De Engelse dichter, schrijver en activist Edward Carpenter werd geboren op 29 augustus 1844 in Hove, in de buurt van Brighton. Zie ook alle tags voor Edward Carpenter op dit blog en ook mijn blog van 29 augustus 2010
All Night Long
All night long in love, in the darkness, passing through your lips, my love—
Breathing the same breath, being folded in the same sleep, losing sense of Me and Thee,
Into empyreal regions, beloved of the gods, united, we ascend together.
Then in the morning on the high hill-side in the sun, looking down upon the spires of the larches and Scotch firs,
Mortal, we tread again the earthy floor.
O Earth, the floor of heaven—
O Sun, shining aloft in the sky so pure—
O children of the sun, ye flowers and streams, and little mortals walking the earth for a time—
And we too gazing for a time, for a time, for a time, into each other’s eyes.
April
O APRIL, month of Nymphs and Fauns and Cupids,
Month of the Sungod’s kisses, Earth’s sweet passion,
Of fanciful winds and showers;
Apollo, glorious over hill and dale
Ethereally striding; grasses springing
Rapt to his feet, buds bursting, flowers out-breathing
Their liberated hearts in love to him.
(The little black-cap garrulous on the willow
Perching so prim, the crested chaffinch warbling,
And primrose and celandine, anemone and daisy,
Starring the tender herb which lambs already nibble.)
Month of all-gathering warmth,
Of breathless moments, hotter and hotter growing-
Smiles turned to fire, kisses to fierce earnest-
Of sultry swoons, pauses, and strange suspense
(Clouds and daemonic thunder through the blue vault threateningly rolling):
Then the delirious up-break- the great fountains of the deep, in Sex,
Loosened to pouring failing rushing waters;
Shafts of wild light; and Sky and Earth in one another’s arms
Melted, and all of Heaven spent in streams of love
Towards the Loved one.
Edward Carpenter (29 augustus 1844 – 28 juni 1929)
Hier met vriend George Merrill (links)
De Zwitserse dichter, schrijver en vertaler Herbert Meier werd op 29 augustus 1928 in Solothurn geboren. Zie ook alle tags voor Herbert Meier op dit blog en ook mijn blog van 29 augustus 2010.
Weggefegt über Nacht
Weggefegt über Nacht
meine Wörter,
die gestern noch lichtvoll waren.
Durch die Schluchten meiner Stadt
flattern jetzt Flederhunde
und reissen mit ihren Zähnen
die letzten fliegenden Silben,
und Joker, weissgeschminkt
und rot ihre Lefzen,
zum Grinsen geboren,
zum Lästern bestellt,
rattengrau
schleichen hinter mir her,
Wortreste verzehrend,
die in ihren Hälsen verwesen.
Tabula rasa
ihres Gottes,
der längst sein Kartenspiel
denen überliess,
die es zynisch mischen
nach Spass und Laune.
Was einst Figuren waren
des Lebens noch,
sind jetzt tote Scheine,
mit denen sie wuchern
tauschgeschäftlich um nichts.
Seitdem geht man
blinden Wegweisern nach
und handelt
mit esoterischem Licht.
Wer es kauft, gerät
nach wenigen Tagen schon
in den Bann neuer Finsternis.
Die Wörter im Umlauf,
die wenigen noch,
sind Wechsel, ungedeckt,
fliegende Valuten;
sie werden von Geiern geschlagen,
die herabstürzen
aus anderen Höhen,
wo ein Wort wohnt,
wie es heisst,
das nicht vergeht.
Herbert Meier (Solothurn, 29 augustus 1928)
Solothurn
De Nederlandse dichter, schrijver en criticus Jacques Kruithof werd geboren in Rotterdam op 29 augustus 1947. Zie ook alle tags voor Jacques Kruithof op dit blog en ook mijn blog van 29 augustus 2010
Uit: II Herman Gorter (Herman Gorter en Henriëtte Roland Holst in hun tijd)
“Nog in De arbeidersraad, een gedichtenreeks uit 1925 die bij zijn geboorte begint, (Verlatende mijn Moeder’s jonge lijf), bezong hij Karl Marx als degene die hem uit‘alle nevels’ van een vorig bestaan heeft verlost.
