De Vlaamse dichter en schrijver Jotie T’Hooft werd geboren in Oudenaarde op 9 mei 1956. Zie ook mijn blog van 9 mei 2009.
In het Gedicht
De wanden zijn wit en de psychiaters
verdacht vriendelijk. Er is hoop
op genezing, maar ik heb nog niemand
zien weggaan, of hij kwam weer terug.
Dagen dat ik op weg naar mijn eigen kamer
verdwaal wisselen zich met dagen
waarop ik de wereld doorschouw als een kristal.
Soms word ik krijsend wakker.
Soms word ik afgevoerd en verdoofd,
soms vastgebonden.
Er zijn momenten waarop ik eeuwenlang
mijmerend volmaakt gelukkig ben:
wanneer ik mijn handen op de aarde leg
zijn het kleine handen.
O, al de balzalen
O, al de balzalen van mijn jeugd
zijn nu bestoft en verlaten.
De vrienden die er bleven zijn mij vreemd,
maken geluid door de barst in hun gelaten.
Onder de slingers en het licht van weleer
zetten zij de polka verder van de dromen,
de quick-step van het verjaarde zeer
cirkels dansend om nooit aan te komen.
Dancings waarin spreken spasme wordt
vriendschap sjacheren met moederkoren
en waar mijn hart toen is verdord
want de zachtheid ging erin verloren
aan mijn dorst naar geilheid en glamour.
Ik ben vrucht en kan slechts vallen;
gij roept mij toe: ‘l’amour, toujours l’amour’
maar ik zie u: likkebaarden, lallen.
De Amerikaanse dichter Charles Simic werd geboren in Belgrado op 9 mei 1938. Zie ook mijn blog van 9 mei 2009.
Against Winter
The truth is dark under your eyelids.
What are you going to do about it?
The birds are silent; there’s no one to ask.
All day long you’ll squint at the gray sky.
When the wind blows you’ll shiver like straw.
A meek little lamb you grew your wool
Till they came after you with huge shears.
Flies hovered over open mouth,
Then they, too, flew off like the leaves,
The bare branches reached after them in vain.
Winter coming. Like the last heroic soldier
Of a defeated army, you’ll stay at your post,
Head bared to the first snow flake.
Till a neighbor comes to yell at you,
You’re crazier than the weather, Charlie.
Private Eye
To find clues where there are none,
That’s my job now, I said to the
Dictionary on my desk. The world beyond
My window has grown illegible,
And so has the clock on the wall.
I may strike a match to orient myself
In the meantime, there’s the heart
Stopping hush as the building
Empties, the elevators stop running,
The grains of dust stay put.
Hours of quiescent sleuthing
Before the Madonna with the mop
Shuffles down the long corridor
Trying doorknobs, turning mine.
That’s just little old me sweating
In the customer’s chair, I’ll say.
Keep your nose out of it.
I’m not closing up till he breaks.
De Nederlandse dichter en schrijver Pieter Boskma werd geboren in Leeuwarden op 9 mei 1956. Zie ook mijn blog van 9 mei 2009.
In de stralend gouden avondgloed
In de stralend gouden avondgloed van Aelbert Cuyp
dromen de koeien als antieke goden. De spiegel
van het bergmeer opent het binnenste zien.
De hemel en de aarde rusten in elkander uit.
Men zou wel willen lopen over het gele water
en zo de wolken raken en nooit meer ontwaken.
Zeilen ruisen uit de verte als een meisjesstem,
of zijn het nevelen, en is de stem van Hem?
Waar na dit landschap nog naar toe te gaan?
en rode boom ontbrandt tegen weidskobalt.
Oranje sterren regenen door de spasmes van
zijn takken. Er is geen rust in het heelal.
slechts in tere deining van blauw en grijs en roze,
verzoent Piet Mondriaan de geest met de natuur.
Oude Hamlet
De klepgrage cabaretier en de konkelzieke columnist
houzee houzee zij vieren feest in de clicheerfabriek
het feest van wie het dunste woord weet te chiqueren
de neutraalste druppels in chimerische vermommingen
Waren wij een platvis wij zwommen in royale scholen
op naar de burelen van de fopneus en de klapsigaar
maar helaas wij zijn de vierdimensionale ruggengraat
die zich gratis dwars liet zetten tussen as en zode
Er is reeds een hard gelach aan witte rots ontsprongen
voor men raakt gehecht aan een zin die waarlijk bloedt
Slechts het pikachtig bindmiddel sijpelt uit de van mest
en turf geperste briketten der lekkerbekkende letters:
‘Een papenkop maakt de grond niet heilig of gewijd’
maar levert een zachte verzilting aan het goedgelovig oog
Laat dromen de diepere tonen laat triomferen de cortex
vannacht zullen keren de kansen morgen de wijzers op hun loop
Hier rechts met kunstenaar Harald Vlugt (l) en schrijver Joost Zwagerman (m)
De Duitse schrijver Jan Drees werd geboren op 9 mei 1979 in Haan. Zie ook mijn blog van 9 mei 2007 en ook mijn blog van 9 mei 2008 en ook mijn blog van 9 mei 2009.
