De Vlaamse dichter Frédéric Leroy werd geboren op 2 december 1974 in Blankenberge. Zie ook alle tags voor Frédéric Leroy op dit blog.
De zwangerschap
van mevrouw Alighieri
Maand 1
god neemt een bad
Mijn god, meer nog dan van uitregenen
in de douche geniet jij van een ligbad,
leg jij, oceaanheerser, loom je torso
te weken in lauw, amniotisch vocht,
met je tenen als sidderalen gekruld
rondom de badstopketting, je knieën
als kliffen uit het sop, orchestreer je
een odyssee – vanuit zeemeeuwperspectief
bedenk je monsters in de schuimkoppen,
bestuur je knisperende blastomeren,
goedaardige blaasjes op het watervlies.
Vooruit, dwaze piraat, laat varen
die hoop op onsterfelijkheid en kaap,
de kling geklemd tussen de tanden
en met schattenjachten opgetekend
in het logboek van je gedachten
die zwalpende éénmanssloep,
een schuimpje dat aanzwelt
tot een nieuwe wereld.
***
Er zit een ezelskaakbeen verborgen
in de noordenwind en het klieft en sist er
als een slang, een willekeurige god
die het tot mens wil schoppen
daalt (zo beweren kwade tongen)
door alle negen hellekringen
negen maanden lang
en wordt geboren
uit een vrouw.
Kijk om je heen, ook jij bevindt je
met je doorweekte rimpelvoeten
nu al in het voorgeborchte
je hart is groot
als papaverzaad.
Frédéric Leroy (Blankenberge, 2 december 1974)
De Amerikaanse schrijfster Ann Patchett werd geboren in Los Angeles op 2 december 1963. Zie ook alle tags voor Ann Patchett op dit blog.
Uit: State Of Wonder
“The dead were dead were dead were dead and still Marina Singh did not have to shut her eyes to see Anders Eckman eating an egg salad sandwich in the employee cafeteria as he had done with great enthusiasm every day she had known him.
“Don’t you read the reports on cholesterol?” she would ask, always willing to play the straight man.
“I write the reports on cholesterol,” Anders said, running his finger around the edge of his plate.
Mr. Fox lifted his glasses, pressed his folded handkerchief against the corners of his eyes. “Read the letter,” he said.
She did not read it aloud.
Jim Fox,
The rain has been torrential here, not unseasonable yet year after year it never ceases to surprise me. It does not change our work except to make it more time-consuming and if we have been slowed we have not been deterred. We move steadily towards the same excellent results.
But for now this business is not our primary concern. I write with unfortunate news of Dr. Eckman, who died of a fever two nights ago. Given our location, this rain, the petty bureaucracies of government (both this one and your own), and the time sensitive nature of our project, we chose to bury him here in a manner in keeping with his Christian traditions. I must tell you it was no small task. As for the purpose of Dr. Eckman’s mission, I assure you we are making strides. I will keep what little he had here for his wife, to whom I trust you will extend this news along with my sympathy. Despite any setbacks, we persevere.
Annick Swenson”
Ann Patchett (Los Angeles, 2 december 1963)
De Nederlandse dichter en schrijver Hein (Hendrik Jan) Boeken werd geboren in Amsterdam op 2 december 1861. Zie ook alle tags voor Hein Boeken op dit blog.
Februari-morgen in ’t woud
Wat macht’ge dromer en al-muzikant
En beelder heeft zijn tent weer opgeslagen
En weer betrokken na de winter-dagen?
Of sliep hij toen ook op het barre zand
En in ’t nat loof, door koude onaangerand
Of vocht, hij, die het alles kon verdragen:
De koele hoogt’, de felle wanhoops-vlagen
Der Onbetembre, haar zo nauw verwant?
En heeft hij haar bedwongen en verwonnen
Door macht’ge min en steigerende gloed,
Dat ons nu wachten harmonien-stromen,
Waarover lichte melodieën komen?
