Jehuda Amichai, Ben Elton, Johan de Boose, Jens Wonneberger, Klaus Modick, Tatjana Tolstaja, Agnès Desarthe

De Duits-Israëlische dichter en schrijver Jehuda Amichai werd op 3 mei 1924 geboren in Würzburg. Zie ook mijn blog van 3 mei 2007 en ook mijn blog van 3 mei 2008 en ook mijn blog van 3 mei 2009.

The First Rain

The first rain reminds me
Of the rising summer dust.
The rain doesn’t remember the rain of yesteryear.
A year is a trained beast with no memories.
Soon you will again wear your harnesses,
Beautiful and embroidered, to hold
Sheer stockings: you
Mare and harnesser in one body.

The white panic of soft flesh
In the panic of a sudden vision
Of ancient saints.

 

Vertaald door Barbara en Benjamin Harshav

 

Tourists

Visits of condolence is all we get from them.
They squat at the Holocaust Memorial,
They put on grave faces at the Wailing Wall
And they laugh behind heavy curtains
In their hotels.
They have their pictures taken
Together with our famous dead
At Rachel’s Tomb and Herzl’s Tomb
And on Ammunition Hill.
They weep over our sweet boys
And lust after our tough girls
And hang up their underwear
To dry quickly
In cool, blue bathrooms.

 

Pity, We Were A Good Invention

They amputated
Your thighs from my waist.
For me they are always
Surgeons. All of them.

They dismantled us
One from another. For me they are engineers.
Pity, We were a good and loving

Invention: an airplane made of man and woman,
Wings and all:
We soared a bit from the earth,
We flew a bit.

Amichai
Jehuda Amichai (3 mei 1924 – 22 september 2000)

 

De Britse schrijver en komiek Ben Elton werd geboren in Londen op 3 mei 1959. Zie ook mijn blog van 3 mei 2009.

Uit: Chart Throb

“Some years from now
The nation had watched Shaiana cry so many times. Heard her voice crack as she struggled to complete her sentence.
‘I just want this so much. I really, really want it so much. It’s all I ever wanted. Since I was a little girl . . . It’s my . . . It’s my . . .’
She couldn’t do it. Words failed her. Her lip quivered, her nostrils flared and a watery film spread across her eyes. The lids closed in an agonized grimace and squeezed out a glistening tear.
Just a tear, a single tear, but such a tear. One of the most scrutinized tears that was ever shed. Few tears in all history would be seen by so many and so often. Over and over again it had teetered momentarily upon the thickly mascaraed lashes of Shaiana’s lower lid before tipping forward and rolling heavily across the downy expanse of that now nationally familiar cheek, tracing its course through the heavy blusher with which the makeup artist had struggled in vain to cover the tiny blemishes on Shaiana’s quivering face.

The people in their millions had absorbed this scene immediately before the last break and also before the break which preceded that. They had seen it at the very beginning of the programme and in the trailers that had played throughout the earlier part of the evening. Those with access to the digital channels had been able to watch the tear for nearly a week already and grainy stills of it had appeared in the press. It was also possible to download it to one’s mobile phone by accessing the ‘preview highlights’ section of the Chart Throb website.
But despite all this massive exposure, up until now that tear had always been a future tear, a tear which, in the endlessly repeated phrase of Keely the presenter, was ‘still to come’.
‘And still to come, it’s all too much for Shaiana.’
‘Still to come, Shaiana struggles to keep it together.’
‘Is Shaiana’s dream turning into a nightmare? All that and more, still to come.’

And so the tear had teetered. A maybe tear, present and entirely familiar but nonetheless a tear in waiting. But now finally it had arrived. No longer a tear that was ‘still to come’ but all of a sudden a clear and present tear, a tear that was on its way. And for the first time (but most certainly not the last) the viewing millions saw it disappear beneath the square white plastic nail of Shaiana’s outstretched finger as she rested her chin upon Keely’s gorgeous skinny shoulder, and failed to find the word for which she was struggling.”

