Ror Wolf, Vasko Popa, Oriana Fallaci, Giacomo Leopardi, Antoine de Saint-Exupéry, Anton Bergmann

De Duitse dichter en schrijver Ror Wolf (pseudoniem van Raoul Tranchirer) werd geboren op 29 juni 1932 in Saalfeld/Saale. Zie ook mijn blog van 29 juni 2007 en ook mijn blog van 29 juni 2008 en ook mijn blog van 29 juni 2009.

Erstes Stück des letzten Teils

Jetzt kommt der Moment auf den wir warten.

Er beginnt mit einem kurzen harten

Knall. Heraus aus der Vergangenheit

stürzt Hans Waldmann, kalt und zugeschneit.

Er erscheint und sagt ganz allgemein:

Wenn es sein muß, muß es eben sein.

Waldmann, er steht da und er beginnt,

und er sieht die Dinge wie sie sind.

In der Ferne hört man Nacken knacken,

Kuchenbacken ach und Knochenhacken,

Wolken kratzen und Tapeten platzen,

und man hört ein Schmatzen auf Matratzen.

Waldmann, um die Ruhe herzustellen,

geht davon mit seinen leichten schnellen

Schritten, und man hört Hans Waldmann sprechen.

Stühle kippen um und Wände brechen,

Teller klirren kalt und Tüten knallen,

Herren schreien auf und Damen fallen.

Wie die Welt so ist, so ist sie eben,

und genauso ist es mit dem Leben,

sagt Hans Waldmann, hier am Rand von O:

Wenn die Welt so ist, dann ist sie so,

sie verschwimmt dort an den weichen Rändern,

aber das ist leider nicht zu ändern.

Waldmann steht am Rand von O und spricht:

Wenns nicht geht, dann geht es eben nicht.

Waldmann hebt die Hand und sagt vergnügt:

Nun ist Ruhe, doch die Ruhe trügt.

Ror Wolf (Saalfeld/Saale, 29 juni 1932)

De Italiaanse journaliste en schrijfster Oriana Fallaci werd geboren in Florence op 29 juni 1929. Zie ook mijn blog van 29 juni 2007 en ook mijn blog van 29 juni 2008 en en ook mijn blog van 29 juni 2009.

Uit: Haile Selassie I, Interviewed by Oriana Fallaci (24 junu 1973)

“Fallaci: Your Majesty, I would like you to tell me something about yourself. Tell me were you ever a disobedient youth? But maybe I ought to ask you first whether you have ever had time to be young, Your Majesty?
Selassie: We don’t understand that question. What kind of question is that? It is obvious that We have been young. We weren’t born old! We have been a child, a boy, a youth, an adult, and finally an old man. Like everyone else. Our Lord the Creator made us like everyone else. Maybe you wish to know what kind of youth We were. Well We were a very serious, very diligent, very obedient youth. We were sometimes punished, but do you know why? Because what We were made to study did not seem enough and We wished to study further. We wanted to stay on at school after lessons were over. We were loath to amuse ourselves, to go riding, to play. We didn’t want to waste time on games.
Fallaci: Your Majesty, of all the monarchs still occupying the thrones you are the one that has ruled the longest. Moreover, in all age that has seen the ruinous downfalls of so many kings, you are the one the only absolute monarchy. Do you ever feel lonely in a world so different from the one you grew up in?
Selassie: It is our opinion that the world hasn’t changed at all. We believe that such changes has modified nothing. We don’t ever notice any differences between monarchies and republics. To us they appear two substantially similar methods of governing the nation. Well, tell us,: What is the difference between a republic and a monarchy?

Fallaci: Actually, your Majesty, I mean to me, it appears that in republics where democracy reigns the leader is elected. But in monarchies he isn’t.
Selassie: We don’t see where the difference lies.“

Oriana Fallaci (29 juni 1929 – 15 september 2006)

De Servische dichter Vasko Popa werd geboren in Grebenac op 29 juni 1922. Zie ook mijn blog van 29 juni 2007 en ook mijn blog van 29 juni 2008 en ook mijn blog van 29 juni 2009.

