Gaspard Koenig

De Franse schrijver, essayist, filosoof en politicus Gaspard Koenig werd geboren op 3 december 1982 in Neuilly-sur-Seine. Koenig is de zoon van Jean-Louis Hue, voormalig redacteur van het Magazine littéraire, en literair criticus Anne-Marie Koenig. Na het Lycée Henri-IV in Parijs te hebben bezocht, werd Koenig in 2002 toegelaten tot de École Normale Supérieure de Lyon, voltooide hij een eenjarige universitaire uitwisseling aan de Columbia University in New York en ontving hij de onderwijskwalificatie (agrégation) voor filosofie in 2004. Tijdens een jaar studie aan Columbia University studeerde hij Franse liberale filosofie. Hij begon zijn professionele carrière als docent filosofie aan de Université Lille-III. Vervolgens werkte hij twee jaar op het kantoor van minister van Economie Christine Lagarde, voor wie hij ook speechschrijver was tijdens haar termijn als minister van Financiën. In 2009 stapte hij over naar de Europese Bank voor Wederopbouw en Ontwikkeling (EBRD) in Londen. In juni 2012 stelde hij zich kandidaat voor de PLD (Parti libéral démocrate). Hij verliet de publieke dienst in 2013 om de denktank Génération Libre op te richten, die het ‘liberale jakobinisme’ bepleit. In het bijzonder pleit zij voor een onvoorwaardelijk basisinkomen. Sinds 2018 doceert hij filosofie en algemene cultuur aan de SKEMA Business School en aan de Sorbonne. Gaspard Koenig verdedigt een klassiek liberalisme geïnspireerd door de Franse revolutionairen, waarin de staat een centrale plaats inneemt en dat zichzelf presenteert als een middel om het individu te ‘bevrijden’ van paternalisme. Dit ‘liberale jacobinisme’ wordt getheoretiseerd in Koenigs werk “Le Révolutionnaire, l’Expert et le Geek”. Zijn eerste gepubliceerde boek was een roman, Octave avait vingt ans”, die was geselecteerd voor de eerste selectie van de Prix Goncourt 2004. In2013 verscheen de roman “La Nuit de la faillite’, een politiek-financiële thriller. Zijn roman “Kidnapping” (2016) beschrijft het bestaan van een Roemeense vrouw die als oppas in Londen ging werken. In januari 2021 verscheen “L’Enfer”, een ongewoon filosofisch verhaal.

Uit: La nuit de la faillite

“2 heures du matin Recevoir un coup de téléphone à 2 heures du matin n’est pas chose fréquente rue Cauchy. Dans ce petit coin tranquille du rie arrondissement, on est fier d’échapper aux bourrasques de la vie parisienne. « C’est un petit village ici », aiment à répéter les habitants. Un petit village de béton et de brique sale, sans beauté et sans prétention, où, le week-end, tout le monde se retrouve au parc André Citroën pour échanger les nouvelles de la semaine. La tour Eiffel a beau se trouver à dix minutes au nord, elle appartient à un autre monde. D’ailleurs, entre les étroits immeubles de la rue Cauchy, on ne l’aperçoit même pas. Quant à la Seine si proche, ce n’est pas le fleuve scintillant du Pont-Neuf et des quais pavés, mais une voie d’eau encombrée, polluée, ceinturée par les rails du RER C et les voies rapides. Les bateaux-mouches des touristes et les yachts de dîneurs font demi-tour bien avant, sans jamais dépasser l’ile aux Cygnes. Les plus téméraires s’aventurent jusqu’à sa pointe, contournant la statue de la Liberté miniature qui accueille les péniches dans Paris. La rue Cauchy, c’est l’équivalent de New Island : une antichambre de la mégalopole.
On n’y manque de rien. Ne serait-ce que dans la rue, il y a un cordonnier ; une supérette Rapid’ Market (le « market », disent les habitants pour abréger) ; une boutique de parquets ; un traiteur ; et même une « Bibliothèque pour tous » où se réfugient les retraités du quartier. Juste derrière le carrefour est installée une discrète cantine japonaise, toujours aux trois quarts vide en semaine. Elle jouxte Silhouette Laser Center où les mères de famille vont s’offrir des W. Seule nouveauté dans la rue, un restaurant haut de gamme s’est ouvert au 14, avec voiturier, orchidées, et houx japonais en pots sur le trottoir pour protéger les clients des regards. Il a récemment gagné sa première étoile Michelin, à la stupéfaction des habitants du quartier. Son nom a été finement choisi : le Quinzième. Pas besoin d’en dire plus.
La rue Cauchy est même dotée, depuis une trentaine d’années, de son propre jardin, le « square des Cévennes », une touchante parenthèse de verdure entourée de blocs d’une trentaine d’étages style soviétique. Sur la plaque à l’entrée, on peut lire que le square « s’abrite à l’ombre de hauts immeubles administratifs, mais aussi d’érables, de cerisiers à fleurs et de pins ». Tout l’orgueil du XVe tient dans ce « mais aussi ». Nous habitons à Paris, mais aussi un peu à la campagne. Nous sommes des petits fonctionnaires, des petits commerçants, mais aussi des peintres de natures mortes à nos heures perdues. Nous aimons notre vie régulière, sans accroc, mais aussi parfois agitée par une brusque folie.”