Elton
Ben Elton (Londen, 3 mei 1959)

 

De Belgische dichter en schrijver Johan de Boose werd geboren in Gent op 3 mei 1962. De Boose groeide op in Oost-Vlaanderen en studeerde Slavische talen en Oost-Europakunde aan de Universiteit Gent. In 1993 promoveerde hij op de Poolse avant-gardekunst (met name over Tadeusz Kantor en het Theater van de Dood). Hij werkte als docent aan hogescholen, universiteiten en toneelacademies. Hij leidde een experimentele theaterstudio in Gent. De Boose was geëngageerd in diverse theatergroepen in België en Nederland. Daarnaast maakte en presenteerde hij programma’s voor de Vlaamse Radio en Televisie Omroep (VRT). Hij publiceerde diverse artikelen, maar sinds 2003 wijdt hij zich fulltime aan het schrijven van poëzie, literaire non-fictie en fictie, in het bijzonder over zijn reizen in Oost-Europa. Hij is redacteur van de Poëziekrant en freelance medewerker van Knack.

Niemand hoort het graag

Niemand hoort het graag: dat dit als sterven is
Maar in de vorm van een geboorte.

Je verlaat het ene weefsel voor een ander,
Een engte voor een ruimte, warmte voor pijn.
Je verlaat het, gaat alleen, je gaan is als zingen,

Er is geen ander heenkomen dan het gaan,
Geen andere vorm van zingen
dan zwijgen.

De vrijheid van zwijgen:
Ouden, boeken, doden.
Wie spreekt, voegt weinig toe.

 

Duizend mijlen reizen met voeten

Duizend mijlen reizen met voeten
Van glas en zwijgend als een monnik
Tot diep in de oude oude eeuw.

De grenzen van een onecht rijk
Afpassen, hier en daar een paal
Slaan, talen horen sterven.

Slapen in de erker van een stolp,
Weten dat de akkers branden,

Dat het bloed kniediep staat
In het slachthuis.

 

Ontwaken in de zuiverende kou.

Het glas breken. Je voeten wassen
In de Zwarte Zee.

Johan de Boose (Gent, 3 mei 1962)

 

De Duitse schrijver Jens Wonneberger werd in Großröhrsdorf geboren op 3 mei 1960.

Uit: P. Dienemann Nachf.

„P. Dienemann Nachf., Buchhandlung und Antiquariat, befindet sich in der Nähe vom Bahnhof Neustadt in einem alten Haus, dessen Eingang man nur über den Hof erreicht.
Vor der Haustür liegt ein Gitterrost aus Stahl. Bitte die Füße abtreten, steht auf einem Schild an der Haustür.
Vor der Zwischentür liegt ein Fußabtreter aus Bürsten. Bitte die Füße abstreichen, steht auf einem Schild an der Zwischentür.
Vor der Ladentür liegt eine Fußmatte aus Kokos. Auf dem Schild an der Ladentür steht, Bitte die Füße sorgfältig abstreichen.
P. Dienemann Nachf. ist privat. Privat heißt, daß am Montag geschlossen ist. Hier gehen die Uhren anders, sagt Fräulein Leukroth. Fräulein Leukroth ist die Tochter des Nachfolgers und in einem Alter, in dem das Wort Fräulein eine Offenbarung ist. Sie kommt jeden Morgen mit gesenktem Kopf und kleinen, schnellen Schritten in das Geschäft. Jeden Morgen trägt sie ein anderes Kleid. Die Kleider sehen alle gleich aus. Jeden Morgen trägt Fräulein Leukroth einen Stoffbeutel ins Geschäft, der aussieht wie ihr Kleid. Wenn sie kommt, hat sie einen steifen Arm, der beim Gehen fast den Boden berührt. Bevor sie das Geschäft betritt, hat sie sich zweimal normal und einmal sorgfältig die Schuhe abgetreten. Das Linoleum im Laden ist so oft gebohnert worden, daß es kein Muster mehr hat, nur auf den vier kleinen Kreisen um die Füße eines Tisches ist es noch zu erkennen.“

Wonneberger
Jens Wonneberger (Großröhrsdorf, 3 mei 1960)

 

De Duitse schrijver Klaus Modick werd geboren in Oldenburg op 3 mei 1951.

