De Amerikaanse schrijver John Fante werd geboren in Colorado op 8 april 1909. Zie ook alle tags voor John Fante op dit blog.
Uit: Ask the Dust
“Los Angeles, give me some of you! Los Angeles come to me the way I came to you, my feet over your streets, you pretty town I loved you so much, you sad flower in the sand, you pretty town. A day and another day and the day before, and the library with the big boys in the shelves, old Dreiser, old Mencken, all the boys down there, and I went to see them, Hya Dreiser, Hya Mencken, Hya, hya: there’s a place for me, too, and it begins with B, in the B shelf, Arturo Bandini, make way for Arturo Bandini, his slot for his book, and I sat at the table and just looked at the place where my book would be, right there close to Arnold Bennett; not much that Arnold Bennett, but I’d be there to sort of bolster up the B’s, old Arturo Bandini, one of the boys, until some girl came along, some scent of perfume through the fiction room, some dick of high heels to break up the monotony of my fame. Gala day, gala dream! But the landlady, the white-haired landlady kept writing those notes: she was from Bridgeport, Connecticut, her husband had died and she was all alone in the world and she didn’t trust anybody, she couldn’t afford to, she told me so, and she told me I’d have to pay. It was mounting like the national debt, I’d have to pay or leave, every cent of it — five weeks overdue, twenty dollars, and if I didn’t she’d hold my trunks; only I didn’t have any trunks, I only had a suitcase and it was cardboard without even a strap, because the strap was around my belly holding up my pants, and that wasn’t much of a job, because there wasn’t much left of my pants. ‘I just got a letter from my agent,’ I told her. ‘My agent in New York. He says I sold another one; he doesn’t say where, but he says he’s got one sold. So don’t worry Mrs Hargraves, don’t you fret, I’ll have it in a day or so.’ But she couldn’t believe a liar like me. It wasn’t really a lie; it was a wish, not a lie and maybe it wasn’t even a wish, maybe it was a fact, and the only way to find out was watch the mailman, watch him closely, check his mail as he laid it on the desk in the lobby, ask him point blank if he had anything for Bandini. But I didn’t have to ask after six months at that hotel.”
John Fante (8 april 1909 – 8 mei 1983)
Scene uit de film uit 2006 met o.a. Colin Farrell (Arturo) en Salma Hayek (Camilla)
De Duitse dichter Johann Christian Günther werd geboren op 8 april 1695 in Striegau. Zie ook mijn blog van 8 april 2007. Zie ook alle tags voor Johann Christian Günther op dit blog.
Studentenlied
Brüder, last uns lustig seyn,
Weil der Frühling währet
Und der Jugend Sonnenschein
Unser Laub verkläret.
Grab und Baare warthen nicht;
Wer die Rosen jezo bricht,
Dem ist der Kranz bescheeret.
Unsers Lebens schnelle Flucht
Leidet keinen Zügel,
Und des Schicksals Eifersucht
Macht ihr stetig Flügel.
Zeit und Jahre fliehn davon,
Und vielleichte schnizt man schon
An unsers Grabes Riegel.
Wo sind diese, sagt es mir,
Die vor wenig Jahren
Eben also, gleich wie wir,
Jung und fröhlich waren?
Ihre Leiber deckt der Sand,
Sie sind in ein ander Land
Aus dieser Welt gefahren.
Johann Christian Günther (8 april 1695 – 15 maart 1723)
Herdenkingssteen in Striegau (Tegenwoordig: Strzegom in Polen)
De Amerikaanse schrijver Glendon Fred Swarthout werd geboren op 8 april 1818 in Pinckney, Michigan. Zie ook alle tags voor Glendon Swarthout op dit blog.
Uit: The Shootist
“In another hour under the sun obscured and irritated by dust he reached a ridge which overlooked the pass, and there before him were the town and the Rio Grande and, on the far side, Ciudad Juárez and more mountains and Old Mexico. A chill wind urged him down the ridge into the pass. He had not been in El Paso for years, and they had developed it considerably since then, he’d heard, along the lines of sin and salvation. They had churches and a Republican or two and a smart of banks and a symphony orchestra and five railroads and a lumberyard and the makings of a library. So much for sin. On the side of salvation they had ninety-some saloons, just shy of one for every hundred citizens, although municipal goodyism had moved the gambling rooms out back or upstairs. They had a “Line” on Utah Street with some of the fanciest parlor houses and flossiest girls in Christendom. Champagne went for five dollars a bottle and the girls went for drives in carriages on Sunday. In El Paso, they said, it was “day all day in the daytime and daytime all night, too.” He thought: If Hostetler is here, and he says I am O.K., and he had better after I have come three hundred miles to see him, I will be thirty years old again in thirty seconds. I will take the best room in the Grand Central or the Orndorff Hotel. I will dine on oysters and palomitas and wash them down with white wine. Then I will go to the Acme or Keating’s or the Big Gold Bar and sit down and draw my cards and fill an inside straight and win myself a thousand dollars. Then I will go to the Red Light or the Monte Carlo and dance the floor afire. Then I will go to a parlor house and have them top up a bathtub with French champagne and I will strip and dive into it with a bare-assed blonde and a redhead and an octoroon and the four of us will get completely presoginated and laugh and let long bubbly farts at hell and baptize each other in the name of the Trick, the Prick, and the Piper-Heidsick.
