Bas Belleman, Henry Kendall, Thomas Middleton, Richard Harding Davis, Udo Steinberg

De Nederlandse dichter Bas Belleman werd in Alkmaar geboren “op een heldere ochtend in april” (Rottend Staal) van het jaar 1978. Hij debuteerde met de bundel Nu nog volop ventilatoren (2003) in de Sandwich-reeks van Gerrit Komrij. Zijn bundel werd genomineerd voor de Cees Buddingh’-prijs voor het beste poëziedebuut van 2003. Zijn essay ‘Doet poëzie er toe’ zorgde in 2005 voor enige ophef. In 2006 verscheen zijn tweede bundel Hout bij Uitgeverij 521. Belleman studeerde Cultuur- en Wetenschapsstudies aan de Universiteit Maastricht. Zie ook mijn blog van 31 maart 2006.

Mobieltje

Iemand zegt in zijn mobieltje:
‘De stuurbootkunst van het hout aanvaren.’

In zijn buik rolt geluk rond
als een knikker in een schaal.

Hij kijkt mij aan alsof te zeggen:
‘Vind je niet?’

MOSLIMA

een doek als gevouwen vleugels om haar hoofd
haar gezicht de kleur van ongebleekt postpapier

zij en ik in het openbaar vervoer ze schudt zachtjes haar hoofd
heen en weer zo zou ze ook moeten knikken zonder vervoer

moet ik het vuur in de bek van een draak blussen
of moet ik olie drinken met een lucifer?

ze is mij allerminst vijandig ze zit alleen in familie/traditie
op afstand als licht achter een raampje hoog in een toren

op het formulier DOODSOORZAKEN

op het formulier DOODSOORZAKEN
omcirkel m/v.
scheelt alvast.

‘k moest maar eens kanker krijgen.
of dat het vliegtuig
vleugels voor zijn ogen op de rotsen knalt.

of van dat inpakbubbeltjesplastic,
lichaam dat cel voor cel kapot knapt.

’t is een soort belasting die je niet ontduiken kunt.
die ik niet ontduik.

kanker, rotsen.

of de grand canyon, doordrenkte poliepen,
epileptische aanval, schuim op mijn lippen.

zelfs de pest is niet uitgeroeid, niets lucht op.

Bas Belleman (Alkmaar, april 1978)

De Australische dichter Henry Kendall werd geboren op 18 april 1839 in Milton. Zie ook mijn blog van 18 april 2007.

Aboriginal Death Song

Feet of the flying, and fierce
Tops of the sharp-headed spear,
Hard by the thickets that pierce,
Lo! they are nimble and near.

Women are we, and the wives
Strong Arrawatta hath won;
Weary because of our lives,
Sick of the face of the sun.

Koola, our love and our light,
What have they done unto you?
Man of the star-reaching sight,
Dipped in the fire and the dew.

Black-headed snakes in the grass
Struck at the fleet-footed lord—
Still is his voice at the pass,
Soundless his step at the ford.

Far by the forested glen,
Starkly he lies in the rain;
Kings of the council of men
Shout for their leader in vain.

Yea, and the fish-river clear
Never shall blacken below
Spear and the shadow of spear,
Bow and the shadow of bow.

Hunter and climber of trees,
Now doth his tomahawk rust,
(Dread of the cunning wild bees),
Hidden in hillocks of dust.

We, who were followed and bound,
Dashed under foot by the foe,
Sit with our eyes to the ground,
Faint from the brand and the blow.

Dumb with the sorrow that kills,
Sorrow for brother and chief,
Terror of thundering hills,
Having no hope in our grief,

Seeing the fathers are far
Seeking the spoils of the dead
Left on the path of the war,
Matted and mangled and red.