Of blijft het nog een worsteling, verwoed,
Wat nu ons dunkt een hoge vreê, begonnen?
Nieuw Amsterdam
In jonge wijk van de oude stad gekomen
Waar eind’loos straat aan nieuwe straat zich reit,
En langs de banen steenloos geplaveid,
De nieuwe wagens zonder paarden stromen,
Gevalt mij vaak een vreemde droom te dromen
Door een verwisseling van tijd en tijd,
Dat zij, die ‘k ging door ’t lange leven kwijt,
Mij konden hier, weer levend, tegen komen.
Ja, als ik zie in Babyloonse maten,
De mensen-nestjes staap’len zich tot straten
Naar de eeuw’ge drang van liefde en leed gebood,
Is ’t mij als deelde ik in der toekomst groeien,
Als kon ik nog in de oude liefde bloeien
Met wie vóór mij naar ’t scheem’rig rijk ontvlood.
Hein Boeken (2 december 1861 – 19 oktober 1933)
Portret door Willem Witsen, voor 1923
De Amerikaanse schrijver Thomas Coraghessan Boyle werd geboren op 2 december 1948 in Peekskill, New York. Zie ook alle tags voor T. C. Boyle op dit blog.
Uit: If the River Was Whiskey
“Limp raddichio.”
“Sorry fugu.”
“A blasphemy of baby lamb’s lettuce, frisee, endive.”
“A coulibiac made in hell.”
For six months he knew her only by her by-line, Willa Frank–and by the sting of her adjectives, the derisive thrust of her metaphors, the cold precision of her substantives. Regardless of the dish, despite the sincerity and ingenuity of the chef and the freshness or rarity of the ingredients, she seemed always to find it wanting. “The duck had been reduced to the state of the residue one might expect to find in the nether depths of a funerary urn”; “For all its rather testy piquancy, the orange sauce might just as well have been citron preserved in pickling brine”; “Paste and pasta. Are they synomous? Hardly. But one wouldn’t have known the difference at Udolpho’s. The ‘fresh’ angel hair had all the taste and consistency of mucilage.”
Albert quailed before those caustic pronouncements, he shuddered and blanched and felt his stomach drop like a croquette into a vat of hot grease. On the morning she skewered Udolpho’s, he was sitting over a cup of reheated espresso and nibbling at a wedge of hazelnut dacquoise that had survived the previous night’s crush. As was his habit on Fridays, he’d retrieved the paper from the mat, got himself a bite, and then, with the reckless abandon of a diver plunging into an icy lake, turned to the “Dining Out” column. On alternate weeks, Willa Frank yielded to the paper’s other regular reviewer, a big-hearted, appreciative woman by the name of Leonora Merganser, who approached every restaurant like a mother of eight feted by her children on Mother’s Day, and whose praise gushed forth in a breathless salivating stream that washed the reader out of his chair and up against the telephone stand, where he would dial frantically for a reservation. But this was Willa Frank’s week. And Willa Frank never liked anything.”
T. C. Boyle (Peekskill, 2 december 1948)
Cover
De Amerikaanse schrijver George Saunders werd geboren op 2 december 1958 in Chicago. Zie ook alle tags voor George Saunders op dit blog.
Uit: Tenth of December
“Later, imagining them in their death throes, taking pity on them, he would come back, move the rock.
Blimey, one of them might say from withal. Thanks, guv’nor. You are indeed a worthy adversary.
Sometimes there would be torture. They would make him lie on his back looking up at the racing clouds while they tortured him in ways he could actually take. They tended to leave his teeth alone. Which was lucky. He didn’t even like to get a cleaning. They were dunderheads in that manner. They never messed with his peen and never messed with his fingernails. He’d just abide there, infuriating them with his snow angels. Sometimes, believing it their coup de grâce, not realizing he’d heard this since time in memorial from certain in-school cretins, they’d go, Wow, we didn’t even know Robin could be a boy’s name. And chortle their Nether laughs.
