Don DeLillo, Theresia Walser, Viktoria Tokareva, Sheema Kalbasi, Nadine Gordimer, Thomas Chatterton, Zinaida Hippius, Selma Lagerlöf, Jordi Lammers, Ferdinand von Schirach, Yevgenia Ginzburg

De Amerikaanse schrijver Don DeLillo werd op 20 november 1936 geboren in New York City als zoon van Italiaanse immigranten. Zie ook alle tags voor Don DeLillo op dit blog.

Uit: Zero K

“Everybody wants to own the end of the world. This is what my father said, standing by the contoured windows in his New York office—private wealth management, dynasty trusts, emerging markets. We were sharing a rare point in time, contemplative, and the moment was made com-plete by his vintage sunglasses, bringing the night indoors. I studied the art in the room, variously abstract, and began to understand that the extended silence following his remark belonged to neither one of us. I thought of his wife, the sec-ond, the archaeologist, the one whose mind and failing body would soon begin to drift, on schedule, into the void.
That moment came back to me some months later and half a world away. I sat belted into the rear seat of an armored hatchback with smoked side windows, blind both ways. The driver, partitioned, wore a soccer jersey and sweatpants with a bulge at the hip indicating a sidearm. After an hour’s ride over rough roads he brought the car to a stop and said some-thing into his lapel device. Then he eased his head forty-five degrees in the direction of the right rear passenger seat. I took this to mean that it was time for me to unstrap myself and get out. The ride was the last stage in a marathon journey and I walked away from the vehicle and stood a while, stunned by the heat, holding my overnight bag and feeling my body unwind. I heard the engine start up and turned to watch. The car was headed back to the private airstrip and it was the only thing moving out there, soon to be enveloped in land or sinking light or sheer horizon. I completed my turn, a long slow scan of salt flats and stone rubble, empty except for several low structures, pos-sibly interconnected, barely separable from the bleached landscape. There was nothing else, nowhere else. I hadn’t known the precise nature of my destination, only its remote-ness. It was not hard to imagine that my father at his office window had conjured his remark from this same stark ter-rain and the geometric slabs that blended into it. He was here now, they both were, father and stepmother, and I’d come to pay the briefest of visits and say an uncer-tain farewell. The number of structures was hard to determine from my near vantage. Two, four, seven, nine. Or only one, a central unit with rayed attachments. I imagined it as a city to be discovered at a future time, self-contained, well-preserved, nameless, abandoned by some unknown migratory culture. The heat made me think I was shrinking but I wanted to remain a moment and look. These were buildings in hiding, agoraphobically scaled.”

 

 
Don DeLillo (New York City, 20 november 1936)

 

De Duitse schrijfster Theresia Walser werd geboren op 20 november 1967 in Friedrichshafen. Zie ook alle tags voor Theresia Walser op dit blog.

Uit: A Playwright’s Worries (Vertaald door Claudia Wilsch Case)

“Often when I am working on a new play, my characters suddenly start acting more erratically than I had planned. They upset my designs; they thwart my intentions and ideas. This moment is a struggle, but always a fortunate one, because it signals the adventure of a play that is yet to be written. Once it is finished, the process starts again: I have created something that can only reveal itself in practice. Until it is staged, a play remains unformed; the same is true of the playwright. Sometimes I even think that each performance is actually an attack on the playwright, and that I have no other choice but to answer with another play.
When I give a play to a director, I tremble as I think of what is to come. On the one hand, it is a relief to know that from that point on, someone else’s imagination will propel the play, discovering things that I did not even know were there. On the other, I am anxious that a director might suddenly discover too much, might burden the characters with other people’s social tragedies, or impose deep meaning on an otherwise lighthearted play.
Novels are protected by the covers of a book, but plays are offered no such security. It has been said that each reader stages his own version of a novel. However, we don’t mean that a reader clips different passages from the book and pastes the end at the beginning, or that he cuts characters or entire subplots that he thinks will only distract him from what is essential, or that he suddenly inserts a topical newspaper article in the middle. A reader also doesn’t cover the margins of a book with the titles of musical numbers that he feels an urgent need to listen to while reading. And even if such a reader existed, he wouldn’t think to pester other readers with his private enjoyment.
A director is first and foremost a reader, the most influential reader a playwright has. All plays need a director who is sensitive to language, especially plays that don’t rely on a solidly constructed plot but instead use language to convey the action, plays where the characters are defined by the music of their language, plays where form and content cannot be separated, and plays where language itself determines the content. I don’t mean that plays should be celebrated obediently, or that directors should drown them in the kinds of musical sauces that have become popular recently, all the while believing they are taking the language particularly seriously. Both of these extremes signal an unwillingness by directors to confront language as an event onstage.”

 

Theresia Walser (Friedrichshafen, 20 november 1967)

 

De Russische schrijfster en scenariste Viktoria Tokareva werd geboren op 20 november 1937 in Leningrad (Sint Petersburg). Zie ook alle tags voor Viktoria Tokareva op dit blog.

Uit: Auch Miststücke können einem leidtun (Vertaald door Angelika Schneider)

„Bakowka ist ein Dorf, das an unsere Datschen-siedlung angrenzt. Ein richtiges Dorf mit Holzhäusern, aus Balken, die im Laufe der Zeit dunkel geworden sind. Das Dorf hat geschnitzte Fensterläden, Palisadenzäune, Vorgärten, ein ma-lerisches Flüsschen, Gänse, ausspuckende Männer und herumschreiende Frauen. Nach der Perestroika begann man, diese herum-schreienden Frauen >Farmerinnen< zu nennen. Sie brachten ihre selbstangebauten und -hergestellten Lebensmittel zu unserer Siedlung: Milch, Quark, Eier, Gemüse. Ich hatte schnell herausgefunden, bei wem man etwas kaufen konnte und bei wem nicht. Alles hängt vom >menschlichen Faktor< ab. Die sehnige Olga kaufte den Quark in der ganzen Gegend auf, er wurde bei ihr sauer, dann legte sie zweihundert Gramm frischen Quark obenauf und trug ihn aus. Die Leute probierten von oben — man wühlt ja nicht mit dem Finger bis in die Tiefe — und kauften voller Begeisterung die ganze Portion. In der Kü-che kippten sie den Quark in eine Schüssel. Dann kam das, was unten war, nach oben, stinkend und gesundheitsschädlich. Was kann man da sagen? Die kurzsichtige Olga kannte die Gesetze des Marktes nicht. Ein zweites Mal kaufte natürlich niemand mehr bei ihr. Und selbst wenn sie nun gute Sahne brachte und frische Eier, so jagte man sie doch mit deutlichen Worten von der Schwelle. Olga hatte so etwas wie Wett-bewerb nicht in ihre Rechnung mit einbezogen. Sie handelte nach dem Gesetz der Zieselmaus: raf-fen und ab in die Höhle. In der Datschensiedlung wohnten zwar Leute aus der Intelligenzija, doch Dummköpfe waren sie deshalb noch lange nicht. Man konnte sie einmal anschmieren, aber öfter auch nicht. Dann kam die dicke Irka, die polternd einen eisernen Karren hinter sich herzog. In diesem Kar-ren lagen alle Gemüse der Saison. Ihre Ware war nicht schlecht, doch ihre Preise hatten eine Null zu viel. Wenn ein Kilo Kartoffeln auf dem Markt zehn Rubel kostete, dann kostete es bei Irka hundert. »Na, nimm doch gleich tausend«, schlug ich vor. Irka sah mir misstrauisch ins Gesicht. »Na und?«, sagte ich weiter in naivem Ton. »Wenn einer Geld hat, was für einen Unterschied macht es da schon, wie viel er zahlt: ob hundert oder tausend?“

 

 
Viktoria Tokareva (Leningrad, 20 november 1937)

 

De Iraanse dichteres, vertaalster en mensenrechten-advocate Sheema Kalbasi werd geboren op 20 november 1972 in Teheran. Zie ook alle tags voor Sheema Kalbasi op dit blog

 

God speaks Hebrew (Fragment)

God is my father,
With his big brown lovely eyes,
The strict laws of my mother,
To grow up good, nice and humble!
Demanding school grades with only straight A’s!

God swims like a rolling fish,
Diverse of dolphins

Yesterday,
He sneezed within me,
God and his kissable mouth,
Smiling with a wide-open heart!

God never cheats,
Never rapes,
Never hates

Sings in Hindi,
Persian and Russian,
Latin, Swahili and Sindi!
Can be understood in Semitic languages,
Arabic and Hebrew!

God walks in kimonos,
Sophisticated and elegant
Smells like iris and talks like English

He is a little Chinese village-man,
Rejecting the ism
He reborn the angels,
As they sing the symphony of cotton fields,
A freedom’s journey,
An escape from unformed yellow seeds

Crystal hands, crystal stars,
Crystal green gardens,
And my crystal laughter,
Essentializes the whole poem of life.

 


Sheema Kalbasi (Teheran, 20 november 1972)

 

De Zuidafrikaanse schrijfster Nadine Gordimer werd geboren op 20 november 1923 in Springs. Zie ook alle tags voor Nadine Gordimer op dit blog.

Uit:The House Gun

“They are watching it on the screen with their after-dinner coffee cups beside them. It is Bosnia or Somalia or the earthquake shaking a Japanese island between apocalytic teeth like a dog; whatever were the disasters of that time. When the intercom buzzes each looks to the other with a friendly reluctance; you go, your turn. It’s part of the covenant of living together. They made the decision to give up the house and move into this townhouse complex with grounds maintained and security-monitored entrance only recently and they are not yet accustomed, or rather are inclined momentarily to forget that it’s not the barking of Robbie and the old-fangled ring of the front door bell that summons them, now. No pets allowed in the complex, but luckily there was the solution that theirs could go to their son who has a garden cottage.
He, she–twitch of a smile, he got himself up with langhuor directed at her and went to lift the nearest receiver. Who, she half-heard him say, half-listening to the commentary following the images, Who. It could be someone wanting to convert to some religious sect, or the delivery of a summons for a parking offence, casual workers did this, moon-lighting. He said something else she didn’t catch but she heard the purr of the electronic release button.
What he said then was, Do you know who a Julian-somebody might be? Friend of Duncan?
He, she–they didn’t, either of them. Nothing unusual about that, Duncan, twenty-seven years old, had his own circle just as his parents had theirs, and these intersected only occasionally where interests, inculcated in him as a child by his parents, met.
What does he want?
Just said to speak to us.
Both at the same instant were touched by a live voltage of alarm. What is there to fear, defined in the known context of a twenty-seven-year-old in this city–a car crash, a street mugging, a violent break-in at the cottage. Both stood at the door, confronting these, confronting the footsteps they heard approaching their private paved path beneath the crossed swords of Strelitzia leaves, the signal of the second buzzer, and this young man, come from? for? Duncan. He stared at the floor as he came in, so they couldn’t read him. He sat down without a word.”

 


Nadine Gordimer (20 november 1923 – 13 juli 2014)

 

De Engelse dichter en schrijver Thomas Chatterton werd geboren op 20 november 1752 in Bristol als zoon van een koster. Zie ook alle tags voor Thomas Chatterton op dit blog.

 

The Advice (Fragment)

Tho’ rapture wantons in your air,
Tho’ beyond simile you’re fair,
Free, affable, serene;
Yet still one attribute divine
Should in your composition shine–
Sincerity, I mean.

Tho’ num’rous swains before you fall,
‘Tis empty admiration all,
‘Tis all that you require;
How momentary are their chains!
Like you, how unsincere the strains
Of those who but admire!

Accept, for once, advice from me,
And let the eye of censure see
Maria can be true;
No more for fools or empty beaux,
Heav’n’s representatives disclose,
Or butterflies pursue.

Fly to your worthiest lover’s arms,
To him resign your swelling charms,
And meet his gen’rous breast;
Or if Pitholeon suits your taste,
His muse with tattr’d fragments graced,
Shall read your cares to rest.

 


Thomas Chatterton (20 november 1752 – 5 augustus 1770)
Standbeeld in Bristol

 

De Russische dichteres en schrijfster Zinaida Nikolaevna Hippius werd als kind van uit Duitse familie geboren op 20 november in Beljov bij Tula. Zie ook alle tags voor Zinaida Hippius op dit blog.

 

Our Love Is One

A wave boils with its foam, freezing,
And dissipates – just only once,
A heart could not to live with treason.
No treason! Love is one for us!

We may be angry, may be reasoned,
Or false – but heart did not decline
To black adultery, to treason:
Our soul is one – our love is one.

In its monotony and emptiness,
All life could usually be gone…
And in this life as long as endless,
Our love is one, yes, always one.

 

Helplessness

I look at a sea – the greedy one and fervent,
Chained to the earth, on the depleted shore…
Stand by a gulf – over the endless heavens,
And could not fly to azure, as before.

I didn’t decide to join or slaves, or rebels,
Have no a courage nor to live, nor – die…
I feel my God – but cannot say my prayers,
I want my love – but can’t find love of mine.

I send to sun my worship and my groan,
I see a sheet of clouds, pale and cold…
What is a truth? It seems to me, I know, –
But for the truth I have not the right world.

 

Vertaald door Yevgeny Bonver

 

 
Zinaida Hippius (20 november 1869 – 9 september 1945)

 

De Zweedse schrijfster Selma Lagerlöf werd geboren op 20 november 1858 in Östra Emterwik in Zweden. Zie ook alle tags voor Selma Lagerlöf op dit blog.

Uit: Niels Holgersson’s wonderbare reis (Vertaald door Margaretha Meijboom)

“Hij las een paar regels, maar toen keek hij toevallig op.
Daardoor viel zijn oog op den spiegel, en toen riep hij hardop: ‘Kijk, daar is er nog een!’
Want in den spiegel zag hij duidelijk een klein, klein kaboutertje, gekleed met een slaapmutsje en een leeren broek aan. ‘Die is precies gekleed als ik,’ zei de jongen, en sloeg de handen in elkaar van verbazing. Maar toen zag hij, dat de kabouter in den spiegel hetzelfde deed.
Toen begon hij zich aan de haren te trekken en zich in de armen te knijpen en rond te draaien, en oogenblikkelijk deed hij daar in den spiegel het hem na.
De jongen sprong een paar keer rond, om te zien of er een of ander klein kereltje achter hem stond. Maar hij vond niemand – en toen begon hij van schrik te beven. Want nu begreep hij, dat de kabouter hem betooverd had, en dat de kabouter, dien hij daar in den spiegel zag, niemand anders was dan hijzelf.
***
De jongen kon maar niet gelooven, dat hij in een kabouter veranderd was.
‘’t Is zeker maar een droom – of verbeelding,’ dacht hij. ‘Als ik even wacht, word ik wel weer een mensch.’
Hij ging voor den spiegel staan, en sloot de oogen. Hij opende ze eerst na een paar minuten, en verwachtte toen, dat het weer over zou zijn. Maar dat was niet zoo: hij was en bleef even klein. Overigens was hij precies, zooals hij geweest was. Het lichte vlashaar en de zomersproeten op neus en lippen, de lappen op zijn leeren broek en de stoppen in zijn kousen, alles was precies eender; alleen was alles kleiner geworden.
Neen, stil te staan en te wachten tot het overging, dat diende nergens voor; dat merkte hij wel. Hij moest wat anders probeeren. En het verstandigste wat hij doen kon, was, meende hij, den kabouter op te zoeken en zich met hem te verzoenen.”

 


Selma Lagerlöf (20 november 1858 – 16 maart 1940)
Geïllustreerde uitgave

 

De Russische schrijfster Yevgenia Ginzburg werd geboren op 20 november 1904 in Moskou. Zie ook alle tags voor Yevgenia Ginzburg op dit blog.

Uit: Marschroute eines Lebens

 »Jetzt blicken wir uns in die Augen. Vor uns ziehen die gleichen Bilder aus der Vergangenheit vorüber.. . Vor zehn Jahren.. . Ich, eine blutjunge Anfängerin, gebe ihm, einem Analphabeten, einem Bürschchen, das gerade aus seinem tatarischen Dorf in die Stadt gekommen ist, Unterricht. Dieses Bürschchen ist heute Sekretär des Bezirkskomitees~.~

(…)

»Wieviel einfacher und leichter wäre für mich alles gewesen, wenn es die Gestapo gewesen wäre! Ich wußte ganz genau, wie sich ein Kommunist zu benehmen hatte, der ihr in die Hände fiel. Aber hier? Hier mußte man – ~ -~ sich erst einmal klarmachen, wer die Menschen waren, die. einen gefangen hielten. Waren es verkleidete Faschisten: oder waren es Opfer eines ungeheuren Betrugs, einer raffinierten Intrige? Und wie hatte sich ein Kommunist in seinem eigenen Gefängnis zu verhalten.. .?

