Christopher Brookmyre, Jennifer Egan, Julien Green, Jessica Durlacher, Carmen Laforet

De Schotse schrijver Christopher Brookmyre werd geboren op 6 september 1968 in Glasgow. Na zijn studie Engelse literatuur –en theaterwetenschappen aan de universiteit van zijn geboortestad werkte hij als journalist in Londen, Los Angeles en Edingburgh. In 1996 verscheen, na drie mislukte pogingen, zijn eerste roman Quite Ugly One Morning, waarin de hooffiguur van vier van zijn boeken Jack Parlabane voor het eerst optreedt, een onderzoeksjournalist die de grenzen van het toelaatbare opzoekt. Brookmyres boeken zijn met veel satire geschreven thrillers, waarin de kritiek op de Engelse maatschappij en politiek niet ontbreekt.

Uit: Not the End of the World

 

“`Don’t sweat it, Larry, it’s a walk in the park.’

Oh, gee, thanks, Larry thought. He was sure it had the potential to be a walk in the park and a precedent for being a walk in the park, but now that Bannon had gone and said that, he figured he’d better be on the lookout for gang wars, serial killers, King Kong and Godzilla.

Not that Larry wasn’t on the lookout for all of the above anyway, these days, although not for the same reasons as everybody else in this screwed-up town.

`Just as long as I ain’t goin’ down there to hear any Chamber of Commerce requests to lay off bustin’ the delegates for coke on account of the valuable trade they’re bringin’ into Santa M.’

Bannon laughed, shaking his head. Larry figured if the captain had known him a bit longer he’d have placed a daddy-knows-best hand on his shoulder, too.

`Larry, for the most part, this is the shitcan end of the movie business. European art-faggots, Taiwanese kung-fu merchants and LA independents workin’ out of fortieth-floor broom closets in mid-Wilshire. Unless they clean up at the Pacific Vista these two weeks, they can’t afford any coke. Goin’ by the budgets of their movies, you’re more likely gonna be bustin’ them for solvent abuse. There won’t be any trouble, I guarantee it.’

Thanks again.

`The movie market moved down here to the coast from the Beverly Center about seven years back, and there’s never been a hint of a problem in all that time.’

Yeah, keep it coming,Larrythought. You’ve just about got it thoroughly hexed for me now.    

`These guys, they come here from all over the US and all around the world,’ Bannon explained. `They show each other their shitty movies, they press flesh, they schmooze, and if they’re lucky, they do some deals. Close of business they hit the seafood restaurants, throw ass-kissing parties to impress each other, try and get laid, then it’s back to their hotels and up at eight to start over. I did your job the first three years. No trick to it. It’s a figurehead deal. In their minds you’re kind of the LAPD’s corporate representative, someone who’ll show his face every so often, smile a lot, and tell them nothing of any substance if they ask questions.”

BROOKMYRE

Christopher Brookmyre (Glasgow, 6 september 1968)

 

 De Amerikaanse schrijfster Jennifer Egan werd geboren in Chicago op 6 september 1962. Zie ook mijn blog van 6 september 2007.

Uit: The Keep

 

“The castle was falling apart, but at 2 a.m. under a useless moon, Danny couldn’t see this. What he saw looked solid as hell: two round towers with an arch between them and across that arch was an iron gate that looked like it hadn’t moved in three hundred years or maybe ever.

He’d never been to a castle before or even this part of the world, but something about it all was familiar to Danny. He seemed to remember the place from a long time ago, not like he’d been here exactly but from a dream or a book. The towers had those square indentations around the top that little kids put on castles when they draw them. The air was cold with a smoky bite, like fall had already come even though it was mid-August and people in New York were barely dressed. The trees were losing their leaves-Danny felt them landing in his hair and heard them crunching under his boots when he walked. He was looking for a doorbell, a knocker, a light: some way into this place or at least a way to find the way in. He was getting pessimistic.

Danny had waited two hours in a gloomy little valley town for a bus to this castle that never frigging came before he looked up and saw its black shape against the sky. Then he’d started to walk, hauling his Samsonite and satellite dish a couple of miles up this hill, the Samsonite’s puny wheels catching on boulders and tree roots and rabbit holes. His limp didn’t help. The whole trip had been like that: one hassle after another starting with the red eye from Kennedy that got towed into a field after a bomb threat, surrounded by trucks with blinky red lights and giant nozzles that were comforting up until you realized their job was to make sure the fireball only incinerated those poor suckers who were already on the plane. So Danny had missed his connection to Prague and the train to wherever the hell he was now, some German-sounding town that didn’t seem to be in Germany. Or anywhere else-Danny couldn’t even find it online, although he hadn’t been sure about the spelling. Talking on the phone to his Cousin Howie, who owned this castle and had paid Danny’s way to help out with the renovation, he’d tried to nail down some details.”

jennifer_egan

Jennifer Egan (Chicago, 6 september 1962)

 

De Frans – Amerikaanse schrijver Julien Green werd geboren op 6 september 1900 in Parijs. Zie ook mijn blog van 6 september 2006.