**Gaspard Koenig (Neuilly-sur-Seine, 3 december 1982)**

Gerelateerd

Geef een reactie Reactie annuleren

Georg Trakl werd op 3 februari 1887 in het conducteurshuis aan de Waagplatz 2 in Salzburg geboren. Zijn vader, Tobias Trakl, was een handelaar in ijzerwaren en zijn moeder, die ook psychische problemen had, was Maria Catharina Trakl, (meisjesnaam Halik). Voorts had hij nog drie broers en drie zussen. Margarethe (doorgaans Grethe genoemd) stond hem het naast, zelfs zodanig dat sommigen een incestueuze verhouding vermoeden. Zijn jeugd bracht hij door in Salzburg. Vervolgens bezocht hij van 1897 tot 1905 het humanistische gymnasium. Om toch een academische opleiding te kunnen volgen, werkte hij tot 1908 in de praktijk bij een apotheker. Sommigen vermoedden dat hij dit vooral deed om zichzelf opiaten te kunnen verschaffen. Bij het uitbreken van WO I werd Trakl als medicus naar het front in Galicië (heden ten dage in Oekraïne en Polen) gestuurd. Zijn gemoedsschommelingen leidden tot geregelde uitbraken van depressie, die verergerd werden door de afschuw die hij voelde voor de verzorging van de ernstig verwonde soldaten. De spanning en druk dreven hem ertoe een suïcidepoging te ondernemen, welke zijn kameraden nochtans verhinderden. Hij werd in een militair ziekenhuis opgenomen in Kraków, alwaar hij onder strikt toezicht geplaatst werd.Trakl verzonk daar in nog zwaardere depressies en schreef Ficker om advies. Ficker overtuigde hem ervan dat hij contact moest opnemen met Wittgenstein, die inderdaad op weg ging na Trakls bericht te hebben ontvangen. Op 4 november 1914, drie dagen voordat Wittgenstein aan zou komen, overleed hij echter aan een overdosis cocaïne

Paul Celan werd onder de naam Paul Antschel op 23 november 1920 geboren in Czernowitz, toentertijd de hoofdstad van de Roemeense Boekovina, nu behorend bij de Oekraïne. Paul Celans ouders waren Duitssprekende joden die hun zoon joods opvoedden en hem naar Duitse christelijke scholen stuurden. In 1942 werden Celans ouders door de Duitse bezetter naar een werkkamp gedeporteerd en daar vermoord. Hijzelf wist aanvankelijk onder te duiken, maar moest vanaf juli 1942 in een werkkamp dwangarbeid verrichten. Celan overleefde de oorlog. Via Boekarest en Wenen vestigde Celan zich in 1948 in Parijs. Daar was hij werkzaam als dichter, vertaler en doceerde hij aan de prestigieuze Ecole Normale Supérieure. Vermoedelijk op 20 april 1970 beëindigde hij zijn leven zelf door in de Seine te springen.

