De Engelse schrijver Charles Dickens werd geboren op 7 februari 1812 in Landport. Zie ook alle tags voor Charles Dickens op dit blog.
Uit:The Life and Adventures of Nicholas Nickleby
“There once lived, in a sequestered part of the county of Devonshire, one Mr. Godfrey Nickleby: a worthy gentleman, who, taking it into his head rather late in life that he must get married, and not being young enough or rich enough to aspire to the hand of a lady of fortune, had wedded an old flame out of mere attachment, who in her turn had taken him for the same reason. Thus two people who cannot afford to play cards for money, sometimes sit down to a quiet game for love.
Some ill-conditioned persons who sneer at the life-matrimonial, may perhaps suggest, in this place, that the good couple would be better likened to two principals in a sparring match, who, when fortune is low and backers scarce, will chivalrously set to, for the mere pleasure of the buffeting; and in one respect indeed this comparison would hold good; for, as the adventurous pair of the Fives’ Court will afterwards send round a hat, and trust to the bounty of the lookers-on for the means of regaling themselves, so Mr. Godfrey Nickleby and his partner, the honeymoon being over, looked out wistfully into the world, relying in no inconsiderable degree upon chance for the improvement of their means. Mr. Nickleby’s income, at the period of his marriage, fluctuated between sixty and eighty pounds per annum.
There are people enough in the world, Heaven knows! and even in London (where Mr. Nickleby dwelt in those days) but few complaints prevail, of the population being scanty. It is extraordinary how long a man may look among the crowd without discovering the face of a friend, but it is no less true. Mr. Nickleby looked, and looked, till his eyes became sore as his heart, but no friend appeared; and when, growing tired of the search, he turned his eyes homeward, he saw very little there to relieve his weary vision. A painter who has gazed too long upon some glaring colour, refreshes his dazzled sight by looking upon a darker and more sombre tint; but everything that met Mr. Nickleby’s gaze wore so black and gloomy a hue, that he would have been beyond description refreshed by the very reverse of the contrast.
At length, after five years, when Mrs. Nickleby had presented her husband with a couple of sons, and that embarrassed gentleman, impressed with the necessity of making some provision for his family, was seriously revolving in his mind a little commercial speculation of insuring his life next quarter-day, and then falling from the top of the Monument by accident, there came, one morning, by the general post, a black-bordered letter to inform him how his uncle, Mr. Ralph Nickleby, was dead, and had left him the bulk of his little property, amounting in all to five thousand pounds sterling.”
Charles Dickens (7 februari 1812 – 9 juni 1870)
Scene uit de film “Nicholas Nickleby” uit 2002 met Jim Broadbent (Wackford Squeers) en Charlie Hunnam (Nicholas Nickleby)
De Amerikaanse schrijver en journalist Gay Talese werd geboren op 7 februari 1932 in Ocean City. Zie ook alle tags voor Gay Talese op dit blog.
Uit: Frank Sinatra Has a Cold
“Or better still, he is what in traditional Sicily have long been called uomini rispettati—men of respect: men who are both majestic and humble, men who are loved by all and are very generous by nature, men whose hands are kissed as they walk from village to village, men who would personally go out of their way to redress a wrong.
Frank Sinatra does things personally. At Christmas time, he will personally pick dozens of presents for his close friends and family, remembering the type of jewelry they like, their favorite colors, the sizes of their shirts and dresses. When a musician friend’s house was destroyed and his wife was killed in a Los Angeles mud slide a little more than a year ago, Sinatra personally came to his aid, finding the musician a new home, paying whatever hospital bills were left unpaid by the insurance, then personally supervising the furnishing of the new home down to the replacing of the silverware, the linen, the purchase of new clothing.
The same Sinatra who did this can, within the same hour, explode in a towering rage of intolerance should a small thing be incorrectly done for him by one of his paisanos. For example, when one of his men brought him a frankfurter with catsup on it, which Sinatra apparently abhors, he angrily threw the bottle at the man, splattering catsup all over him. Most of the men who work around Sinatra are big. But this never seems to intimidate Sinatra nor curb his impetuous behavior with them when he is mad. They will never take a swing back at him. He is Il Padrone.”
Gay Talese (Ocean City, 7 februari 1932)
Frank Sinatra
De Franse schrijfster Christine Angot werd geboren op 7 februari 1959 in Châteauroux. Zie ook alle tags voor Christine Angot op dit blog.
