Tag: Jean-Philippe Toussaint

Jean-Philippe Toussaint, Mario Petrucci, Carlo Levi, Silvio Rodríguez, C.S. Lewis, Louisa May Alcott

De Belgische schrijver Jean-Philippe Toussaint werd op 29 november 1957 geboren in Brussel. Zie ook mijn blog van 29 november 2006 en ook mijn blog van 29 november 2007 en ook mijn blog van 29 november 2008.

 

Uit: The Bathroom (Vertaald door Nancy Amphoux en Paul De Angelis)

 

„1. When I began to spend my afternoons in the bathroom I had no intention of moving into it; no, I would pass some pleasant hours there, meditating in the bathtub, sometimes dressed, other times naked. Edmondsson, who liked to be there with me, said it made me calmer: occasionally I would even say something funny, we would laugh. I would wave my arms as I spoke, explaining that the most practical bathtubs were those with parallel sides, a sloping back, and a straight front, which relieves the user of the need for a footrest.

 

2. Edmondsson thought there was something desiccating in my refusal to leave the bathroom, but this didn’t stop her from making life easier for me, providing for the needs of the household by working part-time in an art gallery.

 

3. Around me were cupboards, towel racks, a bidet. The washbasin was white; a narrow shelf projected above it, and on the shelf lay toothbrushes and razors. The wall facing me, studded with lumps, showed cracks, and in places cavities pitted the lifeless paint. One crack seemed to be gaining ground. I spent hours staring at its extremities, vainly trying to surprise it in action. Sometimes I made other experiments. I would scrutinize the surface of my face in a pocket mirror and, at the same time, the movements of the hands on my watch. But my face let nothing show. Ever.

 

4. One morning I tore down the clothesline. I emptied all the cupboards and took everything off the shelves. After piling all the toilet articles into one large refuse bag, I began moving part of my library. When Edmondsson came home I greeted her book in hand, lying with my feet crossed up on the faucet.“

 

toussaint

Jean-Philippe Toussaint (Brussel, 29 november 1957)

 

De Engelse dichter en schrijver Mario Petrucci werd geboren op 29 november 1958 in Londen. Zie ook mijn blog van 29 november 2008.

 

LATE SEPTEMBER

(after Bertolt Brecht, ‘Spring 1938’)

There’d been dew. Maybe light rain.
And a blot drew my eye to that plot of light
through my kitchen window. Closer. I saw

pincer legs measure out each wire. That
pause of the abdomen before it dipped
to spot-weld each link. I took a chair outside

to stand on. Craned. I wanted to live.
It let me brush a fingertip across the velvet
brown of its back, against the nap, and again

till it froze mid-air, eight legs outstretched,
still as a child roused from a trance of play.
There – the same creature I’d raise my slipper to,

hunt across carpet to end in a smudge.
I wouldn’t have it in my hand. In my hair.
Yet it – she – went to all that length to snare

mosquito and bluebottle, those who’d ruin
a soup, or blood. Hours. For once I took
the time. Saw the target complete, her radii

strung high between window and washing line.
I thought of the twist of cells that can work
such wonder. I thought of poets whose words

don’t reach. Spider just does. Reads angles –
but not this freak thunder, its blown-up tongues
of birds. Everywhere. Birds swooping for spiders.

I feared something might skim, unknowing,
through that hard-earned web. A swift perhaps,
impossibly late. I saw spider prey. Hung there

in her patch of unsafe sky.

Petrucci

Mario Petrucci (Londen, 29 november 1958)

 

De Italiaanse schrijver, schilder, arts en politicus Carlo Levi werd geboren op 29 november 1902 in Turijn. Zie ook mijn blog van 29 november 2008.

 

Uit: Fear of Freedom (Vertaald door Adolphe Gourevitch)

 

“Ab Jove principium —everything begins with Jupiter. And we too must begin there, at this non-existent point from which all things are born
. Our Jupiter, however, we need not seek in the skies, but where he is wont to stay, in places most dark and earthly, in the maternal dampness of the deep. He is more akin to the worm than to the eagle; but soon enough, he will find his own heraldic eagles, and extol them above every badge or emblem, for only thus will he avoid being devoured, once and for all, by the true eagles of the heavens.
Beyond metaphors, we cannot grasp anything human, unless we start from the feel of the sacred: the most ambiguous, deep-seated, double-edged of all feelings and senses, worm and eagle alike; a continuous dark denial of freedom and art, and—conversely—a continuous creation of art and freedom. And again, we cannot understand anything social, unless we start from the meanings of religion, this disrespectful heir of things sacred.
What is the process of every religion? To change the sacred into the sacrificial: to deprive it of its main feature—inexpressibility—by transforming it into deeds and words; to create the ritual out of the mythical; to substitute a sacramental bird for a shapeless turgidity, and marriage for desire; to turn sacred suicide into consecrated slaughter. Religion is relation and relegation. Relegation of a god into a web of formulas, conjurations, invocations, prayers, so that he may not, as is his way, elude us. Sacredness, the very appearance of terror, shapes itself into law, in order to escape its own self. Pure anarchy becomes pure tyranny. Man, as a free being, is thus bound by the selfsame bonds of the sacred, and relegated into a common reciprocal nexus before the deity. There is no rabble without a king, there are no masses without God. It may be false to claim that every society grows out of a religious tie; but it is certainly true that every monarchy is religious.”

 

carlo_levi

Carlo Levi (29 november 1902 – 4 januari 1975)

 

 

De Cubaanse dichter en singer-songwriter Silvio Rodríguez Domínguez werd geboren in San Antonio de Los Baños op 29 november 1946. Zie ook mijn blog van 29 november 2008.

 

La Maza

 

Time,

Time,

Time, see what’s become of me

While I looked around for my possibilities.

 

I was so hard to please.

Look around,

Leaves are brown,

And the sky is a hazy shade of winter.

 

Hear the Salvation Army band.

Down by the riverside’s

Bound to be a better ride

Than what you’ve got planned.

 

Carry your cup in your hand.

And look around.

Leaves are brown.

And the sky is a hazy shade of winter.

 

Hang on to your hopes, my friend.

That’s an easy thing to say,

But if your hopes should pass away

Simply pretend that you can build them again.

Look around,

The grass is high,

The fields are ripe,

It’s the springtime of my life.

 

Seasons change with the scenery;

Weaving time in a tapestry.

Won’t you stop and remember me

At any convenient time?

Funny how my memory skips

Looking over manuscripts

Of unpublished rhyme.

 

Drinking my vodka and lime,

I look around,

Leaves are brown,

And the sky is a hazy shade of winter.

 

rodriguez

Silvio Rodríguez (San Antonio de Los Baños, 29 november 1946)

 

De Ierse schrijver C.S. Lewis werd geboren op 29 november 1898 in Belfast. Zie ook mijn blog van 29 november 2006 en ook mijn blog van 29 november 2008.

