De Nederlandse dichter en schilder Pierre Kemp werd geboren in Maastricht op 1 december 1886. Zie ook alle tags voor Pierre Kemp op dit blog.
Geruis
De wind is een ding
en de bladeren zijn een ander.
Ze ruisen onderling
al lang samen met elkander.
Ik sta daarbij en luister mij niet moe.
Soms schijnt me alles vaag, soms alles klaar.
En als ik even mijn hoed af doe,
is muziek een beweging door het haar.
Zingende daad
De kinderen zingen naar een daad.
Zij gaan op de zon af vanuit hun straat
en stormen langs de ladders van het licht
naar boven! Midden in mijn klein gedicht
hoor ik dit aan en vraag het groen:
of ook ík een zingende daad zal doen?
Zeker, wuiven de bomen met hun vlag:
kinderen en dichters zijn eenzelfde slag,
dat alles kan en alles mag.
Daar valt de wind uit zijn goedgeluimde lach
in de bladeren en heel de wereld staat
eerst nu vol zingende overdaad!
Eenzaamheid
De lucht is zo lila en lauw
om de rose bloemen bij de molen.
Het water ernaast stapt grauw
geruist in de schoepen met vloeiende zolen.
Het is er om in ’t grijs gereed te staan
en maar in en uit de kamers te gaan.
Pierre Kemp (1 december 1886 – 21 juli 1967)
Fourrures door Pierre Kemp, 1929
De Chinees-Amerikaanse dichter Arthur Sze werd geboren op 1 december 1950 in New York. Zie ook alle tags voor Arthur Sze op dit blog.
Het geschenk
De stukjes van deze legpuzzel vormen
straks het gouden gezicht van Toetanchamon,
maar momenteel zijn het vlekjes
kleur verspreid over de vloer.
Deze momenten van bewustzijn
hebben geen puzzelpasvorm – hartslag
van een vliegende zwaluw – sporen
van een rode lynx op het Windsorpad,
voorgevoel dat vreugde schuilgaat in
een lucifer, in zonnebloemstengels uitrukken,
een urn leegschudden vanaf een brug
zodat de asresten een wolk vormen.
De stukjes van een leven blijven uiteindelijk
stukjes. Niemand kan papyrus herstellen
als het eenmaal vlam heeft gevat;
maar voordat de agapanthus bloeit,
voordat het lichaam verschroeit, uitwist
het bewustzijn, heb je tijd
om te puzzelen, schommelen, slingeren, brassen
huppelen, doedelen, klagen, gloeien.
Vertaald door K. Michel
Morning Antlers
Redwinged blackbirds in the cattail pond—
today I kicked and flipped a wing
in the sand and saw it was a sheared
off flicker’s. Yesterday’s rain has left
snow on Tesuque Peak, and the river
will widen then dwindle. We step
into a house and notice antlers mounted
on the wall behind us; a ten-day-old child
looks, nurses, and sleeps; his mother
smiles but says she cries then cries
as emptiness brims up and over.
And as actions are rooted in feelings,
I see how picking spinach in a field
blossoms the picker, how a thoughtless act
shears a wing. As we walk out
to the car, the daylight is brighter
than we knew. We do not believe
flames shoot out of a cauldron of days
but, looking at the horizon, see
flames leap and crown from tree to tree.
Arthur Sze (New York,1 december 1950)
De Nederlandse schrijfster Natasza Tardio werd geboren in Assendelft op 1 december 1969. Zie ook alle tags voor Natasza Tardio op dit blog.
Uit: Meedogenloos
“Mo! Moooo!’ Telkens voel ik hoe mensen tegen me aan botsen.
Een elleboog verdwijnt diep in mijn ribben en met moeite blijf ik overeind. Ik moet doorgaan, kan nu niet stoppen, en ik duw mensen die in de weg staan opzij. Ik negeer de boze en verbaasde blikken en met mijn hand in mijn zij ren ik verder. Waar gaat hij heen? Dit is niet wat we hadden afgesproken. Waarom doet hij dit?
