De Zuidafrikaanse dichteres Elisabeth Eybers werd geboren op 16 februari 1915 in Klerksdorp. Zie ook mijn blog van 16 februari 2007 en mijn blog van 4 december 2007 en ook mijn blog van 16 februari 2008. en ook mijn blog van 16 februari 2009 en ook mijn blog van 16 februari 2010.
Trapsgewijs
Jou eerste en onontbeerlikste taak
was om, desgewens, kompromieë te maak.
Elke volgende opdrag het méér absoluut
geklink, onweerlegbaarder dan ’n statuut.
Geen gebeurlikheid daag nou behalwe die een
waarby niemand jou vra om konsent te verleen.
Intussen ’n voordeel, verassend wyl nuut:
hoe reddeloser die kluts jou versaak
des te minder hoef jy teen verwarring te waak.
Aanpassing
Dat iemand wat vroeër bereikbaar was
geen tyd meer het vir jou
is ’n feit wat heel begryplik pas
by hoe die soort sake ontvou:
as ek jy was, sou ek eerder besef
dis dom om iets wat ’n ander verkies
deur jou klag tot ’n treurspel te verhef
vol reddelose verlies.
Individualis
De mensen sterven en zijn niet
Gelukkig wapper naas die deur
van die skoenmaker op die hoek:
muurskildering van ’s amateur
in gangbare heelalverdriet.
Die hobbelrige kinderskrif
pryk maandelank: geen verfkwas waag
om vonnis van ’s nihilis
vol dampige ontnugteringsdrif
of neo-transendentale angs
met ruse hale weg te vaag.
Hoewel nog nooit opvallend kloek
wandel ek weer vandag daarlangs
en ondiepsinnig vergewis
ek my dat ‘k leef en selfs, danksy
jy-weet-wat, stomgelukkig, bly.
Elisabeth Eybers (16 februari 1915 – 1 december 2007)
Portret door Marni Spencer-Devlin
De Surinaams-Nederlandse schrijver,columnist, essayist, programmamaker en presentator Anil Ramdas werd geboren in Paramaribo op 16 februari 1958. Zie ook mijn blog van 16 februari 2009 en ook mijn blog van 16 februari 2010.
Uit: Sangam (De papegaai, de stier en de klimmende bougainvillea)
„Eén miljard. Het duizelde me toen ik het las: ruim een miljard mensen hebben de Indiase film Sangam gezien, sinds die in 1964 werd gemaakt. Ik zocht het op na een gesprek met een Marokkaanse vriend die in Casablanca was opgegroeid. Welke film hij zich het beste kon herinneren, had ik gevraagd. Sangam, antwoordde hij. En Sangam, moet u weten, is Raj Kapoors remake van Michael Curtiz’ film Casablanca uit 1942. Ja, die zag hij pas vele jaren later, in Europa. Maar het was Sangam die hem in zijn jeugd het meest had geïmponeerd. Mij ook, en het werd, zoals Humphrey Bogart tegen de Franse officier zei, het begin van een mooie vriendschap.
Ik wil Sangam beschrijven zoals een goed antropoloog het zou doen, zonder waardeoordelen of persoonlijke commentaren. Maar er is een probleem: Sangam is een klassiek melodrama, en ik weet hoe men tegenwoordig in het Westen over melodrama’s denkt. De westerse film, ooit uit melodrama voortgekomen, heeft dank zij Godard, Truffaut en Fassbinder in de afgelopen twintig jaar juist een antimelodramatische wending gekregen, schrijft Thomas Elsaesser, een van de grondleggers van de filmtheorie. Zodra de hartstocht te sterk wordt, glijdt de camera weg naar toevallige voorbijgangers, auto’s, spelende hondjes. Passieve emotionele identificaties worden verstoord, zuivere gevoelens vertroebeld en de kijkers worden gedwongen om afstand te bewaren en de film analytisch te ondergaan.“
Anil Ramdas ( Paramaribo, 16 februari 1958)
De Nederlandse schrijver en dichter Ingmar Heytze werd geboren op 16 februari 1970 in Utrecht. Zie ook mijn blog van 16 februari 2007 en ook mijn blog van 16 februari 2008 en ook mijn blog van 16 februari 2009 en ook mijn blog van 16 februari 2010.
Ballade van de man
‘For what is a man, what has he got -‘ Paul Anka
Wat is een man, zijn vrijheid
staat te roesten voor de deur en schuld
klopt in zijn onderbroek.
