José Gautier Benítez, Alexander Ostrovski, Guillaume-Thomas Raynal, Edward de Vere, Constantin Göttfert

De Puertoricaanse dichterJosé Gautier Benítez werd geboren op 12 april 1848 in Caguas. Zie ook mijn blog van 12 april 2007 en ook mijn blog van 12 april 2009en ook mijn blog van 12 april 2010.

Uit: Puerto Rico (Fragment)

Above the waters of the sea, which you rule;

A vase of flowers, swaying

Among foam and coral, perfumes and pearls;

You, that at evening pour over the sea,

With the colors that your sunset put on,

Another ocean of floating flames;

You, that give me the air I breathe,

And life, and the song that breaks forth of its own accord! . . .

of this (American) world, you are the most beautiful fragment,

O my fatherland! broken off and flung into the sea

By a violent cataclysm.

But you brought only the beauty of the vast continent.

Without copying its pomp, or the terrors of its greatness.

Upon your mountains, neither the tiger, the lion, nor the jaguar

Utters its fierce and terrifying cry,

Nor does the boa constrictor coil upon the plains,

Nor does the untamed and savage alligator

Disturb the pure, transparent water

Of your gentle rivers . . .

Nor do your mountains, shaken upon their foundations,

Sound with sudden tumult.

When, with hoarse, titanic breathing,

Orizaba and Cotopaxi roar.

No Niagara makes your soil tremble

With the fall of its immense cataract.

Where Iris, painter of heaven,

Joins to its borders of shining silver,

Gold and crimson, purple and topaz.

While the condor, monarch of space,

Mirrors himself proudly in its crystal;

José Gautier Benítez (12 april 1848 – 24 januari 1880)

Standbeeld in Caguas, Puerto Rico

Lees verder “José Gautier Benítez, Alexander Ostrovski, Guillaume-Thomas Raynal, Edward de Vere, Constantin Göttfert” →

Brigitte Kronauer, Carmen Sylva, Herbert Hindringer, Constantin Göttfert

De Duitse schrijfster Brigitte Kronauer werd geboren op 29 december 1940 in Essen. Zie ook mijn blog van 29 december 2006 en ook mijn blog van 29 december 2007 en ook mijn blog van 29 december 2008 en ook mijn blog van 29 december 2009.

Uit: Teufelsbrück

„Im EEZ, unmittelbar vor dem Zusammenstoß mit einem fremden Paar, muß ich in merkwürdiger Stimmung gewesen sein. Momentan keine Ahnung, wieviel Zeit inzwischen vergangen ist. Ich hatte auf meine Uhr gesehen. Genau sechs! Und dann auf eine männliche Schaufensterpuppe, die einen dreifarbigen Slip trug. Das lebensecht gewölbte Mittelstück grün, die gelben Seitenteile durch rote Abnäher fröhlich separiert, und mir war so traurig zumute. Ich wußte nicht, warum.

»Mein Vöglein mit dem Ringlein rot
singt Leide, Leide, Leide,
es singt dem Täublein seinen Tod
singt Leide, Lei -«
ging mir noch durch den Kopf. Da lag ich schon auf den Knien, spürte einen eindeutigen körperlichen Schmerz und hörte wie von fern:
»Zuküth, ziküth, ziküth.«
»Wie blöd, wie blöd«, wurde gleichzeitig oder in Wirklichkeit ganz in meiner Nähe geflüstert. Aber der Mann, der umständehalber mit mir auf dem Boden kniete und mich versehentlich umschlang, hatte es nicht gesagt. Er lächelte ja, ohne den Mund zu öffnen, ohne die Lider zu heben, was mich sofort aufreizte. Noch bevor ich feststellen konnte, daß wir in unseren gegenwärtigen Positionen gleich groß waren , genoß ich den Eindruck, blitzschnell, ehe er vorüber war, in den Armen eines eleganten Verbrechers gelandet zu sein. Hatte ich mir das etwa mein Leben lang gewünscht?“

Brigitte Kronauer (Essen, 29 december 1940)

Lees verder “Brigitte Kronauer, Carmen Sylva, Herbert Hindringer, Constantin Göttfert” →

Alexander Ostrovski, José Gautier Benítez, Guillaume-Thomas Raynal, Edward de Vere, Constantin Göttfert

De Russische toneelschrijver Alexander Nikolajewitsj Ostrovski werd geboren op 12 april 1823 in Moskou. Zie ook mijn blog van 12 april 2007 en ook mijn blog van 12 april 2008 en ook mijn blog van 12 april 2009.

