De Nederlandse dichteres Maria van Daalenwerd geboren op 8 juli 1950 in Voorburg. Zie ook mijn blog van 25 augustus 2006 en ook mijn blog van 8 juli 2007.
Uit: De rozenkrans
Mijn tranen tellen, langs mijn wangen,
mijn lichaam af in hun afstand:
van mijn kiemcel tot de uit mij volgende.
Hoezo is de tijd lineair?
Een snoer sluit vast om de hals,
een krans bevat zelfs mijn hartslag.
Het zicht volgt de schedeldelen
-over elkaar heen geschoven schotsen-
als het water breekt en de naam opengaat.
*
Eén is de samensmelting, twee de deling,
drie de onophoudelijke herhaling
die weglegt wat materie wordt en opnieuw maakt.
Het eerste woord is een naamwoord.
Zo groei ik van celkern tot aarde,
zo word ik geteld en bij leven genoemd.
Wees gegroet, noemer, met bloed.
Ik ben net zo eindig als deze dag
waarin ik de naam verzamel en zeg.
Lieve naamwoorden, het veelgeprezen enzovoorts
rijgt tikkend het polysyndeton
tot het lichaam dat ik gemaakt is,
dat mij vasthoudt in angst en pijn,
dat mijn richel is langs een veld waar het niets dreigt,
dat ik in mijn ademtocht verpulvert.
Passion
Would the king himself ever bite on his tongue,
I think, facing the mirror, slavering blood
like a vampire, warm-red, where band-aid cannot
be applied, my own language: leaves me undone,
from my other me mute reproaches are flung
which must remain wordless and can’t stem the flood.
For a saviour now, urgently please, oh god
who, bleeding for me, rights the wrongs I have done
or blesses them. I want off. As for choosing:
I chose to keep mum, hold my tongue. Until death,
an intellectual. That’s great, such self-control
but it became better and redder, a whole
glass of wine, no, two or three, sunset blood red
and there was no more help for me save losing.
Vertaald door Renée Delhez
Maria van Daalen (Voorburg, 8 juli 1950)
De expressionistische Duitse schrijver en dichter Walter Hasenclever werd op 8 juli 1890 in Aken geboren. Zie ook mijn blog van 8 juli 2007.
Uit: Der Sohn
„DER VATER (geht zum Bücherschrank und wirft höhnisch die Bücher um): Anstatt diesen Unsinn zu lesen, solltest du lieber deine Vokabeln lernen. Aber ich weiß schon – Ausflüchte haben dir nie gefehlt. Immer sind andere schuld. Was tust du den ganzen Tag? Du singst und deklamierst – sogar im Garten und noch abends im Bett. Wie lange willst du auf der Schulbank sitzen? All deine Freunde sind längst fort. Nur du bist der Tagedieb in meinem Haus.
DER SOHN (geht hin zum Schrank und stellt die Bücher wieder au]): Dein Zorn galt Heinrich von Kleist (er berührt das Buch zärtlich); der hat dir nichts getan. – Welchen Maßstab legst du an!
DER VATER: Bist du schon Schiller oder Matkowsky? Meinst du, ich hörte dich nicht? Aber diese Bücher und Bilder werden verschwinden. Auch auf deine Freunde werde ich ein Auge werfen. Das geht nicht so weiter. Ich habe kein Geld gespart, um dir vorwärtszuhelfen; ich habe dir Lehrer gehalten und Stunden geben lassen. Du bist eine Schande für mich!
DER SOHN: Was hab ich verbrochen? Hab ich Wechsel gefälscht?
DER VATER: Laß diese Phrasen. Du wirst meine Strenge fühlen, da du auf meine Güte nicht hörst.
DER SOHN: Papa, ich hatte anders gedacht, heute vor dir zu stehn. Fern von Güte und Strenge, auf jener Waage mit Männern, wo der Unterschied unseres Alters nicht mehr wiegt. Bitte, nimm mich ernst, denn ich weiß wohl, was ich sage! Du hast über meine Zukunft bestimmt. Ein Sessel blüht mir in Ehren auf einem Amtsgericht. Ich muß dir meine Ausgaben aufschreiben – ich weiß. Und die ewige Scheibe dieses Horizontes wird mich weiterkreisen, bis ich mich eines Tages versammeln darf zu meinen Vätern.
