Jakob Ejersbo, John Pepper Clark, Günter Herburger, Uljana Wolf

De Deense schrijver en journalist Jakob Ejersbo werd geboren in Rødovre op 6 april 1968. Zie ook mijn blog van 6 april 2009.

Uit: Exile (Vertaald door Don Bartlett)

„A metre and a half above me, as I kick off from the sandy bottom with my flippers, the surface of the water is living silvery blue. I turn onto my back and see the luminous underside of the small waves through my goggles. At my approach the small fish silently flee into the coral on the sea bed. It’s over. The summer holidays have come to an end. We’re going to drive my elder sister Alison to Kilimanjaro Airport – she’s catching the plane to England. In a few days I’ll be back at boarding school; without Alison. I kick my way to the surface and suck in air. The world is noisy. I remove my goggles and blink under the water. Salt water – so that no one can see I have been crying.
I walk up the slope. Baobab Hotel is shrouded in silence – the main building with the reception area and the restaurant; bungalows scattered between the baobab trees. We don’t have many guests. Alison is at home packing. She’s going to live with my father’s sister and study hotel management at a school in Birmingham for six months, after which she will do her practical training at a hotel. I lean against the door frame to her bedroom.
‘Are you going to leave me all alone with the codgers?’ I ask.
‘Yes,’ says Alison.
‘They’ll do my head in,’ I say.
‘I’ve got to learn something,’ Alison says. Dad passes in the corridor. I turn my head after him.
‘I haven’t seen England for three years. We’ve lived here for twelve – I’ll end up as a Tanzanian,’ I say aloud. He continues on down the corridor.
‘You’ll get to England soon enough,’ he says without looking back.
‘I bloody need to go now,’ I say. Dad pulls up and eyes me.
‘Calm down now,’ he says. ‘I told you not to swear at home. You can go and visit Alison next year.’

Jakob Ejersbo (6 april 1968 – 10 juli 2008)

Lees verder “Jakob Ejersbo, John Pepper Clark, Günter Herburger, Uljana Wolf” →

Dan Andersson, Erich Mühsam, Georges Darien, Jean-Baptiste Rousseau, Alexander Herzen, Nicolas Chamfort

De Zweedse dichter en schrijver Dan Andersson werd geboren op 6 april 1888 in Skattlösberg (Dalarna). Zie ook mijn blog van 6 april 2009 en ook mijn blog van 6 april 2010.

Uit: Svarta visor (Fragment, vertaald door Klaus-Rüdiger Utschick)

Um den Bettler von Luossa saß das ganze Dorf im Ring
und am Lagerfeuer hörte seinen Sang
über Bettler, über Tippler, über manches Wunderding
und seine Sehnsucht eine ganze Mondnacht lang:

„Irgendetwas hinter Bergen, jenseits Blumen und Gesängen,
irgendetwas hinter Sternen und dem heißen Herzen mein —
hört ihr? — etwas raunt und flüstert, will mich locken und bedrängen:
‘Komm zu uns, denn diese Erde kann dein Reich nicht länger sein.’

Oftmals lauschte ich ganz still dem leisen Wogenschlag am Strand,
und es rauschte still das wilde Meer im Traum,
und die Brandung warf mich sanft in jenes formenlose Land,
wo die Liebsten, die wir kannten, haben Raum.

Für ein ewig wildes Sehnen haben Mütter uns geboren,
aus den Wehen der Geburt stieg unser erster Jammerlaut,
und zu Gaukelspiel und Taumel hat die Erde uns erkoren,
als wir spielten Elch und Löwe, Bettler, Schmetterling und Gott.

Dan_Andersson_1917
Dan Andersson (6 april 1888 – 16 september 1920)

Lees verder “Dan Andersson, Erich Mühsam, Georges Darien, Jean-Baptiste Rousseau, Alexander Herzen, Nicolas Chamfort” →

Brigitte Schwaiger, Julien Torma, Levon Shant, Aasmund Olavsson Vinje

De Oostenrijkse schrijfster Brigitte Schwaiger werd geboren op 6 april 1949 in Freistadt. Zie ook mijn blog van 6 april 2007 en ook mijn blog van 6 april 2009 en ook mijn blog van 6 april 2010.