 

Uit: The Screwtape Letters

 

„MY DEAR WORMWOOD,

      I note with grave displeasure that your patient has become a Christian. Do not indulge the hope that you will escape the usual penalties; indeed, in your better moments, I trust you would hardly even wish to do so. In the meantime we must make the best of the situation. There is no need to despair; hundreds of these adult converts have been reclaimed after a I brief sojourn in the Enemy’s camp and are now with us. All the habits of the patient, both mental and bodily, are still in our favour.

      One of our great allies at present is the Church itself. Do not misunderstand me. I do riot mean the Church as we see her spread but through all time and space and rooted in eternity, terrible as an army with banners. That, I confess, is a spectacle which makes I our boldest tempters uneasy. But fortunately it is quite invisible to these humans. All your patient sees is the half-finished, sham Gothic erection on the new building estate. When he goes inside, he sees the local grocer with rather in oily expression on his face bustling up to offer him one shiny little book containing a liturgy which neither of them understands, and one shabby little book containing corrupt texts of a number of religious lyrics, mostly bad, and in very small print. When he gets to his pew and looks round him he sees just that selection of his neighbours whom he has hitherto avoided. You want to
lean pretty heavily on those neighbours. Make his mind flit to and fro between an expression like “the body of Christ” and the actual faces in the next pew. It matters very little, of course, what kind of people that next pew really contains. You may know one of them to be a great warrior on the Enemy’s side. No matter. Your patient, thanks to Our Father below, is a fool. Provided that any of those neighbours sing out of tune, or have boots that squeak, or double chins, or odd clothes, the patient will quite easily believe that their religion must therefore be somehow ridiculous. At his present stage, you see, he has an idea of “Christians” in his mind which he supposes to be spiritual but which, in fact, is largely pictorial. His mind is full of togas and sandals and armour and bare legs and the mere fact that the other people in church wear modern clothes is a real—though of course an unconscious—difficulty to him. Never let it come to the surface; never let him ask what he expected them to look like. Keep everything hazy in his mind now, and you will have all eternity wherein to amuse yourself by producing in him the peculiar kind of clarity which Hell affords.“ 

 

Lewis

C.S. Lewis (29 november 1898 – 22 november 1963)

 

De Amerikaanse schrijfster Louisa May Alcott werd geboren op 29 november 1832 in Germantown, Pennylvania. Zie ook mijn blog van 29 november 2006  en ook mijn blog van 29 november 2008.

 

Uit: Little women (Onder moedervleugels, vertaling door Almine, Amsterdam 1876)

 

“Ik geloof niet, dat het beetje, dat wij te besteden hebben, veel zou kunnen uitrichten. We hebben elk een rijksdaalder, en het leger zou er niet veel bij winnen, of wij dien nu al gaven. Ik geef toe, dat ik niets van Moeder of van jou moet verwachten, maar ik zou zoo dol graag “Udine en Sintram” voor mezelf willen koopen, ik heb er al zoo lang naar verlangd,” zei Jo, die een boekworm was.

“Ik was van plan mijn geld te besteden aan nieuwe muziek,” zei Bets met een zuchtje, dat echter door niemand gehoord werd.

“Ik zal een mooi doosje met Faber’s teekenpotlood koopen; die heb ik bepaald noodig,” zei Amy vast besloten.

“Moeder heeft niets gezegd van ons eigen geld, en ze zal toch niet verlangen, dat we alles opgeven. Laten we ieder iets koopen wat we graag willen hebben en wat pret maken; we zwegen heusch hard genoeg om het te verdienen,” riep Jo, terwijl ze de hakken van haar laarzen op jongensmanier bekeek.

“Ik tenminste wel,–die elken dag die gruwelijke kinderen moet leeren, terwijl ik er naar snak prettig thuis te zijn,” begon Meta op klagenden toon.

“Jij hebt het niet half zoo hard als ik,” vond Jo. “Hoe zou jij het vinden, uren lang opgesloten te zijn met een zenuwachtige, zeurige, oude dame, die je al maar heen en weer laat loopen, nooit tevreden

is, en je plaagt, tot je in staat zou zijn het raam uit te springen, of haar een oorveeg te geven?”

“Het is slecht om ontevreden te zijn,–maar ik geloof, dat borden wasschen en alles netjes houden het naarste werk van de wereld is. Het bederft mijn humeur, en mijn handen worden zoo stijf; ik kan haast

niet studeeren.” En Bets keek naar haar ruwe handen met een zucht, die ditmaal heel goed te hooren was.

“En ik geloof niet, dat een van allen het zoo erg heeft als ik,” riep Amy, “want jullie hoeven niet naar school te gaan met nuffen, die iemand plagen, als hij zijn lessen niet kent, of uitlachen om zijn kleeren, en met “étain” op iemands vader neerzien, als hij niet rijk is, en iemand beleedigen, als hij geen mooien neus heeft.”

 

Alcott

Louisa May Alcott (29 november 1832 – 6 maart 1888)
Boekomslag

 

Zie voor nog meer schrijvers van de 29e november ook mijn vorige blog van vandaag.

 

Jean-Philippe Toussaint, Mario Petrucci, Carlo Levi, Silvio Rodríguez, C.S. Lewis, Louisa May Alcott, Wilhelm Hauff, Ludwig Anzengruber, Madeleine L’Engle, Franz Stelzhamer, Antanas Škėma, Andrés Bello, Maurice Genevoix

De Belgische schrijver Jean-Philippe Toussaint werd op 29 november 1957 geboren in Brussel. Zie ook mijn blog van 29 november 2006 en ook mijn blog van 29 november 2007.

Uit: De Televisie (Vertaald door Marianne Kaas)

”Toen we Cafe Einstein uitkwamen waren we lichtelijk aangeschoten, John en ik. Een paar seconden geleden had John afscheid van me genomen (hij was weer op zijn fiets gestapt en ik had hem nagekeken terwijl hij wegreed in de nacht), en nu wachtte ik in mijn eentje in de Kurfurstenstrasse op een taxi. Aan de overkant van de straat, in het schijnsel van een lantaarn, stond een tippelaarster, gekleed in corselet, te wachten tot ze door een auto zou worden opgepikt, haar dijen en heupen naakt onder het dunne netweefsel van haar zijden kousen, en ik trachtte me een leergierige houding te geven tegenover haar op het troittoir.

 

Terwijl ik bleef turen naar een denkbeeldige taxi aan het einde van de straat, kon ik het af en toe toch niet laten om een vluchtige blik te werpen op het schaars geklede meisje dat daar tegenover me stond te wachten in de nacht, maar ondanks de zeer lichte dronkenschap die mijn slapen omhulde, voelde ik me op geen enkele wijze fysiek tot haar aangetrokken, niet dat ze lelijk was of juist wel, dat was het punt niet, naar die maatstaf gemeten was ze non-existent, gezichtloos en identiteitsloos, totaal opgesloten in het meest stereotiepe beeld van haar functie, rijzig, blond en atletisch lichaam, niet meer dan dat, met een weelde van even ogenschijnlijk opwindende als bedroevend conventionele erotische parafernalia, getailleerd corselet en sjofel rood leren jackje dat een ontmoedigende klinische kilte uitstraalde.”

