Tag: Jacob Balde S.J.

Douglas Jerrold, Heinrich Wilhelm von Gerstenberg, Hermann von Weinsberg, Jacob Balde S.J., Sven Kivisildnik, Xavier Orville

De Engelse schrijver Douglas William Jerrold werd geboren op 3 januari 1803 in Londen. Zie ook mijn blog van 3 januari 2009 en ook mijn blog van 3 januari 2010.

 

Uit: Mrs. Caudle’s Curtain Lectures 

 

„Your wife and children may all be burnt alive in their beds–as all of us to a certainty shall be, for the insurance MUST drop.  And after we’ve insured for so many years!  But how, I should like to know, are people to insure who make ducks and drakes of their five pounds?

“I did think we might go to Margate this summer.  There’s poor little Caroline, I’m sure she wants the sea.  But no, dear creature! She must stop at home–all of us must stop at home–she’ll go into a

consumption, there’s no doubt of that; yes–sweet little angel!–I’ve made up my mind to lose her, NOW.  The child might have been saved; but people can’t save their children and throw away their five pounds too.

“I wonder where poor little Mopsy is!  While you were lending that five pounds, the dog ran out of the shop.  You know, I never let it go into the street, for fear it should be bit by some mad dog, and come home and bite all the children.  It wouldn’t now at all astonish me if the animal was to come back with the hydrophobia, and give it to all the family.  However, what’s your family to you, so you can play the liberal creature with five pounds?

“Do you hear that shutter, how it’s banging to and fro?  Yes,–I know what it wants as well as you; it wants a new fastening.  I was going to send for the blacksmith to-day, but now it’s out of the question:

NOW it must bang of nights, since you’ve thrown away five pounds.

“Ha! there’s the soot falling down the chimney.  If I hate the smell of anything, it’s the smell of soot.  And you know it; but what are my feelings to you?  SWEEP THE CHIMNEY!  Yes, it’s all very fine to say sweep the chimney–but how are chimneys to be swept–how are they to be paid for by people who don’t take care of their five pounds?“

 

 

Douglas Jerrold (3 januari 1803 – 8 juni 1857)

 

Lees verder “Douglas Jerrold, Heinrich Wilhelm von Gerstenberg, Hermann von Weinsberg, Jacob Balde S.J., Sven Kivisildnik, Xavier Orville” →

Elsa Asenijeff, John Gould Fletcher, Henry Handel Richardson, Charles Palissot de Montenoy, Douglas Jerrold, Heinrich Wilhelm von Gerstenberg, Hermann von Weinsberg, Jacob Balde S.J.

De Oostenrijkse schrijfster Elsa Asenijeff (eig. Elsa Maria von Packeny) werd geboren op 3 januari 1867 in Wenen. Zij stamde uit een grootburgerlijke familie. Na haar huwelijk met de Bulgaarse diplomaat Nestoroff in 1890 leefde zij enige jaren in diens vaderland. Toen haar zoon Asan stierf nam zij diens naam aan als pseudoniem. In 1896 scheidde zij en studeerde zij een paar semesters filosofie en nationale economie in Leipzig. In 1898 ontmoette zij de schilder en beeldhouwer Max Klinger. Zij werd voor lange tijd zijn geliefde en model. In 1900 werd hun dochter Desirée geboren. Het paar ging in 1914 uit elkaar. De rest van haar leven bracht Asenijeff in psychiatrische ziekenhuizen door.

 

Uit: Tagebuchblätter einer Emancipierten

 

„Nun sind endlich die Ferien zu Ende und ich bin wieder in Leipzig. Bereits immatrikuliert. Das alte, verhängnisvolle Erkenntnisfieber schüttelt mich. Wollen sehen, ob es anhält. Möchte wissen, ob irgend etwas anhalten kann bei uns Stimmungsmenschen von heute. Wir sind doch schändliche Lotterleute, wir Modernen. So ohne Rückgrat; immer platscht die Gallerte nach irgend einer Seite auseinander. Wie ich nur so albern sprechen kann. Ich bin doch ein Weib, in uns steckt noch viel gesunde Kraft, viel Wollen. Doch auch viele Müdigkeit, auch in uns. Hass, Zorn gegen all das, was das Leben so schmutzig macht. Unser moralisches Reinlichkeitsgefühl empört sich dagegen. Wir haben nicht mehr das gute Gewissen der Barbaren. (Obwohl wir noch selbst solche sind.) Ja, das gute Gewissen! Das ist alles! Morde einen im guten Gewissen und du bist ein Held. (Jeder brave Krieger denkt so.) Nur uns Frauen, die wir die Leben-Gebenden sind, schaudert davor. Und der Spekulant, der sich hinaufschwindelt zur Höhe seiner Millionen – was half ihm? Dass er vom Luxus des guten Gewissens absah. Es gibt aber heute Menschen, die schon so gut sind, dass vieles Unedle unserer heutigen Gesellschaft sie quält. Mit der krankhaften Feinheit ihres Empfindens zittern sie in seelischem Unbehagen vor allem Rohen unserer Zeit. Der Anarchist, welcher tötet, der Krieger, welcher tötet, der Räuber, welcher tötet, sind ihnen ein gleiches Grauen. Ach! wann wird endlich Menschenblut heilig sein! Welcher, in dessen Händen die Macht ist, wird der Edle sein, der alles Lebende auf edle Weise schützt! Und Schacher und Wucher und Weiberraub und Sklaverei und Hinterlist und Wortbruch – all’ das sind wir, wir Menschen, die so gerne in schönen Gefühlen leben! Aber ein Trost: unser gequältes Gewissen. Sobald wir unser Böse-Sein in zarter Empfindsamkeit tadeln, lugt unsere mahnende Sehnsucht schon nach Besserung aus.“

