De Chileense schrijfster Isabel Allende werd geboren in Lima op 2 augustus 1942. Haar vader, Tomás Allende, de neef van Salvador Allende, was diplomaat. In 1945 scheidden haar ouders en keerde haar moeder terug naar Chili met haar drie kinderen. Van 1953 tot 1958 woonde zij eerst in Bolivia en vervolgens in Libanon. Zij bezocht er privéscholen, eerst een Amerikaanse, later een Engelse. In 1958 keerde zij terug naar Chili en maakte er de middelbare school af. Zij ontmoette daar haar latere echtgenoot Miguel Frías. Van 1959 tot 1965 werkte Allende in Santiago voor de FAO, de wereldvoedselorganisatie van de VN. In 1962 trouwde zij en het jaar erna werd haar dochter Paula geboren. Allende verbleef geruime tijd (1964-1965) in Europa, waar zij in Brussel en in Zwitserland woonde. In 1966 keerde ze terug naar Chili en werd haar zoon Nicolás geboren. De staatsgreep van 11 september 1973 door generaal Pinochet, waarbij haar oom Salvador Allende zelfmoord pleegde, maakte Isabel Allendes toestand erg moeilijk en in 1975 vertrok zij naar haar familie in Venezuela. Zij zou er 13 jaar blijven en werkte er voor het dagblad El Nacional te Caracas. Na haar scheiding in 1978 leefde ze twee maanden in Spanje. Ze werkte op een middelbare school tot 1982. In 1981 hoorde Allende dat haar grootvader, inmiddels 99 jaar oud, op sterven lag. Ze begon hem een brief te schrijven die uiteindelijk in een manuscript voor een roman ontaardde: Het huis met de geesten (La casa de los espíritus). De publicatie was een groot succes en het boek werd later verfilmd door Bille August.

Uit: The House of the Spirits

 

“That was Marcos’s longest trip. He returned with a shipment of enormous boxes that were piled in the far courtyard, between the chicken coop and the woodshed, until the winter was over. At the first signs of spring he had them transferred to the parade grounds, a huge park where people would gather to watch the soldiers file by on Independence Day, with the goosestep they had learned from the Prussians. When the crates were opened, they were found to contain loose bits of wood, metal, and painted cloth. Marcos spent two weeks assembling the contents according to an instruction manual written in English, which he was able to decipher thanks to this invincible imagination and a small dictionary. When the job was finished, it turned our to be a bird of prehistoric dimensions, with the face of a furious eagle, wings that moved, and a propeller on its back. It caused an uproar. The families of the oligarchy forgot all about the barrel organ, and Marcos became the star attraction of the season. People took Sunday outings to see the bird; souvenir vendors and strolling photographers made a fortune. Nonetheless, the public’s interest quickly waned. But then Marcos announced that as soon as the weather cleared he planned to take off in his bird and cross the mountain range. The news spread, making this the most talked-about event of the year. The contraption lay with its stomach on terra firma, heavy and sluggish and looking more like a wounded duck than like one of those newfangled airplanes they were starting to produce in the United States. There was nothing in its appearance to suggest that it could move, much less take flight across the snowy peaks.“

 

Isabel Allende (Lima, 2 augustus 1942)

 

De Amerikaanse schrijver James Baldwin werd op 2 augustus 1924 in Harlem, New York, geboren. Zie ook mijn blog van 2 augustus 2006.

 

Uit: Tell Me How Long the Train’s Been Gone

 

“The door to my maturity. This phrase floated to the top of my mind. The light that fell backward on that life of mine revealed a very frightened man–a very frightened boy. The light did not fall on me, on me were I lay now. I was left in darkness, my face could not be seen. In that darkness I encountered a scene from another nightmare I had had as a child. In this nightmare there is a book–a great, heavy book with an illustrated cover. The cover shows a dark, squalid alley, all garbage cans and dying cats, and windows like empty eyesockets. The beam of a flashlight shines down the alley, at the end of which I am fleeing, clutching something. the title of the book in my nightmare is, We Must Not Find Him, For He Is Lost.