Ich gestehe, ich habe bis heute darüber nicht nachgedacht, denn die Span
ne bis zum Ende meiner Schule erschien mir weiter als das ganze Leben. Nun aber bin ich durchgefallen – und ich begann zu sehn. Ich sah mehr als du, Papa, verzeih.
DER VATER: Welche Sprache!
DER SOHN: Eh du mich prügelst, bitte, hör mich zu Ende. Ich erinnre mich gut der Zeit, als du mich mit der Peitsche die griechische Grammatik gelehrt hast. Vor dem Schlaf im Nachthemd, da war mein Körper den Striemen näher! Ich weiß noch, wie du mich morgens überhörtest, kurz vor der Schule; in Angst und Verzweiflung mußt ich zu Hause lernen, wenn sie längst schon begonnen hatte. Wie oft hab ich mein Frühstück erbrochen, wenn ich blutig den langen Weg gerannt bin! Selbst die Lehrer hatten Mitleid und bestraften mich nicht mehr. Papa – ich habe alle Scham und Not ausgekostet. Und jetzt nimmst du mir meine Bücher und meine Freunde, und in kein Theater darf ich gehn, zu keinem Menschen und in keine Stadt. Jetzt nimmst du mir von meinem Leben das Letzte und Ärmste, was ich noch habe.
DER VATER: Wer nicht arbeitet, soll auch nicht essen. Sei froh, daß ich dich nicht längst aus dem Hause gejagt.
DER SOHN: Hättest du es getan, ich wäre ein Stück mehr Mensch, als ich bin.
DER VATER: Du bist noch mein Sohn, und ich muß die Verantwortung tragen. Was du später mit deinem Leben tust, geht mich nichts an. Heute habe ich zu sorgen, daß ein Mensch aus dir wird, der sein Brot verdient, der etwas leistet. […]
De Engelse schrijver en dichter Richard Aldington werd geboren op 8 juli 1892 in Portsmouth. Zie ook mijn blog van 8 juli 2007.
At the British Museum
I turn the page and read:
“I dream of silent verses where the rhyme
Glides noiseless as an oar.”
The heavy musty air, the black desks,
The bent heads and the rustling noises
In the great dome
Vanish …
And
The sun hangs in the cobalt-blue sky,
The boat drifts over the lake shallows,
The fishes skim like umber shades through the undulating weeds,
The oleanders drop their rosy petals on the lawns,
And the swallows dive and swirl and whistle
About the cleft battlements of Can Grande’s castle…
Round-Pond
Water ruffled and speckled by galloping wind
Which puffs and spurts it into tiny pashing breaks
Dashed with lemon-yellow afternoon sunlight.
The shining of the sun upon the water
Is like a scattering of gold crocus-petals
In a long wavering irregular flight.
The water is cold to the eye
As the wind to the cheek.
In the budding chestnuts
Whose sticky buds glimmer and are half-burst open
The starlings make their clitter-clatter;
And the blackbirds in the grass
Are getting as fat as the pigeons.
Too-hoo, this is brave;
Even the cold wind is seeking a new mistress.
De Frans- en Nederlandstalige Belgische schrijver Jean Ray (bekendste pseudoniem van Raymond de Kremer) werd geboren op 8 juli 1887 in Gent. Zie ook mijn blog van 8 juli 2007.
Uit: Les noces de mademoiselle Bonvoisin
„Et puis, le hasard se mettant du côté de l’enfer, la vieille fille fit la connaissance de Constantin Hannedouche, une créature dévoyée, immonde: un prêtre défroqué courant salement le guilledou, mendiant la goutte et qui disait des messes noires pour quinze sous.
Sur le minuit, il la fit regarder dans une sphère de verre à moitié voilée de drap noir. Elle y vit un vague visage d’homme.
– Il est beau comme Lucifer lui-même, dit Hannedouche, si vous voulez sacrifier trois pièces d’or, je vous dirai son nom.
– Martin Canivet, dit-il en s’emparant avidement des jaunets. Sacrifiez-en trois autres et je vous unirai à lui, car c’est l’incarnation de votre perroquet.