Between Games

Nobody rests

This one constantly shifts his eyes

Hangs them on his head

And whether he wants it or not starts walking

backwards

He puts them on the soles of his feet

And whether he wants it or not returns walking

on his head

This one turns into an ear

He hears all that won’t let itself be heard

But he grows bored

Yearns to turn again into himself

But without eyes he can’t see how

That one bares all his faces

One after the other he throws them over the roof

The last one he throws under his feet

And sinks his head into his hands

This one stretches his sight

Stretches it from thumb to thumb

Walks over it walks

First slow then fast

Then faster and faster

That one plays with his head

Juggles it in the air

Meets it with his index finger

Or doesn’t meet it at all

Nobody rests

Race

Some bite from the others

A leg an arm or whatever

Take it between their teeth

Run out as fast as they can

Cover it up with earth

The others scatter everywhere

Sniff look sniff look

Dig up the whole earth

If they are lucky and find an arm

Or leg or whatever

It’s their turn to bite

The game continues at a lively pace

As long as there are arms

As long as there are legs

As long as there is anything

Vasko Popa (29 juni 1922 – 5 januari 1991)

De Italiaanse dichter en schrijver Giacomo Leopardi werd geboren in Recanati op 29 juni 1798. Zie ook mijn blog van 29 juni 2007 en ook mijn blog van 29 juni 2008 en ook mijn blog van 29 juni 2009.

Calm After Storm

The storm hath passed;

I hear the birds rejoice; the hen,

Returned into the road again,

Her cheerful notes repeats. The sky serene

Is, in the west, upon the mountain seen:

The country smiles; bright runs the silver stream.

Each heart is cheered; on every side revive

The sounds, the labors of the busy hive.

The workman gazes at the watery sky,

As standing at the door he sings,

His work in hand; the little wife goes forth,

And in her pail the gathered rain-drops brings;

The vendor of his wares, from lane to lane,

Begins his daily cry again.

The sun returns, and with his smile illumes

The villas on the neighboring hills;

Through open terraces and balconies,

The genial light pervades the cheerful rooms;

And, on the highway, from afar are heard

The tinkling of the bells, the creaking wheels

Of waggoner, his journey who resumes.

Cheered is each heart.

Whene’er, as now, doth life appear

A thing so pleasant and so dear?

When, with such love,

Does man unto his books or work return?

Or on himself new tasks impose?

When is he less regardful of his woes?

O pleasure, born of pain!

O idle joy, and vain,

Fruit of the fear just passed, which shook

The wretch who life abhorred, yet dreaded death!

With which each neighbor held his breath,

Silent, and cold, and wan,

Affrighted sore to see

The lightnings, clouds, and winds arrayed,

To do us injury!

O Nature courteous!

These are thy boons to us,

These the delights to mortals given!

Escape from pain, best gift of heaven!

Thou scatterest sorrows with a bounteous hand;

Grief springs spontaneous;

If, by some monstrous growth, miraculous,

Pleasure at times is born of pain,

It is a precious gain!

O human race, unto the gods so dear!

Too happy, in a respite brief

From any grief!

Then only blessed,

When Death releases thee unto thy rest!

Giacomo Leopardi (29 juni 1798 – 14 juni 1837)

De Franse schrijver Antoine de Saint-Exupéry werd geboren op 29 juni 1900 in Saint-Maurice-de-Rémens. Zie ook mijn blog van 29 juni 2006 en ook ook mijn blog van 29 juni 2007 en ook mijn blog van 29 juni 2008 en ook mijn blog van 29 juni 2009.

Uit: Le Petit Prince

„Lorsquej’avais six ansj’ai vu, une fois, une magnifique image, dans un livre sur la forêt vierge qui s’appelait Histoires vécues. Ca représentait un serpent boa qui avalait un fauve. Voilà la copie du dessin. On disait dans le livre ‘Les serpents boas avalent leur proie toute entière, sans la mâcher. Ensuite ils ne peuvent plus bouger et ils dorment pendant les six mois de leur digestion’.

