De Engelse schrijver Martin Amis werd geboren op 25 augustus 1949 in Cardiff, South Wales. Zie ook alle tags voor Martin Amis op dit blog en ook mijn blog van 25 augustus 2010.

Uit: Het interessegebied (Vertaald door Janneke van der Meulen)

“Ik was niet onbekend met de bliksemflits; ik was niet onbekend met de donderslag. Benijdenswaardig ervaren in deze zaken, was ik niet onbekend met de wolkbreuk – de wolkbreuk, en daarna de zonneschijn en de regenboog.
Ze kwam terug uit de oude stad met haar twee dochters, en ze bevonden zich al een flink eind binnen het Interessegebied. Een lange laan – haast wel een zuilengang – strekte zich uitnodigend voor hen uit, omzoomd door esdoorns, waarvan de takken en het gelobde loof zich hoog in de lucht met elkaar verstrengelden. Een namiddag hartje zomer, met miniem glinsterende muggen… Mijn notitieboekje lag opengeslagen op een boomstronk, en een lichte bries neusde nieuwsgierig door de bladzijden.
Lang, breedgebouwd, welgevuld en toch lichtvoetig, in een geschulpte, enkellange witte jurk, met een zachtgele strohoed met een zwart lint op en zwaaiend met een strooien tas (de meisjes, eveneens in het wit, droegen ook een strohoed en een strooien tas), bewoog ze zich in en uit vlagen donzige, geelbruine, leeuwachtige warmte. Ze lachte – hoofd in de nek, gespannen hals. Parallel aan haar hield ik gelijke tred, in mijn sobere tweed jasje en gekeperde pantalon, met mijn klembord en vulpen.
Nu stak het drietal de oprit van de manege over. Terwijl haar kinderen plagerig om haar heen dartelden, passeerde ze de decoratieve windmolen, de meiboom, de galg met drie wielen, het trekpaard dat losjes was vastgemaakt aan de ijzeren waterpomp, en liep toen verder.
Het Ka Zet in, Ka Zet I in.
Er gebeurde iets bij die eerste aanblik. Bliksem, donder, wolkbreuk, zonneschijn, regenboog – de meteorologie van de eerste aanblik.
Haar naam was Hannah – mevrouw Hannah Doll.
In de officiersclub, gezeten op een paardenharen sofa, omringd door bronzen paardentuig en paardenprenten en onder het genot van ersatzkoffie (koffie voor paarden) zei ik tegen Boris Eltz, met wie ik al mijn leven lang bevriend was: ‘Heel even was ik weer jong. Het leek wel liefde.’

 
Martin Amis (Cardiff, 25 augustus 1949)

 

De Nederlandse dichter Cornelis Jan (Kees) Stip werd geboren in Veenendaal op 25 augustus 1913. Zie ook alle tags voor Kees Stip op dit blog.

 

De kersenpluk

De ladder stijgt omhoog in het azuur
en gaat meteen al in het groen verloren.
Meikersen in je mond en aan je oren
en in de emmer, pluk maar, pluk het uur

en pluk de dag waarop je vantevoren
de zon hebt zien verrijzen en rood vuur
uitgieten op het groen van de natuur
waartoe je nu ook zelf schijnt te behoren.

Het eten is de volgende etappe.
Durf ik wel dat kersrode kersenpaar
onder dat zwarte springerige haar
brutaalweg van het oortje af te happen?
Geduld, geduld, het lieve leven roept.
Mijn laatste oortje is nog niet versnoept.

 

Er was een bij te ’s-Gravenhage

Er was een bij te ‘s-Gravenhage
die antwoord wist op alle vragen.
Toen men hem moeielijk genoeg
‘Wat was was eer was was was?’ vroeg,
werd hij de winnaar van de quiz
met ‘Eer was was was was was is.’