Dan zie ik hem eindelijk in de verte stilstaan en opgelucht haal ik adem. Het is nog niet te laat. Ik kan hem nog ompraten, zorgen dat hij zich aan de afspraken houdt. Want daar gaat het om. Je houden aan je afspraken en nakomen wat je hebt beloofd. Iets anders is er niet. Ik heb hem dat nu al duizend keer gezegd, maar sinds ons vertrek uit Nederland lijkt het wel of hij is veranderd. Elke dag een beetje meer. Van de sterke, betrouwbare jongen die ik leerde kennen in iemand die ik niet meer ken. Iemand die ik ook niet wil kennen. Een onbetrouwbare loser.
Wanneer ik dichterbij kom ziet Mo me staan. Een wijde jas om zijn magere lichaam. Handen in zijn zakken. Het gevaar verhullend. Ik weet wat hij verbergt, en het jaagt me angst aan. Dit is nooit de bedoeling geweest. We hadden zulke mooie toekomstplannen.
Op zo’n tien meter afstand blijf ik staan. Onze ogen ontmoeten elkaar.
Zijn bijzondere, verschillend gekleurde ogen schitteren. De ogen waar ik ooit verliefd op werd. Maar liefde bestaat niet. Niet hier in elk geval.
Zonder iets te zeggen blijf ik hem aanstaren, alsof mijn blik kan hypnotiseren, en een fractie van een seconde zie ik de oude Mo terug. De jongen die ooit een goed mens was, iemand die mee wilde helpen om dingen te veranderen, zodat alles beter werd.
Terwijl allerlei gedachten door mijn hoofd flitsen, zie ik hoe zijn blik verandert. De hardheid keert weer terug en het moment is voorbij.
Zwijgend en vastberaden schudt hij zijn hoofd. Hij wil niet luisteren; hij blijft bij zijn besluit. Het is duidelijk. Ik heb geen keuze.”
Natasza Tardio (Assendelft, 1 december 1969)
De Franse schrijver Daniel Pennac werd geboren in Casablanca op 1 december 1944. Zie ook alle tags voor Daniel Pennac op dit blog.
Uit: Chagrin d’école
« Ou, en septembre 1968, ma licence de lettres enfin en poche : — Il t’aura fallu une révolution pour la licence, doit-on craindre une guerre mondiale pour l’agrégation ? Cela dit sans méchanceté particulière. C’était notre forme de connivence. Nous avons assez vite choisi de sourire, mon père et moi. Mais revenons à mes débuts. Dernier-né d’une fratrie de quatre, j’étais un cas d’espèce. Mes parents n’avaient pas eu l’occasion de s’entraîner avec mes aînés, dont la scolarité, pour n’être pas exceptionnellement brillante, s’était déroulée sans heurt. J’étais un objet de stupeur, et de stupeur constante car les années passaient sans apporter la moindre amélioration à mon état d’hébétude scolaire. « Les bras m’en tombent », « Je n’en reviens pas », me sont des exclamations familières, associées à des regards d’adulte où je vois bien que mon incapacité à assimiler quoi que ce soit creuse un abîme d’incrédulité. Apparemment, tout le monde comprenait plus vite que moi. — Tu es complètement bouché ! Un après-midi de l’année du bac (une des années du bac), mon père me donnant un cours de trigonométrie dans la pièce qui nous servait de bibliothèque, notre chien se coucha en douce sur le lit, derrière nous. Repéré, il fut sèchement viré : — Dehors, le chien, dans ton fauteuil ! Cinq minutes plus tard, le chien était de nouveau sur le lit. Il avait juste pris le soin d’aller chercher la vieille couverture qui protégeait son fauteuil et de se coucher sur elle. Admiration générale, bien sûr, et justifiée : qu’un animal pût associer une interdiction à l’idée abstraite de propreté et en tirer la conclusion qu’il fallait faire son lit pour jouir de la compagnie des maîtres, chapeau, évidemment, un authentique raisonnement! Ce fut un sujet de conversation familiale qui traversa les âges. Personnellement, j’en tirai l’enseignement que même le chien de la maison pigeait plus vite que moi. Je crois bien lui avoir murmuré à l’oreille : — Demain, c’est toi qui vas au bahut, lèche-cul. »
Daniel Pennac (Casablanca, 1 december 1944)
Cover
De Marokkaanse romanschrijver, dichter en essayist Tahar Ben Jelloun werd geboren in Fez op 1 december 1944. Zie ook alle tags voor Tahar Ben Jelloun op dit blog.