Uit: Reisen mit dem Neunundvierziger

„Vielleicht noch zum Sacher und mich mit einer Gräfin verwechseln lassen, was mir einmal geschah. Es ist 1979 gewesen, als ich im Hotel Sacher etwas abzuholen hatte. Dort saß Paul Wittgenstein, der Cousin des Philosophen Ludwig Wittgenstein, im Foyer. Er trug keine Schuhe, denn die wurden gerade geputzt. Paul Wittgenstein litt an der manisch-depressiven Krankheit, womit wir beim Thema wären. Paul Wittgenstein soll seiner Familie auf die Nerven gegangen sein mit seiner Krankheit. In der Manie tut einer, was ihm gerade einfällt, und er hört nicht auf. Bis sie merken, dass er eine Manie hat, und dann zwingen sie ihn mehr oder weniger, ins Spital zu gehen. Früher hat man Zwangsjacken gegeben, Arme hineingesteckt, hinten zugebunden. Heute gibt man Medikamente. Dann tritt eine Phase der Beruhigung ein, und zur Sicherheit wird man meist auch “weggesperrt”. Also, ein Beruhigungsmittel, dann ein spezielles Medikament, und die Patientin sabbert, wenn sie wieder herumgeht, es tropft ihr der Speichel von der Unterlippe, ich glaube, ich habe das schon beschrieben. Dann erfolgt eine Phase der Depression, das ist notwendig, sagt man, damit der Patient dann aus der Tiefe der Sinnlosigkeitsgefühle wieder in die Höhe kommt, aber eine Manie darf es nicht werden. Zu Hause soll er, soll sie dann brav die Medikamente nehmen. Jedem wäre die Manie lieber, nur endet sie halt so, dass einer oder eine nicht mehr Herr, Herrin seiner, ihrer Sinne ist.

Bei uns im Bezirk waren mehrere schon auf der Baumgartner Höhe. Man trifft einander in der Kaiserstraße, in der Westbahnstraße, Zieglergasse, Neubaugasse, man grüßt einander oder auch nicht: Es möchte nicht jeder, jede dadurch, dass er, sie alte Bekannte trifft, an Steinhof erinnert werden, es schauen also einige weg.“

Brigitte Schwaiger (6 april 1949 – 26 juli 2010)

Lees verder “Brigitte Schwaiger, Julien Torma, Levon Shant, Aasmund Olavsson Vinje” →

Kazim Ali

De Amerikaanse dichter, schrijver en essayist Kazim Ali werd geboren op 6 april 1971 in Croydon, Engeland. Hij behaalde zijn Bachelor of Arts (1993) en Master of Arts (1995) in Albany (NY) en zijn Master of Fine Arts aan de New York University in 2001.KazimisAliisde schrijver vantwee bundels poëzie,The Far Mosque (2005) enThe Fortieth Day (2008). Als vertalerpubliceerde hijWater’s Footfall doorSohrabSepehri(2011).Verder schreef hij de romansQuinn’s Passage (2005) en The Disappearance of Seth (2009),BrightFelon: Autobiography and Cities (2009) en Orange Alert: Essays on Poetry, Art and the Architecture of Silence (2010), enFasting for Ramadan,2011.Hij isassistent-professorCreativeWritingaan het OberlinCollege endoceert aan deUniversity of SouthernMaine.Zijn werk isin veletijdschriften, zoals Best American Poetry 2007, American Poetry Review en de Boston Review gepubliceerd. Daarnaast is hij medeoprichter van uitgeverij Nightboat Books.