 

Toussaint

Jean-Philippe Toussaint (Brussel, 29 november 1957)

 

De Engelse dichter en schrijver Mario Petrucci werd geboren op 29 november 1958 in Londen.  Hij studeerde o.a. natuurkunde en Milieuwetenschappen aan de Middlesex University. Tegenwoordig is hij niet alleen dichter, maar ook voordrachtskunstenaar, essayist, songwriter, radiopresentator en organisator. Hij won vier maal de London Writers Competition.

 

 

YOU

 

With you here, I had a zoological time.
At the sink I slobbered your nape

 

with bloodhound kisses, paw on each shoulder.
Was all meerkat for your key in the door.

 

In the shower I’d be robin, cheeping
my heart out from a steam-basted chest.

 

Under dawn duvets I was squirrel-whiskered –
fossicked and dug you, all
scratchy-toed.

 

Cold evenings, iguana, I’d slow-lick
lips, all-foured around your trunk.

 

And when you said I was your man
I brayed so they heard it in Bosotoland.

Now you’re gone, they cower under lock and key.
Come back. Bring out the animals in me.

 

 

 

IF YOU WERE TO COME BACK

 

I’d stand at the door like one bereaved:
Aghast and breathless,
With silence stretched between us
For a second
Before it snapped –
And my heart burst its banks
In belief.

 

Then I’d draw you in by both hands
I’d kiss you on the mouth, on the face
Wear out your name
with soft saying
I’d kiss you more than you would want
Until you’d have to draw back, breathless
As one wounded
To try to speak, to tell me
Why it was you came.

 

mario_petrucci

Mario Petrucci (Londen, 29 november 1958)

 

De Italiaanse schrijver, schilder, arts en politicus Carlo Levi werd geboren op 29 november 1902 in Turijn. In 1935 werd Levi naar het Siberië van Italië verbannen wegens antifascistische activiteiten. Hij genoot er een beperkte bewegingsvrijheid, maar werd vanwege zijn beroep door de notabelen als een der hunnen gezien. De gewone dorpelingen hoopten vooral dat Levi hun medische zorg zou kunnen bieden. Op basis van zijn dagboek beschrijft Carlo Levi op aangrijpende en ook geestige wijze de beslommeringen in een verarmd, achtergebleven, maar desondanks herkenbaar Italiaans dorp. Het boek werd in 1978 door Francisco Rosi verfilmd. Christus kwam niet verder dan Éboli wordt als een van de belangrijkste boeken van de 20e eeuw gezien.

 

Uit: Christ Stopped at Eboli

 “Christ did stop at Eboli, where the road and the railway leave the coast of Salerno and turn into the desolate reaches of Lucania. Christ never came this far, nor did time, nor the individual soul, nor hope, nor the relation of cause to effect, nor reason nor history. Christ never came, just as the Romans never came, content to garrison the highways without penetrating the mountains and forests, not the Greeks, who flourished beside the Gulf of Taranto. None of the pioneers of Western civilization brought here his sense of the passage of time, his deification of the State or that ceaseless activity which feeds upon itself. None has come to this land except as an enemy, a conqueror, or a visitor devoid of understanding.”

 

Levi_Zelfportret

Carlo Levi (29 november 1902 – 4 januari 1975)
Zelfportret

 

De Cubaanse dichter en singer-songwriter Silvio Rodríguez Domínguez werd geboren in San Antonio de Los Baños op 29 november 1946. Rodríguez was 13 jaar oud toen in 1959 Fidel Castro de macht overnam. Hij werd zoals veel van zijn leeftijdsgenoten gegrepen door revolutionar enthousiasme. Hij zette zich in 1961 in voor een campagne tegen analfabetisme. Van een vriend kreeg hij zijn eerste gitaarlessen. Tijdens zijn militaire diens ontwikkelde hij zijn vaardigheden op dat instrument verder. Om de verveling te verdrijven begeleidde hij zichzelf op de gitaar, terwijl hij zijn zelfgeschreven liedjes zong. In 1967 verscheen hij voor het eerst op televisie, en begon hij enige bekendheid te verwerven. Zijn teksten waren poëtisch maar droegen ook een grote symboliek. Hij werd populair onder jonge Cubanen, maar trok tevens de aandacht van het Ministerie van Cultuur. In 1968 werkte Rodríguez gedurende vijf maanden op de vissersboot Playa Girón, bij wijze van bestraffing door de Cubaanse overheid. Hij werd na een optreden gearresteerd en beschuldigd van het zingen van anti-communistische teksten, waarop hij gedwongen werd arbeid te verrichten op deze boot. In deze periode schreef 72 hij liederen waaronder Ojalá en Playa Girón. De teksten en de muziek van deze liederen werden samengebracht in een bundel genaamd Canciones del Mar (Liederen van de Zee).

 

In America

I grew up, here in America
Where good people worked hard
And everyone got along
I thought things were fine, here in America
But I was wrong
It seems it’s all black and
white, here in America
Either the color of money, or
the color of your skin
Used to know wrong from
right, here in America


And we will again
We can all live together
With Christ as Lord
And us united in Him
We will all live forever
When the King of Kings comes again
Through the eyes of our God, I see America
With no black and white
None in bondage or free
Because Jesus is Lord, here in America
And He’ll always be- Oh yeah!
We can all live together
United in Him

silvio_rodriguez

Silvio Rodríguez (San Antonio de Los Baños, 29 november 1946)

 

De Ierse schrijver C.S. Lewis werd geboren op 29 november 1898 in Belfast. Zie ook mijn blog van 29 november 2006.

Uit: Mere Christianity

„”I now come to that part of Christian morals where they differ  most sharply from all other morals.  There is one vice of which no man  in the world is free; which every one in the world loathes when he sees it in someone else; and of which hardly any people, except  Christians, ever imagine that they are guilty themselves.  I have  heard people admit that they are bad-tempered, or that they cannot keep their heads about girls or drink, or even that they are cowards.

I do not think I have ever heard anyone who was not a Christian accuse  himself of this vice.  And at the same time, I have very seldom met  anyone, who was not a Christian, who showed the slightest mercy to it  in others.  There is no fault which makes a man more unpopular, and no  fault which we are more unconscious of in ourselves.  And the more we  have it ourselves, the more we dislike it in others.