 Uit: Journal 1928-1934

 

En dixième, on nous confiait aux soins de Mlle Blondeau. Elle récompensait notre bonne conduite d’une minuscule dragée et nous punissait d’une légère tape dont il fallait la remercier à genoux. En huitième, nous tremblions sous la barbe rousse de M . Noyer dont les colères étaient imprévisibles, car il passait brusquement d’une attitude paternelle et bienveillante à la saeva indignatio du professeur outragé par une vétille. Dans ces moments-là, il m’inspirait une peur horrible, dégradante, mais mon camarade Trissaud qui était assis à ma gauche, souriait ironiquement sous l’orage avec une bravoure qui me semblait inexplicable. Il était le fils d’un officier […]

En sixième nous étions des hommes. Nous passions en effet sous la domination de M. Mougeot qui nous parlait comme à des grandes personnes et nous tenait un langage d’autant plus flatteur pour la plupart d’entre nous qu’il était incompréhensible. À cause de cela nous l’aimions ; sa colère même nous plaisait. Car la colère de M. Noyer était tout bonnement épouvantable comme la colère du taureau que travaille un taon, mais M. Mougeot ne renonçait jamais au beau langage et sa colère avait un mouvement superbe […]

Toutes ces choses me reviennent confusément à l’esprit quand je vois des enfants courir dans la rue avec leur serviette sous le bras. J’ai conservé de mes années de collège un grand respect pour mes professeurs. Il me semble en effet, que la France de ce temps-là n’avait rien de plus honnête, de plus sérieux ni de plus désintéressé que le corps enseignant. Si différent qu’ils fussent les uns des autres, mes professeurs avaient en commun ceci que je n’ai pu démêler qu’avec le temps : c’étaient des idéalistes… »

 

julien_green

Julien Green (6 september 1900 – 13 augustus 1998)

 

De Nederlandse schrijfster Jessica Durlacher werd geboren in Amsterdam op 6 september 1961. Zie ook mijn blog van 6 september 2007.

 

Uit: Zwartboek liegt

 

”Ondanks de heersende mode, die voorschrijft de tweedeling in goed versus fout radicaal te verwerpen en de nuance in de visie op de tweede wereldoorlog te laten prevaleren, heeft niemand mij er tot op heden van kunnen overtuigen dat de meeste Duitsers geen nazi’s waren, dat mijn grootouders niet zijn vermoord in concentratiekampen door Duitse beulen, dat mijn vader als klein jongetje in Duitsland niet tijdens schooluren in elkaar werd geramd door zijn antisemitistische klasgenootjes, en dat hij niet op het nippertje aan de goede kant van de rij kwam te staan tijdens de selectie van de heer Mengele. Een dokter die vast ook heel erg dol op kunst was en lief voor zijn parkiet.

Mijn vader vond het onzin om een heel volk te haten en wie was ik om hem tegen te spreken? Dat vond ik al heel genuanceerd van mezelf.’

 

durlacher_1

Jessica Durlacher (Amsterdam, 6 september 1961)

 

 

De Spaanse schrijfster Carmen Laforet werd geboren op 6 september 1921 in Barcelona. Zie ook mijn blog van 6 september 2006.

 

Uit: Nada

 

Because of last-minute difficulties in buying tickets, I arrived in Barcelona at midnight on a train different from the one I had announced, and nobody was waiting for me.

It was the first time I had traveled alone, but I wasn’t frightened; on the contrary, this profound freedom at night seemed like an agreeable and exciting adventure to me. Blood was beginning to circulate in my stiff legs after the long, tedious trip, and with an astonished smile I looked around at the huge Francia Station and the groups forming of those who were waiting for the express and tho
se of us who had arrived three hours late.

The special smell, the loud noise of the crowd, the invariably sad lights, held great charm for me, since all my impressions were enveloped in the wonder of having come, at last, to a big city, adored in my daydreams because it was unknown.

I began to follow—a drop in the current—the human mass that, loaded down with suitcases, was hurrying toward the exit. My luggage consisted of a large bag, extremely heavy because it was packed full of books, which I carried myself with all the strength of my youth and eager anticipation.

An ocean breeze, heavy and cool, entered my lungs along with my first confused impression of the city: a mass of sleeping houses, of closed establishments, of streetlights like drunken sentinels of solitude. Heavy, labored breathing came with the whispering of dawn. Close by, behind me, facing the mysterious narrow streets that led to the Borne, above my excited heart, was the ocean.