Uit: Vatertagebuch

Jamie und ich liegen um zwei Uhr im Bett. Emily kommt umfünf Uhr, öffnet unsere Schlafzimmertür einen Spalt breit undruft,
daß sie wieder da sei. Sie und ihre ältere Schwester öffnendie Tür nie so weit, daß sie hereinsehen können. Die Liebe der Elternmöchte man spüren, vor Augen haben lieber nicht.Mittags Tennis.
In der ungeheizten Halle bleibe ich kalt und steif,das sportliche Ergebnis entsprechend dürftig, eher eine Ausnüchterungsübung.Als ich nach Haus komme, sitzen die drei Damenvor dem Fernseher und sehen eine geliehene DVD, Corellis Mandoline.Der Film sei, sagt Marlene, irgendwie wohl so ähnlich wiemein Roman Der kretische Gast. Wenn der von Hollywood verfilmtwird, soll’s mir allemal recht sein. Wäre ein Trostpflasterauf die von Kritikerhäme geschlagenen Wunden.
Den DVD-Player habe ich im vergangenen Jahr als Weihnachtsgeschenk”für alle” gekauft. Jamie und die Mädchenbehaupten, der Vorteil des Geräts sei, daß man nun Filme imnicht-synchronisierten O-Ton sehen könne. Angesichts unsererhäuslichen Dreisprachigkeit – Deutsch, Englisch und fließendesDenglish – ein unwiderlegbares Argument. Und es nervt tatsächlich,wenn beispielsweise Tom Hanks und Bill Murray oderDanny Devito und Ernie aus der Sesamstraße auf Deutsch diegleichen Stimmen haben. Schließ einfach die Augen und stell dirvor, ich sei Tom Hanks …
Heute kosten DVD-Player kaum noch die Hälfte. Im nächstenJahr wird’s vermutlich DVD-Recorder zum gleichen Preis geben.Technisches Gerät veraltet, ohne zu altern, kann nie “antik” werden,sondern verliert seine Funktion und wird deshalb nur billigund häßlich. Das Neue als Schrott von morgen.

ModickKlaus
Klaus Modick (Oldenburg, 3 mei 1951)

 

De Russische schrijfster Tatjana Tolstaja werd geboren op 3 mei 1951 in Leningrad.

Uit: The Slynx (Vertaald door Jamey Gambrell)

“His hometown, Fyodor-Kuzmichsk, spread out over seven hills. Benedikt walked along listening to the squeak of fresh snow, enjoying the February sun, admiring the familiar streets. Here and there black izbas stood in rows behind high pike fences and wood gates; stone pots or wood jugs were set to dry on the pikes. The taller terems had bigger jugs, and some people would even stick a whole barrel up there on the spike, right in your face as if to say: Look how rich I am, Golubchiks! People like that don’t trudge to work on their own two feet, they ride on sleighs, flashing their whips, and they’ve got a Degenerator hitched up. The poor thing runs, all pale, in a lather, its tongue hanging out, its felt boots thudding. It races to the Work Izba and stops stock-still on all four legs, but its fuzzy sides keep going huffa, puffa, huffa, puffa.
And it rolls its eyes, rolls ’em up and down and sideways. And bares its teeth. And looks around . . .
To hell with them, those Degenerators, better to keep your distance. They’re strange ones, and you can’t figure out if they’re people or not. Their faces look human, but their bodies are all furry and they run on all fours. With a felt boot on each leg. It’s said they lived before the Blast, Degenerators. Could be.
It’s nippy out now, steam comes out of his mouth, and his beard’s frozen up. Still—what bliss! The izbas are sturdy and black, there are high white snowdrifts leaning against the fences, and a little path has been beaten to each gate. The hills run smooth all the way up and back down, white, wavy; sleighs slide along the snowy slopes, and beyond the sleighs are blue shadows, and the snow crunches in colors, and beyond the hills the sun rises, splashing rainbows on the dark blue sky. When you squint, the rays of the sun turn into circles; when you stomp your boots in the fluffy snow it sparks, like when ripe firelings flicker.
Benedikt thought a moment about firelings, remembered his mother, and sighed: she passed away on account of those firelings, poor thing. They turned out to be fake.”

Tatjana Tolstaja, schrijfster
Tatjana Tolstaja (Leningrad, 3 mei 1951)

 

De Franse dichteres en schrijfster Agnès Desarthe werd geboren op 3 mei 1966 in Parijs.