 

Yevgenia Ginzburg (20 november1904 – 25 mei 1977)

 

Onafhankelijk van geboortedata

De Nederlandse dichter en schrijver Jordi Lammers werd geboren in 1996 in Venray. Zie ook alle tags voor Jordi Lammers op dit blog.

 

hoe noemen we dit lichaam

we gooiden onze namen in het dal en hoopten
dat het dal iets mooiers terug zou gooien

maar er kwam niets

we stopten bij een bergmeer, keken
elkaar oog in oog uit elkaars kleren
hingen onze spullen aan een tak en lieten
ons langzaam in het water zakken

je dreef op je rug alsof het water het gewicht uit je lichaam had gezogen

pas toen ik mijn vinger
aan een rotspunt opensneed
steeg uit de vallei een koor op
begon het uit volle borst onze naam te zingen

onze naam
zoals we die nooit
eerder hadden gehoord

 


Jordi Lammers (Venray, 1996)

 

De Duitse schrijver en advocaat Ferdinand von Schirach werd geboren in 1964 in München. Zie ook alle tags voor Ferdinand von Schirach op dit blog.

Uit: Strafe

„Katharina wuchs im Hochschwarzwald auf. Elf Bauernhöfe auf 1100 Meter Höhe, eine Kapelle, ein Lebensmittelgeschäft, das nur montags geöffnet hatte. Sie wohnten im letzten Gebäude, einem dreistöckigen Hof mit heruntergezogenem Dach. Es war das Elternhaus ihrer Mutter. Hinter dem Hof war der Wald und dahinter waren die Felsen und dahinter war wieder der Wald. Sie war das einzige Kind im Dorf. Der Vater war Prokurist einer Papierfabrik, die Mutter Lehrerin. Beide arbeiteten unten in der Stadt. Katharina ging nach der Schule oft zur Firma des Vaters, sie war damals elf Jahre alt. Sie saß im Büro, wenn er über Preise, Rabatte und Liefertermine verhandelte, sie hörte bei seinen Telefonaten zu, er erklärte ihr alles so lange, bis sie es verstand. In den Ferien nahm er sie mit auf Geschäftsreisen, sie packte seine Koffer, legte seine Anzüge raus und wartete im Hotel, bis er von den Terminen zurückkam. Mit dreizehn war sie einen halben Kopf größer als er, sie war sehr schmal, ihre Haut hell, ihre Haare fast schwarz. Ihr Vater nannte sie Schneewittchen, er lachte, wenn jemand sagte, er habe eine sehr junge Frau geheiratet. Zwei Wochen nach Katharinas vierzehntem Geburtstag schneite es das erste Mal in diesem Jahr. Es war sehr hell und sehr kalt. Vor dem Haus lagen die neuen Holzschindeln, der Vater wollte das Dach noch vor dem Winter ausbessern. Wie jeden Morgen fuhr sie mit der Mutter zur Schule. Vor ihnen war ein Lastwagen. Die Mutter hatte den ganzen Morgen nicht gesprochen. »Dein Vater hat sich in eine andere Frau verliebt«, sagte sie jetzt. Auf den Bäumen lag Schnee und auf den Felsen lag Schnee. Sie überholten den Lastwagen, auf der Seite stand »Südfrüchte«, jeder Buchstabe in einer anderen Farbe. »In seine Sekretärin«, sagte die Mutter. Sie fuhr zu schnell. Katharina kannte die Sekretärin, sie war immer freundlich gewesen. Der Vater hatte ihr nichts gesagt, nur daran konnte sie noch denken. Sie drückte ihre Fingernägel in die Schultasche, bis es weh tat. Der Vater zog in ein Haus in der Stadt. Katharina sah ihn nicht mehr.
Ein halbes Jahr später wurden Bretter vor die Fenster des Hofs genagelt, das Wasser wurde aus den Rohren gelassen und der Strom abgestellt. Die Mutter und Katharina zogen nach Bonn, dort lebten Verwandte. Katharina brauchte ein Jahr, um sich den Dialekt abzugewöhnen. Für die Schülerzeitung schrieb sie politische Aufsätze. Als sie sechzehn war, druckte eine lokale Tageszeitung ihren ersten Text. Sie beobachtete sich bei allem, was sie tat.“

 

 
Ferdinand von Schirach (München, 1964)

 

Zie voor nog meer schrijvers van de 20e november ook mijn blog van 20 november 2017.

Don DeLillo, Viktoria Tokareva, Sheema Kalbasi, Nadine Gordimer, Thomas Chatterton, Zinaida Hippius, Selma Lagerlöf, Ursula Ziebarth, Ferdinand von Schirach

De Amerikaanse schrijver Don DeLillo werd op 20 november 1936 geboren in New York City als zoon van Italiaanse immigranten. Zie ook alle tags voor Don DeLillo op dit blog.

Uit: White Noise

“We drove 22 miles into the country around Farmington. There were meadows and apple orchards. White fences trailed through the rolling fields. Soon the sign started appearing. THE MOST PHOTOGRAPHED BARN IN AMERICA. We counted five signs before we reached the site. There were 40 cars and a tour bus in the makeshift lot. We walked along a cowpath to the slightly elevated spot set aside for viewing and photographing. All the people had cameras; some had tripods, telephoto lenses, filter kits. A man in a booth sold postcards and slides — pictures of the barn taken from the elevated spot. We stood near a grove of trees and watched the photographers. Murray maintained a prolonged silence, occasionally scrawling some notes in a little book.
“No one sees the barn,” he said finally.
A long silence followed.
“Once you’ve seen the signs about the barn, it becomes impossible to see the barn.”
He fell silent once more. People with cameras left the elevated site, replaced by others.
We’re not here to capture an image, we’re here to maintain one. Every photograph reinforces the aura. Can you feel it, Jack? An accumulation of nameless energies.”
There was an extended silence. The man in the booth sold postcards and slides.
“Being here is a kind of spiritual surrender. We see only what the others see. The thousands who were here in the past, those who will come in the future. We’ve agreed to be part of a collective perception. It literally colors our vision. A religious experience in a way, like all tourism.”
Another silence ensued.
“They are taking pictures oftaking pictures,” he said.
He did not speak for a while. We listened to the incessant clicking of shutter release buttons, the rustling crank of levers that advanced the film. “What was the barn like before it was photographed?’ he said. “What did it look like, how was it different from the other barns, how was it similar to other barns?”

 

 
Don DeLillo (New York City, 20 november 1936)

Lees verder “Don DeLillo, Viktoria Tokareva, Sheema Kalbasi, Nadine Gordimer, Thomas Chatterton, Zinaida Hippius, Selma Lagerlöf, Ursula Ziebarth, Ferdinand von Schirach”

Viktoria Tokareva, Don DeLillo, Sheema Kalbasi, Nadine Gordimer, Thomas Chatterton, Zinaida Hippius, Selma Lagerlöf, Ursula Ziebarth

De Russische schrijfster en scenariste Viktoria Tokareva werd geboren op 20 november 1937 in Leningrad (Sint Petersburg). Zie ook alle tags voor Viktoria Tokareva op dit blog.

Uit: Leise Musik hinter der Wand (Vertaald door Angelika Schneider)

„In seiner Jugend hatte der Großvater gesungen: ›Gott, schütze den Zaren‹, als Erwachsener musste er singen: ›Wir stammen alle aus dem Volke‹. Aber was war schon dabei? Der Großvater hatte ein gutes Gehör und eine schöne Stimme und wurde sogar zum Vorsänger bestimmt.
Die Eltern der Großmutter waren Großgrundbesitzer gewesen. Nach der Revolution sagte die Großmutter immer, dass sie Landwirte waren. Das war gelogen, aber nicht ganz. Ein gut ausgebildeter Großgrundbesitzer kannte sich mit Landwirtschaft aus, und so waren sie, in gewissem Maße, tatsächlich Landwirte. Den Familiennamen Scheremetjew verkürzten sie um ein Drittel, so entstand der Name Schermet. Ein guter Name, der in den Arbeiter- und Bauernstaat passte.
Ariadna wurde auf den Nachnamen Schermet eingetragen, da der biologische Vater nicht anwesend war.
Es hatte ihn natürlich einmal gegeben, aber man hatte ihn, da er aus dem einfachen Volk war, aus der Familie gedrängt.
Der Vater hieß Alik. Jedes Mal, wenn sie sich zu Tisch setzten, hatte Alik den Platz des Großvaters eingenommen. Die Großmutter hatte sich darüber aufgeregt und gesagt: »Setzen Sie sich auf Ihren Platz«, worauf Alik verwundert die Brauen hochgezogen und gefragt hatte: »Ist es denn nicht völlig egal, wo man sich hinhockt?«
Die Großmutter hatte schwer aufgeseufzt. Ihr war klar geworden, dass es in Aliks Familie keinerlei Traditionen gab und dass Alik selbst ohne anständige Herkunft, sozusagen ohne Stammbaum, war. Anständig essen konnte er auch nicht. Er wusste mit dem Besteck nicht richtig umzugehen und verschlang das Essen derart schnell, als hätte er Angst, dass man es ihm wegnähme. Zudem trank er den Tee aus der Untertasse, ja er schlürfte ihn geradezu wie aus einer Pfütze.“