I must have seemed a strange figure with my smiling face and my old coat blown by the wind and whipping around my legsas I guarded my suitcase, distrustful of the obsequious “porters.”

I remember that in a very few minutes I was alone on the broad sidewalk because people ran to catch one of the few taxis or struggled to crowd onto the streetcar.

 

Laforet

Carmen Laforet (6 september 1921 – 28 februari 2004)

Jessica Durlacher, Jennifer Egan, Carmen Laforet, Julien Green

De Nederlandse schrijfster Jessica Durlacher werd geboren in Amsterdam op 6 september 1961. Durlacher is getrouwd met schrijver Leon de Winter. Jessica Durlacher was, voordat ze debuteerde als schrijfster, criticus en columniste. Zij stelde verschillende literaire bloemlezingen samen en maakte deel uit van de redactie van het tijdschrift De Held. Haar vader is de auteur G.L. Durlacher (1928-1996), die een indrukwekkend autobiografisch oeuvre schreef over zijn herinneringen aan de holocaust. Voor haar romandebuut kreeg Jessica Durlacher de Debutantenprijs en Het Gouden Ezelsoor, ook werd het genomineerd voor de NS Publieksprijs. Ook verscheen het boek in het Duits en werd genomineerd voor de Literatuurprijs Nordrhein/Westfalen. Haar tweede roman De dochter, waarvan in Nederland rond de 175.000 exemplaren zijn verkocht, werd vertaald in Duitsland, Zweden en Italië.

 Uit: Emoticon (2004)

 

“Gelijktijdig stonden ze op, alsof de verandering van licht een teken was geweest, en begonnen langzaam en voorzichtig, als om elkaar niet te laten schrikken, net zoals vroeger in de richting van de trap naar de bovenverdieping te lopen. Boven kwamen ze langs oude, moderne schilderijen. Ester, die voorop liep, hield als vanzelf stil bij een vuilwit doek waar praktisch niets opstond dan wat uitsteeksels en marginale kleurverschillen. Achter zich hoorde ze Lola’s voetstappen eveneens tot stilstand komen. Ze hoorden elkaar ademen – dat was even het enige wat er bestond. Ester draaide zich om naar Lola. ‘We zijn slechte goede vrienden, Lo’, zei ze. ‘Ik wens je zoveel geluk als je maar dragen kan.’ Lola lachte niet. ‘Dat is best veel, geloof ik,’ zei ze. Heel even kneep ze in Esters arm. Er was genoeg gepraat. Wat nu verzwegen was, zou altijd ongezegd blijven.”

 

 

jessica durlacher

Jessica Durlacher (Amsterdam, 6 september 1961)

De Amerikaanse schrijfster Jennifer Egan werd geboren in Chicago op 6 september 1962.Ze studeerde af aan San Francisco University High School voordat ze naar de Universiteit van Pennsylvania en St John’s College ging. Egan is auteur van drie romans, The Keep, The Invisible Circus en Look at Me, dat finalist van voor de National Book Award, en een collectie van korte verhalen, Emerald City. Haar meest recente boek, The Keep (2006), ontving gunstige recensies van The New York Times Book Review. Ze heeft ook fictie gepubliceerd in The New Yorker, Harper’s Magazine, Zoetrope: All-Story en in Ploughshares.

 

Uit: Look at Me

 

After the accident, I became less visible. I don’t mean in the obvious sense that I went to fewer parties and retreated from general view. Or not just that. I mean that after the accident, I became more difficult to see.

In my memory, the accident has acquired a harsh, dazzling beauty: white sunlight, a slow loop through space like being on the Tilt-A-Whirl (always a favorite of mine), feeling my body move faster than, and counter to, the vehicle containing it. Then a bright, splintering crack as I burst through the windshield into the open air, bloody and frightened and uncomprehending.

The truth is that I don’t remember anything. The accident happened at night during an August downpour on a deserted stretch of highway through corn and soybean fields, a few miles outside Rockford, Illinois, my hometown. I hit the brakes and my face collided with the windshield, knocking me out instantly. Thus I was spared the adventure of my car veering off the tollway into a cornfield, rolling several times, bursting into flame and ultimately exploding. The air bags didn’t inflate; I could sue, of course, but since I wasn’t wearing my seatbelt, it’s probably a good thing they didn’t inflate, or I might have been decapitated, adding injury to insult, you might say. The shatterproof windshield did indeed hold fast upon its impact with my head, so although I broke virtually every bone in my face, I have almost no visible scars.”

 

egan

Jennifer Egan (Chicago, 6 september 1962)

 

Voor onderstaande schrijvers zie ook mijn blog van 6 september 2006.

 

De Frans – Amerikaanse schrijver Julien Green werd geboren op 6 september 1900 in Parijs.

