De Nederlandse dichter en schrijver Willem Kloos werd geboren in Amsterdam op 6 mei 1859. Zie ook alle tags voor Willem Kloos op dit blog.
O het tranen-vergieten is geen zonde
O het tranen-vergieten is geen zonde,
Gepleegd aan ’s werelds mooi somber voortglijden
Zacht door de eindeloze gang der tijden…
O wie nog tranen, tranen vergieten konde…
Hij zou de wrede, wrede wonde op wonde,
Die dorsten mensjes in het hart te snijden
Hem, die wilde allen in zich zelf verblijden,
Helen door tranen. Tranen Zijn Geen Zonde.
Want wat zijn tranen, tranen als een teerheid,
Hoog-heerlijk in zich zelf gebrokene emotie
Als ’t mannen-lijf niet langer kan hoog-trots zijn?
O Laat ons allen vallen in devotie,
Als Iets, wat grandiooslijk week ter-nêer leit,
Een mens nooit kàn maar wou toch wel een Rots zijn.
Shelley’s sterven
Voorover, in het boot-ruim, lang-uit lag
Shelley en las. De wilde golven sloegen
Luider en luider langs de zijden, droegen
Hoog-op het broze vaartuig, met geklag
Van schril zoevend gieren door want en stag,
Die knerpten. Hoorde-i niet, hoe de andren joegen
Hierheen en daarheen, zuchtten, riepen, kloegen?
Hij las maar, las, totdat hij niets meer zag …
Toen stond hij op, verwonderd: neevlen drongen
Overal aan, en plots … een donker blok
Komt dreigend door die misten opgesprongen …
Hij wankelt door de donderende schok …
“Is dat de Dood? ontvang me …” en willig glijdend
Valt hij de diepte in, zwijgend, de armen breidend.
Evoë
Ik ga mijn leven in orgieën door
Van vol muziek en vreugden onuitspreeklijk,
Daar ‘k ál smart in losbándigheid verloor,
Want dít lijf en mijn trots zijn onverbreeklijk;
Wijl achter me aan een óp-zich-drommend koor,
Heel ’t schone lijf bewegend wild en weeklijk,
Luid-feestende optocht, danst en ik dans voor –
O, mijn los-voetigheid is zéér aansteeklijk.
Hoor, hoor naar mij, gij allen die daar gaat
Met koud gelaat en stappen zo bedachtig:
Brand op in gloed het leven dat u slaat,
U zelf óp-slaánd in vlammen hoog en prachtig.
Droom wég in weelde: ijdel is alle daad –
Over ons allen koom het Niet-zijn machtig.
Willem Kloos (6 mei 1859 – 31 maart 1938)
De Nederlandse dichteres Hélène Gelèns werd geboren in Bergschenhoek op 6 mei 1967. Zie ook alle tags voor Hélène Gelèns op dit blog.
draakje uit borneo
dat de meerkoet pas opstijgt na een rotspurt op water
terwijl
zo’n jubelende leeuwerik
hop! in een keer loodrecht de hemel inschiet
dat de kolibrie zich t leplazarus klapwiekt
terwijl
zo’n langbenige ooievaar lui in een thermiekbel zijn vleugels strekt en zweeft
dat wij onze huidstulpingen strak sporten
terwijl
zo’n draakje uit borneo flap! zijn huidplooien uitvouwt tot vleugels en vliegt
Tekening
daar groei jij uit het licht
je blik
je handen
je kleuren wit uit wit
je ogen sluiten geen ogen
sluiten geen ogen in
je handen geven geen handen
geven geen handen af
handen af ogen in
daar groei jij
uit het licht
Hélène Gelèns (Bergschenhoek, 6 mei 1967)
De Nederlandse dichteres en schrijfster Sasja Janssen werd geboren op 6 mei 1968 in Venlo. Zie ook alle tags voor Sasja Janssen op dit blog. Zie ook alle tags voor Sasja Janssen op dit blog.
De zomer was stuk
De zomer was stuk en ik bracht mijn zonden
naar de kleermaker, ik twijfelde
ijzergaren of rijggaren, hij hielp mij niet, ik had schuld
hoe kon hij zoiets vergeten.
