De Duitse schrijver Martin Walser werd op 24 maart 1927 geboren in Wasserburg aan de Bodensee. Zie ook alle tags voor Martin Walser op dit blog.
Uit: Muttersohn
„An einem solchen Maitag, der das Grün zum Leuchten brachte, waren die Waldwege im Klinik-Areal belebt. Patienten mit ihren Angehörigen, Patienten ohne Angehörige. Einmal wurde Percy sogar mit einem lauten Zuruf begrüßt von einem Pfleger, der eine Gruppe von Patienten zu einem Termin führte. Percy grüßte zurück.
Ihm war noch rechtzeitig eingefallen, dass das Alfons war. Einaug Alfons. Der war mit ihm hier auf der Pflegerschule ausgebildet worden. Vielleicht sieht man sich noch, hatte Einaug Alfons gerufen. Das hoff’ ich schwer, hatte Percy zurückgerufen und hatte daran gedacht, dass Alfons inzwischen ein Auge eingebüßt hatte. In einem Kampf mit einem Tobsüchtigen. Der Professor, der ihm das erzählt hatte, hatte gesagt, Alfons habe sich nicht gewehrt. Und dass er sich nicht gewehrt habe, sei inzwischen Alfons’ Wappen. Beide hatten, was sie riefen, mit winkenden Händen begleitet.
Als Percy dann den Brunnenplatz überquerte, der dem Klinik-Areal eine Art Zentrum liefert, wurde er gestoppt.
Ein junger Mann, der auf dem niederen Brunnenrand gesessen hatte, sprang auf, trat Percy in den Weg, gab aber dann den Weg, den er gerade noch gesperrt hatte, mit großer Gebärde wieder frei und sagte: Bitte! An Friedlein Vogel ist bis jetzt noch jeder vorbeigekommen, also wird der Baron Schlugen keine Ausnahme machen wollen.
Etwas, was er gemacht oder bewirkt oder gesagt hatte, zu bedauern, lag Percy nicht. Nur wenn er dem Potpourri begegnete, das mit seinem oder mit seinen Namen veranstaltet wurde, spürte er, dass er während seiner mehrjährigen Wanderschaft durch die Pfarrhäuser und Anstalten zwischen Donau und Bodensee manchmal zu mitteilsam gewesen sein musste. Wenn es nicht die Pfarrköchinnen waren, müssen es Ärzte oder Pfleger im PLK gewesen sein, die seinem Ruhm allzu farbige Kränze flochten.“
Martin Walser (Wasserburg, 24 maart 1927)
Cover (detail)
De Zwitserse schrijver Peter Bichsel werd geboren op 24 maart 1935 in Luzern. Zie ook alle tags voor Peter Bichsel op dit blog.
Uit: Über Gott und die Welt
„Es gibt ein christliches Nein, und das wohl erschütterndste Nein stammt von Jesus selbst. »Meinet ihr, daß ich gekommen bin, Frieden zu bringen auf Erden? Nein, sondern Zwietracht«, sagt der trotzige Jesus in Lukas 12,51.
Und er meint wohl damit »Auseinandersetzung«, »Dagegen sein können«.
Mir gefällt das kleine, stille, liebe Kind, dem der Onkel zärtlich übers Haar streichelt und sagt: »Du besch e ganz e Liebe«, und es stampft auf den Boden und sagt: »Nei, e be e ganz e Böse.«
Das heißt: Ich bin nicht nur lieb und opportun, ich bin auch selbst jemand.
Ich bin ein anderer – das ist Trotz.
Und der wunderbare Satz von Dorothee Sölle ist ein trotziger Satz: »Christ sein bedeutet das Recht, ein Anderer zu werden.«
Eine andere, ein anderer werden – das bedeutet das Recht, nein zu sagen.
»Der Herr ist mein Trotz!«
Ich weiß nicht, ob ich an einen Gott glaube – und Fromme werden mir diesen Satz nicht verzeihen, aber ich kann in dieser einen Sache nicht lügen – das ist schon sehr eigenartig, daß ich es in dieser Sache nicht kann, und vielleicht ist das schon ein Teil eines Gottesbeweises – aber ich kann wirklich beim besten Willen nicht wissen, ob ich an ihn glaube.
Trotzdem, trotzdem – ich brauche ihn. Nicht einfach als Tröster und Helfer, nicht einfach als einen, bei dem sich der Leichtathlet durch Bekreuzigen einen Hochsprungweltrekord erbetet – ich brauche ihn, damit das alles, was ist, nicht sinnlos ist – und damit das alles, was ist, nicht alles ist.
»Der Herr ist mein Trotzdem!«
Peter Bichsel (Luzern, 24 maart 1935)
De Italiaanse regisseur, acteur en toneelschrijver Dario Fo werd geboren in Leggiuno-Sangiamo op 24 maart 1926. Zie ook alle tags voor Dario Fo op dit blog.
Uit: Mistero Buffo (Mary at the Cross, vertaald door Ed Emery)
“OTHER WOMAN: Listen to that silence. Listen to the din of it. There’s no point blockig your ears. Say something, say something, Mary… Oh, please!
