Richard Blanco, Elke Heidenreich, Chrystine Brouillet, Hans Kruppa, Douglas Hofstadter, Wilhelm Jensen

De Amerikaanse dichter Richard Blanco werd geboren op 15 februari 1968 in Madrid. Zie ook alle tags voor Richard Blanco op dit blog.

Since Unfinished

I’ve been writing this since
the summer my grandfather
taught me how to hold a blade
of grass between my thumbs
and make it whistle, since
I first learned to make green
from blue and yellow, turned
paper into snowflakes, believed
a seashell echoed the sea,
and the sea had no end.

I’ve been writing this since
a sparrow flew into my class
and crashed into the window,
laid to rest on a bed of tissue
in a shoebox by the swings, since
the morning I first stood up
on the bathroom sink to watch
my father shave, since our eyes
met in that foggy mirror, since
the splinter my mother pulled
from my thumb, kissed my blood.

I’ve been writing this since
the woman I slept with the night
of my father’s wake, since
my grandmother first called me
a faggot and I said nothing, since
I forgave her and my body
pressed hard against Michael
on the dance floor at Twist, since
the years spent with a martini
and men I knew I couldn’t love.

I’ve been writing this since
the night I pulled off the road
at Big Sur and my eyes caught
the insanity of the stars, since
the months by the kitchen window
watching the snow come down
like fallout from a despair I had
no word for, since I stopped
searching for a name and found
myself tick-tock in a hammock
asking nothing of the sky.

I’ve been writing this since
spring, studying the tiny leaves
on the oaks dithering like moths,
contrast to the eon-old fieldstones
unveiled of snow, but forever
works-in-progress, since tonight
with the battled moon behind
the branches spying on the world—
same as it ever was—perfectly
unfinished, my glasses and pen
at rest again on the night table.

I’ve been writing this since
my eyes started seeing less,
my knees aching more, since
I began picking up twigs, feathers,
and pretty rocks for no reason
collecting on the porch where
I sit to read and watch the sunset
like my grandfather did everyday,
remembering him and how
to make a blade of grass whistle.

Richard Blanco (Madrid, 15 februari 1968)

Lees verder →

Richard Blanco, Elke Heidenreich, Chrystine Brouillet, Hans Kruppa, Douglas Hofstadter, Demetrius Vikelas

De Amerikaanse dichter Richard Blanco werd geboren op 15 februari 1968 in Madrid. Zie ook alle tags voor Richard Blanco op dit blog.

El Florida Room

Not a study or a den, but El Florida
as my mother called it, a pretty name
for the room with the prettiest view
of the lipstick-red hibiscus puckered up
against the windows, the tepid breeze
laden with the brown-sugar scent
of loquats drifting in from the yard.

Not a sunroom, but where the sun
both rose and set, all day the shadows
of banana trees fan-dancing across
the floor, and if it rained, it rained
the loudest, like marbles plunking
across the roof under constant threat
of coconuts ready to fall from the sky.

Not a sitting room, but El Florida where
I sat alone for hours with butterflies
frozen on the polyester curtains
and faces of Lladró figurines: sad angels,
clowns, and princesses with eyes glazed
blue and gray, gazing from behind
the glass doors of the wall cabinet.

Not a TV room, but where I watched
Creature Feature as a boy, clinging
to my brother, safe from vampires
in the same sofa where I fell in love
with Clint Eastwood and my Abuelo
watching westerns, or pitying women
crying in telenovelas with my Abuela.

Not a family room, but the room where
my father twirled his hair while listening
to 8-tracks of Elvis, and read Nietzsche
and Kant a few months before he died,
where my mother learned to dance alone
as she swept, and I learned Salsa pressed
against my Tía Julia’s enormous breasts.

At the edge of the city, in the company
of crickets, beside the empty clothesline,
telephone wires and the moon, tonight
my life is an old friend sitting with me
not in the living room, but in the light
of El Florida, as quiet and necessary
as any star shining above it.

Richard Blanco (Madrid, 15 februari 1968)

Lees verder →

Dolce far niente (Ludwig August Frankl-Hochwart), Richard Blanco, Tobias Amslinger

Dolce far niente

Dolce far niente door Sir William Quiller Orchardson, 1872

Dolce far niente

Alller Sorgen leicht entbunden,
Hingestreckt im weichen Moose,
Fliehen ungezählt die Stunden,
Gleich den Düften einer Rose.

Glühende Orangen hängen
Sonnenmüd vom Baum herunter,
Vögel singen mit Gesängen
Eingeschlafne Lüftchen munter.