Elle accepta, folle d’un étrange amour pour l’être qui lui avait dit un jour, et l’avait depuis répété sans se lasser: Je vous aime!
Par une nuit de tempête, Constantin Hannedouche lui donna rendez-vous avec le perroquet sur le parvis de l’église Saint-Jacques.
Elle apporta la cage couverte d’un voile de soie noire, à travers vent et averse.
Le défroqué fractura le portillon de la tour des sonneurs, la conduisit à travers l’église ténébreuse o— veillait le rubis de la lampe du sanctuaire, la fit s’agenouiller sur les dalles et alluma un cierge de cire noire.
– Voulez-vous prendre Martin Canivet comme époux? demanda-t-il.
– Oui, bégaya la malheureuse complètement éperdue de tendresse et d’effroi.
Chose mystérieuse, à la question posée, l’oiseau répéta en croassant:
– Oui!
– Vous êtes unis! déclara Hannedouche.
Il glissa un petit anneau d’or à la patte du perroquet et un autre à l’annulaire mutilé de Mlle Bonvoisin. »
e Franse dichter en schrijver Jean de La Fontaine werd op 8 juli 1621 geboren in Château-Thierry in Champagne. Zie ook mijn blog van 8 juli 2006 en ook mijn blog van 8 juli 2007.
LE COQ ET LA PERLE
Un jour un Coq détourna
Une perle qu’il donna
Au beau premier Lapidaire :
Je la crois fine, dit-il ;
Mais le moindre grain de mil
Serait bien mieux mon affaire.
Un ignorant hérita
D’un manuscrit qu’il porta
Chez son voisin le Libraire.
Je crois, dit-il qu’il est bon ;
Mais le moindre ducaton
Serait bien mieux mon affaire.
De raaf en de vos
Meester raaf zat in een eikenboom.
Hij klemde in zijn bek een heerlijk brokje kaas uit Gouda.
Meester vos, gelokt door deze droom
Van geur, keek op en sprak: “Doctor honoris causa,
U met uw wijs en alziend oog
En met uw glanzend zwarte toog,
Als ook uw stemorgaan zo mooi is als uw veren
dan moet toch ieder dier u als een feniks eren!”
Meester raaf, ontroerd door zoveel eer,
Wipte van tak tot tak en boog zich wat naar voren,
Keek toen trots over zijn snavel neer
Op meester vos en om zijn stem te laten horen
Gaapte hij met zijn bek héél wijd.
Maar ja, de kaas was hij toen kwijt.
Hij hapte er nog naar, keek treurig naar beneden.
De vos pakte zijn prooi en fleemde toen tevreden:
“Denk eraan, mijn waarde heer,
Elke vleier schenkt zijn eer
Aan door ’t lot verwende vrinden
Die zichzelf belangrijk vinden.
Deze wijze les, helaas,
Kost u wel dit brokje kaas!”
Beschaamd verborg de raaf zich in de eikentakken
En kraste toen wat laat: “Mij zul je niet meer pakken!”
De Duitse schrijver en nationaalsocialist Hanns Johst werd geboren op 8 juli 1890 in Seerhausen.
De Duitse dichter en schrijver Julius Mosen (eig. Julius Moses) werd geboren op 8 juli 1803 in Marieney in het Vogtland.
Maria van Daalen, Richard Aldington, Walter Hasenclever, Hanns Johst, Jean Ray, Jean de La Fontaine, Julius Mosen
De Nederlandse dichteres Maria van Daalen werd geboren op 8 juli 1950 in Voorburg.Zie ook mijn blog van 25 augustus 2006.
HOTEL NEW YORK, ROTTERDAM
Bruidssuite
kamer 207
Langs de lambrisering kruipt de nacht, de dag,
tussen de lakens, bruidswit, ingeweven
motieven: een schip, ‘HNY’. Gegeven:
de zijne, en waarom. Samen slapen mag
zonder getuigen, ik deel hem mijn leven
mee, dat de waterweg diep om ons heen lag
en de zee trok. In het zilverig licht zag
ik zijn ogen, de stroming, het was zeven/
acht juli, ik was vijftig geworden
en hij hield mij voorzichtig tegen zich aan,
streelde mij totdat ik insliep en droomde
van een ver land waarheen het schip opstoomde.