Uit: Staring At The Sun
„Es gibt nur wenige Institutionen in Deutschland, die Menschen wie mir das Gefühl geben, nicht komplett irre und desorientiert zu sein, weil sie, nun ja, wesentlich schwerwiegendere „Problemcluster” (so heißt das heute) sind: natürlich die Deutsche Bahn, die Telekom und, glaubt man den Medienseiten großer Tageszeitungen: auch Thomas Gottschalk.
Momentan funktioniert mein Modem nicht, es hat Aussetzer und meine WLAN-Karte findet das Netz immer seltener, heute beispielsweise: überhaupt nicht. Irgendwo habe ich zwar ein altes Ersatzmodem versteckt, aber ich weiß beim besten Willen nicht, wo es liegen könnte. Anyway.
Wer in einem Telekom-Callcenter anruft, verliert nach wenigen Minuten alle Ängste, man erkennt, wie überschätzt das Thema „Telekommunikation” ist, man taucht in Zen-Wahrheiten ein und deshalb wähle ich oft die 0800-3301000, wo ich im T-Online-Kundendienst lande und alsbald in einen atemraubenden Strudel gerissen werde, der Poseidons mythologischen Wellenwirbeln Hohn spricht.
Zuerst werde ich durch eine affige Ansage geleitet. Immer läuft in diesem Saftladen etwas anderes schief. Momentan ist „wegen Produktionsengpässen das T-Online-Gerät Speedport 200 nicht verfügbar. Wir rechnen mit einer Auslieferung in der 48. Kalenderwoche”. Ich denke an die DDR, aber nur wenige Sekunden, denn es folgt ein weiterer Text vom Band: „Herzlich Willkommen im Kundencenter von T-Online. Zur Zeit befinden sich alle Berater in einem Gespräch. Wir bitten sie, zu warten. Um die Wartezeit zu verkürzen, bitten wir Sie, ihre Telefonnummer nach dem Signalton aufs Band zu sprechen.” Das verstehe ich ja nie – selbst mein billiges Aldiphone zeigt die Nummer jedes x-beliebigen Gesprächspartners an. Aber egal! Ich tippe, drücke die Raute-Taste, gedulde mich weiter.
Ich habe nun Zeit, um den ersten Schwung meines lästigen Tagesabwaschs zu erledigen (manchmal mit Abtrocknen). Denn erst nach 12 bis 15 Minuten meldet sich eine ungelernte Kraft mit Dresdner Akzent: „Gu-ten Tag, mein Name ist … Was darf ich für sie tun?”
Wer das bis dahin nicht vergessen hat, kann irgendeinen Fehlercode seines Rechners weitergeben und um Hilfe bitten. Immer, wirklich immer heißt es: „Warten Sie bitte, ich verbinde Sie da mal mit unserer Technikabteilung.”
De Russische schrijver, dichter en zanger Bulat Shalvovich Okudzhava werd geboren in Moskou op 9 mei 1924. Zie ook mijn blog van 9 mei 2007 en ook mijn blog van 9 mei 2008 en Zie ook mijn blog van 9 mei 2009.
You’re not drunkards, you’re not vagrants
You’re not drunkards, you’re not vagrants,
round the table of seven seas,
sing the praises, sing the praises
to my woman, if you please!
Look at her as if she were
your salvation in sea storms,
you compare her, you compare her
with a shore that’s very close.
We are earthly, don’t you tell us
Tales of gods, they’re are not for us!
We just carry on wings of ours
what you carry in your arms.
You just ought to put your trust in
the blue lighthouse on the rock,
then the shore, all over sudden,
will emerge out of the fog.
Here we stand, in desperation
Here we stand, in desperation,
folding our arms in pride,
on the brink of separation,
at the threshold of a plight
where clocks with measured paces
stick precisely to their course,
and we keep our smiling faces
under lock and key, like doors.
Days of reckoning are close, and
time has driven us to bay…
We are nailed to our crossroads
in a careless, slipshod way.
De Oostenrijkse dichter, schrijver en diplomaat Leopold Andrian werd op 9 mei 1875 in Berlijn geboren. Zie ook mijn blog van 9 mei 2007 en ook mijn blog van 9 mei 2008 en Zie ook mijn blog van 9 mei 2009.
Den Brüdern
An Leopold Andrian
Als unsre schnelle jugend noch nicht wählte
Im edlen preisen und verwerfen gleich
War unsre liebe für das viel geschmälte
Für unser: euer sieches Oesterreich.
Wir – wie ihr – zeigten glücklichen barbaren
Dass höchster stolz ein schönes sterben sei..
Bis wir bemerkt wie sehr wir lebend waren
Da schlossen wir uns stärkern trieben bei.
Vernahmen vor uns reiche fülle kreisen
Und frische wünsche traten uns zunächst..
Da wollten wir euch freundlich an uns reissen
Mit dem was auch in euch noch keimt und wächst.
Denn dazu lieben wir zu sehr euch brüder
Um zu geniessen nur als spiel und klang
An euch die schwanke schönheit grabes-müder
An euch den farbenvollen untergang.
Stephan George
Zie voor nog meer schrijvers van de 9e mei ook mijn vorige blog van vandaag.