Faul sich dehmnd schlingt die Rebe
Sich von Stamme hin zu Stamme,
In dem grünenden Gewebe
Kocht des Weines süße Flamme.

Und in heißer Sonnenhelle
Liegt des Meeres blaue Fläche,
Ohne Rauschen, selbst die Welle
Träge ist sie zum Gespräche.

Bläulich war der Himmelsbogen
Und nun ist er roth geworden,
Wolken kommen angezogen
Mit gemalten, bunten Borden.

Und es treten goldne Sterne
Ueber mir in dunkle Räume, —
Alle Bilder, nah und ferne,
Sind sie wirklich, sind sie Träume?

Ludwig August Frankl-Hochwart (3 februari 1810 – 12 maart 1894)
Portret door Leopold Pollack, 19e eeuw

Lees verder →

Richard Blanco, Elke Heidenreich, Chrystine Brouillet, Hans Kruppa, Douglas Hofstadter

De Amerikaanse dichter Richard Blanco werd geboren op 15 februari 1968 in Madrid. Richard Blanco was uitgenodigd om een gedicht voor te dragen tijdens de inaugurele rede van Barack Obama op 21 januari jongstleden. Zie ook alle tags voor Richard Blanco op dit blog.

MAYBE

for Craig

Maybe it was the billboards promising
paradise, maybe those fifty-nine miles
with your hand in mine, maybe my sexy
roadster, the top down, maybe the wind
fingering your hair, sun on your thighs
and bare chest, maybe it was just the ride
over the sea split in two by the highway
to Key Largo, or the idea of Key Largo.
Maybe I was finally in the right place
at the right time with the right person.
Maybe there’d finally be a house, a dog
named Chu, a lawn to mow, neighbors,
dinner parties, and you forever obsessed
with crossword puzzles and Carl Young,
reading in the dark by the moonlight,
at my bedside every night. Maybe. Maybe
it was the clouds paused at the horizon,
the blinding fields of golden sawgrass,
the mangrove islands tangled, inseparable
as we might be. Maybe I should’ve said
something, promised you something,
asked you to stay a while, maybe.

SOMEWHERE TO PARIS

The sole cause of a man’s unhappiness
is that he does not know how to stay quietly in his room.
–Pascal, Pensées

The vias of Italy turn to memory with each turn
and clack of the train’s wheels, with every stitch
of track we leave behind, the duomos return again
to my imagination, already imagining Paris–
a fantasy of lights and marble that may end
when the train stops at Gare de l’Est and I step
into the daylight. In this space between cities,
between the dreamed and the dreaming, there is
no map–no legend, no ancient street names
or arrows to follow, no red dot assuring me:
you are here–and no place else. If I don’t know
where I am, then I am only these heartbeats,
my breaths, the mountains rising and falling
like a wave scrolling across the train’s window.
I am alone with the moon on its path, staring
like a blank page, shear and white as the snow
on the peaks echoing back its light. I am this
solitude, never more beautiful, the arc of space
I travel through for a few hours, touching
nothing and keeping nothing, with nothing
to deny the night, the dark pines pointing
to the stars, this life, always moving and still.

Lees verder →

Richard Blanco

De Amerikaanse dichter Richard Blanco werd geboren op 15 februari 1968 in Madrid. Hij emigreerde naar Miami met zijn Cubaanse familie in ballingschap en werd daar opgevoed en opgeleid. Hij behaalde een bachelorgraad aan de Florida International University in de Civiele Techniek in 1991 en zijn Master in Fine Arts in Creative Writing in 1997. De laatste studie volgde hij samen met de dichter Campbell McGrath. Vanaf 1999 reisde hij en leefde hij in Guatemala en Brazilië. Hij doceerde aan de Universiteit van Georgetown,aan de American University en de Central Connecticut State University. Hij onderzocht zijn Cubaanse erfgoed in zijn vroege werken en zijn rol als homoseksuele man in de Cubaans-Amerikaanse cultuur in “Looking for the Gulf Motel.” Zijn werk is verschenen in The Nation, Ploughshares, de Indiana Review, Michigan Quarterly Review, TriQuarterly Review, New England Review en Zuid-Amerika Review. Blanco is lid van de online Letras Latinas Oral History Project archieven.

Looking for The Gulf Motel

Marco Island, Florida

There should be nothing here I don’t remember . . .

