De Engelse dichter en schrijver Ted Hughes werd geboren op 17 augustus 1930 in Mytholmroyd, Yorkshire. Zie ook alle tags voor Ted Hughes op dit blog.
Snowdrop
Now is the globe shrunk tight
Round the mouse’s dulled wintering heart.
Weasel and crow, as if moulded in brass,
Move through an outer darkness
Not in their right minds,
With the other deaths. She, too, pursues her ends,
Brutal as the stars of this month,
Her pale head heavy as metal.
The Martyrdom of Bishop Ferrar
Burned by Bloody Mary’s Men at Caermarthon
If I flinch from the pain of the burning, believe not the doctrine that I have preached.—His words at the stake.
Bloody Mary’s venomous flames can curl;
They can shrivel sinew and char bone
Of foot, ankle, knee and thigh, and boil
Bowels, and drop his heart a cinder down;
And her soldiers can cry, as they hurl
Logs in the red rush: “This is her sermon.”
The sullen-jowled watching Welsh townspeople
Hear him crack in the fire’s mouth: they see what
Black oozing twist of stuff bubbles the smell
That tars and retches their lungs: no pulpit
Of his ever held their eyes so still,
Never, as now his agony, his wit.
An ignorant means to establish ownership
Of his flock! Thus their shepherd she seized
And knotted him into this blazing shape
In their eyes, as if such could have cauterized
The trust they turned towards him, and branded on
Its stump her claim, to outlaw question.
So it might have been: seeing their exemplar
And teacher burned for his lessons to black bits,
Their silence might have disowned him to her,
And hung up what he had taught with their Welsh hats:
Who sees his blasphemous father struck by fire
From heaven, might well be heard to speak no oaths.
But the fire that struck here, come from Hell even,
Kindled little heavens in his words
As he fed his body to the flame alive.
Words which, before they will be dumbly spared,
Will burn their body and be tongued with fire
Make paltry folly of flesh and this world’s air.
When they saw what annuities of hours
And comfortable blood he burned to get
His words a bare honouring in their ears,
The shrewd townsfolk pocketed them hot:
Stamp was not current but they rang and shone
As good gold as any queen’s crown.
Gave all he had, and yet the bargain struck
To a merest farthing his whole agony,
His body’s cold-kept miserdom on shrieks
He gave uncounted, while out of his eyes,
Out of his mouth, fire like a glory broke,
And smoke burned his sermon into the skies.
Rood
Rood was jouw kleur.
Als het niet rood was, dan was het wit. Maar rood
Was wat je om je heen wikkelde.
Bloed-rood. Was het bloed?
Was het rood-oker, om de doden te verwarmen?
Hematiet om onsterfelijk te maken
De kostbare eerbiedwaardige beenderen, de familiebeenderen.
Toen je eindelijk je zin had
Was onze kamer rood. Een rechtszaal.
Een gesloten kist voor edelstenen. Het tapijt van bloed
Met een patroon van donkerte, stollingen.
De gordijnen – robijnrood corduroy bloed,
Pure bloeddruppels van plafond tot vloer.
De kussens hetzelfde. Hetzelfde
Ruwe karmijnrood op de vensterbank.
Een pulserende cel. Een Azteekse altaartempel.
Alleen de boekenplanken ontsnapten in witheid.
En buiten het raam
Papavers dun en kreukvrij
Zoals de huid op bloed,
Salvia, waarnaar je vader je heeft genoemd,
Als bloed dat uit een wond stroomt,
En rozen, de laatste druppels van het hartbloed
Catastrofaal, arterieel, verdoemd.
Je lange, wijde fluwelen rok, een bandage van bloed,
Een weelderige Bourgogne.
Je lippen, bevochtigd, diep karmozijnrood.
Je genoot van rood.
Ik voelde het rauw – als de scherpe gaasranden
Van een uitdrogende wond. Ik zou de open ader erin
kunnen aanraken, de korstige glans.
Alles wat je schilderde, schilderde je wit
Toen besprenkelde je het met rozen, verwoestte het
Leunde eroverheen, je druppelde rozen,
Huilde rozen, en nog meer rozen,
Dan, soms tussendoor, een klein blauw
vogeltje.
Blauw was beter voor jou. Blauw was vleugels.
Kingfisher blauwe zijde uit San Francisco
Omhulde je zwangerschap
Een strelende vuurproef
Blauw was je vriendelijke geest – geen demon
Maar geëlektrificeerd, een voogd, bedachtzaam.
in de rode put
Verborg je je voor het klinische wit van het bot.
Maar het juweel dat je verloor was blauw
Vertaald door Frans Roumen
Zie voor nog meer schrijvers van de 17e augustus ook mijn blog van 17 augustus 2019 en ook mijn blog van 17 augustus 2016 en ook mijn blog van 17 augustus 2014 deel 2.