Uit: Sin And Sorrow Are Common To All

„KARP is unfastening a valise, and ZÁYCHIKHA (PROKÓFYEVNA) is looking out of the window.

PROKÓFYEVNA. Just look, dear sir, how many people have gathered.

KARP. What do they want? Why are they curious?

PROKÓFYEVNA. Every one, dear sir, wishes to know who it is that has arrived.

KARP. They say you’re provincials, and you certainly are provincials. Well, tell them that it’s Babáyev, Valentin Pávlich, a landowner.

PROKÓFYEVNA. [Speaking through the window] Babáyev, a landowner. [To
KARP] They’re asking why you came.

KARP. On business, of course. Did you think we came here for sport? Much chance there would be for that here.

PROKÓFYEVNA. [Through the window] For business. [To KARP] Will you remain long?

KARP. We certainly haven’t come to settle here. We may stay two days; not longer, you may be sure.

PROKÓFYEVNA. [Through the window] For two days. [Withdraws from the window] Now I’ve satisfied them. In five minutes the entire city will know.

KARP. Your lodging is all right; it’s clean.

PROKÓFYEVNA. Certainly it’s clean, sir. No great frills, but it’s clean. Of course there’s no great travelling to our town.

KARP. It isn’t on the highway.

PROKÓFYEVNA. Highway, not much! Yet the best people that do come here, lodge with me. I know a lot of the landowners who come here. They are used to me; very few of them ever go to the hotel.

KARP. Because it’s so noisy.

PROKÓFYEVNA. Yes, I should say so! Down-stairs is a bar-room; and on market days the noise is dreadful. Please tell me, wasn’t your master’s mother Sofya Pavlovna, the wife of General Babáyev?“

Alexander Ostrovski (12 april 1823 – 14 juni 1886)
Portret door Vasily Perov, 1871

De Puertoricaanse dichter José Gautier Benítez werd geboren op 12 april 1848 in Caguas. Zie ook mijn blog van 12 april 2007 en ook mijn blog van 12 april 2009.

Pueto Rico (Fragment)

Borinquen, name so pleasant to the mind,

Like some sweet memory of a love profound!

Garden of beauty, where can mortals find

Its equal even where lovely spots abound?

Pearl that the sea from deep shellpile has snatched

Amid the pounding of its pleasant waves,

A sleepy heron in white spume unmatched,

You doze as foamy tide your shoreline laves.

Island bedecked by palm fronds, in the breeze

Tossing a kiss afar across the seas.

You seem to one arriving on your soil

A lovely mystic city made of foam,

Fantastic haven far removed from toil

That mermaids sporting near regard as home.

Vertaald door W. K. Jones en Roberto Màrquez

José Gautier Benítez (12 april 1848 – 24 januari 1880)
Standbeeld in Caguas, Puerto Rico

De Franse schrijver Guillaume-Thomas Raynal (Abbé Raynal ) werd geboren op 12 april 1713 in Lapanouse de Séverac. Zie ook mijn blog van 12 april 2007 en ook mijn blog van 12 april 2009.