 

elsa-asenijeff-im-abendkleid

Elsa Asenijeff (3 januari 1867 – 5 april 1941)
Geschilderd door Max Klinger, 1903/04

 

De Amerikaanse dichter en schrijver John Gould Fletcher werd geboren op 3 januari 1886 in Little Rock, Arkansas. Van 1903 tot 1907 bezocht hij Harvard University.  Voor een groot deel van zijn leven woonde Fletcher in Engeland, waar hij omging met Amy Lowell, Ezra Pound en andere dichters van het Imagisme. In 1939 ontving hij de Pulitzer Prize voor Collected Poems. In de jaren 1920 en 1930 – hij was terug in de VS – werd hij actief in de groep genaamd Southern Agrarians. Deze groep verwierp de moderniteit enm de industrialisatie. In 1947 publiceerde hij een geschiedenis van de staat Arkansas.

 

Spring

 

At the first hour, it was as if one said, “Arise.”
At the second hour, it was as if one said, “Go forth.”
And the winter constellations that are like patient ox-eyes
Sank below the white horizon at the north.

At the third hour, it was as if one said, “I thirst”;
At the fourth hour, all the earth was still:
Then the clouds suddenly swung over, stooped, and burst;
And the rain flooded valley, plain and hill.

At the fifth hour, darkness took the throne;
At the sixth hour, the earth shook and the wind cried;
At the seventh hour, the hidden seed was sown;
At the eighth hour, it gave up the ghost and died.

At the ninth hour, they sealed up the tomb;
And the earth was then silent for the space of three hours.
But at the twelfth hour, a single lily from the gloom
Shot forth, and was followed by a whole host of flowers.

john_gould_fletcher

John Gould Fletcher (3 januari 1886 – 20 mei 1950)

 

De Australische schrijfster Henry Handel Richardson (eig. Ethel Florence) werd geboren op 3 januari 1870 in Melbourne. Zie ook mijn blog van 3 januari 2009.

 

Uit: Australia Felix

 

“In a shaft on the Gravel Pits, a man had been buried alive. At work in a deep wet hole, he had recklessly omitted to slab the walls of a drive; uprights and tailors yielded under the lateral pressure, and the rotten earth collapsed, bringing down the roof in its train. The digger fell forward on his face, his ribs jammed across his pick, his arms pinned to his sides, nose and mouth pressed into the sticky mud as into a mask; and over his defenceless body, with a roar that burst his ear-drums, broke stupendous masses of earth.

His mates at the windlass went staggering back from the belch of violently discharged air: it tore the wind-sail to strips, sent stones and gravel flying, loosened planks and props. Their shouts drawing no response, the younger and nimbler of the two — he was a mere boy, for all his amazing growth of beard — put his foot in the bucket and went down on the rope, kicking off the sides of the shaft with his free foot. A group of diggers, gathering round the pit-head, waited for the tug at the rope. It was quick in coming; and the lad was hauled to the surface. No hope: both drives had fallen in; the bottom of the shaft was blocked. The crowd melted with a “Poor Bill — God rest his soul!” or with a silent shrug. Such accidents were not infrequent; each man might thank his stars it was not he who lay cooling down below. And so, since no more washdirt would be raised from this hole, the party that worked it made off for the nearest grog-shop, to wet their throats to the memory of the dead, and to discuss future plans.”

 

henry_handel

Henry Handel Richardson (3 januari 1870 – 20 maart 1946)

 

De Franse dichter en schrijver Charles Palissot de Montenoy werd geboren in Nancy op 3 januari 1730. Zie ook mijn blog van 3 januari 2009.

 

Uit: Petites Lettres Sur De Grands Philosophes

 

„LETTRE 1

Depuis quelques années, madame, il s’ est formé dans cette capitale une association entre plusieurs gens de lettres, les uns d’ un mérite reconnu, les autres d’ une réputation plus contestée, qui travaillent à ce fameux dictionnaire de toutes les connaissances : ouvrage qui en suppose beaucoup à ceux qui le rédigent. Personne n’ a peut-être plus de vénération que moi pour les mains laborieuses qui construisent ce pénible monument à la gloire de l’ esprit humain.

Tous ces messieurs se disent philosophes, et quelques-uns le sont.

Mais parmi ceux même d’ entre eux à qui l’ on accorde le plus de talens, on est fâché d’ avouer qu’ il s’ en trouve qui ont presque rendu le mérite et la raison haïssables dans leurs écrits.

Ils ont annoncé la vérité, ou ce qu’ ils ont pris pour elle, avec un faste qu’ elle n’ eut jamais. On vit à la

tête de quelques productions philosophiques, un ton d’ autorité et de décision, qui, jusqu’ à présent,

n’ avait appartenu qu’ à la chaire. On transporta à des traités de morale, ou à des spéculations métaphysiques, un langage que l’ on eût condamné, par-tout ailleurs, comme celui du fanatisme. j’ ai vécu, disait l’ un ; j’ écris de Dieu, disait fastueusement l’ autre ; jeune homme, prends et lis, écrivait-il encore ; ô homme ! écoute, voici ton histoire, s’ écriait un troisième.“

 

Montenoy

Charles Palissot de Montenoy (3 januari 1730 – 15 juni 1814)

 

De Engelse schrijver Douglas William Jerrold werd geboren op 3 januari 1803 in Londen. Zie ook mijn blog van 3 januari 2009.

