De Nederlandse dichter, schrijver, criticus en filosoof Maarten Doorman werd geboren op 9 juni 1957 in Medina Sidonia (Spanje). Zie ook mijn blog van 9 juni 2009.
Westring A10
Doorzichtig nauw hoorbaar en hoog rolt
het wiel zwart verstoorbaar en zacht op
de ring rond de stad en het sluit van
de hemel iets uit in de lucht en
iets in, onderdoor raast de ring rond
de stad en het raakt noch de grond noch
het dak van het lichte belasting-
kantoor en verwaait en rolt door in
een koor hees van damp uit benzine
en wordt in een brandschone hemel verdraaid.
In dit land is zo veel vochte lucht
In dit land is zo veel vochte lucht
die angstige gebouwen plat op de grond
drukt, zelfs in de stad. Zo weinig ruimte
dat bedilzucht de mond vult met dikke tong.
Diensten herkauwen een taaie taal
van vormgeving en voorschrift alsof
een aardbeving elke maandag verstoort.
Huizen worden tot woningen omgetekend
in broodpudding opgediend na de maaltijd.
Neemt iemand over bouwen het woord –
de prijs is uitgerekend de luchtigheid
uitgekiend tot het pannebier aan toe.
Men trommelt op papier ongehinderd
een taptoe van wooneenheden bij elkaar
onder het zuidelijk excuus van patio en kasba.
Overminderd walst infrastructuur ondertussen
elk uur elke meter op orde, kantoren huizen zwaar
en huizen kantoren, lag dit land niet plompverloren
plat, het zou diep gebukt gaan onder gezwoeg van
eensgezinswoningen, gevulde eenrichtingsborden
amechtige eenvormingheid die deze
zelfgenoegzaamheid wasemt.
Maarten Doorman (Medina Sidonia, 9 juni 1957)
De Nederlandse schrijver Xander Michiel Beute werd geboren in 9 juni 1975 te Gouda.
Uit: Moord
„Op de bijrijderstoel van de Fiat Panda staat het geweer overeind tegen de rugleuning. De loop is nog warm. Andrea geeft richting aan en slaat rechtsaf. Deze weg kent hij als zijn broekzak. Al tien jaar rijdt hij hier heen en weer naar het werk. Het is een slingerend lint van asfalt tussen de heuvels van Toscane. De zon kleurt het landschap elke minuut anders. Andrea rijdt zo snel als hij kan naar huis. De zandweg. De grazende schapen. De wijngaard. Het is nog een kwartier rijden. Hij kijkt naar het geweer. Hij had het weg moeten gooien, het moeten begraven of het in stukken in een snelstromende rivier smijten. Bewijsmateriaal. Er is geen tijd. Het maakt niet uit. Het is de laatste keer dat hij hier rijdt. Elk moment verwacht hij sirenes te horen, dat politiewagens in zijn achteruitkijkspiegel opduiken. Achter hem rijden alleen een gele sedan en een vrachtwagen.
In de binnenspiegel ziet hij zichzelf. Onder de mondhoeken zitten kleine rode pukkels. ‘Mannen van midden dertig hebben geen puistjes,’ zegt hij iedere ochtend in de spiegel, maar dat helpt niet. De zeep ook niet. De bactroban van de apotheek niet. De eryacne niet. Hij wrijft, wast, zalft en tipt met een wattenstokje aan. De pukkels blijven. Hij heeft de huid van een zestienjarige en de schedel van een vijftigjarige. Kalend. Dat hij nog waardig door het leven gaat, is te danken aan het feit dat hij heeft geleerd wat stijl is. Wat klasse is. Het juiste overhemd bij de juiste broek en schoenen.”
Xander Michiel Beute (Gouda, 9 juni 1975)
De Duitse dichter, schrijver en vertaler Mirko Bonné werd op 9 Juni 1965 in Tegernsee / Oberbayern geboren. Zie ook mijn blog van 26 juni 2006.