The Gulf Motel with mermaid lampposts
and ship’s wheel in the lobby should still be
rising out of the sand like a cake decoration.
My brother and I should still be pretending
we don’t know our parents, embarrassing us
as they roll the luggage cart past the front desk
loaded with our scruffy suitcases, two-dozen
loaves of Cuban bread, brown bags bulging
with enough mangos to last the entire week,
our espresso pot, the pressure cooker—and
a pork roast reeking garlic through the lobby.
All because we can’t afford to eat out, not even
on vacation, only two hours from our home
in Miami, but far enough away to be thrilled
by whiter sands on the west coast of Florida,
where I should still be for the first time watching
the sun set instead of rise over the ocean.

There should be nothing here I don’t remember . . .

My mother should still be in the kitchenette
of The Gulf Motel, her daisy sandals from Kmart
squeaking across the linoleum, still gorgeous
in her teal swimsuit and amber earrings
stirring a pot of arroz-con-pollo, adding sprinkles
of onion powder and dollops of tomato sauce.
My father should still be in a terrycloth jacket
smoking, clinking a glass of amber whiskey
in the sunset at the Gulf Motel, watching us
dive into the pool, two boys he’ll never see
grow into men who will be proud of him.

There should be nothing here I don’t remember . . .

My brother and I should still be playing Parcheesi,
my father should still be alive, slow dancing
with my mother on the sliding-glass balcony
of The Gulf Motel. No music, only the waves
keeping time, a song only their minds hear
ten-thousand nights back to their life in Cuba.
My mother’s face should still be resting against
his bare chest like the moon resting on the sea,
the stars should still be turning around them.

There should be nothing here I don’t remember . . .

My brother should still be thirteen, sneaking
rum in the bathroom, sculpting naked women
from sand. I should still be eight years old
dazzled by seashells and how many seconds
I hold my breath underwater—but I’m not.
I am thirty-eight, driving up Collier Boulevard,
looking for The Gulf Motel, for everything
that should still be, but isn’t. I want to blame
the condos, their shadows for ruining the beach
and my past, I want to chase the snowbirds away
with their tacky mansions and yachts, I want
to turn the golf courses back into mangroves,
I want to find The Gulf Motel exactly as it was
and pretend for a moment, nothing lost is lost.

Richard Blanco (Madrid, 15 februari 1968)

Georg Trakl werd op 3 februari 1887 in het conducteurshuis aan de Waagplatz 2 in Salzburg geboren. Zijn vader, Tobias Trakl, was een handelaar in ijzerwaren en zijn moeder, die ook psychische problemen had, was Maria Catharina Trakl, (meisjesnaam Halik). Voorts had hij nog drie broers en drie zussen. Margarethe (doorgaans Grethe genoemd) stond hem het naast, zelfs zodanig dat sommigen een incestueuze verhouding vermoeden. Zijn jeugd bracht hij door in Salzburg. Vervolgens bezocht hij van 1897 tot 1905 het humanistische gymnasium. Om toch een academische opleiding te kunnen volgen, werkte hij tot 1908 in de praktijk bij een apotheker. Sommigen vermoedden dat hij dit vooral deed om zichzelf opiaten te kunnen verschaffen. Bij het uitbreken van WO I werd Trakl als medicus naar het front in Galicië (heden ten dage in Oekraïne en Polen) gestuurd. Zijn gemoedsschommelingen leidden tot geregelde uitbraken van depressie, die verergerd werden door de afschuw die hij voelde voor de verzorging van de ernstig verwonde soldaten. De spanning en druk dreven hem ertoe een suïcidepoging te ondernemen, welke zijn kameraden nochtans verhinderden. Hij werd in een militair ziekenhuis opgenomen in Kraków, alwaar hij onder strikt toezicht geplaatst werd.Trakl verzonk daar in nog zwaardere depressies en schreef Ficker om advies. Ficker overtuigde hem ervan dat hij contact moest opnemen met Wittgenstein, die inderdaad op weg ging na Trakls bericht te hebben ontvangen. Op 4 november 1914, drie dagen voordat Wittgenstein aan zou komen, overleed hij echter aan een overdosis cocaïne

Paul Celan werd onder de naam Paul Antschel op 23 november 1920 geboren in Czernowitz, toentertijd de hoofdstad van de Roemeense Boekovina, nu behorend bij de Oekraïne. Paul Celans ouders waren Duitssprekende joden die hun zoon joods opvoedden en hem naar Duitse christelijke scholen stuurden. In 1942 werden Celans ouders door de Duitse bezetter naar een werkkamp gedeporteerd en daar vermoord. Hijzelf wist aanvankelijk onder te duiken, maar moest vanaf juli 1942 in een werkkamp dwangarbeid verrichten. Celan overleefde de oorlog. Via Boekarest en Wenen vestigde Celan zich in 1948 in Parijs. Daar was hij werkzaam als dichter, vertaler en doceerde hij aan de prestigieuze Ecole Normale Supérieure. Vermoedelijk op 20 april 1970 beëindigde hij zijn leven zelf door in de Seine te springen.

