De Russische schrijfster en scenariste Viktoria Tokareva werd geboren op 20 november 1937 in Leningrad (Sint Petersburg). Zie ook alle tags voor Viktoria Tokareva op dit blog.
Uit: Leise Musik hinter der Wand (Vertaald door Angelika Schneider)
„In seiner Jugend hatte der Großvater gesungen: ›Gott, schütze den Zaren‹, als Erwachsener musste er singen: ›Wir stammen alle aus dem Volke‹. Aber was war schon dabei? Der Großvater hatte ein gutes Gehör und eine schöne Stimme und wurde sogar zum Vorsänger bestimmt.
Die Eltern der Großmutter waren Großgrundbesitzer gewesen. Nach der Revolution sagte die Großmutter immer, dass sie Landwirte waren. Das war gelogen, aber nicht ganz. Ein gut ausgebildeter Großgrundbesitzer kannte sich mit Landwirtschaft aus, und so waren sie, in gewissem Maße, tatsächlich Landwirte. Den Familiennamen Scheremetjew verkürzten sie um ein Drittel, so entstand der Name Schermet. Ein guter Name, der in den Arbeiter- und Bauernstaat passte.
Ariadna wurde auf den Nachnamen Schermet eingetragen, da der biologische Vater nicht anwesend war.
Es hatte ihn natürlich einmal gegeben, aber man hatte ihn, da er aus dem einfachen Volk war, aus der Familie gedrängt.
Der Vater hieß Alik. Jedes Mal, wenn sie sich zu Tisch setzten, hatte Alik den Platz des Großvaters eingenommen. Die Großmutter hatte sich darüber aufgeregt und gesagt: »Setzen Sie sich auf Ihren Platz«, worauf Alik verwundert die Brauen hochgezogen und gefragt hatte: »Ist es denn nicht völlig egal, wo man sich hinhockt?«
Die Großmutter hatte schwer aufgeseufzt. Ihr war klar geworden, dass es in Aliks Familie keinerlei Traditionen gab und dass Alik selbst ohne anständige Herkunft, sozusagen ohne Stammbaum, war. Anständig essen konnte er auch nicht. Er wusste mit dem Besteck nicht richtig umzugehen und verschlang das Essen derart schnell, als hätte er Angst, dass man es ihm wegnähme. Zudem trank er den Tee aus der Untertasse, ja er schlürfte ihn geradezu wie aus einer Pfütze.“
Viktoria Tokareva (Leningrad, 20 november 1937)
De Amerikaanse schrijver Don DeLillo werd op 20 november 1936 geboren in New York City als zoon van Italiaanse immigranten. Zie ook alle tags voor Don DeLillo op dit blog.
Uit: Underworld
“Sole and heel.”
“Yes, go on.”
I set my foot back down and stared at the boot, which seemed about as blank as a closed brown box.
“Proceed, boy.”
“There’s not much to name, is there? A front and a top.”
“A front and a top. You make me want to weep.”
“The rounded part at the front.”
“You’re so eloquent I may have to pause to regain my composure. You’ve named the lace.
What’s the flap under the lace?”
“The tongue.”
“Well?”
“I knew the name. I just didn’t see the thing.”
He made a show of draping himself across the desk, writhing slightly as if in the midst of some dire distress.
“You didn’t see the thing because you don’t know how to look. And you don’t know how to look because you don’t know the names.”
He tilted his chin in high rebuke, mostly theatrical, and withdrew his body from the surface of the desk, dropping his bottom into the swivel chair and looking at me again and then doing a decisive quarter turn and raising his right leg sufficiently so that the foot, the shoe, was posted upright at the edge of the desk.
A plain black everyday clerical shoe.
“Okay,” he said. “We know about the sole and heel.”
Don DeLillo (New York City, 20 november 1936)
De Iraanse dichteres, vertaalster en mensenrechten-advocate Sheema Kalbasi werd geboren op 20 november 1972 in Teheran. Zie ook alle tags voor Sheema Kalbasi op dit blog.
Tradition
Like the memory of your eyes
my Troy trusting in your wooden horse
– fragile interferences,
absolution –
After all you always wanted to leave: Long walks
After all you always wanted to leave: years before
– dogs knew their owners –
Even when we laid stomach to stomach
– It was some time later
when we turned on our backs –
My heart in your hands – it was only some time late
when I shivered from the cold.
You had my heart in your hands
Warning,
before history,
I returned to my flesh
to shrink.
Have you ever seen him?
Have you ever met one
who seems not to see you?
He dines you every night
he wins you later
before he leaves to dine the next.
He dines you every night
and after the spring leaves are not so green
leaves you.
He loves you with all his heart and leaves you
with leaves on the red rose bed.
I want to sleep
to sleep through just enough to pass the chapel.
In the mirror I call myself
drifted
distanced
not reaching her – me.
Nowhere to go! – I said
Now Where To Go? – he asked.
Sheema Kalbasi (Teheran, 20 november 1972)
Teheran
De Zuidafrikaanse schrijfster Nadine Gordimer werd geboren op 20 november 1923 in Springs. Zie ook alle tags voor Nadine Gordimer op dit blog.