 
Viktoria Tokareva (Leningrad, 20 november 1937)

Lees verder “Viktoria Tokareva, Don DeLillo, Sheema Kalbasi, Nadine Gordimer, Thomas Chatterton, Zinaida Hippius, Selma Lagerlöf, Ursula Ziebarth”

Viktoria Tokareva, Don DeLillo, Sheema Kalbasi, Nadine Gordimer, Thomas Chatterton, Zinaida Hippius, Selma Lagerlöf

De Russische schrijfster en scenariste Viktoria Tokareva werd geboren op 20 november 1937 in Leningrad (Sint Petersburg). Zie ook alle tags voor Viktoria Tokareva op dit blog.

Uit: Alle meine Feinde und andere Erzählungen (Vertaald door Angelika Schneider)

„Ich sagte zu ihr: »Heirate den bloß nicht.«
»Er hat mich auch gar nicht gefragt«, beruhigte mich Lisa.
Das hieß, das Kind würde bei mir aufwachsen. Und Lisa wäre frei wie der Wind.
Aber ich fand eine Kinderfrau. Sie hieß Anna Fjodorowna Strelzowa. Anna Fjodorowna, Rufname: Anka.
Sie erledigte alles schnell und zuverlässig, war einfach wie geschaffen für diese Dinge. Ich bin Künstlerin. Und nur das. Hausarbeit deprimiert mich, ja sie bringt mich um.
Das, wofür ich einen ganzen Tag brauchen würde, erledigte Anka in vierzig Minuten. Wenn sie nur erschien, wurde es sonniger ringsum. Mit leichten, schnellen Bewegungen legte sie die Dinge an ihren Platz zurück. Sie schaffte Sauberkeit und Ordnung, schon allein durch ihre Anwesenheit Und erst ihre Krautwickel – das waren echte Kunstwerke.
Es tat einem geradezu leid, sie aufzuessen. Klein, sorgfältig zubereitet, schön anzusehen, mit einer besonderen Soße übergossen. Meine Krautwickel wurden immer groß wie ein Handteller. Ich drehte schon durch bei dieser Vielzahl von Vorbereitungen: erst das Hackfleisch anbraten, die Kohlblätter blanchieren, Reis kochen, Zwiebeln andünsten …
Wie viel lieber würde ich in dieser Zeit eine flirrende Birke malen, mit geflecktem Stamm …
Aber das Kochen war nur die eine Hälfte. Die Hauptsache war die Enkelin. Anka liebte meine Enkelin mit überirdischer Hingabe, und diese erwiderte ihre Liebe. Mein ganzes Haus war vom Boden bis zum Dach angefüllt mit idealer, gegenseitiger Liebe. Nur Anka konnte die Kleine füttern, beschäftigen, trösten, heilen und ihr etwas beibringen.
Eines Tages wurde meine Enkelin krank. Das Fieber wollte einfach nicht sinken. Das ging so eine ganze Woche lang. Das Mädchen lag apathisch da und lutschte am Daumen. Da versank Anka in eine Depression, ja sie wollte nicht mehr leben. Aber dann, von einem Tag auf den anderen, fiel das Fieber, und Anka fasste frischen Mut, ihre Augen funkelten wieder wie zwei grüne Edelsteine. Das Leben kehrte ins Haus zurück.“

 

 
Viktoria Tokareva (Leningrad, 20 november 1937)

Lees verder “Viktoria Tokareva, Don DeLillo, Sheema Kalbasi, Nadine Gordimer, Thomas Chatterton, Zinaida Hippius, Selma Lagerlöf”

Sheema Kalbasi, Ursula Ziebarth, Zinaida Hippius, Selma Lagerlöf

De Iraanse dichteres, vertaalster en mensenrechten-advocate Sheema Kalbasi werd geboren op 20 november 1972 in Teheran. Zie ook alle tags voor Sheema Kalbasi op dit blog.

 

Lessen one: A patient dies

Today in my morning round,
Another patient died.
Waiting so patiently for Him to arrive
I saw him leave the bed
With no color on his wings
Another angel at his side.
To the so called bridge of death
Distant vista.

Bleating cries within my sad heart.
Me and my body standing cold
the white uniform crying for cure
no light and the sound of secrets.
All the lectures, all the nursing clams.
the grace of death, pointing at the flying waves.

Bleached with sadness, I walked through the hall.
Deeply I cry, not for the first time
Although it is the first I meet Death.

The rest of the day minding every inch of my bones,
My eyes not clear, but filled with trembling fireflies
Softly we come, softly we go,
Mute path? Not too eager?
For the farewell is on our side!

 

1 and 9

Stars

are shining close

the taste of a summer night…
a quiet night

on the skin
is the light kiss of a fallen leaf

I, barefoot and warm am walking naked.

 

Sheema Kalbasi (Teheran, 20 november 1972)

Lees verder “Sheema Kalbasi, Ursula Ziebarth, Zinaida Hippius, Selma Lagerlöf”

Selma Lagerlöf, Yevgenia Ginzburg, A.L. Snijders

De Zweedse schrijfster Selma Lagerlöf werd geboren op 20 november 1858 in Östra Emterwik in Zweden. Zie ook alle tags voor Selma Lagerlöf op dit blog.

Uit: Niels Holgersson’s wonderbare reis (Vertaald door Margaretha Meijboom) 

“Maar Vader en Moeder verheugden zich in ’t geheel niet; integendeel, ze waren heel bedroefd. Hij was een arme keuterboer, en hun hoeve was niet veel grooter dan een tuintje. Toen ze er in ’t begin kwamen wonen, konden zij daar niet meer dan een varken en een paar kippen houden; maar ze waren bizonder vlijtige en knappe menschen, en nu hadden ze èn koeien, èn ganzen. Het was hun buitengewoon goed gegaan, en ze zouden tevreden en blij naar de kerk zijn gewandeld, als ze

niet over hun zoon hadden hoeven denken. De vader klaagde er over, dat hij traag en lui was. In school had hij niets willen leeren, en hij was zoo onbruikbaar, dat men hem ternauwernood de ganzen kon laten hoeden. En Moeder kon niet ontkennen, dat dit waar was, maar zij was het meest bedroefd, omdat hij zoo wild en akelig was,–hard tegen de dieren en boosaardig tegenover de menschen.

“God moge zijn boozen wil breken, en hem een ander hart geven,” zei ze. “Anders wordt hij een ongeluk voor zichzelf en de onzen.”

De jongen stond er lang over na te denken of hij de preek zou lezen of niet. Toen was hij met zichzelf overeengekomen, dat het ’t beste was dezen keer gehoorzaam te zijn. Hij ging in den grooten leuningstoel zitten, en begon te lezen. Maar toen hij een poosje lang de woorden halfluid opgerabbeld had, was het alsof hij slaap kreeg van dat gerabbel, en hij merkte, dat hij knikkebolde.“

 


Selma Lagerlöf (20 november 1858 – 16 maart 1940)
Portret door Carl Larsson, 1908

Lees verder “Selma Lagerlöf, Yevgenia Ginzburg, A.L. Snijders”

Nadine Gordimer, Don DeLillo, Thomas Chatterton, Sheema Kalbasi, Selma Lagerlöf, Yevgenia Ginzburg

De Zuidafrikaanse schrijfster Nadine Gordimer werd geboren op 20 november 1923 in Springs. Zie ook mijn blog van 20 november 2006 en ook mijn blog van 20 november 2007 en ook mijn blog van 20 november 2008.
Uit: Get A Life

