John Rechy, Jakob Wassermann, Chloé Delaume, Karel van de Woestijne, Boris Vian, Otto Heinrich Kühner

De Amerikaanse schrijver John Rechy werd geboren op 10 maart 1934 in El Paso, Texas. Zie ook mijn blog van 10 maart 2009.

 

Uit: The Life and Adventures of Lyle Clemens

 

„Sylvia had met Armando in high school when her dream of winning the beauty title was beginning to bud. Everyone-especially giggly girls-agreed that he was the handsomest boy-and a “rebel.” Athletic-looking with wiry muscles, he nevertheless disdained school sports, “because I’m not a team kind of guy, ya know?” He did, though, like to toss a basketball around by himself in an outdoor court when girls sat in the bleachers. Shirtless, he would whip about, bounce the ball steadily-tap, tap, tap!-and then, in a sudden leap, pitch it expertly through the rim-swoosh!-leaving his arm up, holding the pose for seconds after the ball was tossed, glancing at the girls and then spreading his lips in a smile that revealed his white teeth, which, uncannily, always caught a glint of sun. Adding to his romantic reputation was the fact that he insisted on calling himself “Chicano” and addressed other Latino boys as “vatos locos,” a phrase young men in large cities were using to acknowledge “wild gang brothers.” But there were no gangs in Rio Escondido, not even in Alamito County, and, really, he was not particularly “wild.” He held a job as a mail boy in a legal office. He owned a car, not last year’s nor the year before’s, but not bad. His father was a family doctor and his mother had joined the PTA years ago-but, he claimed, proudly, some of his distant relatives still worked “in the sweaty migrant fields.”

“You know why I’m going to ask you out?” he asked Sylvia as she left the school grounds one day and he was leaning against his car, one leg crooked on its fender.

“Why?” Others, several, had asked her out, but she had not considered them “matured” enough for her, and, too-perhaps more importantly-she was afraid of Eulah’s certain intervention if they came to pick her up. The fact that Armando was known as a rebel, the way she secretly saw herself, impressed her.

“Because”-he did not remove his foot from his fender-“you’re the prettiest girl, and I’m-” Instead of finishing, he flashed a dazzling smile.

She waited.

“-and I’m-?” This time it was a question that required an answer. He waited longer.

What did he want her to say? Sylvia shook her head.“

 

rechy_john

John Rechy (El Paso, 10 maart 1934)

 

De Duitse schrijver Jakob Wassermann werd geboren op 10 maart 1873 in Fürth. Zie ook mijn blog van 10 maart 2007 en ook mijn blog van 10 maart 2008. en ook mijn blog van 10 maart 2009.

 

Uit: Jakob Wassermann (Biografie door Thomas Kraft)

 

“Nur fünf Jahre nach der bürgerlichen Emanzipation der bayerischen Juden wurde Karl Jakob Wassermann am 10. März 1873 in Fürth geboren. Sein Vater Adolf Wassermann (1844–

1901) stammte aus dem kleinen Nachbarort Zirndorf, wo auch die Großeltern Max und Rosette, geborene Krailsheimer, lebten.

Der aus Roth am Sand gebürtige Max Wassermann war Seilhersteller und führte später eine Lebensmittelhandlung in Zirndorf. Die Vorfahren der Mutter Henriette (1850–1882), geborene

Traub, lebten schon über viele Generationen hinweg in Mainfranken. Die Familie kam aus Sommerhausen, Henriettes Vater war Webermeister, allerdings durch die fortschreitende

Mechanisierung der Textilindustrie arbeitslos geworden.

»Schön waren die Mutter und ihre Anverwandten. Die junge Henriette Traub war im Land berühmt wegen ihrer blonden, lichten Schönheit. Besuchte sie ihre Schwester in Gunzenhausen, so hieß es: ›Die schöne Jette ist da‹, und die Leute kamen, um sie anzusehen. (…) Ihre Vorfahren, über Holland

aus Spanien eingewandert, waren seit Jahrhunderten am Main gesessen, die Familie ihrer Mutter, eines schönen Mädchens aus reichem und gebildeten jüdischen Hause, besaß Weingärten und Ackerland, der Vater, ein weit gereister Mann, ließ sich in seiner Heimat, dem lieblichen Sommerhausen am Main, als Weber nieder, stellte Gesellen ein, erweiterte den Grundbesitz, und Wohlstand gedieh wie der Kindersegen, bis das Aufkommen der mechanischen Webstühle sein Handwerk ruinierte. (…) Die Erinnerung an die Kindheit auf eigenem Grund und Boden, das Kennen und Kosten der eigen gediehenen Frucht mag wie ein goldener Traum auf dem Seelengrund der armen schönen Jette gegeistert haben. Als sie nach Fürth geheiratet hatte, drückte ihr das Leben

in der kahlen Industriestadt das Herz ab. Die ungestillte, melancholische Sehnsucht nach einem verlorenen Traum, nach der Anmut sanfter Hügellinien, schönen Bauwerken, Zeugen einer ungebrochen fortdauernden Kultur, hat sie dem erstgeborenen Sohn vererbt.”

 

Wassermann

Jakob Wassermann (10 maart 1873 – 1 januari 1934)

 

 

De Franse schrijfster en performance artieste Chloé Delaume werd geboren als Nathalie Dalain op 10 maart 1973 in Parijs. Zie ook mijn blog van 10 maart 2009.