Pulk
Mit polterndem Flügelschlag steht die Gans auf aus dem Wasser
Das Gedächtnis schwärmt zusammen, ordnet sich
Noch ein Kind und liest einen Band Keats
Da stockten die Gespräche, und alle zählen – Blitz
Das Gedächtnis schwärmt zusammen, ordnet sich
Eine Graugans, Luft, eine Graugans, Luft
Da stockten die Gespräche, und alle zählen – Blitz
Über die Wände getrabt kam das Lichtpferd
Eine Graugans, Luft, eine Graugans, Luft
Jedes Gewitter löscht alle Bilder aller Gewitter
Über die Wände getrabt kam das Lichtpferd
Ihr hell- und dunkelblau geblümtes Kleid auf der Hüfte
Jedes Gewitter löscht alle Bilder aller Gewitter
Ein Junge blieb am Fußballplatz hocken
Ihr hell- und dunkelblau geblümtes Kleid auf der Hüfte
Stütz dich mit den Händen ab auf meiner Brust
Ein Junge blieb am Fußballplatz hocken
Noch ein Kind und liest einen Band Keats
Stütz dich mit den Händen ab auf meiner Brust
Mit polterndem Flügelschlag steht die Gans auf aus dem Wasser
Finnischer Prospekt
Herrlichkeit, der alte Niederhafen,
wo mein Cousin in der Zeit Runge
lebte und heute auf dem Architrav
am Vorsetzen lang die eiserne Lunge
der U-Bahn in die Einkauf-City keucht.
Schuten voller Astwerk. Vier Tauben
flattern auf überm Fleet, und vielleicht
weiß ich, wohin es mich zieht, nur glaube
dem breiigen Prospekt nicht: Ferne, Magie,
»Reisen und Rätsel« – es gibt kein »Helsinki«.
Mutter und Sohn
Es ist ein Weiher irgendwo, schreibt Ovid,
der einmal eine Mutter gewesen ist
„sie schmolz dahin in Tränen“, trauernd
um ihren totgeglaubten Sohn
aber er lebte noch – er hatte den Tod gesucht
indem er von einem Felsen sprang, aber er fiel nicht,
in den Worten von Ovid: „schwebend ward er
in der Luft ein Schwan mit weißen Federn“.
Derlei geschah einst – zuweilen war
die Wirklichkeit so unerträglich
dass etwas geschah, was nicht sein konnte.
Das ist alles, was wir wissen: Mutter und Sohn
vereint – du siehst in Gedanken, wie ein weißer Schwan
gewiegt wird von einem Weiher, und du fragst:
Kennt wohl der Vogel die Trauer des Wassers
und weiß wohl das Wasser, wen es wiegt.
Mirko Bonné (Tegernsee, 9 juni 1965)
De Italiaanse schrijver van Duitse afkomst Curzio Malaparte (pseudoniem van Kurt Erich Suckert) werd geboren in Prato Toscane, 9 juni 1898.
Uit: De huid (Vertaald door Jan van der Haar)
“O, dat betekent niets,” zei ik, “dat is een lachertje, de honger, de bombardementen, de executies, de concentratiekampen, allemaal een lachertje, kleinigheden, ouwe koek. Die dingen kennen we in Europa al eeuwen. We zijn er wel aan gewend. Dat zijn niet de dingen waardoor we er zo aan toe zijn.”
“Waardoor bent u er dan zo aan toe?” zei generaal Guillaume met een wat doffe stem.
“De huid.”
“De huid? Welke huid?” vroeg generaal Guillaume.
“De huid,” antwoordde ik zachtjes, “onze huid, die vervloekte huid. U hebt geen idee waartoe een mens in staat is, tot welke heldhaftigheden en welke laagheden hij in staat is om zijn huid te redden. Deze, deze weerzinwekkende huid, ziet u wel?”
Curzio Malaparte (9 juni 1898 – 19 juli 1957)
Zie voor de drie bovenstaande schrijvers ook mijn blog van 9 juni 2007 en ook mijn blog van 9 juni 2008 en ook mijn blog van 9 juni 2009.
De Amerikaanse schrijver Charles Webb werd geboren op 9 juni 1939 in San Francisco. Zie ook mijn blog van 9 juni 2007 en ook mijn blog van 9 juni 2009.
Uit: The Graduate
“Ben?” he said. “I want to shake your hand.”
Benjamin shook it.
“Goddammit I’m proud of you,” Mr. Terhune said, still holding his hand.
Benjamin nodded. “Thank you,” he said. “Now if you’ll excuse me I’m going for a walk. I’ll be back later.”
