In Memoriam Driek van Wissen



In Memoriam Driek van Wissen

 

 

De Nederlandse dichter Driek van Wissen, Oud Dichter des Vaderlands, is gisteren op 66-jarige leeftijd in Istanbul overleden. Driek van Wissen werd in 2005, na een intensieve campagne, benoemd op de vooraanstaande positie van Dichter des Vaderlands. Hij heeft deze functie tot 2009 vervuld. De stijl van zijn poëzie is extreem vormvast, waardoor hij rijmdwang niet schuwde. Hij muntte uit in lightverse, liedjes en snelsonnetten. Driek van Wissen werd geboren in Groningen op 12 juli 1943. Zie ook mijn blog van 12 juli 2007 en ook mijn blog van 12 juli 2008 en ook mijn blog van 12 juli 2009.

 

 

 

Sha-la-lie Sha-la-la

 

De woorden Shalala en Shalalie
Zijn niet maar zo een tweetal loze kreten:
Het is Afghaans, zo kwam ik laatst te weten,
Een spreekwoord voor een halfzacht compromis.

 

Want Shalalie is: “Wij gaan er vandoor”
En Shalala: “Welnee, wij blijven, hoor!”

 

 

 

 

Pekinees eten

In China at ik vaak mijn buikje rond,
Maar toen ik eenmaal happig wilde weten
Hoe het gerecht tussen mijn stokjes heette
Kreeg ik als antwoord kort en bondig: hond!

Mijn hemel, ik had zomaar hond gegeten,
Besefte ik verschrikt met volle mond,
Doch omdat ik de smaak best prettig vond
Bekroop mij toch de lust om door te eten.

En toen het mormel mij voor ogen stond
Dat thuis vaak op mijn stoepje had gescheten
En dat ooit na een trap onder zijn kont
Mijn dure broek aan stukken had gereten
En mij vervolgens bloedig had verwond
Heb ik de hond eens lekker teruggebeten.

 

 

 

 

Kwaad of erger

 

Al zijn we vast nog lang niet zo ver heen

Toch kan de vraag mij af en toe benauwen

Wie of er eens de ander zal berouwen –

Wie van ons beiden blijft er ooit alleen?

 

Als ik de statistieken mag vertrouwen

Dan staan gemeten naar het algemeen

De kansen voor ons tweeën een op een

Of jij mijn ogen sluit of ik de jouwe.

 

Hoe het ook zij, ik heb niet eens idee

Wat het geringste kwaad is van de twee,

Want onderhand sta jij me al zo na

Dat ik, wanneer ik ooit zou moeten kiezen,

Wellicht nog liever zelf verloren ga

Dan dat ik jou voor altijd moet verliezen.

 

 

 

 

DRIEKvanWISSEN

Driek van Wissen (12 juli 1943 – 20 mei 2010)

 

Zie voor de schrijvers van de 21e mei ook mijn vorige blog van vandaag.

 

Gabriele Wohmann, Urs Widmer, Robert Creeley, Alexander Pope, Emile Verhaeren, Tudor Arghezi, Suzanne Lilar, Jaap Robben

De Duitse schrijfster Gabriele Wohmann werd op 21 mei 1932 in Darmstadt geboren als Gabriele Guyot. Zie ook mijn blog van 21 mei 2007 en ook mijn blog van 21 mei 2008 en ook mijn blog van 21 mei 2009.

 

Uit: Ein netter Kerl

 