Uit: La petite foule
« Une des portes de la cuisine donne dans l’atelier de son mari, à la retraite aussi, il y passe son temps à bricoler, il était menuisier, leur maison se trouve entre les boulevards et la sortie de la ville, l’atelier s’ouvre sur une cour cimentée avec un arbre au milieu, entouré de gravier. Il vient de sortir avec son vélo, en bleu de travail, sa pince à vélo serrée à la cheville sur le pantalon, elle aimerait qu’il s’habille parfois plus élégamment. À la retraite ou pas, il met ses bleus tous les jours. Une deuxième porte donne sur la salle à manger, il y a une cheminée, sa parure, un chien en bronze, à moins que ce soit un loup, la petite fille le caresse, il y a une horloge à balancier, un canapé, un buffet, une table au milieu, la pièce est tassée, ils ne s’y installent qu’en famille les jours de fête, entre le canapé et la table il y a juste la place de se faufiler. Le reste du temps c’est un lieu de passage entre le couloir et la cuisine, ou la cuisine et la chambre, qui se trouve en enfilade. Personne d’autre que l’ouvrière et son mari n’y entre. C’est une pièce à part, avec un traitement différent, le chauffage y est coupé la journée, quand la porte est ouverte, on voit le parquet qui brille, les meubles astiqués, la coiffeuse, la table de nuit, l’armoire, le bois ciré qui scintille, il y a des patins à l’entrée. Des années plus tard, une seule fois, la visiteuse y entre. L’ouvrière a les yeux fermés, le visage paisible, elle est dans son lit, et on lui a mis une robe.
(…)
Elle enlève son tablier en ouvrant la porte, et en voyant la femme qui lui rend visite accompagnée de sa fille, elle fait : « Ahhhhhh », d’une voix soufflée, filée, voilée, comme un souffle qui se prolonge autour d’un timbre haut, comme un cristal fêlé, ahhhhhh, prolongé, elle dit dans la foulée : « J’enlève mon tablier », en tenant la porte pour les laisser passer, et le dénoue en même temps d’une main derrière son dos. Elle les escorte jusqu’à la cuisine, avance des chaises, prend pour elle un tabouret, l’installe près du poêle tout en se plaignant que la femme n’accepte pas autre chose qu’un verre d’eau, elle propose à l’enfant un sirop, et à sa mère des cerises à l’eau-de-vie ou un doigt de porto.”
Christine Angot (Châteauroux, 7 februari 1959)
Cover
De Vlaamse schrijver, schilder, tekenaar, graficus, causeur, auteur, theatermaker, entertainer en zanger Pjeroo Roobjee (pseudoniem van Dirk De Vilder) werd geboren in Gent, op 7 februari 1945. Zie ook alle tags voor Pjeroo Roobjee op dit blog.
Uit: Niets te vieren
“Binnen de heining van een verhaal waarin het er op een bepaalde lengte-en breedtegraad tussen Marzanneto en de Tyrreense Zee meteen lustig aan toegaat, trad in de eenentwintigste eeuw een linkshandige alleenwoner, Roderick Ponto da Ponte met name, uit de klaarte van een nomenloos plein om onder de anonieme boog van een lichtschuwe gaanderij het arduin van welgeteld zeventien traptreden te bestijgen. Nadat hij zonder grond te verliezen zijn klim had afgewerkt, liep hij tussen lavamuren naar een deur van aderhout, stootte het bazig tegenstribbelende paneel een el of wat wijdbeens open en drong door de ongerieflijk schokschouderende kier het ridderkasteel zijner voorvaderen binnen. In de eetzaal, waar de kwelm louter dramatisch in de voegen van majolicaklinkers traande en gekraagde aardsterren en zwavelbuilen de putti op het plafond naar het leven stonden, ging de thuiskomer aan de lommerzijde van een met bitter weinig arbeidsvreugde gedekte tafel zitten zuchten, want het was saladedag, een van Nanda’s onrekbaar vele, geruisloos in de tijd voortzwalpende saladedagen. Ter plekke veroordeeld tot het braaf en volgzaam vermalen van het door zijn oude min met wijnazijn en wonderolie toebereide loof, zag de eter zich verplicht terminaal te kikhalzen vooraleer hij bij machte was de ongezond groenig uitgeslagen konijnenkost in zijn slokdarm te ontvangen. En terwijl binnen de perken van een vertelsel et cetera Roderick Ponto da Ponte daar zo zuiver schuimbekkend zijn dis aan het verstouwen is, schuift binnen zijn vizier een met zwarte rouwrand omzoomde enveloppe die ter rechterzijde van een drinkglas tegen een in raffia gepakte Bolognezer fles staat aangeleund. Behoedzaam, alsof de zich daarbinnen bevindende woorden niet mogen worden beschadigd, opent de kieskauwer het omslag en met lettende ogen, die zijn onderzoekende natuur verraden, leest hij de kortzinnen die hem berichten hoe in een hoger op de wereldkaart gelegen laagland een zekere mejoffer Louise Odile Marie Gaeremynck tot haar onverbiddelijke temmer, de Alziener hemzelve, is verzameld en aldus het tijdelijke heeft gezegend.”
