De Engels romanschrijver en dichter Thomas Hardy werd geboren in Higher Bockhampton, bij Dorchester in het graafschap Dorset. Hij was de zoon van een steenhouwer en volgde van 1862 – 1867 een opleiding tot architect. Na enige jaren als architect te hebben gewerkt, besloot hij zich geheel toe te leggen op het schrijven. In zijn werk put hij regelmatig uit deze achtergrond en ervaring.
Tussen 1871 en 1895 schreef hij 13 romans. Zijn eerste werk, ‘The Poor Man and the Lady’, werd geweigerd door de uitgevers, waarop Hardy het manuscript vernietigde. Hij kreeg echter de nodige adviezen en aanmoediging en hij besloot door te gaan. Zijn twee volgende werken verschenen anoniem. Na drie gepubliceerde romans bleek hij de juiste vorm en toon gevonden te hebben en bereikte hij zijn doorbraak met ‘Far from the Madding Crowd’. Hij werd vervolgens een gevierd auteur, die zijn plaats in de literaire wereld had veroverd.
Hardy stopte met zijn prozawerk na ‘Jude the Obscure’ (1895), omdat hij voor dit werk, evenals voor ‘Tess’, veel kritiek had gekregen op de kennelijke antihuwelijks-houding en de voor die tijd als immoreel geziene inhoud. Hierna richtte hij zich op zijn grote liefde, de poëzie, waarmee hij opnieuw veel succes oogstte.
The man he killed
“Had he and I but met
By some old ancient inn,
We should have sat us down to wet
Right many a nipperkin!
“But ranged as infantry,
And staring face to face,
I shot at him as he at me,
And killed him in his place.
“I shot him dead because —
Because he was my foe,
Just so: my foe of course he was;
That’s clear enough; although
“He thought he’d ‘list, perhaps,
Off-hand like — just as I —
Was out of work — had sold his traps —
No other reason why.
“Yes; quaint and curious war is!
You shoot a fellow down
You’d treat if met where any bar is,
Or help to half-a-crown.”
The wind blew words
The wind blew words along the skies,
And these it blew to me
Through the wide dusk: “Lift up your eyes,
Behold this troubled tree,
Complaining as it sways and plies;
It is a limb of thee.
“Yea, too, the creatures sheltering round –
Dumb figures, wild and tame,
Yea, too, thy fellows who abound –
Either of speech the same
Or far and strange–black, dwarfed, and browned,
They are stuff of thy own frame.”
I moved on in a surging awe
Of inarticulateness
At the pathetic Me I saw
In all his huge distress,
Making self-slaughter of the law
To kill, break, or suppress.
Donatien Alphonse François, markie
s de Sade werd geboren op 2 juni 1740 in Parijs. Lange tijd werden zijn werken als pornografie beschouwd. Sades libertijnse en atheïstische levensopvattingen brachten hem vaak in conflict met de overheid, maar zouden evenmin als een aantal seksuele vergrijpen tot veroordeling geleid hebben, als zijn schoonfamilie hem niet door middel van een ‘lettre de cachet’ zou hebben aangeklaagd. Sinds 1768 bracht hij vele jaren door in verschillende gevangenissen (o.a. Vincennes, Bastille), tot hij door de Franse Revolutie in 1790 werd bevrijd. Zijn gedurende zijn gevangenschap geschreven roman Justine werd samen met het vervolg, Juliette, in tien delen gepubliceerd (1791–1797). Napoleon liet hem in 1801 arresteren en veroordelen tot opsluiting in het krankzinnigengesticht te Charenton. Daar verbleef De Sade tot zijn dood, waarna een koffer met manuscripten gevonden werd.
Naar aanleiding van De Sades werken lanceerde Richard von Krafft-Ebing in zijn Psychopathia sexualis (1889) de term sadisme.
Citaten:
“Sans les lois et les religions, on n’imagine pas le degré de gloire et de grandeur où seraient aujourd’hui les connaissances humaines ; il est inouï comme ces indignes freins ont retardé les progrès ; telle est la seule obligation qu’on leur ait”.
“Que l’on compare les siècles d’anarchie avec ceux où les lois ont été le plus en vigueur, sous tel gouvernement que l’on voudra, on se convaincra facilement que ce n’est que dans cet instant du silence des lois qu’ont éclaté les plus grandes actions”.
“Je ne m’adresse qu’à des gens capables de m’entendre et ceux-là me liront sans danger”.
Markies De Sade (2 juni 1740 – 2 december 1814)