Uit: L’ablation
« Depuis que je ne baise plus. je me sens plus libre et j’aime de plus en plus les femmes. Je les aime mieux et plus qu’avant parce que le sentiment de liberté me donne des ailes, de l’humour et de la légèreté. Je les trouve belles, spirituelles, certaines plus mer- veilleuses que d’autres. J’en suis fou. Je pense à elles tout le temps et ne comprends pas pourquoi elles ne sont pas plus sensibles à ma disponibilité. Pourtant, si elles savaient, si elles pouvaient imaginer que je suis capable de les aimer comme on aime dans une his-toire romantique. ou dans un bon mélo. Ah, si elles devinaient ce que je suis prêt à faire pour les célé-brer, les honorer, leur donner du plaisir, des orgasmes fabuleux que j’irais chercher loin, au fond de leur âme. dans les plis de leur inconscient. Fini l’égofsme masculin. fini les petits trucs pour ne pas perdre la face. Je n’ai plus de face. C’est bien commode. Je me dévoue entièrement à ellesje sais comment combler leur désir, comment le marier à toutes les audaces. la folie. J’ai un don maintenant : je perce, e dévoile, je découvre et je comprends ce qui se cache derrière les apparences que les femmes exposent par peur, par timidité ou par hypocrisie. Mon instinct me mène vers vous. ô femmes que j’aime et que j’attends avec patience, impatience, avec joie, folie, obsession. Chaque rencontre avec vous est tan feu d’artifice qui m’aveugle. me donne ivresse et légèreté. Je vole. je chante (mal mais je m’améliore). je ris, je danse, je cotan et je miens vers vous les bras ouverts. Champagne clans les coupes et dans l’air, dans la musique et dans les fleurs. Tout est champagne, tout est lumière. Tout pétille à la moindre étincelle. Plus besoin de tomber dans un sommeil profond pour rêver. Il me suffit de tendre la main vers vous. Les draps en soie ne sont plus nécessaires. L’amour n’a pas besoin de décor. Ou alors un décor grandiose comme ceux qu’Alexandre Tramer fabriquait pour des films de légende.
Depuis que je ne fais plus l’amour, je me contente de mes souvenirs. Je suis plein de souvenirs. Dès qu’on me touche, ils surgissent de partout. comme des impacts sur une cible se démultipliant à l’infini. Ils se bousculent dans ma tête, dans mon sang, dans mes paroles.”
Tahar Ben Jelloun (Fez, 1 december 1944)
Cover
De Britse dichter, schrijver, schilder, zanger en producer Billy Childish (echte naam William Charlie Mand) werd geboren op 1 december 1959 in Chatham, Kent. Zie ook alle tags voor Billy Childish op dit blog.
i am the strange hero of hunger (fragment)
i am
the hero of all my my favorite novels
i live in them
and they
live in me
i am arturo bandini
on angels flight
swearing at a butiful dark haired girl
in tattered shoes
i am rodya
guilty of a terrible and senceless murder
on the streets of st petersburg
i am the strange hero of hunger
starving to spite myself in chrisitiana
i am john nagel
tormentor of the midget
and suiside
i am ishmail
knocker off of tall hats
i am every novelist
and
every charicter ever dreamed
i am everyone of my favorite artists
and
i feel myself not one jot less
but equell to all of them
turner
munch
holbine
and
hokusi
Billy Childish (Kent, 1 december 1959)
De Duitse dichter en schrijver Ernst Toller werd geboren op 1 december 1893 in Samotschin (tegenwoordig Szamocin). Zie ook alle tags voor Ernst Toller op dit blog.
Uit: Hoppla, wir leben!
“Eva Berg. Was?
Karl Thomas. Nein, nicht zusammenrücken. Die Glotzaugen am Spion … Wir fliehen.
Albert Kroll. Blaue Bohnen gefällig?
Karl Thomas. Seht das Fenster. Der Kalk an den Eisen ist losgebröckelt.
Albert Kroll. Ja, wirklich.
Karl Thomas. Sitzt das große Kalkstück nicht künstlich fest? …
Albert Kroll. Bestimmt.
Karl Thomas. Seht ihr?