Simon Vestdijk (Harlingen, 17 oktober 1898 – Utrecht, 23 maart 1971) was een Nederlands romancier, dichter, essayist en vertaler. Zijn jeugd te Harlingen en Leeuwarden beschreef hij later in de Anton Wachter-cyclus. Van jongs af aan logeerde hij regelmatig bij zijn grootouders in Amsterdam, waar hij zich in 1917 aan de Universiteit van Amsterdam inschrijft als student in de medicijnen. Tijdens zijn studie die van 1917 tot 1927 duurde, leerde hij Jan Slauerhoff kennen.Tot 1932 is hij als arts in praktijken door heel Nederland werkzaam. In 1932 volgt zijn officiële schrijversdebuut met de uitgave van de bundel Verzen in De Vrije Bladen. Doorslaggevend voor Vestdijks uiteindelijke keuze voor de literatuur is zijn ontmoeting in 1932 met Eddy Du Perron en Menno ter Braak. Deze ontmoeting had tot resultaat dat hij redactielid werd van het tijdschrift Forum Kort daarop, in 1933, wordt zijn eerste novelle, De oubliette, uitgegeven. In hetzelfde jaar schrijft hij Kind tussen vier vrouwen, dat, eerst geweigerd door de uitgever, later de basis zal vormen voor de eerste drie delen van de Anton Wachter-romans. In 1951 ontvangt Vestdijk de P.C. Hooftprijs voor zijn in 1947 verschenen roman De vuuraanbidders. In 1957 wordt hij voor het eerst door het PEN-centrum voor Nederland voorgedragen voor de Nobelprijs voor de Literatuur, die hij echter nooit zal krijgen. Op 20 maart 1971 wordt hem de Prijs der Nederlandse Letteren toegekend, maar voor hij deze kan ontvangen overlijdt hij op 23 maart te Utrecht op 72-jarige leeftijd. Vestdijk was auteur van ca. 200 boeken. Vanwege deze enorme productie noemde de dichter Adriaan Roland Holst hem ‘de man die sneller schrijft dan God kan lezen’. Andere belangrijke boeken van Simon Vestdijk zijn: “Kind van stad en land” (1936), “Meneer Visser’s hellevaart” (1936), “Ierse nachten” (1946), “De toekomst de religie” (1947), “Pastorale 1943” (1948), “De koperen tuin” (1950), “Ivoren wachters” (1951), “Essays in duodecimo” (1952) en “Het genadeschot” (1964).

Thomas Mann, de jongere broer van Heinrich Mann, werd geboren op 6 juni 1875 in Lübeck. Hij was de tweede zoon van de graankoopman Thomas Johann Heinrich Mann welke later één van de senatoren van Lübreck werd. Zijn moeder Julia (geboren da Silva-Bruhns) was Duits-Braziliaans van Portugees Kreoolse afkomst. In 1894 debuteerde Thomas Mann met de novelle “Gefallen”. Toen Thomas Mann met 21 jaar eindelijk volwassen was en hem dus geld van zijn vaders erfenis toestond – hij kreeg ongeveer 160 tot 180 goldmark per jaar – besloot hij dat hij genoeg had van al die scholen en instituties en werd onafhankelijk schrijver. Kenmerkend voor zijn stijl zijn de ironie, de fenomenale taalbeheersing en de minutieuze detailschildering. Manns reputatie in Duitsland was sterk wisselend. Met zijn eerste roman, Buddenbrooks (1901), had hij een enorm succes, maar door zijn sceptische houding tegenover Duitsland na de Eerste Wereldoorlog veranderde dit volledig. Stelde hij zich tot aan de jaren twintig apolitiek op (Betrachtungen eines Unpolitischen, 1918), meer en meer raakte hij bij het Politiek gebeuren betrokken. Zijn afkeer van het nationaal socialisme groeide, zijn waarschuwingen werden veelvuldiger en heftiger. In 1944 accepteerde hij het Amerikaanse staatsburgerschap. Tussen 1943 en 1947 schreef Mann Doktor Faustus (zie Faust), de roman van de ‘Duitse ziel’ in de gecamoufleerd geschilderde omstandigheden van de 20ste eeuw. In 1947 bezocht hij voor het eerst sinds de Oorlog Europa, twee jaar later pas Duitsland. In 1952 vertrok hij naar Zwitserland. Op 12 augustus 1955 stierf hij in Zürich. Twintig jaar na zijn dood, in aug. 1975, is zijn literaire nalatenschap geopend: dagboekaantekeningen van 15 maart 1933 tot 29 juli 1955, alsmede notities uit de jaren 1918 tot en met 1921.Belangrijke werken zijn: Der Zauberberg, Der Tod in Venedig, Dokter Faustus , Joseph und seine Brüder en Die Bekenntnisse des Hochstaplers Felix Krull