De kleermaker pakte mijn zonden uit, in het kale licht
kronkelden ze tot ik medelijden met ze kreeg
net zoals met de varens die zichzelf van kant maakten
net zoals met jou in het woud van Aokigahara.
Het sneeuwde geel en overspel kon niet worden geregen
maar vervilt met heet water, zeep, azijn, zijn viltnaald
in mijn geil, deze man kort, zijn geheugen bot
prees splijtsteken, festonsteken, bladsteken
voor wat door en door was, de naden verduveld.
Achter zijn gordijn van kralen kleedde ik me uit
voor mijn zonden me weer te grazen namen
en daar waar
mijn jurk om me heen viel in een kring
van mishandeld katoen
stak hij met grote halen door mijn vlees
de zomen van mijn geslacht
in elkaar gedraaid als te heet gewassen wol.
Ze laat een ijswit mannenhemd
Ze laat een ijswit mannenhemd aan een spijker achter,
een trui die smerig grijs je navel dreigt, schoenen om een blote
wreef, de kalkmuur een aalmoes voor straks alleen
komt ze vertrek zeggen, liegt dag dag nirvana, waarom zich dan
een laatste keer laten dekken als een tafel zonder gast, een likkepot
op het katoen, haar vingers die er niet meer van pikken.
Ze spreidt naar het kleine, kleinere, aanminnige allerbinnenste
waar je ziet hoe verlaten je liefde is.
Sasja Janssen (Venlo, 6 mei 1968)
De Chileens-Amerikaanse toneelschrijver, essayist, dichter, novellist, cartoonist Ariel Dorfman werd op 6 mei 1942 in Buenos Aires geboren. Zie ook alle tags voor Ariel Dorfman op dit blog.
Uit :Feeding on Dreams: Confessions of an Unrepentant Exile
“Call it a gift from Chile to the nation that did so much to destroy our democracy, the nation that was also mine, the America where I thrive and teach and write, where my grand daughters, my Isabella and my Catalina will grow.
We Americans – yes, we – received that day all of a sudden the curse and blessing of being able to look at ourselves in a way habitually denied to most of our citizens, the chance to distressingly imagine ourselves as part of the rest of humanity. Never before had they – yes, they – been ripped apart to this degree by the ravages of guilt and rage, the difficulties of memory and forgiveness, the uses and abuses of power, the true meaning of freedom and responsibility. And consequently never were Americans more tempted to apply amnesia to their yesterdays and innocence to their tomorrows, never was it more perilous and easier to sweetly, vindictively rid themselves of the complexity and contradictions of their newly naked predicament.
Chile, for all its imperfections and failures, found a way of responding to the terror inflicted on us (yes, us, we Chileans), a path of peace rather than war, a path of understanding rather than retribution. A model that the United States, wrestling with the mirage of its imperial ambitions, did not have the immediate wisdom to follow. And yet the complacent invulnerability of this nation where I now abide has been fractured forever, as the gash in that site at Ground Zero reveals. We citizens will have to share, whether we wish to or not, the precariousness and uncertainty that is the daily lot of the majority of this planet’s other inhabitants. A crisis of this magnitude is one of those opportunities for regeneration and self-knowledge that are granted, from time to time, to certain nations. It can lead to renewal or destruction, used for aggression or for reconciliation, for vengeance or for justice, for the militarization of a society or its humanization.”
Ariel Dorfman (Buenos Aires, 6 mei 1942)
De Oostenrijkse dichter, schrijver, essayist en vertaler Erich Fried werd geboren op 6 mei 1921 in Wenen. Zie ook alle tags voor Erich Fried op dit blog.
Achtung auf den Hintergrund
Kernkraft tut not
sie bildet den Hintergrund
unserer Energiewirtschaft,
unseres heutigen Lebens.
Was zuerst nottut
kann zuletzt dann
die letzte Not sein.
Wenn Atomtod das Letzte ist,
was kann das Vorletzte sein?
Und schlagen wir heute
Nicht schon den breiten Weg ein,
der vom Fünft- und Viertletzten
hin zum Drittletzten führt?
Beschriebene unbeschriebene Liebe
Ich klage:
Die Liebe hat oft
und oft den Tod beschrieben
aber der Tod nicht die Liebe
und das ist ungerecht.
Der Tod sagt:
Ich habe die Liebe
immer wieder beschrieben
nur ihr könnt meine Schrift nicht lesen
Das ist nicht meine Schuld.