„His mother fetched him from the hospital. He opened a door of the rear seat of the car, to sit in there, right from the start he must begin to follow a certain conduct of himself, make it a habit for the time being, but his mother is like him (if that’s not a reverse order of inherited characteristics), she has decided on her own code of conduct in response to the threat he represents. She leans to open the door of the passenger seat beside her and pats it authoritatively.
He has a wife and child.
Whose life, whose risk is worth less than these?
Parents are responsible for bringing into the world their progeniture whether deliberately or carelessly and theirs is an unwritten covenant that the life of the child, and by descent the child’s child, is to be valued above that of the original progenitors.
So Paul—that’s him, the son—he has come home—oh differently, for the time being, yes—to the old home, that of his parents.
Lyndsay and Adrian are not old.
The ladder of ageing has extended since medical science, sensible exercise, healthy diet have enabled people to linger longer and younger before ascending to disappear in the mystery at the top. (‘Passing away’ is the euphemism, but to where?) Unthinkable that the son is preceding, ahead of them, up there. His father is about to retire at a vigorous sixty-five from managing directorship of an agricultural vehicle and equipment plant. His mother, fifty-nine looking forty-nine, a longtime natural beauty with no wish for face-lifts, is considering whether or not she should leave her partnership in a legal practice and join her other partner in this new phase of existence.
The dog jumps and paws at him, sniffs the cold hospital pungency of his bulging hold-all and the delivered suitcase with what his wife anticipated his needs might be here, in this phase of his existence.—Which room?—It is not his old room, it’s his sister’s that has been turned into a study where his father will follow whatever interests he’s supposed to have in readiness for retirement. This sister and brother born only twelve months apart due to excessive youthful passion or a mistaken reliance on the contraceptive efficacy of breast-feeding—Lyndsay still laughs at her ignorance and the opportunism of quick breeding! There are two other sisters, better biologically spaced. He has no brother.
He’s unique.“

 

Gordimer-Nadine

Nadine Gordimer (Springs. 20 november 1923)

 

De Amerikaanse schrijver Don DeLillo werd op 20 november 1936 geboren in New York City als zoon van Italiaanse immigranten. Zie ook mijn blog van 20 november 2008.

 

Uit: The Body Artist

 

Time seems to pass. The world happens, unrolling into moments, and you stop to glance at a spider pressed to its web. There is a quickness of light and a sense of things outlined precisely and streaks of running luster on the bay. You know more surely who you are on a strong bright day after a storm when the smallest falling leaf is stabbed with self-awareness. The wind makes a sound in the pines and the world comes into being, irreversibly, and the spider rides the wind-swayed web.

It happened this final morning that they were here at the same time, in the kitchen, and they shambled past each other to get things out of cabinets and drawers and then waited one for the other by the sink or fridge, still a little puddled in dream melt, and she ran tap water over the blueberries bunched in her hand and closed her eyes to breathe the savor rising.

He sat with the newspaper, stirring his coffee. It was his coffee and his cup. They shared the newspaper but it was actually, unspokenly, hers.

“I want to say something but what.”

She ran water from the tap and seemed to notice. It was the first time she’d ever noticed this.

“About the house. This is what it is,” he said. “Something I meant to tell you.”

She noticed how water from the tap turned opaque in seconds. It ran silvery and clear and then in seconds turned opaque and how curious it seemed that in all these months and all these times in which she’d run water from the kitchen tap she’d never noticed how the water ran clear at first and then went not murky exactly but opaque, or maybe it hadn’t happened before, or she’d noticed and forgotten.

She crossed to the cabinet with the blueberries wet in her hand and reached up for the cereal and took the box to the counter, the mostly brown and white box, and then the toaster thing popped and she flipped it down again because it took two flips to get the bread to go brown and he absently nodded his acknowledgment because it was his toast and his butter and then he turned on the radio and got the weather.

The sparrows were at the feeder, wing-beating, fighting for space on the curved perches.

She reached into the near cabinet for a bowl and shook some cereal out of the box and then dropped the berries on top. She rubbed her hand dry on her jeans, feeling a sense somewhere of the color blue, runny and wan.

What’s it called, the lever. She’d pressed down the lever to get his bread to go brown.

It was his toast, it was her weather. She listened to reports and called the weather number frequently and sometimes stood out front and looked into the coastal sky, tasting the breeze for latent implications.

“Yes exactly. I know what it is,” he said.

She went to the fridge and opened the door. She stood there remembering something.

She said, “What?” Meaning what did you say, not what did you want to tell me.

She remembered the soya granules. She crossed to the cabinet and took down the box and then caught the fridge door before it swung shut. She reached in for the milk, realizing what it was he’d said that she hadn’t heard about eight seconds ago.“

 

delillopp

Don DeLillo (New York City, 20 november 1936)

 

De Engelse dichter en schrijver Thomas Chatterton werd geboren op 20 november 1752 in Bristol als zoon van een koster. Zie ook mijn blog van 20 november 2008.

The Resignation

 

O God, whose thunder shakes the sky,

Whose eye this atom globe surveys,

To thee, my only rock, I fly,

Thy mercy in thy justice praise.

 

The mystic mazes of thy will,

The shadows of celestial light,

Are past the pow’r of human skill,–

But what th’ Eternal acts is right.

 

O teach me in the trying hour,

When anguish swells the dewy tear,

To still my sorrows, own thy pow’r,

Thy goodness love, thy justice fear.

 

If in this bosom aught but Thee

Encroaching sought a boundless sway,

Omniscience could the danger see,

And Mercy look the cause away.

 

Then why, my soul, dost thou complain?

Why drooping seek the dark recess?

Shake off the melancholy chain.

For God created all to bless.

 

But ah! my breast is human still;

The rising sigh, the falling tear,

My languid vitals’ feeble rill,

The sickness of my soul declare.

 

But yet, with fortitude resigned,

I’ll thank th’ inflicter of the blow;

Forbid the sigh, compose my mind,

Nor let the gush of mis’ry flow.

 

The gloomy mantle of the night,

Which on my sinking spirit steals,

Will vanish at the morning light,

Which God, my East, my sun reveals.

 

Thomas_Chatterton

Thomas Chatterton (20 november 1752 – 5 augustus 1770)
‘Chatterton’s Holiday Afternoon’. Gravure van W Ridgway

 

De Iraanse dichteres, vertaalster en mensenrechten-advocate Sheema Kalbasi werd geboren op 20 november 1972 in Teheran. Zie ook mijn blog van 20 november 2008.

Mama In The War

 

You took us,

your children,

under your hands, mama,

beneath the steps of our home’s first floor,

to protect us from the bombs.

 

You never slept

and in the hot summer nights

your only mission

was our safety.

 

You are my president mama,

you and all those women,

who protected

and still defend their children

against the blinded-with-hatred

soldiers of death

…all around the world…

 

Under the bombs, you showed no fear.

The drastic
changes in our lives,

you took

quiet and peaceful

with your inner love and belief

and tried to dispel,

the terror of death

from the

filled-with-fear eyes

of your children.

 

You made a new reform of solidarity

and election of bravery

in our home.

 

You drove us to

the polished satisfaction

of holding each other’s hands

through the rough times…

 

In the deepest corners of my memory,

deep in my heart,

deep in my thoughts,

of blackout

and no candlelight,

I could see your blond hair,

brown eyes

and comforting face.

 

My vote goes to you, Mama.

 

sheeba

Sheema Kalbasi (Teheran, 20 november 1972)

 

De Zweedse schrijfster Selma Lagerlöf werd geboren op 20 november 1858 in Östra Emterwik in Zweden. Zie ook mijn blog van 20 november 2006 en ook mijn blog van 20 november 2008.

 

Uit: Niels Holgersson’s wonderbare reis (Vertaald door Margaretha Meijboom)

Er was eens een jongen, die zoo ongeveer veertien jaar oud was, lang en mager en met vlashaar. Hij was eigenlijk een deugniet: hij had ’t meeste pleizier in slapen en eten, en verder hield hij van kattekwaad.

Nu was het een Zondagmorgen, en de ouders van den jongen waren bezig zich klaar te maken om naar de kerk te gaan. De jongen zelf zat in zijn hemdsmouwen op den rand van de tafel, en dacht er aan hoe heerlijk ’t was, dat Vader en Moeder allebei weggingen, zoodat hij een paar uur lang zijn eigen baas zou zijn.

“Nu kan ik Vaders geweer nemen en een beetje schieten, zonder dat iemand zich er meê hoeft te bemoeien,” zei hij in zichzelf.

Maar ’t scheen wel, dat Vader de gedachten van den jongen geraden had, want juist toen hij op den drempel stond, klaar om heen te gaan, bleef hij staan en keerde zich om.

“Nu je niet met Moeder en mij meê naar de kerk wilt gaan,” zei hij, “vind ik, dat je de preek ten minste wel hier thuis lezen kunt. Wil je me beloven, dat je dat doen zult?”

