De Nederlandse schrijver Jamal Ouariachi werd geboren in Amsterdam op 8 december 1978. Zie ook alle tags voor Jamal Ouariachi op dit blog.
Uit: Een honger
“Vier porties, minstens.
Dat is de gedachte, terwijl ze de pan rijst leegkiepert boven de vuilnisbak. Aan elkaar geklonterde korrels, te klef gekookt. Nu ze er met gestilde honger naar kijkt: de aanblik van een madenfamilie. Toch vonkt een luciferstreekje geluk door haar borstkas. Luxe schuilt niet in het noodzakelijke, maar in het overtollige. Doffe gong van houten lepel die laatste restjes uit pan dirigeert. Nee, het is iets anders. Plezier in de kommerloosheid waarmee ze dit klusje uitvoert. Lekker, eten weggooien. Denk aan De Kindertjes In… – Nee, ze denkt nu eens even niet aan De Kindertjes In. Met De Kindertjes In heeft ze niets te maken.
Er is maar één kindertje waarvoor Aurélie zich verantwoordelijk voelt, en dat ligt momenteel boven te slapen.
Als dat kindertje vroeg in de avond gevoederd wordt, waarbij ze steeds vaker zelf het bestek mag hanteren, dan kliedert ze de helft van het maal op slab, tafelkleed of grond, nog los van de klodders die ergens, willekeurig, op het kindergezicht blijven plakken. Het gaat niet om wat er vermorst wordt, het gaat om wat er in dat mondje verdwijnt. Denkt het kindertje aan De Kindertjes In? Nee. Het knoeit schuldeloos.
Een halve kip tuimelt de rijst achterna, evenals de inhoud van een steelpan vol satésaus en een kom gekruide sperziebonen. De vuilniszak zucht, het plastic herschikt zich, het eten zakt wat verder weg in de pedaalemmer nu er weer lucht ontsnapt is en daarmee ruimte vrijgekomen. ‘Je hebt weer veels te veel gemaakt,’ roept ze tegen Philip, die in de huiskamer naar een documentaire over waar-ging-het-ook-alweer-over zit te kijken. De mild-verwijtende toon meent ze niet. Juist charmant, zijn klungeligheid: wie een oog groter dan de maag heeft, is een optimist. Maar ze moet het van zichzelf toch even melden.
Vanuit de huiskamer klinkt een mompelbrom waaruit ze opmaakt dat hij haar maar half verstaan heeft. Of even geen zin in een discussie over zijn kookkwaliteiten. Kan ook. Korte blik op haar telefoon. Geen berichten. Zondagavond. Rust.
Ze maakt de keuken schoon omdat de schoonmaakster morgenochtend komt. Zodra de afwasmachine draait, spoedt ze zich naar boven om te kijken hoe Lydia erbij ligt.Lydia slaapt. Knuffel in knuist: een pluchen fantasiebeest met uitpuilende ogen. Rood met knalgeel haar. Het Rooie Koontje noemen ze hem. Woje Kootje, in het idioom van Lydia.”
Jamal Ouariachi (Amsterdam, 8 december 1978)
De Britse dichter en schrijver Louis de Bernières werd geboren in Londen op 8 december 1954. Zie ook alle tags voor Louis de Bernières op dit blog.
Uit:The Dust That Falls from Dreams
“This was the day that Daniel vaulted the wall.
Not many weeks previously the tiny Queen had begun to lose her appetite. In Marseilles, President Kruger of South Africa, fleeing into exile laden with wealth stolen from his own people, raised the rabble to new frenzies of anti-Britishness, and hotels where British travellers were thought to be staying were besieged.
The Queen grew drowsy. She had never before shown any lapse of energy or attention, but now she nodded off even at crucial moments. She received a letter from a boy bugler in the Devons, telling her how he had been the one to sound the charge at Waggon Hill, and she managed to reply to it.
The Queen travelled from London to Osborne House, on the Isle of Wight. She loved it there, and had long considered it to be her real family home. She had her own little beach with a bathing hut, and there was a miniature house where her children, now scattered across Europe, used to play when Albert was still alive. Across the Solent she could visit the vast military hospital that she had set up at Netley, bringing the scarves that she liked to knit for the wounded soldiers.
The Queen found that she could not speak when the Brazilian ambassador came to present his credentials. She was forgetting how to talk. She failed to recognise Lord Roberts when he returned in triumph from South Africa in order to become the new Commander-in-Chief. He was bewildered and grief-stricken.
The Queen performed her last great imperial act, and proclaimed the establishment of the Commonwealth of Australia. Her visit to the Riviera was cancelled, and the Keeper of the Privy Purse was obliged to pay out £800 in compensation to the Hotel Cimiez.”
Louis de Bernières (Londen, 8 december 1954)
De Amerikaanse schrijfster Mary Catherine Gordon werd geboren op 8 december 1949 in Far Rockaway, New York. Zie ook alle tags voor Mary Gordon op dit blog.
