De Nederlandse dichter Wilfred Smit werd geboren in Soerabaja (Java, Nederlands Indië) op 24 juni 1933. Zie ook alle tags voor Wilfred Smit op dit blog.
Brief
Het grotestadskind schrijvend
aan haar grootvader, zegt niet:
men noemt mij mager,
een klein kreng waar straks
madelieven in een kring
omheen zullen staan -, maar:
’t is erger met mijn pop
sinds u daarbuiten woont.
ach, nu is zij moegeschreven
aan grootvader – de enveloppe
omsluit haar liefderijk,
een pop onder een lila deken.
Rococo
Gracielijk en licht sterven,
een kleine zucht in de paniers
en ’t is niet meer.
dien avond heeft men ons
gekleed te bed gelegd,
als in een rose medaillon
voor iedereen te kijk –
en o bepoederde horreur,
het clavecimbel speelt door.
Wilfred Smit (24 juni 1933 -13 augustus 1972)
Soerabaja, Rode Brug
De Argentijnse schrijver Ernesto Sabato werd op 24 juni 1911 geboren in Rojas, een dorp in de provincie Buenos Aires. Zie ook alle tags voor Ernesto Sabato op dit blog.
Uit: The Tunnel (Vertaald door Margaret Sayers Peden)
“In any case, there was only one tunnel, dark and lonely, mine, the tunnel in which I had spent my childhood, my youth, my whole life. And in one of those transparent lengths of the stone wall I had seen this girl and had gullibly believed that she was traveling another tunnel parallel to mine, when in reality she belonged to the broad world, to the world without confines of those who do not live in tunnels; and perhaps she had peeped into one of my strange windows out of curiosity and had caught a glimpse of my doomed loneliness, or her fancy had been intrigued by the mute language, the clue of my painting.
And then, while I advanced always along my corridor, she lived her normal life outside, the exciting life of those people who live outside, that strange, absurd life in which there are dances and parties and gaiety and frivolity. And it happened at times that when I walked by one of my windows she was waiting for me, silent and longing (why was she waiting for me? why silent and longing?); but other times she did not get there on time, or she forgot about this poor creature hemmed in, and then I, with my face pressed against the glass wall, could see her in the distance, smiling or dancing carefree, or, what was worse, I could not see her at all and I imagined her in inaccessible or vile places. And then I felt my destiny a far lonelier one than I had imagined.”
(…)
“I am seeing that woman for the first and last time. I will never in my lifetime see her again.’ My thoughts floated aimlessly, like a cork down an uncharted river. For a moment they bobbed around the woman beneath the thatch. What did she matter to me? But I could not rid myself of the thought that, for an instant, she was a part of my life that would never be repeated; from my point of view it was as if she were already dead: a brief delay of the train, a call from inside the house, and that woman would never have existed in my life.
Everything seemed fleeting, transitory, futile, nebulous. My brain was not functioning well, but María was a recurring vision, something hazy and melancholy.”
Ernesto Sabato (24 juni 1911 – 30 april 2011)
Hier met Ernesto Cardenal (links)
De Franse dichter, schrijver en vertaler Yves Bonnefoy werd in Tours geboren op 24 juni 1923. Zie ook alle tags voor Yves Bonnefoy op dit blog.
Le bel été
Le feu hantait nos jours et les accomplissait.
Son fer blessait le temps à chaque aube plus grise.
Le vent heurtait la mort sur le toit de nos chambres,
Le froid ne cessait pas d’environner nos coeurs.
Ce fut un bel été, fade, brisant et sombre,
Tu aimas la douceur de la pluie en été
Et tu aimas la mort qui dominait l’été
Du pavillon tremblant de ses ailes de cendre.
Cette année-là, tu vins à presque distinguer
Un signe toujours noir devant tes yeux porté
Par les pierres, les vents, les eaux et les feuillages,
Ainsi le soc déjà mordait la terre meuble
Et ton orgueil aima cette lumière neuve.
L’ivresse d’avoir peur sur la terre d’été.
Souvent dans le silence d’un ravin
J’entends (ou je désire entendre, je ne sais)
Un corps tomber parmi des branches.
Longue et lente
Est cette chute aveugle ; que nul cri
Ne vient jamais interrompre ou finir.
Je pense alors aux processions de la lumière
Dans le pays sans naître ni mourir.
Le jardin
Les étoiles voûtaient les murs du haut jardin
Comme les fruits de l’arbre au-delà, mais les pierres
Du lieu mortel portaient dans l’écume de l’arbre
Comme une ombre d’étrave et comme un souvenir.
Etoiles et vous, craies d’un pur chemin.
Vous pâlissiez, vous nous preniez le vrai jardin,
Tous les chemins du ciel étoile faisant ombre
Sur ce chant naufragé ; sur notre route obscure.
Dans ses coffres le rêve a replié
Ses étoffes peintes, et l’ombre
De ce visage taché
De l’argile rouge des morts.
Tu n’as pas voulu retenir
Ces mains étroites qui firent
Le signe de solitude
Sur les pentes ocres d’un cotps.
Et telle une eau qui se perd
Dans les rougeurs d’une eau sombre.
La nuque proche se courbe
Sur la plage où brille la mon.
Yves Bonnefoy (Tours, 24 juni 1923)
De Amerikaanse schrijver Scott Oden werd geboren op 24 juni 1967 in Columbus, Indiana. Zie ook alle tags voor Scott Oden op dit blog.
Uit: A Gathering of Ravens
“Traitors and oath-breakers!” he would mutter. “May the Wolf gnaw their wretched bones!”