After the Hunt

Underneath the windy mountain walls
Forth we rode, an eager band,
By the surges and the verges and the gorges,
Till the night was on the land—
On the hazy, mazy land!
Far away the bounding prey
Leapt across the ruts and logs,
But we galloped, galloped, galloped on,
Till we heard the yapping of the dogs—
The yapping and the yelping of the dogs.
Oh, it was a madly merry day
We shall not so soon forget,
And the edges and the ledges and the ridges
Haunt us with their echoes yet—
Echoes, echoes, echoes yet!
While the moon is on the hill
Gleaming through the streaming fogs,
Don’t you hear the yapping of the dogs—
The yapping and the yelping of the dogs?

Henry Kendall (18 april 1839 – 1 augustus 1882)

De Engelse dichter en schrijver Thomas Middleton werd in Londen geboren en daar gedoopt op 18 april 1580. Zie ook mijn blog van 18 april 2007.

Uit: A Trick to Catch the Old One

„Enter Witgood, a gentleman, solus.

WITGOOD
All’s gone! Still thou’rt a gentleman, that’s all; but a poor one, that’s nothing. What milk brings thy meadows forth now? Where are thy goodly uplands and thy downlands? All sunk into that little pit, lechery. What should a gallant pay but two shillings for his ordinary that nourishes him, and twenty times two for his brothel that consumes him? But where’s Longacre? In my uncle’s conscience, which is three years’ voyage about; he that sets out upon his conscience never finds the way home again–he is either swallowed in the quicksands of law-quillets, or splits upon the piles of a praemunire; yet these old fox-brained and ox-browed uncles have still defences for their avarice, and apologies for their practices, and will thus greet our follies:
He that doth his youth expose
To brothel, drink, and danger,
Let him that is his nearest kin
Cheat him before a stranger.
And that’s his uncle, ’tis a principle in usury. I dare not visit the city: there I should be too soon visited by that horrible plague, my debts, and by that means I lose a virgin’s love, her portion and her virtues. Well, how should a man live now, that has no living, hum? Why, are there not a million of men in the world, that only sojourn upon their brain, and make their wits their mercers; and am I but one amongst that million and cannot thrive upon’t? Any trick, out of the compass of law, now would come happily to me.”

Thomas Middleton (18 april 1580 – 4 juli 1627)

De Amerikaanse journalist en schrijver Richard Harding Davis werd geboren op 18 april 1864 in Philadelphia. Zie ook mijn blog van 18 april 2007.

Uit: Cuba in War Time

„But since the revolution came to Cuba the beauty of the landscape is blotted with the grim and pitiable signs of war. The sugar cane has turned to a dirty brown where the fire has passed through it, the centrals are black ruins, and the adobe houses and the railroad stations are roofless, and their broken windows stare pathetically at you like blind eyes. War cannot alter the sunshine, but the smoke from the burning huts and the blazing corn fields seems all the more sad and terrible when it rises into such an atmosphere, and against so soft and beautiful a sky.

People frequently ask how far the destruction of property in Cuba is apparent. It is so far apparent that the smoke of burning buildings is seldom absent from the landscape. If you stand on an elevation it is possible to see from ten to twenty blazing houses, and the smoke from the cane fields creeping across the plain or rising slowly to meet the sky.”

Richard Harding Davis (18 april 1864—11 april 1916)

Zie voor onderstaande schrijver ook mijn blog van 18 april 2007.

De Duitse schrijver Udo Werner Steinberg werd geboren op 18 april 1913 in Neurode.

Thomas Middleton, Richard Harding Davis, Henry Kendall, Udo Werner Steinberg

De engelse schrijver Thomas Middleton werd in Londen geboren en daar gedoopt op 18 april 1580. Rond 1600 schreef Middleton zijn eerste bekende stuk, waarvoor hij ook veel waardering kreeg: Penniless Parliament of Threadbare Poets. In dezelfde tijd schreef hij aan Admiral’s Men. In tegenstelling tot Shakespeare bleef hij een onafhankelijk schrijver die voor iedereen schreef die hem daarvoor betaalde. In 1803 trouwde hij. In hetzelfde jaar brak de pest uit in Londen, wat er toe leidde dat alle theaters werden gesloten. James I besteeg de troon. Al deze gebeurtenissen markeren het begin van Middletons vruchtbaarste scheppingsperiode. In deze tijd ontstonden stukken als City Comedy en The Revenger’s Tragedy. Grote bekendheid verwierf Middleton met zijn allegorie A Game at Chess uit 1624 dat gespeeld werd door de King’s Men. Het stuk toonde de intriges aan het Spaanse hof en mocht na de negende voorsteling wegens klachten van de Spaanse ambassadeur niet meer gespeeld worden.

