben gekoesterd die teleurgesteld kon worden zonder dat ze iets meer over die verwachting kunnen zeggen.
Iemand die werkelijk wil weten wie hij is, zou een kalme, fanatieke verzamelaar van teleurstellingen moeten zijn, en het op zoek gaan naar teleurstellende ervaringen zou voor hem een verslaving moeten zijn, de allesbepalende verslaving in zijn leven, want zo iemand zou met grote helderheid onder ogen zien dat de teleurstelling niet een brandend, verwoestend gif is maar een koele, verzachtende balsem die ons de ogen opent voor de ware contouren van onszelf.”
De Nederlandse schrijfster en freelance journaliste Franca Treur werd geboren in Meliskerke op 23 juni 1979. Zie ook alle tags voor Franca Treur op dit blog.
Uit: Brief aan de koning
“Hoogheid,
Waar je wieg heeft gestaan, is wat je bent. Dat gold althans voor de generatie van mijn grootouders, geboren in de jaren twintig van de vorige eeuw. Zij waren boerenzoon en boerendochter, wisten van jongs af aan wat zij zouden worden, wat ze in feite dus al waren: boer en boerin.
Wie in die tijd werd geboren als eerste zoon van de eigenaar-directeur van een meubelzaak of suikerfabriek, wist dat de zaak of de fabriek te zijner tijd van hem zou zijn.
Voor de boeren en de directeuren werkten arbeiders, wier kinderen opgroeiden tot de volgende lichting arbeiders. Dubbeltjes bleven dubbeltjes, en kwartjes bleven kwartjes.
Alleen aan de bovenkant van de sociale ladder was er meer vrijheid. Een zoon van een notaris, dokter of dominee kon vaak een beroep kiezen dat paste bij zijn intelligentie, interesse of talent. Vergeleken met de dubbeltjes was hij ongekend vrij.
Dat gold echter weer niet voor uw oma Juliana. Net als voor boerenkinderen was haar pad beschikt.
In twee generaties tijd is het zelfs voor een boerendochter mogelijk geworden om te gaan studeren, om bij nader inzien van studie te veranderen, en om op een zelfgekozen manier haar eigen geld te verdienen en te beheren.”
De Franse (toneel)schrijver Jean Anouilh werd geboren in Bordeaux op 23 juni 1910. Zie ook alle tags voor Jean Anouilh op dit blog.
Uit: Eurydice. Legend of Lovers (Vertaald door Kitty Black)
“FATHER (surprised): Exactly. How did you know?
ORPHEUS: I guessed–nearly fifteen years ago.
FATHER: Fifteen years? Oh, come now! Fifteen years ago, I still had talent. Fifteen years ago, when I played in the orchestra, who would have believed your old father would come down to playing his harp in the street? Whod have thought hed be reduced to going round afterward with a little saucer?
ORPHEUS: Mother would–every time you got yourself sacked from your current job.
FATHER: Your mother never loved me. Neither do you. You spend all your time trying to humiliate me. But dont think Ill put up with it always. You know I was offered a job as harpist at the casino at Palavas-les-Flots?
ORPHEUS: Yes, father.
FATHER: And I refused because they had no vacancy for you?
ORPHEUS: Yes, father. Or rather, no, father.
FATHER: No, father? Why, no, father?
ORPHEUS: You refused because you know you play abomin-ably and youd be sacked the next morning.
FATHER (turning away, hurt): I shant even answer you. (ORPHEUS goes back to his playing.) Must you?
ORPHEUS: Yes. Does it bother you?
FATHER: I cant concentrate. Eight times seven?
ORPHEUS: Fifty-six.
FATHER: Are you sure?
ORPHEUS: Quite sure.”
De Amerikaanse schrijver Richard Bach werd geboren in Oak Park, Illinois op 23 juni 1936. Zie ook alle tags voor Richard Bach op dit blog.
Uit: There’s No Such Place As Far Away
“Rae! Thank you for inviting me to your birthday party! Your house is a thousand miles from mine and I travel only for the best of reasons. A party for Rae is the best and I am eager to be with you.
I began my journey in the heart of the hummingbird you and I met long ago. He was friendly as ever, yet when I told him that little Rae was growing up and that I was going to her birthday party with a present, he was puzzled.
We flew for a long while in silence and at last he said, “I understand very little of what you say, but least of all do I understand that you are going to the party.”
“Of course I am going to the party,” I said. “What is so hard to understand about that?”
He was quiet, and when we arrived at the owl’s home, he said, “Can miles truly separate us from friends? If you want to be with Rae, aren’t you already there?”
(…)
“Little Rae is growing up and I’m going to her birthday party with a present,” I said to the owl. It felt strange to say going like that, after talking to Hummingbird, but I said it that way so Owl would understand.
He, too, flew in silence for a long time. It was a friendly silence, but as he delivered me safely to the home of the eagle, he said, “I understand very little of what you say, but least of all do I understand that you call your friend little.”
“Of course she is little,” I said, “because she is not grown up. What is so hard to understand about that?”
Owl looked at me with his deep amber eyes, smiled and said, “Think about that.”
De Russische dichteres Anna Achmatova werd geboren in Bolshoi Fontan bij Odessa, 23 juni 1889. Zie ook alle tags voor Anna Achmatova op dit blog.
Verschijning
De straatlantarens branden al,
Ze wiegen heen en weer, en kraken,
Sneeuwvlokken in een vrije val,
Die ’t feestelijker, lichter maken.
De paarden gaan opeens heel vlug,
Als van iets achter zich geschrokken,
Het blauwe dekkleed op hun rug
Gaat schuil onder de witte vlokken.
Een dienaar in livrei met goud
Staat op de slede, onbewogen,
Terwijl de tsaar ’t geheel aanschouwt,
Bevreemd, met lege lichte ogen.
Goddank ga ik minder van hem dromen
Goddank ga ik minder van hem dromen
Denk ik minder vaak aan bestaan.
Mist is op de witte weg gekomen,
Over ’t water vliegen schimmen aan.
Klokken de hele dag te horen
Boven het geploegde land. ’t Geluid
Van de hoge Jona-kloostertoren
Hoor je hier steeds boven alles uit.
‘k snoeide van de welige seringen
Elke tak die niet meer bloeiend was;
Langs de oude vestingwallen gingen
Monniken voorbij met trage pas.
Moge ik, niet-ziende, dit herwinnen:
’t stoffelijk vertrouwde wereldbeeld.
Met de koele rust van ’t niet-beminnen
Heeft de Hemelvorst mijn ziel geheeld.
1912, Kiev
Hoe vreselijk is ’t lijf versleten
Hoe vreselijk is ’t lijf versleten,
Hoe de gekwelde mond vervaald!
Ik wilde van zo’n dood niet weten,
En heb dit tijdstip niet bepaald.
’t Leek mij dat ergens in den hogen
De wolken botsten, dat daarbij
Een bliksemschicht, snel aangevlogen,
Een stem, door grote vreugd bewogen,
Als eng’len neerdaalden op mij.
Vertaald door Marja Wiebes en Margriet Berg
Portret door Koezma Petrov-Vodkin, 1922
Zie voor nog meer schrijvers van de 23e juni ook mijn vorige blog van vandaag.