“Ja,” zei de jongen, “dat kan ik wel doen.” En hij dacht natuurlijk, dat hij niet meer lezen zou, dan waar hij lust in had.

De jongen vond, dat hij Moeder nooit zoo voortvarend had gezien. In een wip was zij bij den boekenhanger, kreeg het preekenboek, en legde het klaar op de tafel bij het venster, opengeslagen bij de preek van den dag. Ze zocht in den bijbel den tekst van de preek op, en legde ’t boek open naast het preekenboek. Toen trok zij den grooten leunstoel bij de tafel, waarin anders niemand dan Vader zitten mocht, en die ’t vorige jaar op de verkooping in de pastorie van Vemmenhög was gekocht.

De jongen zat er op den tafelrand over te denken, dat Moeder zich al te veel moeite gaf om de tafel in orde te maken, want dat hij niet van plan was meer dan één of twee bladzijden te lezen. Maar nu was het alweer, alsof Vader dwars door hem heen kon kijken. Hij ging op den jongen toe en zei streng:

“Denk er nu om, dat je behoorlijk leest; want als we thuis komen, zal ik je elke bladzij overhooren, en als je wat overgeslagen hebt, kom je er niet gemakkelijk af.”

“De preek is veertien en een halve bladzij lang,” zei Moeder, alsof ze de maat vol wou maken; “je mag wel gauw gaan zitten lezen, als je hem uit wilt krijgen.”

Toen gingen zij eindelijk heen, en toen de jongen hen in de deur stond na te kijken vond hij, dat hij in den val geloopen was. “Nu loopen ze er zich in te verheugen, dat zij ’t zoo mooi in orde gemaakt hebben, dat ik den heelen tijd met mijn neus in die preek zitten moet, zoolang ze weg zijn.”

carl_larsson selma lagerlöf

Selma Lagerlöf (20 november 1858 – 16 maart 1940)
Portret door Carl Larsson (detail)

 

De Russische schrijfster Yevgenia Ginzburg werd geboren op 20 november 1904 in Moskou. Zie ook mijn blog van 20 november 2008.

Uit: Marschroute eines Lebens

 

“Im Steinbruch erfuhr ich am eigenen Leib, was Zwangsarbeit ist. Es war Juli. Erbarmungslos trafen uns die ultravioletten Strahlen der fernöstlichen Sonne. Noch aus der Ferne ging von dem Gestein eine höllische Glut aus. Es kam hinzu, dass wir über zwei Jahre lang nicht einen einzigen Sonnenstrahl gesehen hatten und nach der Zeit in den Einzelzellen körperliche Arbeit nicht mehr gewohnt waren. Wir litten an Skorbut und Pellagra… … Und ausgerechnet wir mussten Erd- und Steinbrucharbeiten leisten, die selbst von Männern große Kraft und Widerstandsfähigkeit verlangen.”

 

ginzburg

Yevgenia Ginzburg (20 november1904 – 25 mei 1977)

Nadine Gordimer, Don DeLillo, Thomas Chatterton, Sheema Kalbasi, Yevgenia Ginzburg, Selma Lagerlöf

De Zuidafrikaanse schrijfster Nadine Gordimer werd geboren op 20 november 1923 in Springs. Zie ook mijn blog van 20 november 2006 en ook mijn blog van 20 november 2007.

 

Uit: Loot and other stories

 

„Once upon our time, there was an earthquake: but this one is the most powerful ever recorded since the invention of the Richter scale made it possible for us to measure apocalyptic warnings.

 

It tipped a continental shelf. These tremblings often cause floods; this colossus did the reverse, drew back the ocean as a vast breath taken. The most secret level of our world lay revealed: the sea-bedded-wrecked ships, facades of houses, ballroom candelabra, toilet bowl, pirate chest, TV screen, mail-coach, aircraft fuselage, cannon, marble torso, Kalashnikov, metal carapace of a tourist bus-load, baptismal font, automatic dishwasher, computer, swords sheathed in barnacles, coins turned to stone. The astounded gaze raced among these things; the population who had fled from their toppling houses to the maritime hills ran down. Where terrestrial crash and bellow had terrified them, there was naked silence. The saliva of the sea glistened upon these objects; it is given that time does not, never did, exist down here where the materiality of the past and the present as they lie has no chronological order, all is one, all is nothing-or all is possessible at once.

 

People rushed to take; take, take. This was-when, anytime, sometime-valuable, that might be useful, what was this, well someone will know, that must have belonged to the rich, it’s mine now, if you don’t grab what’s over there someone else will, feet slipped and slithered on seaweed and sank in soggy sand, gasping sea-plants gaped at them, no-one remarked there were no fish, the living inhabitants of this unearth had been swept up and away with the water. The ordinary opportunity of looting shops which was routine to people during the political uprisings was no comparison. Orgiastic joy gave men, women and their children strength to heave out of the slime and sand what they did not know they wanted, quickened their staggering gait as they ranged, and this was more than profiting by happenstance, it was robbing the power of nature before which they had fled helpless. Take, take; while grabbing they were able to forget the wreck of their houses and the loss of time-bound possessions there. They had tattered the silence with their shouts to one another and under these cries like the cries of the absent seagulls they did not hear a distant approach of sound rising as a great wind does. And then the sea came back, engulfed them to add to its treasury.“

 

nadine_gordimer

Nadine Gordimer (Springs. 20 november 1923)

 

De Amerikaanse schrijver Don DeLillo werd op 20 november 1936 geboren in New York City als zoon van Italiaanse immigranten. Als tiener las hij al erg veel. Toen werd ook zijn interesse om zelf te schrijven gewekt. Hij volgde een opleiding aan de Fordham University, waar hij zijn bachelordiploma haalde in 1958.  Nadat hij afgestudeerd was, ging hij aan de slag in de reclamewereld. Hij werkte vijf jaar als copywriter. Daarna werd hij fulltime schrijver. De eerste roman van DeLillo, Americana, werd in 1971 uitgegeven. In de late jaren zeventig woonde hij ettelijke jaren in Griekenland. Tijdens zijn verblijf in Griekenland schreef DeLillo  zijn roman De namen (1982). Zijn bekendste werk is Onderwereld, dat in 1997 gepubliceerd werd. Het boek werd wereldwijd geprezen als een meesterwerk en gaat over de geschiedenis van Amerika in de voorbije decennia.

 

Uit: Still Life

 

“When he appeared at the door, it was not possible, a man come out of an ash storm, all blood and slag, reeking of burned matter, with pinpoint glints of slivered glass in his face. He looked immense, in the doorway, with a gaze that had no distance in it. He carried a briefcase and stood slowly nodding. She thought he might be in shock but didn’t know what this meant in precise terms, medical terms. He walked past her toward the kitchen and she tried calling her doctor, then 911, then the nearest hospital, but all she heard was the drone of overloaded lines. She turned off the TV set, not sure why, protecting him from the news he’d just walked out of, that’s why, and then went into the kitchen. He was sitting at the table, and she poured him a glass of water and told him that Justin was with his grandmother, released early from school and also being protected from the news, at least as it concerned his father.

 

He said, “Everybody’s giving me water.”

 

She thought he could not have travelled all this distance or even climbed the stairs if he’d suffered serious injury, grievous blood loss.

 

Then he said something else. His briefcase sat beside the table like something yanked out of a landfill. He said there was a shirt coming down out of the sky.

 

She poured water on a dishcloth and wiped dust and ash from his hands, face, and head, careful not to disturb the glass fragments. There was more blood than she’d realized at first, and then she began to realize something else—that his cuts and abrasions were not severe or numerous enough to account for all this blood. It was not his blood. Most of it came from somebody else.”

 

delillo

Don DeLillo (New York City, 20 november 1936)

 

De Engelse dichter en schrijver Thomas Chatterton werd geboren op 20 november 1752 in Bristol als zoon van een koster. Toen hij elf jaar was schreef hij al een satire over een methodist. Als veertienjarige werd hij klerk bij een advocaat in Bristol. Kort daarna presenteerde hij gedichten die – volgens hem – geschreven waren door een monnik, genaamd Rowley,  uit de vijftiende eeuw. Het werk baarde groot opzien en bestond o.a. uit een feestgedicht ter gelegenheod ban de wijding van een brug,fagmenten van een treurspel, en ballade-achtige verzen over de veroveringen van dde Noormannen. De kritiek verklaarde het al snel tot vervalsing. Chatterton werd ontslagen en zocht in Londen steun bij de schrijver en politicus Sir Horace Walpole. Deze was al gewaarschuwd voor de jongeman en weigerde zijn steun. Korte tijd later doodde Chesterton zichzelf door gif in te nemen. Het volledige werk werd in 1842, en ook nog eens in 1871 in Londen uitgegeven.