De Spaanse schrijfster Carmen Laforet werd geboren op 6 september 1921 in Barcelona.

Julien Green en Carmen Laforet

De Frans – Amerikaanse schrijver Julien Hartridge Green werd geboren op 6 september 1900 in Parijs. Hij werd protestants opgevoed, en werd na de dood van zijn moeder in 1914 in 1916 Rooms-katholiek. Later keerde hij zich daar weer van af en werd boeddhist. Toen hij 17 jaar oud was, gaat hij vrijwillig het leger in tijdens de Eerste Wereldoorlog. Van 1918 tot 1922 studeerde hij in Parijs en aan de universiteit van Virginia in de VS. In 1922 ging hij weer terug naar Frankrijk, en hij publiceerde zijn eerste boek, Mont-Cinère in 1926. Dit boek bleek zowel in Frankrijk als in de Verenigde Staten succesvol. Hij publiceerde hierna nog een aantal boeken die verschillende prijzen kregen (Adrienne Mésurat (1927, Femina Bookman Prize), Léviathan (1929, Harper Prize)). In 1939 werd hij opnieuw katholiek. Van zijn innerlijke godsdienstige ontwikkelingen geeft zijn Dagboek (waarvan in 1990 het 14e deel verscheen) een helder en boeiend beeld. In 1971 werd hij gekozen tot lid van de Académie française, de eerste Amerikaan die deze eer ten deel viel. De katholieke kerk in Parijs weigerde mee te werken om zijn laatste wens in vervulling te laten gaan: een  laatste rustplaats in de Franse hoofdstad. Het stoffelijk overschot werd naar Klagenfurt overgebracht en daar werd Green vanuit de Sint Egidiuskerk begraven.

 

Citaten:

Une vie dans laquelle il n’y a pas de solitude est une vie sans force et sans intérêt. En somme, la solitude est le lieu le moins solitaire qui soit, puisque la vitalité de notre être la peuple immédiatement, si bien qu’on peut dire qu’une vie dans laquelle il n’y a pas de solitude est la plus solitaire au monde.

Il faut un grand nombre d’années pour faire sentir à l’homme que sa vie en ce monde ne sera pas éternelle ; il arrive même que toute la vie entière y passe et qu’il ne se rende pas compte de ce qu’il en est avant le point extrême qui le sépare de la mort. La plupart des hommes meurent dans une stupéfaction douloureuse.

L’amour de Dieu est intolérant, l’amour de Dieu ne souffre pas de partage, l’amour de Dieu demande plus, toujours plus à mesure qu’il reçoit. On lui sacrifie ses biens, ce n’est pas assez ; sa famille, ce n’est pas assez ; sa patrie, ce n’est pas assez ; il veut tout, jusqu’à cette pauvre vie humaine qui palpite dans notre coeur. Bienheureux ceux que dévore cet amour insatiable.

(On est si sérieux quand on a 19 ans. Journal 1919-1924. Paris, Fayard, 1993, p. 31

Julien Green (6 september 1900 – 13 augustus 1998)

 

De Spaanse schrijfster Carmen Laforet werd geboren op 6 september 1921 in Barcelona. Zij was een van de belangrijkste auteurs in de tijd na de Spaanse burgeroorlog. Carmen Laforet baarde in 1944, op 23-jarige leeftijd, veel opzien met haar debuut Nada (Niets), dat niet alleen de censuur van
Franco wist te passeren, maar ook werd bekroond met de belangrijke Nadal-prijs
(“Premio Nadal de Novela”). In de jaren zestig publiceerde Laforet nog twee andere romans. Van de aangekondigde trilogie verscheen alleen La insolación (De Zonnesteek) in 1963. Het tweede deel Al volver la esquina (De gang om de hoek) voltooide ze weliswaar, maar de correcties ervan kreeg haar uitgeverij nooit terug. Carmen Laforet leed meer dan 20 jaar aan de ziekte van Alzheimer voordat zij op 28 februari 2004 stierf in Madrid.

Uit: Nada (Nothing )

 

“Perhaps it happens this to me because I have always lived with beings too normal and satisfied with they themselves… I am sure that my mother and my brothers they have the certainty of his unquestionable utility in this world, who know at any moment what they want, which seems to them bad and what it seems to them well… And that has undergone very little anguish before no fact.
(…)
It compensated the work to me that got to me to cost to be able to go clean to the University, and mainly to seem it next to the comfortable aspect of my companions. That sadness of recose the gloves, to wash to my blouses in the cloudy water and frost of the laundry of the gallery with he himself soap piece that Antonia used to mop his casseroles and that by the mornings scraped my body under the cold shower
.

 

Carmen Laforet (6 september 1921 – 28 februari 2004)