“The vice I am talking of is Price or Self-Conceit: and the  virtue opposite to it, in Christian morals, is called Humility.  You  many remember, when I was talking about sexual morality, I warned you that the centre of Christian morals did not lie there.  Well, now, we  have come to the centre.  According to Christian teachers, the  essential vice, the utmost evil, is Pride.  Unchastity, anger, greed,  drunkenness, and all that, are mere fleabites in comparison: it was  through Pride that the devil became the devil: Pride leads to every  other vice: it is the complete anti-God state of mind.“

Lewis

C.S. Lewis (29 november 1898 – 22 november 1963)

 

De Amerikaanse schrijfster Louisa May Alcott werd geboren op 29 november 1832 in Germantown, Pennylvania. Zie ook mijn blog van 29 november 2006.

Uit: Op eigen wieken

„De drie jaren die voorbijgegaan zijn, hebben geen groote veranderingen in het stille gezin teweeg gebracht. De oorlog is geëindigd, en mijnheer March rustig thuis, verdiept in zijn boeken en zijn kleine gemeente, voor wie hij, zoowel door natuurlijken aanleg, als door hoogere geestesgaven, een uitmuntend herder is. Een kalm, werkzaam man, rijk in de wijsheid, die beter is dan geleerdheid, in de liefde, die alle menschen “broeders” noemt, en in die echte vroomheid, die den geheelen mensch heiligt en hem eerbiedwaardig en beminnelijk maakt.

Hoewel hij onbemiddeld was, en zijn volslagen belangeloosheid hem verhinderde veel opgang in de wereld te maken, gevoelden toch vele achtenswaardige menschen zich door deze hoedanigheden tot hem aangetrokken, en zij vonden bij hem dan ook in ruime mate, wat zij zochten, want zelfs de langdurige moeilijkheden, waarmede hij te worstelen had gehad, bleken geen spoor van bitterheid in zijn ziel te hebben achtergelaten.

Vurige jongemannen vonden den reeds grijzen geleerde even vurig en jong van hart als zij; nadenkende of bedroefde vrouwen kwamen onwillekeurig met hun twijfelingen en leed tot hem, daar zij zeker waren het vriendelijkst medegevoel en den besten raad bij hem te vinden; zondaars beleden hun zonden aan den kinderlijk eenvoudigen man, en werden bestraft, maar gesterkt tevens; talentvolle menschen vonden in hem een verwanten geest; eerzuchtigen ontdekten in hem een edeler streven dan het hunne, en zelfs wereldsche lieden gaven toe, dat zijn overtuigingen schoon en waar waren, hoewel “men er niet rijk door werd.”

Allcott

Louisa May Alcott (29 november 1832 – 6 maart 1888)

 

De Duitse dichter en schrijver Wilhelm Hauff werd geboren inStuttgart op 29 november 1802. Zie ook mijn blog van 29 november 2006.

 

Der Mutter zum 24. Dez. 1824

     

Oft schwimmt ein Schiff durch stille Wogen

Sorglos im heitern Sonnenlicht,

Da fällt vom reinen Himmelsbogen

Ein Blitz der seinen Mast zerbricht:

 

Das ist des Schicksals schwere Hand,

Drum glücklich wer dem Schlag entronnen

Wer einen Retter sich gewonnen

Der ihn hinausschifft an den Strand!

 

Das Schiff versinkt. – Du trotzt den Wellen

Auf leichtem Kahn mit schwacher Hand?

Dein Fahrzeug kann ein Stoß zerschellen

Und noch ist’s weit bis an den Strand!

 

Und ohne Anker willst Du ziehn?

Die Nacht umhüllt das Licht der Sterne

Sie leiten Dich nicht aus der Ferne

Zum Hafen Deiner Ruhe hin.

 

Doch wunderbar! er teilt die Wogen,

Der Kahn fliegt durch der Klippen Reihn,

Durch Stürme ist er hingezogen,

Und in den Hafen läuft er ein. –

 

Das ist die Mutter, die dies schafft!

Denn, war der Himmel noch so trübe

Sie schiffte mit dem Stern der Liebe

Ihr Anker war des Glaubens Kraft.

 

Wilhelm

 

Hauff

Wilhelm Hauff  (29 november 1802 – 18 november 1827)

 

De Oostenrijkse schrijver Ludwig Anzengruber werd geboren op 29 november 1839 in Wenen. Zie ook mijn blog van 29 november 2006.

 

Uit: Die G’schicht’ vom jüngsten Tag

 „Da sein wir so alle nacheinander herg’leg’n, wir Toten, drunter und drüber, einschichtig, paarweis’, z’ dritt und z’ viert und wie sich’s halt ’troffen hat, – ich weiß nit, war’n’s 3000 Jahr’ – 2000 Jahr’, sechs Wochen, oder was für a Zeit war, nach mein’m Versterben, die allerältesten, wie die jüngsten Toten führ’n kein’ Kalender. Auf einmal is mir, als wurd’ ‘blasen – aber schon wie! Du weißt noch, wie die böhmischen Musikanten bei uns war’n im Ort und sein ins G’meinwirtshaus in die klein’ Gaststub’n kämma, wie da, so oft der kleine Dicke mit der großen Blechblasen ang’hob’n hat, die Wand’ zum zittern ang’fangt hab’n, just a so war’s, tief bis in die Erd’ h’nein hat sich alles ‘beutelt.

Na, du weißt, unsereins schind’t sich gehörig und man hat sein g’sund’s Stückl Schlaf. Na, so denk’ ich mir, is dos dumm, is g’wiß wieder so a Malefizball beim Wirten im Dorf unten, daß man kein’ Ruh’ hat – und will mir die Aug’n reib’n – heilige Mutter Anna, war das a Schrocken, wie ich mir mit die dürren Beiner in die leeren Augen einifahr’ – und am ganzen Leib zum Scheppern anfang’!! – Jessas, denk’ ich, du bist ja vorlängst verstorb’n – und hitzt dürft etwa gar schon der jüngste Tag sein. Wann ich nur g’schwind’ mein’ Hosen zum H’neinschliefen bei der Hand hätt’ –! So kannst doch nit unter die Leut’ gehn! –„

anzengruber

Ludwig Anzengruber (29 november 1839 – 10 december 1889)

 

De Amerikaanse schrijfster Madeleine L’Engle werd geboren in New York op 29 november 1918. L’Engle ging na verschillende kostscholen naar Smith College, waar ze bij het toneel betrokken raakte. Vervolgens werkte ze een aantal jaren bij het toneel, waar ze haar man ontmoette. Ze trouwden in 1946. Ze schreef een aantal boeken, maar had moeite om te kiezen tussen het schrijven en haar gezin (een dochter, een geadopteerde dochter en een zoon). Na vele afwijzingen door uitgevers overwoog ze om op te houden met schrijven, maar kon dat niet. „A Wrinkle In Time“(Flits in de ruimte) kreeg een belangrijke prijs en sindsdien werd het makkelijker om haar boeken uitgegeven te krijgen. Ze werkte ook als lerares, in een bibliotheek en soms aan een universiteit. Ze schreef zowel prentenboeken, verhalen, gedichten, toneelstukken als informatieve boeken, en zowel voor kinderen als voor volwassenen.

