Tag: Al Galidi

Uwe Tellkamp, Johannes Daniel Falk, Karl Philipp Conz, Arjen van Veelen, Al Galidi

De Duitse schrijver Uwe Tellkamp werd geboren op 28 oktober 1968 in Dresden. Zie ook alle tags voor Uwe Tellkamp op dit blog.

Uit: Der Eisvogel

“Vater bestellte mich in die Bank, wie es seine Art war: Er wusste, dass ich nicht ans Telefon ging, deshalb ließ er mir eine Nachricht zukommen, nicht per e-Mail oder Fax, auch nicht per Post, sondern per Fahrradkurier. Ich möchte dich sprechen. Ich kann morgen eine Viertelstunde erübrigen, warte in meinem Büro auf mich. Und ich wartete – nicht weil mir sein Befehl Wunsch oder ich ein besonders gutdressierter und gehorsamer Sohn gewesen wäre, mich interessierte, was er diesmal von mir wollte, und ich hatte Sehnsucht nach einem Gesicht: Willst du kein normales Leben führen, hatten Lippen zu mir gesagt, die ich bei einem früheren Besuch in Vaters Bank zum ersten Mal sah, damals, als ich im Vestibül aufgerufen wurde und der Empfangsdame folgte, deren Hintern in einem zum Zerreißen gespannten Kostüm vor mir die polierte Marmortreppe zur Chefetage hochschaukelte, dann die Unterredung mit meinem Vater: Wie sieht jetzt deine weitere Lebensplanung aus, Wiggo, hast du eine Stelle, hast du eine Freundin, dann klopfte es, herein, ja, Frau Toft … – ’t Hooft, sagten die Lippen, einer dieser für mich seltsamen holländischen Namen mit einem Apostroph am Anfang und kleinem Buchstaben danach. Die Augen glitten von meinem Vater zu mir, musterten mich spöttisch, dunkel wie Brombeeren, das Haar schwarz und glatt wie Vogelflügel. Ja, Frau ’t Hooft, entschuldigen Sie. Ihr Name ist nicht ganz unkompliziert. Bringen Sie die Dornier-Analyse? Frau ’t Hooft nickte, trat zum Tisch. Ich habe es soweit vorbereitet; aber einiges an den Beteiligungsverhältnissen ist noch unklar, könnten wir, sie sprach ohne Akzent. – In zehn Minuten, sagte Vater. Sie ging. Meine beste Assistentin, ehrgeizig, aber nicht zu sehr, kein Blaustrumpf, glaube ich, will auch Kinder, wie findest du sie? – Vater, hast du mich deswegen bestellt, um mit mir über deine Assistentinnen zu reden? – Nein, aber darüber, was du dir jetzt vorstellst, nachdem du es glücklich bis aufs Arbeitsamt gebracht hast, mein Sohn, wie alt bist du? Vater zündete sich ruhig eine seiner Cohibas an.”

 


Uwe Tellkamp (Dresden, 28 oktober 1968)
Cover

 

De Duitse dichter, schrijver en theoloog Johannes Daniel Falk werd geboren op 28 oktober 1768 in Danzig. Zie ook alle tags voor Johannes Daniel Falk op dit blog.

 

Der Bäcker von Prag und die neun Strohwische (Fragment)
Eine Ballade

Graumäntelein ging, so grau von Gestalt,
Wohl durch den finstern böhmischen Wald,
Graumäntelein ging wohl über ein Jahr,
Der Mantel zerrissen und unscheinbar;
Der Regen beregnet ihn jeglichen Tag;
Er ging von Böhmisch-Brod bis gen Prag.

Und wie er gen Prag in die Hauptstadt kam,
Wo die Moldau mitten die Stadt durchschwamm,
Wo Heiligenbilder und d’runter erhöht
St. Nepomuk hoch auf der Brücke steht;-
Hell glänzen drei Sternlein über dem Haupt –
Daß selig das Volk wird, das an ihn glaubt;

Besucht’ er im Regen sein altes Quartier,
Tief unter’m Hradschin angebaut liegt’s hier.
Und der Nebel durchzog so finster die Stadt,
Und der Wanderer sucht im Nebel den Pfad;
Hier wohnt der Hussit, und der Christ und der Jud’,
und lebet geschützt vor Verfolgungswuth.

Und sieh’! vor der Thür auf dem Schemel da saß,
Verkaufend Semmel und Stritzel, Herr Clas;
Herr Clas, den Reichen und Armen bekannt,
Und der reichste der Bäcker in Prag nur genannt;
Wohl hielt er der Schweine sich hundert zur Mast,
Er selbst war dicker als alle sie fast.

 

 
Johannes Daniel Falk (28 oktober 1768 – 14 februari 1826)
Portret door Hanna Kohlschein, z.j.

 

De Duitse dichter en schrijver Karl Philipp Conz werd geboren op 28 oktober 1762 in Lorch. Zie ook alle tags voor Karl Philipp Conz op dit blog.

 

Abendphantasie

Die Phantasie, des Himmels schönstes Kind,
Kommt auf Gewölk von Rosen hergezogen;
Der Abendsonne Zauberdüfte sind
Schon vor ihr her den Bergen angeflogen:

Romantisch liegt vor mir das kleine Thal,
Vom nahen Wall der Hügel still begränzet,
Um die ersterbend schon der letzte Strahl
Der Sonn’ im Kampfe mit den Schatten glänzet;

Die fallen jetzt hernieder in das Land;
Das Schauspiel dort der Ferne tritt zurücke;
Die Welt verengt an dichter Nebelwand
Allmählich sich des Spähers irrem Blicke.

Ein Schweigen, wie der Ruhe Schweigen, zieht
Sich rings umher durchs dämmernde Gefilde,
Auf das herab schon Hespers Fackel glüht:
Verschwunden sind vor mir des Tags Gebilde.

Die Nebel fliehn; der Sterne Welt geht auf;
Sie blinken Aug an Auge schon am Himmel:
Frey wandeln sie jetzt den gewohnten Lauf,
Den festlichen, in seligem Gewimmel.

Mein innres Licht wird durch ihr Licht erhellt:
Es tagt in mir; ich wähne, neue Augen
Gehn in mir auf, die Wunder jener Welt
Voll Pracht und hoher Schönheit einzusaugen.

Der Gottheit Strahl berühret mich und reißt
Mich hoch empor, weit über niedre Zonen
Hin wo der Quell der ewgen Wahrheit fleußt,
Und die Gestalten alles Guten thronen.

 

 
Karl Philipp Conz (28 oktober 1762 – 20 juni 1827)
Lorch

 

Onafhankelijk van geboortedata

De Nederlandse schrijver, essayist, journalist en columnist Arjen van Veelen werd geboren in Rotterdam in 1980. Zie ook alle tags voor Arjen van Veelen op dit blog.