Mrs. Pearson appeared at the end of the hall. “Oh Benjamin,” she said, smiling at him. She hurried to where he was standing and reached up to pull his head down and kiss him. “Benjamin?” she said. “I’m just speechless.”
Benjamin nodded.
“Golly you did a fine job back there.”
“I’m sorry to seem rude,” Benjamin said, “but I’m trying to go on a walk right now.”
Mr. Robinson appeared at the end of the hall with a drink in his hand. He began grinning when he saw Benjamin and walked into the group of people surrounding him to shake his hand. “Ben, how in hell are you,” he said. “You look swell.”
“I’m fine.”
“Say, that’s something out in the garage. That little Italian job your old man gave you for graduation?”
“Oh how exciting,” Mrs. Pearson said.
“Let’s go for a spin,” Mr. Robinson said.
Benjamin reached into his pocket and pulled out the keys. “Can you work a foreign gearshift?” he said, holding them out.
“What?”
“Do you know how to operate a foreign gearshift.”
“Well sure,” Mr. Robinson said. “But I thought you’d take me for a little spin yourself.”
“I can’t right now,” Benjamin said. “Excuse me.” He reached for the doorknob and turned it, then pulled open the door. Just as he was about to step outside Mr. and Mrs. Carlson walked up onto the front porch.“
Charles Webb (San Francisco, 9 juni 1939)
Justin Hoffman en „Mrs Robinson“ (Anne Bancroft) in de film The Graduate uit 1967.
De Oostenrijkse schrijfster en pacifiste Bertha Sophie Felicitas Barones von Suttner werd geboren op 9 juni 1843 in Praag. Zie ook mijn blog van 9 juni 2009.
Uit: Memoiren
„Ungefähr drei Jahre bin ich alt. Es ist ein schöner Nachmittag und meine Mutter und mein Vormund wollen mich mitnehmen zu einer Landpartie in den »Schreibwald«. Der Begriff »Schreibwald«, ein beliebter Ausflugsort der Brünner, leuchtet aus meinen Kindererinnerungen als der Inbegriff von Naturpracht, Festesfreude, Waldesdunkel, Gebirgsbesteigung, Kaffeegenüssen, mit einem Wort als die Kulmination von dem Freudenkomplex, genannt Landpartie. Damals an dem denkwürdigen Nachmittag waren alle diese Erfahrungen wohl noch nicht vorhanden, vielleicht war es sogar das erstemal, daß ich in den Schreibwald geführt werden sollte, aber der Name blieb mir stets mit der folgenden Begebenheit verbunden.
Ein weißes Kaschmirkleidchen, ausgenäht mit schmalen roten Borten, wurde mir angelegt. Ein Prachtding: dekolletiert – das Muster der Ausnähung sehe ich noch vor mir, ich könnte es nachzeichnen. Wie würde die Umwelt staunen, wenn sie das erblickte! Ich fühlte mich schön, positiv schön darin. Da bemerkte mein Vormund vom Fenster – auch ihn sehe ich in seiner Generalsuniform –, daß das Wetter sich verzieht, daß es wahrscheinlich regnen werde. Ein kurzer Kabinettsrat (der General, meine Mama und die Kammerzofe Babette) folgte, und die Resolution ward verkündet: das schöne neue Kleid könnte Schaden leiden.
»Zieh der Komteß ein altes Kleid an,« lautete der mütterliche Befehl. Aber die Komteß erklärte mit aller Entschiedenheit, daß sie sich dagegen verwahre. Im neuen Kleide bin ich: j’y suis, j’y reste; mit diesem um dreißig Jahre vorgreifenden Plagiat gab sie ihren unerschütterlichen Willen kund. Vielleicht übrigens nicht so sehr mit Worten als mit Heulen und Trampeln.
Das nächste Bild aber in dieser mir unauslöschlichen Bildergalerie zeigt mir also das strahlend gekleidete, schöne und energische Wesen auf einen großen Tisch hingelegt, das Gesicht gegen die Tischplatte, das rotgestickte Röckchen von gefälliger Hand des nebenstehenden hohen Militärs gehoben, und von mütterlicher Hand sauste – klatsch, klatsch – die erste Prügelstrafe verzweiflungserweckend und entehrend auf das Objekt hernieder.“
Bertha von Suttner (9 juni 1843 – 21 juni 1914)
Zie voor nog meer schrijvers van de 9e juni ook mijn vorige blog van vandaag.
