De Nederlandse dichter en schrijver Marcel Möring werd geboren in Enschede op 5 september 1957. Zie ook mijn blog van 5 september 2010 en alle tags voor Marcel Möring op dit blog.
Uit: Louteringsberg.
“Becky was vijf toen we hier kwamen wonen. Het liep tegen het einde van de jaren tachtig en hoewel onze verhuizing naar een afgelegen huis op een heuvel te midden van uitgestrekte bossen het begin van iets nieuws betekende, was het tegelijkertijd een afsluiting.
Het huis had bijna tien jaar leeggestaan. Tijdens de bezichtiging had de makelaar, een kettingrokende vvd’er in blazer en grijze flanellen pantalon, ons druipend van scepsis rondgeleid in wat een halve ruïne leek. Op het dak lagen zeilen tegen het inregenen, er waren deuren weg, de trap was een wrak en overal hing de gronderige geur van schimmel en nat hout. We volgden de makelaar door de vertrekken, helemaal naar boven, waar het middengedeelte van de kap op de vloer van de zolder was gestort en de lichtblauwe lentelucht door de kieren van de dekzeilen zichtbaar was.
‘Van wie is het?’ vroeg ik, toen we weer beneden waren, in wat ooit een salon moest zijn geweest, maar door de laatste eigenaar blijkbaar als bibliotheek was gebruikt.
‘Een Amerikaan,’ zei de makelaar met tegenzin.
Ik keek hem vragend aan, maar hij leek er niet veel voor te voelen om het onderwerp diepgaander te behandelen.
‘En hij is…?’
‘…terug naar Amerika.’
We liepen naar buiten, waar onze auto’s tegen de bosrand stonden te wachten, zijn groene Jaguar en mijn oude rode Volvo station.
‘De vraagprijs is te hoog,’ zei ik. ‘Ik zal een bod uitbrengen.’ De makelaar meesmuilde.
‘Luister eens,’ zei ik. ‘Voor iemand die hier een aardige courtage aan over kan houden ben je niet erg enthousiast.’
Marcel Möring (Enschede, 5 september 1957)
De Nederlandse schrijver en acteur Herman Koch werd geboren in Arnhem op 5 september 1953. Zie ook mijn blog van 5 september 2010 en eveneens alle tags voor Herman Koch op dit blog.
Uit: Red ons, Maria Montanelli
“Van die opgefokte menopauzekoppen waar je werkelijk schele hoofdpijn van krijgt als je dat te lang aan moet zien hoe ze in hun dure bontjassen hun eigen weerzinwekkende spiegelbeeld in de etalageruiten lopen te bewonderen, of van die te dikke of juist veel te dunne mannen die daar in hun maatpakken ook een beetje gezellig lopen te winkelen of ze niks beters te doen hebben.
(…)
Verder zijn er zo ongeveer honderdvijftig banketbakkers en delicatessenwinkels. Die laatste zijn het ergst, daar kun je je geen voorstelling van maken als je niet een keer zelf hebt gezien wat daar achter de toonbank staat. Van hun onderbroek tot uit hun stroperige tuitmondjes stinken ze naar de buitenlandse kaassoorten en de fijne vleeswaren.
(…)
De hele volgende oorlog mag wat mij betreft in onze buurt worden uitgevochten. Soms, als ze op maandag het luchtalarm laten loeien, om te oefenen, dan stel ik me voor dat er plotseling een Spitfire naar beneden komt duiken om die hele duffe en verwende kankerbuurt eens goed onder vuur te nemen, dat ze in paniek alle kanten op spurten, want een beetje gewone drukte en een beetje leven, dat is nou precies waar het aan ontbreekt.’
Herman Koch (Arnhem, 5 september 1953)
De Belgische schrijver Jos Vandeloo werd geboren op 5 september 1925 in Zonhoven, Belgisch-Limburg. Zie ook mijn blog van 5 september 2010 en eveneens alle tags voor Jos Vandeloo op dit blog.
Gewoon te sterven
Er lag een man te sterven
gewoon te sterven
onopgemerkt
hij verweerde zich niet
hij was niet bevreesd
heel vreemd
hij liep niet weg
en hij riep niet
alleen maar een quasi glimlach
terwijl hij lag te sterven
een beetje ongerust
wat ze zouden zeggen zo plots
een beetje hulpeloos
om de last die hij nu
ging veroorzaken
hij trachtte met zijn voet
een kuiltje te maken
maar het ging niet
daarom bleefhij liggen
met een versteend excuus
op zijn gezicht
In de trein
vraagt een kind
wat is een koe
en wat is een paard
wat is water en vuur
wat is de lucht
de zon
de dauw en de mist
duizend vragen zijn er
en tienduizend antwoorden
in de trein
denk ik
wat is een kind
één vraag is er
en één antwoord
WONDER
Jos Vandeloo (Zonhoven, 5 september 1925)
De Nederlandse schrijver en wielrenner Peter Winnen werd geboren op 5 september 1957 in Ysselsteyn. Zie ook mijn blog van 5 september 2010. en eveneens alle tags voor Peter Winnenn op dit blog.
Uit: Hallucineren in een wolk van opwinding
“Al in 1981 ervoer ik dat een overwinning op Alpe d’Huez heel wat losmaakt bij mensen. Ik was Tourdebutant, een groentje van 23 dat bij de start van zichzelf niet wist of hij een wedstrijd over drie weken aankon. Tot mijn eigen verbazing bereikte ik na twee weken de absolute topvorm, wat culmineerde in een zwaarbevochten zege op de alp. In de pers werd ik tegen mijn zin meteen uitgeroepen tot opvolger van Joop Zoetemelk.