Uit: No Wit, No Help like a Woman’s

Prologue

How is’t possible to suffice
So many ears, so many eyes?
Some in wit, some in shows
Take delight, and some in clothes:
Some for mirth they chiefly come,
Some for passion, for both some;
Some for lascivious meetings, that’s their arrant;
Some to detract, and ignorance their warrant.
How is’t possible to please
Opinion toss’d in such wild seas?
Yet I doubt it not, if attention
Seize you above, and apprehension
You below, to take things quickly,
We shall both make you sad and tickle ye.

Love for Such a Cherry Lip

LOVE for such a cherry lip
Would be glad to pawn his arrows;
Venus here to take a sip
Would sell her doves and teams of sparrows.
But they shall not so;
Hey nonny, nonny no!
None but I this lip must owe,
Hey nonny, nonny no!
Did Jove see this wanton eye,
Ganymede must wait no longer;
Phoebe here one night did lie,
Would change her face and look much younger.
But they shall not so;
Hey nonny, nonny no!
None but I this lip must owe;
Hey nonny, nonny no!

Thomas Middleton (18 april 1580 – 4 juli 1627)

De Amerikaanse journalist en schrijver Richard Harding Davis werd geboren op 18 april 1864 in Philadelphia. Hij volgde een opleiding aan de Lehigh University en de Johns Hopkins. Hij schreef romans en drama. Als journalist werd hij beroemd door zijn verslagen over de Spaans – Amerikaanse oorlog, de Boerenoorlog en WO I.

Uit: The King’s Jackal

“The private terrace of the Hotel Grand Bretagne, at Tangier, was shaded by a great awning of red and green and yellow, a
nd strewn with colored mats, and plants in pots, and wicker chairs. It reached out from the Kings apartments into the Garden of Palms, and was hidden by them on two sides, and showed from the third the blue waters of the Mediterranean and the great shadow of Gibraltar in the distance.

The Sultan of Morocco had given orders from Fez that the King of Messina, in spite of his incognito, should be treated during his stay in Tangier with the consideration due to his rank, so one-half of the Hotel Grand Bretagne had been set aside for him and his suite, and two soldiers of the Bashaw’s Guard sat outside of his door with drawn swords. They were answerable with their heads for the life and safety of the Sultan’s guest, and as they could speak no language but their own, they made a visit to his Majesty more a matter of adventure than of etiquette.

Niccolas, the King’s majordomo, stepped out upon the terrace and swept the Mediterranean with a field-glass for the third time since sunrise. He lowered it, and turned doubtfully toward the two soldiers.

“The boat from Gibraltar–has she arrived yet?” he asked.

The two ebony figures shook their heads stiffly, as though they resented this introduction of a foreign language, and continued to shake their heads as the servant addressed the same question to them in a succession of strange tongues.”

Richard Harding Davis (18 april 1864—11 april 1916)

De Australische dichter Henry Kendall werd geboren op 18 april 1839 in Milton. Na twee jaar walvisvaart keerde hij in 1862 terug naar Sidney en publiceerde zijn eerste gedichtenbundel Poems and Songs. Hij verhuisde naar Melbourn in 1868 na zijn huwelijk en zijn tweede bundel, Leaves from Australian Forests, verscheen er in 1869. Zijn gebrek aan succes en de dood van zijn dochter dreven hem tot alcoholisme en hij werd verschillende keren opgenomen in een ontwenningskliniek. Uiteindelijk genas hij, keerde bij zijn vrouw terug en kreeg toch nog succes met zijn laatste bundel Songs from the Mountains uit 1880

PREFATORY SONNETS

I purposed once to take my pen and write,

Not songs, like some, tormented and awry

With passion, but a cunning harmony

Of words and music caught from glen and height,

And lucid colours born of woodland light

And shining places where the sea-streams lie.

