De Duitse dichter Heinrich Heine werd geboren in Düsseldorf op 13 december 1797. Zie ook alle tags voor Heinrich Heine op dit blog.
Was treibt und tobt mein tolles Blut
V
Was treibt und tobt mein tolles Blut?
Was flammt mein Herz in wilder Glut?
Es kocht mein Blut und schäumt und gärt,
Und grimme Glut mein Herz verzehrt.
Das Blut ist toll, und gärt und schäumt,
Weil ich den bösen Traum geträumt;
Es kam der finstre Sohn der Nacht,
Und hat mich keuchend fortgebracht.
Er bracht mich in ein helles Haus,
Wo Harfenklang und Saus und Braus
Und Fackelglanz und Kerzenschein;
Ich kam zum Saal, ich trat hinein.
Das war ein lustig Hochzeitsfest;
Zu Tafel saßen froh die Gäst.
Und wie ich nach dem Brautpaar schaut –
O weh! mein Liebchen war die Braut.
Das war mein Liebchen wunnesam,
Ein fremder Mann war Bräutigam;
Dicht hinterm Ehrenstuhl der Braut,
Da blieb ich stehn, gab keinen Laut.
Es rauscht Musik – gar still stand ich;
Der Freudenlärm betrübte mich.
Die Braut, sie blickt so hochbeglückt,
Der Bräutgam ihre Hände drückt.
Der Bräutgam füllt den Becher sein,
Und trinkt daraus, und reicht gar fein
Der Braut ihn hin; sie lächelt Dank –
O weh! mein rotes Blut sie trank.
Die Braut ein hübsches Äpflein nahm,
Und reicht es hin dem Bräutigam.
Der nahm sein Messer, schnitt hinein –
O weh! das war das Herze mein.
Sie äugeln süß, sie äugeln lang,
Der Bräutgam kühn die Braut umschlang,
Und küßt sie auf die Wangen rot, –
O weh! mich küßt der kalte Tod.
Wie Blei lag meine Zung im Mund,
Daß ich kein Wörtlein sprechen kunnt.
Da rauscht es auf, der Tanz begann;
Das schmucke Brautpaar tanzt voran.
Und wie ich stand so leichenstumm,
Die Tänzer schweben flink herum; –
Ein leises Wort der Bräutgam spricht,
Die Braut wird rot, doch zürnt sie nicht. —
Still ist die Nacht
XX
Still ist die Nacht, es ruhen die Gassen,
In diesem Hause wohnte mein Schatz;
Sie hat schon längst die Stadt verlassen,
Doch steht noch das Haus auf demselben Platz.
Da steht auch ein Mensch und starrt in die Höhe,
Und ringt die Hände, vor Schmerzensgewalt;
Mir graust es, wenn ich sein Antlitz sehe –
Der Mond zeigt mir meine eigne Gestalt.
Du Doppelgänger! du bleicher Geselle!
Was äffst du nach mein Liebesleid,
das mich gequält auf dieser Stelle,
So manche Nacht, in alter Zeit?
Heinrich Heine (13 december 1797- 17 februari 1856)
Heinrich Heine en zijn vrouw Mathilde door Benedikt Kietz, 1851
De Angolese schrijver José Eduardo Agualusa werd op 13 december 1960 in Huambo geboren. Zie ook alle tags voor José Eduardo Agualusa op dit blog.
Uit: My Father’s Wives (Vertaald door Daniel Hahn)
“Karen came to pick me up at the hotel and we walked down to the beach. We spent part of the morning, and several hours after lunch, talking about the movie. We sketched out a plot. We want to tell the story of a Portuguese documentary-maker who travels to Luanda for the funeral of her father, Faustino Manso, the famous Angolan singer and composer. At a certain point Laurentina decides to trace her father’s travels, which saw him in the sixties and seventies covering the whole southern African coast from Luanda to Mozambique Island. Faustino would spend two or three years in each city, sometimes a little more, start a little family, then get back on the road. In each city she visited Laurentina would record testimonies from Faustino’s widows, and his countless children, as well as from many other people who spent time with him. The picture that begins to emerge bit by bit is of a mysteriously complex man. At the end Laurentina discovers that Faustino was infertile.