 

Uit: Le Cri du sablier

 

“L’enfant avait un jeu nommé le Mémory. Il s’agissait kyrielle de cartes allant par deux. Les carrés mélangés face contre la moquette il fallait retourner quatre pas plus à chaque fois et retrouver les paires. Les icônes étaient gaies fruits légumes et objets reproduits aquarelles pagelles rotondités. C’est un excellent exercice pour faire travailler ta mémoire disait la mère. Pomme Crayon Raisin Robinet recommence. La mère tenait particulièrement à ce que la mémoire de l’enfant fût optimale. Pomme Cerise Clef Arrosoir concentre-toi enfin. La mémoire permet d’être intelligent plus vite disait la mère. Pomme Clef Moufle Balai à présent réfléchis. L’enfant ne savait pas si la mémoire permettait d’être vraiment plus intelligent. Citron Cerise Clef Casserole on dirait que tu le fais exprès. Par contre elle était sûre que la mémoire était le meilleur moyen d’être plus malheureux. Pomme Château Valise Parapluie dis­moi que tu veux ta claque tout de suite. Peut-être même le plus malheureux possible. Clef Anneau Abricot Radis tu l’auras pas volée celle-là. Au zoo l’enfant avait beaucoup de peine en regardant les éléphants. Clef Pomme Clef Mandarine tu vois quand tu veux. L’enfant n’aimait pas les souvenirs. Elle n’en avait d’ailleurs que très peu. Elle donnait du pain dur au plus vieil éléphant du Jardin d’Acclimatation lui caressant la trompe désespérée toujours de savoir que la bête ne pouvait oublier la savane nourricière le massacre de sa meute la chaleur et le reste. Tout le reste que l’enfant se savait incapable d’imaginer un peu.”

 

chloe_delaume

Chloé Delaume (Parijs, 10 maart 1973)

 

De Vlaamse dichter en schrijver Karel van de Woestijne werd geboren te Gent op 10 maart 1878. Zie ook mijn blog van 10 maart 2007 en ook mijn blog van 10 maart 2008 en ook mijn blog van 10 maart 2009.

 

Gij die gebaard hebt

 

Gij die gebaard hebt, en in moeder-smart gestaan,
hoe ben ik als een tuin voor uw gepijnd verlangen?
Hoe gaat ge in barre hoop, hoe draagt ge onvruchtbren waan,
en heeft uw liefde een liefde om mijn gelaat gehangen?…

Al slaat in mijn moe hoofd uw zware zomer-geur,
vergéefs zult ge, als een roos, uw adem mij-waarts keren;
want, ben ik úw door al de macht van uw begeren,
gij kunt niet mij zijn, daar ‘k om eigen liefde treur.

 

 

 

Ik zal u niet beminnen

 

Ik zal u niet beminnen,

gij, die in vreê-gewaad

voorbij mijn torve zinnen

langs-heen mijn leven gaat.

 

Ik zie uw rústige ogen,

en ‘k weet hoe góed ge zijt:

úw tederheid, gebogen

over mijne eenzaamheid.

 

En ‘k heb u niets verborgen

van blijheid, drift en leed,

en hoe uw plegend zorgen

me in stilte wenen deed.

 

Maar – ‘k zal u niet beminnen,

met brandend hart en brein;

ik wil u niet beminnen:

ik wil gelúkkig zijn.

 

VanDe Woestijne

Karel van de Woestijne (10 maart 1878 – 24 augustus 1929)

 

De Franse schrijver, ingenieur, dichter, zanger en jazztrompettist Boris Vian werd geboren in Ville-d’Avray op 10 maart 1920. Zie ook mijn blog van 10 maart 2007 en ook mijn blog van 10 maart 2008 en en ook mijn blog van 10 maart 2009.

 

Uit: L’Arrache-coeur

 

„Le jardin s’accrochait partiellement à la falaise et des essences variées croissaient sur ses parties abruptes, accessibles à la rigueur, mais laissées le plus souvent à l’état de nature. Il y avait des calaios, dont le feuillage bleu violet par-dessous, est vert tendre et nervuré de blanc à l’extérieur; des ormandes sauvages, aux tiges filiformes, bossuées de nodosités monstrueuses, qui s’épanouissaient en fleurs séches comme des meringues de sang, des touffes de rêviole lustrée gris perle, de longues grappes de garillias crémeux accrochés aux basses branches des araucarias, des sirtes, des mayanges bleues, diverses espèces de bécabunga, dont l’épais tapis vert abritait de petites grenouilles vives, des haies de cormarin, de cannais, des sensiaires, mille fleurs pétulantes ou modestes terrées dans des angles de roc, épandues en rideaux le long des murs du jardin, rampant au sol comme autant d’algues, jaillissant de partout, ou se glissant discrètes autour des barres métalliques de la grille. Plus haut,le jardin horizontal était divisé en pelouses nourries et fraîches, coupées de sentiers gravelés. Des arbres multiples crevaient le sol de leurs troncs rugueux.“

 

boris_vian

Boris Vian ( 10 maart 1920 – 23 juni 1959)

 

De Duitse dichter en schrijver Otto Heinrich Kühner werd geboren op 10 maart 1921 in Teningen-Nimburg. Zie ook mijn blog van 10 maart 2009.

 

Der Azteke

 

Ein etwa zwanzigjähriger Azteke

Kam neulich in eine Apotheke

Und verlangte zehn Schachteln Veronal.

Der Apotheker fand das höchst anomal,

Denn nach dem Wissen, das er erworben,

Waren die Azteken bereits ausgestorben.

 

Er gab auch deshalb aus seiner Sicht

Dem Azteken das Gewünschte nicht.

 

 

Kuehner

Otto Heinrich Kühner (10 maart 1921 – 18 oktober 1996)
Hier met zijn vrouw, de schrijfster Christine Brückner

Zie voor nog meer schrijvers van de 10e maart ook mijn vorige blog van vandaag.