Uit: The Disappearance of Seth

„A week after the Manhattan sky revised itself and he had to abandon work on the building he was redesigning, a building that was now underneath tons of debris and ash, Saif meets Zel in a cafe near Washington Square, the air washing its hands with the thick quilt of ash, scraps of paper, dirt, a glittering net that billows.
Flesh leaking into me. A person casts themselves into the sky and dissolves. A theory Saif remembers reading about: that a person falling from a great height dies before hitting the ground: scares himself to death.
Unproveable.
Or the soul is like smoke. Likes that idea. A person casts himself into the clouds and the soul disperses. Maybe the soul is like water and once in the air, the soul can condense on any available surface, like a window, or a drinking glass.
Can rain down again into him.
The night can rain down again into him.
A night raining orange and ruin. The blue day cut with it.
He was like that: drinking the air and letting it burn his inside.
Zel doesn’t think it could happen like that. “They didn’t jump, Saif. I read in the paper that it was the change in air pressure due to the burning jet fuel. The windows were blown out and the people were pulled from the building into the air.”
Saif thnks two things at once, grotesque and sublime: first Gibreel and Saladin, falling from Rushdie’s airplane: bits of ash from the end of a cigar; and then: how strange that the sky pulled the people into itself.
Is he still human that he can think poetically about monstrosity?”

Kazim Ali (Croydon, 6 april 1971)

Georg Trakl werd op 3 februari 1887 in het conducteurshuis aan de Waagplatz 2 in Salzburg geboren. Zijn vader, Tobias Trakl, was een handelaar in ijzerwaren en zijn moeder, die ook psychische problemen had, was Maria Catharina Trakl, (meisjesnaam Halik). Voorts had hij nog drie broers en drie zussen. Margarethe (doorgaans Grethe genoemd) stond hem het naast, zelfs zodanig dat sommigen een incestueuze verhouding vermoeden. Zijn jeugd bracht hij door in Salzburg. Vervolgens bezocht hij van 1897 tot 1905 het humanistische gymnasium. Om toch een academische opleiding te kunnen volgen, werkte hij tot 1908 in de praktijk bij een apotheker. Sommigen vermoedden dat hij dit vooral deed om zichzelf opiaten te kunnen verschaffen. Bij het uitbreken van WO I werd Trakl als medicus naar het front in Galicië (heden ten dage in Oekraïne en Polen) gestuurd. Zijn gemoedsschommelingen leidden tot geregelde uitbraken van depressie, die verergerd werden door de afschuw die hij voelde voor de verzorging van de ernstig verwonde soldaten. De spanning en druk dreven hem ertoe een suïcidepoging te ondernemen, welke zijn kameraden nochtans verhinderden. Hij werd in een militair ziekenhuis opgenomen in Kraków, alwaar hij onder strikt toezicht geplaatst werd.Trakl verzonk daar in nog zwaardere depressies en schreef Ficker om advies. Ficker overtuigde hem ervan dat hij contact moest opnemen met Wittgenstein, die inderdaad op weg ging na Trakls bericht te hebben ontvangen. Op 4 november 1914, drie dagen voordat Wittgenstein aan zou komen, overleed hij echter aan een overdosis cocaïne

Paul Celan werd onder de naam Paul Antschel op 23 november 1920 geboren in Czernowitz, toentertijd de hoofdstad van de Roemeense Boekovina, nu behorend bij de Oekraïne. Paul Celans ouders waren Duitssprekende joden die hun zoon joods opvoedden en hem naar Duitse christelijke scholen stuurden. In 1942 werden Celans ouders door de Duitse bezetter naar een werkkamp gedeporteerd en daar vermoord. Hijzelf wist aanvankelijk onder te duiken, maar moest vanaf juli 1942 in een werkkamp dwangarbeid verrichten. Celan overleefde de oorlog. Via Boekarest en Wenen vestigde Celan zich in 1948 in Parijs. Daar was hij werkzaam als dichter, vertaler en doceerde hij aan de prestigieuze Ecole Normale Supérieure. Vermoedelijk op 20 april 1970 beëindigde hij zijn leven zelf door in de Seine te springen.