Simon Vestdijk (Harlingen, 17 oktober 1898 – Utrecht, 23 maart 1971) was een Nederlands romancier, dichter, essayist en vertaler. Zijn jeugd te Harlingen en Leeuwarden beschreef hij later in de Anton Wachter-cyclus. Van jongs af aan logeerde hij regelmatig bij zijn grootouders in Amsterdam, waar hij zich in 1917 aan de Universiteit van Amsterdam inschrijft als student in de medicijnen. Tijdens zijn studie die van 1917 tot 1927 duurde, leerde hij Jan Slauerhoff kennen.Tot 1932 is hij als arts in praktijken door heel Nederland werkzaam. In 1932 volgt zijn officiële schrijversdebuut met de uitgave van de bundel Verzen in De Vrije Bladen. Doorslaggevend voor Vestdijks uiteindelijke keuze voor de literatuur is zijn ontmoeting in 1932 met Eddy Du Perron en Menno ter Braak. Deze ontmoeting had tot resultaat dat hij redactielid werd van het tijdschrift Forum Kort daarop, in 1933, wordt zijn eerste novelle, De oubliette, uitgegeven. In hetzelfde jaar schrijft hij Kind tussen vier vrouwen, dat, eerst geweigerd door de uitgever, later de basis zal vormen voor de eerste drie delen van de Anton Wachter-romans. In 1951 ontvangt Vestdijk de P.C. Hooftprijs voor zijn in 1947 verschenen roman De vuuraanbidders. In 1957 wordt hij voor het eerst door het PEN-centrum voor Nederland voorgedragen voor de Nobelprijs voor de Literatuur, die hij echter nooit zal krijgen. Op 20 maart 1971 wordt hem de Prijs der Nederlandse Letteren toegekend, maar voor hij deze kan ontvangen overlijdt hij op 23 maart te Utrecht op 72-jarige leeftijd. Vestdijk was auteur van ca. 200 boeken. Vanwege deze enorme productie noemde de dichter Adriaan Roland Holst hem ‘de man die sneller schrijft dan God kan lezen’. Andere belangrijke boeken van Simon Vestdijk zijn: “Kind van stad en land” (1936), “Meneer Visser’s hellevaart” (1936), “Ierse nachten” (1946), “De toekomst de religie” (1947), “Pastorale 1943” (1948), “De koperen tuin” (1950), “Ivoren wachters” (1951), “Essays in duodecimo” (1952) en “Het genadeschot” (1964).

Thomas Mann, de jongere broer van Heinrich Mann, werd geboren op 6 juni 1875 in Lübeck. Hij was de tweede zoon van de graankoopman Thomas Johann Heinrich Mann welke later één van de senatoren van Lübreck werd. Zijn moeder Julia (geboren da Silva-Bruhns) was Duits-Braziliaans van Portugees Kreoolse afkomst. In 1894 debuteerde Thomas Mann met de novelle “Gefallen”. Toen Thomas Mann met 21 jaar eindelijk volwassen was en hem dus geld van zijn vaders erfenis toestond – hij kreeg ongeveer 160 tot 180 goldmark per jaar – besloot hij dat hij genoeg had van al die scholen en instituties en werd onafhankelijk schrijver. Kenmerkend voor zijn stijl zijn de ironie, de fenomenale taalbeheersing en de minutieuze detailschildering. Manns reputatie in Duitsland was sterk wisselend. Met zijn eerste roman, Buddenbrooks (1901), had hij een enorm succes, maar door zijn sceptische houding tegenover Duitsland na de Eerste Wereldoorlog veranderde dit volledig. Stelde hij zich tot aan de jaren twintig apolitiek op (Betrachtungen eines Unpolitischen, 1918), meer en meer raakte hij bij het Politiek gebeuren betrokken. Zijn afkeer van het nationaal socialisme groeide, zijn waarschuwingen werden veelvuldiger en heftiger. In 1944 accepteerde hij het Amerikaanse staatsburgerschap. Tussen 1943 en 1947 schreef Mann Doktor Faustus (zie Faust), de roman van de ‘Duitse ziel’ in de gecamoufleerd geschilderde omstandigheden van de 20ste eeuw. In 1947 bezocht hij voor het eerst sinds de Oorlog Europa, twee jaar later pas Duitsland. In 1952 vertrok hij naar Zwitserland. Op 12 augustus 1955 stierf hij in Zürich. Twintig jaar na zijn dood, in aug. 1975, is zijn literaire nalatenschap geopend: dagboekaantekeningen van 15 maart 1933 tot 29 juli 1955, alsmede notities uit de jaren 1918 tot en met 1921.Belangrijke werken zijn: Der Zauberberg, Der Tod in Venedig, Dokter Faustus , Joseph und seine Brüder en Die Bekenntnisse des Hochstaplers Felix Krull