Ich habe ja so wahnsinnig gelacht, rief Nanni in einer Atempause. Genau wie du ihn beschrieben hast, entsetzlich.
Furchtbar fett für sein Alter, sagte die Mutter. Er sollte vielleicht Diät essen.
Übrigens, Rita, weißt du, ob er ganz gesund ist?
Rita setzte sich gerade und hielt sich mit den Händen am Sitz fest. Sie sagte: Ach, ich glaube schon, dass er gesund ist. Genau wie du es erzählt hast, weich wie ein Molch, wie Schlamm, rief Nanni. Und auch die Hand, so weich.
Aber er hat dann doch auch wieder was Liebes, sagte Milene, doch Rita, ich finde er hat was Liebes, wirklich.
Na ja, sagte die Mutter, beschämt fing auch sie wieder an zu lachen; recht lieb, aber doch grässlich komisch. Du hast nicht zu viel versprochen, Rita, wahrhaftig nicht. Jetzt lachte sie laut heraus. Auch hinten im Nacken hat er schon Wammen, wie ein alter Mann, rief Nanni. Er ist ja so fett, so weich, so weich! Sie schnaubte aus der kurzen Nase, ihr kleines Gesicht sah verquollen aus vom Lachen.
Rita hielt sich am Sitz fest. Sie drückte die Fingerkuppen fest ans Holz.
Er hat so was Insichruhendes, sagte Milene. Ich find ihn so ganz nett, Rita, wirklich komischerweise.
Nanni stieß einen witzigen Schrei aus und warf die Hände auf den Tisch; die Messer und Gabeln auf den Tellern klirrten.
Ich auch, wirklich, ich find ihn auch nett, rief sie. Könnt ihn immer ansehen und mich ekeln.
Der Vater kam zurück, schloß die Eßzimmertür, brachte kühle nasse Luft mit herein. Er war ja so ängstlich, dass erseine letzte Bahn noch kriegt, sagte er.So was von ängstlich.
Er lebt mit seiner Mutter zusammen, sagte Rita.
Sie platzten alle heraus, jetzt auch Milene. Das Holz unter Ritas Fingerkuppen wurden klebrig. Sie sagte: Seine Mutter ist nicht ganz gesund, so viel ich weiß.
Das Lachen schwoll an, türmte sich vor ihr auf, wartete und stürzte sich dann herab, es spülte über sie weg und verbarg sie: lang genug für einen kleinen schwachen Frieden. Als erste brachte die Mutter es fertig, sich wieder zu fassen.
Nun aber Schluss, sagte sie, ihre Stimme zitterte, sie wischte mit einem Taschentuchklümpchen über die Augen und die Lippen. Wir können ja endlich mal von was anderem reden.“

Wohmann

Gabriele Wohmann (Darmstadt, 21 mei 1932)

 

 

De Zwitserse schrijver Urs Widmerwerd geboren op 21 mei 1938 in Basel. Zie en ook mijn blog van 21 mei 2009.

 

Uit: Herr Adamson

 

„Gestern bin ich vierundneunzig Jahre alt geworden. Wir feierten, wie wir das immer an Geburtstagen tun. Susanne hatte einen Schokoladenkuchen gebacken, eine bäuerische Variante der Sachertorte, deren Rezept meine Mutter von ihrer Großmutter geerbt und das zwei Kriege und die Weltwirtschafts- krise überstanden hat. Noëmi, unsere Tochter, die alle Geburtstage liebt, nur ihren eigenen nicht, versuchte wie jedes Jahr, möglichst viele Kerzen in den Kuchen zu stecken. Diesmal hatte sie es geschafft, etwa fünfzig (sie kaufte das winzig – kleinste Kaliber) auf den rund hundert Quadratzentimetern des Kuchens zu verteilen. Die Schokolade war kaum mehr zu sehen und wohl tatsächlich von den Kerzen verdrängt worden. Die übrigen vierundvierzig standen in konzentrischen Kreisen um den Kuchen herum. Noëmi sah zufrieden auf ihr Werk und sagte: »Hundert darfst du aber nicht werden, Papa. Mehr Kerzen schaΣ ich nicht.« –

Es war gar nicht so einfach, sie anzuzünden. Da brannte eine nahe dem Zentrum nicht, als längst alle Kerzen der Peripherie loderten, und dort, während Noëmi mit den letzten beschä∫igt war, gingen die ersten schon wieder aus. Noëmi verbrannte sich jedenfalls ein paar Mal die Finger.

Aber dann leuchteten endlich alle gemeinsam. Es sah wie ein nordisches Sonnenwendfeiersymbol aus, oder wie ein magisches Kultobjekt der Maya. Wir riefen Ah! und Oh!, und dann bliesen wir die Kerzen aus. Ich so ungefähr keine, Susanne zwei oder drei, Noëmi rund zwanzig, und Anni, meine

auch längst erwach sene Enkelin, den Rest. Das heißt, ihre zwei Buben halfen ihr dabei, bliesen tüchtig mit auf geblasenen Backen über das Feuer hinweg. Der Rauch, als der Brand gelöscht war, füllte das ganze Zimmer. Ich hustete, Susanne rieb sich die trä nenden Augen, Noëmi riss alle Fens ter auf, Anni lachte, und die beiden Buben kreischten.“

 

Widmer

Urs Widmer (Basel, 21 mei 1938)

 

 

 

 

De Amerikaanse dichter Robert Creeley werd geboren op 21 mei 1926 in Arlington, Massachusetts. Zie ook mijn blog van 21 mei 2009.