(…)

Le premier soir je me suis donc endormi sur le sable à mille milles de toutes les terres habitées.J’étais plus isolé qu’un naufragé sur un radeau au milieu de l’océan. Alors vous imaginez ma surprise, au lever du jour, quand une drôle de petite voix m’a réveillé. Elle disait :

– S’il vous plaît… dessine-moi un mouton !

J’ ai sauté sur mes pieds comme sij’avais été frappé par la foudre.J’ai bien frotté mes yeux.J’ai bien regardé. Etj’ai vu un petit bonhomme tout à fait extraordinaire qui me considérait gravement. Je regardai donc cette apparition avec des yeux tout ronds d’étonnement. N’oubliez pas que je me trouvais à mille milles de toutes les régions habitées. Quand je réussis enfin à parler, je lui dis :

– Mais… qu’est-ce que tu fais là ?

Et il me répéta alors, tout doucement, comme une chose très sérieuse :

– S’il vous plaît… dessine-moi un mouton.

Et c’est ainsi que je fis la connaissance du petit prince.“

Antoine de Saint-Exupéry (29 juni 1900 – 31 juli 1944)

De Vlaamse schrijver Anton “Tony” Bergmann werd geboren te Lier op 29 juni 1835. Zie ook mijn blog van 29 juni 2007 en ook mijn blog van 29 juni 2009.

Uit: Ernest Staas

„Eenzaam en treurig zat ik op mijn studiekamer.

Ik had dien dag vervelende processen onderzocht, lange brieven nagezien, verdrietige wetboeken doorbladerd, en bevond mij gelukkig eindelijk in mijnen breeden leunstoel een weinig rust te genieten.

Het raam stond open. De warmte was drukkend. Half droomend volgden mijn oogen de phantastische vormen en donkere kleuren der zware onweerswolken, die log en traag voorbijdreven.

In de verte leiden als een orkaan de duizenden stemmen der groote stad, en haar verward geluid kwam als een zware zucht uitsterven aan mijn oor. Was het begoocheling? Maar op eens schijnt het mij, dat ik, buiten, op het land, het geraas der waggelende populieren hoor, en dit melancholisch geruisch, dat mij eertijds zoo dikwijls wiegelde, roept mij een geheele wereld van beelden en herinneringen voor den geest.

Het tegenwoordige verdwijnt met al zijn last en kommer. Mijn ongezellig vertrek, mijn stofferige boeken en verdufte papieren zijn vergeten. Een frissche wind blaast mij uit lang verloopene jaren tegen. Voor een oogenblik word ik nog eens jong, ik voel mijn hart warmer kloppen, mijn bloed sneller vlieden; ik vind de heldere dagen mijner kindsheid met hunne levendige vreugden en eindelooze smarten, mijn lang vervlogen jeugd met haar gulden droomen weder.

Ginds tegen den belommerden straatweg ontwaar ik, tusschen de vermolmde eiken, een nederige woning met witte muren, groene luiken en roode-pannedak.

Me dunkt, ik herken ‘het Pannenhuis’, het buitenverblijf van Tante, dat zijn rooden top, achter het groene loover, boven de strooien daken der boerenwoningen uitsteekt.“

Anton Bergmann (29 juni 1835 – 21 januari 1874)

Zie voor nog meer schrijvers van de 29e juni ook mijn vorige blog van vandaag.

Paul Lebeau, Willibald Alexis, Joachim Heinrich Campe, Oleg Korenfeld, Louis Scutenaire, John W. Toland

De Vlaamse schrijver Paul Lebeau werd geboren in Borgerhout op 29 juni 1908 – Brussel. Zie ook mijn blog van 29 juni 2009.

Uit: De vernieuwing van de romankunst 1913-1941 (door prof. dr. M. Dupuis)

In Xanthippe (1959) zou Lebeau zich in het lot van zo’n vrouwenfiguur verdiepen: Xanthippe, Sokrates’ vrouw, blijft onbegrepen achter omdat haar bestaan niet overeen te brengen is met de geestelijke roeping van haar man. Aan de vrouw wordt door Lebeau een eerder intuïtieve en op het concrete gerichte opvatting van haar opdracht en geluk toegewezen, alsook een sterk vermogen tot verzaken.