Uit: l’Histoire des deux Indes

„Ignore le péril qui te menace, puisque tes alarmes empoisonneraient tous les instants de ta vie et ne te garantiraient de rien. Ignore combien ton existence est précaire. Ignore qu’elle tient à la chute fortuite d’un ruisseau, à l’infiltration peut-être avancée d’une petite quantité des eaux qui t’environnent dans la chaudière souterraine à laquelle on a voulu que ton domicile servit de couvercle. Si tu sortais un moment de ta stupidité, que deviendrais tu ? Tu verrais la mort circuler sous tes pieds. Le bruit sourds des torrents de souffre mis en expansion, obséderait ton oreille. Tu sentirais osciller la croute qui te soutient. Tu l’entendrais s’entrouvrir avec fracas. Tu t’élancerais de ta maison. Tu courrais éperdu dans tes rues. Tu croirais que les murs de ton habitation, que tes édifices s’ébranlent et que tu vas descendre au milieu de leurs ruines, dans le gouffre creusé, si non pour toi, du moins pour tes infortunés descendants. La consommation du désastre qui les attend, sera plus courte que mon récit. Mais s’il existe une justice vengeresse des grands forfaits, s’il est des enfers : c’est là, je l’espère, qu’iront gémir dans les flammes qui ne s’éteindront point, les scélérats qui aveuglés par des vues d’intérêts, en ont imposé au trône, et dont les funestes conseils ont élevé le monument d’ignorance et de stupidité que tu habites, et qui n’a peut être qu’un moment à durer ».

Guillaume-Thomas Raynal (12 april 1713 – 6 maart 1796)

De Engelse hoveling, dichter en toneelschrijver Edward de Vere, 17e graaf van Oxford, werd geboren op 12 april 1550 in Castle Hedingham. Zie ook mijn blog van 12 april 2009.

Love Thy Choice

Who taught thee first to sigh, alas, my heart ?
Who taught thy tongue the woeful words of plaint ?
Who filled your eyes with tears of bitter smart ?
Who gave thee grief and made thy joys to faint ?
Who first did paint with colours pale thy face ?
Who first did break thy sleeps of quiet rest ?
Above the rest in court who gave thee grace ?
Who made thee strive in honour to be best ?
In constant truth to bide so firm and sure,
To scorn the world regarding but thy friends ?
With patient mind each passion to endure,
In one desire to settle to the end ?
Love then thy choice wherein such choice thou bind,
As nought but death may ever change thy mind.

Edward de Vere (12 april 1550 – 24 juni 1604)
Gravure door J. Brown naar G.P. Harding, 1575

Onafhankelijk van geboortedata:

De Oostenrijkse schrijver Constantin Göttfert werd in 1979 in Wenen geboren. Hij studeerde germanistiek en literatuurwetenschappen in Wenen en sinds 2007 volgt hij tevens een studie aan het Deutsche Literaturinstitut Leipzig. Naast zijn schrijverschap werkt hij als vertaler, redacteur en tekstschrijver. In 2007 ontving hij de Wiener Werkstattpreis. In 2009 werd hij stadsschrijver van Schwaz / Tirol.

Uit: Detroit

„Wir sollen sofort anhalten, sagte er. Ich saß am Beifahrersitz, er hinten, ausgestreckt, den Kopf zwischen den Händen haltend, als wolle er ihn zerdrücken. „Du schläfst nicht mehr?“, fragte ich. Seine Augen wirkten wie hineingesteckt in diesen haarlosen, glatten Schädel. „Er übergibt sich“, sagte ich, ohne wegsehen zu können, „Gerhard, du musst anhalten!“ – „Scheiße“, kam die Antwort. Wir waren Brüder. Gerhard bremste ab,schaltete die Warnblinkanlage ein. „Scheiße, ich bin mitten am Highway“, sagte er.
Man zog hier die Landschaft an den Autos vorbei. Derselbe gelbe Pickup schon seit Stunden neben uns wie ein alter Bekannter. Millionen von Menschen in ihren fahrenden Käfigen im Gleichschritt, während sich die Highways wie unendlich lange Förderbänder durch die Landschaft fraßen. Lebewesen aus Blech, fünfspurig diszipliniert in der Art, wie sie durch diese Landschaft kriechen durften.
Von der Rückbank Würgelaute: Er schluckte Magensaft, verzog das Gesicht und hielt beide Hände vor den Mund. Endlich unser Wagen am Pannenstreifen, der „hard shoulder“, wie sie es aufgrund der Rillen in der Fahrbahn nannten. Unser Lincoln dröhnte. Augenblicke, nachdem wir standen, hörte ich, wie Manuel die Autotür aufriss.
„Wenn ich sage sofort, meine ich sofort“, sagte Manuel. Sein Gesicht war grau, tief darin die kleinen, schwitzenden Augen. Sein glatt rasierter Schädel erinnerte mich an einen Stein. „Scheiße“, sagte Gerhard leise. „35 Meilen noch bis Detroit.“ Er drehte sich um: „Schaffst du das?“ Ich blickte auf die Uhr: Es war kurz nach 11. Im Wagen geisterhafte Stille, während draußen die Autos an uns vorbeischossen. Wir wechselten Blicke: Manuel sah mich an, dann Gerhard, der wieder mich und ich wieder Manuel: ein Reigen. Jemand musste sprechen.“