 

 

Water Music 

 

The words are a beautiful music.

The words bounce like in water.

 

Water music,

loud in the clearing

 

off the boats,

birds, leaves.

 

They look for a place

to sit and eat–

 

no meaning,

no point.

 

 

 

Four Days In Vermont 

 

Window’s tree trunk’s predominant face

a single eye-leveled hole where limb’s torn off

another larger contorts to swell growing in around

imploding wound beside a clutch of thin twigs

hold to one two three four five six dry twisted

yellowish brown leaves flat against the other

gray trees in back stick upright then the glimpse

of lighter still grayish sky behind the close

welted solid large trunk with clumps of gray-green

lichen seen in boxed glass squared window back

of two shaded lamps on brown chiffonier between

two beds echo in mirror on far wall of small room. 

 

 

creeleyrobert

Robert Creeley (21 mei 1926 – 30 maart 2005)

 

 

 

 

De Engelse dichter Alexander Pope werd geboren in Londen op 21 mei 1688.

 

 

On Mr. Gay 

 

Of Manners gentle, of Affections mild;

In Wit, a Man; Simplicity, a Child:

With native Humour temp’ring virtuous Rage,

Form’d to delight at once and lash the age:

Above Temptation, in a low Estate,

And uncorrupted, ev’n among the Great:

A safe Companion, and an easy Friend,

Unblam’d thro’ Life, lamented in thy End.

These are Thy Honours! not that here thy Bust

Is mix’d with Heroes, or with Kings thy dust;

But that the Worthy and the Good shall say,

Striking their pensive bosoms-

Here

lies GAY.

 

 

 

Argus 

 

When wise Ulysses, from his native coast

Long kept by wars, and long by tempests toss’d,

Arrived at last, poor, old, disguised, alone,

To all his friends, and ev’n his Queen unknown,

Changed as he was, with age, and toils, and cares,

Furrow’d his rev’rend face, and white his hairs,

In his own palace forc’d to ask his bread,

Scorn’d by those slaves his former bounty fed,

Forgot of all his own domestic crew,

The faithful Dog alone his rightful master knew!

 

Unfed, unhous’d, neglected, on the clay

Like an old servant now cashier’d, he lay;

Touch’d with resentment of ungrateful man,

And longing to behold his ancient lord again.

Him when he saw he rose, and crawl’d to meet,

(‘Twas all he could) and fawn’d and kiss’d his feet,

Seiz’d with dumb joy; then falling by his side,

Own’d his returning lord, look’d up, and died! 

 

 

Alexander_Pope

Alexander Pope (21 mei 1688 – 30 mei 1744)

 

 

 

De Vlaamse dichter Emile Verhaeren werd geboren in Sint Amands op 21 mei 1855.

 

 

Hoe wij hem ook zien bloeien voor onze ogen

 

Hoe wij hem ook zien bloeien voor onze ogen

Deze klare tuin die ons stil wil gedogen,

Het plant zich weelderig in ons voort

’s Werelds onschuldigste en zoetste oord.

 

Want wij genieten van alle bloemen,

Van alle kruiden en alle palmen

Die wij lachend en wenend benoemen

In geluk dat onvermengd blijft talmen.

 

Want wij beleven de vreugderoes

Van felle feest- en lentekreten,

Die wij ongeremd in de smeltkroes

van verrukkelijke woorden smeten.

 

O, diep bevredigd zijn wij en vol lof

Voor ’s werelds vrolijkste en zoetste hof.

 

 

 

Mijn dorp

 

Een nietig plein en enkele straten,

met aan het kruispunt een Lieve Heer;

En de grijze barse Schelde met het veer

en de toren, weerspiegeld in het water;

En de wijk van Den Dam, melaats en pover,

op goed geluk in het gras gesmeten;

En bij het kerkhof in het dichte lover,

ik weet het nog na die lange tijd,

de kapel aan de heilige maagd gewijd,

door een matroos, die ik niet ken

en die na de grote vaart besloot,

weer naar zijn scheldedorp te varen.