Uit: Een tijd als nooit tevoren (Vertaald door Eugène Dabekaussen en Tilly Maters)
“Ze zaten net na zonsondergang op het balkon van hun appartement in Glen Grove Place tussen de rekken met kinderkleertjes die te drogen hingen. Een motor scheurde door de straat als een ruw afgerukt stuk papier.
Beiden keken op van een gemoedelijke stilte, haar mond vertrokken, de boog van haar over haar gladde voorhoofd getekende wenkbrauwen omhooggeschoten. Het was tijd voor het nieuws. De radio stond op de vloer naast zijn biertje. Maar in plaats daarvan begon hij te praten.
‘We zouden moeten verhuizen. Wat vind jij? Naar een huis.’
‘Hoe bedoel je?’
Hij glimlacht bijna minzaam. ‘Wat ik zeg. Huis.’
‘We hebben geen geld.’
‘Ik heb het niet over kopen. Ergens een huis huren.’
Ze draaide een halve cirkel met haar hoofd, in een poging zijn gedachten te volgen.
‘Een van de buitenwijken waar de blanken zijn wegverhuisd naar omheinde huizenblokken. Sommige kameraden hebben huurwoningen gevonden.’
‘Wie?’
‘Peter Mkize, dacht ik. Isa en Jake.’
‘Ben je er geweest?’
‘Natuurlijk niet. Maar toen we donderdag bij de Commissie waren vertelde Jake dat ze een huis huren in de buurt van een goede school waar hun jongens naartoe kunnen.’
‘Sindiswa heeft geen school nodig.’ Ze lachte en als in spottende instemming verslikte het kind zich in het biscuitje dat het at.
‘Hij zegt dat de straten rustig zijn.’
Dus het is de motor die het idee heeft opengescheurd.
‘Oude bomen daar.’
Nadine Gordimer (20 november 1923 – 13 juli 2014)
De Engelse dichter en schrijver Thomas Chatterton werd geboren op 20 november 1752 in Bristol als zoon van een koster. Zie ook alle tags voor Thomas Chatterton op dit blog.
The Copernican System
The Sun revolving on his axis turns,
And with creative fire intensely burns;
Impell’d by forcive air, our Earth supreme,
Rolls with the planets round the solar gleam.
First Mercury completes his transient year,
Glowing, refulgent, with reflected glare;
Bright Venus occupies a wider way,
The early harbinger of night and day;
More distant still our globe terraqueous turns,
Nor chills intense, nor fiercely heated burns;
Around her rolls the lunar orb of light,
Trailing her silver glories through the night:
On the Earth’s orbit see the various signs,
Mark where the Sun our year completing shines;
First the bright Ram his languid ray improves;
Next glaring watry thro’ the Bull he moves;
The am’rous Twins admit his genial ray;
Now burning thro’ the Crab he takes his way;
The Lion flaming bears the solar power;
The Virgin faints beneath the sultry show’r,
Now the just Balance weighs his equal force,
The slimy Serpent swelters in his course;
The sabled Archer clouds his languid face;
The Goat, with tempests, urges on his race;
Now in the Wat’rer his faint beams appear,
And the cold Fishes end the circling year.
Beyond our globe the sanguine Mars displays
A strong reflection of primoeval rays;
Next belted Jupiter far distant gleams,
Scarcely enlighten’d with the solar beams,
With four unfix’d receptacles of light,
He tours majestic thro’ the spacious height:
But farther yet the tardy Saturn lags,
And five attendant Luminaries drags,
Investing with a double ring his pace,
He circles thro’ immensity of space.
These are thy wondrous works, first source of Good!
Now more admir’d in being understood.
Thomas Chatterton (20 november 1752 – 5 augustus 1770)
Thomas Chatterton, poet, receiving a bowl of Poison from Despair door John Flaxman, ca. 1775-80
De Russische dichteres en schrijfster Zinaida Nikolaevna Hippius werd als kind van uit Duitse familie geboren op 20 november in Beljov bij Tula. Zie ook alle tags voor Zinaida Hippius op dit blog.
Festivity
The vomit of the war – the feast of the October!
From all this wine, that desperately stinks,
Oh, how loathsome was later your hangover,
My country, sunk in poverty and sins!
To please which dogs or swarms of awful demons,
To what a dream of what an evil sleep,
The people killed their freedom in their madness,
And even didn’t killed – just flogged to death by a weep?
The dogs and imps laugh o’er a fishy bone
And guns, too, laugh, through their mouths-spans …
You’ll soon be penned by sticks into your pigsty, old, —
The people, not respecting own saints.
Freedom
I hate to submit to the people’s desire.
Who likes a yoke of a slave?
Trough whole our life we’re in permanent trial,
After – we lay in a grave.
I can’t submit to the Heavenly Low
If Lord are my love and my light.
He gave me the ways on the earth, I’ve to go,
How I can step aside?
I break all nets by which people are drawn –
Dreams, deepest sadness and bliss.
We are not slaves, we are children His own,
Children are free as He is.
I pray my God, who produced all the living,
Using the name of His Son:
Father, let our unambiguous willing
Ever be righteous and one!