Pjeroo Roobjee (Gent, 7 februari 1945)
De Amerikaanse schrijfster Emma Lanier McLaughlin werd geboren op 7 februari 1974 in Elmira, New York. Zie ook alle tags voor Emma McLaughlin op dit blog.
Uit: Between You and Me (Samen met Nicola Kraus)
“Okay, we’re coming up on our final hill.” Sandra, my instructor, pulls into her microphone, reaching out from her bike to dim the spin room’s lights even further. “I know it’s crazy cold out there, folks.” She takes a jagged breath as she prepares to urge us on. “I know the sun’s not even up yet. But you are. And you’re here. And you’re going to make it—harder. Let’s make it harder! Give me a full turn to the right in . five, four, three, two, one . go, go, go!”
This was a huge mistake.
Reluctantly, I turn the dial and bear down with my heels, trying to shift the work to my hamstrings, trying to pull my focus up—up from the sizzling pain in my legs. But it goes to my eyebrows, behind which is a dull throbbing with a pointy wake, like a wine with full top notes and an acidic finish. Fucking bourbon. Fucking Jeff. I tug my towel off the handlebars, swiping my forehead to keep the sweat from stinging my eyes. How many drinks did I even have? One right when I got to the bar. One when he texted he was running late. One when he said he was getting on the subway. And one when I finally decided the subway ate him.
I grab my New York Sports Club water bottle, squeeze another Emergen-C-laced stream into my mouth, my eyes dading to my dark phone tauntingly resting above the resistance dial. Nothing—no word. I thought for sure he’d call around two with some implausible-slash-charming excuses Or cut straight to leaning on my doorbell.
`And get ready to stand in…four, three, two—come on, up, up, up!’
I heave rryself erect and immediately feel like cayenne pepper’s be dropped into my ainweys. I gasp, trying to focus on exhaling to clear the carbon and acid.
‘We’ re gonna hold it here. Just hold it here. Find the pace, find the rhythm, one, two, one, two.’ She exhorts us to speed up. Or maybe just me.”
Emma McLaughlin (Elmira, 7 februari 1974)
Cover
De Nederlandse dichter en schrijver A. den Doolaard werd geboren op 7 februari 1901 in Hoenderloo. Zie ook alle tags voor A. den Doolaard op dit blog
Uit: De druivenplukkers
“In het voorjaar, toen aan de overlaat van de beek langs de oude kleppermolen de ijskegels elken dag bij ritsen afbraken in het water, nam Vladja afscheid van zijn vader die grommend achterbleef. Achter alle venstergaten van de houten huizen stonden gezichten hem na te kijken. Toen hij aan de ingang van het dorp, waar het blauwgeschilderde bord met ‘Stôla’ stond, de laatste gans had hooren snateren, wist hij dat het voorbij was, en dat hij nu aan een andere wereld toebehoorde, die hij nog niet kende, maar waar hij veel geld zou verdienen, om dan na een jaar of wat terug te komen en zes koeien te koopen. De burgemeester had hem een brief meegegeven die de schoolmeester in Poprad voor hem geschreven had in de taal van het land waar hij naar toeging; het heette Burgundska en er werkten veel andere Slowaken, Tsjechen en ook Polen. In de brief stond, dat hij alle landbouwwerk kende, degelijk en oppassend was en ook heel sterk. Alleen van het laatste was hij zelf overtuigd; toen hij een heel eind voorbij het Zigeunerdorp lang tegen een dun berkenboompje geleund had om door zijn tranen naar de Hooge Tatra te kijken, trok hij het boompje met een hand omver, en kraakte het door tot het als een kapotte zweep aan de wegkant lag. Daarna voelde hij zich veel lichter en liep fluitend de beek langs dalwaarts, waar de rookwolken van de trein wit tegen de Kleine Tatra wolkten. Ze woeien oostwaarts, en de wind moest dus uit het land komen waar hij heenging.