Typisch voor zijn oeuvre is, zoals reeds gebleken is, een overwegend intellectualisme. Zelfs Mijn vriend Max (1942), een roman over zijn hond, is daarvan doordrongen: de studie van de verhouding tussen mens en dier biedt er voortdurend stof tot bespiegelingen. Dat intellectualisme zou Lebeau steeds bijblijven, en als romancier zou hij daar nieuwe uitdrukkingsvormen voor zoeken. In Het experiment doet het intellect zich nog gelden in de vorm van een erg analytische verhaaltrant: auteur en personages betogen graag. Vanaf De zondenbok (1947) echter zou Lebeau in toenemende mate een neiging vertonen om psychologische gegevens en ideeën een objectieve vorm te verlenen. In de laatstgenoemde roman distantieert hij zich reeds van zijn verhaal door een beroep te doen op het procédé van het (in een kloostercel) gevonden manuscript. Daar de ik-verteller de beslissende episoden uit zijn leven sinds zijn prille jeugd reconstrueert, krijgt het feitenrelaas ook meer belang. Daardoor worden de problemen en o.a. de intermenselijke relaties talrijker en gevarieerder. Onder de loep worden thema’s genomen zoals de schoolopvoeding, het huwelijk, de vriendschap – een thema dat in Het Siegfriedmotief (1954) weer behandeld zou worden. Ook vraagstukken uit de actualiteit worden aangeroerd. Zo treedt in een niet gering gedeelte van het werk de historische achtergrond naar voren wanneer het de samenwerking van Kerk en (verfranst) gezag geldt – destijds een steen des aanstoots bij de katholieke jongeren.“

Paul Lebeau (29 juni 1908 – 18 oktober 1982)

De Duitse schrijver Willibald Alexis (eig. Georg Wilhelm Heinrich Häring) werd geboren op 29 juni 1798 in Breslau. Zie ook mijn blog van 29 juni 2009

Uit: Der falsche Woldemar

„Um die Mitte des vierzehnten Jahrhunderts sah es traurig aus zwischen Elbe und Oder. Der Herr, der Himmel und Erde geschaffen, hat den Sonnenschein verschieden ausgetheilt über die Länder; aber dorthin, wo die deutsche Zunge ausgeht, und die slavische anfängt, fiel die Spende seines Sonnenlichtes kärglich aus. Es hatte nicht Macht, die Sümpfe auszutrocknen, die das Meer zurückließ, noch zu durchglühen die dichten, starren Wälder, noch zu wärmen den Boden, daß er die Geschlechter der Menschen freiwillig ernähre, welche der Strom der Völker dahin verschlug. Diesen Geschlechtern selbst hat der Herr die Aufgabe gestellt, daß sie mit der Natur ringen. Sie sollen den Boden im Kampf mit den Stürmen und Gewässern selber sich machen, der warmen Sonne einen Teppich ausbreiten, drauf sie mit Lust weilen, und ein Land sich schaffen, das ihnen lieb wäre, und den andern ein froher Anblick.

Das war eine harte Aufgabe; und, wie viele Jahrhunderte darüber verstrichen, sie ist selbst heute noch nicht zu Ende. Noch immer müssen sie fortarbeiten im Schweiß ihres Angesichts, daß sie den Sand bändigen und festigen, den der Wind unter der Pflugschar fortweht; und es ist nicht mit der Arbeit gethan, die der Arm verrichtet und lenkt; denn dadurch wird die träge Natur nicht zum Leben bewältigt, noch die Sonne gezwungen, daß sie heller scheine auf das errungene Land. Die saure Arbeit ruft den Geist um Beistand auf, daß er erfinderisch neue Mittel schaffe, und ein ander Licht leuchten lasse, wo die Sonne nicht dringt durch die nordischen Nebel.”

Willibald Alexis (29 juni 1798 – 16 december 1871)
Monument in Arnstadt

De Duitse schrijver, taalkundige, pedagoog en uitgever Joachim Heinrich Campe werd geboren op 29 juni 1746 in Deensen bij Holzminden. Zie ook mijn blog van 29 juni 2009.