 

Chatterton_schilderij

The Death of Chatterton door Henry Wallis

 

Song from Aella

  

  O SING unto my roundelay,

O drop the briny tear with me;

Dance no more at holyday,

Like a running river be:

   My love is dead,

   Gone to his death-bed

All under the willow-tree.

 

Black his cryne as the winter night,

White his rode as the summer snow,

Red his face as the morning light,

Cold he lies in the grave below:

   My love is dead,

   Gone to his death-bed

All under the willow-tree.

 

Sweet his tongue as the throstle’s note,

Quick in dance as thought can be,

Deft his tabor, cudgel stout;

O he lies by the willow-tree!

   My love is dead,

   Gone to his death-bed

All under the willow-tree.

 

Hark! the raven flaps his wing

In the brier’d dell below;

Hark! the death-owl loud doth sing

To the nightmares, as they go:

   My love is dead,

   Gone to his death-bed

All under the willow-tree.

 

See! the white moon shines on high;

Whiter is my true-love’s shroud:

Whiter than the morning sky,

Whiter than the evening cloud:

   My love is dead,

   Gone to his death-bed

All under the willow-tree.

 

Here upon my true-love’s grave

Shall the barren flowers be laid;

Not one holy saint to save

All the coldness of a maid:

   My love is dead,

   Gone to his death-bed

All under the willow-tree.

 

With my hands I’ll dent the briers

Round his holy corse to gre:

Ouph and fairy, light your fires,

Here my body still shall be:

   My love is dead,

   Gone to his death-bed

All under the willow-tree.

 

Come, with acorn-cup and thorn,

Drain my heartes blood away;

Life and all its good I scorn,

Dance by night, or feast by day:

   My love is dead,

   Gone to his death-bed

All under the willow-tree.

 

thomas-chatterton

Thomas Chatterton (20 november 1752  – 5 augustus 1770)

 

De Iraanse dichteres, vertaalster en mensenrechten-advocate Sheema Kalbasi werd geboren op 20 november 1972 in Teheran. Zij is o.a. directeur van Dialogue of Nations through Poetry in Translation en van het Iraanse Vrouwen Poëzie Project. Zij publiceerde twee gedichtenbundels, Echoes in Exile in het Engels en Sangsar (Steniging) in het Farsi. Verder stelde zij een tweetalige bloemlezing samen van Iraanse (Perzische) dichteressen van het middeleeuwse Perzië tot het hedendaagse Iran. Haar eigen gedichten zijn al in achttien talen vertaald. Kalbasi deed ook vrijwilligerswerk met Koerdische kinderen in Irak en met Pakistaanse kinderen in Pakistan. Tegenwoordig woont zij met man en kinderen in de VS.

 

 

Dancing Tango

 

Oh, Orlando!

Remember the night we danced

quietly on the sands where music

was played? Your words were

wonderers, said quietly

in the pockets of my ears.

 

Oh, Esphahan!

With your turquoise blue mosques

and lovers hiding under the sands

by the Zayandehrood and its haunting

blue skies. Still the words did

wonders when they were said quietly

in the pockets of my ears.

 

Time is eternity, my dignity

resides in yours and your

words are wonders that I count

as precious coins kept quietly

in the pockets of my tears.

 

 

 

Nothing

 

Nothing is all I am

Nothing overloading nothing

Closing the doors,

Opening an extra into an empty space,

Nothing ensues but a further war.

 

The bombs, lights that blind and Damascus,

Burning after Tehran. Sisters calling in despair,

Brothers callous the arms of infidels. Nothing happens

But children die, and journalists are filming for a deadline.

 

Nothing comes after nothing but I,

Kneel, cry for nothing,

and still the no shepherd birds burn at flight.

 

Nothing happens. I walk by the Central Park

Next to nothing, and the no flight zone is

Just nothing yet throat slides over throat,

Bullets shut and blood drops. Here nothing happens

But I write to keep nothing from overloading nothing.

 

Sheema-Kalbasi

Sheema Kalbasi (Teheran, 20 november 1972)

 

De Russische schrijfster Yevgenia Ginzburg werd geboren op 20 november 1904 in Moskou Zij studeerde sociale wetenschappen en pedagogie in Kazan. Daarna werkte zij als lerares. Zij was na de dood van haar eerste man hertrouwd met Pavel Aksyonov, de burgemeester van Kazan en lid van de communistische partij. In 1937 werd zij uit de partij gezet en wegens vermeende contacten met de Trotskisten gearresteerd. Zij kwam in 1949 vrij, maar mocht vijf jaar lang de Magadan-zone niet verlaten. In 1950 volgde een nieuwe arrestatie en werd zij naar de regio Krasnojarskv verbannen. Na de dood van Stalin mocht zij naar Moskau reizen. Daar werkte zij weer als journaliste en publiceerde zij autobiografische boeken. In 1955 volgde een volledige rehabilitatie.

Uit: Journey into the Whirlwind (Vertaald door Paul Stevenson and Max Hayward)

 

“To live! Without property, but what was that to me? Let them confiscate it — they were brigands anyway, confiscating was their business. They wouldn’t get much good out of mine, a few books and clothes — why, we didn’t even have a radio. My husband was a loyal Communist of the old stamp, not the kind who had to have a Buick or a Mercedes… Ten years! …Do you [the judges], with your codfish faces, really think you can go on robbing and murdering for another ten years, that there aren’t people in the Party who will stop you sooner or later? I knew there were — and in order to see that day, I must live. In prison, if needs be, but I must at all costs live! … I looked at the guards, whose hands were still clasped behind my back. Every nerve in my body was quivering with the joy of being alive. What nice faces the guards had! Peasant boys from Ryazan or Kursk, most likely. They couldn’t help being warders — no doubt they were conscripts. And they had joined hands to save me from falling. But they needn’t have — I wasn’t going to fall. I shook back my hair curled so carefully before facing the court, so as not to disgrace the memory of Charlotte Corday. Then I gave the guards a friendly smile. They looked at me in astonishment.”

 

Evgenia_ginzburg

Yevgenia Ginzburg (20 november1904 – 25 mei 1977)

 

De Zweedse schrijfster Selma Lagerlöf werd geboren op 20 november 1858 in Östra Emterwik in Zweden. Zie ook mijn blog van 20 november 2006.

Uit: The Treasure

 

“Long after him a man and a woman entered the door. They were poorly clad and lingered bashfully in the corner between door and fireplace.

The host at once came forward to his two guests. He took the hand of each and led them up the room. Then he said to the others: “Is it not truly said that the shorter the way the more the delay? These are our nearest neighbors. Branehog had no other tenants besides them and me.”

“Say rather there are none but you,” said the man. “You cannot call me a tenant. I am only a poor charcoal-burner whom you have allowed to settle on your land.”

The man seated himself beside Torarin and they began to converse. The newcomer told Torarin how it was he came so late to the feast. It was because their cabin had been visited by three strangers whom they durst not leave, three journeymen tanners who had been with them all day. When they came in the morning they were worn out and ailing; (…)“

 

selma-lagerlof-oil-portrait-by-carl-larsson-1908

Selma Lagerlöf (20 november 1858 – 16 maart 1940)
Portret door Carl Larsson (1908)

Nadine Gordimer, Selma Lagerlöf

De Zuidafrikaanse schrijfster Nadine Gordimer werd geboren op 20 november 1923 in Springs. Zie ook mijn blog van 20 november 2006.