Uit: The Love of My Youth
„She stands before the spotted mirror. A dime-sized pool of expensive moisturizer — rose scented, ordered especially from a Romanian cosmetician in New York — spreads in the heat of her palm. Miranda wonders what Adam looks like. She tries on a long black skirt, throws it impatiently on the bed, then Nile green silk pants with wide legs. She tries on the black skirt again. Then a violet knit top, which she rejects because it emphasizes her breasts. Once a vexation to her on account of their smallness, her breasts had done all right with age. She’s glad he won’t be seeing her naked. Or in a bathing suit. Well, she is nearly sixty now, and her body shows the marks of bearing two strong healthy sons. Her legs, which, he had said, caused him a desire that was painful in its intensity when he saw them in her first miniskirt — September 1965 — but which she’d always thought too thick, too straight, these had gone flabby. She’s tried — swimming, running, yoga — but nothing really helps. Most of the time she doesn’t think of it, she doesn’t really care. It’s one of the benefits of age: such things have lost their power to scald.
She’s blonde now; he would not be accustomed to thinking of her as a blonde, and her hair is short, boyish. In the time they knew each other her hair had hung down her back at one point almost to her waist. Her hair was brown then, a light brown; he’d called it honey colored. She’d parted it in the middle or braided it into a single plait. Then she remembers: he did see her, briefly, with boyish hair. She doesn’t like to think about that time.
She looks at the lines around her eyes, her mouth. Her face has not ceased to please her, but it could never be the face that he had loved.
He has read about her. An article he found in a doctor’s office. “Does Your Office Make You Sick?” Sick buildings. She is an epidemiologist specializing in environmental threats. Her subspecialty: molds.
He thought that such work seemed ill suited to her. Quiet, painstaking work. Requiring patience, which she’d always lacked. But then he remembered: it was only with people that she was impatient. With the physical world, she held her quickness in check; she could spend hours looking, sorting.”
Mary Gordon (Far Rockaway, 8 december 1949)
De Amerikaanse schrijver Bill Bryson werd geboren in Des Moines (Iowa) op 8 december 1951. Zie ook alle tags voor Bill Bryson op dit blog.
Uit: African Diary
“I knew that we would probably visit a clinic from time to time and that someone in the party might occasionally have to shoot a charging animal, but I hadn’t imagined anything shooting at me in return.
“So how dangerous is Kenya then?” I asked in a small controlled squeak.
“Oh, not at all,” they responded in unison.
“Well, hardly,” Will added.
“It depends on what you mean by dangerous, of course,” said Dan.
“Like bleeding and not getting up again,” I suggested. “Being shot and stabbed and so forth,” I added.
They assured me that that only very rarely happened, and that it was nearly always one or the other. You had to be very unlucky to be shot and stabbed, they said.
“It’s mostly diseases you have to worry about,” Nick went on. “Malaria, schistosomiasis, trypanosomiasis.”
“Rift Valley fever, blackwater fever, yellow fever,” said Dan.
“Dengue fever, bilharzia–the usual tropical stuff,” added Will.
But they pointed out that you can be inoculated against many of those and for the rest most people manage a more or less complete recovery, given time and a considered programme of physiotherapy. Many even walk again. I asked if there was anything else I should know.
“Well, the roads are a little dangerous–there are some crazy drivers out there,” Will said, chuckling.
“But apart from that and the diseases and the bandits and the railway from Nairobi to Mombasa, there’s absolutely nothing to worry about,” Nick added.
“What’s wrong with the railway?”
“Oh, nothing really. It’s just the rolling stock is a little antiquated and sometimes the brakes give out coming down out of the mountains–but, hey, if you worried about all the things that might happen you wouldn’t go anywhere, would you?”
Bill Bryson (Des Moines, 8 december 1951)
De Amerikaanse dichter en schrijver Delmore Schwartz werd geboren op 8 december 1913 in New York. Zie ook alle tags voor Delmore Schwarz op dit blog.
The Heavy Bear Who Goes With Me
’the withness of the body’ –Whitehead
The heavy bear who goes with me,
A manifold honey to smear his face,
Clumsy and lumbering here and there,
The central ton of every place,
The hungry beating brutish one
In love with candy, anger, and sleep,
Crazy factotum, dishevelling all,
Climbs the building, kicks the football,
Boxes his brother in the hate-ridden city.
Breathing at my side, that heavy animal,
That heavy bear who sleeps with me,
Howls in his sleep for a world of sugar,
A sweetness intimate as the water’s clasp,
Howls in his sleep because the tight-rope
Trembles and shows the darkness beneath.
–The strutting show-off is terrified,
Dressed in his dress-suit, bulging his pants,
Trembles to think that his quivering meat
Must finally wince to nothing at all.