 

Uit: Mrs. Caudle’s Curtain Lectures

 

„It has happened to the writer that two, or three, or ten, or twenty gentlewomen have asked him–and asked in various notes of wonder, pity, and reproof –

“What could have made you think of Mrs. Caudle?

“How could such a thing have entered any man’s mind?”

There are subjects that seem like rain drops to fall upon a man’s head, the head itself having nothing to do with the matter.  The result of no train of thought, there is the picture, the statue, the book, wafted, like the smallest seed, into the brain to feed upon the soil, such as it may be, and grow there.  And this was, no doubt, the accidental cause of the literary sowing and expansion–unfolding like a night-flower–of MRS. CAUDLE.

But let a jury of gentlewomen decide.

It was a thick, black wintry afternoon, when the writer stopt in the front of the playground of a suburban school.  The ground swarmed with boys full of the Saturday’s holiday.  The earth seemed roofed with the oldest lead, and the wind came, sharp as Shylock’s knife, from the Minories.  But those happy boys ran and jumped, and hopped, and shouted, and–unconscious men in miniature!–in their own world of frolic, had no thought of the full-length men they would some day become; drawn out into grave citizenship; formal, respectable, responsible.  To them the sky was of any or all colours; and for that keen east wind–if it was called the east wind–cutting the shoulder- blades of old, old men of forty –they in their immortality of boyhood had the redder faces, and the nimbler blood for it.

And the writer, looking dreamily into that playground, still mused on the robust jollity of those little fellows, to whom the tax-gatherer was as yet a rarer animal than baby hippopotamus.  Heroic boyhood, so ignorant of the future in the knowing enjoyment of the present!  And the writer still dreaming and musing, and still following no distinct line of thought, there struck upon him, like notes of sudden household music, these words–CURTAIN LECTURES.“

 

Douglas_William_Jerrold_by_Sir_Daniel_Macnee

Douglas Jerrold (3 januari 1803 – 8 juni 1857)
Portret door Sir Daniel Macnee

 

De Duitse dichter, schrijver en criticus Heinrich Wilhelm von Gerstenberg werd geboren op 3 januari 1737 in Tondern, Schleswig. Hij studeerde rechten in Jena en nam daarna dienst in het Deense leger. Na de veldtocht tegen de Russen verbleef hij twaalf jaar in Kopenhagen, waar hij Friedrich Gottlieb Klopstock ontmoette. Van 1775 tot 1783 was hij vertegenwoordiger van Denemarken in Lübeck. Als criticus formuleerde hij de uitgangspunten van de Sturm und Drang en trachtte hij zijn lezers enthousiast te krijgen voor het werk van Shakespeare.

 

Der Knabe

 

Du Amme mußt das Mädchen strafen;

Ich leide sie, das sag ich dir,

Nicht in dem Bette mehr bey mir.

Nur immer seh ich hin nach ihr,

Und kann dafür nicht schlafen!

 

 

An den Maler

 

Diese Spröde male mir,

Wie sich Amor neben ihr

Auf ein duftend Veilchen setzt,

Wie er seine Pfeile wetzt,

Wie er ihre Brust verletzt,

Wie er schnell ihr Herz bekehrt,

Und sie schnell mich küssen lehrt:

Aber ach! das kannst du nicht! –

Ach! das kann ja Amor nicht!

 

gerstpor

Heinrich Wilhelm von Gerstenberg (3 januari 1737 – 1 november 1823)

 

 

De Duitse schrijver en jurist Hermann von Weinsberg werd geboren op 3 januari 1518 in Keulen. Zie ook mijn blog van 3 januari 2009.

 

Uit: Liber Senectutis

 

“Anno 1587 den 1. janvarii uff donnerstag newjars tag genant bin ich nach miner swacheit alß ich noch allerding gesont ware zum andern auß dem hauß in die kirch s. Jacob gangen und da die hoemiß gehoirt, godt gelobt und gedanckt und vor alle waß selich und gut were gebitten, denselben tag fort still gewest biß uff den abendt, do die portion mit gebrait gebessert wein geschenckt frolich gewest und daß newe jar mit ihesu besneidung angefangen.

Dieweil ich aber ihn etlichen verlitten jaren den haußgnosen zu Weinsbergh uff dissen tag ein neu jar in minem leben geschenckt, deß sie nach minem absterben zu gutter ermanung und warnong zum besten sulten gedencken, so wult ich es dißmail nit gern achter weghenlaissen und glichfalß ein newjar schencken. Waß es aber sin sult dar umb hab ich mich bekommert. Und hab gedacht daß nach minem abscheiden zwischn den haußgnoissen zu Weinsbergh nitzs erlichen nutzer und leiblicher were dan eindragt, derhalb ich innen gern etwaß zun neuwen jar willen geben, dar bei sie an die eindracht gedachten und die fest underhilten, es heischt aber eindragt zu latin concordia seu unanimitas, einhertzigheit da die hertzer aller hausgnoissen eineß sinß, meinong, und sitten im gutten, erlichen, und nutzsten weren.”

 

weinsberg

Hermann von Weinsberg (3 januari 1518 – 23 maart 1597)
1540, 22 jaar oud, kunstenaar onbekend

 

De Duitse dichter en schrijver Johann Jacob Balde S.J. werd geboren op 3 januari 1604 in Ensisheim in de Elzas. Zie ook mijn blog van 3 januari 2008 en ook mijn blog van 3 januari 2009.

 

Ehrenpreiß (Fragment)

 

Ach! wie lang hab ich schon begert

Maria dich zuloben:

Nit zwar als wie du wirst verehrt

Im hohen Himmel oben.