Zou er straks in gouden letters The End staan?
Een reis zonder script, dus voor gevorderden.
De getijden van de eeuwige wijsheid
Voorafgaand aan het denken is aanwezigheid;
voordat de schedel zijn naam draagt groeit hij dicht.
Ik zie in de verte een wolk aankomen,
boven de grond een grijze draaiende kolom.
Alles wordt opgezogen: graszoden, net gelegd,
marmerblokken, brieven, verlepte bloemen.
Iemand vaart schreeuwend omhoog.
Waar vind ik je als je bent uitgesproken,
man die ik liefheb? Misschien tussen de wijnranken,
hard en geknot, op een te heldere dag in februari,
of op de bodem van lauw zeewater;
schaduw kruipt over de schelpen, dicht, open.
Voorafgaand aan het lichaam is de adem
die de eerste cel vooruitblaast naar zijn deling.
Er loopt een straaltje bloed langs mijn bovenbenen;
het is de kleur rood van het genot.
Je veegt het uit met een vinger, je zegt
dat het zoet is en ik leg mijn hoofd opzij
om te zien hoe je gaat staan, hoe je gaat liggen.
Waarom kan ik niets maken van zand
dat geen leem bevat, dat niet nat is,
waarom zakt elke lijn die ik trek met mijn vinger
weg in zichzelf? Scherpe randen van zand
ritselen weg in zand, vullen ondieptes.
Maria van Daalen (Voorburg, 8 juli 1950)
De Engelse schrijver en dichter Richard Aldington werd geboren op 8 juli 1892 in Portsmouth. Na zijn studie leefde hij als zelfstandig schrijver in Londen, waar hij in 1913 trouwde met de Amerikaanse schrijfster Hilda Doolittle. In 1912 sloot hij zich aan bij de beweging van de Imagisten en was hij uitgever van het avantgardistische tijdschrift The egoist. Aldington nam deel aan WO I. Zijn ervaringen werden natuurlijk ook in zijn literaire werk weerspiegeld, dat maatschappijkritischer en pessimistischer werd.
Bombardment
Four days the earth was rent and torn
By bursting steel,
The houses fell about us;
Three nights we dared not sleep,
Sweating, and listening for the imminent crash
Which meant our death.
The fourth night every man,
Nerve-tortured, racked to exhaustion,
Slept, muttering and twitching,
While the shells crashed overhead.
The fifth day there came a hush;
We left our holes
And looked above the wreckage of the earth
To where the white clouds moved in silent lines
Across the untroubled blue.
Goodbye!
Come, thrust your hands in the warm earth
And feel her strength through all your veins;
Breathe her full odors, taste her mouth,
Which laughs away imagined pains;
Touch her life’s womb, yet know
This substance makes your grave also.
Shrink not; your flesh is no more sweet
Than flowers which daily blow and die;
Nor are your mein and dress so neat,
Nor half so pure your lucid eye;
And, yet, by flowers and earth I swear
You’re neat and pure and sweet and fair.
Richard Aldington (8 juli 1892 – 27 juli 1962)
De expressionistische Duitse schrijver en dichter Walter Hasenclever werd op 8 juli 1890 in Aken geboren. Zijn lyrisch werk en zijn in 1916 voor het eerst opgevoerde drama Der Sohn maakten van hem een exponent van het literair expressionisme. In 1917 werd Walter Hasenclever met de Kleistprijs onderscheiden. Van 1924 tot 1930 leefde en werkte hij als journalist in Parijs. In deze tijd schreef hij een reeks toneelstukken (Ein besserer Herr, Ehen werden im Himmel geschlossen, Napoleon greift ein e.a.), die hem destijds tot een van de meest gespeelde toneelschrijvers in het Duitstalige gebied maakten. In 1930 werkte Hasenclever als filmscriptschrijver voor Greta Garbo in Hollywood. In 1933 werden zijn stukken in Duitsland verboden. Omdat hij als tegenstander van het Nazi-regime voor zijn leven vreesde, vluchtte hij naar het buitenland, waar hij – na de Duitse militaire successen – zelfmoord pleegde.
1917
Halte wach den Haß. Halte wach das Leid.