Constantin Göttfert (Wenen, 1979)

Georg Trakl werd op 3 februari 1887 in het conducteurshuis aan de Waagplatz 2 in Salzburg geboren. Zijn vader, Tobias Trakl, was een handelaar in ijzerwaren en zijn moeder, die ook psychische problemen had, was Maria Catharina Trakl, (meisjesnaam Halik). Voorts had hij nog drie broers en drie zussen. Margarethe (doorgaans Grethe genoemd) stond hem het naast, zelfs zodanig dat sommigen een incestueuze verhouding vermoeden. Zijn jeugd bracht hij door in Salzburg. Vervolgens bezocht hij van 1897 tot 1905 het humanistische gymnasium. Om toch een academische opleiding te kunnen volgen, werkte hij tot 1908 in de praktijk bij een apotheker. Sommigen vermoedden dat hij dit vooral deed om zichzelf opiaten te kunnen verschaffen. Bij het uitbreken van WO I werd Trakl als medicus naar het front in Galicië (heden ten dage in Oekraïne en Polen) gestuurd. Zijn gemoedsschommelingen leidden tot geregelde uitbraken van depressie, die verergerd werden door de afschuw die hij voelde voor de verzorging van de ernstig verwonde soldaten. De spanning en druk dreven hem ertoe een suïcidepoging te ondernemen, welke zijn kameraden nochtans verhinderden. Hij werd in een militair ziekenhuis opgenomen in Kraków, alwaar hij onder strikt toezicht geplaatst werd.Trakl verzonk daar in nog zwaardere depressies en schreef Ficker om advies. Ficker overtuigde hem ervan dat hij contact moest opnemen met Wittgenstein, die inderdaad op weg ging na Trakls bericht te hebben ontvangen. Op 4 november 1914, drie dagen voordat Wittgenstein aan zou komen, overleed hij echter aan een overdosis cocaïne

Paul Celan werd onder de naam Paul Antschel op 23 november 1920 geboren in Czernowitz, toentertijd de hoofdstad van de Roemeense Boekovina, nu behorend bij de Oekraïne. Paul Celans ouders waren Duitssprekende joden die hun zoon joods opvoedden en hem naar Duitse christelijke scholen stuurden. In 1942 werden Celans ouders door de Duitse bezetter naar een werkkamp gedeporteerd en daar vermoord. Hijzelf wist aanvankelijk onder te duiken, maar moest vanaf juli 1942 in een werkkamp dwangarbeid verrichten. Celan overleefde de oorlog. Via Boekarest en Wenen vestigde Celan zich in 1948 in Parijs. Daar was hij werkzaam als dichter, vertaler en doceerde hij aan de prestigieuze Ecole Normale Supérieure. Vermoedelijk op 20 april 1970 beëindigde hij zijn leven zelf door in de Seine te springen.

