Onafhankelijk van geboortedata
De Amerikaanse dichteres Marie Howe werd geboren in 1950 in Rochester, New York, als oudste meisje van negen kinderen. Ze ging naar de Sacred Heart Convent School en behaalde haar undergraduate degree aan de University of Windsor. Ze werkte kort als dagbladjournaliste in Rochester en als lerares Engels in het middelbaar onderwijs in Massachusetts. Howe besteedde geen serieuze aandacht aan het schrijven van poëzie totdat ze 30 werd. Op aanraden van een docent in een schrijversworkshop schreef Howe zich in aan de Columbia University, waar ze studeerde bij Stanley Kunitz en waar zij haar M.F.A. behaalde in 1983. Zij heeft gedoceerd aan de Tufts University en het Warren Wilson College. Ze is momenteel werkzaam aan de faculteiten schrijven van Columbia University, het Sarah Lawrence College en New York University. Haar eerste bundel “The Good Thief”, werd door Margaret Atwood geselecteerd als de winnaar van de Open Competition of the National Poetry Series 1987. In 1998 publiceerde ze haar bekendste gedichtenboek, “What the Living Do”; het titelgedicht in de verzameling is een beklemmende klaagzang om haar broer met het even openharige als eenvoudige laatste vers: “I am living, I remember you.” Howe’s broer John stierf aan een AIDS-gerelateerde ziekte in 1989. In 1995 gaf Howe, samen met Michael Klein een verzameling essays, brieven en verhalen uit, getiteld “In the Company of My Solitude: American Writing from the AIDS Pandemic”. Haar gedichten zijn verschenen in literaire tijdschriften en tijdschriften zoals The New Yorker, The Atlantic, Poetry, Agni, Plowshares en Harvard Review. Haar meest recente bundel heer “ Magdalene” (2017).
What the Living Do
Johnny, the kitchen sink has been clogged for days, some utensil probably fell down there.
And the Drano won’t work but smells dangerous, and the crusty dishes have piled up
waiting for the plumber I still haven’t called. This is the everyday we spoke of.
It’s winter again: the sky’s a deep, headstrong blue, and the sunlight pours through
the open living-room windows because the heat’s on too high in here and I can’t turn it off.
For weeks now, driving, or dropping a bag of groceries in the street, the bag breaking,
I’ve been thinking: This is what the living do. And yesterday, hurrying along those
wobbly bricks in the Cambridge sidewalk, spilling my coffee down my wrist and sleeve,
I thought it again, and again later, when buying a hairbrush: This is it.
Parking. Slamming the car door shut in the cold. What you called that yearning.
What you finally gave up. We want the spring to come and the winter to pass. We want
whoever to call or not call, a letter, a kiss—we want more and more and then more of it.
But there are moments, walking, when I catch a glimpse of myself in the window glass,
say, the window of the corner video store, and I’m gripped by a cherishing so deep
for my own blowing hair, chapped face, and unbuttoned coat that I’m speechless:
I am living. I remember you.
The Boy
My older brother is walking down the sidewalk into the suburban
summer night:
white T-shirt, blue jeans— to the field at the end of the street.
Hangers Hideout the boys called it, an undeveloped plot, a pit
overgrown
with weeds, some old furniture thrown down there,
and some metal hangers clinking in the trees like wind chimes.
He’s running away from home because our father wants to cut his hair.
And in two more days our father will convince me to go to him— you know
where he is— and talk to him: No reprisals. He promised. A small parade
of kids
in feet pajamas will accompany me, their voices like the first peepers
in spring.
And my brother will walk ahead of us home, and my father
will shave his head bald, and my brother will not speak to anyone the next
month, not a word, not pass the milk, nothing.
What happened in our house taught my brothers how to leave, how to walk
down a sidewalk without looking back.
I was the girl. What happened taught me to follow him, whoever he was,
calling and calling his name.
Marie Howe (Rochester, 1950)