Uit: A Wrinkle In TIme

“Now, don”t be frightened, loves,” Mrs. Whatsit said. Her plump little body began to shimmer, to quiver, to shift. The wild colors of her clothes became muted, whitened. The pudding-bag shape stretched, lengthened, merged. And suddenly before the children was a creature more beautiful than any Meg had even imagined, and the beauty lay in far more than the outward description. Outwardly Mrs. Whatsit was surely no longer a Mrs. Whatsit. She was a marble-white body with powerful flanks, something like a horse but at the same time completely unlike a horse, for from the magnificently modeled back sprang a nobly formed torso, arms, and a head resembling a man”s, but a man with a perfection of dignity and virtue, an exaltation of joy such as Meg had never before seen. No, she thought, it”s not like a Greek centaur. Not in the least.

From the shoulders slowly a pair of wings unfolded, wings made of rainbows, of light upon water, of poetry.

Calvin fell to his knees.

“No,” Mrs. Whatsit said, though her voice was not Mrs. Whatsit”s voice. “Not to me, Calvin. Never to me. Stand up.”

“Ccarrry themm,” Mrs. Which commanded.

With a gesture both delicate and strong Mrs. Whatsit knelt in front of the children, stretching her wings wide and holding them steady, but quivering. “Onto my back, now,” the new voice said.

The children took hesitant steps toward the beautiful creature.“

madeleine-lengle

Madeleine L’Engle (29 november 1918 – 6 september 2007)

 

De Oostenrijkse dichter en schrijver Franz Stelzhamer werd geboren in Großpiesenham op 29 november 1802. Hij studeerde rechten in Graz en Wenen, maar maakte zijn opleiding niet af. Hij leidde een onvast leven als toneelspeler, voordrachtskunstenaar en schrijver. Met zijn “Liedern der obderennsischen Volksmundart” uit 1873 werd hij de belangrijkste dialekt schrijver uit de regio Beieren – Oostenrijk.

 

Uit: Eine Mondscheingeschichte

 

„Wir trafen uns zu Wien auf dem »Stock im Eisen-Platze« – mein schwärmerischer Freund, Cölestin und ich.

Freund Cölestin, dem sich verrätherischer Weise seit kurzem unter den Schläfen, wo sich der etwas vermodernte Lockenschnörkel mit dem ebenfalls veralteten sturmbandähnlichen Barte zusammenschließt, Etwas Grauliches ereignet, ist trotz diesem Grauen eine von jenen heitern semperfloreszenten Naturen, jene allmorgentlich, beim Aufgang der neuen – oder alten, wie man will – Morgensonne hell erklingenden Memnonssäule, wie man sie in der ausgebreiteten Garconschaft jeder Hauptstadt häufig zu finden pflegt; – wir standen also, er und ich, wie schon gesagt zu Wien »am Stock im Eisen« und begannen eben das bedeutende Zweigespräch:

Er: Wie gehts?

Ich: Gut. Und dir?

Er: Auch gut.

Beide: Schön! – Und würden vielleicht noch Wichtigeres zweigesprochen haben; da fuhr über die Ecke hart an uns vorüber eine schöne Equipage mit einer noch schöneren Dame darin, und einem allerliebsten, engelholden Knäblein an ihrer Seite – Cölestin bekam einen jähen Ruck, als hätte ihn einer jener privilegierten Grobheitsausüber von Sesselträger oder Karrenschieber härtestens touchiert und inkommodiert, aber – Ehre, dem Ehre gebührt! – es war nicht so. Sie hatten ihm nichts gethan weder die Schieber noch die Träger; denn es war eben Keiner an uns vorübergegangen. Es klärte sich auch das Bewandtnis gleich auf mit Cölestins aus Mund und Augen zugleich hervorbrechender Frage:Hast du sie gesehen?“

 

Franz_Stelzhammer

Franz Stelzhamer (29 november 1802 – 14 juni 1874)

 

De Litouwse dichter en schrijver Antanas Škėma werd geboren in Lodz in Polen. In 1921 keerde hij met zijn ouder sterug naar Litouwen en ging hij medicijnen studeren aan de universiteit in Kaunas. Ook volgde hij een toneelopleiding. Tussen 1936 en 1944 was hij acteur en regisseur. Tijdens WO II kwam hij terecht in een kamp in Duitsland. Hij emigreerde later naar de VS. Hij schreef zeven toneelstukken, waarvan er vijf ook werden opgevoerd.  Daarnaast publiceerde hij gedichten, drie bundels korte verhalen en een roman. Škėma kwam bij een auto ongeluk om het leven in 1961.

 

THE LIE

 

They ordered him to shoot a man.

The gun shone with fresh oil.

The doomed head shone with drops of sweat.

He aimed at the head of the doomed man.

A space divided them, then suddenly,

in the space, a dove fluttered.

He fired and the dove flew off, afraid.

The beating wings were white as the man

he shot and frightened to death.

Tall grass, touched by soft wind, rustled, wild.

“I’m hungry”, he said. That was a lie.

He lied until he died.

 

He woke in the night. The only light,

the luminous hands and numbers of his watch.

He picked up a cigarette.

His matches were in the other room. The door was closed.

He could not get up.

He saw a phosphorescent head that gaped

with false teeth. He could see the rubber gums.

The next day as he walked to work

he hummed an ancient waltz:

“Some matches, some matches, some matches…”

Several passerby turned and looked.

One of them was a young girl with blue eyes.

She was fatally ill with cancer of the lung.

They took her to the hospital soon after.

 

He turned the handle and the door opened.

Beyond it was another door.

He turned the handle and the other door

stood wide. He opened doors, a hundred and twenty-four.

Then he grew tired, and he collapsed.

Beyond the hundred and twenty-fifth

door, there is a garden where the roses

have just opened, he though, drowsily dying.

Beyond that door was another door.

 

 

Vertaald door Aldona and Robert Page

 

skema_antanas

Antanas Škėma (29 november 1910 – 11 augustus 1961)

 

De Chileens-Venezolaanse dichter, wetgever, filosoof, politicus, diplomaat, wetenschapper, humanist en taalkundige Andrés Bello werd geboren in Caracas, Venezuela,  op 29 november 1781. Hij heeft in Venezuela èn in Chili cariëre gemaakt en is in beide landen minister geweest. Hij was de eerste [Venezolaanse, of nauwkeuriger “Groot-Colombiaanse” gevolmachtigd minister aan het Hof van Sint-James. In Chili en Venezuela prijkt hij op bankbiljetten. Venezuela stichtte een Orde van Andrés Bello. Bello was huisleraar van de jonge Simón Bolívar en nam in 1810 deel aan de Zuid-Amerikaanse wetenschappelijke expeditie van de Pruis Alexander von Humboldt.

 

Blonde

 

Do you know, blonde, that favor I solicit

when I cover the altars with offerings?

