De Duitse schrijver Martin Walser werd op 24 maart 1927 geboren in Wasserburg aan de Bodensee. Zie ook alle tags voor Martin Walser op dit blog.
Uit: Muttersohn
“Ewald, ich heiße Percy. Das sagte er, als er die Tür hinter sich zugemacht hatte. Ewald hatte auf sein Klopfen nicht geantwortet. Percy sagte, das verstehe er. In der Geschlossenen Abteilung an eine Tür zu klopfen und auf ein Herein zu warten, sei heuchlerisch, da doch der Klopfende den Schlüssel habe, mit dem die Tür aufzuschließen sei.
Ewald lag auf dem gemachten Bett. Er lag auf dem Rücken. Die Augen offen. Die rechte Seite seines Gesichts war rot, vernarbt, die rechte Hand auch. Diese rechte Hand lag auf Ewalds Brust. Sie hielt ein Handy. Das konnte nur heißen, dass er auf etwas wartete, was aus dem Handy kommen musste. Percy sagte: Ich setz’ mich auf den Stuhl an deinem Tisch. Dann schwieg er. Er wartete nicht, er schwieg. Plötzlich richtete sich Ewald auf, schlüpfte in die schwarzen Schuhe, die unter seinem Bett
standen, und legte sich wieder hin und schaute zur Decke. Es war klar, er wollte nicht, dass ihn jemand ohne Schuhe sähe. Schwarze Schlüpfschuhe, schwarze Socken, schwarze Hose, schwarzes, langärmliges Hemd. Als Manschettenknöpfe goldgefasste rote Steine. Karneol, dachte Percy. Das Handy hatte Ewald beim In-die-Schuhe-Schlüpfen in der Hand behalten.
So blieben sie. Stumm. Zwei Stunden lang oder drei. Dann stand Percy auf, ging zur Tür, schloss auf und sagte: Ich will nicht, dass du dich wunderst. Ich bin mit allen per du, seit ich hier in der Pflegerschule war. Der Professor hat mich Latein lernen lassen. Da gibt es kein Sie. Seitdem sag ich zu allen du. Es ist dann immer, als spräche ich Latein. So ein Gefühl halt. Bis bald, Ewald.
Als Percy draußen war, drehte er den Schlüssel so leise wie möglich im Schloss.
Zwei Empfindungen waren Percy fremd: Furcht und Ungeduld.”
De Zwitserse schrijver Peter Bichsel werd geboren op 24 maart 1935 in Luzern. Zie ook alle tags voor Peter Bichsel op dit blog
Uit: Heute kommt Johnson nicht
„Ist es diese heftige Demonstration des Todes, die mich an all jene erinnert, die kleine und größere Spuren von Liebe hinterlassen haben?
Nein, von jenen, die ich noch nicht aus den Augenverlorenhabe,istniemandumgekommenbei diesem Seebeben. Aber wie viele waren dabei, denen ich irgendwo begegnete und die ich irgendwie mochte und die–würdeichsiesehen–mich an etwas erinnern würden – Menschen, die mir mal für ein paar Sekunden, für ein paar Minuten das Leben lebenswert machten.
Jener Student zum Beispiel, den ich im Zug auf dem Weg nach Berlin lesend antraf, Jean Paul le- send. Ich weiß seinen Namen nicht, ich weiß auch nicht mehr, wie er aussah. Ich könnte ihn nicht beschreiben. Jetzt fällt er mir ein. Ich möchte, daß er noch lebt – dabei gibt es keinen Anlaß, daran zu zweifeln, daß er noch lebt. Erfahren werde ich es nie. Es ist sehr unwahrscheinlich, daß ich ihn je wieder treffen werde.
Rösli habe ich auch nie mehr gesehen und Doris und , und , und … und ich werde sie alle wohl nie mehr sehen, trotzdem, ich möchte, daß es sie gibt. Ich will nicht, daß sie sterben. Sie gehören zu meinem Leben, sie sind zum mindesten ein ganz kleiner Teil, vielleicht nur eine Sekunde, meines Lebens. Wenn sie sterben, stirbt ein ganz kleiner Teil vonmireinganzkleinesbißchenmit. Und nun höre ich, daß auf der Welt täglich über 150000 Menschen verhungern, also etwa so viel, wie bei dieser Flut umgekommen sind.