Uit: En hier een plaatje van een kat & andere ongerijmdheden van het moderne leven

“Treinstations begonnen op vliegvelden te lijken. Er kwamen beveiligingspoortjes. Er kwamen steeds meer winkels. ‘De winkels geven het station een gevoel van veiligheid en comfort, gemak en zekerheid in een hectische omgeving, maar brengen ook sfeer en vermaak,’ schreef de NS.
Het was in diezelfde tijd dat treinconducteurs op omroepcursus moesten, waar ze leerden om de reiziger ‘persoonlijker’ toe te spreken. ‘Goedemiddag, welkom in de intercity naar Eindhoven’, of ‘wij gaan nog voor u stoppen in Venlo’. Let op dat ‘voor u’ – het stoppen van de trein, voorheen vanzelfsprekend, werd nu gebracht als extra service, een gunst bijna. En omgekeerd leerden de conducteurs om vertragingen voortaan ‘extra reistijd’ te noemen, als een onverwachte bonus. In die tijd verschenen er op de stations slogans als ‘Genieten’, ‘Prettig wachten’, ‘Verwen jezelf’.
Wachten werd genieten.
Genieten werd shoppen.
Het missen van je trein werd een belevenis.
Maar zomaar ergens zitten kon haast niet meer: bijna elk stoeltje of bankje in de hal hoorde nu bij een keten. Consumptie verplicht. De wachtende mens werd gekalmeerd met goede catering. Zijn wachttijd moest geen sleur zijn, maar een vakantie, een minibreak. Alsof je hier niet wachtte op de boemel, maar in de rij stond voor de achtbaan.”

 

 
Arjen van Veelen (Rotterdam, 1980)

 

De Nederlandstalige dichter en schrijver Al Galidi (eigenlijk Rodhan Al Khalidi) werd geboren in Al-Najaf (een klein dorpje in het Zuiden van Irak). Zie ook alle tags voor Al Galidi op dit blog.

 

Vergadering

Waarheen gaat de Nederlander?
Naar een vergadering.
Waar komt hij vandaan?
Van een vergadering.

Het huis
is de vergadering van de Nederlander
met zijn hond.

De douche
is de vergadering van de Nederlander
met het warme water.

De slaap
is de vergadering van de Nederlander
met zijn bed.

Wakker worden
is de vergadering van de Nederlander
met de haast.

De vergadering
is de vergadering van de Nederlander
met de vergadering.

 


Al Galidi (Al-Najaf, 1971)

Evelyn Waugh, Jan Weiler, JMH Berckmans, John Hollander, Al Galidi, Uwe Tellkamp, Johannes Daniel Falk, Karl Philipp Conz, Arjen van Veelen

De Britse schrijver Evelyn Waugh werd geboren in Londen op 28 oktober 1903. Zie ook alle tags voor Evelyn Waugh op dit blog.

Uit:The Loved One

“The benefits of the plan are twofold” — she was speaking by the book now with a vengeance — “financial and psychological. You, Mr. Barlow, are now approaching your optimum earning phase. You are no doubt making provision of many kinds for your future — investments, insurance policies and so forth. You plan to spend your declining days in security but have you considered what burdens you may not be piling up for those you leave behind? Last month, Mr. Barlow, a husband and wife were here consulting us about Before Need Provision. They were prominent citizens in the prime of life with two daughters just budding into womanhood. They heard all particulars, they were impressed and said they would return in a few days to complete arrangements. Only next day those two passed on, Mr. Barlow, in an automobile accident, and instead of them there came two distraught orphans to ask what arrangements their parents had made. We were obliged to inform them that no arrangements had been made. In the hour of their greatest need those children were left comfortless. How different it would have been had we been able to say to them: ‘Welcome to all the Happiness of Whispering Glades.’ “
“Yes, but you know I haven’t any children. Besides I am a foreigner. I have no intention of dying here.”
“Mr. Barlow, you are afraid of death.”
“No, I assure you.”
“It is a natural instinct, Mr. Barlow, to shrink from the unknown. But if you discuss it openly and frankly you remove morbid reflexions. That is one of the things the psycho-analysts have taught us. Bring your dark fears into the light of the common day of the common man, Mr. Barlow. Realize that death is not a private tragedy of your own but the general lot of man. As Hamlet so beautifully writes: ‘Know that death is common; all that live must die.’ Perhaps you think it morbid and even dangerous to give thought to this subject, Mr. Barlow, the contrary has been proved by scientific investigation. Many people let their vital energy lag prematurely and their earning capacity diminish simply through fear of death. By removing that fear they actually increase their expectation of life. Choose now, at leisure and in health, the form of final preparation you require, pay for it while you are best able to do so, shed all anxiety. Pass the buck, Mr. Barlow; Whispering Glades can take it.”

 

 
Evelyn Waugh (28 oktober 1903 – 10 april 1966)
Scene uit de gelijknamige film uit 1965 met Robert Morse als Dennis Barlow (links)

Lees verder “Evelyn Waugh, Jan Weiler, JMH Berckmans, John Hollander, Al Galidi, Uwe Tellkamp, Johannes Daniel Falk, Karl Philipp Conz, Arjen van Veelen” →

Evelyn Waugh, Jan Weiler, JMH Berckmans, John Hollander, Al Galidi, Uwe Tellkamp, Johannes Daniel Falk, Karl Philipp Conz

De Britse schrijver Evelyn Waugh werd geboren in Londen op 28 oktober 1903. Zie ook alle tags voor Evelyn Waugh op dit blog.

Uit:Brideshead Revisited

“Sebastian lived at Christ Church, high in Meadow Buildings. He was alone when I came, peeling a plover’s egg taken from the large nest of moss in the centre of his table.
‘I’ve just counted them,’ he said. ‘There were five each and two over, so I’m having the two. I’m unaccountably hungry today. I put myself unreservedly in the hands of Dolbear and Goodall, and feel so drugged that I’ve begun to believe that the whole of yesterday evening was a dream. Please don’t wake me up.
He was entrancing, with that epicene beauty which in extreme youth sings aloud for love and withers at the first cold wind.
His room was filled with a. strange jumble of objects—a harmonium in a gothic case, an elephant’s-foot waste-paper basket, a dome of wax fruit, two disproportionately large Sèvres vases, framed drawings by Daumier—made all the more incongruous by the austere college furniture and the large luncheon table. His chimney-piece was covered in cards of invitation from London hostesses.

 

 
Anthony Anfrews (Sebastian) en Jeremy Irons (Charles) in de tv-serie Brideshead Revisited uit 1981

 

‘That beast Hobson has put Aloysius next door,’ he said. ‘Perhaps it’s as well, as there wouldn’t have been any plovers’ eggs for him. D’you know, Hobson hates Aloysius. I wish I had a scout like yours. He was sweet to me this morning where some people might have been quite strict.’
The party assembled. There were three Etonian freshmen, mild, elegant, detached young men who had all been to a dance in London the night before, and spoke of it as though it had been the funeral of a near but unloved kinsman. Each as he came into the room made first for the plovers’ eggs, then noticed Sebastian and then myself with a polite lack of curiosity which seemed to say: ‘We should not dream of being so offensive as to suggest that you never met us before.’
‘The first this year,’ they said. ‘Where do you get them?’
‘Mummy sends them from Brideshead. They always lay early for her.’
When the eggs were gone and we were eating the lobster Newburg, the last guest arrived.
‘My dear,’ he said, ‘I couldn’t get away before. I was lunching with my p-ppreposterous tutor. He thought it ‘was very odd my leaving when I did. I told him I had to change for F-f-footer.’