Diß wer umbsonst/ mein gringe Kunst

Wirdt an der Harpffen hangen:

Und dises Lied mit gantzem Gmüt

Tieff in dem Baß anfangen.

 

2.

Demütig sey von mir gegrüßt/

Nimb gnädig an diß grüssen:

Von der sovil der Gnaden flüßt/

Was jmmer her thut fliessen.

Der dich erwöhlt hat/ und gewölt/

An deinen Brüsten saugen:

So schön er ist/ so schön du bist/

Er scheint dir auß den Augen.

balde

Jacob Balde (3 januari 1604 – 9 augustus 1668)

J.R.R. Tolkien, Marie Darrieussecq, Sven Kivisildnik, Alex Wheatle, Cicero, Drieu la Rochelle, Wolf von Aichelburg, Henry Handel Richardson, Charles Palissot de Montenoy, Douglas Jerrold, Hermann von Weinsberg, Jacob Balde S.J.

De Engelse schrijver J.R.R. Tolkien werd geboren op 3 januari 1892 in Bloemfontein, Zuid-Afrika. Zie ook mijn blog van 3 januari 2007 en ook mijn blog van 3 januari 2008.

Uit: The Children of Hurin

„In the year that Turin was seventeen years old, his grief was renewed; for all tidings from his home ceased at that time. The power of Morgoth had grown yearly, and all Hithlum was now under his shadow. Doubtless he knew much of the doings of Hurin’s people and kin, and had not molested them for a while, so that his design might be fulfilled; but now in pursuit of this purpose he set a close watch on all the passes of the Shadowy Mountains, so that none might come out of Hithlum nor enter it, save at great peril, and the Orcs swarmed about the sources of Narog and Teiglin and the upper waters of Sirion. Thus there came a time when the messengers of Thingol did not return, and he would send no more. He was ever loath to let any stray beyond the guarded borders, and in nothing had he shown greater good will to Hurin and his kin than in sending his people on the dangerous roads to Morwen in Dor-lomin.

Now Turin grew heavy-hearted, not knowing what new evil was afoot, and fearing that an ill fate had befallen Morwen and Nienor; and for many days he sat silent, brooding on the downfall of the House of Hador and the Men of the North. Then he rose up and went to seek Thingol; and he found him sitting with Melian under Hirilorn, the great beech of Menegroth.

tolkien

J.R.R. Tolkien (3 januari 1892 – 2 september 1973)

 

De Franse schrijfster Marie Darrieussecq werd geboren in Bayonne, Pyrénées-Atlantiques, op 3 januari 1969. Zij behaalde haar Baccalauréat aan het Lycée Cassin in Bayonne en studeerde vervolgens aan de Ecole Normale Supérieure in Parijs Franse literauur. Zij vervolgde de studie aan de Sorbonne Nouvelle en aan de Jussieu. In 1997 studeerde zij af. In 1996 debuteerde zij met de roman Truismes. Ze debuteerde in 1996 met de roman Truismes, over een vrouw die in een varken verandert in een toekomstige, dictatoriale maatschappij. De roman kende een enorm succes in Frankrijk en werd in een groot aantal landen in vertaling uitgebracht. Sindsdien geldt Darrieussecq als een van de origineelste jonge Franse auteurs. Na ditsucces besloot Darrieussecq geen docente te blijven, maar door te gaan met schrijven. Haar tweede roman, Naissance des fantômes (1998, in vertaling Spookverschijningen) is net als Tom is dood een verslag van een vrouw die zich geconfronteerd ziet met een ingrijpende gebeurtenis, in dit geval het feit dat haar man niet meer terugkeert van een boodschap die hij ging doen.

 

Werk o.a.: La Plage, 2000, Bref séjour chez les vivants, 2001, White, 2003, Le Pays, 2005, Tristes Pontiques, 2008

Uit: Tom est mort

“Je n’avais jamais la sensation de dormir. Le matin j’étais plus fatiguée que la veille. Parfois l’interrupteur pour éteindre mon cerveau fonctionnait : les somnifères, des somnifères de cheval. Mais quand ça ne fonctionnait pas, quand je ne m’abattais pas comme une jument dans un sommeil de brute, j’avais le temps de visiter les coins les plus reculés du labyrinthe. Cauchemar, nuit, jour, quel nom portait ce lieu ? Tom avait brûlé. Corps et biens comme on dit, ses biens se montant à des sous-vêtements blancs, et à tout, tout. J’étais avec Tom. J’étais seule. Une écurie en flammes. Un caveau. Un caveau-écurie-soute-labyrinthe, nulle part, des couloirs infinis, des impasses, des oubliettes. Non, quel joli mot bénin que le mot oubliettes. J’étais dans le noir et la cendre du souvenir total. Gouffre au-dessus de moi, sans lumière. Plus de pensée. La douleur au point fixe. J’étais dans la vérité de la mort. Dans la lucidité extrême de l’insomnie.

Un simple récit, phrase après phrase sur un cahier pour raconter la mort de Tom, quatre ans et demi, à Sydney en Australie.

Marie Darrieussecq

Marie Darrieussecq (Bayonne, 3 januari 1969)

 

De Estlandse dichter en schrijver Sven Kivisildnik (eig. Sven Sild) werd geboren op 3 januari 1964 in Rakvere. Hij behoorde tot de schrijversgroep Hirohall en is ook zanger van de groep Whaw! Zaiks. Hij is een scherp obsevator en criticus van de hedendaagse Estlandse samenleving. Hij debuteerde in 1987 met (Eng.) Wet Viktor,  gebaseerd op een gedicht van  Marie Under. In 1996 verscheen een volumineuze bundel van 800 pagina’s Like Red Agaric to a Bull (Nagu härjale punane kärbseseen), waarin het meeste werk tot dan toe was opgenomen. In 1997 verscheen het lange autobiografische gedicht A Human Being Tested on Animals (Loomade peal katsetatud inimene, 1997).

