Doeschka Meijsing, Martin Bril, Tariq Ali, Mehdi Charef

De Nederlandse schrijfster Doeschka Meijsing werd geboren in Eindhoven op 21 oktober 1947. Zie ook mijn blog van 21 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Doeschka Meijsing op dit blog.

 

Uit: Der Weg nach Caviano (Vertaald door Rosemarie Still)

„Die sieben Geschworenen sind fort. Vielleicht war die Jury zu klein, um zu einem einstimmigen Urteil zu gelangen, vielleicht ist ein Urteil auch gar nicht nötig. Das Zuschlagen der Autotüren dröhnt noch in meinen Ohren. Ihre Gerüche hängen noch in den Räumen, und Joeps Wassernapf, an den alle ständig gestoßen sind, ist verschwunden. Die alte Frau hatte schulterzuckend genickt, als ich sie fragte, ob ich sofort einziehen könne. Aber selbstverständlich, sie würde weiterhin jede Woche zum Saubermachen kommen. Sie bot mir Pfirsiche an und ließ mich in dem großen, leeren Haus allein. Ich fing an auszurechnen, wieviel ich ihr schuldig war, und hörte gelangweilt wieder damit auf. Schließlich hatte ich hier etwas anderes zu tun.Dieses Land, das ich von 1955 bis 1969 jeden Sommer in allen Einzelheiten erforscht hatte, von den geheimnisvollen Steinen in der Kinderzeit bis zu den erotischen Verwicklungen späterer Jahre – dieses Land empfing mich die letzten beiden Male, mehr als ein Vierteljahrhundert nachdem ich von ihm Abschied genommen hatte, nicht mit offenen Armen. Es zeigte sich auf eine Weise gefährlich und feindlich, gegen die mir die Fallgruben in meiner Kindheit wie flache Gräben vorkamen.Als Kind hatte ich einen wichtigen Entschluß gefaßt: Ich wollte jeden Augenblick festhalten und bewahren, mit der einen Einschränkung: jeden glücklichen Augenblick.Das Glück entdeckte ich im Alter von zehn Jahren. Ich saß auf der Schaukel auf dem Dachboden meines Elternhauses. Knaben schaukeln in dem Alter nur, wenn niemand in der Nähe ist. Vielleicht waren unten unangenehme Dinge vorgefallen, vielleicht waren sich meine Cousins und Cousinen, die bei uns wohnten, in die Haare geraten und auf die Straße geschickt worden, oder meine Mutter lag mit Migräne auf dem Sofa, was von seiten der Familie absolute Ruhe erforderlich machte. Oder vielleicht war die ganze Familie ins Auto gesprungen, um einen lautstarken, pädagogisch wertvollen Ausflug nach Hoorn, Enkhuizen und dem Afsluitdijk zu unternehmen. Jedenfalls war ich allein auf dem Dachboden. Links von mir die fast einen Meter lange knallrote Dampflokomotive auf Rädern, die aufeinandergestapelten Baukästen, der Puppenwagen aus Korbgeflecht von meiner Cousine und so weiter und so weiter. Rechts der große Schrank mit den Kleidersäcken für die Wintermäntel und den Sonntagsanzügen und -kostümen meiner Eltern. Hinter mir der dunkle Raum, in dem das Geheimnis des früheren Lebens meiner Eltern aufbewahrt war. Man riecht das Geheimnis, aber es schlummert noch unter der Oberfläche und lädt noch nicht zu genauerer Erforschung ein.“

 


Doeschka Meijsing (Eindhoven, 21 oktober 1947)

Bij de ontvangst van de AKO Literatuurprijs 2009

 

De Nederlandse dichter, columnist en schrijver Martin Bril werd geboren in Utrecht op 21 oktober 1959. Zie ook mijn blog van 21 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Martin Bril op dit blog.

 

Kanker (2)

De zuster duwt het bed door lange
Stille gangen naar de OK, haar kleppers
Piepen op de vloer, patiënt
Ligt in een blauwe schort

Patiënt ben ik, en aan ’t plafond
Zoeven tl-buizen voorbij, de weg

Gaat naar het licht, om niet
Te zeggen dat ik steeds dichter
Bij de waarheid kom,

Grote duisternis

 

Kunst

Wat we willen
Momenten
Van helderheid

Of beter nog: van grote
Klaarheid

Schaars zijn die momenten
En ook nog goed verborgen

Zoeken heeft dus
Nauwelijks zin, maar
Vinden wel

De kunst is zo te leven
Dat het je overkomt
Die klaarheid, af en toe


Martin Bril (Utrecht, 21 oktober 1959 – 22 april 2009)