Simon Vestdijk (Harlingen, 17 oktober 1898 – Utrecht, 23 maart 1971) was een Nederlands romancier, dichter, essayist en vertaler. Zijn jeugd te Harlingen en Leeuwarden beschreef hij later in de Anton Wachter-cyclus. Van jongs af aan logeerde hij regelmatig bij zijn grootouders in Amsterdam, waar hij zich in 1917 aan de Universiteit van Amsterdam inschrijft als student in de medicijnen. Tijdens zijn studie die van 1917 tot 1927 duurde, leerde hij Jan Slauerhoff kennen.Tot 1932 is hij als arts in praktijken door heel Nederland werkzaam. In 1932 volgt zijn officiële schrijversdebuut met de uitgave van de bundel Verzen in De Vrije Bladen. Doorslaggevend voor Vestdijks uiteindelijke keuze voor de literatuur is zijn ontmoeting in 1932 met Eddy Du Perron en Menno ter Braak. Deze ontmoeting had tot resultaat dat hij redactielid werd van het tijdschrift Forum Kort daarop, in 1933, wordt zijn eerste novelle, De oubliette, uitgegeven. In hetzelfde jaar schrijft hij Kind tussen vier vrouwen, dat, eerst geweigerd door de uitgever, later de basis zal vormen voor de eerste drie delen van de Anton Wachter-romans. In 1951 ontvangt Vestdijk de P.C. Hooftprijs voor zijn in 1947 verschenen roman De vuuraanbidders. In 1957 wordt hij voor het eerst door het PEN-centrum voor Nederland voorgedragen voor de Nobelprijs voor de Literatuur, die hij echter nooit zal krijgen. Op 20 maart 1971 wordt hem de Prijs der Nederlandse Letteren toegekend, maar voor hij deze kan ontvangen overlijdt hij op 23 maart te Utrecht op 72-jarige leeftijd. Vestdijk was auteur van ca. 200 boeken. Vanwege deze enorme productie noemde de dichter Adriaan Roland Holst hem ‘de man die sneller schrijft dan God kan lezen’. Andere belangrijke boeken van Simon Vestdijk zijn: “Kind van stad en land” (1936), “Meneer Visser’s hellevaart” (1936), “Ierse nachten” (1946), “De toekomst de religie” (1947), “Pastorale 1943” (1948), “De koperen tuin” (1950), “Ivoren wachters” (1951), “Essays in duodecimo” (1952) en “Het genadeschot” (1964).

Thomas Mann, de jongere broer van Heinrich Mann, werd geboren op 6 juni 1875 in Lübeck. Hij was de tweede zoon van de graankoopman Thomas Johann Heinrich Mann welke later één van de senatoren van Lübreck werd. Zijn moeder Julia (geboren da Silva-Bruhns) was Duits-Braziliaans van Portugees Kreoolse afkomst. In 1894 debuteerde Thomas Mann met de novelle “Gefallen”. Toen Thomas Mann met 21 jaar eindelijk volwassen was en hem dus geld van zijn vaders erfenis toestond – hij kreeg ongeveer 160 tot 180 goldmark per jaar – besloot hij dat hij genoeg had van al die scholen en instituties en werd onafhankelijk schrijver. Kenmerkend voor zijn stijl zijn de ironie, de fenomenale taalbeheersing en de minutieuze detailschildering. Manns reputatie in Duitsland was sterk wisselend. Met zijn eerste roman, Buddenbrooks (1901), had hij een enorm succes, maar door zijn sceptische houding tegenover Duitsland na de Eerste Wereldoorlog veranderde dit volledig. Stelde hij zich tot aan de jaren twintig apolitiek op (Betrachtungen eines Unpolitischen, 1918), meer en meer raakte hij bij het Politiek gebeuren betrokken. Zijn afkeer van het nationaal socialisme groeide, zijn waarschuwingen werden veelvuldiger en heftiger. In 1944 accepteerde hij het Amerikaanse staatsburgerschap. Tussen 1943 en 1947 schreef Mann Doktor Faustus (zie Faust), de roman van de ‘Duitse ziel’ in de gecamoufleerd geschilderde omstandigheden van de 20ste eeuw. In 1947 bezocht hij voor het eerst sinds de Oorlog Europa, twee jaar later pas Duitsland. In 1952 vertrok hij naar Zwitserland. Op 12 augustus 1955 stierf hij in Zürich. Twintig jaar na zijn dood, in aug. 1975, is zijn literaire nalatenschap geopend: dagboekaantekeningen van 15 maart 1933 tot 29 juli 1955, alsmede notities uit de jaren 1918 tot en met 1921.Belangrijke werken zijn: Der Zauberberg, Der Tod in Venedig, Dokter Faustus , Joseph und seine Brüder en Die Bekenntnisse des Hochstaplers Felix Krull