Abendempfindung

Abend ist’s, die Sonne ist verschwunden,
Und der Mond strahlt Silberglanz;
So entfliehn des Lebens schönste Stunden,
Fliehn vorüber wie im Tanz.

Bald entflieht des Lebens bunte Szene,
Und der Vorhang rollt herab;
Aus ist unser Spiel, des Freundes Träne
Fließet schon auf unser Grab.

Bald vielleicht (mir weht, wie Westwind leise,
Eine stille Ahnung zu),
Schließ ich dieses Lebens Pilgerreise,
Fliege in das Land der Ruh.

Werdet ihr dann an meinem Grabe weinen,
Trauernd meine Asche sehn,
Dann, o Freunde, will ich euch erscheinen
Und will himmelauf euch wehn.

Schenk auch du ein Tränchen mir
Und pflückte mir ein Veilchen auf mein Grab,
Und mit deinem seelenvollen Blicke
Sieh dann sanft auf mich herab.

Weih mir eine Träne, und ach! schäm
dich nur nicht, sie mir zu weihn;
Oh, sie wird in meinem Diademe
Dann die schönste Perle sein!

Joachim Heinrich Campe (29 juni 1746 – 22 oktober 1818)

De Belgische surrealist, schrijver, dichter en dwarse geest Louis Scutenaire werd geboren in Ollignies op 29 juni 1905. Zie ook mijn blog van 29 juni 2007 en ook mijn blog van 29 juni 2009.

Uit: Mes Inscriptions

• J’écris pour des raisons qui poussent les autres à dévaliser un bureau de poste, abattre le gendarme ou son maître, détruire un ordre social. Parce que me gêne quelque chose : un dégoût ou un désir.

• C’est étonnant combien les honnêtes gens ont une connaissance parfaite de la saloperie.

• Faire le moins possible mes sales métiers d’homme.

• L’avenir n’existe qu’au présent.

• Il y a des gens dont je pense tant de mal qu’il est inutile que j’en dise.

• Chaque fois qu’il y a un type qui meurt, ce n’est jamais le même.

• N’oublions pas que nos maîtres ont des âmes d’esclave.

• Ce sont des hommes publics : ils sont sortis de l’ombre pour entrer dans la boue.

• L’homme a passé du règne de l’absurde au règne de l’absurdité.

• Je n’ai pas d’autre but que la libération totale de tout ce qui vit.
Et rien n’est qui ne vit pas.

Louis Scutenaire (29 juni 1905 – 15 augustus 1987)

De Amerikaanse schrijver en historicus John Willard Toland werd geboren op 29 juni 1912 in La Crosse, Wisconsin. Zie ook mijn blog van 29 juni 2007 en ook mijn blog van 29 juni 2009.

Uit: Living History

“What am I? I’ve been called everything from an extreme liberal to an ultra-conservative. I am neither. I have been labeled a “Nazi” because of my numerous interviews with Hitler’s adjutants, secretaries, doctors, and military leaders, both SS and Wehrmacht. I loved the remark the Soviets made in 1976 about me being “the leading Western running-dog, lacky historian.” I would have put it on my stationery, if I bothered to have stationery. On the other hand, the People’s Republic of China has published five of my books.

I fell for Communism when I was a young man, like so many others in those days who were idealistic and thought a lot about the world and people. We were attracted by the humanitarianism in Communism, and we were innocent. By being with those people, I learned more about Communism, and saw how they distorted the truth. For example, when Hitler invaded the Soviet Union, we were called in and told that we were no longer the American peace mobilizers, but were now part of a united front against the peace campaign. “The hell you say,” I replied. “I’m still against the war.” I was criticized for that, but after the Japanese attack against Pearl Harbor, I changed. I went down and enlisted in the air force.

Well, what am I? God knows! I belong to no school of history. I’m not a conventional historian, but primarily a teller of tales without thesis. I deal with history’s human side, portraying history through the experiences of participants of all ranks. I write what I call living history.