Strauch mit herzförmigen Blättern
(Tanka nach altjapanischer Art)
Sommerregen warm:
Wenn ein schwerer Tropfen fällt
bebt das ganze Blatt.
So bebt jedes Mal mein Herz
wenn dein Name auf es fällt.
Erich Fried (6 mei 1921 – 22 november 1988)
De Japanse schrijver Yasushi Inoue werd geboren op 6 mei 1907 in Asahikawa. Zie ook alle tags voor Yasushi Inoue op dit blog.
Uit: The Hunting Gun (Vertaald door Michael Emmerich)
“All right, Uncle—I’ll still use this term of affection, as I always have—here goes: I know about what happened, about you and Mother. I learnt the whole thing the day before she died. Because I read her diary without her knowing.
I can’t even imagine how awful it would have been if I’d really had to say those words. I probably couldn’t have got a single word out, no matter how hard I tried to stay calm. I was only able to do it because this is a letter. Not because I’m shocked, or scared. I just feel sad. So sad my tongue goes numb. Not sad about you, or about Mother, or myself. It’s everything, all around me—the blue sky, the October sunlight, the bark of the crape myrtle, bamboo leaves rustling in the wind, and the water and the stones and the earth, all of nature, all I see, takes on this sad colouring the second I open my mouth to speak. Ever since I read Mother’s diary, I’ve started noticing that maybe two or three times a day, or sometimes even five or six, the whole natural world, everything around me, is suddenly awash with a sad colour, as if the sun is setting. All I have to do is remember you and Mother and my world is completely transformed. Did you know, Uncle, that in addition to the thirty or so colours such as red and blue that you find in a paintbox, there is a separate sad colour, and that this sad colour is something you can really see?
What happened between you and Mother has shown me that there is such a thing as love no one blesses, love that must not be blessed. Only the two of you, no one else, could ever know how much in love you were. Not Aunt Midori, not me, not any of our relatives. None of our neighbours, not the people across the street, not even your best friends knew—and they couldn’t. Now that Mother has died, only you know.”
Yasushi Inoue (6 mei 1907 – 29 januari 1991)
Cover
De Zweedse dichter en schrijver Harry Martinson werd geboren op 6 mei 1904 in Jämshög in het zuidoosten van Zweden. Zie ook alle tags voor Harry Martinson op dit blog.
Far From Here
I want to send a dream far from here.
The swallows fly high there.
Perhaps your wheat ripens
and through the yellow oceans of rye
a slow humming sound of bread can be heard.
This is a world of water and stones,
my hand is without bread and I count its lines.
Vertaald door Lars Nordstrom
Home Village
In the gardens of the home village, where earthworms
loosen the soil, the columbine still grows
and grandfather clocks cluck old-fashionedly in each house.
Smoke rises from cottages like sacrificial pillars
and to those who come from afar, from the hard toils
of the world’s oceans and the brothel alleys of Barcelona,
this peaceful village is like a silent lie.
A lie one would willingly hang on to, a lie
for which one would trample down all evil truths.
Vertaald door Robin Fulton
Harry Martinson (6 mei 1904 – 11 februari 1978)
De Duitse dichter, schrijver en vertaler Christian Morgenstern werd geboren in München op 6 mei 1871. Zie ook alle tags voor Christian Morgenstern op dit blog.
Nebel am Wattenmeer
Nebel, stiller Nebel über Meer und Land.
Totenstill die Watten, totenstill der Strand.
Trauer, leise Trauer deckt die Erde zu.
Seele, liebe Seele, schweig und träum auch du.
Das Nasobem
Auf seinen Nasen schreitet
einher das Nasobem,
von seinem Kind begleitet.
Es steht noch nicht im Brehm.
Es steht noch nicht im Meyer.
Und auch im Brockhaus nicht.
Es trat aus meiner Leyer
zum ersten Mal ans Licht.
Auf seinen Nasen schreitet
(wie schon gesagt) seitdem,
von seinem Kind begleitet,
einher das Nasobem.
Christian Morgenstern (6 mei 1871 – 31 maart 1914)
Zelfportret, Berlijn 1895
Zie voor nog meer schrijvers van de 6e mei ook mijn blog van 6 mei 2012 deel 2 en ook deel 3.