Sint-Amands waar ik geboren ben

en mijn jeugd beklemmend heb ervaren,

tussen mensen die zwoegden voor hun boterham,

touwslager, smid, breeuwer en timmerman,

met de machtige stroom diep in mijn gedachten…

 

 

Vertaald door Gaston D’Haese

Verhaeren

Emile Verhaeren (21 mei 1855 – 27 november 1916) 

Theo van Rysselberghe, Emile Verhaeren schrijvend

 

 

 

Zie voor de twee bovenstaande schrijvers ook mijn blog van 21 mei 2009 en ook mijn blog van 21 mei 2008. en ook mijn blog van 21 mei 2007 en ook mijn blog van 22 mei 2006

 

 

De Roemeense dichter en schrijver Tudor Arghezi werd geboren op 21 mei 1880 in Boekarest. Zie ook mijn blog van 21 mei 2009.

 

 

Psalm VI

 

I trace you, both in deep silence and loud brawl,

And hunt you down in time, like game,

To see: are you the falcon that I aim?

Am I to kill you? Or on my knees to fall?

 

Looking for reasons to believe or doubt, I 

Am searching boldly and in vain, it seems.

You are the most exquisite of my dreams,

And I don’t dare overthrow you from the sky.

 

Like paths that in the water shiver,

You seem to be, and then you’re not, at times;

I spotted you among the fish and stars,

As the wild boar drinking at the river.

 

In your great story, we’re now the last of enemies.

I’m staying here to confront you face to face,

But I do not aspire to take the winner’s place.

I only want to touch you and then scream: “There is!”

 

 

 

Vertaald door Lori Tiron-Pandit

 

 

argheze

Tudor Arghezi (21 mei 1880 – 14 juli 1967)

 

 

 

 

De Vlaamse schrijfster Suzanne Lilar werd geboren als Suzanne Verbist in Gent op 21 mei 1901. Zie ook mijn blog van 21 mei 2009.

 

Uit:Le sacré

 

„Une fois l’an au mois de mai, mois de Marie, qui était aussi celui de ma naissance, elle m’emmenait à la grotte d’Oostakker, le Lourdes flamand. Bien que fort modeste, ce déplacement prenait toujours l’allure d’une véritable expédition. Renâclant à la fois contre elle-même et contre l’absurdité des pèlerinages mais tenue, j’imagine, par quelque voeu fait au moment de ma naissance ou de la broncho-pneumonie qui avait failli m’emporter, remettant de jour en jour l’exécution de sa promesse, c’est dans les tout derniers jours du mois que brusquement elle se décidait, courant avec moi jusqu’à la porte d’Anvers d’où partait le chemin de fer vicinal de Lourdes. Nous sautions dans un wagon qui déjà s’ébranlait et à coups de trompe, de grincements affreux et de secousses, nous rendait finalement à destination vers midi.

Comme la campagne sentait bon, comme les jours étaient chauds, comme les blés étaient beaux en ce temps-là ! Ce champ splendide que nous avions à longer pour gagner la grotte me jetait dans de véritables transports. Je lui prêtais une âme, comme il résulte de mon premier poème Blés mouvants. En dépit de mes bonnes intentions et d’un vers passable, ce “poème”, plus descriptif que lyrique, ne laisse rien paraître de l’ivresse qui me soulevait. Le sacré m’atteignait là à l’état pur. Je rendais grâce. Je remerciais d’être au monde.“

 

S_Lilar,M_Fredericq-Lilar

Suzanne Lilar (21 mei 1901 – 12 december 1992)

Suzanne Lilar met haar dochter Marie Fredericq-Lilar

 

 

 

Onafhankelijk van geboortedata:

 

De Nederlandse dichter en theatermaker Jaap Robben werd geboren in Oosterhout in 1984. Zie ook mijn blog van 21 mei 2009.

 

 

Is al het water ooit verdriet geweest?

 

Zijn mijn tranen aan te wijzen

in het blauw van onze wereldbol?

.

Komen ze elkaar tegen

in de damp boven de thee

of in de harde herfstregen

die mijn raam wakker houdt?

.

Misschien ontmoet de een de ander

in een ijspegel aan een brug

of zien ze elkaar

op een wang

pas weer terug

 

 

 

 

Bakjes geur

 

De oranje zomeravond ruikt

naar afgekoelde zomerdag.

.

Met een hersluitbaar bakje van de Chinees

vang ik haar laatste restjes geur.

‘Kliekje’ schrijf ik erop

met een watervaste stift.

.

Bewaar hem in mijn vriesvak

bij de verzameling

geuren van dagen

overheerst door geluk.

 

 
Robben

Jaap Robben (Oosterhout, 1984)