Brenne weiter am Stahl der Einsamkeit.
Glaub nicht, wenn du liest auf deinem Papier,
Ein Mensch ist getötet, er gleicht nicht dir.
Glaub nicht, wenn du siehst den entsetzlichen Zug
Einer Mutter, die ihre Kleinen trug
Aus dem rauschenden Kessel der brüllenden Schlacht,
Das Unglück ist nicht von dir gemacht.
Heran zu dem elenden Leichenschrein,
Wo aus Fetzen starrt eines Toten Bein.
Bei dem fremden Mann, vom Wurm zernagt,
Falle nieder, du, sei angeklagt.
Empfange d
ie ungeliebte Qual
Aller Verstoßnen in diesem Mal.
Ein letztes Aug, das am äther trinkt,
Den Ruf, der in Verdammnis sinkt;
Die brennende Wildnis der schreienden Luft,
Den rohen Stoß in die kalte Gruft.
Wenn etwas in deiner Seele bebt
Das dies Grauen noch überlebt
So laß es wachsen, auferstehn
Zum Sturm, wenn die Zeiten untergehn.
Tritt mit der Posaune des Jüngsten Gerichts
Hervor, o Mensch, aus tobendem Nichts!
Wenn die Schergen dich schleppen aufs Schafott,
Halte fest die Macht! Vertrau auf Gott;
Daß in der Menschen Mord, Verrat
Einst wieder leuchte die gute Tat,
Des Herzens Kraft, der Edlen Sinn
Schweb am gestirnten Himmel hin.
Daß die Sonn, die auf Gute und Böse scheint,
Durch soviel Ströme der Welt geweint,
Gepulst durch unser aller Schlag,
Einst wieder strahle gerechtem Tag.
Halte wach den Haß. Halte wach das Leid.
Brenne weiter, Flamme! Es naht die Zeit.
Walter Hasenclever (8 juli 1890 – 21 juni 1940)
De Duitse schrijver en nationaalsocialist Hanns Johst werd geboren op 8 juli 1890 in Seerhausen. Sinds 1935 was hij president van de Reichsschrifttumskammer. Met zijn aan Hitler opgedragen drama Schlageter vierde hij zijn grootste successen. Hij had er van 1929 tot 1932 aan gewerkt en het werd voor het eerst gespeeld op Hitlers verjaardag, 20 april 1933. Daarna werd het in meer dan duizend plaatsten opgevoerd. Johst verdiende er zo 50.000 Reichsmark mee. Het stuk gaat over een strijder van het vrijwilligerskorps die tijdens de bezetting van het Ruhrgebied in 1923 door het Franse militaire gerecht ter dood werd veroordeeld omdat hij aanslagen gepleegd had op militaire verkeersverbindingen. Johst proclameerde hem tot eerste soldaat van het Duitse Rijk.
Uit: Schlageter
„Ich kiecke mit meinem Feldstecher in die Gegend, und was sehe ich da…? Ein magerer kleiner Waffenstillstand! Und fünf vor dreizehn platzt dieser Friede […] wie eine Bombe.“
„Brüderlichkeit, Gleichheit… Freiheit… Schönheit und Würde! […] Nein, zehn Schritt vom Leibe mit dem ganzen Weltanschauungssalat… Hier wird scharf geschossen!
Wenn ich Kultur höre… entsichere ich meinen Browning!“
De laatste uitspraak over de Browning stamt dus niet van Hermann Göring, maar komt uit dit stuk van Hanns Johst.
Hanns Johst (8 juli 1890 – 23 november 1978)
De Frans- en Nederlandstalige Belgische schrijver Jean Ray (bekendste pseudoniem van Raymond de Kremer) werd geboren op 8 juli 1887 in Gent. Ray was een schrijver van (meestal fantastische) romans en verhalen, detectives, sprookjes, scenario’s voor stripverhalen, gedichten en liederen. Bovendien schreef hij teksten voor revues en honderden columns en journalistieke bijdragen over folklore. Als Jean Ray schreef hij in het Frans voor volwassenen; voor zijn Nederlandse jeugdverhalen gebruikte hij meestal de naam John Flanders. Voorts hanteerde hij talrijke andere pseudoniemen (Tiger Jack, R.M. Temple, John Sailor, Kapitein Bill…) en publiceerde hij veelvuldig anoniem (o.m. zijn Harry Dickson-verhalen). Qua vorm gaat zijn oeuvre van het superkorte verhaal (tien regels en alles is gezegd) tot lijvige romans.