Warum fällt mir das, was mir hier recht hilflos eingefallen ist, denn nicht täglich ein?“
Peter Bichsel (Luzern, 24 maart 1935)
De Italiaanse regisseur, acteur en toneelschrijver Dario Fo werd geboren in Leggiuno-Sangiamo op 24 maart 1926. Zie ook alle tags voor Dario Fo op dit blog.
Uit: The Birth of the Jongleur (Vertaald door Ed Emery)
“Anyway, I carried earth up in my own hands, and the grass grew so fast! Pfff … ! It grew of its own accord. You’ve no idea how beautiful it was! It was like gold dust! I would stick in my hoe, and pfff … a tree sprang forth. That earth was a miracle! A marvel! There were poplars, oaks and other trees everywhere. I sowed them when the moon was right; I knew what had to be done, and there, sweet, fine, handsome crops grew. There was chicory, thistles, beans, turnips, there was everything. For me, for us!
Oh, how happy I was! We used to dance, and then it would rain for days on end, and then the sun would blaze, and I would come, and go, and the moons were always right, and there was never too much wind, or too much mist. It was beautiful, beautiful! It was our land. This set of terraces was really beautiful. Every day I built another one. It was like the tower of Babel, beautiful, with all these terraces. It was paradise, paradise on earth! I swear it. And all the peasants used to pass by, saying:
‘That’s amazing, look what you’ve managed to bring forth out of this pile of rocks! How stupid that I never thought of that!’ And they were envious. One day the lord of the whole valley passed by. He took a look and said:
‘Where did this tower spring up from? Whose is this land?’
‘It’s mine,’ I said. ‘I made it myself, with these hands. It was nobody’s.’
‘Nobody’s? That “Nobody’s” is a word that doesn’t exist. It’s mine!’
De Amerikaanse dichter en schrijver Lawrence Ferlinghetti werd geboren op 24 maart 1919 in Yonkers, New York. Zie ook alle tags voor Lawrence Ferlinghetti op dit blog.
Baseball Canto
Watching baseball, sitting in the sun, eating popcorn,
reading Ezra Pound,
and wishing that Juan Marichal would hit a hole right through the
Anglo-Saxon tradition in the first Canto
and demolish the barbarian invaders.
When the San Francisco Giants take the field
and everybody stands up for the National Anthem,
with some Irish tenor’s voice piped over the loudspeakers,
with all the players struck dead in their places
and the white umpires like Irish cops in their black suits and little
black caps pressed over their hearts,
Standing straight and still like at some funeral of a blarney bartender,
and all facing east,
as if expecting some Great White Hope or the Founding Fathers to
appear on the horizon like 1066 or 1776.
But Willie Mays appears instead,
in the bottom of the first,
and a roar goes up as he clouts the first one into the sun and takes
off, like a footrunner from Thebes.
The ball is lost in the sun and maidens wail after him
as he keeps running through the Anglo-Saxon epic.
And Tito Fuentes comes up looking like a bullfighter
in his tight pants and small pointy shoes.
And the right field bleechers go made with Chicanos and blacks
and Brooklyn beer-drinkers,
“Tito! Sock it to him, sweet Tito!”
And sweet Tito puts his foot in the bucket
and smacks one that don’t come back at all,
and flees around the bases
like he’s escaping from the United Fruit Company.
As the gringo dollar beats out the pound.
And sweet Tito beats it out like he’s beating out usury,
not to mention fascism and anti-semitism.
And Juan Marichal comes up,
and the Chicano bleechers go loco again,
as Juan belts the first ball out of sight,
and rounds first and keeps going
and rounds second and rounds third,
and keeps going and hits paydirt
to the roars of the grungy populace.