 

The Kalevipoeg Club

 

The Traks Grill stands behind the Luua Manor

near the Kalevipoeg Club.

 

It came to a man in a dream

that as the moon waned

on the first Thursday night

he should go to the Traks Grill

straight up to the bar

which still stands there today.

 

He should dig on the south side

under the bar near the cash register

until he comes across a sewage pipe,

then roll the pipe aside

to reveal a kettle filled with coins,

and if he doesn’t fear

what he will see there,

if he maintains his composure,

the wealth will be his.

 

It is said that the man went and dug

until he came to the pipes,

he rolled them aside,

and there he saw the kettle of coins.

 

As he began to hoist it from the pit

glamorous television hosts

swept up from underneath

in a cloud of dust and shards

all hissing horribly,

meaning to attack.

 

He flailed at them,

many fell dead

but more flew to replace them.

Fear overcame the man,

his body was wracked by tremors.

 

Finally he lept from the pit,

but on the edge stood

a large black Eurovision singer

snarling fearfully

and gnashing his teeth,

meaning to attack.

The man struck the singer

on the head with his spade

and ran all the way home

as fast as he could.

 

As for the coins, they were left

behind and remain there to this day,

but they can only be taken one day a year

on the Day of the Holocaust.

 

 

Vertaald door Hasso Krull en Brandon Lussier

Sven Kivisildnik

Sven Kivisildnik (Rakvere,3 januari 1964)

 

De Britse schrijver Alex Wheatle werd geboren op 3 januari 1963 in Londen als zoon van Jamaïcaanse ouders. Zijn jeugd bracht hij grotendeels door in een kindertehuis in Surrey. Vanaf zijn zestiende schreef hij songteksten over wat hij zag en meemaakte van het leven in Brixton. Deze werden later omgewerkt tot complete boeken. In 1999 debuteerde hij met Brixton Rock. Voor “East of Acre Lane” uit 2001 ontving hij de London Arts Board New Writers Award.

Uit: Authorised to intimidate (The Guardian, 21 februari 2008)

“I find it difficult to be so optimistic. I can’t forget what happened in Brixton when I was growing up. In 1980 I was 17, unemployed, and living in a social services hostel. One February night we held a rave, and at 2am a dozen police officers arrived at the front door and asked us to turn the music down. We did as we were told but the officers did not disperse – probably a reaction to the exotic aroma wafting from the windows. Ravers held the door against the police. Sirens sounded, vans screeched and we heard the stomp of police boots before they battered the door down. What followed was reckless, wanton and without mercy. Young women as well as men were truncheon-whipped, kicked, punched and spat upon. I was one of many hurled into the back of police vans like diseased cattle. Many of us were bleeding; one friend was left with a broken arm. Most of us were 18 or under.

At the police station we were placed in cells, where we heard shrieks and screams as the brutality continued. I’m not sure if the beating I suffered or the waiting was worse. When a doctor finally arrived, he was told by the police that the injuries were sustained by criminals resisting arrest. In 1980s Brixton, no figure of authority believed what a black youth said. Yes, minor crime had occurred at the hostel, but the reaction was grossly disproportionate.

Up to the Brixton uprising in April 1981, I was stopped under the “sus” law by the police every time they saw me, sometimes twice a day. I was once arrested for looking into a jewellery shop window. Friends were beaten up by the Met’s special patrol group squads on a regular basis. To be out on the street meant chancing your freedom. The tension ratcheted up. Everyone felt that something was about to happen, but when it did that warm spring day, I don’t think anyone expected the blood, fury and sheer hatred that was unleashed. Mainland Britain hadn’t seen anything like it in 100 years. My lasting memory of the three days of rioting was seeing a melting policeman’s helmet. It’s incredible no one was killed.”

Wheatle

Alex Wheatle (Londen,  3 januari 1963)

 

De Romeinse schrijver, redenaar, politicus, advocaat en filosoof Marcus Tullius Cicero werd geboren in Arpinum op 3 januari 106 v. Chr. Zie ook mijn blog van 3 januari 2007 en ook mijn blog van 3 januari 2008.

 

Uit: De Goden (De Natura Deorum)

 

„In de buurt staat de Centaur:

zijn paarde-delen wil hij wagen aan de Scharen.

Terwijl zijn rechterhand ‘t viervoetig Beest vastgrijpt,

beweegt hij grimmig voorwaarts naar het prachtig Altaar.

 

Daar werkt ook Hydra zich vanuit de diepten op,

 

wier lichaam zich lang uitstrekt

en bij haar middenkrul licht glanzend ‘t Mengvat op,

terwijl haar uiteind door de dicht bepluimde Raaf

behapt wordt; in de buurt daar, in het zicht van Tweeling,

zit “Voor-hond”, die in ‘t Grieks Prokúôn is geheten.

 

Heel dit sterrensysteem, heel deze grote hemeldecoratie: kan iemand die

bij zijn verstand is, denken dat dit het produkt is van toevallige, lukraak her en der

snellende partikels? Of zou misschien een soort van ander wezen zonder intelligentie en rede het hebben kunnen produceren? Maar het maken ervan vergde toch duidelijk rede, en sterker nog: men kan hun natuur niet eens begrijpen zonder de hoogste vorm van rede.