 

 
Evelyn Waugh (28 oktober 1903 – 10 april 1966)

Lees verder “Evelyn Waugh, Jan Weiler, JMH Berckmans, John Hollander, Al Galidi, Uwe Tellkamp, Johannes Daniel Falk, Karl Philipp Conz” →

Evelyn Waugh, Jan Weiler, JMH Berckmans, John Hollander, Al Galidi, Uwe Tellkamp

De Britse schrijver Evelyn Waugh werd geboren in Londen op 28 oktober 1903. Zie ook alle tags voor Evelyn Waugh op dit blog.

Uit: Brideshead Revisited

‘It wasn’t one of my party. It was someone from out of college.’
‘Well, it’s just as nasty clearing it up, whoever it was.’
‘There’s five shillings on the sideboard.’
‘So I saw and thank you, but I’d rather not have the money and not have the mess, any morning.’
I took my gown and left him to his task. I still frequented the lecture-room in those days, and it was after eleven when I returned to college. I found my room full of flowers; what looked like, and, in fact, was, the entire day’s stock of a market-stall stood in every conceivable vessel in every part of the room. Lunt was secreting the last of them in brown paper preparatory to taking them home.
‘Lunt, what is all this?’
‘The gentleman from last night, sir, he left a note for you.’
The note was written in conté crayon on a whole sheet of my choice Whatman H.P. drawing paper: I am very contrite. Aloysius won’t speak to me until he sees I am forgiven, so please come to luncheon today. Sebastian Flyte. It was typical of him, I reflected, to assume I knew where he lived; but, then, I did know.

 

 
Anthony Anfrews (Sebastian), Diana Quick (Julia) en Jeremy Irons (Charles) in de tv-serie Brideshead Revisited uit 1981

 

‘A most amusing gentleman, I’m sure it’s quite a pleasure to clean up after him. I take it you’re lunching out, sir. I told Mr Collins and Mr Partridge so—they wanted to have their commons in here with you.’
‘Yes, Lunt, lunching out.’
That luncheon party—for party it proved to be—was the beginning o f a new epoch in my life.
I went there uncertainly, for it was foreign ground and there was a tiny, priggish, warning voice in my ear which in the tones of Collins told me it was seemly to hold back. But I was in search of love in those days, and I went full of curiosity and the faint, unrecognized apprehension that here, at last, I should find that low door in the wall, which others, I knew had found before me, which opened on an enclosed and enchanted garden, which was somewhere, not overlooked by any window, in the heart of that grey city.”

 

 
Evelyn Waugh (28 oktober 1903 – 10 april 1966)

Lees verder “Evelyn Waugh, Jan Weiler, JMH Berckmans, John Hollander, Al Galidi, Uwe Tellkamp” →

Evelyn Waugh, Jan Weiler, JMH Berckmans, John Hollander, Al Galidi, Uwe Tellkamp

De Britse schrijver Evelyn Waugh werd geboren in Londen op 28 oktober 1903. Zie ook alle tags voor Evelyn Waugh op dit blog.

Uit: Brideshead Revisited

“I threw open my windows and from the quad outside came the not uncommon sounds of bibulous laughter and unsteady steps. A voice said: “Hold up”; another, “Come on”; another, “Plenty of time . . . House . . . till Tom stops ringing”; and another, clearer than the rest, “D’you know I feel most unaccountably unwell. I must leave you a minute,” and there appeared at my window the face I knew to be Sebastian’s — but not as I had formerly seen it, alive and alight with gaiety; he looked at me for a moment with unseeing eyes and then, leaning forward well into the room, he was sick.
It was not unusual for dinner parties to end in that way; there was in fact a recognized tariff on such occasions for the comfort of the scout; we were all learning, by trial and error, to carry our wine. There was also a kind of insane and endearing orderliness about Sebastian’s choice, in his extremity, of an open window. But, when all is said, it remained an unpropitious meeting.

 

 
Anthony Andrews als Sebastian in de tv-serie Brideshead Revisited uit 1981

 

His friends bore him to the gate and, in a few minutes, his host, an amiable Etonian of my year, returned to apologize. He, too, was tipsy and his explanations were repetitive and, towards the end, tearful. “The wines were too various,” he said; “it was neither the quality nor the quantity that was at fault. It was the mixture. Grasp that and you have the root of the matter. To understand all is to forgive all.”
“Yes,” I said, but it was with a sense of grievance that I faced Lunt’s reproaches next morning.
“A couple of jugs of mulled claret between the five of you,” Lunt said, “and this had to happen. Couldn’t even get to the window. Those that can’t keep it down are better without it.”

 

 
Evelyn Waugh (28 oktober 1903 – 10 april 1966)
Waugh als student in Oxford, 1923

Lees verder “Evelyn Waugh, Jan Weiler, JMH Berckmans, John Hollander, Al Galidi, Uwe Tellkamp” →

Evelyn Waugh, JMH Berckmans, John Hollander, Al Galidi, Uwe Tellkamp

De Britse schrijver Evelyn Waugh werd geboren in Londen op 28 oktober 1903. Zie ook alle tags voor Evelyn Waugh op dit blog.

Uit: Brideshead Revisited

“… The whole argument from Significant Form stands or falls by volume. If you allow Cézanne to represent a third dimension on his two-dimensional canvas, then you must allow Landseer his gleam of loyalty in the spaniel’s eye”—but it was not until Sebastian, idly turning the page of Clive Bell’s Art, read: “‘Does anyone feel the same kind of emotion for a butterfly or a flower that he feels for a cathedral or a picture?’ Yes. I do,” that my eyes were opened.
I knew Sebastian by sight long before I met him. That was unavoidable for, from his first week, he was the most conspicuous man of his year by reason of his beauty, which was arresting, and his eccentricities of behaviour which seemed to know no bounds. My first sight of him was as we passed in the door of Germer’s, and, on that occasion, I was struck less by his looks than by the fact that he was carrying a large Teddy-bear.
“That,” said the barber, as I took his chair, “was Lord Sebastian Flyte. A most amusing young gentleman.