My new publisher, William Morrow, asked me to explain why my latest book is different from other histories of the Korean war. This was my answer:

I regard history as the stream of life, touching base with man’s most vile attributes and ascending to his most noble qualities: evoking passions, turmoil and violent change, as it pushes its relentless and unpredictable way forward. I have no thesis. I start each book of war as a fresh subject, wiping out all previous conjectures in an attempt to achieve objectivity.“

John Willard Toland (29 juni 1912 – 4 januari 2004)

Zie voor onderstaande schrijver ook mijn blog van 29 juni 2008.

De Amerikaans-Russische dichter en schrijver Oleg Korenfeld werd geboren op 29 juni 1977 in Khabarovsk, Rusland. Zie ook mijn blog van 29 juni 2007.

Georg Trakl werd op 3 februari 1887 in het conducteurshuis aan de Waagplatz 2 in Salzburg geboren. Zijn vader, Tobias Trakl, was een handelaar in ijzerwaren en zijn moeder, die ook psychische problemen had, was Maria Catharina Trakl, (meisjesnaam Halik). Voorts had hij nog drie broers en drie zussen. Margarethe (doorgaans Grethe genoemd) stond hem het naast, zelfs zodanig dat sommigen een incestueuze verhouding vermoeden. Zijn jeugd bracht hij door in Salzburg. Vervolgens bezocht hij van 1897 tot 1905 het humanistische gymnasium. Om toch een academische opleiding te kunnen volgen, werkte hij tot 1908 in de praktijk bij een apotheker. Sommigen vermoedden dat hij dit vooral deed om zichzelf opiaten te kunnen verschaffen. Bij het uitbreken van WO I werd Trakl als medicus naar het front in Galicië (heden ten dage in Oekraïne en Polen) gestuurd. Zijn gemoedsschommelingen leidden tot geregelde uitbraken van depressie, die verergerd werden door de afschuw die hij voelde voor de verzorging van de ernstig verwonde soldaten. De spanning en druk dreven hem ertoe een suïcidepoging te ondernemen, welke zijn kameraden nochtans verhinderden. Hij werd in een militair ziekenhuis opgenomen in Kraków, alwaar hij onder strikt toezicht geplaatst werd.Trakl verzonk daar in nog zwaardere depressies en schreef Ficker om advies. Ficker overtuigde hem ervan dat hij contact moest opnemen met Wittgenstein, die inderdaad op weg ging na Trakls bericht te hebben ontvangen. Op 4 november 1914, drie dagen voordat Wittgenstein aan zou komen, overleed hij echter aan een overdosis cocaïne

Paul Celan werd onder de naam Paul Antschel op 23 november 1920 geboren in Czernowitz, toentertijd de hoofdstad van de Roemeense Boekovina, nu behorend bij de Oekraïne. Paul Celans ouders waren Duitssprekende joden die hun zoon joods opvoedden en hem naar Duitse christelijke scholen stuurden. In 1942 werden Celans ouders door de Duitse bezetter naar een werkkamp gedeporteerd en daar vermoord. Hijzelf wist aanvankelijk onder te duiken, maar moest vanaf juli 1942 in een werkkamp dwangarbeid verrichten. Celan overleefde de oorlog. Via Boekarest en Wenen vestigde Celan zich in 1948 in Parijs. Daar was hij werkzaam als dichter, vertaler en doceerde hij aan de prestigieuze Ecole Normale Supérieure. Vermoedelijk op 20 april 1970 beëindigde hij zijn leven zelf door in de Seine te springen.