Simon Vestdijk (Harlingen, 17 oktober 1898 – Utrecht, 23 maart 1971) was een Nederlands romancier, dichter, essayist en vertaler. Zijn jeugd te Harlingen en Leeuwarden beschreef hij later in de Anton Wachter-cyclus. Van jongs af aan logeerde hij regelmatig bij zijn grootouders in Amsterdam, waar hij zich in 1917 aan de Universiteit van Amsterdam inschrijft als student in de medicijnen. Tijdens zijn studie die van 1917 tot 1927 duurde, leerde hij Jan Slauerhoff kennen.Tot 1932 is hij als arts in praktijken door heel Nederland werkzaam. In 1932 volgt zijn officiële schrijversdebuut met de uitgave van de bundel Verzen in De Vrije Bladen. Doorslaggevend voor Vestdijks uiteindelijke keuze voor de literatuur is zijn ontmoeting in 1932 met Eddy Du Perron en Menno ter Braak. Deze ontmoeting had tot resultaat dat hij redactielid werd van het tijdschrift Forum Kort daarop, in 1933, wordt zijn eerste novelle, De oubliette, uitgegeven. In hetzelfde jaar schrijft hij Kind tussen vier vrouwen, dat, eerst geweigerd door de uitgever, later de basis zal vormen voor de eerste drie delen van de Anton Wachter-romans. In 1951 ontvangt Vestdijk de P.C. Hooftprijs voor zijn in 1947 verschenen roman De vuuraanbidders. In 1957 wordt hij voor het eerst door het PEN-centrum voor Nederland voorgedragen voor de Nobelprijs voor de Literatuur, die hij echter nooit zal krijgen. Op 20 maart 1971 wordt hem de Prijs der Nederlandse Letteren toegekend, maar voor hij deze kan ontvangen overlijdt hij op 23 maart te Utrecht op 72-jarige leeftijd. Vestdijk was auteur van ca. 200 boeken. Vanwege deze enorme productie noemde de dichter Adriaan Roland Holst hem ‘de man die sneller schrijft dan God kan lezen’. Andere belangrijke boeken van Simon Vestdijk zijn: “Kind van stad en land” (1936), “Meneer Visser’s hellevaart” (1936), “Ierse nachten” (1946), “De toekomst de religie” (1947), “Pastorale 1943” (1948), “De koperen tuin” (1950), “Ivoren wachters” (1951), “Essays in duodecimo” (1952) en “Het genadeschot” (1964).

Thomas Mann, de jongere broer van Heinrich Mann, werd geboren op 6 juni 1875 in Lübeck. Hij was de tweede zoon van de graankoopman Thomas Johann Heinrich Mann welke later één van de senatoren van Lübreck werd. Zijn moeder Julia (geboren da Silva-Bruhns) was Duits-Braziliaans van Portugees Kreoolse afkomst. In 1894 debuteerde Thomas Mann met de novelle “Gefallen”. Toen Thomas Mann met 21 jaar eindelijk volwassen was en hem dus geld van zijn vaders erfenis toestond – hij kreeg ongeveer 160 tot 180 goldmark per jaar – besloot hij dat hij genoeg had van al die scholen en instituties en werd onafhankelijk schrijver. Kenmerkend voor zijn stijl zijn de ironie, de fenomenale taalbeheersing en de minutieuze detailschildering. Manns reputatie in Duitsland was sterk wisselend. Met zijn eerste roman, Buddenbrooks (1901), had hij een enorm succes, maar door zijn sceptische houding tegenover Duitsland na de Eerste Wereldoorlog veranderde dit volledig. Stelde hij zich tot aan de jaren twintig apolitiek op (Betrachtungen eines Unpolitischen, 1918), meer en meer raakte hij bij het Politiek gebeuren betrokken. Zijn afkeer van het nationaal socialisme groeide, zijn waarschuwingen werden veelvuldiger en heftiger. In 1944 accepteerde hij het Amerikaanse staatsburgerschap. Tussen 1943 en 1947 schreef Mann Doktor Faustus (zie Faust), de roman van de ‘Duitse ziel’ in de gecamoufleerd geschilderde omstandigheden van de 20ste eeuw. In 1947 bezocht hij voor het eerst sinds de Oorlog Europa, twee jaar later pas Duitsland. In 1952 vertrok hij naar Zwitserland. Op 12 augustus 1955 stierf hij in Zürich. Twintig jaar na zijn dood, in aug. 1975, is zijn literaire nalatenschap geopend: dagboekaantekeningen van 15 maart 1933 tot 29 juli 1955, alsmede notities uit de jaren 1918 tot en met 1921.Belangrijke werken zijn: Der Zauberberg, Der Tod in Venedig, Dokter Faustus , Joseph und seine Brüder en Die Bekenntnisse des Hochstaplers Felix Krull