On that prospect he clucked the roan into a trot, sharpening the anguish in his groins, and cursed himself for thinking thirty and putting the cart before the horse.“
Glendon Swarthout (8 april 1918 – 23 september 1992)
Scene uit de gelijknamige film met Ron Howard (Gillom) en John Wayne (J.B. Brooks), 1976
De Duitse schrijver Martin Grzimek werd geboren op 8 april 1950 in Trutzhain, Hessen. Zie ook alle tags voor Martin Grzimek op dit blog.
Uit: Tristan
„Ein wolkenverhangener, stürmischer Morgen war es gewesen, als Riwalin sich entschlossen hatte, Morgan und seine Truppen anzugreifen. Seine Berater hatten ihm prophezeit, es würde in Kürze zu regnen beginnen. Dann hätten sich die Dünen von Convuë in schlammige Hügel und Täler verwandelt. Morgan wäre mit seinen Reitern in eine Falle geraten, und die Pferde hätten unter
ihren Hufen den Halt verloren.
»Wann regnet es denn endlich!«, schrie Riwalin in den dunklen Himmel. Er wollte eine Entscheidung. Rual hatte seinen Herrn zurückzuhalten versucht. Die Mannen seien noch nicht formiert, hatte er gesagt, wartet noch eine Stunde. Aber Riwalin war ungeduldig. Er hatte kaum geschlafen, war vor Sonnenaufgang im Zelt auf und ab gegangen, hatte mit Gott gestritten, warum er ihm nicht mehr an Beistand leistete, und immer wieder Morgan verflucht, diesen vierschrötigen, habsüchtigen Mann aus Erui, dessen ganzes Sinnen und Trachten darin zu bestehen schien, andere zu knechten und seine Macht zu genießen.
»Was ist das für eine Macht?«, grollte Riwalin und achtete nicht auf die Worte seines Marschalls, als der von den Verlusten sprach, die sie am vorausgegangenen Tag erlitten hatten. Stattdessen wünschte er sich Regen herbei, nichts anderes als Regen. Aus den Wolken sollte er sich ergießen, Sturzbächen gleich.
»O mein Gott!«, schrie er in den Himmel. »Du überschwemmst uns doch sonst mit deinen Tränen! Warum denn nicht heute, nicht jetzt?« Plötzlich wandte er sich um zu einem der Hauptmänner. »Wir brechen auf!«, schrie er. »Gib das Signal!« Entschlossen sprang er auf sein Pferd, hielt den Speer in den Himmel, als wollte er die Wolken aufstechen, hörte das Horn und preschte los.
…………..
Er warf als Erster den Speer und traf einen von Morgans Soldaten direkt in die Brust. Mit einem Kampfschrei spornte er seine Mannen an, sie ritten nun seitwärts der Düne, und Morgans Leute schienen schon die Flucht zu ergreifen und dem Meer entgegenzueilen, dorthin, wo ihre Boote lagen, als Morgan den feindlichen Speer aus der Brust des Toten riss und sein Pferd gegen den Angreifer lenkte. Das sahen seine Soldaten. Sie sahen, wie ihr Fürst den Speer in den tiefen schwarzen Himmel schleuderte, wie der Speer sich im Flug senkte und Riwalin nur um Armeslänge verfehlte“.
Martin Grzimek (Trutzhain, 8 april 1950)
Cover
De Franse dichter en schrijver Hégésippe Moreau (eig. Pierre-Jacques Roulliot) werd geboren op 8 april 1810 in Parijs. Zie ook alle tags voor Hégésippe Moreau op dit blog.
Le Chant des Anges, romance
À fêter la Vierge suprême,
Là-haut, chaque ange est invité ;
Et mon ange gardien lui-même
Dès l’aurore, hélas ! m’a quitté.
Bel ange, à la reine céleste
Porte ton bouquet, moi, je reste
La reine de mon cœur est là,
Et pour célébrer ses louanges,
J’emprunte le refrain des anges :
Ave Maria, ave Maria.
Je lui coûtai, petit encore,
Petit comme l’enfant Jésus,
Bien des alarmes qu’on ignore,
Bien des pleurs que Dieu seul a vus.
Chassant l’insecte qui bourdonne,
Combien de fois, douce madone,
Près de ma couche elle veilla !