When Caleb, my older brother, was taken from me and sent to prison, I watched, from the fire escape of our East Harlem tenement, the walls of an old and massive building, far, far away and set on a hill, and with green vines running up and down the walls, and with windows flashing like signals in the sunlight. I watched that building, I say, with a child’s helpless and stricken attention, waiting for my brother to come out of there. I did not know how to get to the building. If I had I would have slept in the shadow of those walls, and I told no one of my vigil or of my certain knowledge that my brother was imprisoned in that place. I watched that building for many years. Sometimes, when the sunlight flashed on the windows, I was certain that my brother was signaling to me and I waved back. When we moved from that particular tenement (into another one) I screamed and cried because I was certain that now my brother would no longer be able to find me. Alas, he was not there; the building turned out to be City College; my brother was on a prison farm in the Deep South, working the fields.

I went down again. My heart and I went d
own again. I was aware of her hand. I was aware of my breathing. I could no longer see it, but I was aware of her face.”

 

James Baldwin (2 augustus 1924 – 1 december 1987)

 

De Frans-Canadese dichter, schrijver, acteur, zanger en politiek activist Félix Leclerc werd geboren op 2 augustus 1914 in La Tuque, Quebec, Canada. Hij begon een studie aan de universiteit van Ottawa, maar moest die in de depressiejaren afbreken. Leclerc speelde een belangrijke rol in het revitaliseren van chanson (de ‘folk song’) in Quebec. Verschillende parken, straten en scholen zijn naar hem genoemd.

La mer n’est pas la mer

La mer n’est pas la mer
C’est un gouffre sans fond
Qui avale les garçons
Par les matins trop clairs

L’amour n’est pas l’amour
C’est un faux carrefour
Où les filles entrent en chantant
En ressortent en pleurant

La vie n’est pas la vie
Mais triste comédie
Qu’il faut vite quitter
Avant que d’y goûter

Moi je sais un pays
Qui est bien loin d’ici
Où la mer et la vie
Et l’amour sont unis
Où la mer et la vie
Et l’amour sont unis

 

Félix Leclerc (2 augustus 1914 – 8 augustus 1988)

 

De Franse dichter en schrijver Philippe Soupault werd geboren op 2 augustus 1897 in Chaville bij Parijs. In zijn jonge jaren leerde hij Marcel Proust en Apollinaire kennen en via de laatste in 1917 André Breton en Louis Aragon. Samen richtten zij het tijdschrift Litterature op dat toen sterk onder invloed stond van dada. Daarin verschenen de eerste zogenoemde automatische teksten (ecriture automatique). Na het verval van het dadaïsme behoorde Soupault eerst tot de beweging van het surrealisme, raakte er meer en meer van vervreemd door zijn journalistieke werk en door zijn weigering hun politieke wending tot het communisme mee te voltrekken. Bovendien schreef hij romans, iets wat bij de surrealisten als verderfelijk gold.

 

 

AU TELEPHONE

A la porte des cafés les soirs de mai
Les petits pas des mouches
Les morts parisiens
On recherche les taches les tables
Vive le matin des sonneries
Je vends des poignées de racines
Les casinos des oasis
Tourments et serments des pêcheurs de perles
Les épaules les beaux fusils
Je n’aime pas les colliers de nuages
Une fenêtre s’ouvre
Les bruits des moteurs
C’est un grouillement de courants
Les trois les trois et vous en général
Table rase
On découvre les tramways électriques
Oreillers des villes
L’anémie des ruisseaux
Attendre
Etablissement chasse départ

 

 

 

HORIZON

“Toute la ville est entrée dans ma chambre
les arbres disparaissent
et le soir s’attache à mes doigts
Les maisons deviennent des transatlantiques
le bruit de la mer est monté jusqu’à moi.
Nous arriverons dans deux jours au Congo
j’ai franchi l’Equateur et le Tropique du Capricorne
je sais qu’il y a des collines innombrables
Notre-Dame cache le Gaurisankar et les aurores boréales
la nuit tombe goutte à goutte
j’attends les heures

Donnez-moi cette citronnade et la dernière cigarette
je reviendrai à Paris.”

 

Philippe Soupault (2 augustus 1897 – 12 maart 1990)

 

De Zwitserse schrijver Arnold Kübler werd geboren op 2 augustus 1890 in Wiesendrangen. Hij volgde een opleiding tot beeldhouwer en een studie geologie. Beide brak hij af. Na WO I werkte hij als acteur in Berlijn en Dresden.
Ook it werk moest hij vanwege een litteken in zijn gezicht na een operatie opgeven. In 1941 richtte hij, weer in Zwitserland, het cultuurtijdschrift du op. Op de meer dan 2100 pagina’s van zijn  Öppi-Romans deed hij op autobiografische wijze verslag van zijn leven.