Dit alles is al bewonderenswaardig, maar hierbij blijft het niet: er is niets zo

opvallend als het feit dat de wereld een zodanige stabiliteit en samenhang vertoont,

dat er niets bestaat of zelfs maar denkbaar is dat beter is toegerust voor een lang

voortbestaan. Want alle delen van de wereld streven gelijkmatig van alle kanten naar het midden. Aaneengevoegde voorwerpen blijven het beste aan elkaar vast zitten wanneer ze met een soort keten helemaal aaneengebonden worden; in de wereld wordt deze rol vervuld door de natuur: zij zit overal in en brengt alles met geest en rede tot stand, ze trekt de buitenste delen naar het midden en balt ze samen.“

 

Vertaald door Vincent Hunink

 

cicero

Cicero (3 januari 106 v. Chr. –  7 december 43 v. Chr.)

 

De Franse schrijver en essayist Pierre Eugène Drieu la Rochelle werd geboren op 3 januari 1893 in Parijs. Hij kwam uit een katholiek, conservatief maar gebroken gezin. Reeds van in z’n kindertijd was hij een groot lezer en dromer over de Napoleontische grandeur, militair heldendom en koloniaal avontuur die fel contrasteerde met het decadente bourgeois-leventje van zijn familie. Op zijn vijftiende trok hij naar Engeland, hij zou er een levenslange liefde aan over houden voor al wat Engels is. Drieu studeerde in Parijs aan de ‘École libre sciences politiques’. Hij werd er sterk beïnvloed door het lezen van werken van Kipling, Barrès en vooral Nietzsche. Op zeventienjarige leeftijd raakte hij onder indruk van reactionaire gedachten, de Action Française, en las Maurras, Bainville, Sorel, Proudhon,… In 1914 werd hij gemobiliseerd en ingezet in de gevechten in Charleroi en Verdun. Hij raakte twee maal gewond en gehospitaliseerd, zijn oorlogservaring tekende hem. In zijn romans schetste Drieu la Rochelle een gedegenereerde bourgeoisie die elke wil ontbreekt, het beeld van zijn eigen familie was nooit ver weg. De Tweede Wereldoorlog en de Duitse hegemonie zijn voor Drieu een kans om een nieuw Europa op te bouwen. Drieu la Rochelle wees uitdrukkelijk de liberaal-democratie af als zijnde een materialistische decadentie maar hij bekritiseerde ook het nationaal-socialisme. Hij was één van de bekendste “non-conformisten” uit het Frankrijk van de jaren ’30. Korte tijd behoorde Drieu tot de Parti Populaire Français van de ex-communist Doriot. De Nieuwe Ordening die Drieu voorstond, was uitdrukkelijk sociaal en aristocratisch getint (le Jeune Européen, 1927), en hij dan ook gewillig deel uit van de collaboratie na de Duitse verovering van Frankrijk (Notes pour comprendre le siècle, 1941). Maar na enkele jaren raakte hij ontgoocheld in de pétainistische politiek en de houding van de Duitse overheid in Frankrijk. Aan het einde van de oorlog weigerde Drieu, ondanks bescherming vanwege tr
ouwe vrienden zoals Malreaux, om te vluchten of zich te verstoppen voor de geallieerden die hij “les ennemis de l’Europe” noemt. In de laatste maanden van zijn leven betoondehij een zeker respect voor het communisme van Stalin. Op 16 maart 1945 pleegde hij zelfmoord in Parijs.

Uit: Le Jeune Européen

“Je suis désespéré, moi l’Européen, j’aime encore tout ce qui fut et qui s’en va. J’aime mes mains libres et les outils si fins et si forts qu’elles pouvaient saisir et reposer. O beaux gestes, nets et fermes, garantie d’un intellect victorieux ; autour du geste de l’art, le geste de la guerre et le geste de l’amour. Tuer son ennemi et prendre une femme, tuer celui qu’on méprise et enfermer celle qu’on craint. Les gestes qui créaient, les gestes qui tour à tour déchaînaient et réenchainaient le mouvement. Comment affirmer, créer, si l’on n’est pas capable à l’extrême limite de son désir et de son vouloir, de tuer et d’être tué ? Tuer ou se faire tuer, c’est la même chose, c’est manifester également qu’on croit à l’identité humaine. C’est le cri certain. Et pourtant, qui, aujourd’hui, peut tuer sans effort ? Une brute, ou un vicieux, ou un gamin drogué de mets. Moi, en dépit de mes campagnes, de tout ce sang en Champagne et en Ukraine, je pâlis devant le sang. Alors le cri certain tourne à n’être qu’une fanfaronnade malsaine, digne d’un sectaire de ruisseau, fasciste ou communiste.
Et ce geste de la prière à la fin qui remettait tout en place, qui anéantissait tout. L’homme des rébellions à main armée, l’homme des exactions hardies, l’homme des désirs et des assouvissements, l’homme qui avait un caractère et dont on peignait le portrait, il savait reconnaître les saisons, et un beau soir, il se rendait à Dieu. Alors c’était un dernier combat, une dernière étreinte, un dernier dialogue, d’où sortait une nouvelle et suprême forme de l’être.
Tout cela s’embrouille et m’échappe. Et pourtant je suis encore debout et je proteste.
Après tout, je ne suis pas qu’un écrivain, je suis un homme en proie au problème total.
Toute cette écriture, toute cette tunique de signes qui s’accroche à mes reins, c’est votre tourment à tous, c’est votre vieille conscience fatiguée, exsangue.
Il me semble pourtant que je suis encore vif, que je la déchire, que je l’arrache, qu’elle tombe.
Je brise la poésie même ou ce qui en reste.
En dépit de la mitrailleuse de Lénine ou de Mussolini, je ne veux pas rentrer dans votre usine américaine, même pas comme homme de rebut, comme poète. Plus de métiers, puisque ce sont vos métiers.“