 

Jeremy Irons en Anthony Andrews als Charles en Sebastian
In de tv-serie Brideshead Revisited uit 1981

 

 “Apparently,” I said coldly.
“The Marquis of Marchmain’s second boy. His brother, the Earl of Brideshead, went down last term. Now he was very different, a very quiet gentleman, quite like an old man. What do you suppose Lord Sebastian wanted? A hair brush for his Teddy-bear; it had to have very stiff bristles, not, Lord Sebastian said, to brush him with, but to threaten him with a spanking when he was sulky. He bought a very nice one with an ivory back and he’s having ‘Aloysius’ engraved on it—that’s the bear’s name.” The man, who, in his time, had had ample chance to tire of undergraduate fantasy, was plainly captivated by him. I, however, remained censorious and subsequent glimpses of Sebastian, driving in a hansom cab and dining at the George in false whiskers, did not soften me, although Collins, who was reading Freud, had a number of technical terms to cover everything.
Nor, when at last we met, were the circumstances propitious. It was shortly before midnight in early March; I had been entertaining the college intellectuals to mulled claret; the fire was roaring, the air of my room heavy with smoke and spice, and my mind weary with metaphysics.”

 

Evelyn Waugh (28 oktober 1903 – 10 april 1966)

Lees verder “Evelyn Waugh, JMH Berckmans, John Hollander, Al Galidi, Uwe Tellkamp” →

John Hollander, Al Galidi, Johannes Daniel Falk, Karl Philipp Conz

De Amerikaanse dichter en criticus John Hollander werd geboren op 28 oktober 1929 in New York. Zie ook alle tags voor John Hollander op dit blog.

Uit: A Close Look at Robert Frost

“I’m going to talk this afternoon about Frost as a myth-maker, which is usually not how we think of him. I’m going to look closely at that poem of Frost’s called “The Oven Bird,” which I think very easy and very difficult at once.

Mythologizing any construction of nature, an animal, plant, a geological formation, a moment of process–this could be seen both as a desecration and a celebration of pragmatically considered fact. When this goes on in poetry–what Frost himself called “the renewal of words forever and ever”–it is accompanied and invigorated by a reciprocal mythologizing of the very words used in the poetic process. Literature is full of mythological, mostly composite creatures: phoenix, unicorn, basilisk, chimera, hydra, centaur. As nature is even more full of creatures totally innocent of interpretation: woodchuck, anteater, turbot, Shetland pony, jellyfish, and quail. But then, there are the fallen creatures, the intermediate ones: lion, eagle, ant, grasshopper, barracuda, fox, hyena . . . who have been infected with signification from Aesop on. It is one of the tasks of poetry to keep renewing the taxonomic class of such creatures, by luring them unwittingly into a cage of metaphor, which of course they are not aware of inhabiting. Such new reconstructions of animals are almost a post-Romantic cottage industry, even as the rehearsal, again and again, of the traditional ones, used to characterize pre-Romantic emblematic poetry. I want to look at a well-known instance of such reconstruction, in the case of Frost’s “The Oven Bird.”

We’ll start with the unpoetic ornithology from The Field Guide to North American Birds: “Sayerus Oricopilus is a ground-walking warbler. It is common in deciduous woods. It builds a domed nest on the ground and sings from an exposed perch on the understory of the trees.”

 

John Hollander (New York, 28 oktober 1929)

Lees verder “John Hollander, Al Galidi, Johannes Daniel Falk, Karl Philipp Conz” →

John Hollander, Al Galidi, Johannes Daniel Falk, Karl Philipp Conz

De Amerikaanse dichter en criticus John Hollander werd geboren op 28 oktober 1929 in New York. Zie ook mijn blog van 28 oktober 2009 en ook mijn blog van 28 oktober 2010

 

Adam’s Task
“And Adam gave names to all cattle, and to the fowl of the air, and to every beast of the field. . . ”
– Gen. 2:20

Thou, paw-paw-paw; thou, glurd; thou, spotted
Glurd; thou, whitestap, lurching through
The high-grown brush; thou, pliant-footed,
Implex; thou, awagabu.

Every burrower, each flier
Came for the name he had to give:
Gay, first work, ever to be prior,
Not yet sunk to primitive.

Thou, verdle; thou, McFleery’s pomma;
Thou; thou; thou — three types of grawl;
Thou, flisket, thou, kabasch; thou, comma-
Eared mashawok; thou, all; thou, all.

Were, in a fire of becoming,
Laboring to be burned away,
Then work, half-measuring, half-humming,
Would be as serious as play.

Thou, pambler; thou, rivarn; thou, greater
Wherret, and thou, lesser one;
Thou, sproal; thou, zant; thou, lily-eater.
Naming’s over. Day is done.

John Hollander (New York, 28 oktober 1929)

Lees verder “John Hollander, Al Galidi, Johannes Daniel Falk, Karl Philipp Conz” →

Evelyn Waugh, JMH Berckmans, Uwe Tellkamp, John Hollander, Al Galidi, Johannes Daniel Falk, Karl Philipp Conz

De Britse schrijver Evelyn Waugh werd geboren in Londen op 28 oktober 1903. Zie ook mijn blog van 28 oktober 2006 en ook mijn blog van 28 oktober 2007 en ook mijn blog van 28 oktober 2008 en ook mijn blog van 28 oktober 2009.

Uit: Brideshead Revisited

 “Isn’t it early?” said Sebastian. “The women are still doing whatever women do to themselves before they come downstairs. Sloth has undone them. We’re away. God bless Hardcastle.”
“Whoever he may be.”
“He thought he was coming with us. Sloth undid him too. Well, I did tell him ten. He’s a very gloomy man in my college. He leads a double life. At least I assume he does. He couldn’t go on being Hardcastle, day and night, always, could he? Or he’d die of it. He says he knows my father, which is impossible.”
“Why?”
“No one knows Papa. He’s a social leper. Hadn’t you heard?”
“It’s a pity neither of us can sing,” I said.
At Swindon we turned off the main road and, as the sun mounted high, we were among dry-stone walls and ashlar houses. It was about eleven when Sebastian, without warning, turned the car into a cart track and stopped. It was hot enough now to make us seek the shade. On a sheep-cropped knoll under a clump of elms we ate the strawberries and drank the wine – as Sebastian promised, they were delicious together – and we lit fat, Turkish cigarettes and lay on our backs, Sebastian’s eyes on the leaves above him, mine on his profile, while the blue-grey smoke rose, untroubled by any wind, to the blue-green shadows of foliage, and the sweet scent of the tobacco merged with the sweet summer scents around us and the fumes of the sweet, golden wine seemed to lift us a finger’s breadth above the turf and hold us suspended.
“Just the place to bury a crock of gold,” said Sebastian. “I should like to bury something precious in every place where I’ve been happy and then, when I was old and ugly and miserable, I could come back and dig it up and remember.”

 brideshead

Jeremy Irons en Anthony Andrews als Charles en Sebastian
In de tv-serie Brideshead Revisited uit 1981

 