Zijn droom een spannend jongensboek
onder de dekens van een kind,
zijn angst de wind door dunnend haar.
Zijn dood een blauwe waterval
van grauwe staar, zijn einde zoek,
een druppel in een cataract.
Spijt hangt in de plooien
om zijn navel, tochtend stopcontact.
ontkoppeld met een koude knip –
sindsdien een satelliet op drift,
vervloekt en vloekend eeuwig zoekend
naar het moederschip.
Dieet
De huid eet zich een weg naar binnen.
Twee aan twee worden de ribben
teruggezet in de tamboerijn van de borst.
De heupen komen bovendrijven
in een bad van slinkend vet.
Het gezicht wordt scherp gesneden
met een mes van zelfverwijt.
Tevreden tikkend registreert
de weegschaal de verlichting.
Het spiegelbeeld wordt transparant,
de schaduw laat al zonlicht door.
Het is nu een zaak om weg te kwijnen
tot een rekstok van ivoor.
Ingmar Heytze (Utrecht, 16 februari 1970)
De Schotse schrijver Iain Menzies Banks werd geboren op 16 februari 1954 in Dunfermline, Schotland. Zie ook mijn blog van 16 februari 2009 en ook mijn blog van 16 februari 2010.
Uit: Complicity
„You hear the car after an hour and a half. During that time you’ve been here in the darkness, sitting on the small telephone seat near the front door, waiting. You only moved once, after half an hour, when you went back through to the kitchen to check on the maid. She was still there, eyes white in the half-darkness. There was a strange, sharp smell in the air and you thought of cats, though you know he doesn’t have cats. Then you realised the maid had pissed herself. You felt a moment of disgust, and then a little guilt.
She whimpered behind the black masking-tape when you approached. You tested the tape securing her to the little kitchen chair, and the rope holding it against the still-warm Aga. The tape looked just as you’d left it; either she hadn’t been struggling or she had but it had had no effect. The rope was good and taut. You glanced at the shaded windows, then shone your torch at her hands, taped to the rear legs of the chair. Her fingers looked all right; it was a little difficult to tell because of her dark olive Filipino skin, but you didn’t think you’d cut off her circulation. You looked at her feet, tiny in the low-heeled black slippers; they appeared healthy too. A drop of urine fell and joined a pool on the tiled floor beneath the chair.
She was quivering with fear when you looked into her face. You knew you looked terrifying in the dark balaclava, but there was nothing you could do about that. You patted her shoulder as reassuringly as you could. Then you went back to the telephone seat by the front door. There were three phone calls; you listened to the answer-machine intercept them.
“You know what to do,” his scratchily recorded voice said to each caller. His voice is quick, clipped and vaguely upper-class. “Do it after the beep.”
“Tobias, old chap. How the devil are you? Geoff. Wondering how you’re fixed next Saturday. Fancy a foursome out at sunny Sunningdale? Give me a tinkle. Bye.”
Iain Banks (Dunfermline, 16 februari 1954)
De Duitse schrijfster Iris Kammerer werd geboren op 16 februari 1963 in Krefeld. Zie ook mijn blog van 16 februari 2007 en ook mijn blog van 16 februari 2008 en ook mijn blog van 16 februari 2009 en ook mijn blog van 16 februari 2010.
Uit: Der Tribun
„Er hielt inne, wandte sich ab und brachte einige Schritte Abstand zwischen sie und sich selbst. Sein pochendes Herz warnte ihn, dass er Gefahr lief, sich in dieses Mädchen zu verlieben, doch sich ihr zu nähern, bedeutete den sicheren Tod. Wie konnt er erwarten, dass sie ihn erhören würde? Die ungeschriebenen Gesetze der Barbaren waren nicht minder streng als die Zwölf Tafeln, und sie würde ihr Leben nicht aufs Spiel setzen. Dennoch – er warf eine vorsichtigen Blick über die Schulter – war sie ein ausnehmend schönes Mädchen, und der Gedanke, ein anderer, irgendein anderer würde sie heimführen, rann wie eine ätzende Flüssigkeit in seine Brust.
Hufschlag näherte sich. Hrabans Fuchs erschien an der Wegbiegung, auf sienem Rücken hielt Hraban Swintha fest im Arm und grinste zufrieden.
„Warum habt ihr gewartet? Ihr könntet längst zu Hause sein.“
Iris Kammerer (Krefeld, 16 februari 1963)
Zie voor nog meer schrijvers van de 16e februari ook mijn vorige blog van vandaag en eveneens mijn eerste blog van vandaag.