Pierre_Drieu_La_Rochelle

Pierre Drieu la Rochelle (3 januari 1893 – 16 maart 1945)

 

De Duitstalige dichter en schrijver Wolf von Aichelburg werd geboren in Pula, Transsylvanië, (destijds Oostenrijke-Hongarije, tegenwoordig Kroatië) op 3 januari 1912. In 1918 vestigde zijn familie zich in Hermannstadt. Van 1928 tot 1934 studeede hij in  Klausenburg en Dijon germanistiek en romanistiek. Na een aantal reizen door West-Europa keerde hij in 1939 naar zijn geboortegrond terug. Na WO II werd hij door het communistische regime vervolgd en tot 25 jaar veroordeeld. In 1964 kwam hij door een algemene amnestie vrij. In 1980 verliet hij Roemenië en vestigde hij zich in Freiburg im Breisgau.

SAVONAROLA

Der Gier der Flamme war ich zugeschworen
Durch einen grausamen Geheimvertrag,
War ihre Beute, eh ich noch geboren.
Sie lauerte als Funken auf den Tag,

Wo mich des Schicksals blinde Knechte banden
Und sie befreiten aus der Kerkerhaft.
Sie wird nun jede Schranke überbranden
In allzulang gestauter Leidenschaft.

Käm fernher jagend jetzt ein Gnadenruf
Und stürzte Regen, bräche das Gedräng
Der Menge ein, der Pferde wilder Huf,
Die Flamme läßt nicht mehr. Sie hält mich eng.

Dein Wort war Feuer. Du hast mich gerufen,
Dein Haß und deine Liebe waren Glut!
Nun klimme, spricht sie, diese Bretterstufen,
Bis du gestillt ertrinkst in meiner Flut.

 

Pula_Ampitheater

Wolf von Aichelburg (3 januari 1912 – 24 augustus 1994)
Het amfitheater in Pula (geen portret beschikbaar)

 

De Australische schrijfster Henry Handel Richardson (eig. Ethel Florence) werd geboren op 3 januari 1870 in Melbourne. In der jaren 1890 reisde zij met haar moeder en zuster naar Leipzig, waar zij piano studeerde en haar latere man ontmoette, en ervaringen opdeed die zij in haar debuutroman Maurice Guest verwerkte. Tot aan diens vroege dood leefde zij met haar man in Londen, daarna met een jongere vriendin in Fairlight bij Hastings (Sussex). Het bekendste werk van haar is de trilogie Australia Felix, dat beschouwd wordt als een van de belangrijkste werken uit de Australische literatuur.

Uit: Henry Handel Richardson, A Life (door Michael Ackland)

“Biography inevitably assumes a particular angle of vision, and this account of her life is no exception. It is haunted by two images. One is of the impressionable child in ‘The Bathe’, the tale which introduces her last major work, Growing Pains: Sketches of Girlhood. This story focuses on a crisis of self-identity, and a dawning, fearful realisation of the burden of gender which the female child is destined to assume. It opens with a naked prepubescent girl, frolicking in the shallows beyond the restricting shoreline. Observing her from the beach are two mature women. Enticed by her heedless pleasure as well as by the inviting natural scene, they decide to strip and join her. Layer upon layer of clothes is cast off to reveal tired, blotched, misshapen bodies marked by the trials of sexual maturity:

 “Splay-legged they were, from the weight of these [physical] protuberances. Above their knees, garters had cut fierce red lines in the skin; their bodies were criss-crossed with red furrows, from the variety of strings and bones that had lashed them in. The calves of one showed purple-knotted with veins; across the other’s abdomen ran a deep, longitudinal scar. One was patched with red hair, one with black.”

 For the child it is a terrifying revelation. Before this, she has no more seen a naked female body than grasped what adulthood might mean for her. Now she stares with ‘horrid fascination’ at ‘something ugly’—socially and biologically inscribed females. Her concluding thoughts are at once comprehensible and mockingly impossible: ‘Oh, never … never … no, not ever now did she want to grow up. She would always stop a little girl’.

Richardson

Henry Handel Richardson (3 januari 1870 – 20 maart 1946)

 

De Franse schrijver Charles Palissot de Montenoy werd geboren in Nancy op 3 januari 1730. Zijn eerste werk werd in 1755 gepubliceerd. Hij was vanaf 1798 lid van de ‘conseil des anciens’ van het departement Seine-et-Oise en conservator van de bibliothèque Mazarine. Hij was een hevig tegenstander van de verlichte philosophes, vooral van Diderot. Het meeste bekendheid verwierf hij met zijn komedie Les Philosophes, die een enorm schandaalsucces was in 1760.

Uit: Les Philosophes

Marton.

Toute femme est, monsieur, un animal changeant.

On pourrait calculer les jours de Cydalise

par les différents goûts dont son ame est éprise :

quelquefois étourdie, enjouée à l’ excès,

d’ autres fois sérieuse, et boudant par accès ;

coquette, s’ il en fut, en sauvant le scandale,

prude à nous étourdir de son aigre morale ;

courant le bal la nuit, et le jour les sermons ;

tantôt les directeurs, et tantôt les bouffons.

C’ était-là le bon tems. Mais aujourd’ hui que l’ age

fait place à d’ autres moeurs, et veut un ton plus sage,

madame a depuis peu réformé sa maison.