 This was my third term since matriculation, but I date my Oxford life from my first meeting with Sebastian, which had happened, by chance, in the middle of the term before. We were in different colleges and came from different schools; I might well have spent my three or four years in the University and never have met him, but for the chance of his getting drunk one evening in my college and of my having ground-floor rooms in the front quadrangle.
I had been warned against the dangers of these rooms by my cousin Jasper, who alone, when I first came up, thought me a suitable subject for detailed guidance. My father offered me none. Then, as always, he eschewed serious conversation with me. It was not until I was within a fortnight of going up that he mentioned the subject at all; then he said, shyly and rather slyly: “I’ve been talking about you. I met your future Warden at the Athenæum. I wanted to talk about Etruscan notions of immortality; he wanted to talk about extension lectures for the working-class; so we compromised and talked about you. I asked him what your allowance should be. He said, ‘Three hundred a year; on no account give him more; that’s all most men have.’ I thought that a deplorable answer. I had more than most men when I was up, and my recollection is that nowhere else in the world and at no other time, do a few hundred pounds, one way or the other, make so much difference to one’s importance and popularity. I toyed with the idea of giving you six hundred,” said my father, snuffling a little, as he did when he was amused, “but I reflected that, should the Warden come to hear of it, it might sound deliberately impolite. So I shall give you five hundred and fifty.”

waugh.jpg

 Evelyn Waugh (28 oktober 1903 – 10 april 1966)

 

De Vlaamse schrijver JMH Berckmans (Jean-Marie Henri) werd geboren in Leopoldsburg op 28 oktober 1953. Zie ook mijn blog van 28 oktober 2008 en ook mijn blog van 28 oktober 2009.

Uit: De wortel in de brievenbus

„Je weet niet wat het is. Nog steeds niet. Na al het dolen en al het dwalen. Door die miljoenen straten van die duizenden steden. Overal ter wereld. Na al het schorremorrie waaraan je overbodige porties van je weinige nog resterende vrienschap hebt geschonken en die je allemaal verraden hebben, de ene na de andere, sommigen overdag, de meesten ’s nachts. Wellicht zal je ’t ook nooit weten. Ik zeg wellicht. Waarschijnlijk. Misschien. Eventueel. Mogelijkerwijs. Bijwoorden van, van wat eigenlijk, bijwoorden van twijfel en wanhoop. Bijwoorden van radeloosheid. Van kommer en kwel, tot je er krom en knoestig bijloopt en de lui in de straten zeggen kijk daar heb je die sukkelaar weer. Die met z’n beige anorak en z’n vettige jeans. Laat ze maar zeggen. Het zijn de lui in de straten maar. Het zijn Willy en Jeanine en Leo en Sylvia maar. En die zeggen zoveel. Die zeggen dat de zon schijnt of dat het regent. Terwijl het gewoon maar sneeuwt of de apocalyps is losgebarsten en het einde van de tijd nabij is. Dat we moeten verschijnen voor de Alwijze en Hij over ons zal oordelen. Dat sommigen aan z’n rechter en sommige anderen aan z’n linkerhand zullen zitten. Die zeggen dat binnenkort de regering valt, of op z’n minst door de Wetstraat gaat strompelen. Ze weten alles van alles en ze kennen iedereen. Dat helpt. Ze hoeven nooit nog met iemand kennis te maken. Nooit nog iemand de hand te drukken.

Misschien dat het je ooit in een flits te binnen schiet, terwijl je ergens straalbezopen in een goot ligt, op de voorlaatste bank van de bus naar het stempellokaal zit te twijfelen aan jezelf, aan de zin van je daden, aan de geldigheid van je roserode stempel straks, terwijl je ergens staat te pissen in een pissijn, in het holst van de nacht in een gore kroeg. Allicht Jean-Jaques.“

berckmans

JMH Berckmans (28 oktober 1953 – 31 augustus 2008)

 

De Duitse schrijver Uwe Tellkamp werd geboren op 28 oktober 1968 in Dresden.Zie ook mijn blog van 14 oktober 2008 en ook ook mijn blog van 28 oktober 2008 en ook mijn blog van 28 oktober 2009.

Uit: The Tower (Vertaald door Rebecca K. Morrison)

“Ridged like a karst landscape, like the debris of jagged piled up ice floes, the island of coal stretched out in front of the four visitors; three of them showed their passes at the bridge control, then, when Richard had lowered little Philip from his shoulders and slipped his hand into Regine’s, they made their way over the ‘Copper Sister’ to the offices beyond. The mist hung low over Ostrom, dampening the whistle of ‘Black Mathilda’ as she signalled her arrival through the tunnel at the heating works. The snow on the bridge had been trodden flat by numerous shoes, even at this early morning hour; it was the first Tuesday of the month – administration day. Meno shielded his eyes, the whiteness was dazzling, and he noted the first sharp shafts of the March sun striking off the heavily sloping, frost-encrusted roofs of the buildings, their frozen windows now clear as water, now a concentric whirl, like the splintering drops of dew caught in a spider’s web, igniting sparks, flaring into a sudden confusion of light and a multi-faceted prismatic display that was echoed countless times in the broken axels of the buildings’ depths: it found its counterpart in the compressed slabs of quartz, the ridges, the needles of ice.
They had arrived before the doors opened and joined the queue that stretched from the colonnaded entrance as far as the Marx and Engels monument area in the centre of the courtyard; cleared of snow, its grey concrete swept clean, the space could hardly be bridged by a human voice. Marx and Engels were holding books of bronze which they appeared to be reading; crows settled on their heads and the sentry on duty, not permitted to budge, tried to shoo them away with regular clicks of his tongue. Some of those waiting looked on with pity and raised their hands ready to clap, only to be discouraged by acquaintances less benevolently inclined, their gaze fixed on the colonnaded entrance. Richard gave up counting at ‘one hundred’, opened his bag, reassured himself that the report was still there (but who could have taken it – he had packed the bag himself and checked before leaving); Meno had opened his worn briefcase, too, and was rummaging through papers.”

 tellkamp.jpg

Uwe Tellkamp (Dresden, 28 oktober 1968)

 

De Amerikaanse dichter en criticus John Hollander werd geboren op 28 oktober 1929 in New York. Zie ook mijn blog van 28 oktober 2009.

The Lady of the Castle

Venus Pudica stands, bent. Where her hand is
Cupping her marble mound a mystery has
Come into being as the sculptor hides what
Stone could not show yet,

Nor bronze expound. The goddess may be guarding
Herself, or in a special mode of pointing
Out (should we call it “curving in” ?) her temple,
Teaching her children

The central and precious, where they may be found.
Or indeed, as the girls say, she is hiding
Nothing, nor instructing—she is caressing
That which she barely

Touches, warming those feelings which for her are
Wisdom blossoming even within marble.
What her maker buried she loves, and thereby
We are revealed it.