 

De Pakistaanse auteur, journalist en filmmaker Tariq Ali werd geboren in Lahore op 21 oktober 1943. . Zie ook mijn blog van 21 oktober 2008 en ook mijn blog van 21 oktober 2009 en ook mijn blog van 21 oktober 2010

 

Uit: The Duel

„Books have a destiny. This is my third study of Pakistan. The first, Pakistan: Military Rule or People’s Power?, was written in 1969 and predicted the breakup of the state. It was banned in Pakistan. Critics of every persuasion, even those who liked the book, thought it was going too far in suggesting that the state could disintegrate, but a few years later that is exactly what happened. Just over a decade later I wrote Can Pakistan Survive? The question mark was not unimportant but nonetheless struck a raw nerve in General Zia’s Pakistan, where to even pose the question was unacceptable. The general himself was extremely angry about its publication, as were sections of the bureaucracy, willing instruments of every despotism. Zia attacked both me and the book at a press conference in India, which was helpful and much appreciated by the publisher’s sales department. That book too was banned, but to my delight was shamelessly pirated in many editions in Pakistan. They don’t ban books anymore, or at least not recently, which is a relief and a small step forward.
When I left in 1963, the country consisted of West and East Pakistan. Eight years later the East defected and became Bangladesh. The population of the Western wing was then 40-45 million. It has grown phenomenally ever since and is now approaching the 200 million mark. The under-thirties constitute a majority.

This book centers on the long duel between a U.S.-backed politico-military elite and the citizens of the country. In earlier years the State Department would provide the seconds for the duel, but with U.S. troops now in neighboring Afghanistan and U.S. bombs falling on homes inside Pakistan, the conflict is assuming a more direct form. Were it to proceed further, as some have been arguing in Washington, there is a distinct possibility that serious cracks would threaten the much-vaunted unity of the Pakistan military high command. The relationship with Washington, always controversial in the country, now threatens the Pakistan army“

.

Tariq Ali (Lahore, 21 oktober 1943)

 

De Frans-Algerijnse schrijver en regisseur Mehdi Charef werd geboren op 21 oktober 1952 in Maghnia in Algerije. Zie ook mijn blog van 21 oktober 2008 en ook mijn blog van 21 oktober 2009 en ook mijn blog van 21 oktober 2010

 

Uit: A bras le coeur

„Elle lève les yeux, fixe ce malandrin de Mbami, regarde les deux mères et conclut, affolée :
– On dirait que je… que je l’aime !
Elle se frappe le visage ; sa mère l’arrête. Farida se jette sur sa compagne, la serre dans ses bras.
– Ce n’est pas notre faute ! On a été ensorcelées !
Elles s’étreignent. Les mères sanglotent. Le marabout, qui en a vu et entendu d’autres, a l’œil qui brille. L’une des mères, bien que bouleversée par le drame, paraît moins niaise que l’autre. Méfiante, elle demande :
– Si l’on ne vous avait pas surprises toutes les deux nues, le visage enfoui dans les cuisses l’une de l’autre, et possédées par le démon, vous vous seriez dénoncées ?
– Sûr, maman, et comment ! Mais nous n’osions pas, notre malheur était trop grand, nous ne voulions pas vous éclabousser de honte !
– Nous sommes soulagées d’avoir été découvertes reprend Farida, finaude.
Pour ne pas se trahir, elle se garde bien d’ôter ses mains tremblantes de son visage…
Le malandrin souffle sur ses deux kanouns et jure :
– Je m’en vais vous l’évacuer comme il faut, ce djinn d’enfer qui vous ronge l’âme, pervertit votre esprit et enflamme vos corps purs! Parole de Si Mbami Youssef Ould Hadjzahir!
L’épaisse fumée bleue s’élève en volutes. Il flotte une odeur âcre et un goût de cendre imprègne le palais. Le marabout se redresse. Il pose ses mains sur la tête des filles en pleurs, et leur met de la braise sous le nez. Elles grimacent et clignent des yeux. Il les a recouvertes d’un long voile sombre et épais, qui empêche la fumée de s’échapper. Le marabout a l’oeil perçant. Il est sûr de son coup et jubile ; il joint les mains et récite quelques formules dans sa barbe..



Mehdi Charef (Maghnia, 21 oktober 1952)

 

Zie voor nog meer schrijvers van de 21e oktober ook mijn vorige blog van vandaag en eveneens mijn eerste blog van vandaag.