 

Op een kat

‘Ik zie,’ zo sprak een kat uit Heeze
‘bij voorkeur mooie Siamesen.’
Een tweede kat, een Yperse,
sprak daarop snel: ‘Ik Cyperse.’
Toen sprak een kat uit Groenekan:
‘En waarmee cypert u ze dan?’

 

 
Kees Stip (25 augustus 1913 – 27 juni 2001)

 

De Britse schrijver Howard Jacobson werd geboren op 25 augustus 1942 in Manchester. Zie ook alle tags voor Howard Jacobson op dit blog.

Uit: The Finkler Question

“In reality there had even been children.
But beyond the reality something beckoned.
On a school holiday in Barcelona he paid a gypsy fortune-teller to read his hand.
“I see a woman,” she told him.
Treslove was excited. “Is she beautiful?”
“To me, no,” the gypsy told him. “But to youe_SLps maybe. I also see danger.”
Treslove was more excited still. “How will I know when I have met her?”
“You will know.”
“Does she have a name?”
“As a rule, names are extra,” the gypsy said, bending back his thumb. “But I will make an exception for you because you are young. I see a Juno – do you know a Juno?”
She pronounced it “Huno”. But only when she remembered.
Treslove closed one eye. Juno? Did he know a Juno? Did anyone know a Juno? No, sorry, no, he didn’t. But he knew a June.
“No, no, bigger than June.” She seemed annoyed with him for not being able to do bigger than June. “Judy Julies Judith. Do you know a Judith?”
Hudith.
Treslove shook his head. But he liked the sound of it – Julian and Judith. Hulian and Hudith Treslove.
“Well, she’s waiting for you, this Julie or Judith or Juno I do still see a Juno.”
Treslove closed his other eye. Juno, Junos
“How long will she wait?” he asked.
“As long as it takes you to find her.”
Treslove imagined himself looking, searching the seven seas. “You said you see danger. How is she dangerous?”

 
Howard Jacobson (Manchester, 25 augustus 1942)

 

De Amerikaanse dichter Charles Wright werd geboren op 25 augustus 1935 in Pickwick Dam, Tennessee. Zie ook alle tags voor Charles Wright op dit blog en ook mijn blog van 25 augustus 2010.

Sitting Outside at the End of Autumn

Three years ago, in the afternoons,
I used to sit back here and try
To answer the simple arithmetic of my life,
But never could figure it—
This object and that object
Never contained the landscape
nor all of its implications,
This tree and that shrub
Never completely satisfied the sum or quotient
I took from or carried to,
nor do they do so now,
Though I’m back here again, looking to calculate,
Looking to see what adds up.

Everything comes from something,
only something comes from nothing,
Lao Tzu says, more or less.
Eminently sensible, I say,
Rubbing this tiny snail shell between my thumb and two fingers.
Delicate as an earring,
it carries its emptiness like a child
It would be rid of.
I rub it clockwise and counterclockwise, hoping for anything
Resplendent in its vocabulary or disguise—
But one and one make nothing, he adds,
endless and everywhere,
The shadow that everything casts.

 

Spider Crystal Ascension

The spider, juiced crystal and Milky Way, drifts on his web through the night sky
And looks down, waiting for us to ascend …

At dawn he is still there, invisible, short of breath, mending his net.

All morning we look for the white face to rise from the lake like a tiny star.
And when it does, we lie back in our watery hair and rock.

 
Charles Wright (Pickwick Dam, 25 augustus 1935)

 

De Duitse schrijver Maxim Biller werd geboren op 25 augustus 1960 in Praag. Zie ook alle tags voor Maxim Biller op dit blog en ook mijn blog van 25 augustus 2010.