But this was when the heat of youth glowed white,

And since I’ve put the faded purpose by.

I have no faultless fruits to offer you

Who read this book; but certain syllables

Herein are borrowed from unfooted dells

And secret hollows dear to noontide dew;

And these at least, though far between and few,

May catch the sense like subtle forest spells.

So take these kindly, even though there be

Some notes that unto other lyres belo
ng,

Stray echoes from the elder sons of song;

And think how from its neighbouring native sea

The pensive shell doth borrow melody.

I would not do the lordly masters wrong

By filching fair words from the shining throng

Whose music haunts me as the wind a tree.

Lo, when a stranger in soft Syrian glooms

Shot through with sunset, treads the cedar dells,

And hears the breezy ring of elfin bells

Far down be where the white-haired cataract booms,

He, faint with sweetness caught from forest smells,

Bears thence, unwitting, plunder of perfumes.

Henry Kendall (18 april 1839 – 1 augustus 1882)

De Duitse schrijver Udo Werner Steinberg werd geboren op 18 april 1913 in Neurode. In 19312 werd hij lid van de communistische partij en van de socialistische scholierenbond. Ook publiceerde hij al eerste literaire teksten in linkse tijdschriften. In 1934 volgde hij in Hirschberg een opleiding tot leraar. Daar richtte hij een illegale groep op om verzet te plegen tegen het nazi-regime. Hij werd door de Gestapo gearresteerd en werd tot drie jaar jeigdgevangenis veroordeeld. In de eerste naoorlogse jaren was Steinberg medewerker van het Schwäbische Tagblatt en bij het socialistische jongerenblad Zukunft. Al in 1945 was hij weer lid geworden van de communistische partij. Naast zijn journalistieke werk schreef hij romans die echter in de Bondrepubliek vaak moeizaam gepubliceerd konden worden of werden geweigerd. Na het verbod op de KPD in 1956 besloot Steinberg in de DDR te gaan wonen. Daar kon hij op zo’n gunstige condities van de uitgeverijen werken dat hij zich volledig op het schrijven van romans kon concentreren.

Uit: Der Tag ist in die Nacht verliebt

„In Paris findet Heine einen Brief von jenem Marx, der, wie die Gazetten berichten, von der preußischen Regierung ausgewiesen wurde und nun in Paris Asyl gesucht hat. Man sollte ihn sehen. Er diktiert dem Sekretär ein paar einladende Zeilen.

Pünktlich stellt sich Marx ein, ein junger Mann Mitte Zwanzig. Das Gesicht ist umrahmt von pechschwarzem Bart, wehendes schwarzes Haupthaar darüber.

»Ich hätte Sie nicht gebeten, wären Sie mir nicht von der preußischen Regierung so heftig empfohlen worden«, sagt Heine.

Marx lacht auf, und schon ist ein Einverständnis hergestellt, freilich nur, was die gemeinsame Feindschaft gegen die Gewaltherrschaft Preußens betrifft.

»Ich preise das Schöne in der Welt<<, sagt Heine, »nur daher die Feindschaft gegen alle Unterdrückung. Ich will eine Welt der Schönheit, ihr aber erstickt das Schöne in einer roten Revolutionsflut! «

Marx widerspricht. Aber Heine zuckt die Schultern: »Lieber Marx, sehen Sie Ihre Freiheitsdichter! Jetzt, wo es gegen den gemeinsamen Feind geht, werde ich sie gewiß nicht öffentlich angreifen, aber um nichts in der Welt möchte ich mir die Zinnen einer Partei mit so schlechten Versen erkaufen.«

Marx versteht gleich, worauf er anspielt. Natürlich ist Freiligrath gemeint.