De Nederlandse dichter Jakobus Cornelis Bloem werd geboren op 10 mei 1887 in Oudshoorn. Bloem stamde uit een stijlvolle, patricische familie. Op 12 mei 1921 verscheen eindelijk Het verlangen, vooral dank zij de krachtdadige hulp van zijn vriend Jan van Krimpen, die ook de typografie verzorgde In 1925 ontmoette Bloem de 19-jarige Clara Eggink. Het volgende jaar trouwden zij. Vrijwel tegelijk met de geboorte van hun zoon Wim op 8 september 1927 werd Bloem ontslagen bij de NRC. In mei 1928 werd Bloem benoemd tot griffier aan het kantongerecht De Lemmer, uit welk ‘Friesch Cayenne’ hij in 1931 werd overgeplaatst naar Breukelen. Afgezien van kleine opflakkeringen in 1924/25 en 1929 (samen vijf verzen), duurde het tot 1930 voor hij weer ‘aan de schrijverij’ raakte. Dit resulteerde in het jaar daarop in de bundel Media vita. Tussen 1934 en 1937, maar vooral in dat laatste jaar, schreef Bloem de verzen die uitkwamen als De nederlaag. Zijn Verzamelde gedichten verschenen in 1947, al spoedig enige malen herdrukt, en daarmee kwam eindelijk ook de officiële erkenning van zijn dichterschap: Constantijn Huygens-prijs (1949), P.C. Hooftprijs (1952), en ten slotte de grote Prijs der Nederlandse Letteren (1965). Na een langdurige ziekte die hem volstrekt hulpbehoevend maakte, overleed Bloem op 10 augustus 1966. Hij werd begraven in Paasloo (Overijssel).

Rilke werd op 4 december 1875 geboren in Praag. Hij had al naam gemaakt als dichter met zijn bundels Das Stundenbuch en Das Buch der Bilder, toen hij de literaire wereld versteld deed staan en wereldfaam verwierf met de publicatie van zijn twee delen Neue Gedichte in 1907 en 1908. Hij verzamelde daarin het beste werk uit een van zijn vruchtbaarste periodes, die hij grotendeels doorbracht in Parijs. Rilke was daar diep onder de indruk gekomen van Rodin, bij wie hij een tijdlang in dienst was als particulier secretaris. Rodin, zei hij later, had hem leren kijken. Dit kijken kwam neer op intense concentratie, om het mysterie te kunnen zien ‘achter de schijnbare werkelijkheid’. Latere en rijpere werken als Duineser Elegien (1912-1923) en het ronduit schitterende Die Sonette an Orfeus (1924) illustreren Rilkes metafysische visie op het onzegbare, dat haar verwoording vindt in een hermetische muzikale taal. Op 29 december 1926 overlijdt Rilke in het sanatorium in Val-Mont aan de gevolgen van leukemie. Enkele dagen later wordt hij, overeenkomstig zijn wens, begraven op het kerkhof van Raron.

K.P. Kavafis werd als kind van Griekse ouders, afkomstig uit Konstantinopel, geboren in 1863 in Alexandrië (tot vandaag een Griekse enclave) waar hij ook het grootste deel van zijn leven woonde en werkte. Twee jaar na de dood van zijn vader verhuist het gezin in 1872 naar Engeland om na een verblijf van vijf jaar naar Alexandrië terug te keren. Vanwege ongeregeldheden in Egypte vlucht het gezin in 1882 naar Konstantinopel, om na drie jaar opnieuw naar Alexandrië terug te gaan. In de jaren die volgen maakt Kavafis reizen naar Parijs, Londen en in 1901 zijn eerste reis naar Griekenland, in latere jaren gevolgd door nog enkele bezoeken. Op de dag van zijn zeventigste verjaardag, in 1933 sterft Kavafis in Alexandrië. De roem kwam voor Kavafis pas na zijn dood, dus postuum. Deels is dat toe te schrijven aan zijn eigen handelswijze. Hij was uiterst terughoudend met de publicatie van zijn gedichten, liet af en toe een enkel gedicht afdrukken in een literair tijdschrift, gaf in eigen beheer enkele bundels met een stuk of twintig gedichten uit en het merendeel van zijn poëzie schonk hij op losse bladen aan zijn beste vrienden.