Uit: Rues
“Mais je sais des rues où jamais rien ne se passa de pareil, qui jamais ne se sont départies de calme et de vertu, et qui ont pour moi le visage vert de la peur. Mes nerfs n’y sont pour rien; c’est mon subconscient qui est entré en jeu; c’est l’autre plan, le terrible plan hypergéométrique, quadri-dimensionnel, qui est en cause.
C’est ce que j’appellerai le potentiel de la rue qui, en partie, crée mon épouvante. Enfant, je suppliais mes parents de ne pas me faire passer, au cours de nos promenades, par une certaine rue, proche de la cathédrale Saint-Bavon de Gand.
Une petite rue provinciale aux maisons basses et paisibles, sentant l’encens et les aigres parfums des pieux carêmes.
Mes parents haussaient les épaules et, comme ils n’encourageaient guère mes caprices, me giflaient et me faisaient marcher devant eux par la rue abhorrée. J’en étais littéralement malade.
Plus tard, cette crainte se dissipa; mais néanmoins j’évitais la rue. Un jour, j’avais quelque vingt ans à cette époque, entre chien et loup, en longeant le vieux séminaire, une furieuse averse me surprit. C’était, je crois, par une soirée de fête et j’avais hâte de rentrer chez moi, où bien des plaisirs m’attendaient. Je pris au plus court: par ladite rue.
Or, voici qu’une des petites maisons bourgeoises avait été transformée en une pâtisserie de bonne mine. Ah! quel amour d’officine sucrée!»
Jean Ray (8 juli 1887 – 17 september 1964)
De Franse schrijver Jean de La Fontaine werd op 8 juli 1621 geboren in Château-Thierry in Champagne. Zie ook mijn blog van 8 juli 2006.
Le Corbeau et le Renard
Maître Corbeau, sur un arbre perché,
Tenait en son bec un fromage.
Maître Renard, par l’odeur alléché,
Lui tint à peu près ce langage :
“Hé ! bonjour, Monsieur du Corbeau.
Que vous êtes joli ! que vous me semblez beau !
Sans mentir, si votre ramage
Se rapporte à votre plumage,
Vous êtes le Phénix des hôtes de ces bois.”
A ces mots le Corbeau ne se sent pas de joie ;
Et pour montrer sa belle voix,
Il ouvre un large bec, laisse tomber sa proie.
Le Renard s’en saisit, et dit : “Mon bon Monsieur,
Apprenez que tout flatteur
Vit aux dépens de celui qui l’écoute :
Cette leçon vaut bien un fromage, sans doute. “
Le Corbeau, honteux et confus,
Jura, mais un peu tard, qu’on ne l’y prendrait plus.
Jean de La Fontaine (8 juli 1621 – 13 april 1695)
De Duitse dichter en schrijver Julius Mosen (eig. Julius Moses) werd geboren op 8 juli 1803 in Marieney in het Vogtland. Hij bezocht het gymnasium in Plauen en studeerde daarna rechten in Jena. In 1835 vestigde hij zich als advocaat in Dresden. In 1844 verhuisde hij naar Oldenburg waar hij dramaturg werd aan het hoftheater. Zijn bekendste gedicht is het “Andreas-Hofer-Lied“ (“Zu Mantua in Banden”), dat tegenwoordig de hymne is van het bondsland Tirol. Tot zijn belangrijkste werken behoren
verder Ritter Wahn, Cola Rienzi en Der Kongreß von Verona.
Zu Mantua in Banden
In Mantua in Banden der treue Hofer war.
In Mantua zum Tode führt ihn der Feinde Schar.
Es blutet der Brüder Herz: Ganz Deutschland,
ach in Schmach und Schmerz.
Mit ihm das Land Tirol, mit ihm das Land Tirol,
mit ihm das Land Tirol, mit ihm das Land Tirol.