Uit: Le Remplaçant

„A la même époque, je voyais à la télé ou au cinéma des films de Truffaut, de Claude Sautet. Ils étaient pour moi d’un exotisme saisissant. Je restais extérieure aux intrigues et les observais avec la distance étonnée d’un Breton en Papouasie.J’enviais les personnages qui les peuplaient parce qu’ils me paraissaient libres et simples. Ils évoluaient dans un univers dépourvu de cet écho assourdissant qui envahissait le mien. Ils ne se déplaçaient pas avec, à leurs trousses, l’ombre de tous les morts dont l’âme n’a pas trouvé le repos. Ils étaient légers et insouciants, comme le sont proverbialement les enfants. Pour ma part, je ne me rappelle pas avoir connu pareille transparence dans le rapport au monde. Même toute petite, je traînais à ma suite un bataillon d’ectoplasmes dontj’avais l’impression qu’ils me souillaient plus qu’ils ne m’alourdissaient.

(…)

Janusz Korczak écrit de très belles pages sur un bébé mort enveloppé dans du papier. Le paquet est posé sur le trottoir, Korczak l’observe longuement et se demande pourquoi la mère a laissé dépasser les pieds du nourrisson. Il y avait vraisemblablement assez de feuilles pour emballer efficacement le petit corps. Korczak en conclut que cette imperfection est délibérée. La mère a choisi de laisser dépasser les pieds de son bébé, non seulement parce qu’il n’aura plus jamais froid, mais surtout, parce que cela permet aux passants de savoir que ce ballot n’est pas un déchet, un vulgaire tas d’ordures que l’on peut piétiner ou fouiller à la recherche d’un croûton oublié. Ceci est un humain, disent les minuscules orteils. Et Korczak voit dans cette ultime attention de la mère pour son enfant, un concentré de respect et de tendresse.“

AgnèsDesarthe
Agnès Desarthe (Parijs, 3 mei 1966)

 

Zie voor de vier bovenstaande schrijvers ook mijn blog van 3 mei 2007 en ook mijn blog van 3 mei 2008 en ook mijn blog van 3 mei 2009.

Zie voor nog meer schrijvers van de 3e mei ook mijn vorige blog van vandaag.

Paul Bogaert, Juan Gelman, Soma Morgenstern, Nélida Piñon, Dodie Smith, Pierre Emmanuel, August von Kotzebue

De Vlaamse dichter en schrijver Paul Bogaert werd geboren in Brussel op 3 mei 1968. Bogaert studeerde Germaanse filologie aan de universiteiten van Brussel en Leuven. Hij publiceerde tot nu toe vier gedichtenbundels. Hij schreef ook het gedichtendagessay 2008 (Verwondingen) en geeft regelmatig lezingen, vooral in Vlaanderen en Nederland. Hij pleit voor online versies van de gesubsidieerde literatuur- en cultuurtijdschriften[1]. Zijn eerste twee dichtbundels staan integraal op zijn website. Zie ook mijn blog van 28 mei 2006.

 

 

Ik hoor dat je gestabiliseerd bent

 

– Ik hoor dat je gestabiliseerd bent.
Ik ben het, nee, dat neem je niet
in de mond,
te ruw, dat versta ik,
iets
tegen de jeugd, is het dat
wat je wil, tegen de jeugd?
– Ik walg van de superette,
van de geur van de satan in cornflakes,
van het overal aangeborduurde…
– Zeg zulke dingen niet.
Het kunnen afscheidswoorden zijn.
Laat ook de grote doos beletseltekens dicht.
Goed.
Je kunt je ogen rollen
naar de kabelstaart. Wil je
misschien wil je sukkelstraat sukkelstraat, ja, spuw het maar uit.
Wacht maar tot ik of tot wij – is dat hijgen normaal?
Je lijkt elk woord,
greeploos, kniediep,
te beamen.

 

 

PaulBogaert
Paul Bogaert (Brussel, 3 mei 1968)

 

 

 

De Argentijnse dichter Juan Gelman werd geboren op 3 mei 1930 in Buenos Aires. Zie ook mijn blog van 3 mei 2009.