Aussi, pour chanter ses louanges,
J’emprunte le refrain des anges :
Ave Maria, ave Maria.
Au front de la sainte que j’aime.
Hélas ! j’aurais voulu poser
Des étoiles pour diadème…
Je n’y peux mettre qu’un baiser.
Mais espérance, ô ma patronne,
J’ose rêver pour ta couronne
Quelques lauriers… et jusque-là
À tes pieds chantant tes louanges,
Je veux redire avec les anges :
Ave Maria, ave Maria.
Hégésippe Moreau (8 april 1810 – 20 december 1838)
Cover
Onafhankelijk van geboortedata
De Amerikaanse schrijver Robert Askins werd geboren in Cypress, Texas in 1980. Op de middelbare school vond hij zijn eigen weg naar het podium. “Een meisje met wie hij wiet rookte, hield van theater en hij vond haar schattig,” vertelde hij zelf in een interview. Hij behaalde – ternauwernood – zijn diploma, nam een jaar vrij om te werken in een Blockbuster videotheek en schreef zich vervolgens, op verzoek van zijn tante, in bij Baylor. Daar dronk hij te veel, luisterde naar Nine Inch Nails, schreef voor het satiremagazine van een geheim genootschap en werd herhaaldelijk afgewezen bij audities. Een professor liet hem kennismaken met het werk van Sarah Kane – een Britse toneelschrijfster die opgroeide in een evangelisch huis, gewelddadige drama’s schreef en zichzelf op 28-jarige leeftijd vermoordde – en haar werken, evenals die van anderen overtuigden Askins ervan dat er was ruimte voor zijn eigen stem. In 2005 vertrok Askins naar New York voor het zomerprogramma van Ensemble; hij bleef er, deed allerlei klusjes en werkte zich omhoog, van helpen bij de kassa tot deelname aan het Youngblood-programma voor opkomende toneelschrijvers, naast Annie Baker en Amy Herzog. Hij schreef zoveel als hij kon. In 2009 werd zijn toneelstuk “Princes of Waco” geproduceerd door The Ensemble Studio Theatre / Youngblood. Zijn eenakter “Matthew and the Pastor’s Wife” maakte deel uit van Marathon 2010 op EST en voor “The Love Song of the Albanian Sous Chefwon” ontving hij in 2011 een Dallas Outer Circle Critics-prijs. Eeveneens in 2011 ging zijn stuk “Hand to God” in première Off-Broadway en werd opnieuw gespeeld in 2015. Voor de Broadway-productie ontving het stuk vijf Tony Award-nominaties, waaronder voor Beste Nieuwe Toneelstuk.
Uit: Hand to God
“MARGERY. Hey y’all my name’s Rita and I love Jesus! Do you love Jesus? (She laughs to herself. Enjoying her puppet voice. She looks around the room. Nobody seems to love Jesus. Nobody seems to want to be there. The boys are Jason and Timothy. The girl is Jessica. Jason is blond and slight and slightly afraid. Timothy is in all black. Jessica is dark-haired and thin. She is working on her puppet, a little hunched over in the corner.)Well where’s everybody at? Jessie you gonna finish your …
JESSICA. Jolene.
MARGERY. You gonna finish Jolene today.
JESSICA. I guess.
(She pulls a load of stuffing out of the puppet supply bag. She maybe starts stuffing it under the puppet’s shirt.)
MARGERY. Whoa Jessie how much of that stuffing do you need?
JESSICA. You said I could make her look like I wanted.
MARGERY. Yes but what is all that for.
TIMOTHY. Puppet boobs.
JESSICA. Shut up Timothy.
TIMOTHY. It’s not my fault you got no tits.
MARGERY. Hello Tim.
JASON. (To Jessica.)I think you look nice.
JESSICA. Umm thanks.
TIMOTHY. Dude I can see your boner from here.
MARGERY. Stop it Tim, that is enough.
TIMOTHY. What I’m the one that’s being forced to look at a boner. I’m the victim here.
MARGERY. Timothy, you cannot see his boner.
JASON. Mom.
MARGERY. Timothy. Tim … T … do you even have your puppet Timothy.
TIMOTHY. Uhhh. No.
MARGERY. Why don’t you have a puppet, Timothy.
TIMOTHY. ’Cause puppet are for faggots.
MARGERY. Timothy.
JESSICA. You are so …
TIMOTHY. What?
JESSICA. Afraid.
MARGERY. Jessica.
TIMOTHY. Afraid of what?
JESSICA. Afraid you’re gay.
MARGERY. Hey now.
TIMOTHY. What?
JESSICA. That’s why you say that.
TIMOTHY. See if you can taste the gay when I nut in your mouth.”
Robert Askins (Cypress, 1980)
Zie voor bovenstaande schrijvers ook mijn blog van 8 april 2007 en ook mijn blog van 8 april 2008 en eveneens mijn blog van 8 april 2009.