Not rich furnishings, not superb lands,

neither a table that flatters the apetite.

 

At the edge of Aragua I want a parcel

to supply me with simple pleasures,

and close to my rustic home

a brook that runs among the rocks.

 

To feel good around the summery warmth,

I also want my plot to have a grove,

where the proud coconut and the willow can grow.

 

I’ll be happy if in this refuge I die;

and, upon exhaling my fugitive breath,

I stamp on your lips my last goodbye!

 

 

Vertaald door José Wan Díaz

 

andres-bello-1

Andrés Bello (29 november 1781 – 10 oktober 1865)

 

De Franse schrijver Maurice Genevoix werd geboren op 29 november 1890 in Decize (Nièvre). Hij volgde een opleiding aan het École normale supérieure. Hij diende tijdens WO I en raakte in april 1915 bij Éparges (Meuse) zwaar gewond. De ervaringen van de oorlog verwerkte hij in zijn boeken. In 1925 ontving hij de Prix Goncourt voor zijn roman Raboliot. In 1946 werd hij lid van de Académie française.

 

Uit: Sous Verdun

 

«Violente, claquante, frénétique, la fusillade a jailli vers nous comme nous arrivions au sommet. Les hommes, d’un seul mouvement impulsif, se sont jetés à terre.

«Debout, nom d’un chien! Regnard, Lauche, tous les gradés, vous n’avez pas honte? Faites-les lever!»

Nous ne sommes pas encore au feu meurtrier. Quelques balles seulement viennent nous chercher, et coupent des branches au-dessus de nous. Je dis, très haut:

«C’est bien compris? Je veux que les gradés tiennent la main à ce que personne ne perde la ligne. Nous allons peut-être entrer au taillis, où l’on s’égare facilement. Il faut avoir l’oeil partout.»

Là-bas, dans le layon que nous suivons, deux hommes ont surgi. Ils viennent vers nous, très vite, à une allure de fuite. Et petit à petit je discerne leur face ensanglantée, que nul pansement ne cache et qu’ils vont montrer aux miens. Ils approchent; les voici; et le premier crie vers nous:

«Rangez-vous! Y en a d’autres qui viennent derrière!»

Il n’a plus de nez. A la place, un trou qui saigne, qui saigne…

Avec lui, un autre dont la mâchoire inférieure vient de sauter. Est-il possible qu’une seule balle ait fait cela? La moitié inférieure du visage n’est plus qu’un morceau de chair rouge, molle, pendante, d’où le sang mêlé à la salive coule en filet visqueux. Et ce visage a deux yeux bleus d’enfant, qui arrêtent sur moi un lourd, un intolérable regard de détresse et de stupeur muette. Cela me bouleverse, pitié aux larmes, tristesse, puis colère démesurée contre ceux qui nous font la guerre, ceux par qui tout ce sang coule, ceux qui massacrent et mutilent.

«Rangez-vous! Rangez-vous!»

 

Genevoix

Maurice Genevoix (29 november 1890 –  8 september 1980)

Jean-Philippe Toussaint, C.S. Lewis, Louisa May Alcott, Ludwig Anzengruber, Wilhelm Hauff

De Belgische schrijver Jean-Philippe Toussaint werd op 29 november 1957 geboren in Brussel. Zie ook mijn blog van 29 november 2006.

 

Uit: Television (Vertaald door Jordan Stump)

 

“I went into the kitchen and opened the cupboard under the sink, kneeling down to extract a basin and a sponge, as well as the spray bottle of window cleaner, so beloved of my son (for its “tricker,” as he said, doubly wrongly, to refer to the lever that operated the pump), which did not prevent him from displaying a particularly itchy forefinger whenever I authorized him, under my imperturbable surveillance, to moisten the windows or coffee table with a spray of that miraculous liquid, which went ssshhht and turned foamy the moment it touched the glass. It’s true that this was a fascinating tool, this transparent plastic bulb, full of a limpid, blue solution with a lovely detergent scent. I threw open one of the living room’s two French doors, almost two meters high, with a single unbroken pane of glass extending almost to the ceiling, topped moreover by a little transom, and I climbed onto the radiator, the basin at my feet. Standing on the brink of the void, clasping the French door with one hand while the other peppered the glass with the spray from my pistol, I soon realized that, once the first lighthearted spatterings are over, carefree and slightly silly, the window washer’s delight, of which Jackson Pollock surely knew a thing or two, the task quickly turns tiresome, for now there’s nothing to do but wipe, like some maniacal housewife, firmly pressing your sponge to the glass–or, even better than a sponge, a page from an old newspaper, for, even where windows are concerned, nothing will ever replace the printed page, in my opinion. I thus held in my hand a crumpled sheet of newsprint, and I was wiping the top of the windowpane, standing on the edge of the sill, sometimes leaning perilously into the emptiness to reach some complicated corner and give it a finishing touch with a sponge, when I saw a taxi rolling down the street before me. I stopped wiping for a minute, my sponge in my hand, to watch its approach. Slowly the car rolled to a stop in front of my building, the engine still running quietly. After a moment, the driver climbed out and raised his head toward me, casting a quick glance over the building’s facade. Slightly uncomfortable on my second-floor window ledge, I looked away and began wiping distractedly, doing me best to look occupied. I wiped slowly, almost in place, my eyes downcast. “Hallo,” the driver said abruptly, to attract my attention, “did you call for a taxi?” “Me?” I said, cautiously pointing at my breast with the sponge. Me? How could he accuse me? Couldn’t he see I was busy, washing the windows? He let it drop there…

 

Toussaint

Jean-Philippe Toussaint (Brussel, 29 november 1957)

 

Zie voor onderstaande schrijvers ook mijn blog van 29 november 2006.

 

De Ierse schrijver C.S. Lewis werd geboren op 29 november 1898 in Belfast.

 

De Amerikaanse schrijfster Louisa May Alcott werd geboren op 29 november 1832 in Germantown, Pennylvania.

 

De Oostenrijkse schrijver Ludwig Anzengruber werd geboren op 29 november 1839 in Wenen.

 

De Duitse schrijver Wilhelm Hauff werd geboren in Stuttgart op 29 november 1802.

Jean-Philippe Toussaint, C.S. Lewis, Louisa May Alcott, Ludwig Anzengruber, Wilhelm Hauff

Jean-Philippe Toussaint werd op 29 november 1957 geboren in Brussel.Toussaint debuteerde in 1985 met de kleine roman ‘De badkamer’, die in Frankrijk meteen een bestseller werd en in vele talen werd vertaald. Hij wordt gerekend tot de nouveaux romanciers, die hun werk allemaal uitgeven bij uitgeverij Minuit. Minimalisten worden ze ook wel genoemd, door de sobere karakterschetsen, de eenvoudige plot en het heldere taalgebruik. “Ik wil schrijven zoals een schilder schildert”, zei Toussaint in een interview, “zoals een musicus musiceert.” Toussaints romans zijn vaak vrolijk, licht van toon, hilarisch en op het burleske af. Vooral ‘De televisie’, een roman waarin hij ook Cees Nooteboom laat figureren, is een goed voorbeeld van zijn slapstick-achtige humor. Veel van zijn romans zijn filmisch geschreven. Geen wonder, want Toussaint is ook cineast. Hij werkte mee aan de verfilming van twee van zijn boeken, ‘Meneer‘ en ‘Het fototoestel’, schreef een scenario, ‘La patinoire’, en maakte een televisiefilm, ‘Berlin 10h46’.

