De Duitse dichter, schrijver en fotograaf Klaus Ender werd geboren op 2 april 1939 in Berlijn. Ender leefde tot 1945 met zijn moeder in Landsberg / Warthe. In 1945 werd de familie verdreven en vestigde zich in het oosten van het naoorlogse Duitsland. Om politieke redenen verliet Ender in 1957 de DDR en ging naar het westen. In Friedrichshafen am Bodensee voltooide hij zijn opleiding tot bakker. Vanaf zijn eerste loon kocht hij een camera. In 1958 keerde hij terug naar de DDR en werd in 1960 lid van de Kulturbund Sektionsfotografie. Vanaf 1962 werkte hij als seizoensbakker op het eiland Rügen. In 1963 maakte hij zijn eerste opnames en stichtte de Fotoclub Sassnitz. In 1966 ontving hij zijn licentie als beeldverslaggever en werkte hij als freelance medewerker voor ongeveer 50 DDR-uitgevers. In 1971 publiceerde Fotokino & Fachbuchverlag Leipzig zijn eerste boek “Mein Modell”, waarvan 95.000 exemplaren verkocht werden. Achtervolgd door politieke agitatie en repressie verhuisde Ender in 1972 naar Potsdam. In 1975 realiseerde hij de tentoonstelling “Akt & Landschaft” werd in 1975 die door ruim 100.000 bezoekers werd bezocht. Gedurende zijn loopbaan heeft Ender ongeveer 60 prijzen ontvangen, waaronder de internationale eretitel ARTISTE FIAP (AFIAP). In 1981 verhuisde hij om politieke redenen naar Oostenrijk. In 1989 volgde zijn internationale doorbraak met diverse boeken, agenda’s en als auteur voor vele tijdschriften. Sinds 2002 schrijft Ender ook gedichten en aforismen. Voor veel uitgevers illustreerde hij meer dan 120 cadeau-poëzieboeken.
Die Stockmalve
Sie ist des Sommers letzte Pracht
am Haus und auch im Garten,
– hat es zum Gardemass gebracht
und lässt gern auf sich warten.
Rosettenhaft am Stiel gereiht,
verharren ihre Blüten,
erst wenn die Sonne sie geweiht,
wird sie uns das vergüten.
In sommer-herbstlich warmem Licht
entfaltet sie ihr Leben,
ganz oben – und in schönster Sicht,
beginnt – das nach der Sonne-streben.
Doch auch in niedersten Gefilden
erblüht nun stiel-voll dieser Stock
und jede Blüte wird nun bilden,
ein Treppenspiel – so Rock an Rock.
Das bittere Ende
Wer nie den Sinn des Lebens fand,
der hat umsonst gelebt,
der hat gebaut – auf losem Sand,
obwohl die Erde bebt.
Und hatte man statt losem Sand
ein starkes Fundament,
dann sagt uns trotzdem der Verstand,
es gibt kein Happyend.
Solange sich die Erde dreht,
so lang’ der Mensch auch hofft,
des Menschen Tun am End’ verweht,
es kommt nicht unverhofft.
Ein Leben lang wird es verdrängt,
dass ALLES nur auf Zeit,
egal, wie man am Leben hängt,
egal, ob man bereit.
Der Abschied kommt nie ohne Frust,
es ist ein hoher Preis,
der Lebenslauf fragt nicht nach Lust,
es schließt sich nur der Kreis.
Die Pfütze
Wer macht sich bloß
Gedanken groß
um Pfützen irgendwo.
Sie spritzen bloß,
seh’n schmutzig aus,
ist sonst nicht viel mit los.
Wer Augen hat – Sinn für Natur,
der findet sie ganz toll,
der sagt: das ist Natur – ganz pur –
und nennt sie wundervoll.
Klaus Ender (Berlijn, 2 april 1939)