That inescapable animal walks with me,
Has followed me since the black womb held,
Moves where I move, distorting my gesture,
A caricature, a swollen shadow,
A stupid clown of the spirit’s motive,
Perplexes and affronts with his own darkness,
The secret life of belly and bone,
Opaque, too near, my private, yet unknown,
Stretches to embrace the very dear
With whom I would walk without him near,
Touches her grossly, although a word
Would bare my heart and make me clear,
Stumbles, flounders, and strives to be fed
Dragging me with him in his mouthing care,
Amid the hundred million of his kind,
the scrimmage of appetite everywhere.
Delmore Schwartz (8 december 1913 – 11 juli 1966)
Cover
De Amerikaanse zanger, dichter en tekstschrijver James Douglas (Jim) Morrison werd geboren in Melbourne (Florida) op 8 december 1943. Zie ook alle tags voor Jim Morrison op dit blog.
Awake
Shake dreams from your hair
My pretty child, my sweet one.
Choose the day and
choose the sign of your day
The day’s divinity
First thing you see.
A vast radiant beach
in a cool jeweled moon
Couples naked race down by it’s quiet side
And we laugh like soft, mad children
Smug in the woolly cotton brains of infancy
The music and voices are all around us.
Choose, they croon, the Ancient Ones
The time has come again
Choose now, they croon,
Beneath the moon
Beside an ancient lake
Enter again the sweet forest
Enter the hot dream
Come with us
Everything is broken up and dances.
Jim Morrison (8 december 1943 – 3 juli 1971)
De Franse theaterauteur Georges Feydeau werd geboren op 8 december 1862 in Parijs. Zie ook alle tags voor George Feydeau op dit blog.
Uit: Un fil à la patte
“Au lever du rideau, Marceline est debout, à la cheminée sur laquelle elle s’appuie de son bras droit, en tambourinant du bout des doigts comme une personne qui s’agace d’attendre ; pendant ce temps, dans le fond, Firmin, qui a achevé de mettre le couvert, regarde l’heure à sa montre et a un geste qui signifie : « Il serait pourtant bien temps de se mettre à table. »
Marceline, allant s’asseoir sur le canapé.
Non, écoutez, Firmin, si vous ne servez pas, moi je tombe !
Firmin, descendant à elle.
Mais, Mademoiselle, je ne peux pas servir tant que madame n’est pas sortie de sa chambre.
Marceline, maussade.
Oh ! bien, elle est ennuyeuse, ma sœur ! vraiment, moi qui la félicitais hier,… qui lui disais : « Enfin, ma pauvre Lucette, si ton amant t’a quittée… si ça t’a fait beaucoup de chagrin, au moins, depuis ce temps-là, tu te lèves de bonne heure, et on peut déjeuner à midi ! » c’était bien la peine de la complimenter.
Firmin.
Qui sait ! madame a peut-être trouvé un successeur à M. de Bois-d’Enghien ?
Marceline, avec conviction.
Ma sœur !… Oh ! non ! elle n’est pas capable de faire ça !… Elle a la nature de mon père ! c’est une femme de principes ! si elle avait dû le faire, (changeant de ton) je le saurais au moins depuis deux jours.
Firmin, persuadé par cet argument.
Ah ? alors !…
Marceline, se levant.
Et puis, quand cela serait ! ce ne serait pas encore une raison pour ne pas être debout à midi et quart !… Je comprends très bien que l’amour vous fasse oublier l’heure !… (Minaudant.) je ne sais pas… je ne connais pas la chose ! ”
Georges Feydeau (8 december 1862 – 5 juni 1921)
Scene uit de gelijknamige film uit 2004
De Romeinse dichter en schrijver Quintus Horatius Flaccus werd geboren op 8 december 65 v. Chr. Zie ook alle tags voor Horatius op dit blog.
Oden I.10
O Hermes, Maja’s welbespraakte zoon,
die ’t jonge menschdom uit zijn wilden staat
hebt opgeheven door de macht der taal
en ’t worstelperk!
U geldt mijn zang, bode van ’t hemelrijk,
aan wien de lier haar tooverklanken dankt,
die guitig alles wat het hart behaagt,
te stelen weet.
Apollo raasde dreigend om de koeien,
die hem zijn kleine broer had weggekaapt,
maar zocht zijn pijlen tevergeefs en barstte
in lachen uit.
Veilig hebt gij den ouden Priamus
met rijken losprijs uit benarde veste
tot midden in des vijands kamp gebracht
en weer terug.
De lichte schaar der zaligen geleidt
uw gulden staf naar betere gewesten,
beminde deelgenoot van eeuw’gen dag
en eeuw’gen nacht.
Vertaald door Dr. A. Rutgers van der Loeff.
Horatius (8 december 65 v. Chr. – 27 november 8 v. Chr.)
Horatius door Adalbert von Roessler, ca. 1922
Zie voor nog meer schrijvers van de 8e december ook mijn blog van 8 december 2014 en ook mijn blog van 8 december 2013 deel 1 en ook deel 2.