Today he had a feeling that the Nethers might kidnap Suzanne Bledsoe, the new girl in homeroom. She was from Montreal. He just loved the way she talked. So, apparently, did the Nethers, who planned to use her to repopulate their depleted numbers and bake various things they did not know how to bake.
All suited up now, NASA. Turning awkwardly to go out door.
Affirmative. We have your coördinates. Be careful out there, Robin.
Whoa, cold, dang.
Duck thermometer read ten. And that was without windchill. That made it fun. That made it real. A green Nissan was parked where Poole dead-ended into the soccer field. Hopefully the owner was not some perv he would have to outwit.”
George Saunders (Chicago, 2 december 1958)
De Duitse schrijver Botho Strauß werd geboren op 2 december 1944 in Naumburg an der Saale. Zie ook alle tags voor Botho Strauß op dit blog.
Uit: Die Unbeholfenen
„Dieser mißwüchsige Albrecht könnte bald schon dein bester Freund hier sein! So pochte das Herz vor lauter Sympathie, als ich mit ihm die ersten Worte wechselte. Seine Aufmerksamkeit, seine Vorsicht und Güte – alles Vorteilhafte an ihm hatte ich im Nu ermittelt, mit
der Gemütssonde des ängstlichen Neuankömmlings.
Er wird dir immer eine Zuflucht bieten wird dir zur Seite sein bei all den Ungewißheiten und Mißverständnissen, die vielleicht unvermeidlich sind bei einer so plötzlichen Entscheidung für einen anderen Menschen.
Mein bester Freund würde dieser Albrecht sogar bleiben über den Tag hinaus, an dem seine schöne Schwester und ich kein Paar mehr wären.
Dann traten aus ihren Zimmern im hinteren Korridor die beiden jüngeren Schwestern meiner Nadja, ein Zwillingspaar, wenn auch offenkundig nicht eineiig, kaum älter als Mitte zwanzig. Sie
verwickelten mich gleich auf unbefangene Weise in ihre behende Unterhaltung und wollten mich mit flinken Fingerspielen an ihren Rätseln beteiligen. Es gab meinerseits ein paar ungeschickte Versuche, mitzutun, bis ich merkte, daß die eine der Schwestern taub war und die andere lediglich bemüht, mir diesen Umstand in einfacher Zeichensprache mitzuteilen, ohne das Taubstummenalphabet zu benutzen. Nicht zuletzt um zu prüfen, ob mit mir auf diese behelfsmäßige Weise eine Verständigung möglich sei. Ich zeigte aber mein Bedauern, zuckte die Achseln und wechselte stattdessen mit beiden einen kräftigen Händedruck, der beinahe
einem Paktschluß glich.
In diesem Moment – bei der Begrüßung der Zwillinge – war mir, als spürte ich die vielen falschen Hände, die ich in meinem Leben gefaßt hatte, in Windeseile, Druck für Druck, durch meine Rechte laufen wie einen zurückgespulten Film. Die unzähligen verkrampften und schlappen Begrüßungen, in die ich eingewilligt hatte, die unzähligen Handschläge, die ich mit heuchlerischen und verräterischen Menschen getauscht hatte und mit solchen, die mir mit Vorbehalt oder schlecht verhohlenen Hintergedanken begegnet waren, darunter auch Frauen, die mir gar keine Hand geben konnten, sondern nur ihre lasche, kraftlose Pfote.“
Botho Strauß (Naumburg, 2 december 1944)
Portret door Bertram Steiner, z.j.
De Franse schrijver Jacques Lacarrière werd geboren op 2 december 1925 in Limoges. Zie ook alle tags voor Jacques Lacarrière op dit blog.