Nous n’ extravaguons plus qu’ à force de raison.

D’ abord on a banni cette gaité grossiere,

délices des traitans, aliment du vulgaire ;

à nos soupés décens tout au plus on sourit.

Si l’ on s’ ennuie, au moins c’ est avec de l’ esprit.

 

Quelquefois on admet, au lieu de Vaudevilles,

de savans concerto, de grands airs difficiles ;

car il faut bien encore un peu d’ amusement.

Mais notre fort, monsieur, c’ est le raisonnement.

Quelque tems, dans le cercle, on parla politique ;

enfin tout disparut sous la métaphysique.

 

Damis.

Quelque chargé que soit ce bizarre tableau,

je livre Cydalise aux traits de ton pinceau ;

je m’ en rapporte à toi. Mais que fait Rosalie ?

 

Palissot

Charles Palissot de Montenoy (3 januari 1730 – 15 juni 1814)

 

De Engelse schrijver Douglas William Jerrold werd geboren op 3 januari 1803 in Londen. In 1821 kwam een toneelstuk van hem op de planken van het Sadler’s Wells theatre, dat hij al als veertienjarige geschreven had. Andere stukken volgden en in 1825 kreeg hij een vaste aanstelling als schrijver bij het Coburg theatre. Hij bleef komedies schrijven, maar leverde later ook bijdragen aan tijdschriften als Monthly Magazine, Blackwood’s, New Monthly, Athenaeum en Punch. Tot zijn succesvolste werken behoren Mrs Caudle’s Curtain Lectures, Black-eyed Susan, Men of Character en A Man made of Money.

Uit: MRS. CAUDLE’S CURTAIN LECTURES

“You ought to be very rich, Mr. Caudle.  I wonder who’d lend you five pounds?  But so it is: a wife may work and may slave!  Ha, dear! the many things that might have been done with five pounds.  As if people picked up money in the street!  But you always were a fool, Mr. Caudle!  I’ve wanted a black satin gown these three years, and that five pounds would have entirely bought it.  But it’s no matter how I go, – not at all.  Everybody says I don’t dress as becomes your wife – and I don’t; but what’s that to you, Mr. Caudle?  Nothing.  Oh, no! you can have fine feelings for everybody but those belonging to you.  I wish people knew you, as I do – that’s all.  You like to be called liberal – and your poor family pays for it.

“All the girls want bonnets, and where they’re to come from I can’t tell.  Half five pounds would have bought ’em – but now they must go without.  Of course, they belong to you: and anybody but your own flesh and body, Mr. Caudle!

“The man called for the water-rate to-day; but I should like to know how people are to pay taxes, who throw away five pounds to every fellow that asks them?

“Perhaps you don’t know that Jack, this morning, knocked his shuttlecock through his bedroom window.  I was going to send for the glazier to mend it; but after you lent that five pounds I was sure we couldn’t afford it.  Oh, no! the window must go as it is; and pretty weather for a dear child to sleep with a broken window.  He’s got a cold already on his lungs, and I shouldn’t at all wonder if that broken window settled him.  If the dear boy dies, his death will be upon his father’s head; for I’m sure we can’t now pay to mend windows.  We might though, and do a good many more things too, if people didn’t throw away their five pounds.

“Next Tuesday the fire-insurance is due.  I should like to know how it’s to be paid?  Why, it can’t be paid at all!  That five pounds would have more
than done it – and now, insurance is out of the question.  And there never were so many fires as there are now.  I shall never close my eyes all night, – but what’s that to you, so people can call you liberal, Mr. Caudle?”

Douglas_William_Jerrold

Douglas Jerrold (3 januari 1803 – 8 juni 1857)

 

De Duitse schrijver en jurist Hermann von Weinsberg werd geboren op 3 januari 1518 in Keulen. Hij is bekend geworden door het „boich Weinsberg“, het eerste autobiografische document in de Duitse taal. Hij studeerde in Keulen en Emmerich. In 1837 behaalde hij de titel Magister artium en hij kwalificeerde zich in 1543 als jurist. Hij werkte als jurist, beheerde het geld van zijn welgestelde vrouwen, bezat een herberg en een wijnhandel.

Uit: Boich Weinsberg

“Wa etwas under allen vergenklichen dingen daurhaftich ist, lieber hausfatter, so ist die geschrift nach viller trefflicher leut zeugnis das allerlankwirigst und zu ewicher zit daurhaftigst wirk. Dan was von dem menschen immer geredt, gehort, geschein, gedain und gelaissen wirt, das verstirbt auch gemeinlich mit dem menschen, oder verpleibt es schoin ein zit lank durch verzellung und nachsagen, so verfelt es doch gern balde ader es wirt nit eigentlich ader recht behalten, dan der menschen gedechtnis ist swach und vergeslich. Derhalb hat got der her die wonderschone schreibkunst gegeben, das dadurch der swacheit und vergeslichheit menschlicher memorien und gedechtnis verholfen mogt werden, wilche alle beschene dingen in einer unsterblicheit erhelt und was vergessen und verstorben ist, widderumb erneuwert, hervurbringt und lebentich macht.”

 

Hermann-von-Weinsberg

Hermann von Weinsberg (3 januari 1518 – 23 maart 1597)
1540, 22 jaar oud, kunstenaar onbekend

 

Zie voor onderstaande schrijver mijn blog van 3 januari 2008.

De Duitse dichter en schrijver Johann Jacob Balde S.J. werd geboren op 3 januari 1604 in Ensisheim in de Elzas.