Er sagt: »Herr Heine, lassen Sie doch die ewige Liebesnörgelei und zeigen Sie den politischen Dichtern einmal, wie man das richtig macht ‑ mit der Peitsche!«

Udo Werner Steinberg (18 april 1913 – 25 april 1992)

Georg Trakl werd op 3 februari 1887 in het conducteurshuis aan de Waagplatz 2 in Salzburg geboren. Zijn vader, Tobias Trakl, was een handelaar in ijzerwaren en zijn moeder, die ook psychische problemen had, was Maria Catharina Trakl, (meisjesnaam Halik). Voorts had hij nog drie broers en drie zussen. Margarethe (doorgaans Grethe genoemd) stond hem het naast, zelfs zodanig dat sommigen een incestueuze verhouding vermoeden. Zijn jeugd bracht hij door in Salzburg. Vervolgens bezocht hij van 1897 tot 1905 het humanistische gymnasium. Om toch een academische opleiding te kunnen volgen, werkte hij tot 1908 in de praktijk bij een apotheker. Sommigen vermoedden dat hij dit vooral deed om zichzelf opiaten te kunnen verschaffen. Bij het uitbreken van WO I werd Trakl als medicus naar het front in Galicië (heden ten dage in Oekraïne en Polen) gestuurd. Zijn gemoedsschommelingen leidden tot geregelde uitbraken van depressie, die verergerd werden door de afschuw die hij voelde voor de verzorging van de ernstig verwonde soldaten. De spanning en druk dreven hem ertoe een suïcidepoging te ondernemen, welke zijn kameraden nochtans verhinderden. Hij werd in een militair ziekenhuis opgenomen in Kraków, alwaar hij onder strikt toezicht geplaatst werd.Trakl verzonk daar in nog zwaardere depressies en schreef Ficker om advies. Ficker overtuigde hem ervan dat hij contact moest opnemen met Wittgenstein, die inderdaad op weg ging na Trakls bericht te hebben ontvangen. Op 4 november 1914, drie dagen voordat Wittgenstein aan zou komen, overleed hij echter aan een overdosis cocaïne

Paul Celan werd onder de naam Paul Antschel op 23 november 1920 geboren in Czernowitz, toentertijd de hoofdstad van de Roemeense Boekovina, nu behorend bij de Oekraïne. Paul Celans ouders waren Duitssprekende joden die hun zoon joods opvoedden en hem naar Duitse christelijke scholen stuurden. In 1942 werden Celans ouders door de Duitse bezetter naar een werkkamp gedeporteerd en daar vermoord. Hijzelf wist aanvankelijk onder te duiken, maar moest vanaf juli 1942 in een werkkamp dwangarbeid verrichten. Celan overleefde de oorlog. Via Boekarest en Wenen vestigde Celan zich in 1948 in Parijs. Daar was hij werkzaam als dichter, vertaler en doceerde hij aan de prestigieuze Ecole Normale Supérieure. Vermoedelijk op 20 april 1970 beëindigde hij zijn leven zelf door in de Seine te springen.