Uit: Chemin faisant
« Je me disais : moi aussi j’aurai mon livre des chemins, mon bréviaire des sentes, mon évangile des herbes et des fleurs, bref ma bible des routes et La Divine Comédie me parut bien convenir. J’avais depuis longtemps envie de la relire. Mais très vite, je finis par oublier le livre, ne plus penser à lui ou y penser comme à un compagnon présent mais de moins en moins essentiel. Dans la journée, j’aimais m’étendre au pied d’un arbre (chêne ou non, séculaire ou non) sans penser à rien d’autre qu’à la forme changeante des nuages, aux bruits lointains signalant une ferme, un hameau, un village. Et le soir – même quand l’atmosphère du café où j’avais pu trouver refuge rappelait le Purgatoire ou l’Enfer de Dante – je préférais rester là, avec les clients quand il y en avait ou seul, à lire le journal local, écouter les bruits et les silences d’un café, ce temps insidieux, anonyme des lieux qui soudain sont désertés de leur cris vivants, leur brouhaha, et leur rumeur humaine comme un rivage dont la mer vient de se retirer. Car même en ces endroits souvent sinistres, je me sentais plus réceptif qu’en allant m’isoler dans ma chambre pour lire un livre que je pourrais toujours retrouver à la fin du voyage. Les livres et les routes demeurent mais les rencontres, les paroles, elles, sont éphémères. Et c’est l’éphémère que je venais chercher dans la pérennité géologique des chemins ou la mouvance des visages. Cet éphémère égrené dans le fil des jours et qui se mue ainsi en petites éternités, à chaque instant recommencées. »
Jacques Lacarrière (2 december 1925 – 17 september 2005)
De Griekse dichter en schrijver Iakovos Kambanellis werd geboren op 2 december 1922 in Hora op het eiland Naxos. Zie ook alle tags voor Iakovos Kambanellis.
Dear mama
Ach, what shame, this shame
my dear mama, and how will it be removed
as much as the river flows
my dear mama, it will not wash it away
What can two teardrops do to me,
and forty-two sighs, my dear mama
and what if my tear is fresh
the mouth dumb and bitter, my dear mama
And I run to find someone
to ask me, for me to ask him
what will happen, what will happen
who will hurt, who will hurt
my dear mama, my dear mama
Vertaald door Eva Johanos
Iakovos Kampanellis (Hora, 2 december 1922)
De Amerikaanse schrijver Eric L. Harry werd geboren op 2 december 1958 in Ocean Springs, Mississippi. Zie ook alle tags voor Eric L. Harry op dit blog en ook mijn blog van 2 december 2007 en mijn blog van 2 december 2006.
Uit: Protect and Defend
“VLADIVOSTOK, RUSSIA
April 30,1300 GMT (2300 Local)
Kate zipped up her ski jacket as she waited at the door of the smoky coffee house. Woody still sat at the table filled with Dutch journalists. He was taking one last hit off their brass ‘traveling’ bong. Chilled vodka gurgled in the tube. ‘Woody-y-y-y!’ she called out. ‘Come on!’
That began his ridiculous good-byes. There were soul shakes which led to hugs. They stood holding each other locked in tight embrace. She could’ve sworn they would break out crying after having bonded so completely around the bong. He parted with his fingers making a peace sign. The aging Dutch freaks responded in kind.
When Woody joined Kate at the door, she said, ‘What a truly moving moment.’
Woody was stoned out of his mind. ‘Did you see the size of that hash rock?’ he asked in a tone of awe.
‘Is this like a religion to you? Like those Indian tribes who eat those… What do they eat?’
She opened the door.
‘Peyote!’ Woody grinned and shouted.
Kate was grabbed roughly by two men. They pulled her out and shoved Woody back inside. One man pinned the door closed. Kate screamed into the empty street. They pushed her into a van and slammed the door behind her. She sat in complete darkness as the van rocked from side to side through the abandoned city.”
Eric L. Harry (Ocean Springs, 2 december 1958)
Cover