MARY: Give me a ladder… I want to climb it, to be near to my loved one. My loved one… Oh, my fine, pale, dying son. Don’t worry, my beloved, because now your mother is here! What have these murderers, these butchers done to you? These God-forsaken animals? Coming and doing this to my son! What did this big silly boy of mine ever do to you, for you to hate him so much, for you to do such terrible things to him… But I shall make you pay for this, one by one! Oh, you will pay, even if I have to go to the ends of the world to find you. Animals! beasts! Wretches!
CHRIST: Mother, don’t shout, mother.
MARY: Yes, yes. You’re right. Forgive me, my dear one, for this outburst and for the angry words I spoke. It was just my grief at finding you here, stained with blood and stripped, kicked, beaten and hung on this cross… with holes in those delicate, fine hands and feet… the feet that I made… the feet that now drip blood, drop by drop… Oh, it must hurt so!
CHRIST: No, mother, don’t worry. I promise you, I don’t feel pain any more. it has passed. I don’t feel anything; go home, mother, go home, please…
MARY: Yes, we’ll go home together. I’ll come up and bring you down. I’ll pull out your nails, gently, gently. Give me a pair of pincers… come and give me a hand… hep me, someone!
SOLDIER: Hey, woman, what are you doing up on that ladder? Who gave you permission?
MARY: That’s my son that you have crucified… I want to pull his nails out, and take him home with me…
SOLDIER: Home? You’re in a hurry! But he’s not yet run out his time, holy Virgin, he’s not yet well seasoned! Rest assured that the momenthe draws his last breath, I’ll give a whistle, and you can come and take this young fellow of yours, all packed up and ready to go… Alright? Come down, now…
MARY: No, I’m not coming! I’m not going to leave my son all on his own, to spend the night in this place, dying, all on his own. And you can’t do this to me. Because I’m his mother! I am his mother!”
Dario Fo (Leggiuno-Sangiamo, 24 maart 1926)
Scene uit een uitvoering van “Mistero Buffo” in het Courtyard Theatre, Londen, 2009
De Amerikaanse dichter en schrijver Lawrence Ferlinghetti werd geboren op 24 maart 1919 in Yonkers, New York. Zie ook alle tags voor Lawrence Ferlinghetti op dit blog.
Bird With Two Right Wings
And now our government
a bird with two right wings
flies on from zone to zone
while we go on having our little fun & games
at each election
as if it really mattered who the pilot is
of Air Force One
(They’re interchangeable, stupid!)
While this bird with two right wings
flies right on with its corporate flight crew
And this year its the Great Movie Cowboy in the cockpit
And next year its the great Bush pilot
And now its the Chameleon Kid
and he keeps changing the logo on his captains cap
and now its a donkey and now an elephant
and now some kind of donkephant
And now we recognize two of the crew
who took out a contract on America
and one is a certain gringo wretch
who’s busy monkeywrenching
crucial parts of the engine
and its life-support systems
and they got a big fat hose
to siphon off the fuel to privatized tanks
And all the while we just sit there
in the passenger seats
without parachutes
listening to all the news that’s fit to air
over the one-way PA system
about how the contract on America
is really good for us etcetera
As all the while the plane lumbers on
into its postmodern
manifest destiny
Lawrence Ferlinghetti (Yonkers, 24 maart 1919)
Hier met Jack Kerouac (links) in 1959
De Nederlandse schrijver Jacob van Lennep werd geboren te Amsterdam op 24 maart 1802. Zie ook alle tags voor Jacob van Lennep op dit blog.
Uit: Dagboek van mijne reis (1823)
“Met den heer PAN de Koepoort uitgetreden zijnde vermaakten ons de menigvuldige optrekjens en tuintjens welke den straatweg naar Enkhuizen aan weerszijden bezoomden. Een derzelver behoorde onzen vriendelijken leidsman, die ons thee schonk en in zijne door hem aangelegde tuin rondbracht, welke met tallooze bloemen, heesters en bloemboomen beplant was. Na die wandeling geleidde hij ons den Enkhuizer weg op, die aan weerskanten met drie rijen hooge iepen beplant is, kwamen langs een anderen lommerrijken laan in zijn tuintjen terug en bleven er tot half elf wijn drinken, ons over zijn goed onthaal, fijne smaak, belezenheid, gezond oordeel, diepe en grondige kennis van letterkunde en rechten verwonderende. Zeer tevreden over onzen dag keerden wij in het logement waar wij in genommerde bedsteden, met een officier van het strafbataillon in eene kamer sliepen en heerlijk uitrusteden.
De steden Hoorn en Edam hebben wat de zeevaart betreft niets belangrijks meer. De kaas- en botermarkten houden beide nog staande. De eerste overtreft Enkhuizen en andere steden in bloei, doch haalt nog niet bij Alkmaar. Er zijn vele huizen gesloopt.
Zaturdag 31 Mei.