 

Uit: Der verhinderte Schauspieler

 

„Die große Rolle Vier Anfänger hatte der Direktor der städtischen Bühnen in Zürich zu Anfang der Spielzeit verpflichtet, drei davon behielt er am Schluß, den vierten ließ er fallen. Das war Raben

Drahtzaun. Was sollte er tun? Wohin sich wenden? Fort aus Helvetien ziehen? Auf was sich berufen? Was hatte er gespielt? Wo sich ausgezeichnet? Als Esel im Weihnachtsmärchen vielleicht, aber auch nur darum, weil er den Kopf zwischen die Beine nehmen und auf den Vorderbeinen stehen konnte. Was konnte er sonst? Was versprach er? Wenig genug anscheinend, da man keinen Wert darauf legte, die Versuche mit ihm fortzusetzen. »Bestechen Sie einen Bühnenvermittler«, sagte der magere Bühnenwart. Drahtzaun folgte dem Rat. Der Erfolg war verblüffend. Das Örlewitzer Stadttheater verpflichtete ihn durch Drahtbescheid und ungesehen als ersten Männerspieler für den kommenden Winter. Das vereinbarte Gehalt war allerdings so, daß ein Kaufmann Drahtzauns Auftreten als schmutzigen Wettkampf bezeichnet hätte. Aus den Einkünften des vorausgesehenen halben Jahres konnte nicht einmal der bestochene Vermittler bezahlt werden. Zugleich mit der Vertragsbestätigung kam die erste Rolle: Herzog Alba im Egmont von Goethe. Ein Herzog!

Bis jetzt, wie gesagt, war er nur als Esel hervorgetreten. Im Märchen vom gestiefelten Kater und hatte I–a gebrüllt. Aber jetzt sollte er reden. Sätze! Der Sommer verging schnell. Drahtzaun war unruhig.“

 

Arnold Kübler (2 augustus 1890 – 27 december 1983)

 

De Duitse dichter, schrijver, kunst- en literatuurcriticus Adolf Friedrich von Schack werd geboren op 2 augustus 1815 in Brüsewitz bij Schwerin. Vooral zijn werk Poesie und Kunst der Araber in Spanien und Sicilien geldt als een belangrijke bijdrage aan de kunst-en literatuurgeschiedenis. In 1886 werd een groot deel van zijn Verzamelde Werk uitgegeven. Onder de titel Ein halbes Jahrhundert, Erinnerungen und Aufzeichnungen verscheen een jaar later zijn autobiografie. In 1896 volgden postuum zijn Nachgelassene Dichtungen.

 

Wie sollten wir geheim sie halten

Wie sollten wir geheim sie halten,
Die Seligkeit, die uns erfüllt?
Nein, bis in seine tiefsten Falten
Sei Allen unser Herz enthüllt!

Wenn Zwei in Liebe sich gefunden,
Geht Jubel hin durch die Natur,
In längern wonnevollen Stunden
Legt sich der Tag auf Wald und Flur.

Selbst aus der Eiche morschem Stamme,
Die ein Jahrtausend überlebt,
Steigt neu des Wipfels grüne Flamme
Und rauscht, von Jugendluft durchbebt.

Zu höherm Glanz und Dufte brechen
Die Knospen auf beim Glück der Zwei,
Und süßer rauscht es in den Bächen,
Und reicher blüht und gl
nzt der Mai.

 

Wie lieblich ruht es sich in Sommernächten

Wie lieblich ruht es sich in Sommernächten,
Wenn durch das Laub, wo träumend Vögel singen,
Der Westwind rauscht, als ob auf Mondlichtschwingen
Von fernen Welten Geister Grüße brächten!

Adele wiegt mich sanft mit ihrer Rechten
Und, wie wir fest uns aneinander schlingen,
Umwallen uns mit schwarzen Lockenringen
Langfließend ihres Haars gelöste Flechten.

Schlaf, heil’ger Schlaf! laß deine Murmelquellen
Melodisch rauschend unser Haupt umspülen,
Und trag’ uns fort auf ihren Schaukelwellen

Ins Meer des Traums, daß nach dem Tag, dem schwülen,
Wir uns in seinen frischen, dämmerhellen,
Von Mondenglanz erfüllten Grotten kühlen.