Uit: Die Tochter

„Als Motti Wind nach zehn langen, bedrückenden Jahren seine Tochter Nurit wiedersah, hatte sie fast gar nichts an. Ihre dunkle Windjacke, die weiße Bluse und die Jeans lagen neben ihr auf dem großen Hotelbett, das mit einer schweren roten Decke bezogen war. Sie hatte bereits ihre Socken abgestreift und die beiden gelben Spangen aus dem Haar gelöst, sodass es nun über ihre nackten Schultern fiel und ihren hohen Brustansatz bedeckte. Während sie das orangefarbene Bikinioberteil, das vorne zusammengebunden war, vorsichtig aufzuschnüren begann, überlegte Motti kurz, ob es nicht besser wäre aufzuhören, aber dann dachte er, dass es ohnehin keine Rolle spielte, ob er weitermachte oder nicht. Ihre großen, mädchenhaften Brüste wirkten wie angeschwollen, man sah ihnen an, dass sie gerade erst gewachsen waren.“
(…)

„Also sprach er zu sich selbst: Ich werde sie retten vor ihr und vor mir […] Und sie sprach in ihrem fünften Lenz noch nicht einmal die Sprache ihres Volks. Und weil also in all den Wochen und Monaten und Jahren nichts geschehen war, wurde Mordechais Angst groß, dass es nichts und niemanden über und unter ihm gab, nicht links und nicht rechts und auch nicht hinter der orangegelben Sonne und der weißen Scheibe des Monds, und darum sah er, dass er allein etwas tun müsse […] nahm er Nurit bei der Hand und führte sie wie eine Schlafwandlerin zum Fenster im Wohnzimmer, und dort hob er sie auf die Fensterbank, und er zeigte hinaus und redete eine Weile so auf sie ein wie eh […] doch sie blieb stumm und stumpf wie immer […] Dann erst öffnete er das Fenster […] Und so lockerte er den Griff seiner Finger, denn er wollte ihr gut, und dann ließ er sie ganz los, worauf sie nun allein am Rand des Abgrunds stand, aber sie schwankte nicht, sie verharrte eine lange Weile vollkommen still, und endlich, ohne dass er sie berührt oder gestoßen oder es ihr befohlen hätte, begann sie zu fallen.“

 
Maxim Biller (Praag, 25 augustus 1960)
Cover

 

De Engelse schrijver Frederick Forsyth werd geboren in Ashford, Kent, op 25 augustus 1938. Zie ook alle tags voor Frederick Forsyth op dit blog en ook mijn blog van 25 augustus 2010.

Uit: De onderhandelaar (Vertaald door Hugo en Nienke Kuipers)

“November 1989
De winter kwam vroeg dat jaar. Al in het eind van november joegen de eerste ijzige voorboden, voortgedreven door een scherpe wind uit de steppen in het noordoosten, over de daken van de Moskouse huizen. Het hoofdkwartier van de Russische generale staf was gevestigd op Froenzestraat 19, een grijs gebouw uit de jaren dertig met een veel nieuwer, acht verdiepingen tellend bijgebouw aan de overkant van de straat. Voor zijn raam op de bovenste verdieping van het oude gebouw stond de Russische chef-staf naar de ijzige neerslag te kijken. Zijn stemming was even somber als de naderende winter. Maarschalk Ivan K. Kozlov was zevenenzestig, twee jaar boven de officiële pensioengerechtigde leeftijd, maar zoals in alle andere landen vonden ook in de Sovjet-Unie degenen die de regels opstelden, dat ze er zelf niet aan gebonden waren. In het begin van het jaar was hij tot verbazing van velen in militaire kringen de oude maarschalk Achromejev opgevolgd. De twee mannen verschilden als water en vuur. Terwijl Achromejev een kleine broodmagere intellectueel was geweest, was de witharige Kozlov een bulderende reus van een vent, een soldaat in het kwadraat, zoon, kleinzoon en neef van soldaten. Voor zijn promotie was hij de derde plaatsvervangend chef-staf geweest, maar om hem voor de opvolging in aanmerking te laten komen waren de nummers een en twee geruisloos met pensioen gestuurd. Iedereen wist waarom juist hij tot chef-staf was benoemd. Van 1987 tot 1989 had hij discreet en bekwaam leiding gegeven aan de Russische terugtrekking uit Afghanistan, een operatie die zonder schandalen, grote nederlagen of (en dat was het belangrijkste) gezichtsverlies tot een goed eind was gebracht, hoewel de wolven van Allah het hele eind tot aan de Salang-pas naar de hielen van de Russen hadden gehapt. De operatie had hem veel prestige opgeleverd en hem onder de aandacht van de secretaris-generaal gebracht.”