By the afternoon of the third day, as a keening wind whistled down from the north, they descended into a shallow valley thick with some of the most ancient forest Étaín had ever seen. The trees were squat and gnarled, like giants in repose, their spreading boughs half-clad in the finery of autumn. Walking beneath them felt as though she was walking down the nave of a mammoth cathedral; it was silent, and gray light tinged with red and gold filtered down from the clerestory of branches overhead.
With each step, Étaín felt like she came more and more under some fell scrutiny, like something beyond the ken of mortal man was watching her descend into its world, a twilight world of branch and leaf – something that would judge whether or not to let her live. She glanced at Grimnir; if he felt the same sensation he did not show it. Perhaps he knew what lurked among the trees. That thought caused her to clutch all the more tightly to the tiny silver cross . . .
“There,” Grimnir said, after another hour had passed. The shadows under the trees were deep and long, but Étaín could barely make out what lay ahead of them. The forest hemmed in a lake, its surface as black as a starless night; at the center of this lake was an island that looked overgrown with trees. Hawthorn, birch, oak, ash, and yew grew in such profusion that their trunks twisted and writhed together in a mass as solid as a fortress palisade.
“Christ Almighty, what is this place?” Even as she spoke the words, Étaín felt the hair on the back of her neck stand on end; she turned suddenly, staring into the deepening gloom. The trees around her exuded menace, something hoary and wild that begrudged every breath she took.”
Scott Oden (Columbus, 24 juni 1967)
De Amerikaanse dichter, vertaler en etymoloog John Anthony Ciardi werd geboren op 24 juni 1916 in Boston. Zie ook alle tags voor John Ciardi op dit blog.
High Tension Lines Across A Landscape
There are diagrams on stilts all wired together
Over the hill and the wind and out of sight.
There is a scar in the trees where they walk away
Beyond me. There are signs of something
Nearly God (or at least most curious)
About them. I think those diagrams are not
At rest.
I think they are a way of ciphering God:
He is the hugest socket and all his miracles
Are wired behind him scarring the hill and the wind
As the waterfall flies roaring to his city
On the open palms of the diagram.
There is
Shining, I suppose, in that city at night
And measure for miracles, and wheels whirling
So quick-silver they seem to be going backwards.
And there’s a miracle already. But I
Went naked through his wood of diagrams
On a day of the rain beside me to his city.
When I kissed that socket with my wet lip
My teeth fell out, my fingers sprouted chives,
And what a bald head chewed on my sick heart!
Massachusetts Bay
Go South from Marblehead and weep for heroes.
Beyond the fogs of Massachusetts Bay
The dream of China spun the farm boys out
From God and granite into Smuggler’s Way
Go North from Plymouth past the tanneries
That foul the creek beside the settlers’ graves,
And weep the Eagle out of Medforde Towne
For rum, molasses, and the shackled slaves.
Climb Beacon Hill for rank and careen lintels
And fragrant memories and sacraments
Of ancestry and everblooming Mayflower,
And monthly rentals from the tenements.
Go West, go East, and weep the memory
Of Iron Gods athwart the dippers hulls—
The lost race of old schoolbooks and desire
That rode between the White Whale and the gulls.
De Nederlandse schrijver en televisiemaker Matthijs Leonard Kleyn werd geboren in Leiden op 24 juni 1979. Zie ook alle tags voor Matthijs Kleyn op dit blog.
Uit: Vita
“Haar lange blonde haar zat bij elkaar in een knotje. Haar witte dunne armen trilden, tranen lagen op haar gezicht. Woedend keek ze me aan.
Hoe durf je. Hoe kun je.
Als ik haar vroeg waar het over ging, werd ze nog bozer.
Dat je dat niet weet.
Dan rende ze uit bed en ging in de woonkamer op de bank luidruchtig huilen. Haar rug gebogen, haar benen kruisgewijs tegen elkaar. In het begin rende ik achter haar aan. M’n hart brak als ik haar zo in het donker zag zitten. Later kwam ik langzamer het bed uit en ging niet naar haar toe, maar legde m’n hoofd op de bar en zei niets. Rond de tijd dat ik Lowlands had bedacht, kwam ik niet eens meer het bed uit. Ik werd wel wakker uiteraard, maar draaide me ook direct weer om. Vragen naar het waarom was allang zinloos gebleken. Omdat ik haar niet nog meer verdriet wilde doen dan ze zichzelf al deed, besloot ik bij haar te blijven. Ik was verslaafd aan haar. Aan haar stem, aan haar zachte gezicht, aan haar lijf, aan de kleding die ze ’s avonds uittrok. Aan de momentjes die we hadden die onbetaalbaar waren. Aan de dansjes die we deden, de gesprekken die we voerden, haar ogen die spleetjes werden als ze naar me lachte, waarin ik de bevestiging zocht dat ze van me hield. Alles wilde ik voor haar doen, al was het allemaal niet goed genoeg.
Waarom weet ik niet en dat zal ik nooit weten. Misschien omdat ik onaardig deed, misschien omdat ik vreemdging, misschien omdat ik rookte.
Maar dat kan ik me moeilijk voorstellen, want dat deed ik allemaal niet.
Dat gelooft ze nog steeds niet. Dat hoor ik van anderen. De relatie duurde niet lang, maar het voelde als een mensenleven. Misschien omdat ik haar zo snel vroeg om samen te wonen. Dat was het moment dat het misging. Dat was het moment dat me uiteindelijk naar Lowlands deed vluchten. Waar zij niet was.
Matthijs Kleyn (Leiden, 24 juni 1979)
Zie voor nog meer schrijvers van de 24e juni ook mijn vorige blog van vandaag.