Far in the minimal North, some contracted
Hand or eye has carved into senseless clunch an
Impudent and schematic presence, done in
Primal intaglio,

A circle head perched on a larger circle
Of lady body, spidery legs drawn up
And outward showing off on the church tower
Under the clock, and

Cut in a sort of Linear C, her slit.
Her hands touch nothing but her knees held open.
It is not she who joys in it, nor teaches;
But from beneath her

A very well-hung personage indeed is
Climbing up toward her, as if far from having
Merely no words for things, their sculptor had no
Method of using

Images for them: no things, only actions.
And thus translated into language her wedge
Would be a “Let’s-get-up-on-her-and-in-there.”
Hieroglyphic

Of nature’s own cuneiform, she sits high
But almost hiding in the irrelevance
Of a religious building now to the young
Mums of the village.

Ignored, then, or misread by mythographers
—Myopically concluding that a corpus
Christi lies beneath a bungled cross—as a
Crude Deposition,

She with her terrible thin cut is not to
Be any the less feared by those who read signs
And remember instances of their wide truths
Narrowed in darkness:

Hers is the closed door into the stone again.
The soft traps having long since sprung, the marble
Self-adoring dolls long crumbled, hers is the
Linear kingdom.

hollander.jpg

John Hollander (New York,  28 oktober 1929)

 

De Nederlandstalige dichter en schrijver Al Galidi (eigenlijk Rodhan Al Khalidi) is van Iraakse afkomst. Zijn geboortedatum is onbekend, omdat zulke gegevens niet geregistreerd worden en verjaardagen niet gevierd worden in zijn streek van herkomst, maar valt waarschijnlijk in 1971. Geboren werd hij in Al-Najaf (een klein dorpje in het Zuiden van Irak). Zie ook mijn blog van 28 oktober 2008.

Wandeling door Harlingen

Zonder hond
zonder kat
zonder fiets
loop ik alleen naar zee.
Ik groet een oude man
en zijn hond antwoordt: “Hij is doof.”

Ik loop door
en groet een hond.
Zijn baas antwoordt:
“Hij houdt niet van vreemden.”

Ik blijf lopen en zie een fiets een vrouw leiden.
Ik ren en zie een hond die zijn baas uitlaat.
Ik wandel en zie een hond fietsen.

Ik kijk door een raam, misschien zie ik iemand,
maar ik zie alleen een kat naar me kijken
die roept: “wat een wereld!”

Ik doe mijn ogen dicht en ga verder.
O, wat moeilijk om in Harlingen te wonen
zonder hond
zonder kat
zonder fiets.

 

Boer

Geen aardappel
probeerde ooit zelfmoord te plegen.
Geen komkommer
zei ooit:
“Ik ben geen komkommer, ik ben een banaan.”
Geen tomaat zal zeggen:
“Ik wil niet in de soep, ik wil in de sla.”
Geen gehandicapte wortels
geen krankzinnige paprika’s

Daarom ben ik boer.

 galidi

Al Galidi (Al-Najaf, 1971)

 

De Duitse dichter, schrijver en theoloog Johannes Daniel Falk werd geboren op 28 oktober 1768 in Danzig. Zie ook mijn blog van 28 oktober 2008 en en ook mijn blog van 28 oktober 2009.

Das Ungewitter im Walde
An Heloisen.

Bin ich allein auf dem Planeten
Mit Heloisen Hand in Hand?
Ob Blitze rings den Himmel röthen,
An deinem Busen ist mein Stand.

An diesen Pol will ich mich heften,
Nun rolle Welt! – ich halte dich.
So triff mit allen Himmelskräften,
Komm, Tod! triff Blizt! vernichte mich.

Mein süßes Licht in Lebensnächten,
Mein holder Wunsch, der mich entzückt,
Der darf getrost mit Göttern rechten,
Der Engel an sein Herz gedrückt.

Siehst du der Lilie Schnee am Stengel,
Sie nickt, sie wankt so lieberoth,
Und von den Himmeln steigt ein Engel,
Und küßt in Feuer sie zu Tod.

So will auch ich im Zeitenflusse
Mein Liebstes auf der Welt umfahn,
So faßt mit Heloisens Kusse
Verzehrend Himmelsgluth mich an.

Ertödtend liebliches Vergnügen!
Was fürchtest du von dem Geschwätz
Der Schwalben, die am Wasser fliegen?
Verschwiegenheit ist ihr Gesetz.

Warum erbebt vor Schamerröthen
Dein süß verschüchtertes Gesicht?
Des Himmels Donner kann uns tödten:
Verrathen? nein, das will er nicht!

Komm, reich’ – ein Engel über Sternen
Mir, Heloise, deine Hand:
Der darf, was Himmel ist, nicht lernen,
Der ihn in deinen Armen fand.

falk 

Johannes Daniel Falk (28 oktober 1768 – 14 februari 1826)

 

De Duitse dichter en schrijver Karl Philipp Conz werd geboren op 28 oktober 1762 in Lorch. Zie ook mijn blog van 28 oktober 2008 en en ook mijn blog van 28 oktober 2009.

Trostlied

Und wenn es trüb und unstöt geht,
Des Himmels Wolken sich verdüstern,
Und bangend Weid’ und Esche flüstern,
Vorm Nordwind, der sie rauh umweht;
Zum Himmel doch schaut auf der Glaube,
Mit Augen, gleich der frommen Taube.

Auch ist im Herzen nimmer fern,
Wo Glaube wohnet und Vertrauen,
Des Trostes Samen anzubauen,
Der Liebe milder Hoffnungsstern.
Der selbst die Sonn’ ist und in trüben
Eewölken stralt, muß ewig lieben.

Hast du verschuldet nicht die Roth,
Die dich umdrängt; gelaßner tragen
Kannst du sie leicht, und ihr entschlagen
Wird nach der Prüfung dich der Gott,
Zur Stunde, denn er kennt die rechten,
Der Licht oft schafft aus Mitternächten.

Auch in der Trübsal thut sich kund
Sein Vaterherz, das Herz der Herzen.
Kann Liebe Liebe je verscherzen?
Was ausgesprochen hat sein Mund,
Das sprach er aus für alle Zeiten,
Und Altes kann dir Neues deuten.

Mehr als die Gaben liebe nur
Den Geber immer aller Gaben,
Und mehr am Schöpfer Freude haben
Mußt du denn an der Kreatur;
So bleibt in deines Herzens Nähe
Der hohe Frieden aus der Hohe.

 conz

Karl Philipp Conz (28 oktober 1762 – 20 juni 1827)
Lorch

Evelyn Waugh, JMH Berckmans, Al Galidi, Uwe Tellkamp, Johannes Daniel Falk, Karl Philipp Conz

De Britse schrijver Evelyn Waugh werd geboren in Londen op 28 oktober 1903. Zie ook mijn blog van 28 oktober 2006 en ook mijn blog van 28 oktober 2007.

