Ter gelegenheid van de WK Voetbalfinale vanavond twee gedichten uit de bundel Ook wij waren winnaars van Pascal Delheye en Willie Verhegghe (De Geus, Breda, 2005) Napoli Aan de baai bewegen de wijken onder het ritme van de armen. Van bovenaf vallen wij in het onderwater en betreden de stad. Maradona op elke straathoek. Schrijnen en altaren bewieroken de man die het Noorden vernederde. De stad voor altijd aan zijn voeten. Een bedelaar draagt nummer tien. De stad van chaos, de stad vol contrast. De stad als vulkaan, de stad als kloppend hart. Maradonapoli. Boven alles verheven San Diego, niet alleen zijn hand is heilig. Een muurschildering, gehuld in lichtblauw, bal aan de linkervoet, fonkeldonker de oogopslag. Niemand hier noemt hem Pluisje. Zeger van Herwaarden * Zeger van Herwaarden (1972) is (sport)journalist bij Het Parool en dichter. Hij publiceerde onder meer in Tijdschrift Schrijven, Ninive, Mens en Gevoelens en Nymph. Hij debuteerde in 2000 met zijn bundel Zoon van alle schrijvers en trad in de jaren negentig veelvuldig op in het Amsterdamse podiumcircuit. Hij schrijft naar Sleutelaars adagium: minder is meer. Jan Mulder, Belgische mustang Over reïncarnatie gesproken gaf Johanna nadenkend te kennen dat zij graag als een leuk heggetje. Haar man Jan had een andere wens: een wilde mustang leek hem het einde, maar, zei hij, bij voorbaat teleurgesteld, het zal wel uitdraaien op een Belgische knol. Werken als een paard lag in zijn karakter, altijd op het doel af, langs de kortste weg, sjouwend met hangend hoofd en harde hoge flanken. Tot het tijd was voor de trap, oerhard, een uithaal met de hoef, rechts of links – geen probleem, want deze midvoor was vierbenig, bslagen door zijn vader, schoenmaker, die zoonliefs voeten maatgevoel meegaf. Winschoten, waar hij geboren werd en zichzelf schoolde op de tegels achter huis, bracht hem als woord misschien op het idee dat je alleen door te schieten kon winnen. maar dan moest wel het veld een groen laken zijn, de kalklijnen strak, graag nog wat boomtoppen zichtbaar om soms even over te dromen en een voetbalbroek die hem geestelijk niet hinderde, anders nam hij er zelf een mee van huis, gewassen en gestreken. In de vertrekhal van vliegveld Zaventem, met Anderlecht onderweg voor een uitwedstrijd ergens in het Oostblok, bracht Johanna hem op het nippertje de jobstijding van zijn vaders dood. Hij ging toch en zette zijn verstikkend verdriet om in onwerkelijke voetbalhandelingen. gedragen door zijn vader draafde hij voort, scoorde, scoorde…vier keer. Theun de Winter *Theun de Winter is schrijver, dichter en journalist en publiceerde o.a. Het gras voor mijn voeten: gedichten (2000). Hij groeide op op Texel. Om te studeren verruilde hij het eiland met Amsterdam. Toch bleef hij verlangen naar de plek van zijn jeugd. Op een zolderkamer in de hoofdstad schreef hij het bekende lied ‘Terug naar de kust’. 
terugkomen wilde