(…)
I invited her to sit with me. I ordered a passionfruit juice for her. Another for me. Passionfruit has a calming effect, they say. I wanted to know who she was. I was burning with curiosity. The Dancer drank her juice delicately. Then, as though choreographed, she unhooked the strap from off her right shoulder, unhooked the other, got up and the dress slipped in a gentle caress to her feet. She had a perfect body. Round breasts, with little brown tips, a flat belly, her navel like an exclamation mark above the dark forest of her sex. There was a silence, a stunned silence, like that of a boxer at the moment his opponent’s fist strikes him between the eyes, and the blood flows, a light that links everything together, and I was aware of the whole city looking at us. I knew I ought to get up and cover her with a towel. I didn’t. I remained silent in my place, as she crossed the narrow strip of sand into the sea. She dived in head-first, disappeared, and the whole city sighed—ôôôôôôô—just like that, their mouths open, little hats on their heads, after which they all started speaking at once. Only then did I grab the towel and go to meet her at the water’s edge”.
José Eduardo Agualusa (Huambo, 13 december 1960)
De Amerikaanse dichter Kenneth Patchen werd geboren op 13 december 1911 in Niles, Ohio. Zie ook alle tags voor Kenneth Patchen op dit blog.
As We Are So Wonderfully Done With Each Other
As we are so wonderfully done with each other
We can walk into our separate sleep
On floors of music where the milkwhite cloak of childhood lies
O my lady, my fairest dear, my sweetest, loveliest one
Your lips have splashed my dull house with the speech of flowers
My hands are hallowed where they touched over your
soft curving.
It is good to be weary from that brilliant work
It is being God to feel your breathing under me
A waterglass on the bureau fills with morning . . .
Don’t let anyone in to wake us.
The Snow Is Deep On The Ground
The snow is deep on the ground.
Always the light falls
Softly down on the hair of my belovèd.
This is a good world.
The war has failed.
God shall not forget us.
Who made the snow waits where love is.
Only a few go mad.
The sky moves in its whiteness
Like the withered hand of an old king.
God shall not forget us.
Who made the sky knows of our love.
The snow is beautiful on the ground.
And always the lights of heaven glow
Softly down on the hair of my belovèd.
Kenneth Patchen (13 december 1911 – 8 januari 1972)
Niles, Ohio, Main Street, begin 1900
De Joods-Nederlandse schrijfster Ida Vos (meisjesnaam Gudema) werd geboren in Groningen op 13 december 1931. Zie ook alle tags voor Ida Vos op dit blog.
Uit: Wie niet weg is wordt gezien
Lezen
“Er is een nieuw meisje in de klas gekomen. Akke heet ze. Akke kan nog niet goed lezen en nu heeft juffrouw Koetsveld gevraagd of zij Akke wil helpen.
‘Rachel,’ heeft de juf gezegd. ‘Jij kan al zo goed lezen, zou jij op een vrije middag eens een beetje met Akke willen oefenen? Ze woont heel dicht bij jou in de buurt.’
‘Leuk juf,’ heeft ze geantwoord.
Ze is trots dat zij Akke mag helpen. Letters kent ze al vanaf haar vijfde jaar. Daarom verveelt ze zich wel eens als de andere kinderen van de klas hardop moeten lezen.
Vandaag is het niet zo erg als anders.
Er hangt een nieuwe plaat in de klas.
‘Beatrix één jaar,’ staat erop. Je ziet een foto van een klein dik meisje in een box. Het meisje is een prinsesje en haar ouders heten Prinses Juliana en Prins Bernhard. Ze moet lachen als ze naar die dikke baby kijkt. Het helpt wel tegen vervelen.
Vandaag is het woensdag. Om kwart over elf hebben ze vrij. Volgend jaar, als ze in de derde klas zit, zal ze pas om twaalf uur thuis komen, maar nu is ze lekker vroeg.
‘Kom je vanmiddag?’ vraagt ze aan Akke.
‘Als ik van mijn moeder mag.’
‘Leuk, tot vanmiddag dan. Ik woon Virulyplein 13A.’
Nu zit ze te wachten op Akke. In haar kamer heeft ze een stapeltje boeken neergelegd. Akke mag kiezen welk boek ze wil lezen.
Daar gaat de bel. Ze rent naar beneden om de deur open te doen.
‘Hallo,’ zegt ze tegen Akke die op de stoep staat. ‘Kom maar, we gaan naar boven. Hier is mijn kamer.’
‘Mooi,’ zegt Akke.
‘Ik slaap met mijn broertje en zusje op één kamer. Wij hebben zes kinderen.’
Ze gaan samen op haar bed zitten. Ze lezen over Ot en Sien en Pim en Mien. Het is echt gezellig.”
Ida Vos (13 december 1931 – 3 april 2006)
Zie voor nog meer schrijvers van de 13e december ook mijn blog van 13 december 2011 deel 1 en eveneens deel 2.