 

Uit: Helena

“Her tutor certainly regarded her with aversion as, at once, the symbol of his low condition and the daily task that made that condition irksome. He went by the name of Marcias and was then in the prime of what seemed his manhood; swarthy skin, black beard, beak-nose and homesick eyes spoke of his exotic origin; winter and summer his rheumy cough protested against his exile. Hunting days were his solace when the princess was away from dawn to sunset and he, left sole lord of the schoolroom, could write his letters. These letters were his life; elegant, esoteric, speculative, rhapsodic, they traveled the world from Spain to Bithynia, from free rhetorician to servile poet. They got talked about and had brought Coel more than one offer for his purchase. He was one of the younger intellectuals, but here fate had landed him, in drizzle and draft, the property of a convivial, minor royalty, the daily companion of an adolescent girl. There was no taint of impropriety in their conjunction, for in his boyhood a precocious and transitory taste for the ballet had once caused Marcias to be assigned for the Eastern market and he had been suitably pruned by the surgeon.
“And Helen of the white arms, fair among women, let fall a round tear and veiled her face in shining linen; and Aithre, daughter of Pitheus and the ox-eyed Klymene, attended her to the Scaean Gate. Do you think I read this to amuse myself???”
“It is only the fishermen,” said Helena, “coming up from the sea for tonight’s beano. There’s basketfuls of oysters. Sorry; go on about the ox-eyed Klymene.”
“And Priam, sitting among the elders of his court said: ‘Small wonder that Trojans and Greeks are in arms for Princess Helen. She breathes the air of high Olympus. Sit, dear child; this war is not thine, but of the Immortals.’”
“Priam was a sort of relation of ours, you know.”
“So I have heard your father frequently observe.”
From this sheltered room on a clear day one could descry the sea, but now the distance was lost in mist, which, even as she watched, closed swiftly over marsh and pasture, villas and huts, over the baths where the district commander and his new guest had lately entered, till it filled the ditch and lapped the walls below her; on such a day Helena thought, not for the first time—for such days were common in her bright springtide—on such a day the hilltown, which rose so modestly above the fens, might stand in the clouds among the high winds of the mountains and these squat battlements might overhang a limitless gulf; and while with half her mind she heard the voice behind her—“For she did not know that these, her twin brethren, lay fast in Sparta, in their own land, under the life-giving earth”—she half-sought an eagle mounting from the white void below.”

waugh

Evelyn Waugh (28 oktober 1903 – 10 april 1966)

 

De Vlaamse schrijver JMH Berckmans (Jean-Marie Henri) werd geboren in Leopoldsburg op 28 oktober 1953. Berckmans schreef al sinds de jaren zestig. In de jaren negentig maakte hij kort deel uit van de rockgroep Circus Bulderdrang, samen met o.a. Vitalski en Manu Bruynseraede. Zijn recentste boek uit 2006, Je kunt geen twintig zijn op suikerheuvel, werd uitgegeven door Manteau. Het stond begin 2007 op de longlist van De Gouden Uil Literatuurprijs. Tot zijn dood woonde hij in Antwerpen.

 

Uit: De wortel in de brievenbus

 “Daarna zet hij met het telecommando de tv af, doet het licht uit en gaat slapen, ik blijf liggen op de sofa, ik blijf staren naar de onzichtbare muur, ik blijf zoeken naar het ene, enkele, onbedenkbare beeld, misschien is het het beeld van een zwijn, misschien is het het beeld van een nijlpaard, misschien is het het beeld van een sukkelaar in een beige anorak en vettige jeans die onderweg van het ziekenfonds naar De dorstige Haan in z’n broek schijt, misschien zijn het tien triljoen triljard donkerrode bakstenen, wellicht is het een hoest en een scheet, ik weet het niet, ik zal het ook nooit weten, omdat het ene, enkele beeld niet bestaat, omdat alle metaforen zinloos en uitgesloten zijn, omdat alles niets is. Daarom. Omdat alles niets is.”

 

jeanmarie2

JMH Berckmans (28 oktober 1953 – 31 augustus 2008)

 

De Nederlandstalige schrijver Al Galidi (eigenlijk Rodhan Al Khalidi) is van Iraakse afkomst. Zijn geboortedatum is onbekend, omdat zulke gegevens niet geregistreerd worden en verjaardagen niet gevierd worden in zijn streek van herkomst. Hij studeerde in Irak af als bouwkundig ingenieur. In 1998 vluchtte Al Galidi uit Irak en kwam hij toe in Nederland, waar hij asiel aanvroeg. Het asiel werd hem geweigerd en hij is uitgeprocedeerd. Lessen Nederlands mocht hij bijgevolg niet bijwonen. Inmiddels heeft hij een plaats verworven in de Nederlandse literaire wereld als dichter, schrijver en columnist met drie gedichtenbundels, twee romans en drie boeken met gebundelde columns op zijn naam. Hij geeft lezingen door het hele land. In 2007 kon Al Galidi genieten van het generaal pardon in Nederland.

Werk o.a. : Voor de nachtegaal in het ei, 2000 Dagboek van een ezel.2002, Blanke Nederlanders doen dat wél, 2004, De herfst van Zorro, 2006, Dorstige rivier, 2008

 

Uit: IJsjes in alle kleuren

 

Onze tuin stond vol dadelpalmen, granaatappelbomen en druivenstruiken. Al onze bomen gaven vruchten, anders zouden ze verhuizen naar de kleioven. Op een zomerdag zaten wij in de tuin te ontbijten. De tuin gevuld met lawaai. Iedereen praatte met iedereen. Opeens bewoog de lucht en viel er een raket in de tuin. Hij begroef zijn spitse hoofd in de grond zonder te ontploffen. Meteen zwegen wij. Een seconde lang trilde alles. Dadels, granaatappels en druiven vielen op de grond.

‘Het spijt me heel erg als ik jullie ontbijt heb verpest,’ zei de raket, terwijl hij zijn hoofd uit de grond trok en opstond. ‘Maar ze richtten mij op en verbrandden mijn kont om te vliegen en te vallen.’ Rook walmde uit zijn achterwerk. Wij waren bang dat de raket elk moment kon ontploffen en keken angstig naar hem, terwijl hij met zijn magere handen veren en grond van zijn hoofd veegde. ‘Het spijt me als ik al die angst en stilte heb veroorzaakt,’ zei de raket. Hij keek naar de vruchten die zijn val uit de bomen hadden laten vallen en naar het gat in de grond. ‘Het spijt me heel erg,’verzuchtte hij.

‘Alsof ze hem gestuurd hebben om zijn verontschuldigen aan te bieden,’ mompelde een van mijn broers. Mijn vader keek bang naar mijn oudste broer en knikte even met zijn hoofd, waarop mijn oudste broer mijn mompelende broer de tuin uit leidde en even later alleen terug kwam.

‘Maak je geen zorgen,’ zei mijn moeder. ‘Ga zitten en drink thee.’

‘Nee,’ zei de raket. ‘Ik moet koud blijven. Warme dingen laten misschien mijn hart ontploffen.’

‘Drink dan wat sap om jouw rokende kont uit te blazen,’ zei mijn oma. ‘Je hebt vast een lange reis achter de rug.’

‘Misschien is dat een goed idee,’ zei de raket. Met trillende handen brak mijn oudste zus al het ijs uit de diepvries om de sap ijskoud voor de raket te serveren.