Simon Vestdijk (Harlingen, 17 oktober 1898 – Utrecht, 23 maart 1971) was een Nederlands romancier, dichter, essayist en vertaler. Zijn jeugd te Harlingen en Leeuwarden beschreef hij later in de Anton Wachter-cyclus. Van jongs af aan logeerde hij regelmatig bij zijn grootouders in Amsterdam, waar hij zich in 1917 aan de Universiteit van Amsterdam inschrijft als student in de medicijnen. Tijdens zijn studie die van 1917 tot 1927 duurde, leerde hij Jan Slauerhoff kennen.Tot 1932 is hij als arts in praktijken door heel Nederland werkzaam. In 1932 volgt zijn officiële schrijversdebuut met de uitgave van de bundel Verzen in De Vrije Bladen. Doorslaggevend voor Vestdijks uiteindelijke keuze voor de literatuur is zijn ontmoeting in 1932 met Eddy Du Perron en Menno ter Braak. Deze ontmoeting had tot resultaat dat hij redactielid werd van het tijdschrift Forum Kort daarop, in 1933, wordt zijn eerste novelle, De oubliette, uitgegeven. In hetzelfde jaar schrijft hij Kind tussen vier vrouwen, dat, eerst geweigerd door de uitgever, later de basis zal vormen voor de eerste drie delen van de Anton Wachter-romans. In 1951 ontvangt Vestdijk de P.C. Hooftprijs voor zijn in 1947 verschenen roman De vuuraanbidders. In 1957 wordt hij voor het eerst door het PEN-centrum voor Nederland voorgedragen voor de Nobelprijs voor de Literatuur, die hij echter nooit zal krijgen. Op 20 maart 1971 wordt hem de Prijs der Nederlandse Letteren toegekend, maar voor hij deze kan ontvangen overlijdt hij op 23 maart te Utrecht op 72-jarige leeftijd. Vestdijk was auteur van ca. 200 boeken. Vanwege deze enorme productie noemde de dichter Adriaan Roland Holst hem ‘de man die sneller schrijft dan God kan lezen’. Andere belangrijke boeken van Simon Vestdijk zijn: “Kind van stad en land” (1936), “Meneer Visser’s hellevaart” (1936), “Ierse nachten” (1946), “De toekomst de religie” (1947), “Pastorale 1943” (1948), “De koperen tuin” (1950), “Ivoren wachters” (1951), “Essays in duodecimo” (1952) en “Het genadeschot” (1964).

Thomas Mann, de jongere broer van Heinrich Mann, werd geboren op 6 juni 1875 in Lübeck. Hij was de tweede zoon van de graankoopman Thomas Johann Heinrich Mann welke later één van de senatoren van Lübreck werd. Zijn moeder Julia (geboren da Silva-Bruhns) was Duits-Braziliaans van Portugees Kreoolse afkomst. In 1894 debuteerde Thomas Mann met de novelle “Gefallen”. Toen Thomas Mann met 21 jaar eindelijk volwassen was en hem dus geld van zijn vaders erfenis toestond – hij kreeg ongeveer 160 tot 180 goldmark per jaar – besloot hij dat hij genoeg had van al die scholen en instituties en werd onafhankelijk schrijver. Kenmerkend voor zijn stijl zijn de ironie, de fenomenale taalbeheersing en de minutieuze detailschildering. Manns reputatie in Duitsland was sterk wisselend. Met zijn eerste roman, Buddenbrooks (1901), had hij een enorm succes, maar door zijn sceptische houding tegenover Duitsland na de Eerste Wereldoorlog veranderde dit volledig. Stelde hij zich tot aan de jaren twintig apolitiek op (Betrachtungen eines Unpolitischen, 1918), meer en meer raakte hij bij het Politiek gebeuren betrokken. Zijn afkeer van het nationaal socialisme groeide, zijn waarschuwingen werden veelvuldiger en heftiger. In 1944 accepteerde hij het Amerikaanse staatsburgerschap. Tussen 1943 en 1947 schreef Mann Doktor Faustus (zie Faust), de roman van de ‘Duitse ziel’ in de gecamoufleerd geschilderde omstandigheden van de 20ste eeuw. In 1947 bezocht hij voor het eerst sinds de Oorlog Europa, twee jaar later pas Duitsland. In 1952 vertrok hij naar Zwitserland. Op 12 augustus 1955 stierf hij in Zürich. Twintig jaar na zijn dood, in aug. 1975, is zijn literaire nalatenschap geopend: dagboekaantekeningen van 15 maart 1933 tot 29 juli 1955, alsmede notities uit de jaren 1918 tot en met 1921.Belangrijke werken zijn: Der Zauberberg, Der Tod in Venedig, Dokter Faustus , Joseph und seine Brüder en Die Bekenntnisse des Hochstaplers Felix Krull