Hij vond dat een goed teeken, en toen hij achter een beslagen ruit in de warme trein zat, soesde hij opgeruimd een uur lang, tot hij opeens met zijn witte mouw de waas van het raam veegde en geen bergen meer zag. Op de heuvelachtige akkers lag de sneeuw in grauwe plekken te smelten en dat maakte hem zoo droevig dat hij niet kaartspelen wou met de anderen, die hem toch al vreemd aankeken omdat hij zijn Zondagsplunje droeg: een nieuwe witwollen broek, een wit hemd met rood polsborduursel, een groenblauw vest met roode wolranden en veel koperen knoopjes, en een kleurige halsdoek. In de groote zak, die hij bij het station Lucivna had opgepikt, zat zijn blauwe plunje, die hij ook in Moravië gedragen had, maar dat ging niemand aan. Ze mochten best denken dat hij naar de bruiloft van een familielid ging, in Orawa of waar dan ook; wanneer ze lastig werden zou hij ze wel in een hoekje drukken.
Opeens merkte hij, dat hij zijn tranen af moest vegen en zijn neus snuiten, en hij schaamde zich zoo dat hij niet eens woedend werd toen er een tergend lachte. De rest van de reis was hij muisstil.”
A. den Doolaard (7 februari 1901 – 26 juni 1994)
Cover
De Duitse dichteres, schrijfster en vertaalster Lioba Happel werd geboren op 7 februari 1957 in Aschaffenburg. Zie ook alle tags voor Lioba Happel op dit blog.
Puls
Wenn du müde bist fällt dir nicht ein
wie das Gift heißt das du statt deines Lebens getrunken hast
und ob das Wort Gift noch einmal in einem Gedicht
genannt werden darf wie es ist den Fluss des
Vergessens zu trinken und ob das Zirpen an deiner Lippe
vom Wunsch zu dichten kommt oder vom Zittern
Wenn du müde bist gehst du den Weg den du gehen willst
hinein in das Dickicht in dem Füchse sitzen bereit
die Köder der Tollwut auszuspeien bereit
auf und davon zu stolzieren oder
mit schaumumflorten Gesichtern
wenn du müde bist es auf dich
abgesehen zu haben auf dich zu warten
ausgemergelt und hungrig mit ihren
Röntgenaugen bei Nacht
Wenn du müde bist ist es gleich ob sie dich einladen
das Huhn in ihrer Mitte zu fressen oder ob sie dich
anfallen deine Knochen zerknacken das Mahl halten
Wenn du müde bist leckst du nicht mehr das Salz von deinen
Daumenballen und Tränen sind so weit fort wie wirkliche
Flüsse in einem Gedicht über Flüsse das auch nicht nass wird
Wenn du müde bist fragst du dich allen Ernstes
warum ein Gedicht über Rosen nicht duftet
warum es dir nicht Dornen in die Finger krallt
warum nicht falber fingriger Morgen oder
gelber englischer Adel oder dunkelblutige
Kissinger Farbe aus dem Gedicht tropfen
Wenn du müde bist bildest du dir ein
die Poesie könne getrost auch ohne dich
mit oder ohne ein Gedicht von dir
oder nicht ganz bei Trost sein
Wenn du müde bist weißt du überhaupt nicht mehr
ob sie oder du oder die Welt selbst mit oder
ohne ein Gedicht von dir ist
selbst wenn du jetzt einschläfst
selbst wenn du fort bist
Lioba Happel (Aschaffenburg, 7 februari 1957)
De Nederlandse schrijver Rhijnvis Feith werd geboren in Zwolle en daar op 7 februari 1753 gedoopt. Zie ook alle tags voor Rhijnvis Feith op dit blog.
Lofzang der Schepping
De Schepping wijdt aan U, ò nooit begonnen,
O naamloos God! baar dankbaar lied;
Maar de eindelooze lof van waerelden en zonnen,
Bereikt Uw grootheid niet.
Toch ziet Uw oog op al Uw werken neder,
Gelijk liet oog eens vaders doet;
Neen! als een moeder op het wiglje, dat ze teder
Aan ’t gloeiend harte voedt.
