De Amerikaanse dichteres Adrienne Rich werd 16 mei 1929 geboren te Baltimore. Zie ook mijn blog van 16 mei 2007 en ook mijn blog van 16 mei 2008. We can look into the stove tonight as into a mirror, yes, the serrated log, the yellow-blue gaseous core the crimson-flittered grey ash, yes. I know inside my eyelids and underneath my skin Time takes hold of us like a draft upward, drawing at the heats in the belly, in the brain You told me of setting your hand into the print of a long-dead Indian and for a moment, I knew that hand, that print, that rock, the sun producing powerful dreams A word can do this or, as tonight, the mirror of the fire of my mind, burning as if it could go on burning itself, burning down feeding on everything till there is nothing in life that has not fed that fire Stripped you’re beginning to float free up through the smoke of brushfires and incinerators the unleafed branches won’t hold you nor the radar aerials You’re what the autumn knew would happen after the last collapse of primary color once the last absolutes were torn to pieces you could begin How you broke open, what sheathed you until this moment I know nothing about it my ignorance of you amazes me now that I watch you starting to give yourself away to the wind De Nederlandse dichter en vertaler Paul Johann Gellings werd geboren in Amsterdam op 16 mei 1953. Zie ook mijn blog van 16 mei 2007 en ook mijn blog van 16 mei 2008. Vanavond op de kaart gezien waar ik het kind van ben. Ho Wie niet begrijpt wat eenzaam is moet daar een keer uit dwalen gaan. Liefst na de laatste tram. Pleinen over, waar portieken gapen, stapels erkers zij aan zij verrijzen in de nacht – was Kafka architect geweest, dan had hij dit bedacht: toekomst veranderd in verlatenheid. Nieuw in oud. Wie niet begrijpt wat eenzaam is moet daar een keer uit dwalen gaan. Of thuis onder de lamp. De tramremise en de witte synagoge gaan, voor wie er nog aan denkt, nooit samen. Het zijn heel slechte buren. De een sluit zijn gordijn, de ander altijd buiten en voorgoed. Het krijsen in de bocht van trams overstemt nog steeds het ijl geroep. Toch is het hier vaak stil en met zichzelf in harmonie. Dan ziet de tramremise wit en weerklinkt onhoorbaar het gezang van toen. Dan tekent zich een glimlach af, in erkers en in trapportalen. Dan is alles weer voor geluk bedoeld, zoals vroeger en voorgoed. De Duitse dichter Jakob van Hoddis (pseudoniem van Hans Davidsohn) werd geboren in Berlijn op 16 mei 1887. Zie ook mijn blog van 16 mei 2007 en ook mijn blog van 16 mei 2008. Aufblühen Papierwiesen Leuchtend und grün, Da stehen drei Kühe Und singen kühn: »O Wälder, o Wolken, O farbige Winde, Wir werden gemolken Geschwinde, geschwinde … In goldene Eimer Fließt unser Saft. In farbige Reimer Ergießt unsere Kraft. Wir stehen hier, im Chor beisammen, Auf knotigem Beine Und die Kräfte der Erde sind Angesammelt zu frohem Vereine.« Sie bocken bei Tag und sie trillern bei Nacht. De Duitse dichter Johann Michael Friedrich Rückert werd geboren in Schweinfurt op 16 mei 1788. Zie ook mijn blog van 16 mei 2008. en ook mijn blog van 16 mei 2007 , en mijn blog van 17 mei 2006. Uit: Kindertotenlieder Der Liebe Leben ist schnell vollbracht Der Liebe Leben ist schnell vollbracht, Es keimet, es reift in einer Nacht; Frühmorgens erwacht, Noch eh du’s gedacht, Hüpfts Kindlein frisch Durch Blütengebüsch, Und regt die Glieder Mit Macht, mit Macht. Kommts Abendroth, Ists Kindlein todt, Es legt sich nieder, Ersteht nicht wieder, Ist nimmer erwacht, Gute Nacht, gute Nacht! Dein Lauf ist vollbracht, Dein Grab ist gemacht, Gute Nacht, gute Nacht! So kurz war euer Beider Leben, Von euch ist wenig zu berichten In Staats- und Zeit- und Weltgeschichten; Es muß, euch irgend zu erheben, Der Leichenstein so wie daneben Der Leichenprediger verzichten; Und nur der Liebe könnt ihr geben Stoff zu unendlichen Gedichten. Standbeeld in Schweinfurt De Duitse schrijver, vertaler en essayist Lothar Baier werd geboren in Karlsruhe op 16 mei 1942. Zie ook mijn blog van 16 mei 2007. Uit: Eine Art schattenloser Existenz “Aber es ist nicht dieser Ich-Erzähler, der die Figur des Westdeutschen Jörn dazu bringt, die abgesunkene Erinnerung an die in Thüringen verbrachte Kindheit hervorzuholen, es ist die durch die Vereinigung möglich gewordene intensive Berührung mit ostdeutschen Landschaften. Viel mehr noch als zu der Kindheitsstadt Erfurt fühlt Jörn sich zu Plätzen hingezogen, mit denen ihn biographisch gar nichts verbindet, an denen er aber eine ihn fesselnde Überlagerung von Vergangenheit und Gegenwart entdeckt. Ein solcher Platz ist der märkische Flugplatz Reinberg, der seit der Vereinigung neuentstandenen Flugsportvereinen mit ihrem Segelflug- und Drachenbetrieb Unterkunft bietet, der aber nicht verbergen kann, dass von seiner Piste jahrzehntelang sowjetische Militärmaschinen gestartet waren. Vorhanden sind noch neben zwei uralten Antonow-Doppeldeckern die kaum aus der Erde ragenden gepanzerten Hangars der MIGs, doch waren die Bunker von der Roten Armee nur übernommen worden, davor hatten sie Görings Luftwaffe als Versteck für die Messerschmidtjäger gedient. Die Konfrontation mit dieser im Osten aufgefundenen Unwirklichkeit belebt auf einmal eine Erinnerungsfähigkeit wieder, die sich nie zuvor so stark herausgefordert sah. “Jörn ließ das Geschehen auf dem Flugplatz und in der Luft nicht aus den Augen, zugleich erzählte er weiter, und dabei schien es, als ginge in seinem Kopf die Gegenwart, wie er sie augenblicklich wahrnahm, neben den vergangenen Zeiten her, von denen er erzählte. Mitunter war es so, als bringe ihn eine Wahrnehmung auf die Spur zu einer Erinnerung hin, und dann konnte es sein, dass sich zwischen der Erinnerung und dem gegenwärtigen Augenblick eine Beziehung zu erkennen gab. Aber nicht immer waren solche Korres pondenzen offenkundig, meistens entstanden sie auf vage, unbestimmte Weise, ohne dass ein unmittelbarer Zusammenhang sie erklärte.” De Mexicaanse schrijver Juan Rulfo werd geboren op 16 mei 1917 in Sayula. Zie ook mijn blog van 16 mei 2007. Uit: No Dogs Bark (Vertaald door George D. Schade) “The long black shadow of the men kept moving up and down, climbing over rocks, diminishing and increasing as it advanced along the edge of the arroyo. It was a single reeling shadow.The moon came out of the earth like a round flare.”We should be getting to that town, Ignacio. Your ears are uncovered, so try to see if you can’t hear dogs barking. Remember they told us Tonaya was right behind the mountain. And we left the mountain hours ago. Remember, Ignacio?””Yes, but I don’t see a sign of anything.” “I’m getting tired.” “Put me down.” The old man backed up to a thick wall and shifted his load but didn’t let it down from his shoulders. Though his legs were buckling on him, he didn’t want to sit down, because then he would be unable to lift his son’s body, which they had helped to sling on his back hours ago. He had carried him all this way. “How do you feel?” “Bad.” Ignacio didn’t talk much. Less and less all the time. Now and then he seemed to sleep. At times he seemed to be cold. He trembled. When the trembling seized him, his feet dug into his father’s flanks like spurs. Then his hands, clasped around his father’s neck, clutched at the head and shook it as if it were a rattle. The father gritted his teeth so he wouldn’t bite his tongue, and when the shaking was over he asked, “Does it hurt a lot?” “Some,” Ignacio answered. First Ignacio had said, “Put me down here– Leave me here– You go on alone. I’ll catch up with you tomorrow, or as soon as I get a little better.” He’d said this some fifty times. Now he didn’t say it. There was the moon. Facing them. A large red moon that filled their eyes with light and stretched and darkened its shadow over the earth.” De Russische dichteres en schrijfster Olga Fyodorovna Berggolts werd geboren op 16 mei 1910 in Sint Petersburg. Zij studeerde filologie en werkte na haar studie aan de universiteit van Leningrad als correspondente in Kazachstan. Haar eerste boeken schreef zij nog voor kinderen en jongeren. In het begin van de jaren dertig volgden verhalen over de opbouw van hte socialisme. Bekend werd zij echter met haar gedichtenbundels waarin zij haar ervaringen uit het belegerde Leningrad tijdens WO II verwerkte. Ook hield zij toespreken voor de radio in deze periode die na de oorlog gebundeld werden. The Answer But I tell you that there are not The years, that I for empty hold, The ways, without a goal set, The messages that nothing had. There’re not the worlds, I ever lost, The gifts, I gave without good thoughts, There’s not a love that’s a mistake, That is deceived, that’s a heart’s ache – Its everlasting clear light All over glows in my heart. And it is never late once more To start all life in the new world – Such, that in toilsome days of yore, To cross not any moan or word. The Hope I still have a hope to come back to my life Just having waked up at the morn, good enough, – At early, light one – all in crystal-clear dew – Where boughs are set in the brilliant hue, Where lakes of sundew in the thickets lie spread, Reflecting the cloud’s alacritous tread, And I, gently linking with my youthful face, Behold a droplet as a wonder and grace, And run tears of joy, and so easy to feel, To see all the distance so far as I will… And I’m still believe that this good early morning Of coolness and glow will come back to me – To me – to the bagger in joyless wise roaming, Dared not to be happy, to sob and appeal. Vertaald door Yevgeny Bonver Onafhankelijk van geboortedata: De Nederlandse dichter Casper Fioole werd geboren in 1975. Naast het aan papier toevertrouwen van taalconstructies, houdt hij zich ook bezig met het voordragen van gedichten. Hij doet dit op poëziepodia, op slam-toernooien en tijdens de evenementen die hij organiseert met Dichtgroep Tegenzin die hij in het voorjaar van 2005 oprichtte. Sinds juni 2007 organiseert hij zijn eigen taalpodium: Podium Plankenkoorts. Casper Fioole won de slam (ersfoort) jaarfinale 2006. Hij woont in Utrecht. Wat van jou was Zie voor onderstaande schrijver ook ook mijn blog van 16 mei 2008. Burning Oneself Out
November 1968
Rivierenbuurt
e groot het is.Lekstraat
Andante
So kurz war euer Beider Leben
Nu je steeds meer in de dingen kruipt
tussen boeken, in de kast
noem ik de vreemdste voorwerpen
bij jouw naam.
Ik pak je op en smijt je
in een schoenendoos
of in een uitgelichte vitrine
of uit het raam.
Ik maak
wat je aanraakte
net zo oud als jij
en mijn herinnering.
Ik zal je steeds meer
in de dingen dwingen
zodat, hoewel jij weg ging
ik bepaal hoe ver