Vakantieherinneringen
Na de Tour werd ik in mijn geboortedorp in een koets rondgereden. Een niet aflatende stroom aan fanmail kwam binnen. Het waren niet alleen maar felicitaties, er zaten aangrijpende brieven tussen. Mensen die ernstig ziek waren, mensen die in existentieel opzicht op een nulpunt waren beland, mensen die met een groot verlies geconfronteerd waren, ze hadden troost gevonden voor de televisie. Het duurde lang voordat ik aan de rol van troostverschaffer gewend raakte.
Van Alpe d’Huez kom je niet meer los. Misschien komt het omdat er sinds 1989 niet meer door een Nederlander is gewonnen, maar nog steeds word ik met grote regelmaat aan de berg herinnerd. Ik blijk onderdeel te zijn van andermans vakantieherinneringen. De huisvader die nog weet hoe de camping heet waar hij zich terugtrok in de kantine om de etappe te bekijken. De moeder met een radiootje aan het oor terwijl de kinderen in het zwembad spartelden. De supporter die ter plekke was op de berg en vraagt of ik me „zijn duwtje” nog herinner. Alpe d’Huez heeft een magie die elke andere beklimming ontbeert.”
Peter Winnen (Ysselsteyn, 5 september 1957)
De Nederlandse schrijfster Margaretha Ferguson werd geboren op 5 september 1920 in Arnhem. Zie ook mijn blog van 5 september 2010. en eveneens alle tags voor Margaretha Ferguson op dit blog.
Uit: Mammie ik ga dood. Aantekeningen uit de Japanse tijd op Java 1942-1945
“Geest is onsterfelijk, ik weet het, ik ben ervan doordrongen, maar het losmaken van de stoffelijke werkelijkheid der dingen gaat heel moeizaam. Ik denk aan de grootvader in Rilke’s Dagboek van Malte Laurids Brigge, die over langgestorven mensen spreekt alsof ze nog dagelijks in zijn tegenwoordigheid waren. ‘Hun dood negeerde hij als een onbelangrijk incident.’ Rilke heeft ook gezegd, Das Leben hat immer Recht’.’ Maar het moeilijke is, dit werkelijk te leven. Vecht ik tegen mijn verdriet? Ik weet het niet. Ik voel mij vaak gelukkig in het besef dat ik geheel aanvaarden kan dat het zo zijn moet. En de ogenblikken dat ik mij overgeef aan mijn droefheid zijn misschien geen inzinkingen te noemen.
Maaike voelt zich erg beroerd in haar tweede zwangerschap. Ze kan niets eten zegt ze, en ze kan ook niets doen. Haar jongetje van anderhalf leeft af en toe een hele dag op limonadestroop geloof ik. Als Theo thuis is probeert hij het huishouden een beetje te redden. Maaike kan niets in haar handen houden. Straks zal ik naar haar toegaan en zeggen, ziezo, nu ben ik met mijn eigen werk klaar en kan ik wat voor jou doen. Dan zal ze antwoorden, 0, het is al niet meer nodig, want één van de andere buurvrouwen die niet zo goed weten als ik wat ze aan Maaike hebben en haar alleen zien als het beklagenswaardig schepsel dat ze is en zonder uitpluizerijen gewoon medelijden met haar hebben, zal haar natuurlijk allang aan het helpen zijn. Maaike, dat weet ik toch, is door een moeilijke jeugd lam geslagen in haar groei, bij haar is immers van schuld ook geen sprake.”
Margaretha Ferguson (5 september 1920 – 8 mei 1992)
Cover
De Oostenrijkse schrijver Franz Carl Heimito von Doderer werd geboren op 5 september 1896 in Weidlingau, Oostenrijk. Zie ook mijn blog van 5 september 2010 en eveneens alle tags voor Heimito von Doderer op dit blog.
Uit:Die Strudlhofstiege
„Es gibt eine Treue, die nichts anderes ist als Habsucht in Bezug auf Qualitäten, Qualitäts-Geiz, der, was er an Besitz-
Titeln hat, an sich halten will. Eine solche Treue von gewisser- maßen nur meritorischer Natur – aber meritum heißt auch das
Verdienst – bildet ein bequemes Stieglein zur Hoffart und man gewöhnt sich daran, gerne da hinauf zu treten wie an einen Fensterplatz im Erker, von wo aus man auf die gewöhnlichen
Straßenpassanten herabblicken kann. Eine solche Treue ist nicht stabil im Gleichgewicht und verdient eigentlich nicht ihren Namen, sie meritiert ihn nicht, eben weil sie nur meritorisch ist, aber sie wird unter Umständen sehr schwer aufgegeben, und wenn diese Umstände als unsichtbare Mauern, die aber gleichwohl den Ausblick verengen, als lange Mauern durch die Jahre den Weg begleiten, dann bleibt es beim gedachten meritum.
Das brachte den Doktor Negria auf, und hier zum Durchbruche zu gelangen – er war durchaus immer ein Durch-Brecher – wurde ihm zum Vorsatz, den er ohne jede kritische Erwägung fest in sich einbaute. Eine fordernde, eine postulierende, eine fuchtelnde Natur, ein Interventionist, Einer, der kurz beiseite zu schieben versuchte, was ihn störte und empört als unerhört empfand, was ihn bremsen wollte.“
Heimito von Doderer (5 september 1896 – 23 december 1966)
Zie voor nog meer schrijvers van de 5e september ook mijn blog van 5 september 2011 deel 1 en eveneens deel 2.