De Nederlandse dichter Jakobus Cornelis Bloem werd geboren op 10 mei 1887 in Oudshoorn. Bloem stamde uit een stijlvolle, patricische familie. Op 12 mei 1921 verscheen eindelijk Het verlangen, vooral dank zij de krachtdadige hulp van zijn vriend Jan van Krimpen, die ook de typografie verzorgde In 1925 ontmoette Bloem de 19-jarige Clara Eggink. Het volgende jaar trouwden zij. Vrijwel tegelijk met de geboorte van hun zoon Wim op 8 september 1927 werd Bloem ontslagen bij de NRC. In mei 1928 werd Bloem benoemd tot griffier aan het kantongerecht De Lemmer, uit welk ‘Friesch Cayenne’ hij in 1931 werd overgeplaatst naar Breukelen. Afgezien van kleine opflakkeringen in 1924/25 en 1929 (samen vijf verzen), duurde het tot 1930 voor hij weer ‘aan de schrijverij’ raakte. Dit resulteerde in het jaar daarop in de bundel Media vita. Tussen 1934 en 1937, maar vooral in dat laatste jaar, schreef Bloem de verzen die uitkwamen als De nederlaag. Zijn Verzamelde gedichten verschenen in 1947, al spoedig enige malen herdrukt, en daarmee kwam eindelijk ook de officiële erkenning van zijn dichterschap: Constantijn Huygens-prijs (1949), P.C. Hooftprijs (1952), en ten slotte de grote Prijs der Nederlandse Letteren (1965). Na een langdurige ziekte die hem volstrekt hulpbehoevend maakte, overleed Bloem op 10 augustus 1966. Hij werd begraven in Paasloo (Overijssel).

Rilke werd op 4 december 1875 geboren in Praag. Hij had al naam gemaakt als dichter met zijn bundels Das Stundenbuch en Das Buch der Bilder, toen hij de literaire wereld versteld deed staan en wereldfaam verwierf met de publicatie van zijn twee delen Neue Gedichte in 1907 en 1908. Hij verzamelde daarin het beste werk uit een van zijn vruchtbaarste periodes, die hij grotendeels doorbracht in Parijs. Rilke was daar diep onder de indruk gekomen van Rodin, bij wie hij een tijdlang in dienst was als particulier secretaris. Rodin, zei hij later, had hem leren kijken. Dit kijken kwam neer op intense concentratie, om het mysterie te kunnen zien ‘achter de schijnbare werkelijkheid’. Latere en rijpere werken als Duineser Elegien (1912-1923) en het ronduit schitterende Die Sonette an Orfeus (1924) illustreren Rilkes metafysische visie op het onzegbare, dat haar verwoording vindt in een hermetische muzikale taal. Op 29 december 1926 overlijdt Rilke in het sanatorium in Val-Mont aan de gevolgen van leukemie. Enkele dagen later wordt hij, overeenkomstig zijn wens, begraven op het kerkhof van Raron.

K.P. Kavafis werd als kind van Griekse ouders, afkomstig uit Konstantinopel, geboren in 1863 in Alexandrië (tot vandaag een Griekse enclave) waar hij ook het grootste deel van zijn leven woonde en werkte. Twee jaar na de dood van zijn vader verhuist het gezin in 1872 naar Engeland om na een verblijf van vijf jaar naar Alexandrië terug te keren. Vanwege ongeregeldheden in Egypte vlucht het gezin in 1882 naar Konstantinopel, om na drie jaar opnieuw naar Alexandrië terug te gaan. In de jaren die volgen maakt Kavafis reizen naar Parijs, Londen en in 1901 zijn eerste reis naar Griekenland, in latere jaren gevolgd door nog enkele bezoeken. Op de dag van zijn zeventigste verjaardag, in 1933 sterft Kavafis in Alexandrië. De roem kwam voor Kavafis pas na zijn dood, dus postuum. Deels is dat toe te schrijven aan zijn eigen handelswijze. Hij was uiterst terughoudend met de publicatie van zijn gedichten, liet af en toe een enkel gedicht afdrukken in een literair tijdschrift, gaf in eigen beheer enkele bundels met een stuk of twintig gedichten uit en het merendeel van zijn poëzie schonk hij op losse bladen aan zijn beste vrienden.