 

Uit: The Pickup

 

“For 41 years the boundless opportunities of the gynecologist were there, his harem of beauties passed literally through his hands. That afternoon as every afternoon in consulting hours the anteroom where they waited on his summons was full. His girls. On this day one or two among them were new acquisitions, no doubt brought there by the faith of others in the understanding and healing powers of their ‘Archie’. The newcomers were identifiable because they were busy under instruction from the serene and elegant Farida at Reception, filling in forms with personal details. Farida remembers well—trust her efficiency—the two women, on the kind coming along with a first pregnancy, and the other, age on her form set down as 35, a youthful-looking woman—well-endowed in every sense (Farida’s image of her, later), expensive clothes and rings, breasts soft as marshmallows falling together in the scoop neck of her dress as she leaned to write. Her appointment was early on the list and she did not have to wait long. Farida knows all kinds: this was one of those who feign not to be aware that there is anyone else, any woman other than herself, in the space around that self. She had not brought a book with her, as the intellectuals do, nor did she delve into her handbag or pick up and toss aside one magazine after another, as others do. One of the tense and haughty ones, plenty on their minds.
When shown into the doctor’s room she greeted him as with relief at getting away to find herself with an equal. She sat back confidently in the chair across from his desk furnished with friendly tokens of patients gratitude, malachite paperweight, embossed diary, clutch of gilt and silver pens, miniature calculator, two statuettes, copies of some god and goddess—he was at once interrupted by an urgent phone call, and she picked up one of the sacred objects and turned it, smiling. As he ended the call with a gesture of apology, she replaced the god. –Like the good Doctor Freud you enjoy having ancient art around you.—

—They are nice, aren’t they. The Greek period in Egypt, I’m told.—

—Well, I’m sure they’re a necessary change from the present with the troubles of people like me.—

He recognized then, at once, that she was not a woman who must be approached with small talk. —Now let’s hear what the trouble is.— He was also smiling slightly as he glanced through the form bearing her statistics and medical history.

—I’m in the middle of a divorce—and you know how that is, the lawyer says if I want the settlement I’m entitled to I shouldn’t be found to be having anyone else—if my husband’s lawyers knew there was another man…—

—I understand. Yes, that generally would be the case.—

—And now. I have a problem.—

—There is another man. Yes. That’s also generally the case. You are—let’s see—thirty-five. It is a restless age for women. If only men would understand that, there wouldn’t be so many divorces.—

They both laugh.

—So you’ll know what’s coming next, Doctor. I think I’m pregnant. God knows how it happened, I’m careful. The usual symptom, no period for two months. I thought the first miss was, what does everyone blame everything on, now—stress. I’ve got a new job—credit manager in a multinational company and now there’s this. I’ve done that urine test thing—negative, but I don’t trust it.—

—Any children of your marriage?—

—No. An abortion, five years ago. I’m not the motherly type, that was one of the things—many things—wrong in the marriage.—“

 

N_Gordimer_gr

Nadine Gordimer (Springs. 20 november 1923)

 

De Zweedse schrijfster Selma Lagerlöf werd geboren op 20 november 1858 in Östra Emterwik in Zweden. Zie ook mijn blog van 20 november 2006.

 

Nadine Gordimer en Selma Lagerlöf

Nadine Gordimer werd geboren op 20 november 1923 in Springs, Zuid-Afrika.Haar vader was een Joods juwelier die als dertienjarige uit Litouwen was geëmigreerd. Haar moeder was een Engelse. Nadine werd niet joods opgevoed en ging naar een kostschool. Ze maakte een onbekommerde kindertijd en jeugd door binnen het beschermde milieu van de blanke Zuid-Afrikaanse minderheid. Haar moeder hield haar wegens ziekte jarenlang thuis van school. In feite was het de moeder die de dochter nodig had, in plaats van omgekeerd. Door dit geïsoleerde leven las Nadine alles wat ze in handen kreeg. Als negenjarige begon ze te schrijven en haar eerste korte verhaal publiceerde ze nog voor haar zestiende. Haar eerste verhalenbundel Face to Face publiceerde ze in 1949 en haar eerste roman The Lying Days (vertaald als De leugenachtige dagen) in 1953. Gordimer bezocht heel wat privéscholen en ging studeren aan de University of Witwatersrand in Johannesburg. Ze studeerde daar gedurende één jaar en brak toen haar studies af. Ook reisde ze veel in Afrika, Europa en de V.S. Gordimer heeft bijna haar hele volwassen leven gewoond en geschreven in het door apartheid opgesplitste Zuid-Afrika. Gordimer’s voortdurende inzet voor vrijheid van meningsuiting was er de oorzaak van dat haar werk van tijd tot tijd in eigen land werd verboden. In 1991 ontving zij de Nobelprijs voor de Literatuur, vanwege de ironische en inzichtelijke manier waarop ze schrijft over maatschappelijk onrecht. Haar werk verscheen in meer dan 30 talen.

Uit:  Get A Life (2005)

“Only the street-sweeper swishing his broom to collect fallen leaves from the gutter.

The neighbours might have seen, but in the middle of a weekday morning everyone would be out at work or away for other daily-life reasons.

She was there, at the parents’ driveway gate as he arrived, able to smile for him, and quickly sense the signal for them to laugh at, accept the strangely absurd situation (only tempo­rary) that they could not hug one another. A foregone hug is less emotional than a foregone embrace. Everything is ordi­nary. The sweeper passes pushing the summer’s end before him.

Radiant.

Literally radiant. But not giving off light as saints are shown with a halo. He radiates unseen danger to others from a destructive substance that has been directed to counter what was destroying him. Had him by the throat. Cancer of the thyroid gland. In hospital he was kept in isolation. Even that of silence; he had no voice for a while, mute. Vocal cords af­fected. He remains, he will be still, out of his control, expos­ing others and objects to what he emanates, whomever and whatever he touches.

Everything must be ordinary.

Calling from one car window to the other: Has she re­membered his laptop? Some cassettes? His Adidas? The book on the behaviour of relocated elephants he was in the middle of reading when he went back to hospital? Berenice — Benni — why do parents burden their children with fancy names — has packed a bag for him. She wept while she made decisions on his behalf, put this in, take that out. But she not only re­membered; familiarity knew what he would need, miss. In one of the books he will find she has slipped a photograph of herself he liked particularly, he’d taken before their love af­fair turned into marriage. There’s a snap of the boy as a baby.”

Nadine_Gordimer

Nadine Gordimer (Springs. 20 november 1923)

 

De Zweedse schrijfster Selma Lagerlöf werd geboren op 20 november 1858 in Östra Emterwik in Zweden. Zij is vooral bekend geworden door haar kinderboek Nils Holgerssons wonderbare reis door Zweden. In 1909 ontving ze de Nobelprijs voor de Literatuur en in 1914 werd ze lid van het comité dat de Nobelprijs voor de Literatuur toekent: de Zweedse Academie. Ze woonde in de plaats Sunne, waar twee hotels naar haar zijn vernoemd. In haar voormalige woonhuis in Mårbacka (nabij Sunne) is tegenwoordig een museum gevestigd.

Uit: Wunderbare Reise des kleinen Nils Holgerssons mit den Wildgänsen (Vertaald door Simone Pohlink)

 “Als Nils Holgersson zu sprechen anfing, beugte sich die Eule vor und sah ihn genau an. “Er hat weder Krallen noch einen Stachel”, dachte sie; “aber wer weiß, ob er nicht einen Giftzahn oder sonst eine Waffe hat, die noch gefährlicher sein könnte. Es ist gewiß am besten, ich versuche erst etwas Näheres über ihn zu erfahren, ehe ich mich mit ihm einlasse.” “Der Hof heißt Mårbacka”,sagte sie dann; “und in fr
üheren Zeiten haben ausgezeichnete Menschen hier gewohnt. Aber wer bist denn du?”

“Ich habe die Absicht mich hier niederzulassen”,sagte der Junge, ohne eine direkte Antwort auf die Frage der Nachteule zu geben. “Meint Ihr, das ließe sich einrichten?”

“O ja, obwohl der Hof jetzt nichts Besonderes mehr ist, im Vergleich zu dem, was er früher war”, antwortete die Eule. “Aber man kann immerhin hier leben; es kommt ja auch hauptsächlich darauf an, wovon du hier leben willst. Hast du im Sinn, dich auf die Mäusejagd zu verlegen?

“Nein, Gott soll mich davor bewahren!” rief der Junge. “Die Gefahr, daß die Mäuse mich auffressen, ist wohl größer, als daß ich ihnen ein Leid antue.”

´Ob er wirklich so wenig gefährlich ist, wie er sagt? Das ist doch wohl nicht möglich´, dachte die Eule; ,aber ich glaube, ich will doch einen Versuch machen.´ Sie flog auf, und im nächsten Augenblick hatte sie ihre Krallen in Nils Holgerssons Schultern geschlagen und hackte nun nach seinen Augen. Nils hielt die eine Hand zum Schutz vor die Augen, während er sich mit der anderen zu befreien suchte und zugleich aus Leibeskräften um Hilfe schrie. Er fühlte, daß er in wirklicher Lebensgefahr schwebte, und sagte sich, diesmal werde es ganz gewiß aus mit ihm sein.”

Selma

Selma Lagerlöf (20 november 1858 – 16 maart 1940)