Gore Vidal, Horst Bingel

De Amerikaanse schrijver, dramaticus en essayist Gore Vidal werd geboren op 3 oktober 1925 in West Point, New York. Zie ook alle tags voor Gore Vidal op dit blog.

Uit: Point to Point Navigation: A Memoir

“But now, suddenly, I wanted to be not Puck, or even Mickey Rooney. I wanted to be the identical twin boys who played the prince and the pauper. I wanted to be myself, twice. I do not dare speculate upon what the school of Vienna — I refer, of course, to the Riding School — would make of this. But I don’t think that my response to the film was unusual, particularly if one were the actors’ age and so could easily identify with the notion of the two as really one and that one oneself, or with the general proposition that a palpable duplicate of oneself would be the ideal companion.
A current pejorative adjective is narcissistic. Generally, a narcissist is anyone better looking than you are, but lately the adjective is often applied to those “liberals” who prefer to improve the lives of others rather than exploit them. Apparently, a concern for others is self-love at its least attractive, while greed is now a sign of the highest altruism. But then to reverse, periodically, the meanings of words is a very small price to pay for our vast freedom not only to conform but to consume.
The childhood desire to be a twin does not seem to me to be narcissistic in the vulgar Freudian sense. After all, one is oneself; and the other other. It is the sort of likeness that makes for wholeness, and is it not that search for likeness, that desire and pursuit of the whole — as Plato has Aristophanes remark — that is the basis of all love? As no one has ever actually found wholeness in another human being, no matter of what sex, the twin is the closest that one can ever come toward wholeness with another; and, dare one invoke biology and the origin of our species, there is always, back of us mammals, doomed to die once we have procreated, our sexless ancestor the amoeba, which never dies as it does not reproduce sexually but merely — serenely? — breaks in two and identically replicates.
Anyway, I thought Billy and Bobby Mauch were cute as a pair of bug’s ears, and I wished I were either one of them, one of them, mind you. I certainly did not want to be two of me, as one seemed more than enough to go around even in a “famous” family. Yet doubleness has always fascinated me, as mirrors do, as filmed images do.
The plot is pure Shakespeare. It is also impure Samuel Clemens — or is he by now entirely Mark Twain? Certainly, he was obsessed by twins, and by the likeness of one to the other. But then what does his pen name mean? if it does not mean two or twain or twin? I often wonder what I might have become if Warner Brothers had filmed not The Prince and the Pauper but that blackest of American “twin” fables, Pudd’nhead Wilson.”

 

Gore Vidal (3 oktober 1925 – 31 juli 2012)
Portret door Juan F Bastos, 2006

 

De Duitse dichter, schrijver, graficus en uitgever Horst Bingel werd geboren in Korbach op 6 oktober 1933. Zie ook alle tags voor Horst Bingel op dit blog.

 

Thanatos

Je blijft daar beneden op de bodem, het water houdt je vast
nu,
je geeft nooit op, dan redt de man zichzelf, duikt
gewoon op, schenkt zichzelf het leven, noemt
de prijs,
jij kunt het niet, jouw water, de zuigkracht in jou, zij
bestormen je borst, de marteling, alle zielen,
de buurman, ze sneden de huid van zijn lichaam,
je bedekt je oren
hij was het niet, niets kon hij doen, zijn ogen strak
gesloten,
je was nog nooit zo dicht bij de aarde, je smeekt, snel,
niemand kan dat verdragen, je hebt dat niet
gewild,
je gaat de weg alleen, zijn zwijgen, jouw stem, de
dood, de hoop vervliegt, geen hand, de gebeden,
koud, geen Te Deum, je helm omgedraaid,
we hebben niets gezien, het water neemt de doden op,
je blijft, je gaat vast niet dood, de slagbomen, dicht, hier
is geen rechtbank, de rozen, zwart,
wij, de graven, stevig gesloten.

 

Vertaald door Frans Roumen

 

Horst Bingel (6 oktober 1933 – 14 april 2008)

 

Zie voor nog meer schrijvers van de 3e oktober ook mijn blog van 3 oktober 2018 en ook mijn blog van 3 oktober 2017 en eveneens mijn blog van 3 oktober 2015 deel 2.

Dimitri Verhulst, Stephan Reich

De Vlaamse dichter en schrijver Dimitri Verhulst werd op 2 oktober 1972 geboren in Aalst. Zie ook alle tags voor Dimitri Verhulst op dit blog.