 

 

lament for the death of parsifal hoolig (Fragment)

 

it began to rain cows

and in light of the prevailing situation in the country

the agronomy students sowed disorder

the engineering professors proclaimed their virginity

the philosophy janitors oiled the staples of intellectual reason

the math teachers verified crying the two plus two

the language learners invented good bad words

 

while this was happening

a wave of nostalgia invaded the country’s beds

and the couples look at each other as strangers

and twilight was served for lunch by mothers and fathers

and the pain or the hurt slowly dressed the little ones

and the chests fell off some and the backs off others and to the

rest nothing fell off at all

and they found God dead several times

and old men flew through the air holding tightly to their dried

testicles

and old women hurled exclamations and felt painful stitches

in their memory or oblivion

and various dogs approved and toasted with Armenian cognac

and they found a man dead several times

 

near a carnival Friday ripped from the carnival

under an invasion of autumnal insults

or over blue elephants standing on Mr. Hollow’s cheek

or close by the larks in sweet vocal challenge with summer

they found that man dead

with his hands openly gray

his hips disordered by the events in Chicago

remains of wind in his throat

25 cents in his pocket and its still eagle

with feathers wet from infernal rain

 

 

 

Vertaald door Katherine Hedeen en Víctor Rodríguez Núñez

 

 

juan_gelman
Juan Gelman (Buenos Aires, 3 mei 1930)
 

 

De Duits-joodse schrijver Soma Morgenstern (eig. Salomo) werd geboren op 3 mei 1890 in Budzanów in Oostgalicië. Zie ook mijn blog van 3 mei 2007 en ook mijn blog van 3 mei 2008 en ook mijn blog van 3 mei 2009.

 

Uit: The Third Pillar

 

During that night we heard the tumult of battle. And when at the very break of day we ventured out into the street we saw the victors of those nocturnal skirmishes crowd into the city. There were the Germans in their grayish-green uniforms and on their sleeves were the hooked crosses, the swift pockmarks of the German pestilence.

“On that day of their rapid victory they did us almost no harm. Perhaps it was that these soldiers were no murderers; perhaps it was that they wanted to give no time to murder. The bloody deeds of this day and of those that followed were committed by our fellow citizens, our neighbors. Ah, it is an ancient sorrow that in the days of their history, whether fortunate or wretched, it was always they, our neighbors, who were prone to vent their spleen on us. That is an old story, a European and Christian refrain.

“And yet, contemptible as they were, what were the deeds of violence of our neighbors compared to the ill deeds of the German murderers as they now set in? Those were raging flames; these were all-consuming forest fires. Those neighbors devoured hundreds of us, but millions were spared. These other devoured millions and only hundreds were saved.

“I, the narrating judge, mournfully name the deeds of violence of our neighbors, inspired more by the lust of gain than by the lust of blood, in order to commemorate those victims too, may their names be sanctified. Concerning the misdeeds of the German murderers the accusing judge will bear witness, and he will do so according to the measure of blood guiltiness, primarily of the blood guiltiness incurred upon the bodies and lives of our children: from the newborn to those thirteen; that is to say, children according to our Law.

“May the accusing judge be upheld before this court by the merits of our fathers and the memory of our martyrs who fell for the Sanctification of the Name. And may strength be granted him to speak of what is unspeakable, that is, to bear witness according to the needs of this court, not to delineate, for that would be contrary to our Law. For only he could succeed in describing these bloody deeds and delineate them who was in a measure allied to the monsters who committed them. Only such a one would be willing and capable of rehearsing these deeds in word or writing or image.“

 

 

Soma_Morgenstern
Soma Morgenstern (3 mei 1890 – 17 april 1976)

 

 

 

De Braziliaanse schrijfster Nélida Piñon werd geboren op 3 mei 1937 in Rio de Janeiro als dochter van Spaanse immigranten. Zie ook mijn blog van 3 mei 2009.

 

Uit: Voices of the Desert (Vertaald door Clifford Landers)

 

„Scheherazade has no fear of death. She does not believe that worldly power as represented by the Caliph, whom her father serves, decrees by her death the extinguishing of her imagination.