‘Zal ik water over uw kont druppelen,’ zei mijn vader glimlachend.

‘Als dat kan,’ zei de raket. Zo snel als ik hem nog nooit had zien lopen, haalde mijn vader de gieter en sproeide hij het water over de dampende kont van de raket, alsof hij net geopende rozen besproeide.

‘Hoe kun jij vliegen, terwijl je van ijzer bent?’, vroeg ik hem.

‘Dat begrijp ik ook niet. Woede van de anderen verbrandde mijn kont, of misschien hun angst. En hup, daar steeg ik op. En hup, daar viel ik weer naar beneden.’

 

De tuin begon zich weer met lawaai te vullen. Mijn zussen raapten de vruchten die uit de bomen waren gevallen bij elkaar. Mijn oudste broers dichtten het gat in de grond. Mijn broertje en ik waren blij. Wij hadden niet door dat iedereen bang was en niet wilde dat de raket dichtbij het huis kwam. Wij begrepen het niet dat er werd gezegd dat de wc kapot was, toen de raket vroeg of hij ervan gebruik mocht maken en hij ergens achter de dadelpalmen ging staan. Een van mijn zussen fluisterde in onze oren dat wij naar de kamer moesten gaan. Daar baden de ouderen uit de familie op hun knieën tot God dat hij de raket kalm zou laten blijven en hem niet het huis binnen zou laten. Onze vader was bleek. Hij zweeg en was niet blij, zoals hij in de tuin bij de raket was.

‘Jongens, neem al dit geld en koop wat je wilt.’

‘IJsjes,’ riepen wij blij. Pas heel laat ontdekte ik dat onze oudste broers en zussen speelden dat ze vrolijk waren om de raket een goed gevoel te geven, zodat hij niet boos zou worden en zou ontploffen.

 

Rodhan_Algalidi

Al Galidi (Al-Najaf, 1971)

 

De Duitse schrijver Uwe Tellkamp werd geboren op 28 oktober 1968 in Dresden.Zie ook mijn blog va
n 14 oktober 2008.

 

Uit: Der Schlaf in den Uhren

 

“”. . . dann ruckte die Straßenbahn wieder an, ließ das Haus mit dem Ochsenauge links liegen, das Antiquariat mit seinen nelkengelb erleuchteten Fenstern, seinen mißtrauischen, geschulten und einsamen älteren Fräulein, die nur von Hermann Hesse und Goethe und Klaus Mann etwas hielten, weniger dagegen von Thomas Mann, die Schierlingsmienen aufsetzten, wenn jemand die hellgrün gebundene Friedrich-Wolf-Ausgabe in fünf Bänden zur Kasse schleppte, die an den Brillen rückten und die Säbel in ihren Augen blankzogen, wenn einer der baskenbemützten Herren oder pickelgeplagten Oberschüler, die schweigend und mit andächtig die Schräglage wechselnden Köpfen – je nach Leserichtung des Buchrückens – vor den Regalen standen, einen der finster drohenden Bände der Pflicht-MEGA, Marx-Engels-Gesamtausgabe, aus ihrem unter dem Staub der Jahre festgekrusteten Verbund brach und tatsächlich die mit Zitterbleistift eingetragene Eins zu bezahlen gedachte – Eins Emm! rief die Verkäuferin der anderen an der Kasse zu, schrie es nachgerade vor Pein, so daß das ganze Geschäft sich nach diesem Übertretling ungeschriebener Gesetze umwandte, . . .”

 

tellkamp_uwe

Uwe Tellkamp (Dresden, 28 oktober 1968)

 

De Duitse dichter, schrijver en theoloog Johannes Daniel Falk werd geboren op 28 oktober 1768 in Danzig. Met een beurs van de senaat ging hij in Halle theologie studeren. Het was de bedoeling dat hij als pastor in Danzig terug zou keren. In plaats daarvan trok Falk als publicist naar Weimar. Tijdens de Franse bezetting van Weimar bezette hij politieke functies om de last van de bezetting te helpen verminderen. Hij stichtte de “Gesellschaft der Freunde in der Not”, die een centrum werd van social werk tijdens de Napoleontische oorlogen. Met kerstmis 1816 dichtte hij voor de kinderen in een weeshuis het “Allerdreifeiertagslied”. Elke strofe begint met de woorden “O du fröhliche”. In de bewerking van Heinrich Holzschuher uit het jaar 1829 is het tot op vandaag als kerstlied bekend.

 

 

O du fröhliche

 

O du fröhliche, o du selige,
gnadenbringende Weihnachtszeit!
Welt ging verloren, Christ ist geboren:
Freue, freue dich, o Christenheit!

 

O du fröhliche, o du selige,
gnadenbringende Weihnachtszeit!
Christ ist erschienen, uns zu versühnen:
Freue, freue dich, o Christenheit!

 

O du fröhliche, o du selige,
gnadenbringende Weihnachtszeit!
Himmlische Heere jauchzen Gott Ehre:
Freue, freue dich, o Christenheit!

 

Falk

Johannes Daniel Falk (28 oktober 1768 – 14 februari 1826)
Geschilderd door Hanna Kohlschein

 

De Duitse dichter en schrijver Karl Philipp Conz werd geboren op 28 oktober 1762 in Lorch. Daar leerde hij in zijn jeugd al Friedrich Schhiller kennen, met wie hij bevriend raakte. Conz studeerde later theologie aan het Tübinger Stift. In 1790 werd hij predikant aan de Karlsakademie in Stuttgart.In 1804 werd hij hoogleraar klassieke talen in Tübingen. Een hoofdwerk heeft hij niet nagelaten. Behalve talrijke kleinere stukken over filologie, esthetiek, filosofie en geschiedenis schreef hij ook gedichten en vertaalde hij werk van Aeschylos, Aristophanes en andere Griekse dichters.

 

 

Der fremde Spielmann (fragment)

 

Was rennen die Straßen auf und ab

die Väter, die Mütter so bange?

“Schon sank hinunter der Sonnenschein,

schon grauet die Nacht von den Bergen herein;

wo bleiben die Kinder so lange?”

 

Als jetzt die Abendglock’ erklang

mit dumpf verhallenden Tönen,

der Pförtner die Tore zu schließen begann,

da wuchs bis zur Verzweiflung an

das tief bekümmerte Sehnen.

 

Ein Spielmann kam gezogen daher,

gar bunt und seltsam geschmücket;

schön weht ihm vom Hute die Feder, ein Band

wallt von der Schulter, in seine Hand

eine goldene Harf man erblicket.

 

Er rührt die Saiten, das klang so süß,

so wunderneu in den Ohren,

es rauschte der Töne bezaubernde Flut,

daß sich in berückender Wollust Glut

die Sinne dem Hörer verloren.

 

conz_karl-philipp

Karl Philipp Conz (28 oktober 1762 – 20 juni 1827)