 

Uit: Faire l’amour

 

« Avant même qu’on s’embrasse pour la première fois, Marie s’était mise à pleurer. C’était dans un taxi, il y a sept ans et plus, elle était assise à côté de moi dans la pénombre du taxi, le visage en pleurs, que traversaient les ombres fuyantes des quais de la Seine et les reflets jaunes et blancs des phares des voitures que nous croisions. Nous ne nous étions pas encore embrassés à ce moment-là, je ne lui avais pas encore pris la main, je ne lui avais pas fait la moindre déclaration d’amour — mais ne lui ai-je jamais fait de déclaration d’amour ? — et je la regardais, ému, désemparé, de la voir pleurer ainsi à mes côtés.

 

La même scène s’est reproduite à Tokyo il y a quelques semaines, mais nous nous séparions alors pour toujours. Nous ne disions rien dans ce taxi qui nous reconduisait au grand hôtel de Shinjuku où nous étions arrivés le matin même, et Marie pleurait en silence à côté de moi, elle reniflait et hoquetait doucement contre mon épaule, elle essuyait ses larmes à grands gestes brouillons du revers de ses doigts, de lourdes larmes de tristesse qui l’enlaidissaient et faisaient couler le maquillage de ses cils, alors qu’il y a sept ans, lors de notre première rencontre, c’étaient de pures larmes de joie, légères comme de l’écume, qui coulaient en apesanteur sur ses joues. Le taxi était surchauffé et Marie avait trop chaud maintenant, elle se sentait mal, elle finit par enlever son grand manteau de cuir noir, difficilement, en se contorsionnant à côté de moi sur la banquette arrière du taxi, grimaçant et paraissant m’en vouloir, alors que je n’y étais manifestement pour rien, merde, s’il faisait aussi chaud dans ce taxi, elle n’avait qu’à se plaindre au chauffeur, il y avait son nom et sa photo d’identité en évidence sur le tableau de bord. »

 

 

TOUSSAINT

Jean-Philippe Toussaint (Brussel, 29 november 1957)

 

De Ierse schrijver C.S. Lewis werd geboren op 29 november 1898 in Belfast. In september 1914, toen de Eerste Wereldoorlog juist begonnen was, nam hij zijn intrek bij een privéleraar, William T. Kirkpatrick. Onder leiding van Kirkpatrick bereidde hij zich voor op het vergelijkend examen waarmee hij 1916 een beurs voor de universiteit van Oxford verwierf. Zijn studie aldaar begon met een lange onderbreking doordat hij in militaire dienst ging. Dit deed hij vrijwillig; de dienstplicht gold niet voor Ieren. In Noord-Frankrijk, in de buurt van Arras, raakte hij in april 1918 gewond. Omdat hij niet meer kon vechten, mocht hij naar huis. Na de oorlog hervatte hij zijn studie in Oxford. Hij studeerde er cum laude af in de klassieke talen, de klassieke filosofie en de Engelse taal- en letterkunde. Daarna doceerde hij tot 1954 aan deze universiteit. In 1929 stierf zijn vader. Nadat hij na zijn gelukkige jeugd vervreemd was geraakt van het christendom, begon er toch een proces van religieuze heroriëntatie. Mede als gevolg van gesprekken met gelovige collega’s als J.R.R. Tolkien en Hugo Dyson bekeerde hij zich tot het christendom. Dit proces beschreef hij later in Surprised by Joy (1955). In 1942 schreef hij zijn eerste publiekssucces, The Screwtape Letters (Brieven uit de hel), dat in het eerste jaar negen drukken had en een jaar later hetzelfde succes kende in de Verenigde Staten. In 1950 verscheen The Lion, the Witch and the Wardrobe, het (naar chronologie) tweede deel van de zeven Kronieken van Narnia. Deze kinderboeken zijn waarschijnlijk de meest verkochte, meest gelezen en meest vertaalde boeken van C(live). S(taples). Lewis.

 

Uit: The Screwtape Letters

 

“My dear Wormwood,

 

I note what you say about guiding your patient’s reading and taking care that he sees a good deal of his materialist friend. But are you not being a trifle naif? It sounds as if you supposed that argument was the way to keep him out of the Enemy’s clutches. That might have been so if he had lived a few centuries earlier. At that time the humans still knew pretty well when a thing was proved and when it was not; and if it was proved they really believed it. They still connected thinking with doing and were prepared to alter their way of life as the result of that chain of reasoning. But what with the weekly press and other such wea
pons, we have largely altered that. Your man has been accustomed, ever since he was a boy, to having a dozen incompatible philosophies dancing together inside his head. He doesn’t think of doctrines as primarily “true” or “false,” but as “academic” or “practical,” “outworn” or “contemporary,” “conventional” or “ruthless.” Jargon, not argument, is your best ally in keeping him from the Church. Don’t waste time trying to make him think that materialism is true! Make him think it is strong or stark or courageous — that is the philosophy of the future. That’s the sort of thing he cares about.
The trouble about argument is that it moves the whole struggle onto the Enemy’s own ground. He can argue too; whereas in really practical propoganda of the kind I am suggesting He has been shown for centuries to be greatly the inferior of Our Father Below. By the very act of arguing, you awake the patient’s reason; and once it is awake, who can foresee the result? Even if a particular train of thought can be twisted so as to end in our favour, you will find that you have been strengthening in your patient the fatal habit of attending to universal issues and withdrawing his attention from the stream of immediate sense experiences. Your business is to fix his attention on the stream. Teach him to call it “real life” and don’t let him ask what he means by “real.”

 

CSLewis

C.S. Lewis (29 november 1898 – 22 november 1963)

 

De Amerikaanse schrijfster Louisa May Alcott werd geboren op 29 november 1832 in Germantown, Pennylvania. Zij moest al jong de zorg voor het gezin op zich nemen, omdat haar vader – die ze adoreerde – een onpraktische idealist was, die zijn familie niet goed kon onderhouden. Ze verdiende de kost als lerares en schreef daarnaast jeugdboeken en boeken voor volwassenen. Grote bekendheid kreeg ze met Onder moeders vleugels en het vervolg daarop, Op eigen wieken. Ze vertelt daarin over de zusters March en hun groei naar volwassenheid. Anders dan in de boeken uit die tijd beschrijft zij de vrouwelijke hoofdpersonen als pittige, levenslustige meisjes, die zelf hun keuzes bepalen. Zij werden een voorbeeld voor veel jonge vrouwen en Alcott inspireerde daarmee ook schrijfsters over de hele wereld.