Eva Berg. Ja. Ja. Kinder zum Tollwerden.
Frau Meller. Ja. Wahrhaftig.
Wilhelm Kilman. Da wollte mal einer von draußen die Bude anspucken … War kurz vorm Ziel … Na, ich weiß nicht.
Frau Meiler (zu Wilhelm Kilman). Was, Bangbüchs?
Wilhelm Kilman. Ja, aber …
Karl Thomas. Was gibst da aber?
Albert Kroll. Ihr wißt, daß ich nicht leichtsinnig bin. Doch es ist Nacht. Wie spät?
Karl Thomas. Eben hat’s vier Uhr geschlagen.
Albert Kroll. Dann haben die Wachen gewechselt. Wir liegen im ersten Stock. Bleiben wir, können wir uns im Massengrab guten Morgen sagen. Fliehen wir, steht’s zehn zu hundert. Und stünde es eins zu hundert, wir müßten’s wagen.“
Ernst Toller (1 december 1893 – 22 mei 1939)
Affiche voor een opvoering in Gießen, 2017
De Hongaarse dichter Mihály Vörösmarty werd geboren op 1 december 1800 in Puszta-Nyék. Zie ook alle tags voor Mihály Vörösmarty op dit blog.
Appeal (Fragment)
In spite of long calamity
and centuries of strife,
our strength, though weakened, is not spent;
our country still has life.
To you, O nations of the world,
we call with passioned breath:
“Should not a thousand years of pain
bring liberty—or death?”
It cannot be that all in vain
so many hearts have bled,
that haggard from heroic breasts
so many souls have fled!
It cannot be that mind and strength
and consecrated will
are wasted in a hopeless cause
beneath a curse of ill!
There yet shall come, if come there must,
that better, fairer day
for which a myriad thousand lips
in fervent yearning pray.
Or there shall come, if come there must,
a death of fortitude;
and round about our graves shall stand
a nation washed in blood.
Mihály Vörösmarty (1 december 1800 – 19 november 1855)
Gedenkplaat in Székesfehérvár, waar Vörösmarty vijf jaar naar school ging, voordat hij ging studeren.
De Russische dichter en schrijver Valery Bryusov werd geboren op 1 december 1873 in Moskou. Zie ook alle tags voor Valery Bryusov op dit blog.
Three Apples
Three apples — sagas’ favorite selection,
Three symbols of rebellion on the earth,
In endless gardens of imagination,
They burn and shudder in illusions’ breath.
Oh, you, an apple — the first peoples’ lure,
You took the Eden’s light of those two,
You sent on heads of people the Lord’s fury,
But this was a revolt against taboo.
The apple-witness of the Tell’s perfection —
The song of freedom flew above the earth;
First arrow, he’d sent to his creation,
Born second one, that carried tyrants’ death.
And that third one — the Newton’s apple, gold,
In its right time, it played its last accord,
And mind embraced the substance of the law,
That moves the earth, the heaven and the world.
That apple had returned to people Eden,
Made equal all — a muster and a slave,
It opened roads to the treasures hidden,
To make us fighters, ever strong and brave.
Vertaald door Yevgeny Bonver
Einer Zufälligen
Im verlebten Aug, dem starren
Lächeln such ich oft die Züge,
Derer, die – kein Maß galt – liebten
Bis zum Irrwahn, bis zur Lüge,
Les in falschen Zärtlichkeiten,
Müdender Bewegung Bahnen
Wie in eines Traumbuchs Seiten
Von der Sehnsucht, der vertanen.
Hinter Gleichmut, Ödnis, Leere
Spür ich fern der Lüge Mauern
Noch der Wollustnächte Schwere
Und im Schlafe selbst ein Schauern.
Keines Zufalls Stimme, liebe
Ich die Gier des Tods, der Keimnis
Und im Schlaf voll fad-geübter
Zärtlichkeit noch das Geheimnis.
Vertaald door Uwe Grüning
Valery Bryusov (1 december 1873 – 9 oktober 1924)
Cover biografie
Zie voor nog meer schrijvers van de 1e december ook mijn blog van 1 december 2016.
Zie voor bovenstaande schrijvers ook mijn blog van 1 december 2008 en ook mijn blog van 1 december 2007.