As some nut presses the backstage panic button
for the tape-recorded National Anthem again,
to save the situation.
But it don’t stop nobody this time,
in their revolution round the loaded white bases,
in this last of the great Anglo-Saxon epics,
in the territorio libre of Baseball.
De Nederlandse schrijver Jacob van Lennep werd geboren te Amsterdam op 24 maart 1802. Zie ook alle tags voor Jacob van Lennep op dit blog.
Uit: Dagboek van mijne reis (1823)
„Donderdag, 29 Mei.
Te 5 ure opgestaan zijnde, trokken wij een uur later de poort uit naar Monnikendam en wandelden op een harden met esschenboomen beplantten kleiweg tot aan een sloot waar de wegen van Edam en Monnikendam zich vereenen. Wij hielden dus de rechterhand, waar verscheidene hoeven stonden, zeer net en welbewassen: zoo kwamen wij aan een boom op een viersprong, waar wij links af een rechten kleiweg volgden, over een dijk en brug staken, en langs een kronkelend binnendijkje Monnikendam genaakten. Onderweg klampte ons een Osnabrugsche timmermansgezel aan die ons voor zijne makkers aanzag, naar den aard zeer dom was, en op alle vragen averechts verkeerd antwoordde. Bij hem voegden zich nog anderen. Dus verzeld traden wij de poort in.
Er stond weinig vee op het land: sommige meenen dat het slechts zoo schijnt omdat men eene koe niet ver zien kan, doch dan zoude dit ook in Zuid-Holland plaats moeten hebben; anderen, en met meer grond, geven tot reden dat de boeren in dezen tijd zoo slecht de teering naar de neering gezet hebben, dat de gestegen prijs der landerijen hen noodzaakt minder vee te koopen: ook zijn schapen en varkens te geef.
Monnikendam draagt meer nog dan Purmerend blijken van verval: echter heeft de heer ARBMAN in den tijd het sloopen van vele schoone huizen belet, door zich de zelve voor de stad te eigenen, het welk de sloopers heeft afgeschrikt. – Wij traden den Doelen binnen, welke herberg een goed uiterlijk voorkomen heeft. Vlak bij dezelve is de groote kerk die in ’t midden der stad had moeten staan, doch doordien dezelve niet volbouwd is, aan den uithoek staat. Na ons geschoren en verfrischt te hebben, doorkruisten wij de stad en bewonderden het fraaie huis van den heer VAN ROJEN. Te ½ 10 wandelden wij naar Broek langs een’ vaart en een meer: de oude net- en schuwheid der ingezetenen is er zeer verminderd: zelfs kon de heer ARBMAN, toen de hertogin van BRUNSWICK een oud Broeksch huis en huisgezin wenschte te zien, er slechts twee meer vinden, die de vorige zeden nog eenigermate bewaard hadden.“
Monnickendam, Speeltoren en Oude Waag
De Nederlandse dichter, essayist en blogger Jeroen Mettes werd geboren in Valkenswaard op 24 maart 1978. Zie ook alle tags voor Jeroen Mettes op dit blog.
Uit: N30
“O ironie! Laten we emigreren!
Het leger vuurt traangas af op winkelende Palestijnen. En luid hinniken de hymnen aan de god die jou, lezer, blind en gebonden, in hun armen heeft doen vallen. Wat de nar belooft… Er is een dier-worden van mensen, maar geen mens-worden van dieren. Bewijs: mijn grote tieten. Daar kun je ook heel genuanceerd over doen. Hoewel ik stomdronken ben en moe. Waar lopen we op? De onbereidheid tot sterven is niet alleen symmetrisch met de professionalisering en technocratisering van de oorlogsmachine; ze weerspiegelt de organisatie van een schimmige, transnationale soevereiniteit, die niet langer opofferingsgezindheid eist van haar onderdanen, maar hen in tegendeel verplicht tot leven. Hier (tegenover de zee in de winter) heb ik Herman Gorter gelezen.”
Zie voor nog meer schrijvers van de 24e maart ook mijn vorige blog van vandaag.