Een kentering, een breuk met het verleden en met Tachtig, kun je in Gorters werk moeilijk over het hoofd zien, zelfs wanneer je, als de argeloze lezer hierboven, zijn Kritiek op de litteraire beweging van 1880 niet onder ogen hebt gehad. Maar mensen verschieten nooit zo van kleur of ze blijven herkenbaar: de Gorter die in 1890 aan ‘een litteratuurziekte’ leed bij het schrijven van zijn Verzen uit dat jaar(4), meent in 1897, zo pas bekeerd, dat het ‘de Poëzie was, die mij leerde, hoe ik misschien tot beter inzicht en geluk komen kon’, en in 1905, als aangespoelde drenkeling, dat het de poëzie was ‘die mij leidde’. In al zijn schijngestalten is Herman Gorter dichter geweest, en poëzie zijn wijze van spreken. Nog maar nauwelijks proseliet geworden, schreef hij aan Frank van der Goes, op 9 mei 1897: ‘Ik heb nu het Kapitaal van Marx herhaalde malen met de grootste aandacht gelezen, en ik voel grooten lust om te probeeren om van de hoofdzaken een voor arbeiders, en in het algemeen menschen die socialisten moeten worden, duidelijk en scherp overzicht er van te geven’(5). Nog voor hij het in de vingers heeft, wil hij er al over schrijven, misschien eerst een pamflet, later stellig poëzie.
Plus ca change, plus c’est la même chose: de tweede Gorter mag een broertje dood gehad hebben aan de eerste, en betreurd hebben ‘dat mijne maatschappelijke waarnemingen klein en armoedig van inhoud waren’, ze bleven naaste familie. De neofiet benadrukt zijn bekering en voorafgaand falen; Gorter heeft eigenhandig zijn dichterschap in een oud en een nieuw testament opgesplitst.”
Jacques Kruithof (29 augustus 1947 – 7 maart 2008)
Herman Gorter (met strohoed) en Henriette Rolmd Holst (tweede van rechts)
De Algerijnse dichter en schrijver Djamel Amrani werd geboren in Sour El-Ghozlane op 29 augustus 1935. Zie ook alle tags voor Djamel Amrani op dit blog en ook mijn blog van 29 augustus 2010
L’infernal déploiement
L’infernal déploiement
des armes
l’obsession de nos dérives
le regard ébaubi
d’abstraites injonctions
Quelle coulée exquise
me ranime
dans la transparence
de l’Arbre?
Semailles et brûlis qui
fourbissent nos dévotions
L’ortie qui inonde mon lit
la piété de la chair
l’épitaphe au goût de cendres
qui ré-édite ma naissance.
Le triomphe qui s’érige en certitudes
Le triomphe qui s’érige en certitudes
L’altération des alibis
Nos frissons combustibles
jusqu’au ri
tuel
de nos remparts
et les rumeurs qui propagent
l’équarrissement
de la cité nouvelle
Au-delà la dissolution
d’astres bleus
sur paysage fécondé.
Djamel Amrani (29 augustus 1935 – 2 maart 2005)
De Franse schrijver en criticus Valery Nicolas Larbaud werd geboren op 29 augustus 1881 in Vichy. Zie ook alle tags voor Valery Larbaud op dit blog en ook mijn blog van 29 augustus 2010
Scheveningue, Morte-Saison
Dans le clair petit bar aux meubles bien cirés,
Nous avons longuement bu des boissons anglaises;
C’était intime et chaud sous les rideaux tirés.
Dehors le vent de mer faisait trembler les chaises.
On eût dit un fumoir de navire ou de train :
J’avais le cœur serré comme quand on voyage;
J’étais tout attendri, j’étais doux et lointain;
J’étais comme un enfant plein d’angoisse et très sage.
Cependant, tout était si calme autour de nous!
Des gens, près du comptoir, faisaient des confidences.
Oh, comme on est petit, comme on est à genoux,
Certains soirs, vous sentant si près, ô flots immenses!
Madame Tussaud’s
Il me semble que toute la sagesse du monde
Est dans les yeux de ces bonshommes en cire.
Je voudrais être enfermé là toute une nuit,
Une nuit d’hiver, par mégarde,
Surtout dans la salle des criminels,
Des bons criminels en cire,
Faces luisantes, yeux ternes, et corps — en quoi?
Mais, est-ce que ça leur ressemble vraiment?
Alors pourquoi les a-t-on enfermés, électrocutés ou
pendus,
Pendant que leur image muette reste ici?
Avec des yeux qui ne peuvent pas dire les horreurs
souffertes,
Mais qui rencontrent des yeux partout, sans fin, sans
fin.
Les ferment-ils au moins la nuit?
Valery Larbaud (29 augustus 1881 – 2 februari 1957)