Uit: De pruimenpluk

“Oefening die ik somtijds maak: mijn ogen sluiten en slenteren door het ouderlijk huis dat waarschijnlijk niet meer bestaat, of anders onherkenbaar is verbouwd zoals ik mezelf soms vanbinnen helemaal zou willen verbouwen. De kleur van het (afwasbare) behang oproepen, de motiefjes ervan, waarvan men zich afvraagt hoe ze in godesnaam ooit modieus kunnen zijn geweest. De geur van vocht in elke kamer. De geur in de woonkamer, sterk bepaald door het krantenpapier op de bodem van de vogelkooi waarin de sappen van talloze kanariekakjes waren gedrongen, vermengd met zaadjes. Onze kanarie (ik zou mijn moeder kunnen citeren, ik zou bijna al mijn vergane liefdes kunnen citeren) at zaden zoals ik chips, zodat er meer op de grond lag dan er in het eetgat was gegaan.
Weet ik nog elke lichtschakelaar staan? Ja!
In alle huizen die ik heb bewoond, in ieder appartement van elke vrouw bij wie ik introk, ook deze die het zo lang met me uithielden dat ik nog lang niet al mijn dozen had uitgepakt toen ik alweer op zoek mocht naar een ander onderdak, weet ik nog de lichtschakelaars staan, allemaal. Elke nacht nog zou ik er dronken kunnen thuiskomen en het bed zien te halen zonder dat ook maar één vaas aan diggelen gaat. Mijn ruimtelijk geheugen is feilloos: ik stoot aan niets een teen, na mijn doortocht door de gangen hangen alle schilderijen steeds nog waterpas. Het geheugen van een blindschaker.
Maar misschien ook niet. Niet het verstand namelijk – het lichaam zélf herinnert zich. Uit het hoofd zou ik nooit kunnen zeggen hoeveel trappen de woning telde waar ik m’n veertigste verjaardag vierde, maar mijn benen weten het. Zeer precies. En zij zouden mij opnieuw en veilig naar boven loodsen in het donker. Mijn voeten voelen een half centennium na datum de kou na van de vloer in het huis van mijn grootmoeder, op weg naar het veel te verre toilet in de nacht. En mijn beenspieren herinneren zich haarscherp hoeveel kracht ze moesten zetten om mij als kleine koter zo hoog te laten springen opdat ik, eindelijk, eindelijk, de deurbel kon raken.
Ik geloof dat zulks geluk was: het moment waarop ik voor het eerst de deurbel haalde. Een gedachte, geformuleerd wanneer ik eraan begonnen ben vooral nog dingen voor het laatst te doen.
Talrijk al waren de huizen die ik kon bezoeken in mijn herinnering, de zomer waarin ik de Dictionnaire français las, van a tot z, van a tot zythum. Alles bij elkaar een hele straat vol. Ouderlijke huizen, internaten, de huizen en vakantiehuizen van tantes die op me pasten, de zolderkamers aan het begin van mijn volwassendom, koterijen, appartementen waar je de stoelgang van de bovenburen naar beneden hoorde kletteren en de kreten van de afgeroste onderbuurvrouw uitgeschreeuwd, waar je als het ware haar kaakbeen hoorde kraken tegen de gebalde vuist, en gaandeweg de betere burgerhuizen die ik mij onverhoopt veroorloven kon, met tuintjes waar je meer werk dan genot aan had.”

 

Dimitri Verhulst (Aalst, 2 oktober 1972)

 

Onafhankelijk van geboortedata

De Duitse dichter en schrijver Stephan Reich werd geboren in 1984 in Kassel.Zie ook alle tags voor Stephan Reich op dit blog.

 

in de hoeken van de slaap
verzet zich de geometrie

bijna als dropen de muren
op de grond groeien de ledematen
vanuit het gebouw, vanuit de droom
hoort men

het zwijgen, zware ademhaling
in onrustige slagen tegen de klok
(maar heel weinigen slapen zich zelf)

& op het dak is iets groenachtigs
trillen de dakspanten
ontgroeien reeds hun vorm

wordt de ruit te strak
om de nek
& te werkelijk, waarachtig

een huis, een huid
van vier graden, tien hoeken, een tweede gezicht

 

Vertaald door Frans Roumen

 

Stephan Reich (Kassel, 1984)

 

Zie voor nog meer schrijvers van de 2e oktober ook mijn blog van 2 oktober 2018.

