Bret Easton Ellis, Pier Paolo Pasolini

De Amerikaanse schrijver Bret Easton Ellis werd geboren op 7 maart 1964 in Los Angeles. Zie ook alle tags voor Bret Easton Ellis op dit blog.

Uit: American Psycho

“He had, like, this monkey. And I would have to watch this monkey in… his apartment.” She stops, starts, continues in monotone, occasionally gulping. “I’d want to watch TV all day, ‘cause there was nothing else to do while the guy was out… and while I tried to keep an eye on the monkey. But there was… something wrong with this monkey.” She stops and takes a deep breath. “The monkey would only watch…” Again she stops, takes in the room, a quizzical expression creasing her face as if she’s not sure she should be telling us this story; if we, me and the other bitch, should be privy to this information. And I brace myself for something shocking, something revelatory, a connection. “It would only watch…” She sighs, then in a sudden rush admits, “The Opnah Winfrey Show and that’s all it would watch. The guy had tapes and tapes of it and he had made all of them for this monkey” – now she looks over at me, imploringly, as if she’s losing her mind here, right now, in Owen’s apartment and wants me to, what, verify it? – “with the commercials edited out. One time I tried to… turn the channel, turn one of the tapes off… if I wanted to watch a soap instead or something… but” – she finishes her drink and rolling her eyes, obviously upset by this story, continues bravely – “the monkey would s-s-screech at me and it would only calm down when Oprah was on.” She swallows, clears her throat, looks like she’s going to cry but doesn’t. “And you know, you try to turn the channel and that d-damn monkey would try to scratch you,” she concludes bitterly and hugs herself, shivering, uselessly trying to warm herself.
Silence. Arctic, frigid, utter silence. The light burning over us in the apartment is cold and electric. Standing there, I look at Torri then at the other girl, Tiffany, who looks queasy.”

Bret Easton Ellis (Los Angeles, 7 maart 1964)

 

De Italiaanse filmregisseur, dichter en schrijver Pier Paolo Pasolini werd geboren in Bologna op 5 maart 1922. Zie ook alle tags voor Pier Paolo Pasolini op dit blog.

Acht gedichten voor Ninetto

3 /
Die Freud die je graag leest verduidelijkt niet
wat ik verlang. Jij kwam hier,
en ik herhaal: Niets bindt jou aan mij.
Toch besluit je te blijven.

De man die bidt en geen schaamte voelt, die verlangt
naar zijn moeders nest voor troost, zal een vals leven leiden.
Een verlaten leven. Je zult dit ontkennen.
Maar onthoud: zijn kreet is niet om jou.
Die is om zijn eigen kont.
Je leerde me dingen die ik nog niet eerder kende,
maar de engel verschijnt en je bent weer stil.
Hij is snel weg. En toch ben je angstig.

Plezier schort mijn angst op.
Maar ik weet dat spijt achteraf onze fragiele vrede zal verbrijzelen.

 

Vertaald door Frans Roumen

 

Pier Paolo Pasolini (5 maart 1922 – 2 november 1975)
Ninetto Davoli en Pier Paolo Pasolini

 

Zie voor nog meer schrijvers van de 7e maart ook mijn blog van 7 maart 2019 en ook mijn blog van 7 maart 2016 en ook mijn blog van 7 maart 2015 deel 2.

Amanda Gorman

De Amerikaanse dichter en activiste Amanda Gorman werd geboren op 7 maart 1998 in Los Angeles. Zij en haar twee broers en zussen werden opgevoed door haar moeder, de lerares Joan Wicks. Als kind had ze een spraakgebrek. Ze is volgens haarzelf ook overgevoelig voor geluid. Gorman bezocht New Roads, een privéschool in Santa Monica. Haar werd een Milken Family Foundation universiteitsbeurs toegekend en zij studeerde sociologie aan Harvard College. Toen ze op Harvard zat, werd ze de eerste persoon die in april 2017 werd uitgeroepen tot nationale jeugddichter. Ze werd gekozen uit vijf finalisten. In 2017 ontving Gorman een subsidie ​​van $ 10.000 van mediabedrijf OZY als onderdeel van de OZY Genius Awards. Gormans kunst en activisme richten zich op kwesties als onderdrukking, feminisme, ras en marginalisatie, evenals op de Afrikaanse diaspora. Gorman werd in 2014 gekozen als youth poet laureate of Los Angeles. Ze publiceerde in 2015 de poëziebundel “The One for Whom Food Is Not Enough”. Gorman is de oprichter van de non-profitorganisatie One Pen One Page, die een schrijf- en leiderschapsprogramma voor jongeren leidt. In 2017 werd ze de eerste jeugddichter die het literaire seizoen opende voor de Library of Congress.

In This Place (An American Lyric)

There’s a poem in this place—
in the footfalls in the halls
in the quiet beat of the seats.
It is here, at the curtain of day,
where America writes a lyric
you must whisper to say.

There’s a poem in this place—
in the heavy grace,
the lined face of this noble building,
collections burned and reborn twice.

There’s a poem in Boston’s Copley Square
where protest chants
tear through the air
like sheets of rain,
where love of the many
swallows hatred of the few.

There’s a poem in Charlottesville
where tiki torches string a ring of flame
tight round the wrist of night
where men so white they gleam blue—
seem like statues
where men heap that long wax burning
ever higher
where Heather Heyer
blooms forever in a meadow of resistance.

There’s a poem in the great sleeping giant
of Lake Michigan, defiantly raising
its big blue head to Milwaukee and Chicago—
a poem begun long ago, blazed into frozen soil,
strutting upward and aglow.

There’s a poem in Florida, in East Texas
where streets swell into a nexus
of rivers, cows afloat like mottled buoys in the brown,
where courage is now so common
that 23-year-old Jesus Contreras rescues people from floodwaters.

There’s a poem in Los Angeles
yawning wide as the Pacific tide
where a single mother swelters
in a windowless classroom, teaching
black and brown students in Watts
to spell out their thoughts
so her daughter might write
this poem for you.

There’s a lyric in California
where thousands of students march for blocks,
undocumented and unafraid;
where my friend Rosa finds the power to blossom
in deadlock, her spirit the bedrock of her community.
She knows hope is like a stubborn
ship gripping a dock,
a truth: that you can’t stop a dreamer
or knock down a dream.

How could this not be her city
su nación
our country
our America,
our American lyric to write—
a poem by the people, the poor,
the Protestant, the Muslim, the Jew,
the native, the immigrant,
the black, the brown, the blind, the brave,
the undocumented and undeterred,
the woman, the man, the nonbinary,
the white, the trans,
the ally to all of the above
and more?

Tyrants fear the poet.
Now that we know it
we can’t blow it.
We owe it
to show it
not slow it
although it
hurts to sew it
when the world
skirts below it.

Hope—
we must bestow it
like a wick in the poet
so it can grow, lit,
bringing with it
stories to rewrite—
the story of a Texas city depleted but not defeated
a history written that need not be repeated
a nation composed but not yet completed.

There’s a poem in this place—
a poem in America
a poet in every American
who rewrites this nation, who tells
a story worthy of being told on this minnow of an earth
to breathe hope into a palimpsest of time—
a poet in every American
who sees that our poem penned
doesn’t mean our poem’s end.

There’s a place where this poem dwells—
it is here, it is now, in the yellow song of dawn’s bell
where we write an American lyric
we are just beginning to tell.

 

Amanda Gorman (Los Angeles, 7 maart 1998)