Die Hände auf dem Rücken der Sandwirt Hofer ging
mit ruhig festen Schritten. Ihm schien der Tod gering,
den er so manchesmal
vom Iselberg geschickt ins Tal
Im heil’gen Land Tirol.
Doch als aus Kerkergittern im festen Mantua
die treuen Waffenbrüder die Händ’er strecken sah,
da rief er laut: “Gott sei mit euch,
mit dem verrat’nen Deutschen Reich
und mit dem Land Tirol!”
Dem Tambour will der Wirbel nicht unterm Schlegel vor,
als nun der Sandwirt Hofer schritt durch das finst’re Tor.
Der Sandwirt, noch in Banden frei,
dort stand er fest auf der Bastei.
Der Mann vom Land Tirol.
Dort sollt’ er niederknien. Er sprach: “Das tu’ ich nit!
Will sterben, wie ich stehe, will sterben, wie ich stritt.
So wie ich steh’ auf dieser Schanz;
Es leb’ mein guter Kaiser Franz,
mit ihm das Land Tirol!”
Und von der Hand die Binde nimmt ihm der Korporal,
und Sandwirt Hofer betet allhier zum letzten Mal.
Dann ruft er: “Nun, so trefft mich recht!
Gebt Feuer! – Ach, wie schießt ihr schlecht!
Ade, mein Land Tirol!”
Julius Mosen (8 juli 1803 – 10 oktober 1867)
de La Fontaine en Shelley
De Franse schrijver Jean de La Fontaine werd op 8 juli 1621 geboren in Château-Thierry in Champagne. Hij was een tijdlang houtvester. Zijn bekendste werken zijn zijn fabels. Hiervoor haalde hij veel inspiratie uit de klassieke oudheid, zoals Aesopus en Horatius, maar ook uit de Indiase literatuur: de Pañcatantra.
Een van zijn bekendste fabels is “La cigale et la Fourmi” (De krekel en de mier) waarin een kunstzinnige krekel de hele zomer een werkende mier vermaakt met zijn gezang, waarna de mier te beroerd is om de zanger hiervoor te belonen. Hoewel La Fontaine met dit verhaal op een ironische manier de geringe waardering voor kunstenaars wilde aanklagen, werd het verhaal in later tijden meestal gebruikt als illustratie van het idee “wie niet werkt, zal ook niet eten”.
Hij werd in 1683 lid van de Académie Française.
Citaten :
« On rencontre sa destinée souvent par des chemins qu’ on prend pour l’ éviter. »
« La ruse la mieux ourdie peut nuire à son inventeur. Et souvent la perfidie retourne sur son auteur ».
« Un auteur gâte tout quand il veut trop bien faire.»
Op 21 april jongstleden schreef ik al over de jong gestorven Engelse romanticus Percy B. Shelley. Vandaag is zijn sterfdag. Na een periode van rusteloos rondreizen vestigde Shelley zich in Pisa. Hier vond hij enige rust, maar niet langdurig. Terwijl hij met een vriend aan het varen was, sloeg als gevolg van een plotselinge windvlaag hun boot om en zij verdronken. Na enkele dagen spoelden de lichamen aan op het strand.
To Night
Swiftly walk o’er the western wave,
Spirit of Night!
Out of the misty eastern cave,
Where, all the long and lone daylight,
Thou wovest dreams of joy and fear,
Which make thee terrible and dear,–
Swift be thy flight!
Wrap thy form in a mantle gray,
Star-inwrought!
Blind with thine hair the eyes of Day;
Kiss her until she be wearied out,
Then wander o’er city, and sea, and land,
Touching all with thine opiate wand–
Come, long-sought!
When I arose and saw the dawn,
I sighed for thee;
When light rode high, and the dew was gone,
And noon lay heavy on flower and tree,
And the weary Day turned to his rest,
Lingering like an unloved guest.
I sighed for thee.
Thy brother Death came, and cried,
Wouldst thou me?
Thy sweet child Sleep, the filmy-eyed,
Murmured like a noontide bee,
Shall I nestle near thy side?
Wouldst thou me?–And I replied,
No, not thee!
Death will come when thou art dead,
Soon, too soon–
Sleep will come when thou art fled;
Of neither would I ask the boon
I ask of thee, belove¨d Night–
Swift be thine approaching flight,
Come soon, soon!