She tried to persuade her father that she alone can break the chain of deaths of maidens in the kingdom. She cannot bear seeing the triumph of evil that marks the Caliph’s face. She will oppose the misfortune that invades the homes of Baghdad and its environs, by offering herself to the ruler in a seditious sacrifice.

Her father objected when he heard his daughter’s proposal calling upon her to reconsider but failing to change her mind. He insisted again, this time smiting the purity of the Arabic language, employing imprecations, spurious, bastardized, scatological words used by the Bedouins in wrath and frolic alike. Shamelessly he marshaled every resource to persuade her. After all, his daughter owed him not only her life but also the luxury, the nobility, her rarefied education. (…)

Despite the Vizier’s protests when faced with the threat of losing his beloved daughter, Scheherazade persisted in this decision, which really involved her entire family. Each member of the Vizier’s clan evaluated in silence the significance of the decreed punishment, the effects that her death would have on their lives.“

 

Pilon
Nélida Piñon (Rio de Janeiro, 3 mei 1937)

 

 

 

De Engelse schrijfster Dodie Smith werd geboren op 3 mei 1896 in Whitefield. Zie ook mijn blog van 3 mei 2009.

 

Uit: The Hundred and One Dalmatians

 

Not long ago, there lived in London a young married couple of Dalmatian dogs named Pongo and Missis Pongo. (Missis had added Pongo’s name to her own on their marriage, but was still called Missis by most people.) They were lucky enough to own a young married couple of humans named Mr. and Mrs. Dearly, who were gentle, obedient, and unusually intelligent-almost canine at times. They understood quite a number of barks: the barks for “Out, please!” “In, please!” “Hurry up with my dinner!” and “What about a walk?” And even when they could not understand, they could often guess-if looked at soulfully or scratched by an eager paw. Like many other much-loved humans, they believed that they owned their dogs, instead of realizing that dogs owned them. Pongo and Missis found this touching and amusing and let their pets think it was true. Mr. Dearly, who had an office in the City, was particularly good at arithmetic. Many people called him a wizard of finance-which is not the same thing as a wizard of magic, though sometimes fairly similar. At the time when this story starts he was rather unusually rich for a rather unusual reason. He had done the Government a great service (something to do with getting rid of the national debt) and, as a reward, had been let off his income tax for life. Also the Government had lent him a small house on the Outer Circle of Regent’s Park-just the right house for a man with a wife and dogs. Before their marriages, Mr. Dearly and Pongo had lived in a bachelor flat, where they were looked after by Mr. Dearly’s old nurse, Nanny Butler. Mrs. Dearly and Missis had also lived in a bachelor flat (there are no such things as spinster flats), where they were looked after by Mrs. Dearly’s old nurse, Nanny Cook. The dogs and their pets met at the same time and shared a wonderfully happy double engagement, but they were all a little worried about what was to happen to Nanny Cook and Nanny Butler. It would be all right when the Dearlys started a family, particularly if it could be twins, with one twin for each Nanny, but until then, what were the Nannies going to do?“

 

dodie_smith
Dodie Smith (3 mei 1896 – 24 november 1990)

 

 

 

De Franse dichter en schrijver Pierre Emmanuel (eig. Noël Mathieu) werd geboren op 3 mei 1916 in Gan (Pyrénées-Atlantiques). Zie ook mijn blog van 3 mei 2007 en ook mijn blog van 3 mei 2008 en ook mijn blog van 3 mei 2009.

 

Uit: La Vie Terrestre

 

« Dans le stupéfiant Jacob de Delacroix que l’on peut voir à Saint-Sulpice, écrit Pierre Emmanuel dans La vie terrestre en 1976, Jacob se rue sur l’Ange qu’il semble s’ouvrir en lui tenant le bras gauche écarté, et l’Ange fléchit sous le poids formidable de cet homme-peuple, de cet homme-humanité. (…) L’Ange reçoit Jacob comme une femme reçoit l’homme : bien qu’il s’arc-boute sur la pointe du pied, il se donne davantage qu’il ne résiste. L’Ange – Dieu ? -, être éternellement jeune, étrangement féminin, danse tandis que l’homme se jette en avant pour le forcer, le pénétrer, passer outre.