Khalid Boudou, Stephan Reich

De Nederlands – Marokkaanse schrijver Khalid Boudou werd geboren in Tamsamane, Marokko op 1 oktober 1974. Zie ook alle tags voor Khalid Boudou op dit blog.

Uit: Iedereen krijgt klappen

“Iedereen krijgt een keer klappen. Vroeg of laat. Of je nu goed doet of fout. Dat is wat mijn trainer Mickey vaak tegen me zei. En het is nog waar ook, weet ik nu. Met een beetje geluk heb je mensen om je heen die op je letten, die wat klappen voor je kunnen opvangen. Zo niet, dan moet je goed kunnen incasseren of hard terug kunnen slaan. Ik heb zelf al heel vroeg klappen moeten opvangen.
Niet dat ik meteen stoer wil doen, zeker niet. Maar ik heb ook veel klappen uitgedeeld. Zeker in de tijd dat ik nog twee harde vuisten had. Maar soms is terugslaan niet genoeg. Zoals trainer Mickey ook zei: ‘Je kunt wel een paraplu dragen als het regent, maar als het ook nog hard gaat waaien, heb je daar niet genoeg aan. Wees dus op alles voorbereid. Op alles!’
Ik ben nu op een boerderij in Frankrijk. Ik ga niet zeggen waar precies. Ik kijk wel uit. Wat ik wel kan zeggen, is dat ik in een gammele caravan woon. Als je die holle zwabberbak op wielen ziet, lig je echt dubbel van het lachen. Het is zo’n Bassie-en-Adriaanding. Hij is geel en bruin geverfd. Het dak lekt. Het raam lekt. De kraan lekt. De wc lekt. Alles lekt. De bekleding van de bank is net een kattennest, helemaal stuk gevreten. En er staat een aardappelkist die als tafel dient. Daar leg ik soms mijn stink-
voeten op en er staat vaak een kaars op te branden. Maar ik zit hier goed. Beter dan waar ook. Ik drink vers appel- en perensap. Boer Jerôme schept altijd op over zijn sapjes. Die maakt hij zelf en hij verkoopt ze daarna op de markt.
‘Le jus de pommes de Jerôme est un délicieux jus frais!’ of zoiets, zegt hij altijd als hij mij een flesje vers sap overhandigt.
Soms klim ik in een appelboom. Daar ga ik een beetje zitten nadenken. Net als de man in het enige boek dat ik tot nu toe heb uitgelezen. In het meertje achter de boerderij trek ik soms wat baantjes op mijn buik en rug. Als mijn arm pijn begint te doen, denk ik aan Mickey. Dan hoor ik zijn hese, opzwepende stem: ‘Kom op, lui welvaartskind! Hoppa! Nog een baantje, Mr T.! Door! Door!’
Ik mis Mickey. Ik mis hem erg. Nooit heb ik meer van iemand gehouden dan van mijn trainer Mickey. De meeste mensen haat ik nu. Ik wil voorlopig geen contact, met niemand. Mijn telefoon en laptop worden bewaard door mevrouw Luzac, de vrouw van boer Jerôme.”

 

Khalid Boudou (Tamsamane, 1 oktober 1974)

 

Onafhankelijk van geboortedata

De Duitse dichter en schrijver Stephan Reich werd geboren in 1984 in Kassel.Zie ook alle tags voor Stephan Reich op dit blog.

 

We lagen ineengeklemd
met de uren pelden
de slaap

& de nacht groeide om ons heen als vlas, we herinnerden ons
alleen stroboscopisch, telden schapen, tussenruimtes

uit zwartheid, sisklanken, een metronoom,
die de geluiden van het huis vastbond, we droomden
van elektrische as, mechanisch water.

maar met de ochtend
schoven de muren op & wij
druppelden ons beetje bij beetje
licht in de ogen

vulden ze
als zandlopers
met uitzicht, draaide ons om

 

Vertaald door Frans Roumen

 

Stephan Reich (Kassel, 1984)

 

Zie voor nog meer schrijvers van de 1e oktober ook mijn blog van 1 oktober 2018 en ook mijn blog van 1 oktober 2017 deel 1 en eveneens deel 2.