De lofzang der Natuur gaat niet verlooren
Voor U, ò Oppermajesteit!
Oneindige! gij wilt het gonzend mugje hooren,
Dat Uwen roem ver breidt!
De Seraf gloeit voor U – Gij vangt zijn toonen,
En dult het wormpje, dat U prijst,
Dat uit de waereldbol, waarin zijn maagen woonen,
Het stofje, U dank bewijst.
De noodstorm huilt Uw’ lof; de donders melden
Uw kracht, die rotsen nederstort.
En ’t zuizend koeltje blaast Uw goedheid door de velden,
Wanneer het lente wordt.
Het steile dennewoud verheft de toppen
En ruischt Uw’ grooten naam ter eer;
Het nacht vioolije juicht, en plengt de koele droppen
Des daauws wellustig neer.
’t Zingt al Uw’ lof, maar schoon zij allen zweegen,
Hoe nuttig waar; o God! die schijn!
Hun stil geluk verried, dat de oorsprong van dien zegen,
De Oneindige moet zijn!
Rhijnvis Feith (7 februari 1753 – 8 februari 1824)
Zwolle, Grote Markt, prentbriefkaart van een schilderij van D. van Elten, 1782
De Duitse schrijver Alban Nikolai Herbst (pseudoniem van Alexander Michael v. Ribbentrop) werd geboren op 7 februari 1955 in Refrath. Zie ook alle tags voor Alban Nikolai Herbst op dit blog.
Uit: Argo. Anderswelt: Epischer Roman
“Dabei war das, wovor sich Goltz, auch Fischer jetzt und von Zarczynski fürchteten und was Ungefugger offenbar zur sozialen Basis derart radikal umgestalten wollte, in Buenos Aires längst signifikante Praxis des seelischen Lebens geworden – besonders dort, wo man liebte. Nicht nur, daß sich die meisten geschlechtlichen Akte, der Krankheit wegen, also aus hygienischen Gründen, ohnedies in Orgasmatronen vollzogen (die Propaganda der Myrmidonen nannte sie Vögelvolieren:; den Begriff hatte quasi sofort die UHA übernommen und bis zur Sprichwörtlichkeit kommuniziert: Wurden die Menschen lüstern, so schnallten sie sich ins Gerät und fielen erst dann – real völlig getrennt, in den Ganglien aber verschaltet – übereinander her). Sondern bereits die ersten Kontakte spannen sich, schwingende elektronische Fäden, fast nur noch im Cyberraum. Vermittels kleiner anonymer Profile, die durchaus annoncierenden Character hatten, machten die Menschen ihre Partnersuche bekannt. Beinahe immer wurden sie fündig. Woraufhin sie einander sich annäherten, vorsichtig oder ironisch, je nach Mentalität, sich erst zu unterhalten begannen, schon sich zu öffnen, zu eröffnen dann, und eh sich versehen, lagen Gerte und Seil auf dem Strecktisch – man ging ja nicht mit Klarnamen ins Netz. So gab es wenig Hemmungen. Begegnete man einander schließlich real und matchten nicht nur die Leute, sondern die Pheromone auch, ließ sich die unmittelbare Vereinigung in den Infomaten nahezu nicht mehr vermeiden; sie eben war auch angestrebt. Selbst wenn ihr das speziell Körperliche genommen wurde – physischer Austausch und physischer Kontakt -, ließ sich der Vorgang als neue sexuelle Befreiung begreifen. Immerhin war der Gebrauch von Kondomen schon lange vor der Geologischen Revision sozial verpflichtend gewesen, auch eine Spanische Wand zwischen den Körpern; man warf die in ihren länglich schlaffen Ballons wie kleine Hoden schaukelnden Flüssigkeiten ins Klo, anstelle sie sich in den Liebesakten einzuverleiben. Schärfer ist Getrenntheit symbolisch nicht zu fassen. Und hatte allen Grund. Auch so, notwendig-profanierend, war der Zukunft zugestrebt worden, die unterdessen Buenos Aires’ Gegenwart war.“
Alban Nikolai Herbst (Refrath, 7 februari 1955)
Zie voor nog meer schrijvers van de 7e februari ook mijn blog van 7 maart 2017 en eveneens mijn blog van 7 februari 2016 deel 2 en eveneens deel 3.
Zie voor bovenstaande schrijvers ook mijn blog van 7 februari 2009.