 
Frederick Forsyth (Ashford, 25 augustus 1938)

 

De Faeröerse schrijver Jógvan Isaksen werd geboren op 25 augustus 1950 in 25/08/1950 in Tórshavn, Faröer Eilanden. Zie ook alle tags voor Jógvan Isaksen op dit blog en ook mijn blog van 25 augustus 2010.

Uit: Option Färöer (Vertaald door Christel Hildebrandt)

„Wer ist Heindrik«, fragte er ungeduldig.
Zur Hölle mit Birgir. Sicher hatte er alles durcheinandergebracht.
»Das weiß ich nicht. Mir ist nur gesagt worden, wenn ich reinwollte, sollte ich von Heindrik grüßen.«
»So einen Quatsch wie Codeworte benutzen wir nicht.«
Er wollte die Tür schließen, aber ich fragte schnell: »Und wie komme ich dann rein?«
Er hielt die Tür einen Spalt offen: »Du musst Mitglied sein, wie überall. Das kostet tausend Kronen.«
Während ich noch überlegte, was ich machen sollte, erklang eine höhnische Stimme hinter dem Dickbauch.
»Lass ihn rein. Glaubst du, ein armer Schmierfink kann eure Preise bezahlen?«
Ein blonder Kopf mit Kassenbrille erschien hinter der Schulter des Türstehers. Es war Jákup Petersen, der Freund des verstorbenen Christian Joensen.
»Ja, ja, ist in Ordnung«, murmelte der Türwächter und trat zur Seite, damit ich in den schmalen Flur kommen konnte. Danach robbe er seitwärts an mir vorbei und öffnete die Tür zum Lokal, aus dem der Lärm drang. Die stakkatoartige Einleitung zu Paint it Black begann:
I see a red door and
I want it painted black …
Die Tür wurde geschlossen und es war wieder möglich, sich zu unterhalten.
»Wer hat dir erzählt, dass du von Heindrik grüßen solltest? Es ist mindestens ei halbes Jahr her, seit sie damit Schluss gemacht haben.« Jákup Petersen sah mich misstrauisch an.
»Ein alter Freund«, antwortete ich. »Aber das ist ja uch egal. Was machst du hier?«
»Die gleiche Frage könnte ich dir stellen. Ich hätte nicht gedacht, dass ein anständiger Mann, der mit einer Polizistin zusammen ist, an so einen Ort kommt. Du kannst froh sein, dass er keine Ahnung hat, wer du bist.“

 
Jógvan Isaksen (Tórshavn, 25. augustus 1950)

 

De Duitse dichter, schrijver, theoloog en cultuur-filosoof Johann Gottfried von Herder werd geboren in Mohrungen op 25 augustus 1744. Zie ook alle tags voor Gottfried von Herder op dit blog en ook mijn blog van 25 augustus 2010.

Schlaf und Tod – ein Abendsegen

Komm, o Du des Todes Bild,
Sanfter Schlaf und breite
Dein Gefieder über mich!
Süßen Schlummers Beute
Ist doch das ganze Leben!
Ist Traumwerk eitler Phantasie,
Die – ach, bald auch welket sie!
Sinkt mattem Schlummer zu!
In sanfter Ohnmacht Ruh
Schwimmen, schwinden hin der Seele Bilder!
Wie dämmernder Quell,
Alle Lebenswogen!
Wird´s mir, wird es auch so sein
Im Todeschlummer?