De Nederlandse dichter Jakobus Cornelis Bloem werd geboren op 10 mei 1887 in Oudshoorn. Bloem stamde uit een stijlvolle, patricische familie. Op 12 mei 1921 verscheen eindelijk Het verlangen, vooral dank zij de krachtdadige hulp van zijn vriend Jan van Krimpen, die ook de typografie verzorgde In 1925 ontmoette Bloem de 19-jarige Clara Eggink. Het volgende jaar trouwden zij. Vrijwel tegelijk met de geboorte van hun zoon Wim op 8 september 1927 werd Bloem ontslagen bij de NRC. In mei 1928 werd Bloem benoemd tot griffier aan het kantongerecht De Lemmer, uit welk ‘Friesch Cayenne’ hij in 1931 werd overgeplaatst naar Breukelen. Afgezien van kleine opflakkeringen in 1924/25 en 1929 (samen vijf verzen), duurde het tot 1930 voor hij weer ‘aan de schrijverij’ raakte. Dit resulteerde in het jaar daarop in de bundel Media vita. Tussen 1934 en 1937, maar vooral in dat laatste jaar, schreef Bloem de verzen die uitkwamen als De nederlaag. Zijn Verzamelde gedichten verschenen in 1947, al spoedig enige malen herdrukt, en daarmee kwam eindelijk ook de officiële erkenning van zijn dichterschap: Constantijn Huygens-prijs (1949), P.C. Hooftprijs (1952), en ten slotte de grote Prijs der Nederlandse Letteren (1965). Na een langdurige ziekte die hem volstrekt hulpbehoevend maakte, overleed Bloem op 10 augustus 1966. Hij werd begraven in Paasloo (Overijssel).

Rilke werd op 4 december 1875 geboren in Praag. Hij had al naam gemaakt als dichter met zijn bundels Das Stundenbuch en Das Buch der Bilder, toen hij de literaire wereld versteld deed staan en wereldfaam verwierf met de publicatie van zijn twee delen Neue Gedichte in 1907 en 1908. Hij verzamelde daarin het beste werk uit een van zijn vruchtbaarste periodes, die hij grotendeels doorbracht in Parijs. Rilke was daar diep onder de indruk gekomen van Rodin, bij wie hij een tijdlang in dienst was als particulier secretaris. Rodin, zei hij later, had hem leren kijken. Dit kijken kwam neer op intense concentratie, om het mysterie te kunnen zien ‘achter de schijnbare werkelijkheid’. Latere en rijpere werken als Duineser Elegien (1912-1923) en het ronduit schitterende Die Sonette an Orfeus (1924) illustreren Rilkes metafysische visie op het onzegbare, dat haar verwoording vindt in een hermetische muzikale taal. Op 29 december 1926 overlijdt Rilke in het sanatorium in Val-Mont aan de gevolgen van leukemie. Enkele dagen later wordt hij, overeenkomstig zijn wens, begraven op het kerkhof van Raron.

K.P. Kavafis werd als kind van Griekse ouders, afkomstig uit Konstantinopel, geboren in 1863 in Alexandrië (tot vandaag een Griekse enclave) waar hij ook het grootste deel van zijn leven woonde en werkte. Twee jaar na de dood van zijn vader verhuist het gezin in 1872 naar Engeland om na een verblijf van vijf jaar naar Alexandrië terug te keren. Vanwege ongeregeldheden in Egypte vlucht het gezin in 1882 naar Konstantinopel, om na drie jaar opnieuw naar Alexandrië terug te gaan. In de jaren die volgen maakt Kavafis reizen naar Parijs, Londen en in 1901 zijn eerste reis naar Griekenland, in latere jaren gevolgd door nog enkele bezoeken. Op de dag van zijn zeventigste verjaardag, in 1933 sterft Kavafis in Alexandrië. De roem kwam voor Kavafis pas na zijn dood, dus postuum. Deels is dat toe te schrijven aan zijn eigen handelswijze. Hij was uiterst terughoudend met de publicatie van zijn gedichten, liet af en toe een enkel gedicht afdrukken in een literair tijdschrift, gaf in eigen beheer enkele bundels met een stuk of twintig gedichten uit en het merendeel van zijn poëzie schonk hij op losse bladen aan zijn beste vrienden.