De Nederlandse dichter Jakobus Cornelis Bloem werd geboren op 10 mei 1887 in Oudshoorn. Bloem stamde uit een stijlvolle, patricische familie. Op 12 mei 1921 verscheen eindelijk Het verlangen, vooral dank zij de krachtdadige hulp van zijn vriend Jan van Krimpen, die ook de typografie verzorgde In 1925 ontmoette Bloem de 19-jarige Clara Eggink. Het volgende jaar trouwden zij. Vrijwel tegelijk met de geboorte van hun zoon Wim op 8 september 1927 werd Bloem ontslagen bij de NRC. In mei 1928 werd Bloem benoemd tot griffier aan het kantongerecht De Lemmer, uit welk ‘Friesch Cayenne’ hij in 1931 werd overgeplaatst naar Breukelen. Afgezien van kleine opflakkeringen in 1924/25 en 1929 (samen vijf verzen), duurde het tot 1930 voor hij weer ‘aan de schrijverij’ raakte. Dit resulteerde in het jaar daarop in de bundel Media vita. Tussen 1934 en 1937, maar vooral in dat laatste jaar, schreef Bloem de verzen die uitkwamen als De nederlaag. Zijn Verzamelde gedichten verschenen in 1947, al spoedig enige malen herdrukt, en daarmee kwam eindelijk ook de officiële erkenning van zijn dichterschap: Constantijn Huygens-prijs (1949), P.C. Hooftprijs (1952), en ten slotte de grote Prijs der Nederlandse Letteren (1965). Na een langdurige ziekte die hem volstrekt hulpbehoevend maakte, overleed Bloem op 10 augustus 1966. Hij werd begraven in Paasloo (Overijssel).

Rilke werd op 4 december 1875 geboren in Praag. Hij had al naam gemaakt als dichter met zijn bundels Das Stundenbuch en Das Buch der Bilder, toen hij de literaire wereld versteld deed staan en wereldfaam verwierf met de publicatie van zijn twee delen Neue Gedichte in 1907 en 1908. Hij verzamelde daarin het beste werk uit een van zijn vruchtbaarste periodes, die hij grotendeels doorbracht in Parijs. Rilke was daar diep onder de indruk gekomen van Rodin, bij wie hij een tijdlang in dienst was als particulier secretaris. Rodin, zei hij later, had hem leren kijken. Dit kijken kwam neer op intense concentratie, om het mysterie te kunnen zien ‘achter de schijnbare werkelijkheid’. Latere en rijpere werken als Duineser Elegien (1912-1923) en het ronduit schitterende Die Sonette an Orfeus (1924) illustreren Rilkes metafysische visie op het onzegbare, dat haar verwoording vindt in een hermetische muzikale taal. Op 29 december 1926 overlijdt Rilke in het sanatorium in Val-Mont aan de gevolgen van leukemie. Enkele dagen later wordt hij, overeenkomstig zijn wens, begraven op het kerkhof van Raron.

K.P. Kavafis werd als kind van Griekse ouders, afkomstig uit Konstantinopel, geboren in 1863 in Alexandrië (tot vandaag een Griekse enclave) waar hij ook het grootste deel van zijn leven woonde en werkte. Twee jaar na de dood van zijn vader verhuist het gezin in 1872 naar Engeland om na een verblijf van vijf jaar naar Alexandrië terug te keren. Vanwege ongeregeldheden in Egypte vlucht het gezin in 1882 naar Konstantinopel, om na drie jaar opnieuw naar Alexandrië terug te gaan. In de jaren die volgen maakt Kavafis reizen naar Parijs, Londen en in 1901 zijn eerste reis naar Griekenland, in latere jaren gevolgd door nog enkele bezoeken. Op de dag van zijn zeventigste verjaardag, in 1933 sterft Kavafis in Alexandrië. De roem kwam voor Kavafis pas na zijn dood, dus postuum. Deels is dat toe te schrijven aan zijn eigen handelswijze. Hij was uiterst terughoudend met de publicatie van zijn gedichten, liet af en toe een enkel gedicht afdrukken in een literair tijdschrift, gaf in eigen beheer enkele bundels met een stuk of twintig gedichten uit en het merendeel van zijn poëzie schonk hij op losse bladen aan zijn beste vrienden.