Simon Vestdijk (Harlingen, 17 oktober 1898 – Utrecht, 23 maart 1971) was een Nederlands romancier, dichter, essayist en vertaler. Zijn jeugd te Harlingen en Leeuwarden beschreef hij later in de Anton Wachter-cyclus. Van jongs af aan logeerde hij regelmatig bij zijn grootouders in Amsterdam, waar hij zich in 1917 aan de Universiteit van Amsterdam inschrijft als student in de medicijnen. Tijdens zijn studie die van 1917 tot 1927 duurde, leerde hij Jan Slauerhoff kennen.Tot 1932 is hij als arts in praktijken door heel Nederland werkzaam. In 1932 volgt zijn officiële schrijversdebuut met de uitgave van de bundel Verzen in De Vrije Bladen. Doorslaggevend voor Vestdijks uiteindelijke keuze voor de literatuur is zijn ontmoeting in 1932 met Eddy Du Perron en Menno ter Braak. Deze ontmoeting had tot resultaat dat hij redactielid werd van het tijdschrift Forum Kort daarop, in 1933, wordt zijn eerste novelle, De oubliette, uitgegeven. In hetzelfde jaar schrijft hij Kind tussen vier vrouwen, dat, eerst geweigerd door de uitgever, later de basis zal vormen voor de eerste drie delen van de Anton Wachter-romans. In 1951 ontvangt Vestdijk de P.C. Hooftprijs voor zijn in 1947 verschenen roman De vuuraanbidders. In 1957 wordt hij voor het eerst door het PEN-centrum voor Nederland voorgedragen voor de Nobelprijs voor de Literatuur, die hij echter nooit zal krijgen. Op 20 maart 1971 wordt hem de Prijs der Nederlandse Letteren toegekend, maar voor hij deze kan ontvangen overlijdt hij op 23 maart te Utrecht op 72-jarige leeftijd. Vestdijk was auteur van ca. 200 boeken. Vanwege deze enorme productie noemde de dichter Adriaan Roland Holst hem ‘de man die sneller schrijft dan God kan lezen’. Andere belangrijke boeken van Simon Vestdijk zijn: “Kind van stad en land” (1936), “Meneer Visser’s hellevaart” (1936), “Ierse nachten” (1946), “De toekomst de religie” (1947), “Pastorale 1943” (1948), “De koperen tuin” (1950), “Ivoren wachters” (1951), “Essays in duodecimo” (1952) en “Het genadeschot” (1964).

Thomas Mann, de jongere broer van Heinrich Mann, werd geboren op 6 juni 1875 in Lübeck. Hij was de tweede zoon van de graankoopman Thomas Johann Heinrich Mann welke later één van de senatoren van Lübreck werd. Zijn moeder Julia (geboren da Silva-Bruhns) was Duits-Braziliaans van Portugees Kreoolse afkomst. In 1894 debuteerde Thomas Mann met de novelle “Gefallen”. Toen Thomas Mann met 21 jaar eindelijk volwassen was en hem dus geld van zijn vaders erfenis toestond – hij kreeg ongeveer 160 tot 180 goldmark per jaar – besloot hij dat hij genoeg had van al die scholen en instituties en werd onafhankelijk schrijver. Kenmerkend voor zijn stijl zijn de ironie, de fenomenale taalbeheersing en de minutieuze detailschildering. Manns reputatie in Duitsland was sterk wisselend. Met zijn eerste roman, Buddenbrooks (1901), had hij een enorm succes, maar door zijn sceptische houding tegenover Duitsland na de Eerste Wereldoorlog veranderde dit volledig. Stelde hij zich tot aan de jaren twintig apolitiek op (Betrachtungen eines Unpolitischen, 1918), meer en meer raakte hij bij het Politiek gebeuren betrokken. Zijn afkeer van het nationaal socialisme groeide, zijn waarschuwingen werden veelvuldiger en heftiger. In 1944 accepteerde hij het Amerikaanse staatsburgerschap. Tussen 1943 en 1947 schreef Mann Doktor Faustus (zie Faust), de roman van de ‘Duitse ziel’ in de gecamoufleerd geschilderde omstandigheden van de 20ste eeuw. In 1947 bezocht hij voor het eerst sinds de Oorlog Europa, twee jaar later pas Duitsland. In 1952 vertrok hij naar Zwitserland. Op 12 augustus 1955 stierf hij in Zürich. Twintig jaar na zijn dood, in aug. 1975, is zijn literaire nalatenschap geopend: dagboekaantekeningen van 15 maart 1933 tot 29 juli 1955, alsmede notities uit de jaren 1918 tot en met 1921.Belangrijke werken zijn: Der Zauberberg, Der Tod in Venedig, Dokter Faustus , Joseph und seine Brüder en Die Bekenntnisse des Hochstaplers Felix Krull