De Nederlandse dichter Jakobus Cornelis Bloem werd geboren op 10 mei 1887 in Oudshoorn. Bloem stamde uit een stijlvolle, patricische familie. Op 12 mei 1921 verscheen eindelijk Het verlangen, vooral dank zij de krachtdadige hulp van zijn vriend Jan van Krimpen, die ook de typografie verzorgde In 1925 ontmoette Bloem de 19-jarige Clara Eggink. Het volgende jaar trouwden zij. Vrijwel tegelijk met de geboorte van hun zoon Wim op 8 september 1927 werd Bloem ontslagen bij de NRC. In mei 1928 werd Bloem benoemd tot griffier aan het kantongerecht De Lemmer, uit welk ‘Friesch Cayenne’ hij in 1931 werd overgeplaatst naar Breukelen. Afgezien van kleine opflakkeringen in 1924/25 en 1929 (samen vijf verzen), duurde het tot 1930 voor hij weer ‘aan de schrijverij’ raakte. Dit resulteerde in het jaar daarop in de bundel Media vita. Tussen 1934 en 1937, maar vooral in dat laatste jaar, schreef Bloem de verzen die uitkwamen als De nederlaag. Zijn Verzamelde gedichten verschenen in 1947, al spoedig enige malen herdrukt, en daarmee kwam eindelijk ook de officiële erkenning van zijn dichterschap: Constantijn Huygens-prijs (1949), P.C. Hooftprijs (1952), en ten slotte de grote Prijs der Nederlandse Letteren (1965). Na een langdurige ziekte die hem volstrekt hulpbehoevend maakte, overleed Bloem op 10 augustus 1966. Hij werd begraven in Paasloo (Overijssel).

Rilke werd op 4 december 1875 geboren in Praag. Hij had al naam gemaakt als dichter met zijn bundels Das Stundenbuch en Das Buch der Bilder, toen hij de literaire wereld versteld deed staan en wereldfaam verwierf met de publicatie van zijn twee delen Neue Gedichte in 1907 en 1908. Hij verzamelde daarin het beste werk uit een van zijn vruchtbaarste periodes, die hij grotendeels doorbracht in Parijs. Rilke was daar diep onder de indruk gekomen van Rodin, bij wie hij een tijdlang in dienst was als particulier secretaris. Rodin, zei hij later, had hem leren kijken. Dit kijken kwam neer op intense concentratie, om het mysterie te kunnen zien ‘achter de schijnbare werkelijkheid’. Latere en rijpere werken als Duineser Elegien (1912-1923) en het ronduit schitterende Die Sonette an Orfeus (1924) illustreren Rilkes metafysische visie op het onzegbare, dat haar verwoording vindt in een hermetische muzikale taal. Op 29 december 1926 overlijdt Rilke in het sanatorium in Val-Mont aan de gevolgen van leukemie. Enkele dagen later wordt hij, overeenkomstig zijn wens, begraven op het kerkhof van Raron.

K.P. Kavafis werd als kind van Griekse ouders, afkomstig uit Konstantinopel, geboren in 1863 in Alexandrië (tot vandaag een Griekse enclave) waar hij ook het grootste deel van zijn leven woonde en werkte. Twee jaar na de dood van zijn vader verhuist het gezin in 1872 naar Engeland om na een verblijf van vijf jaar naar Alexandrië terug te keren. Vanwege ongeregeldheden in Egypte vlucht het gezin in 1882 naar Konstantinopel, om na drie jaar opnieuw naar Alexandrië terug te gaan. In de jaren die volgen maakt Kavafis reizen naar Parijs, Londen en in 1901 zijn eerste reis naar Griekenland, in latere jaren gevolgd door nog enkele bezoeken. Op de dag van zijn zeventigste verjaardag, in 1933 sterft Kavafis in Alexandrië. De roem kwam voor Kavafis pas na zijn dood, dus postuum. Deels is dat toe te schrijven aan zijn eigen handelswijze. Hij was uiterst terughoudend met de publicatie van zijn gedichten, liet af en toe een enkel gedicht afdrukken in een literair tijdschrift, gaf in eigen beheer enkele bundels met een stuk of twintig gedichten uit en het merendeel van zijn poëzie schonk hij op losse bladen aan zijn beste vrienden.