Te 6 ure opgestaan zijnde en ons ontbijt, uit een glas melk bestaande, gebruikt hebbende, traden wij te 7 ure de Koepoort uit, en vervolgden door de optrekjens en breede iepenlaan onzen tocht over den straatweg, die in 1660 aangelegd, sinds dien tijd slecht onderhouden is door de schuld der boeren welke hem gedurig schrobden. Bijna onmogelijk is het hem te berijden, zoo ongelijk en gebroken zijn de klinkers. Noch is er geen voetpad en geen zand over den weg, ’t geen voor den voetganger lastig is. Voor drie jaren werd door keuren van den schout de weg overal geboend; ’t geen een zonderling gezicht moet opgeleverd hebben.”
Jacob van Lennep (24 maart 1802 – 25 augustus 1868)
Hoorn, Achterstraat met Doelen en Koepoort (Cornelis Springer, 1874)
De Nederlandse dichter, essayist en blogger Jeroen Mettes werd geboren in Valkenswaard op 24 maart 1978. Zie ook alle tags voor Jeroen Mettes op dit blog.
Uit: N30
“Leuker kunnen we het niet maken. Tijdens het schrijven viel een lieveheersbeestje op de strook bureau tussen mij en het toetsenbord, en ik keek naar het plafond, waar niets te zien was behalve de licht gebogen planken, die ik soms hoor kraken, maar nu verbazingwekkend zwegen. Nu kan ik weer doen wat ik wil. Je bedoelt dat je wel vertrouwen hebt in de Japanse economie, maar niet in mij? Ideologie speelt daarbij geen rol; het is ’n puur bedrijfsmatige kwestie. Als de geschiedenis telt, tel jij niet mee. Si bene calculum ponas, ubique naufragium est. Ik schop je in je kut tot je bloedend klaarkomt. De bus stopt. Bladeren trillen als voeten. Identifixatie. De gesprekken zijn vastgelopen op de weigering van Peking de binnenlandse markt open te stellen voor westerse banken en multimediabedrijven. Ze zit er warmpjes bij. Hoeveel rechtser is ‘extreem’? Van de Marind-anim van Nieuw-Guinea is bekend dat ze op sneltocht gingen om namen voor hun kinderen te verkrijgen: het laatste woord van het slachtoffer werd de ‘snelnaam’ van de nieuwgeborene. Het was natuurlijk in het midden van september en na zessen ’s avonds. En nu, nog gezelliger? Solidariteit houdt op bij Oldenzaal.
De zon gaat onder en in de vijver drijven zwanen, alsof ze van hout zijn, stil tussen de oevers. Terwijl m’n browser ’n applet laadt, laat ik de jaloezieën neer. Ik zag een man – een mens met een gezicht en een geslacht en een manier van kleden en fietsen – en ik dacht: daar gaat een zin! Een koude wind buigt de stengels naar beneden en dompelt de bloemen in het water.”
Jeroen Mettes (24 maart 1978 – 21 september 2006)
De Nederlandse (gelegenheids)dichter, historicus, geschiedenisleraar, illustrator en journalist Harry Prenen werd geboren in Schoten op 24 maart 1915. Zie ook alle tags voor Harry Prenen op dit blog.
Het onderste uit de kan, in 1890
’t Is middernacht,. De toren siddert op den laatsten tel.
Wacht tot de morgen in het bleeke Oosten gluurt.
Wie staeg den afgrond peilt ontmoet den bodem snel
Doch ben grondeloos, hoe scherp het oog ook tuurt.
Want uit de schoot van Abraham tot het vuur
Valt er geen druppel water in de hel,
Maar deze wijn kent duizeling noch duur
En mijn Tokayer haalt de diepte wel.
Ik wiebelwaggel op mijn veege bibberbeenen,
Ach, ’s werelds vaste punt is sedert lang verdwenen.
De morgen zal eerst dagen als wij, in het onstoflijk,
Ten klaren spiegel nijgen, geslepen onverdoflijk.
Hoor als een koekoekklok den staegen kneukeltik
Van dit mijn harte, tot mijn laatsten hik kik snik.
Harry Prenen (24 maart 1915 – 20 oktober 1992)
De Nederlandse dichter en schrijver Willem van Iependaal werd geboren in Rotterdam op 24 maart 1891. Zie ook alle tags voor Willem van Iependaal op dit blog.
Bajonet op!
Ik weet niet, waar ik sterven zal,
En of zoo’n roemrijk ongeval
Bij ’t attaqueeren,
Den frontsoldaat, die moordend heeft
Zich loflijk naar z’n graf geleefd,
Mag intresseeren.
Ik weet niet, waar ik sterven zal,
Of gas-, torpedo-, luchtaanval
Het mij zal leeren,
En of ik, hangend in het draad,
Zal tobben hoe zoo’n houding schaadt
Aan ’s konings kleeren.
Ik weet niet, waar ik sterven zal
En of ik straks of bijgeval
Reeds ben vergeten.
En of de bruid, waar ik voor val
Haar rouw confectie koopen zal
Of aangemeten!!
Willem van Iependaal (24 maart 1891 – 23 oktober 1970)
Rotterdam, Hoogstraat in 1916
Zie ook mijn blog van 24 maart 2014 en ook mijn blog van 24 maart 2013 deel 2.