De Nederlandse dichter Jakobus Cornelis Bloem werd geboren op 10 mei 1887 in Oudshoorn. Bloem stamde uit een stijlvolle, patricische familie. Op 12 mei 1921 verscheen eindelijk Het verlangen, vooral dank zij de krachtdadige hulp van zijn vriend Jan van Krimpen, die ook de typografie verzorgde In 1925 ontmoette Bloem de 19-jarige Clara Eggink. Het volgende jaar trouwden zij. Vrijwel tegelijk met de geboorte van hun zoon Wim op 8 september 1927 werd Bloem ontslagen bij de NRC. In mei 1928 werd Bloem benoemd tot griffier aan het kantongerecht De Lemmer, uit welk ‘Friesch Cayenne’ hij in 1931 werd overgeplaatst naar Breukelen. Afgezien van kleine opflakkeringen in 1924/25 en 1929 (samen vijf verzen), duurde het tot 1930 voor hij weer ‘aan de schrijverij’ raakte. Dit resulteerde in het jaar daarop in de bundel Media vita. Tussen 1934 en 1937, maar vooral in dat laatste jaar, schreef Bloem de verzen die uitkwamen als De nederlaag. Zijn Verzamelde gedichten verschenen in 1947, al spoedig enige malen herdrukt, en daarmee kwam eindelijk ook de officiële erkenning van zijn dichterschap: Constantijn Huygens-prijs (1949), P.C. Hooftprijs (1952), en ten slotte de grote Prijs der Nederlandse Letteren (1965). Na een langdurige ziekte die hem volstrekt hulpbehoevend maakte, overleed Bloem op 10 augustus 1966. Hij werd begraven in Paasloo (Overijssel).

Rilke werd op 4 december 1875 geboren in Praag. Hij had al naam gemaakt als dichter met zijn bundels Das Stundenbuch en Das Buch der Bilder, toen hij de literaire wereld versteld deed staan en wereldfaam verwierf met de publicatie van zijn twee delen Neue Gedichte in 1907 en 1908. Hij verzamelde daarin het beste werk uit een van zijn vruchtbaarste periodes, die hij grotendeels doorbracht in Parijs. Rilke was daar diep onder de indruk gekomen van Rodin, bij wie hij een tijdlang in dienst was als particulier secretaris. Rodin, zei hij later, had hem leren kijken. Dit kijken kwam neer op intense concentratie, om het mysterie te kunnen zien ‘achter de schijnbare werkelijkheid’. Latere en rijpere werken als Duineser Elegien (1912-1923) en het ronduit schitterende Die Sonette an Orfeus (1924) illustreren Rilkes metafysische visie op het onzegbare, dat haar verwoording vindt in een hermetische muzikale taal. Op 29 december 1926 overlijdt Rilke in het sanatorium in Val-Mont aan de gevolgen van leukemie. Enkele dagen later wordt hij, overeenkomstig zijn wens, begraven op het kerkhof van Raron.

K.P. Kavafis werd als kind van Griekse ouders, afkomstig uit Konstantinopel, geboren in 1863 in Alexandrië (tot vandaag een Griekse enclave) waar hij ook het grootste deel van zijn leven woonde en werkte. Twee jaar na de dood van zijn vader verhuist het gezin in 1872 naar Engeland om na een verblijf van vijf jaar naar Alexandrië terug te keren. Vanwege ongeregeldheden in Egypte vlucht het gezin in 1882 naar Konstantinopel, om na drie jaar opnieuw naar Alexandrië terug te gaan. In de jaren die volgen maakt Kavafis reizen naar Parijs, Londen en in 1901 zijn eerste reis naar Griekenland, in latere jaren gevolgd door nog enkele bezoeken. Op de dag van zijn zeventigste verjaardag, in 1933 sterft Kavafis in Alexandrië. De roem kwam voor Kavafis pas na zijn dood, dus postuum. Deels is dat toe te schrijven aan zijn eigen handelswijze. Hij was uiterst terughoudend met de publicatie van zijn gedichten, liet af en toe een enkel gedicht afdrukken in een literair tijdschrift, gaf in eigen beheer enkele bundels met een stuk of twintig gedichten uit en het merendeel van zijn poëzie schonk hij op losse bladen aan zijn beste vrienden.