Wie von später, ferner Zeit
Kommen dunkle Träume
Matt zurück! In neue Welt
Schatten Jugendbäume
Die stille Seel´hinüber!
Ist´s immer nicht dieselbe Welt,
Die dem Schlummertraum gefällt?
Wird´s ewig auch so sein?
Wirst, erster Jugend Pein,
Pein und Wonne, Du mir wiederkommen?
Zwar matter und spät,
Spät und doch dieselbe?
Schöpfer! ahnet mir ein Traum
Selbst Ewigkeiten?

Sanfter Schlaf, der Dich erfand,
Birgt auch diese Sorgen!
Grauer Schleier hüllet sie.
Und am schönen Morgen
Ist selbst der Schlafgedanke
Wie Traum! schon Traum mein Schlafgebet,
Das – Du weißt es, was? – erfleht!
Zu wiegen mich in Schlaf,
Zu wähnen noch im schlaf
Theure, ferne Lebensfreunde – Schirme,
Beschirme sie, Gott!
Schlaf und Lebenswachen
Sendetst Du der Menschenzeit,
Ja, Alles Träume!

Johann Gottfried von Herder (25 augustus 1744 – 18 december 1803)
Borstbeeld door Alexander Trippel, 1790

 

De Australische schrijfster Thea Astley werd geboren op 25 augustus 1925 in Brisbane. Zie ook alle tags voor Thea Astley op dit blog en ook mijn blog van 25 augustus 2010.

Uit: Girl with a Monkey

“The whole street, swayed into a multicoloured pastiche of shirts, dresses, trees and motors, and figures coalesced into one huge, threatening shape that bore down upon her, now numb with fright and shock. She stood paralysed, stripped of all defence, the people silent mouthing shapes moving by, the island gardens hundreds of miles away…. `Elsie!’ The ballet of heads swung in their direction and a few laughed as they stared….
Thankfully they plunged into the wood-panelled gloom of the drink-parlour which, though very small, was still escape. So they sat at the table that was farthest from the door, and the glass surface with its dried rings gave back from baize depths the frightened features of one and the angry embarrassment of the other. Phantom doubles . . . Elsie’s mind divided nostalgically into two polished floors across one of which staggered Jon, drunk as a lord, and on the other trod Harry searching the walls for a corner to sit and talk. Like partners in some grotesque measure the two figures advanced retrospectively through their races. »
(…)

`Well, to be utterly truthful, there is someone else’. Hearing the cliché, he thought, 0 God I’ve caught it from Santa! But he was to develop a natural taste for the device and the self-exoneration for use now was the first step towards the lush journalistic pastures where they grew thick as daisies. ‘No, no’, he explained, brimming with utter truth, glowing with candour, ‘no, not since. Before. Someone I’ve known for years . oh, you see how it is— …’ `Yes’, Enid nodded glumly, not seeing at all. A flicker of intelligent resentment at having been used raised a lightning weal in an atmosphere of duplicity for an instant. ‘But all those times—’ she began to protest… . `Oh, Enid! I know. Don’t make me feel a bigger bastard than I am. I know. Don’t hurt me like this. Surely you don’t deliberately reproach me to hurt? If the positions were reversed, do you think I would do it to you?’ She did, but did not say so … she was hurt and intolerant (so he thought) and ran from him through rainstorms of weeping into a clear dry limitless landscape none of the light romances had even suggested, while George walked quickly to the Dominion and gulped a double whisky. His man-of-the-world was shaken up but practically took his mind off the matter by re-reading the typescript of an article he was drafting on shire improvements. . . . It was amazing how quickly he put her pain out of his mind. There was a sort of mental washing of the hands, a trembling cadence of a sigh and another double Scotch. That night as he drew back the coverlet on his bed, an unusual disquiet trickled coldly over his heart. Kneeling beside his book-table and clasping his hands, he sought comfort with eyes squeezed tight. `Please God’, he prayed, ‘make her happy. . . . Without me’, he added thoughtfully.“

 
Thea Astley (25 augustus 1925 – 17 augustus 2004)

 

Zie voor nog meerschrijvers van de 25e augustus ook mijn blog van 25 augustus 2013 deel 2.