Fonteinen zo zilver dat de avond zwart-wit wordt als een foto van licht en van leven waarop de stad begint te bewegen
mijn ouders weer jong gearmd onderweg naar restaurant Bali, een tafel aan het raam, kaarsverlichte pupillen, vlechtwerk van vingers en ringen
treed ik dieper in deze foto dan tref ik na dwalen naar Zuid misschien ons oude huis waar een tante waakt over mij over het kind dat ik was – of logeer ik bij opa’s en oma’s?
ik staar in de gloed van het overgordijn en kan niet zien of ik thuis ben – ik ben hier jaren later in een bloedrode bar met zicht op een plein verzilverd door water
foto zwart-wit en bewogen ouders nog jong en verliefd avond in de stad zoals hun kind ver weg in Zuid ervan droomt
De Nieuw-Zeelandse schrijver Graeme C. Simsion werd geboren in in Auckland, Australië, in 1956.. Voorafgaand aan het schrijven van fictie was hij consultant informatie- systemen en schreef hij twee boeken en een aantal artikelen over datamodellering. Hij begon in 1982 met een consultatiebedrijf in en verkocht het in 1999. Op dat moment had Simsion Bowles and Associates meer dan zeventig medewerkers. Simsion was mede -oprichter van een wijn distributiebedrijf, Pinot Nu, sammen met Steven Naughton. In de periode 2002-2006 was hij als promovendus verbonden aan de Universiteit van Melbourne. Hij won in 2012 de Victorian Premier’s Unpublished Manuscript Award met zijn boek “The Rosie Project”.
Uit: The Rosie Project
“It seems right now that all I’ve ever done in my life is making my way here to you.’ I could see that Rosie could not place the line from The Bridges of Madison County that had produced such a powerful emotional reaction on the plane. She looked confused. ‘Don, what are you…what have you done to yourself?’ ‘I’ve made some changes.’ ‘Big changes.’ ‘Whatever behavioural modifications you require from me are a trivial price to pay for having you as my partner.’ Rosie made a downwards movement with her hand, which I could not interpret. Then she looked around the room and I followed her eyes. Everyone was watching. Nick had stopped partway to our table. I realised that in my intensity I had raised my voice. I didn’t care. ‘You are the world’s most perfect woman. All other women are irrelevant. Permanently. No Botox or implants will be required. ‘I need a minute to think,’ she said. I automatically started the timer on my watch. Suddenly Rosie started laughing. I looked at her, understandably puzzled at this outburst in the middle of a critical life decision. ‘The watch,’ she said. ‘I say “I need a minute” and you start timing. Don is not dead.
‘Don, you don’t feel love, do you?’ said Rosie. ‘You can’t really love me.’ ‘Gene diagnosed love.’ I knew now that he had been wrong. I had watched thirteen romantic movies and felt nothing. That was not strictly true. I had felt suspense, curiosity and amusement. But I had not for one moment felt engaged in the love between the protagonists. I had cried no tears for Meg Ryan or Meryl Streep or Deborah Kerr or Vivien Leigh or Julia Roberts. I could not lie about so important a matter. ‘According to your definition, no.’ Rosie looked extremely unhappy. The evening had turned into a disaster.”