Ce Combat avec l’Ange fut pour moi le symbole libérateur qui me tira de l’ambiguïté esthétique. Du fait de la personnalité de Jacob, la plus ambiguë peut-être de l’Écriture, il m’était possible d’assumer la mienne sans voir en elle un obstacle coupable à l’unité : le Combat avec l’Ange, ce sont aussi les noces avec Dieu (…). Voir le tableau me fut une illumination : quelques jours plus tard, je relus l’histoire de Jacob dans la Genèse, et je fus, comme devant l’Orphée ou le Christ de ma jeunesse, empli d’un besoin à demi conscient d’identification. »

 

Emmanuel
Pierre Emmanuel (3 mei 1916 – 24 september 1984)

 

 

 

De Duitse dichter en toneelschrijver August Friedrich Ferdinand von Kotzebue werd in Weimar geboren op 3 mei 1761. Zie ook mijn blog van 3 mei 2007 en ook mijn blog van 3 mei 2009.

 

Gesellschaftslied

 

Es kann ja nicht immer so bleiben
Hier unter dem wechselnden Mond;
Es blüht eine Zeit und verwelket,
Was mit uns die Erde bewohnt.

 

Es haben viel fröhliche Menschen
Lang vor uns gelebt und gelacht;
Den Ruhenden unter dem Rasen
Sei fröhlich dies Gläschen gebracht!

 

Es werden viel fröhliche Menschen
Lang nach uns des Lebens sich freun,
Uns Ruhenden unter dem Rasen
Den Becher der Fröhlichkeit weihn.

 

Wir sitzen so traulich beisammen
Wir haben einander so lieb,
Erheitern einander das Leben;
Ach, wenn es doch immer so blieb’!

 

Doch weil es nicht immer so bleibet,
So haltet die Freunde recht fest;
Wer weiß denn, wie bald uns zerstreuet
Das Schicksal nach Ost und nach West!

 

Und sind wir auch fern von einander,
So bleiben die Herzen doch nah!
Und Alle, ja Alle wird’s freuen,
Wenn Einem was Gutes geschah.

 

Und kommen wir wieder zusammen,
Auf weise verhüllter Bahn,
So knüpfen ans fröhliche Ende
Den fröhlichen Anfang wir an!

 

Kotzebue_w
August von Kotzebue (3 mei 1761 – 23 maart 1819)

 

 

 

 

 

Erik Lindner

De Nederlandse dichter Erik Lindner werd geboren op 3 mei 1968 in Den Haag. Lindner begon op zijn zestiende met het voordragen van gedichten. Hij werkte de eerste jaren dikwijls samen met verschillende muzikanten. Hij debuteerde in 1996 met de bundel “Tramontane”. Hierna publiceerde hij „Tong en trede“ (2000) en „Tafel“ (2004). Hij organiseerde literaire programma’s in ondermeer het Institut Néerlandais in Parijs en was ook als docent schrijven verbonden aan ondermeer de Gerrit Rietveld Academie. Juni 2007 verscheen een bundel eigen werk in Franse vertaling: „Terrain“. Voor de VPRO radio maakte Lindner reportages vanuit verschillende landen: Albania, Canada en Taiwan.  Hij schrijft recensies voor De Groene Amsterdammer, Ons erfdeel, Poëziekrant en De Reactor. Op www.groene.nl/boeken heeft hij een wekelijkse rubriek over poëzie.

De zee is paars

De zee is paars bij Piraeus.

Een vlag kruipt uit de klokkentoren
als de wind draait.

Een man stapt over een hond.
Een vrouw wrijft gebogen over haar ooglid.

In een parapluwinkel valt een paraplu van de toonbank.

Op een smalle tak zit een duif
die erafvalt, fladdert en opnieuw gaat zitten
de bes die te ver op het uiteinde van de twijg zit
de tak die doorbuigt, de kraag die opbolt als de duif verschuift.

Een meisje stapt in de metro met een bureaula.

Op het dikke zand aan de branding
schuift een visser horizontaal zijn hengel uit
een fiets staat naast hem op de standaard.

Hij staat wijdbeens alsof hij plast.
Vogelpootafdrukken in het zand.
De hengel kromt boven de zee.

Erik Lindner (Den Haag, 3 mei 1968)