Zinaida Hippius (20 november 1869 – 9 september 1945)
Zinaida Hippius als pop door Alexandra Koukinova
De Zweedse schrijfster Selma Lagerlöf werd geboren op 20 november 1858 in Östra Emterwik in Zweden. Zie ook alle tags voor Selma Lagerlöf op dit blog.
Uit: Niels Holgersson’s wonderbare reis (Vertaald door Margaretha Meijboom)
“Nauwelijks had hij het net in het oog gekregen, of hij trok het naar zich toe, sprong op, en zwaaide het over den kant van de kist. En hij was zelf verbaasd, dat het hem zoo meeliep. Hij begreep bijna niet, hoe hij dat klaar gespeeld had, maar hij had werkelijk den kabouter gevangen. De stumper lag onder in het lange net, met het hoofd naar beneden, en kon niet naar boven komen.
In ’t eerst wist de jonge heelemaal niet, wat hij met zijn vangst beginnen zou. Hij vond het alleen vermakelijk het net heen en weer te zwaaien, zoodat de kabouter geen gelegenheid zou hebben naar boven te kruipen.
De kabouter begon te praten, en smeekte zoo innig om vrij te komen. Hij had hun zooveel jaren lang goed gedaan, en was een beter behandeling waard. Als de jongen hem nu losliet, zou hij hem een ouden rijksdaalder geven en een zilveren lepel en een gouden munt, zoo groot als de kast van zijn vaders horloge.
De jongen vond niet, dat dit bod groot genoeg was, maar het was hem zoo gegaan – nu hij den kabouter in zijn macht had – was hij bang voor hem geworden. Hij merkte, dat hij met iets vreemds en griezeligs in aanraking gekomen was, en hij was maar blij, dat hij van dat duivelsche gedoe weer afkomen kon.
Hij ging daarom dadelijk op den koop in, en hield het net stil, zoodat de kabouter er uit kruipen kon. Maar toen die er bijna uitgekropen was, viel het den jongen in, dat hij grooter schatten had moeten bedingen, en alle mogelijke heerlijkheden. Ten minste had hij dit moeten bedingen, dat de kabouter hem de preek in ’t hoofd zou tooveren.
‘Wat was ik dom, dat ik hem vrij liet,’ dacht hij, en hij begon het net te schudden, opdat de kabouter weer naar beneden zou vallen.”
Selma Lagerlöf (20 november 1858 – 16 maart 1940)
Op een postzegel van de Sovjet Unie, 1959
De Duitse schrijfster Ursula Ziebarth werd geboren op 20 november 1921 in Berlijn. Zie ook alle tags voor Ursula Ziebarth op dit blog.
Uit: Ein Kinderspiel
„Man weiß Spiegel herzustellen seit achttausend Jahren, jedoch »noch nie hat jemand wissend beschrieben«, was sie in ihrem Wesen sind. Zauberkraft, glaubte man, hätten sie, und sagten wahr, »Spieglein, Spieglein an der Wand, wer ist die Schönste im ganzen Land?« War jemand gestorben im Haus, verhängte man die Spiegel, denn sie vermochten die Seele des Toten zu halten, er wäre auf ewig im Hause verblieben und gespenstig umgegangen, hätte man nicht ein Tuch über jeden Spiegel gehängt. Geheimnisse wurden in Spiegelschrift geschrieben und waren nur im Spiegel lesbar. Alles fangen Spiegel ein, das reglos vor ihnen Verweilende wie das was vorüberhuscht. Sie sagen nicht wahr, aber sie geben wahrhaft wieder. In einem äußersten Akt spiegelnder Kraft wirft ein Brennspiegel Sonnenlicht so heftig zurück, daß man Feuer mit ihm entzünden kann, der Spiegel vermittelt die Entbrennkräfte der Sonne, Vesralinnen benutzten Spiegel um die Heiligen Feuer auf diese Weise mit der reinen Sonne zu entflammen, Archimedes soll mit Brennspiegeln feindliche Schiffe vernichtet haben.
Gewöhnlich sind Spiegel kühl, so kühl, daß sie wie eine Eisfläche unseren Hauch annehmen, Sterbenden hielt man früher einen Spiegel vor den Mund um zu prüfen, ob sie noch atmen.
»Noch nie hat jemand wissend beschrieben«, was sie in ihrem Wesen sind – der Zauber, wenn man irgendwo, sei’s im Foyer eines Theaters, in einem Cafe oder sonstwo in einem Spiegel an der Wand sieht, was um einen herum geschieht; man könnte sich umwenden und alles ungespiegelt betrachten, aber dem unwirklichen Spiegelbild traut man mehr Wahrheit zu und erwartet den Wink des Geheimen.
Was ein Bild zurückwirft, spiegelt. Ein Kind, das mich anschaut, spiegelt sich in meinen Augen. Warum soll es sich nicht in meinen Sätzen spiegeln? Berichten, erinnern ist: spiegeln, aus den »Zwischenräumen der Zeit« hervorziehen, wieder wahrnehmbarmachen.“
Ursula Ziebarth (Berlijn, 20 november 1921)