 

Uit: Little women (Onder moedervleugels, vertaling door Almine, Amsterdam 1876)

‘Het Kerstfeest zal geen Kerstfeest zijn, zonder presenten,’ bromde Jo, die languit op het haardkleedje lag.
‘Het is verschrikkelijk arm te zijn!’ zuchtte Meta en keek naar hare oude japon.
‘Ik vind het heel onbillijk, dat sommige meisjes allerlei mooie dingen hebben, en andere meisjes niets,’ voegde kleine Amy ontevreden snuivend er bij.
‘Wij hebben in elk geval toch vader en moeder en elkander,’ zeide Betsy vriendelijk uit haar hoekje.
De vier jonge gezichtjes, bestraald door het haardvuur, klaarden bij die bemoedigende woorden op, maar betrokken weêr, toen Jo droevig zeide:
‘Wij hebben vader niet, en zullen hem in lang niet hebben.’ Zij zeide niet: ‘misschien nooit weêr,’ maar allen voegden het er in haar hart bij, en dachten aan den vader, die verre was op het tooneel van den strijd.
Niemand sprak gedurende de eerste oogenblikken; toen zeide Meta op vroolijken toon:
‘Gij weet, waarom moeder voorstelde, dat wij dit jaar geen Kerstpresenten zouden hebben: omdat het een moeilijke winter zal zijn voor iedereen; en zij vindt, dat wij geen geld moeten uitgeven voor ons pleizier, terwijl onze soldaten zooveel moeten doorstaan in het leger. Wij kunnen niet veel doen, maar wij kunnen ons wel kleine opofferingen getroosten, en behoorden dat met een blij hart te doen, maar ik vrees, dat ik het niet doe,’ en Meta schudde haar hoofd, terwijl zij met smart dacht aan al de mooie dingen, die zij graag wilde hebben.”

louisa-may-alcott

Louisa May Alcott (9 november 1832 – 6 maart 1888)

 

De Oostenrijkse schrijver Ludwig Anzengruber werd geboren op 29 november 1839 in Wenen. Eerst bezocht hij de „Realschulde“, maar moest die wegens geldgebrek verlaten. Hij begon aan een opleiding tot boekhandelaar. Van 1860 tot 1868 was hij acteur bij verschillende reizende toneelgezelschappen. Zijn stuk “Der Pfarrer von Kirchfeld” maakte hem beroemd. Later kreeg Anzengruber aanstellingen als toneelschrijver bij het “Theater an der Wien” en aan het “Deutsche Volkstheater”. Een paar van zijn stukken werden later ook verfilmd. “Der Pfarrer von Kirchfeld” zelfs vier keer.

Uit:  Der Pfarrer von Kirchfeld

„…FINSTERBERG nickt vor sich hin. Dabei bleib’ Er, Lux, und wir bleiben die Alten! Zieht seine silberne Dose, greift bedächtig nach einer Prise. Die göttliche Weltordnung, Lux Klopft ihm gnädig auf die Achsel. die ist wie sein Wald, ganz so, da ist nichts gewaltsam gemacht, da ist alles geworden und da kann auch nichts gewaltsam davon abgetan werden. Da stehen die gewaltigen vielhundertjährigen Stämme, die durch die Sonne Gottes großgezogen worden sind, da stehen sie weit gebreitet auf dem Boden, der ihnen gehört, da sie in ihm wurzeln, und dehnen sich durch den ganzen Raum, der ihnen zur Entfaltung verliehen ward, und das ist ihr Recht, denn den brauchen sie, aus dem stehen sie — weiß Er nun, Lux, warum das Unterholz ihnen nicht über den Kopf wachsen kann?

LUX. I natürlich, weil sie ihm den Raum dazu vorwegnehmen. Wenn der Regen vom Himmel fällt, so nehmen die Kronen das meiste weg und das Unterholz mag sich getrösten; wenn’s nicht regnet, so tröpfelt’s doch; und in der Erde rücken sie mit starken Wurzelästen die schwachen Fäserchen beiseit’.

FINSTERBERG jetzt erst mit Befriedigung schnupfend. Sieht Er, Lux, so ist’s, das ist die Weltordnung, das ist der Ständeunterschied; wie die großen Waldbäume das Unterholz vor dem Sturm, so schützen wir die Leute, wie Er ist, vor den bösen Gewitterstürmen der Neuzeit! Plötzlich launig. Sag’ Er mal, Lux, wenn so ein Unterholz über die andern hinausschießt, dass Er befürchten muss, es fährt Seinen alten Kernstämmen mit den Ästen in die Quere, was tut Er da?“ ….

ANZENGRUBER

Ludwig Anzengruber (29 november 1839 – 10 december 1889)

 

De Duitse schrijver Wilhelm Hauff werd geboren in Stuttgart op 29 november 1802. Hij studeerde theologie en filosofie in Tübingen, en werd kort voor zijn vroege dood redacteur van het Morgenblatt für gebildete Stände. Het bekendst is hij geworden door zijn ‘Märchen’ (o.a. Das Wirtshaus im Spessart, 1826;  en Lichtenstein (1826). Enkele van zijn volksliedachtige gedichten werden populair.

 

Uit: Kalif Storch

„Der Kalif Chasid zu Bagdad saß einmal an einem schönen Nachmittag behaglich auf seinem Sofa; er hatte ein wenig geschlafen, denn es war ein heißer Tag, und sah nun nach seinem Schläfchen recht heiter aus. Er rauchte aus einer langen Pfeife von Rosenholz, trank hier und da ein wenig Kaffee, den ihm ein Sklave einschenkte, und strich sich allemal vergnügt den Bart, wenn es ihm geschmeckt hatte. Kurz, man sah dem Kalifen an, daß es ihm recht wohl war. Um diese Stunde konnte man gar gut mit ihm reden, weil er da immer recht mild und leutselig war, deswegen besuchte ihn auch sein Großwesir Mansor alle Tage um diese Zeit. An diesem Nachmittage nun kam er auch, sah aber sehr nachdenklich aus, ganz gegen seine Gewohnheit. Der Kalif tat die Pfeife ein wenig aus dem Mund und sprach: »Warum machst du ein so nachdenkliches Gesicht, Großwesir?«

Der Großwesir schlug seine Arme kreuzweis über die Brust, verneigte sich vor seinem Herrn und antwortete: »Herr, ob ich ein nachdenkliches Gesicht mache, weiß ich nicht, aber da drunten am Schloß steht ein Krämer, der hat so schöne Sachen, daß es mich ärgert, nicht viel überflüssiges Geld zu haben.«

WHauff

Wilhelm Hauff  (29 november 1802 – 18 november 1827)